Operacja Overlord

Plany na D-Day

Wojska alianckie wykonały wiele ćwiczeń lądowania, aby zrozumieć, jak to zrobić.

Powstały mapy normandzkich plaż. Planiści wiedzieli, że ciężkie zbiorniki i transport nie mogą poruszać się po plażach, które mają pod sobą miękki torf. Potrzebne były szczegółowe mapy tego obszaru. Tam, gdzie trzeba było jeździć po torfie, plan zakładał ułożenie mat.

7 kwietnia i 15 maja Bernard Montgomery przedstawił swój plan inwazji. Zaplanował on dziewięćdziesięciodniową bitwę, która zakończy się, gdy wszystkie siły dotrą do Sekwany.

Celem pierwszych 40 dni było zdobycie Caen i Cherbourga (zwłaszcza Cherbourga, dla jego portu głębokowodnego). Następnie Bretania i jej porty atlantyckie zostałyby schwytane. Koleje i drogi w północnej Francji zostałyby zbombardowane, aby zablokować zbrojenia dla obrońców. Następnie Alianci mieliby przejść 125 mil (190 km) na południowy zachód od Paryża. Następnie Alianci kontrolowaliby tereny pomiędzy Loarą na południu a Sekwaną na północnym wschodzie.

Tymczasem alianci dołożyli wszelkich starań, aby Niemcy myśleli, że inwazja nastąpi gdzie indziej.

Technologia

Alianci opracowali nową technologię dla Overlord. Mulberry", mobilna betonowa przystań, pozwoliła aliantom zaopatrywać swoich żołnierzy na plaży bez konieczności zdobywania jednego z silnie bronionych portów kanału La Manche. Generał major Percy Hobart, inżynier wojskowy, zaprojektował zmodyfikowane czołgi Sherman i Churchill.

Oszustwo

W miesiącach poprzedzających inwazję, alianci pracowali na wojskowym oszustwie. W 1944 r. niemiecka obrona wybrzeża została rozciągnięta cienką warstwą. Gdy na miejsce inwazji wybrano Normandię, zdecydowano się spróbować wmówić Niemcom, że jest to fałszywa inwazja i że prawdziwa inwazja ma być gdzie indziej. Nazywało się to operacją "Bodyguard". W tygodniach poprzedzających inwazję alianci próbowali wmówić Niemcom, że główna inwazja będzie miała miejsce w Pas de Calais i w Norwegii. Oszustwo było samo w sobie przemysłem. Obejmowało ono sztuczne wiadomości, sztuczne czołgi w miejscach w pobliżu Dover i na południowym wybrzeżu Anglii, używanie podwójnych agentów do rozpowszechniania fałszywych informacji, sztuczne wiadomości radiowe i tak dalej.

Oszustwo było bardzo udane. Doprowadziło to do tego, że Hitler opóźnił wysłanie posiłków z regionu Pas de Calais o prawie siedem tygodni (pierwotny plan zakładał 14 dni). W swoich wspomnieniach generał Omar Bradley nazwał Ochroniarza "największym pojedynczym oszustwem wojny".

Próby i bezpieczeństwo

Siły alianckie próbowały swoich ról na D-Day miesiące przed inwazją. W dniu 28 kwietnia 1944 r. w południowym Devon na brytyjskim wybrzeżu zginęło 946 amerykańskich żołnierzy i marynarzy, gdy niemieckie łodzie torpedowe zaatakowały jedno z ćwiczeń lądowania, Tygrys ćwiczebny.

Bezpieczeństwo D-Day zostało wsparte przez zatrzymanie nieplanowanych wiadomości o wydostaniu się z Wielkiej Brytanii. Podróżowanie do i z Republiki Irlandii zostało zakazane, a ruch w pobliżu wybrzeży nie był dozwolony. Niemieckie ambasady i konsulaty w krajach neutralnych otrzymały fałszywe informacje.

