II wojna światowa

Dwie strony

Kraje, które przystąpiły do wojny, były po jednej z dwóch stron: Osi i Aliantów.

Mocarstwami osiowymi na początku wojny były Niemcy, Włochy i Japonia. Odbyło się wiele spotkań w celu stworzenia sojuszu pomiędzy tymi krajami. Finlandia, Słowacja, Rumunia, Bułgaria, Węgry i Tajlandia dołączyły do Osi później. Ponieważ wojna trwała nadal, niektóre kraje Osi zmieniły się, aby dołączyć do sojuszników, jak na przykład Włochy.

Mocarstwami alianckimi były na początku wojny Wielka Brytania i niektórzy członkowie Commonwealthu, Francja, Polska, Jugosławia, Grecja, Belgia i Chiny. Chiny prowadziły wojnę domową. W czerwcu 1941 roku Niemcy zaatakowały Związek Radziecki w operacji Barbarossa. W grudniu 1941 r. nastąpił atak Japonii na Pearl Harbor przeciwko Stanom Zjednoczonym. Te dwa duże, potężne kraje następnie dołączyły do aliantów.

To jest Nola, która była w II wojnie światowej

Tło

I wojna światowa znacznie zmieniła sposób prowadzenia dyplomacji i polityki w Azji, Europie i Afryce wraz z porażką mocarstw centralnych. Imperia, które stanęły po stronie mocarstw centralnych, zostały zniszczone. Zginęło również Imperium Rosyjskie, które nie stanęło po stronie Mocarstw Centralnych. Wojna zmieniła również granice w Europie Wschodniej, a wiele nowych państw się urodziło. Wojna doprowadziła do silnego irredentyzmu i rewanżu. Zmysły te były szczególnie silne w Niemczech, które nie miały innego wyboru jak tylko podpisać Traktat Wersalski. Niemcom odebrano również 13% powierzchni ich ojczyzny i wszystkie kolonie, a aliantom musieli zwrócić bardzo dużą sumę pieniędzy. Wielkość ich armii i marynarki wojennej również była ograniczona, a ich siły powietrzne zostały zakazane.

We Włoszech nacjonaliści byli niezadowoleni z wyniku wojny i uważali, że ich kraj powinien był zyskać znacznie więcej terytorium w wyniku wcześniejszego porozumienia z aliantami. Ruch faszystowski w latach dwudziestych XX wieku doprowadził Mussoliniego do objęcia przywództwa w kraju. Obiecał, że uczyni Włochy wielką potęgą, tworząc ich kolonialne imperium.

Po tym jak Kuomintang (KMT), rządząca partia Chin, zjednoczyła kraj w latach dwudziestych XX wieku, rozpoczęła się wojna domowa pomiędzy nim a jego dawnym sojusznikiem - Komunistyczną Partią Chin. W 1931 r. Japonia wykorzystała Incydent w Mukden jako powód do przejęcia Mandżurii i utworzenia swojego marionetkowego państwa, Manchukuo, podczas gdy Liga Narodów nie mogła nic zrobić, aby go powstrzymać. Rozejm w Tanggu, zawieszenie broni, zostało podpisane w 1933 roku. W 1936 roku KMT i komuniści zgodzili się przestać walczyć przeciwko sobie, by zamiast tego walczyć z Japonią. W 1937 r. Japonia rozpoczęła drugą wojnę chińsko-japońską, aby zabrać resztę Chin.

Po upadku Cesarstwa Niemieckiego utworzono demokratyczną Republikę Weimarską. Między Niemcami istniały spory, które dotyczyły wielu ideologii politycznych, od nacjonalizmu do komunizmu. Ruch faszystowski w Niemczech powstał z powodu Wielkiego Kryzysu. Adolf Hitler, przywódca partii nazistowskiej, został kanclerzem w 1933 roku. Po pożarze Reichstagu Hitler stworzył państwo totalitarne, w którym zgodnie z prawem istnieje tylko jedna partia. Hitler chciał zmienić porządek świata i szybko odbudować armię, marynarkę wojenną i siły powietrzne, zwłaszcza po zjednoczeniu Saary w 1935 roku. W marcu 1936 roku Hitler wysłał armię do Nadrenii. Hiszpańska wojna domowa rozpoczęła się w lipcu 1936 roku. Wojna zakończyła się zwycięstwem nacjonalistów, wspieranych przez Włochy i Niemcy.

