Ofensywa w Ardenach

Tło

Po przeniesieniu się z Normandii pod koniec lipca 1944 r. i lądowaniu w południowej Francji 15 sierpnia 1944 r. alianci ruszyli w kierunku Niemiec szybciej niż się spodziewano.

Oddziały alianckie były zmęczone tygodniami ciągłych walk, a zapasy były bardzo niskie. Podczas gdy sytuacja zaopatrzeniowa poprawiła się w październiku, brak żołnierzy był nadal poważnym problemem.

Generał Eisenhower i jego sztab wybrali region Ardenów, będący w posiadaniu Pierwszej Armii Stanów Zjednoczonych, jako obszar, który mógłby być utrzymywany przez jak najmniejszą liczbę żołnierzy. Ardeny zostały wybrane, ponieważ teren ten oferował dobrą obronę, a dróg nie było zbyt wiele.

Szybkość posuwania się aliantów i brak portów głębinowych utrudniały aliantom zaopatrzenie swoich oddziałów. Operacje zaopatrywania plaż przy użyciu normandzkich lądowisk nie mogły dostarczyć wystarczającej ilości zapasów. Jedynym portem, który alianci zdobyli, był Cherbourg, w pobliżu pierwotnych plaż inwazyjnych, ale Niemcy rozbili go i zaminowali.

Sojusznikom zajęło wiele miesięcy zbudowanie zdolności do przemieszczania ładunków. Alianci zdobyli port w Antwerpii w Belgii, w pełni nienaruszony, w pierwszych dniach września, ale nie działał on do 28 listopada. Rzeka Scheldt musiała zostać oczyszczona zarówno z niemieckich żołnierzy, jak i min morskich.

Ograniczenia te doprowadziły do nieporozumień między generałem Dwightem D. Eisenhowerem a marszałkiem polowym Bernardem Montgomery'm co do tego, czy Montgomery czy amerykański generał Omar Bradley na południu będzie miał dostęp do dostaw.

Do maja 1945 r. siły niemieckie utrzymywały kontrolę nad kilkoma głównymi portami na wybrzeżu kanału La Manche. Zniszczenie francuskiego systemu kolejowego przed D-Day utrudniło Niemcom reakcję na inwazję. Stanowiło to również problem dla aliantów, ponieważ naprawa torów i mostów wymagała czasu.

System ciężarówek dostarczał zaopatrzenie dla oddziałów frontowych, ale transportował ogromne ilości paliwa, aby dotrzeć do linii frontu w pobliżu granicy z Belgią. Na początku października alianci zaprzestali poważnych ataków, aby usprawnić swoje linie zaopatrzenia.

Montgomery i Bradley poprosili o dostarczenie dostaw do swoich armii, aby mogły nadal atakować Niemców. Generał Eisenhower chciał, aby siły północne Montgomery'ego otworzyły port w Antwerpii i zajęły Zagłębie Ruhry, przemysłową część Niemiec.

Po wstrzymaniu działań aliantów, niemiecki marszałek polowy Gerd von Rundstedt zdołał przeorganizować armie niemieckie w zorganizowaną obronę.

Operacja Market Garden prowadzona przez feldmarszałka Montgomery'ego zrealizowała tylko niektóre z jej celów. Jej zyski na terytorium sprawiły, że sytuacja aliantów w zakresie zaopatrzenia była gorsza niż wcześniej. W październiku Pierwsza Armia Kanadyjska stoczyła bitwę o Scheldt, otwierając port w Antwerpii dla żeglugi. W rezultacie pod koniec października sytuacja zaopatrzeniowa poprawiła się.

Mimo przerwy w walkach po bitwach Scheldta, Niemcy mieli poważne problemy. Podczas gdy jesienią kontynuowano działania, zwłaszcza kampanię lotaryńską, bitwę pod Aachen i walki w lesie Hürtgen, sytuacja na zachodzie niewiele się zmieniła.