Mimo to, było kilka przecieków przed lub w D-Day. Szpieg ambasady w Stambule przekazał Niemcom dokumenty zawieraj±ce odniesienia do Overlord, ale dokumenty te nie zawierały szczegółów. Kolejnym przeciekiem była wiadomość radiowa generała Charlesa de Gaulle'a po D-Day. Stwierdził on, że ta inwazja była prawdziwą inwazją. Miało to szansę zrujnować sztuczki aliantów. Eisenhower określił lądowanie jako początkową inwazję. Niemcy nie wierzyli de Gaulle'owi i zbyt długo czekali, by ruszyć w dodatkowe oddziały przeciwko aliantom.

Plan inwazji sojuszników

Brytyjczycy dokonali ataku powietrznego na rzekę Orne. Celem Brytyjczyków było zdobycie mostów na rzece Orne, aby nie dopuścić do ich wykorzystania przez niemiecką armię i aby nie dopuścić do ich wysadzenia przez wycofujących się Niemców. W ten sposób mogły zostać użyte przez alianckie pancerze i pojazdy.

Brytyjskie jednostki morskie atakowałyby przez Miecz i Złote Plaże. W Stanach Zjednoczonych istniała dywizja powietrzna i jednostki lądowe, które miały zająć Omaha Beach, Pointe du Hoc i Utah Beach. Kanadyjczycy współpracowali z brytyjskimi jednostkami, które miały atakować Sword Beach. Brytyjczycy i Kanadyjczycy mieli oddzielne plaże, odpowiednio Gold Beach i Juno Beach.

Flota Inwazyjna składała się z ośmiu okrętów wojennych i łodzi podwodnych, podzielonych na grupę zadaniową Marynarki Zachodniej (kontradmirał Alan G Kirk) i grupę zadaniową Marynarki Wschodniej (kontradmirał Sir Philip Vian). Flota była prowadzona przez admirała Sir Bertrama Ramsaya.

Nazwy kodowe

Alianci przypisali nazwy kodowe do różnych operacji związanych z inwazją. Overlord był nazwą dla lądowania na kontynencie. Uzyskanie bezpiecznej pozycji na tym obszarze nazwano kryptonimem Neptun. Rozpoczęło się ono w D-Day (6 czerwca 1944 r.), a zakończyło 30 czerwca 1944 r. W tym czasie Alianci mieli już kontrolę w Normandii. Operacja Overlord również rozpoczęła się w dniu D-Day i trwała do momentu, gdy 19 sierpnia 1944 r. siły alianckie przekroczyły Sekwanę.

Przygotowania i obrona niemiecka

Mur Atlantycki

Przez większą część 1942 i 1943 roku Niemcy uważali, że udana inwazja aliantów na Zachodzie nie nastąpi. Przygotowania ograniczały się do budowy fortyfikacji w głównych portach. Liczba sił zbrojnych w nazistowskich Niemczech osiągnęła szczyt w 1944 r., kiedy to we Francji, Belgii i Holandii powstało 59 dywizji.

Marszałek polowy Erwin Rommel był odpowiedzialny za mur. Poprawił obronę całego wybrzeża. Na plażach postawiono stalowe przeszkody, zbudowano betonowe bunkry i skrzynki na słupki, a także zalano nisko położone tereny. Na prawdopodobnych lądowiskach ustawiono zaostrzone paliki, aby utrudnić aliantom lądowanie w powietrzu. Niemcy ufortyfikowali teren nabrzeża w ramach obrony Muru Atlantyckiego (m.in. wieżyczki czołgowe i drut kolczasty).

Projekty te nie zostały zakończone, zwłaszcza w sektorze normandzkim. Alianckie bombardowania francuskiego systemu kolejowego utrudniły przemieszczanie materiałów, a Niemcy byli przekonani przez alianckie sztuczki, że lądowania będą miały miejsce w Pas de Calais.

Sektor, który został zaatakowany był strzeżony przez cztery dywizje, z których 352. i 91. były wysokiej jakości. Do pozostałych broniących się oddziałów należeli Niemcy nie nadający się do czynnej służby na froncie wschodnim, wcieleni do wojska Polacy i byli jeńcy sowieccy, którzy zgodzili się walczyć za Niemców. Oddziały te miały przywódców niemieckich.