W marcu 1938 r. Niemcy wysłały swoje wojska do Austrii, znanej jako Anschluss, co spotkało się z niewielką reakcją krajów europejskich. Wkrótce potem alianci zgodzili się oddać Niemcom Sudety, część Czechosłowacji, aby Hitler obiecał, że przestanie zabierać więcej ziemi. Ale reszta kraju została albo zmuszona do poddania się, albo najechana do marca 1939 roku. Alianci próbowali go teraz powstrzymać, obiecując pomoc Polsce w razie ataku. Tuż przed wojną Niemcy i Związek Radziecki podpisały porozumienie pokojowe, uzgadniając, że nie będą atakować się wzajemnie przez dziesięć lat. W jego tajnej części zgodzili się podzielić między siebie Europę Wschodnią.

Nazistowski rajd w Norymberdze, 1934 r.

Przebieg wojny

Wybucha wojna

II wojna światowa rozpoczęła się 1 września 1939 r., gdy Niemcy najechały na Polskę. 3 września Wielka Brytania, Francja i członkowie Commonwealthu wypowiedzieli Niemcom wojnę. Nie mogli wiele pomóc Polsce i wysłali tylko mały francuski atak na Niemcy z Zachodu. Związek Radziecki najechał na wschodnią Polskę wkrótce po Niemczech, 17 września. W końcu Polska została podzielona.

Następnie Niemcy podpisały umowę o współpracy ze Związkiem Radzieckim. Związek Radziecki zmusił kraje nadbałtyckie do zezwolenia im na zatrzymanie sowieckich żołnierzy w swoich krajach. Finlandia nie przyjęła sowieckiego wezwania o ziemię, więc została zaatakowana w listopadzie 1939 roku. Wraz z pokojem wybuchła wojna światowa. Francja i Wielka Brytania sądziły, że Związek Radziecki może przystąpić do wojny po stronie Niemiec i wypędzić Związek Radziecki z Ligi Narodów.

Po pokonaniu Polski, w Europie Zachodniej rozpoczęła się "fałszywa wojna". Podczas gdy brytyjscy żołnierze zostali wysłani na kontynent, nie było wielkich bitew pomiędzy dwiema stronami. Następnie, w kwietniu 1940 r., Niemcy postanowili zaatakować Norwegię i Danię, aby bezpieczniej było transportować rudę żelaza ze Szwecji. Brytyjczycy i Francuzi wysłali armię, aby zakłócić niemiecką okupację, ale musieli wyjechać, gdy Niemcy najechali na Francję. Chamberlain został zastąpiony przez Churchilla na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii w maju 1940 r., ponieważ Brytyjczycy byli niezadowoleni z jego pracy.

Wczesne zwycięstwa osi

10 maja Niemcy zaatakowały Francję, Belgię, Holandię i Luksemburg i szybko pokonały je stosując taktykę blitzkriegu. Brytyjczycy zostali zmuszeni do opuszczenia kontynentalnej Europy pod Dunkierką. 10 czerwca Włochy najechały Francję, wypowiadając wojnę Francji i Wielkiej Brytanii. Wkrótce potem Francja została podzielona na strefy okupacyjne. Jedna z nich była kontrolowana bezpośrednio przez Niemcy i Włochy, a druga była wolna od okupacji Vichy France.

Do czerwca 1940 roku Związek Radziecki przeniósł swoich żołnierzy do krajów bałtyckich i zabrał ich, a następnie Besarabię do Rumunii. Chociaż wcześniej doszło do pewnej współpracy między Związkiem Radzieckim a Niemcami, wydarzenie to stało się poważne. Później, gdy obie strony nie mogły się zgodzić na bliższą współpracę, stosunki między nimi pogorszyły się do punktu wyjścia.

Następnie Niemcy rozpoczęły bitwę powietrzną nad Wielką Brytanią, aby przygotować się do lądowania na wyspie, ale plan ten został ostatecznie odwołany we wrześniu. Niemiecka marynarka wojenna zniszczyła wiele brytyjskich statków przewożących towary na Atlantyku. Do tego czasu Włochy rozpoczęły swoją działalność na Morzu Śródziemnym. Stany Zjednoczone pozostały neutralne, ale zaczęły pomagać aliantom. Pomagając chronić brytyjskie okręty na Atlantyku, do października 1941 roku Stany Zjednoczone znalazły się w stanie walki z niemieckimi okrętami, ale nie była to oficjalna wojna.

We wrześniu 1940 r. Włochy zaczęły najeżdżać brytyjski Egipt. W październiku Włochy zaatakowały Grecję, ale w wyniku tego doszło tylko do włoskiego odwrotu do Albanii. Ponownie, na początku 1941 r., włoska armia została zepchnięta z Egiptu do Libii w Afryce. Niemcy wkrótce pomogły Włochom. Pod dowództwem Rommla, pod koniec kwietnia 1941 r., armia Wspólnoty Narodów została ponownie zepchnięta do Egiptu. Poza Afryką Północną, do maja Niemcy najechały z powodzeniem także Grecję, Jugosławię i Kretę. Pomimo tych zwycięstw Hitler postanowił odwołać bombardowanie Wielkiej Brytanii po 11 maja.