Alianci powoli posuwali się w kierunku Niemiec, ale nie udało im się tam dotrzeć. Alianci zachodni mieli już 96 dywizji na froncie lub w jego pobliżu, a dziesięć kolejnych pochodziło z Wielkiej Brytanii. Dodatkowe jednostki powietrzne aliantów pozostały w Anglii. Niemcy mieli w sumie 55 dywizji.

Adolf Hitler obiecał swoim generałom 18 piechoty i 12 dywizji pancernych lub zmechanizowanych. Plan zakładał wykorzystanie 13 dywizji piechoty, dwóch dywizji spadochronowych i sześciu dywizji pancernych z rezerw. Na froncie wschodnim sowiecka operacja Bagracja w lecie zniszczyła znaczną część Ośrodka Grupy Armii Niemieckiej.

Operacja zakończyła się dopiero wtedy, gdy zbliżającym się siłom Armii Czerwonej zabrakło zapasów. Do listopada siły radzieckie przygotowywały się do ataku zimowego.

Tymczasem alianckie ataki powietrzne z początku 1944 roku uniemożliwiły niemieckim siłom powietrznym latanie. Oznaczało to, że armia niemiecka posiadała niewielki wywiad bojowy i nie miała możliwości wstrzymania dostaw alianckich. Ruch dzienny sił niemieckich był łatwo zauważalny, a wstrzymanie dostaw w połączeniu z bombardowaniem rumuńskich pól naftowych oznaczało, że Niemcy nie mieli ropy i benzyny.

Jedną z nielicznych zalet sił niemieckich w listopadzie 1944 r. było to, że nie broniły one już całej Europy Zachodniej. Ich linie frontu na zachodzie zostały skrócone i były znacznie bliżej granic Niemiec. Zmniejszyło to ich problemy z zaopatrzeniem mimo alianckiej kontroli powietrza.

Dodatkowo, ich sieć telefoniczna i telegraficzna sprawiła, że radia nie były już potrzebne do komunikacji, co zmniejszyło skuteczność łamania kodów Allied Ultra. Mimo to ULTRA wysyłała dziennie około 40-50 zakodowanych wiadomości. Odnotowali oni czterokrotne zwiększenie liczebności niemieckich sił myśliwskich i zauważyli, że planowany jest atak. ULTRA zbierała również informacje o wielu ruchach kolejowych i drogowych w regionie.

Przygotowanie ofensywy

Niemiecki przywódca Adolf Hitler uważał, że jego mobilne rezerwy pozwoliły mu na przeprowadzenie jednego dużego ataku. Chociaż zdawał sobie sprawę, że na froncie wschodnim nic nie da się zrobić, nadal uważał, że ofensywa przeciwko zachodnim aliantom może się udać.

Hitler wierzył, że może podzielić siły aliantów i zmusić Amerykanów i Brytyjczyków do zawarcia oddzielnego pokoju, niezależnego od Związku Radzieckiego.

Sukces na zachodzie dałby Niemcom czas na zaprojektowanie i wyprodukowanie bardziej zaawansowanej broni (takiej jak samoloty odrzutowe, nowe konstrukcje U-bootów i superciężkich czołgów) oraz pozwoliłby na zbudowanie sił na wschodzie.

Biorąc pod uwagę zmniejszoną siłę roboczą swoich sił lądowych, Niemcy uważali, że lepiej jest atakować na Zachodzie przeciwko mniejszym siłom alianckim niż przeciwko rozległym armiom radzieckim. Nawet zniszczenie całych armii radzieckich nadal pozostawiłoby Sowietów z większą liczbą żołnierzy.

Kilku starszych niemieckich oficerów wojskowych, takich jak marszałek polowy Walter Model, nie sądziło, że atak się uda. Oferowali różne plany, ale Hitler nie chciał słuchać. Plan wymagał złej pogody, w tym silnej mgły i nisko położonych chmur, co utrudniłoby loty samolotom alianckim. Hitler pierwotnie wyznaczył atak na koniec listopada, przed rozpoczęciem rosyjskiej ofensywy zimowej.