Mobilne rezerwy

Środki obronne Rommla zostały utrudnione przez spór o użycie sił pancernych. Von Geyr i Rommel nie zgadzali się co do tego, jak używać dywizji pancernych.

Rommel myślał, że formacje pancerne są blisko wybrzeża, do ataku, podczas gdy najeźdźcy byli słabi. Von Geyr powiedział, że zamiast tego powinny być rozmieszczone wokół Paryża i wykorzystane w dużej grupie, kiedy Niemcy wiedzieli, która plaża jest atakowana. Hitler znalazł kompromisowe rozwiązanie.

Rommel otrzymał tylko trzy dywizje czołgów, z których jedna znajdowała się na tyle blisko normandzkich plaż, że mogła walczyć pierwszego dnia. Pozostałe zmechanizowane dywizje znalazły się pod kontrolą dowództwa niemieckich sił zbrojnych (OKW) i zostały rozmieszczone we Francji, Belgii i Holandii.

Prognoza pogody

Okazja do rozpoczęcia inwazji była ograniczona do zaledwie kilku dni w każdym miesiącu, ponieważ potrzebna była pełnia księżyca. Zapewniłoby to światło dla pilotów samolotów i wywołałoby wiosenny przypływ. Eisenhower wybrał 5 czerwca jako datę ataku. Jednak 4 czerwca warunki nie były odpowiednie do lądowania. Silne wiatry i wzburzone morze uniemożliwiły wystrzelenie samolotu do lądowania. Niskie chmury uniemożliwiały samolotom znalezienie celu.

Meteorolodzy przewidzieli poprawę pogody na 6 czerwca. Na spotkaniu w dniu 5 czerwca Eisenhower i jego starsi dowódcy omówili sytuację. Eisenhower postanowił rozpocząć inwazję tej nocy. Jeśli Eisenhower opóźnił inwazję, jedyną możliwością było rozpoczęcie jej dwa tygodnie później. Miałoby to miejsce podczas burzliwej pogody.

Mężczyźni z 22. Brytyjskiej Niezależnej Kompanii Spadochronowej, 6. Dywizji Powietrzno-Desantowej, którzy zostali poinformowani o inwazji, 4-5 czerwca 1944 r.


Szkolenie z użyciem ostrej amunicji w Zjednoczonym Królestwie


D-dniowe trasy napadu na Normandię


Mapa Muru Atlantyckiego

Inwazja

Lądowania w powietrzu śródlądowym

Aby utrudnić Niemcom przeprowadzanie ataków w fazie ataku morskiego, wykorzystano operacje powietrzne do zdobywania mostów i przejść drogowych. Lądowiska za plażami miały również pomóc żołnierzom lądującym na plażach i zniszczyć niemiecką przybrzeżną artylerię obronną.

Plaże

Na Sword Beach, regularna brytyjska piechota zeszła na brzeg z niewieloma ofiarami. Do końca dnia posunęli się o 8 kilometrów (5.0 mil), ale nie dotarli tak daleko, jak chciał Montgomery. Caen była jeszcze przetrzymywana przez Niemców pod koniec D-Day i miała pozostać taka aż do operacji Charnwood 9 lipca.

Siły kanadyjskie, które wylądowały na Juno Beach, miały trudną walkę. Niemieckie betonowe fortyfikacje i mur morski dwukrotnie wyższy niż w Omaha Beach sprawiły, że atakowanie było bardzo trudne. Juno była drugą najsilniej bronioną plażą na D-Day, obok Omaha. Kanadyjczycy byli z dala od plaży w ciągu kilku godzin i posuwali się w głąb lądu. Były to jedyne jednostki, które osiągnęły swoje cele D-Day, chociaż większość z nich wycofała się kilka kilometrów, aby zająć silniejsze pozycje obronne.