Jednocześnie postępy Japonii w Chinach nadal nie były duże, chociaż nacjonalistyczni i komunistyczni Chińczycy ponownie zaczęli ze sobą walczyć. Japonia planowała przejęcie europejskich kolonii w Azji, gdy były one słabe, a Związek Radziecki czuł zagrożenie ze strony Niemiec, więc w kwietniu 1941 r. podpisano między nimi pakt o nieagresji (który był porozumieniem, że oba kraje nie będą się wzajemnie atakować). Jednak Niemcy nadal przygotowywali atak na Związek Radziecki, przenosząc swoich żołnierzy w pobliże sowieckiej granicy.

Wojna staje się globalna

W dniu 22 czerwca 1941 r. państwa Osi Europejskiej zaatakowały Związek Radziecki. W lecie Osi szybko opanowały Ukrainę i regiony bałtyckie, co spowodowało ogromne szkody dla Sowietów. W lipcu Wielka Brytania i Związek Radziecki zawarły między sobą sojusz wojskowy. Chociaż w ciągu ostatnich dwóch miesięcy nastąpił duży postęp, kiedy nadeszła zima, zmęczona armia niemiecka została zmuszona do opóźnienia ataku tuż pod Moskwą. Pokazało to, że Oś zawiodła swoje główne cele, podczas gdy armia radziecka nadal nie była osłabiona. Oznaczało to koniec fazy blitzkriegu wojny.

Do grudnia Armia Czerwona w obliczu armii Osi przyjęła więcej żołnierzy ze wschodu. Rozpoczął się kontratak, który zepchnął armię niemiecką na zachód. Oś straciła wielu żołnierzy, ale i tak uratowała większą część ziemi, którą otrzymała wcześniej.

W listopadzie 1941 roku Wspólnota Narodów zaatakowała oś w Afryce Północnej i zdobyła całą ziemię, którą wcześniej straciła. Jednak Osi odepchnęła Aliantów z powrotem, aż zatrzymali się w El Alamein.

W Azji niemieckie sukcesy zachęciły Japonię do zwrócenia się o dostawy ropy z holenderskich Indii Wschodnich. Wiele krajów zachodnich zareagowało na okupację francuskich Indochin zakazem handlu ropą naftową z Japonią. Japonia planowała przejęcie europejskich kolonii w Azji w celu stworzenia wielkiego obszaru obronnego na Pacyfiku, aby uzyskać więcej zasobów. Ale przed jakąkolwiek przyszłą inwazją, musiała najpierw zniszczyć amerykańską flotę na Pacyfiku. W dniu 7 grudnia 1941 r. zaatakowała PearlHarbor, a także wiele portów w kilku krajach Azji Południowo-Wschodniej. To wydarzenie doprowadziło do wypowiedzenia wojny Stanom Zjednoczonym, Wielkiej Brytanii, Australii, zachodnim sojusznikom i Chinom, podczas gdy Związek Radziecki pozostał neutralny. Większość państw Osi zareagowała, wypowiadając wojnę Stanom Zjednoczonym.

Do kwietnia 1942 roku, wiele krajów Azji Południowo-Wschodniej: Birma, Malaja, holenderskie Indie Wschodnie i Singapur, prawie spadły na Japończyków. W maju 1942 r. Filipiny upadły. Japońska marynarka wojenna odniosła wiele szybkich zwycięstw. Ale w czerwcu 1942 roku Japonia została pokonana w Midway. Japonia nie mogła wziąć więcej ziemi, ponieważ duża część jej floty została zniszczona podczas bitwy.

Sojusznicy posuwają się naprzód

Następnie Japonia rozpoczęła swój plan ponownego przejęcia Papui Nowej Gwinei, podczas gdy Stany Zjednoczone planowały atak na Wyspy Salomona. Walka na Guadalcanal rozpoczęła się we wrześniu 1942 roku i objęła wiele oddziałów i statków z obu stron. Skończyła się ona klęską Japończyków na początku 1943 roku.