Na zachodzie problemy z zaopatrzeniem zaczęły spowalniać działania aliantów, mimo że otwarcie portu w Antwerpii pod koniec listopada poprawiło sytuację. Pozycje wojsk alianckich rozciągały się od południowej Francji aż po Holandię. Niemcy chcieli zaatakować cienką linię sił alianckich. Myśleli, że powstrzyma to posunięcia aliantów na froncie zachodnim.

Przygotowano kilka planów wielkich zachodnich ataków. Pierwszy plan dotyczył ataku na siły amerykańskie wokół Aachen, w celu okrążenia 9. Armii USA. Drugi plan zakładał atak blitzkriegiem przez słabo bronione Góry Ardenowe. Miał on na celu podzielenie armii wzdłuż linii amerykańsko-brytyjskiej i zdobycie Antwerpii.

Hitler wybrał drugi plan. Podobał mu się pomysł podzielenia armii anglo-amerykańskiej. Było wiele sporów między Montgomery'm a Pattonem. Hitler miał nadzieję, że uda mu się wykorzystać te spory. Gdyby atak opanował Antwerpię, cztery kompletne armie zostałyby uwięzione bez zaopatrzenia za liniami niemieckimi.

Oba plany miały na celu atak na siły amerykańskie. Hitler uważał, że Amerykanie nie potrafią dobrze walczyć. Uważał, że Amerykanie stracą nadzieję, gdy usłyszą o stracie Amerykanów.

Generalfeldmarschall (marszałek polowy) Walther Model i marszałek polowy Gerd von Rundstedt otrzymali rozkaz poprowadzenia ataków.

Model i von Rundstedt uważali, że dążenie do Antwerpii jest zbyt trudne, biorąc pod uwagę brak zasobów w Niemczech pod koniec 1944 roku. Jednocześnie uważali, że bycie tylko defensywnym tylko opóźni porażkę. Opracowali plany, które nie miały na celu przekroczenia rzeki Mozy; Model to Unternehmen Herbstnebel (Operacja Jesienna Mgła) i von Rundstedt's Fall Martin ("Plan Martin").

Obydwaj marszałkowie pokazali swoje plany Hitlerowi, który odrzucił je na korzyść swojego "wielkiego rozwiązania".

Nazwy operacji

Sformułowanie "Bitwa o wybrzuszenie" zostało stworzone przez współczesną prasę, aby opisać sposób, w jaki linia frontu aliantów wybrzuszała się do wewnątrz na mapach wiadomości wojennych.

Po zakończeniu wojny armia amerykańska przyznała medal Ardenów-Alzacji jednostkom, które brały udział w operacjach w północno-zachodniej Europie. Medal obejmował sektor Ardenów, w którym toczyła się bitwa oraz jednostki położone dalej na południe w sektorze Alzacji.

Planowanie

Do połowy września OKW postanowił, na rozkaz Hitlera, że atak rozpocznie się w Ardenach, tak jak to miało miejsce w 1940 roku. Wielu niemieckich generałów sprzeciwiło się temu, ale atak został zaplanowany i przeprowadzony. W 1940 r. siły niemieckie przeszły przez Ardeny w ciągu trzech dni przed atakiem na wroga, ale plan z 1944 r. zakładał walkę w lesie. Główne siły miały posuwać się na zachód do rzeki Mozy, a następnie skręcić na północny zachód w kierunku Antwerpii i Brukseli.

Gęste lasy w Ardenach utrudniałyby ruch. Za Mozą był otwarty teren, gdzie Niemcy mogli szybko przemieszczać się na wybrzeże.