Na Gold Beach było wielu zabitych i rannych, ponieważ Niemcy mocno ufortyfikowali wioskę na plaży. 50-ta (północnoumbryjska) dywizja piechoty pod koniec dnia awansowała prawie do Bayeux. Kiedy oddziały komandosów zdobyły Port-en-Bessin, alianci mogli wykorzystać swój rurociąg PLUTO do sprowadzenia paliwa.

Amerykanie, którzy wylądowali na Omaha Beach zmierzyli się z weteranem niemieckiej 352 Dywizji Piechoty, jednej z najlepiej wyszkolonych grup na plażach. Co więcej, Omaha była najsilniej ufortyfikowaną plażą. Dowódcy zastanawiali się nad opuszczeniem plaży, ale małe jednostki piechoty przeszły obok obrony wybrzeża. Do końca dnia dwa obszary zostały zdobyte. Kontrola nad plażą rozszerzyła się w ciągu następnych dni, a cele D-Day zostały osiągnięte przez D+3.

W Pointe du Hoc 2 batalion Rangersów musiał wspiąć się na 30-metrowe klify. Podczas wspinaczki wróg strzelił do nich i zrzucił granaty. Wykorzystali liny i drabiny, aby się wspiąć, a następnie zniszczyli broń.

Fortyfikacje plażowe były ważnymi celami, ponieważ pojedynczy obserwator artylerii mógł skierować ogień na plaże amerykańskie. Rangersi zdobyli fortyfikacje. Następnie musieli walczyć przez 2 dni, aby utrzymać pozycję, tracąc ponad 60 procent swoich ludzi.

Liczba zabitych i rannych na Utah Beach, najbardziej wysuniętej na zachód strefie lądowania, była najlżejszą z wszystkich plaż. Tylko 197 z 23.000 żołnierzy, którzy wylądowali, zostało zabitych lub rannych. Oddziały 4 Dywizji Piechoty, które wylądowały na plaży, mogły wczesnym popołudniem ruszyć w głąb lądu, łącząc się ze 101 Dywizją Powietrznodesantową.

Gdy plaże zostały opanowane, około 9 czerwca utworzono Morberry Harbours. Jeden z nich został zbudowany w Arromanches przez siły brytyjskie, drugi w Omaha Beach przez siły amerykańskie. Poważne burze 19 czerwca spowodowały problemy z lądowaniem zapasów i zniszczyły port w Omaha. Port Arromanches był w stanie dostarczyć około 9000 ton dziennie do końca sierpnia 1944 r., do tego czasu port w Cherbourgu został zdobyty przez aliantów.

Niemiecka 21. dywizja pancerna zaatakowała pomiędzy plażami Sword i Juno i prawie dotarła do kanału. Alianccy artylerzyści przeciwpancerni kazali im wycofać się przed końcem 6 czerwca.

Plany inwazji Aliantów wzywały do zajęcia Carentan, St. Lô, Caen i Bayeux pierwszego dnia. Lô, Caen i Bayeux. Plan zakładał połączenie wszystkich plaż z wyjątkiem Utah i Sword (ostatnia połączona ze spadochroniarzami) oraz linię frontu 10 do 16 kilometrów (6.2 do 9.9 min.) od plaż. Żaden z tych celów nie został osiągnięty. Liczba zabitych i rannych nie była tak duża, jak niektórzy się obawiali (około 10.000 w porównaniu z 20.000 według szacunków Churchilla), a mosty przetrwały niemieckie ataki.

Cherbourg

W zachodniej części obszaru inwazji, wojska amerykańskie miały zająć półwysep Cotentin, a zwłaszcza Cherbourg. Zapewniłoby to aliantom głęboki port wodny. Ziemia za Utah i Omaha była brzegami i żywopłotami, przez które nie mogły przedostać się czołgi, strzelanina i wizja. To czyniło z nich idealne pozycje obronne.