Na froncie wschodnim Osi pokonała w lecie ataki sowieckie i w czerwcu 1942 roku rozpoczęła własną główną ofensywę na południową Rosję wzdłuż rzek Dona i Wołgi, próbując przejąć pola naftowe na Kaukazie, krytyczne dla Osi pod względem podsycania ich wysiłków wojennych, oraz wielki step. Stalingrad znalazł się na drodze armii Osi, a Sowieci postanowili bronić miasta. Do listopada Niemcy prawie zajęli Stalingrad, jednak Sowieci zdołali otoczyć Niemców w zimie. Po dużych stratach, w lutym 1943 roku, wojska niemieckie zostały zmuszone do poddania miasta. Mimo że front został zepchnięty do tyłu dalej niż przed atakami letnimi, armia niemiecka stała się nadal niebezpieczna dla okolic Kurska. Prawie dwie trzecie swoich armii Hitler poświęcił bitwie pod Stalingradem. Bitwa pod Stalingradem była największą i najbardziej śmiercionośną bitwą w tym czasie na świecie.

W sierpniu 1942 roku, z powodu obrony aliantów pod El Alamein, wojska Osi nie zajęły miasta. Nowa ofensywa aliantów, kilka miesięcy później, tuż po inwazji anglo-amerykańskiej na francuską Afrykę Północną, zmusiła Osi do przyłączenia się do aliantów. Doprowadziło to do porażki Osi w Kampanii Północnoafrykańskiej w maju 1943 roku.

W Związku Radzieckim 4 lipca 1943 r. Niemcy rozpoczęli atak wokół Kurska. Wielu żołnierzy niemieckich zginęło z powodu dobrze skonstruowanej przez Sowietów obrony. Hitler odwołał atak przed osiągnięciem jakiegokolwiek jasnego wyniku. Sowieci rozpoczęli wtedy swój własny kontratak, który był jednym z punktów zwrotnych wojny. Potem Sowieci stali się siłą atakującą na froncie wschodnim, a nie Niemcy.

9 lipca 1943 roku, dotknięci wcześniejszymi zwycięstwami sowieckimi, zachodni alianci wylądowali na Sycylii. Doprowadziło to do aresztowania Mussoliniego w tym samym miesiącu. We wrześniu 1943 r. Alianci zaatakowali Włochy kontynentalne, w wyniku rozejmu z aliantami we Włoszech. Następnie Niemcy przejęły kontrolę nad Włochami i rozbroiły swoją armię, a także zbudowały wiele linii obronnych, aby spowolnić inwazję aliantów. Niemieckie siły specjalne uratowały następnie Mussoliniego, który wkrótce stworzył okupowane przez Niemców państwo klienckie, Włoską Republikę Społeczną.

Pod koniec 1943 roku Japonia podbiła kilka wysp w Indiach i rozpoczęła inwazję na kontynent indyjski. Armia Indii i inne siły wypędziły je na początku 1944 roku.

Na początku 1944 roku armia radziecka wyparła z Leningradu armię niemiecką, kończąc tym samym najdłuższe i najbardziej śmiercionośne oblężenie w historii. Potem Sowieci rozpoczęli wielki kontratak. Do maja Sowieci odzyskali Krym. Ataki we Włoszech od września 1943 r. Aliantom udało się 4 czerwca 1944 r. zdobyć Rzym i zmusić wojska niemieckie do wycofania się.

Koniec w Europie

W dniu 6 czerwca 1944 r. alianci rozpoczęli inwazję na Normandię we Francji. Kryptonimem tej inwazji była operacja "Overlord". Inwazja zakończyła się sukcesem i doprowadziła do klęski sił niemieckich we Francji. Paryż został wyzwolony w sierpniu 1944 r., a Alianci kontynuowali inwazję na wschód, podczas gdy front niemiecki załamał się. Operacja Market-Garden była połączoną inwazją powietrzną na Holandię rozpoczętą 17 września 1944 roku. Celem inwazji było zajęcie szeregu mostów, w tym mostu w Arnhem, który rozciągał się na Renie. Nazwą inwazji powietrznej był Rynek. Inwazja naziemna, nazwana Garden, dotarła do Renu, ale nie mogła zająć mostu w Arnhem. . .

22 czerwca ofensywa sowiecka na froncie wschodnim, pod kryptonimem Operacja Bagracja, prawie zniszczyła Centrum Zgrupowania Armii Niemieckiej. Wkrótce potem Niemcy zostali zmuszeni do wycofania się i obrony Ukrainy i Polski. Przybywające wojska sowieckie wywołały powstania przeciwko rządowi niemieckiemu w krajach Europy Wschodniej, ale nie powiodły się one bez pomocy Sowietów. Kolejna sowiecka ofensywa zmusiła Rumunię i Bułgarię do przyłączenia się do aliantów. Komunistyczni Serbowie pod wodzą Josipa Broz Tito podjęli ponownie Belgrad z pomocą Bułgarii i Związku Radzieckiego. Na początku 1945 roku Sowieci zaatakowali wiele krajów okupowanych przez Niemców: Grecję, Albanię, Jugosławię i Węgry. Finlandia przesunęła się na stronę Sowietów i Aliantów.