Do operacji wybrano cztery armie. Pierwszą z nich była Szósta Armia Pancerna, pod dowództwem Generała SS Seppa Dietricha - utworzona 26 października 1944 r., wykorzystująca najbardziej starsze i najbardziej doświadczone Waffen-SS: 1 Dywizję Pancerną SS Leibstandarte Adolfa Hitlera oraz 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend. 6 Armia Pancerna była najbardziej wysuniętą na północ siłą atakującą. Otrzymała rozkaz zdobycia Antwerpii.

Piąta Armia Pancerna pod dowództwem generała Hasso von Manteuffla otrzymała rozkaz zajęcia Brukseli.

Siódma Armia, pod dowództwem generała Ericha Brandenbergera, została rozkazana do ataku na południe. Armia ta składała się tylko z czterech dywizji piechoty, bez grup pancernych. W rezultacie, poczynili niewielkie postępy w całej bitwie.

Gustav-Adolf von Zangen, generał Gustav-Adolf von Zangen. Gustawa-Adolfa von Zangena. Znajdowała się ona na dalekiej północy pola bitwy w Ardenach. Rozkazano jej utrzymać siły amerykańskie na miejscu. Mógł również atakować, jeżeli warunki były odpowiednie.

Aby atak był udany, potrzebne były cztery elementy: atak musiał być całkowitym zaskoczeniem; warunki pogodowe musiały być złe, aby powstrzymać przewagę powietrzną aliantów; postęp musiał być szybki. Alianci musieliby zdobyć zapasy paliwa, ponieważ Wehrmachtowi brakowało paliwa. Sztab Generalny oszacował, że mają tylko tyle paliwa, by pokryć od jednej trzeciej do połowy powierzchni ziemi do Antwerpii.

Pierwotnie plan zakładał utworzenie niecałych 45 dywizji, w tym kilkunastu dywizji pancernych i panzergrenadierów tworzących czołówkę pancerną oraz różnych jednostek piechoty w celu utworzenia linii obronnej. Do tego czasu jednak armia niemiecka cierpiała na niedobór siły roboczej, a jej liczebność została zredukowana do około 30 dywizji.

Mimo, że zachował większość pancerza, nie było wystarczająco dużo jednostek piechoty ze względu na potrzeby obronne na Wschodzie. Te 30 nowo odbudowanych dywizji wykorzystywało niektóre z ostatnich rezerw armii niemieckiej. Były wśród nich jednostki Volksgrenadierów utworzone z mieszanki weteranów i rekrutów uważanych wcześniej za zbyt młodych lub zbyt starych do walki. Czas szkolenia, sprzęt i zaopatrzenie były niewystarczające w czasie przygotowań. Niewystarczające były niemieckie zapasy paliwa. Materiały i zapasy, których nie można było przewieźć koleją, musiały być ciągnięte przez konie, aby oszczędzać paliwo. Dywizje zmechanizowane i pancerne były w dużym stopniu uzależnione od zdobytego paliwa. W związku z tym początek ataku został przesunięty z 27 listopada na 16 grudnia. ^[]

Przed ofensywą alianci nie wiedzieli o niemieckim ruchu wojskowym. Podczas wyzwalania Francji francuski ruch oporu dostarczał informacji o ruchach niemieckich. Po dotarciu do granicy niemieckiej informacje te nie były dostępne. We Francji rozkazy były przekazywane w ramach armii niemieckiej za pomocą wiadomości radiowych kodowanych przez maszynę Enigma. Mogły one być odbierane i dekodowane przez sprzymierzonych łamaczy kodów w Bletchley Park, aby dać wywiad znany jako ULTRA.

W Niemczech takie rozkazy były zazwyczaj przekazywane za pomocą telefonu i telegrafu, a na wszystkich komunikatach o ataku wydano specjalny nakaz ciszy radiowej. Poważna rozprawa w Wehrmachcie po spisku z 20 lipca w celu zabicia Hitlera spowodowała znacznie większe bezpieczeństwo i mniej wycieków informacji. Mglista jesienna pogoda uniemożliwiła również alianckim samolotom zwiadowczym zobaczenie Niemców na ziemi.