Amerykańska piechota robiła powolne postępy i miała wielu zabitych i rannych w drodze do Cherbourga. Oddziały powietrzne były wykorzystywane do pomocy przy posuwaniu się naprzód. Daleka strona półwyspu została osiągnięta 18 czerwca. Hitler powiedział siłom niemieckim, aby nie wycofywały się do silnych fortyfikacji Wału Atlantyckiego w Cherbourgu. Dowódca Cherbourga, generał porucznik von Schlieben, poddał się 26 czerwca. Przed kapitulacją kazał zniszczyć większość obiektów, przez co port stał się nieczynny do połowy sierpnia, do tego czasu front bojowy przesunął się tak daleko na wschód, że był mniej pomocny.

Caen

Podczas gdy Amerykanie zmierzali do Cherbourga, jednostka wojskowa prowadzona przez Brytyjczyków ruszyła w kierunku Caen. Montgomery przeprowadził wiele ataków wojennych. Pierwszym z nich była Operacja Perch, która przeniosła się na południe z Bayeux do Villers-Bocage, gdzie pancerz mógł schwytać Caen. Została zatrzymana podczas Bitwy o Villers-Bocage'a. Caen został zbombardowany, a następnie zajęty na północ od rzeki Orne w ramach operacji Charnwood od 7 lipca do 9 lipca. Atak w rejonie Caen nastąpił wraz z wszystkimi trzema brytyjskimi dywizjami pancernymi, pod kryptonimem Operacja Goodwood, od 18 lipca do 21 lipca. Złapała ona wysoko położone tereny na południe od Caen. Reszta miasta została zdobyta przez siły kanadyjskie podczas Operacji Atlantyckiej. Kolejna operacja, Operacja Wiosna, od 25 lipca do 28 lipca, prowadzona przez Kanadyjczyków, zabezpieczyła ograniczony teren na południe od miasta, ale z wieloma zabitymi i rannymi.

Wyrwanie się z przyczółka

Plan Montgomery'ego zakładał utrzymanie Niemców we wschodniej części obszaru inwazji, przy jednoczesnym zachowaniu pozycji Kobry. Pod koniec Goodwood Niemcy wykorzystali ostatnie ze swoich dywizji rezerwowych; było sześć i pół dywizji pancernych przeciwko siłom brytyjskim i kanadyjskim, w porównaniu z półtora dywizją stojącą przed armią amerykańską.

Operacja Cobra została rozpoczęta 25 lipca przez Pierwszą Armię Stanów Zjednoczonych. Odniosła ona sukces. VIII Korpus wszedł do Kobry na zachodnim krańcu Półwyspu Cotentin 28 lipca, po przebiciu się przez linie niemieckie.

1 sierpnia VIII Korpus wszedł w skład Trzeciej Armii Generała Porucznika George'a S. Pattona. George'a S. Pattona. 4 sierpnia Montgomery zmienił plan inwazji, wysyłając korpus do okupowania Bretanii i pchania wojsk niemieckich po portach, podczas gdy reszta III Armii kontynuowała działania na wschód. Ze względu na dużą liczbę niemieckich sił na południe od Caen, Montgomery przesunął brytyjski pancerz na zachód i rozpoczął operację Bluecoat od 30 lipca do 7 sierpnia, aby dołączyć do ataków armii Stanów Zjednoczonych. To zepchnęło siły niemieckie na zachód, umożliwiając rozpoczęcie 7 sierpnia operacji Totalize na południe od Caen.

Falaise pocket

Na początku sierpnia pojawiło się więcej niemieckich rezerw. Siły niemieckie były otoczone, a niemieckie Wysokie Dowództwo chciało, aby rezerwy te pomogły w wycofaniu się do Sekwany. Hitler zażądał ataku na Mortaina 7 sierpnia. Atak ten został zepchnięty przez aliantów, którzy ponownie otrzymali ostrzeżenie przed złamaniem kodu Ultra. Pierwotny plan aliancki zakładał okrążenie Niemców aż do doliny Loary. Bradley zdał sobie sprawę, że wiele niemieckich sił w Normandii nie było w stanie ruszyć do tego etapu i 8 sierpnia otrzymał telefoniczną zgodę Montgomery'ego na okrążenie sił niemieckich. Pozostawiono to Pattonowi do zrobienia. Poruszał się prawie bez przeszkód przez Normandię. Niemcy zostali w pobliżu Chambois. Silna niemiecka obrona i wysłanie części wojsk amerykańskich do ataku Pattona w kierunku Sekwany w Mantes uniemożliwiło Niemcom uwięzienie się do 21 sierpnia. W tym dniu uwięzionych zostało 50.000 żołnierzy niemieckich.