16 grudnia 1944 roku Niemcy po raz ostatni próbowali zająć front zachodni, atakując aliantów w Ardenach w Belgii, w bitwie znanej jako Bitwa pod Wybrzuszem. Był to ostatni duży atak niemiecki w tej wojnie, a Niemcy nie odnieśli sukcesu w swoim ataku.

Do marca 1945 r. wojska radzieckie szybko przeniosły się z Wisły w Polsce do Prus Wschodnich i Wiednia, a zachodni alianci przekroczyli Ren. We Włoszech Alianci posunęli się naprzód, podczas gdy Sowieci zaatakowali Berlin. Sprzymierzone siły zachodnie ostatecznie spotkały się z Sowietami nad Łabą 25 kwietnia 1945 roku.

Hitler popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 roku, dwa dni po śmierci Mussoliniego. W swoim testamencie mianował dowódcę swojej marynarki wojennej, wielkiego admirała Karla Dönitza, na prezydenta Niemiec. Dönitz poddał się aliantom i sprzeciwił się woli Hitlera, by Niemcy kontynuowały walkę.

Siły niemieckie we Włoszech poddały się 29 kwietnia 1945 roku. Niemcy poddali się aliantom zachodnim 7 maja 1945 r., znanym jako Dzień V-E, a 8 maja 1945 r. zostali zmuszeni do poddania się Sowietom. Ostatnia bitwa w Europie zakończyła się 11 maja 1945 r. we Włoszech.

Koniec na Pacyfiku

Na Pacyfiku, siły amerykańskie przybyły na Filipiny w czerwcu 1944 roku. Do kwietnia 1945 roku siły amerykańskie i filipińskie oczyściły wiele z sił japońskich, ale walki trwały w niektórych częściach Filipin do końca wojny. Siły brytyjskie i chińskie posunęły się naprzód w północnej Birmie i do 3 maja 1945 r. zdobyły Rangun. Siły amerykańskie zajęły następnie Iwo Jimę do marca, a Okinawę do czerwca 1945 roku. Wiele japońskich miast zostało zniszczonych przez alianckie bombardowania, a japoński import został odcięty przez amerykańskie okręty podwodne.

Alianci chcieli, aby Japonia poddała się bez żadnych warunków, ale Japonia odmówiła. To spowodowało, że Stany Zjednoczone zrzuciły dwie bomby atomowe nad Hiroszimą (6 sierpnia 1945 r.) i Nagasaki (9 sierpnia 1945 r.). 8 sierpnia 1945 r. Sowieci najechali Mandżurię, szybko pokonując tam główną cesarską armię japońską. W dniu 15 sierpnia 1945 r. Japonia poddała się aliantom. Dokumenty kapitulacji zostały formalnie podpisane na pokładzie Missouri ZSRR 2 września 1945 r., co zakończyło wojnę.

Mapa przedstawiająca początek II wojny światowej w Europie, wrzesień 1939 r.


Niemieckie wojska w Paryżu po upadku Francji.


Oś na froncie wschodnim:      Operacja Barbarossa do 9 lipca 1941 r. do 1 września 1941 r. do 9 września 1941 r. (operacje wokół Kijowa) do 5 grudnia 1941 r.


USS Arizona płonie po ataku na Pearl Harbor.


Żołnierze radzieccy w Stalingradzie


Ataki brytyjskiej piechoty w El Alamein


Siły alianckie przybywające do Normandii, Francja, w dniu D-Day


Montreal Daily Star : "Niemcy zrezygnowały", 7 maja 1945 r.


Żołnierze amerykańscy i radzieccy spotkali się na wschód od rzeki Łaby, kwiecień 1945 r.


Bomba atomowa nad Nagasaki

Na koniec

Alianci zdołali okupować Austrię i Niemcy. Niemcy zostały podzielone na pół. Związek Radziecki kontrolował część wschodnią, a zachodni alianci część zachodnią. Alianci rozpoczęli denazyfikację, usuwając nazistowskie idee z historii, ^[] a większość wysokich rangą nazistów została schwytana i postawiona przed specjalnym sądem. W 1937 r. Niemcy straciły jedną czwartą posiadanej ziemi, a ziemia została przekazana Polsce i Związkowi Radzieckiemu. Sowieci zajęli także niektóre części Polski i Finlandii, a także trzy kraje bałtyckie.