Dyskutowano o tym, czy można było to zrobić wcześniej przy większej liczbie przyjmowanych więźniów.

Wkrótce potem nastąpiło wyzwolenie Paryża. Francuski ruch oporu w Paryżu zaatakował Niemców 19 sierpnia. Francuska 2. Dywizja Pancerna pod dowództwem generała Philippe'a Leclerca wraz z 4. Dywizją Piechoty USA zaakceptowały kapitulację tamtejszych sił niemieckich i 25 sierpnia wyzwoliły Paryż.

Wycofanie się do Sekwany

Do końca miesiąca kontynuowano działalność w sektorze brytyjskim i kanadyjskim. 25 sierpnia 2. Amerykańska Dywizja Pancerna walczyła na Elbeufie, nawiązując tam kontakt zarówno z brytyjskimi jak i kanadyjskimi dywizjami pancernymi. 2. Kanadyjska Dywizja Piechoty wkroczyła rano 27 sierpnia do Forêt de la Londe. Teren ten był mocno utrzymywany, a 4 i 6 brygady kanadyjskie miały duże ilości zabitych i rannych w ciągu trzech dni, kiedy Niemcy bronili swojej pozycji. Niemcy wycofali się 29-tego, wycofując się 30-tego nad Sekwaną.

30 września 3. Kanadyjska Dywizja Piechoty przekroczyła Sekwanę w pobliżu Elbeufu i weszła do Rouen, aby się cieszyć.

British Pathfinders ustawiają swoje zegarki na ten sam czas


HMS Lawford, jedna z kilku fregat klasy kapitańskiej przebudowana na statek kwatery głównej do lądowania w Normandii.


Generał porucznik Omar Bradley (drugi od lewej) i inni starsi oficerowie na pokładzie USS Augusta podczas Inwazji Normandzkiej.


Amerykańskie wojska na lądowisku LCVP zbliżają się do Omaha Beach 6 czerwca 1944 r.


Budowa w Omaha Beach: wzmocnienie mężczyzn i sprzętu przemieszczającego się w głąb lądu 7 czerwca 1944 r.


Mapa przedstawiająca operacje w pobliżu Caen


Mapa pokazująca wyłom z przyczółka normandzkiej plaży.


Amerykańskie wojska na pokładzie LCT, gotowe do jazdy przez Kanał La Manche do Francji. 12 czerwca 1944.

Lądowania

• Sword Beach była najbardziej wysuniętą na wschód plażą w D-Day i została zaatakowana przez brytyjską 3 Dywizję Piechoty, wspieraną przez jednostki 79 Dywizji Pancernej. Dywizji Pancernej. Udało się.
• Juno Beach była następną plażą na zachodzie. Została zaatakowana przez kanadyjską 3. Dywizję. To też się udało.
• Gold Beach była "środkową" plażą, leżącą między plażami Sword, Juno, Omaha i Utah. Została zaatakowana przez brytyjską 50-tą dywizję (Northumbrian).
• Omaha Beach była drugą najbardziej zachodnią plażą. Została zaatakowana przez amerykańską 1 Dywizję. Bombardowanie przed atakiem zakończyło się sukcesem na wszystkich plażach z wyjątkiem Omaha, więc niemieckie bunkry i artyleria nadal pozostały. Bitwa była ciężka, ale w końcu Amerykanie wygrali. Prawie 2,500 Amerykanów zginęło na plaży w Omaha.
• Omaha Beach w D-dzień 6.6.1944 r.
• Plaża w Utah była najbardziej na zachód wysuniętą plażą. W większości przypadków odniosła sukces i została zaatakowana przez amerykańską 4. Dywizję.