Organizacja Narodów Zjednoczonych została utworzona 24 października 1945 r., aby utrzymać pokój między krajami świata. Jednakże stosunki między zachodnimi aliantami a Związkiem Radzieckim pogorszyły się w czasie wojny, a wkrótce po wojnie każde z mocarstw szybko zbudowało swoją władzę nad kontrolowanym obszarem. W Europie Zachodniej i Niemczech Zachodnich były to Stany Zjednoczone, podczas gdy w Niemczech Wschodnich i Europie Wschodniej był to Związek Radziecki, w którym wiele krajów zostało przekształconych w państwa komunistyczne. Zimna wojna rozpoczęła się po utworzeniu NATO pod dowództwem amerykańskim i sowieckiego Układu Warszawskiego.

W Azji, Japonia została poddana okupacji amerykańskiej. W 1948 roku Korea została podzielona na Koreę Północną i Południową, z których każda podała się za prawnego przedstawiciela Koreańczyków, co doprowadziło do wojny koreańskiej w 1950 roku. Wojna domowa w Chinach trwała od 1946 r., a w 1949 r. KMT wycofał się na Tajwan. Komuniści zwyciężyli na kontynencie. Na Bliskim Wschodzie, arabski spór w sprawie planu ONZ dotyczącego stworzenia Izraela oznaczał początek konfliktów między Arabami a Izraelem.

Po wojnie dekolonizacja miała miejsce w wielu europejskich koloniach. Złe gospodarki i ludzie chcący rządzić sami sobą byli tego głównymi powodami. W większości przypadków doszło do tego w sposób pokojowy, z wyjątkiem niektórych krajów, takich jak Indochiny i Algieria. W wielu regionach Europy wycofanie się spowodowało podziały wśród ludzi, którzy mieli różne grupy etniczne lub religie.

Ożywienie gospodarcze było inne w wielu częściach świata. Ogólnie rzecz biorąc, było ono dość pozytywne. Stany Zjednoczone stały się bogatsze niż jakikolwiek inny kraj i do 1950 roku przejęły władzę nad światową gospodarką. Nakazały również realizację planu Marshalla (1948-1951), aby pomóc krajom europejskim. Ożywiły się gospodarki Niemiec, Włoch i Francji. Gospodarka brytyjska została jednak poważnie uszkodzona i przez ponad dziesięć lat nadal się pogarszała. Gospodarka radziecka rozwijała się bardzo szybko po zakończeniu wojny. Stało się tak również w przypadku gospodarki japońskiej, która w latach 80. stała się jedną z największych gospodarek. Do 1952 r. Chiny powróciły do tego samego poziomu produkcji, co przed wojną.

Sojusze wojskowe w Europie po wojnie


Kolonie na całym świecie w 1945 roku. Jednak wiele krajów w Azji i Afryce stałoby się później wolnych.

Efekt

Śmierć i zbrodnie wojenne

Nie ma dokładnej łącznej liczby zgonów, ponieważ wiele z nich nie zostało zarejestrowanych. Z wielu badań wynika, że na wojnie zginęło ponad 60 milionów ludzi, w większości cywilów. Związek Radziecki stracił około 27 milionów ludzi, co stanowi prawie połowę odnotowanej liczby. Oznacza to, że 25% Sowietów zginęło lub zostało rannych w czasie wojny. Około 85 % wszystkich zgonów było po stronie aliantów, a pozostałe 15 % po stronie osi. Najczęściej ludzie umierali z powodu chorób, głodu, bombardowań lub zabijania z powodu swojego pochodzenia etnicznego.

Hitlerowcy zamordowali wiele wybranych przez siebie grup ludzi, znanych jako Holokaust. Tępili Żydów, zabijali Romów, Polaków, Rosjan, homoseksualistów i inne grupy. Zginęło około 11 do 17 milionów cywilów. Około 7,5 mln ludzi zginęło w Chinach z rąk Japończyków. Najbardziej znaną zbrodnią japońską jest masakra w Nanking, w której zgwałcono i zamordowano setki tysięcy chińskich cywilów. Pojawiły się doniesienia, że Niemcy i Japończycy testowali broń biologiczną przeciwko cywilom i jeńcom wojennym.

Chociaż wiele zbrodni Osi zostało postawionych przed pierwszym międzynarodowym trybunałem, to jednak nie były to zbrodnie spowodowane przez aliantów.

Obozy koncentracyjne i praca niewolnicza

Poza Holokaustem, około 12 milionów ludzi, głównie Europejczyków Wschodnich, zostało zmuszonych do pracy dla niemieckiej gospodarki. Niemieckie obozy koncentracyjne i sowieckie gułagi spowodowały wiele śmierci. Oba źle traktowały jeńców wojennych. Dotyczyło to nawet żołnierzy radzieckich, którzy przeżyli i wrócili do domu.