Kampania zamknięta

Kampania w Normandii jest uważana przez historyków za zakończoną albo o północy 24 lipca 1944 r. (rozpoczęcie operacji "Kobra na froncie amerykańskim"), 25 sierpnia 1944 r. (wyzwolenie Paryża), albo 30 sierpnia 1944 r., kiedy to ostatni oddział niemiecki wycofał się przez Sekwanę.

Pierwotny plan Overlord zakładał dziewięćdziesięciodniową kampanię w Normandii, której ostatecznym celem było dotarcie do Sekwany; cel ten został osiągnięty wcześnie. Amerykańskie siły walczyły w Bretanii, jak przewidział generał Montgomery w ostatnich tygodniach kampanii. Historycy uważają, że kampania w Normandii zakończyła się masowym wybuchem Operacji Cobra.

Oficjalna historia USA opisuje walki rozpoczynające się 25 lipca jako kampanię "Północnej Francji" i obejmuje walki o zamknięcie Falaise Gap, które Brytyjczycy/Kanadyjczycy/polacy uważają za część bitwy pod Normandią. Tom I Oficjalnej Historii Armii Kanadyjskiej w II Wojnie Światowej autorstwa C.P. Stacey'a, opublikowany w 1955 roku, jak również oficjalne podsumowanie historyczne II Wojny Światowej, opublikowane w 1948 roku, definiują Bitwę pod Normandią jako trwającą od 6 czerwca 1944 roku do 1 września 1944 roku. Definicja Bitwy pod Normandią jest również widoczna w innej publikacji Sekcji Historycznej Armii, zatytułowanej Bitwa Kanady w Normandii. ^[]

W lipcu pojawiły się doniesienia o prośbie Eisenhowera o zastąpienie Montgomery'ego. Brak postępów na przyszłość spowodowany był nieurodzajną ziemią. Jednakże, podobnie jak w bitwie pod El Alamein, Montgomery utrzymał swoją pierwotną strategię walki o zniszczenie, osiągając cele w ramach swojego pierwotnego dziewięćdziesięciodniowego celu. ^[]

Zwycięstwo w Normandii pociągnęło za sobą pościg do granicy Francji w krótkim czasie. Niemcy zostały ponownie zmuszone do wzmocnienia frontu zachodniego siłą roboczą i zasobami z frontu sowieckiego i włoskiego.

Do września siły alianckie siedmiu armii polowych (z czego dwie przez południową Francję w ramach operacji Dragoon) zbliżały się do granicy niemieckiej. Plan bitewny Aliantów był dobry, wykorzystujący atuty zarówno Wielkiej Brytanii, jak i Stanów Zjednoczonych. Przywództwo niemieckie było często wadliwe, mimo dobrych walk prowadzonych przez niemieckie jednostki.

W szerszym kontekście lądowania w Normandii pomogły Sowietom na froncie wschodnim, którzy stanęli w obliczu większości sił niemieckich. Skróciło to tam konflikt.

Sojusznicza logistyka, wywiad, morale i siła powietrzna

Zwycięstwo w Normandii wynikało z kilku czynników. Alianci mieli więcej broni i sprzętu. Mieli też nowe wynalazki, takie jak rurociągi PLUTO i porty morwy. Pomagały one w przepływie wojsk, sprzętu, paliwa i amunicji. Ruch ładunków nad otwartymi plażami przebiegał lepiej niż oczekiwano, nawet po zniszczeniu amerykańskiej morwy w czasie sztormu na kanał w połowie czerwca.

Do końca lipca 1944 r. milion amerykańskich, brytyjskich, kanadyjskich, francuskich i polskich żołnierzy, setki tysięcy pojazdów i wiele dostaw było w Normandii na lądzie. Amunicja artyleryjska i inne przedmioty były obfite. Było to imponujące, zważywszy, że nie posiadali portu aż do upadku Cherbourga.

Do czasu wybuchu Normandii alianci mieli również przewagę liczebności wojsk (ok. 3,5:1) i pojazdów pancernych (ok. 4:1), które pomogły przezwyciężyć naturalne zalety surowej ziemi, jakie dały niemieckim obrońcom.