Japońskie obozy jenieckie, z których wiele było wykorzystywanych jako obozy pracy, również były przyczyną wielu zgonów. Śmiertelność więźniów zachodnich wyniosła 27,1%, siedem razy więcej niż więźniów pod rządami Niemców i Włochów. Ponad 10 milionów chińskich cywilów stało się niewolnikami i musiało pracować w kopalniach i fabrykach wojennych. Od 4 do 10 milionów ludzi zostało zmuszonych do pracy na Jawie.

W latach 1942-1945 Roosevelt podpisał rozkaz, który nakazywał Amerykanom japońskim jeździć do obozów dla internowanych. Włączono do niego również niektórych Niemców i Włochów.

Alianci zgodzili się, że Związek Radziecki może wykorzystywać jeńców wojennych i cywilów do pracy przymusowej. Węgrzy byli zmuszani do pracy dla Związku Radzieckiego do 1955 roku.

Fronty domowe i produkcja

Przed wojną, w Europie alianci mieli większą populację i gospodarkę niż Osi. Gdyby uwzględnić kolonie, PKB Aliantów byłby dwa razy większy od PKB Osi. Podczas gdy w Azji, Chiny miały tylko 38% wyższy PKB niż Japończycy, jeśli wliczyć ich kolonie.

Gospodarka i ludność sojuszników w porównaniu z Osią zmniejszyły się wraz z początkowymi zwycięstwami Osi. Nie miało to jednak już miejsca po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego do aliantów w 1941 roku. Sojusznicy mogli mieć wyższy poziom produkcji w porównaniu z Osią, ponieważ alianci dysponowali większymi zasobami naturalnymi. Również Niemcy i Japonia nie planowały długiej wojny i nie były w stanie tego zrobić. Obaj starali się poprawić swoją ekonomię poprzez wykorzystanie robotników niewolniczych.

Kobiety

Gdy mężczyźni poszli walczyć, kobiety przejęły wiele z pozostawionych przez siebie stanowisk. W fabrykach zatrudniano kobiety do produkcji bomb, pistoletów, samolotów i innego sprzętu. W Wielkiej Brytanii tysiące kobiet zostało wysłanych do pracy w gospodarstwach rolnych w ramach Armii Krajowej. Inne utworzyły Żeńską Królewską Służbę Morską (Women's Royal Naval Service), aby pomóc w budowie i naprawie okrętów. Nawet księżniczka Elżbieta, która później została królową Elżbietą II, pracowała jako mechanik, aby wspomóc wysiłki wojenne. Do 1945 roku niektóre rodzaje broni były prawie w całości produkowane przez kobiety.

Początkowo kobiety były rzadko wykorzystywane w siłach roboczych w Niemczech i Japonii. Jednak alianckie zamachy bombowe i przejście Niemiec na gospodarkę wojenną sprawiły, że kobiety wzięły w nich większy udział.

W Wielkiej Brytanii kobiety pracowały także przy zbieraniu informacji, w BletchleyPark i innych miejscach. Masowa ewakuacja dzieci miała również duży wpływ na życie matek w latach wojny.

Zawód

Niemcy miały dwa różne pomysły na to, jak okupować kraje. W Europie Zachodniej, Północnej i Środkowej Niemcy ustanowiły politykę gospodarczą, która uczyniłaby je bogatymi. W czasie wojny polityka ta przyniosła Niemcom aż 40% całkowitego dochodu. Na wschodzie wojna ze Związkiem Radzieckim oznaczała, że Niemcy nie mogły wykorzystywać ziemi do zdobywania zasobów. Naziści wykorzystywali swoją politykę rasową i mordowali wiele osób, które uważali za nieludzkie. Ruch oporu, grupa ludzi, którzy walczyli potajemnie z Niemcami, nie mogła wiele zaszkodzić nazistom do 1943 roku.

W Azji, Japonia domagała się uwolnienia skolonizowanych krajów azjatyckich od europejskich potęg kolonialnych. Chociaż początkowo były one mile widziane na wielu terytoriach, ich okrutne działania w krótkim czasie zwróciły się przeciwko nim. Podczas okupacji Japonia wykorzystała 4 miliony baryłek ropy pozostawionych przez aliantów pod koniec wojny. Do 1943 r. była w stanie wyprodukować do 50 mln baryłek ropy naftowej w holenderskich Indiach Wschodnich. Stanowiło to 76% jej wskaźnika z 1940 roku.

Rozwój technologii

Wojna przyniosła nowe metody dla przyszłych wojen. Siły powietrzne znacznie się poprawiły w takich dziedzinach, jak transport lotniczy, bombardowania strategiczne (wykorzystanie bomb do niszczenia przemysłu i morale), a także radar i broń do niszczenia samolotów. Opracowano samoloty odrzutowe, które miały być wykorzystywane w siłach powietrznych na całym świecie.

Na morzu wojna koncentrowała się na użyciu lotniskowców i łodzi podwodnych. Lotniskowce wkrótce zastąpiły pancerniki. Ważnym powodem było to, że były one tańsze. Łodzie podwodne, śmiertelnie niebezpieczna broń od I wojny światowej, również odegrały ważną rolę w wojnie. Brytyjczycy udoskonalili broń do niszczenia okrętów podwodnych, taką jak sonar, a Niemcy udoskonalili taktykę okrętów podwodnych.

Styl wojny na ziemi zmienił się z I wojny światowej na bardziej ruchliwy. Czołgi, które służyły do wspierania piechoty, zmieniły się w podstawową broń. W czasie wojny poprawiono prędkość, pancerz i siłę ognia czołgu. Na początku wojny większość dowódców uważała, że najlepszym sposobem na walkę z czołgami wroga jest użycie lepszych czołgów. Jednak wczesne czołgi mogły tylko trochę uszkodzić pancerz. Niemiecki pomysł, by nie pozwalać czołgom walczyć ze sobą, oznaczał, że czołgi stojące naprzeciwko czołgów rzadko się zdarzały. Była to skuteczna taktyka stosowana w Polsce i we Francji. Sposoby niszczenia czołgów również uległy poprawie. Mimo, że w czasie wojny coraz częściej używano pojazdów, piechota pozostała główną częścią armii i była najbardziej wyposażona, jak w czasie I wojny światowej.

Pistolety maszynowe stały się szeroko stosowane. Były one używane zwłaszcza w miastach i dżungli. Karabin szturmowy, niemieckie opracowanie łączące cechy karabinu i karabinu maszynowego, stał się po wojnie główną bronią większości armii.

Inne wydarzenia obejmowały lepsze szyfrowanie tajnych wiadomości, takie jak niemiecka Enigma. Inną cechą wywiadu wojskowego było stosowanie oszustw, zwłaszcza przez aliantów. Inne to pierwsze programowalne komputery, nowoczesne pociski i rakiety oraz bomby atomowe.

Polscy cywile, którzy byliby wysyłani do Niemiec na roboty przymusowe.


Heinkel He 178, pierwszy na świecie samolot z napędem turboodrzutowym.

Kraje, które poniosły największe straty okrętów wojennych podczas II wojny światowej

Kraj	Okręty wojenne, które zostały zatopione
Zjednoczone Królestwo	213
Japonia	198
Stany Zjednoczone	105
Włochy	97
Niemcy	60
ZSRR	37
Kanada	17
Francja	11
Australia	9
Norwegia	2

Kraje, które poniosły największe straty militarne podczas II wojny światowej

Do tej pory tematem były rzeczywiste liczby zabitych podczas II wojny światowej. Większość władz zgadza się obecnie, że z 30 milionów Sowietów, którzy mieli broń, zginęło 13,6 miliona żołnierzy.

Kraj	Zabity
ZSRR	13,600,000*
Niemcy	3,300,000
Chiny	1,324,516
Japonia	1,140,429
Imperium Brytyjskie**	357,116
Rumunia	350,000
Polska	320,000
Jugosławia	305,000
Stany Zjednoczone	292,131
Włochy	279,800

*ogółem, z czego 7,800,000 zgonów na polu walki** Australia, Kanada, Indie, Nowa Zelandia, itd.

Kraje, które poniosły największe straty cywilne podczas II wojny światowej

Śmierć cywilów podczas tej wojny - wiele z nich było wynikiem głodu i wewnętrznych czystek, jak te w Chinach i ZSRR - była kolosalna, ale gorzej udokumentowana niż w przypadku sił zbrojnych. Choć dane te są najlepsze z wiarygodnych źródeł i przedstawiają szeroki obraz skali strat wśród ludności cywilnej, to jednak dokładne liczby nigdy nie będą znane.

Kraj	Zabity
Chiny	8,000,000
ZSRR	6,500,000
Polska	5,300,000
Niemcy	2,350,000
Jugosławia	1,500,000
Francja	470,000
Grecja	415,000
Japonia	393,400
Rumunia	340,000
Węgry	300,000

Moc osi

Niemcy, Włochy, Japonia, Węgry, Rumunia, Bułgaria

Mocarstwa sprzymierzone

USA, Wielka Brytania, Francja, ZSRR, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chiny, Dania, Grecja, Holandia, Nowa Zelandia, Norwegia, Polska, Republika Południowej Afryki, Jugosławia

 

Powiązane strony

• I wojna światowa
• Faszyzm
• Nazizm
• Militaryzm
• Komunizm
• Japońsko-amerykańskie internowanie