Sprzymierzone działania wywiadowcze i kontrwywiadowcze zakończyły się sukcesem. Operacja Fortitude trick plan przed inwazją skupiała uwagę Niemców na Pas-de-Calais. Wysokiej jakości siły niemieckie były trzymane na tym terenie, z dala od Normandii, aż do lipca. Przed inwazją niewiele niemieckich lotów rozpoznawczych odbywało się nad Wielką Brytanią, a te, które widziały tylko fałszywe obozy. Pomocne okazało się również bardzo dokładne zdekodowanie niemieckiej łączności Enigmy (maszynowej), co ujawniło niemieckie plany.

Niemieckie kierownictwo

Brak zorganizowanej strategii zaszkodził niemieckiej obronie. Przywództwo niemieckie zostało podzielone między marszałków polowych von Rundstedta i Rommla. Von Rundstedt chciał utrzymać potężne jednostki w rezerwie, przeprowadzić potężny kontratak po rozpoczęciu desantu alianckiego. Rommel chciał zatrzymać sojuszników na plaży. Próbował zlokalizować jednostki, aby mogły szybko zaatakować.

Chociaż plan Rommla był dobry, strategia rezerwowa nie była dobra, ponieważ jednostki nie mogły się poruszać w ciągu dnia z powodu nalotów alianckich. Ostatecznie, połączenie dwóch strategii było katastrofą. Obrona plaży została przezwyciężona, a kontrataki nie były wystarczająco silne.

Niemieccy dowódcy na wszystkich szczeblach nie zareagowali szybko na atak. Do problemów komunikacyjnych dołączyły problemy związane z powietrzem i siłą ognia aliantów. Lokalni dowódcy nie prowadzili agresywnej obrony na plaży. Niemieckie wysokie dowództwo skoncentrowało się na rejonie Calais, a von Rundstedtowi nie wolno było korzystać z rezerwy pancernej.

Kiedy w końcu wypuszczono go na rynek pod koniec dnia, sukces był trudniejszy. Mimo, że 21. Dywizja Pancerna, zaatakowała wcześniej, napotkała na silny opór, któremu pozwolono budować na plażach. W sumie, mimo że przewaga materialna Aliantów nadal rosła, Niemcy spowolnili ich awans na prawie dwa miesiące, do czego przyczyniły się nierówności terenu.

Mimo kilku sporów między dowódcami aliantów, o ich planach decydowali główni dowódcy. Natomiast starsi przywódcy niemieccy zawsze mieli do czynienia z ingerencją Hitlera, który nie znał lokalnych warunków.

Marszałkowie polowi von Rundstedt i Rommel wielokrotnie prosili Hitlera o większą swobodę w zmianie planów, ale odmówili. Von Rundstedt został usunięty z dowództwa 29 czerwca po tym, jak powiedział marszałkowi polowemu Keitelowi, szefowi sztabu w OKW (Hitler's Armed Forces HQ), aby zawarł pokój. Rommel został ciężko ranny przez samoloty alianckie 16 lipca.

Marszałek polowy von Kluge, który przejął stanowiska zarówno von Rundstedt jak i Rommel, był związany z niektórymi spiskami wojskowymi przeciwko Hitlerowi i nie spierał się z nim w obawie przed aresztowaniem. W rezultacie wojska niemieckie w Normandii zostały popchnięte przez Hitlera do kontrataku, a nie odwrotu po amerykańskim przełomie. Kluge został zwolniony z dowództwa 15 sierpnia i zabił się. Bardziej niezależny marszałek polowy Walter Model objął wtedy dowództwo.

Francuscy cywile składający kwiaty na ciele zmarłego amerykańskiego żołnierza, 1944 r.


Brytyjska piechota na pokładzie czołgów Sherman czeka na rozkaz do przodu, pod Argentyną, 21 sierpnia 1944 r.


Piechota niemiecka skanuje niebo w poszukiwaniu samolotów alianckich w Normandii, 1944 r.