Niemieckie oddziały w okolicy otrzymały węgiel drzewny zamiast drewna do gotowania ognisk, aby zmniejszyć szanse alianckich obserwatorów na budowę oddziału.

Alianckie Wysokie Dowództwo uznało Ardeny za cichy sektor. Alianckie służby wywiadowcze stwierdziły, że Niemcy nie byli w stanie przeprowadzić żadnych większych ataków pod koniec wojny. Alianci uważali, że Niemcy przygotowują się do obrony. Alianci myśleli, że wokół Düsseldorfu w północnej części Renu powstaje nowa armia obronna. Niemcy oszukiwali aliantów, zwiększając ilość baterii płatkowych w tym rejonie i robiąc więcej transmisji radiowych w tym rejonie.

Atak, gdy nadszedł, całkowicie zaskoczył siły alianckie. Szef wywiadu Trzeciej Armii USA, pułkownik Oscar Koch, szef wywiadu pierwszej armii USA i oficer wywiadu SHAEF ostrzegali, że Niemcy mogą zaatakować teren VIII Korpusu USA. Ostrzeżenia te zostały zignorowane przez 12. Grupę Armii USA.

Ponieważ Ardeny były uważane za spokojny sektor, alianci wykorzystywali je jako poligon szkoleniowy dla nowych jednostek i miejsce odpoczynku. Jednostki amerykańskie rozmieszczone w Ardenach były więc mieszanką niedoświadczonych żołnierzy (np. 99. i 106. dywizja "Złote Lwy") i weteranów wysłanych do tego sektora na odpoczynek (28. dywizja piechoty).

Na atak zaplanowano dwie duże operacje specjalne. Do października zdecydowano, że niemiecki komandos Otto Skorzeny ma dowodzić grupą zadaniową anglojęzycznych żołnierzy niemieckich. Żołnierze ci mieli być ubrani w mundury amerykańskie i brytyjskie. Mieli iść za liniami amerykańskimi i zmieniać drogowskazy, źle kierować ruchem, powodować zakłócenia i przejmować mosty na rzece Moza między Liège i Namur.

Do końca listopada dodano kolejną operację specjalną: płk Friedrich August von der Heydte miał poprowadzić Fallschirmjäger (spadochroniarza) Kampfgruppe w ramach operacji Stösser, nocnego spadochroniarza zjeżdżającego za liniami aliantów, którego celem było zdobycie ważnej drogi w pobliżu Malmedy.

Niemiecki wywiad wyznaczył 20 grudnia jako oczekiwany termin rozpoczęcia nadchodzącego ataku sowieckiego.

Po próbie zabicia życia Hitlera w spisku 20 lipca i awansie Armii Czerwonej, Hitler i jego sztab opuścili siedzibę Wolfsschanze w Prusach Wschodnich. Po krótkiej wizycie w Berlinie Hitler pojechał 11 grudnia pociągiem Führersonderzug do Giessen, gdzie zamieszkał w kompleksie dowodzenia Adlerhorst na zamku Kransberg.

Von Rundstedt założył swoją kwaterę operacyjną w pobliżu Limburga, wystarczająco blisko, aby generałowie i dowódcy Korpusu Pancernego, którzy mieli poprowadzić atak, mogli odwiedzić Alderhost.

W osobistej rozmowie 13 grudnia pomiędzy Walterem Modelem a Friedrichem von der Heydte, który został powołany do kierowania Operacją Stösser, von der Heydte dał Operacji Stösser mniej niż 10% szans na powodzenie. Model powiedział mu, że konieczne jest podjęcie tej próby.

Amerykański 82. dywizjon lotniczy zrzucony na Grave, podczas operacji Market Garden.


Niemiecki plan

Pierwszy niemiecki napad

16 grudnia 1944 r. o godzinie 5:30 Niemcy rozpoczęli atak 90-minutowym atakiem artyleryjskim z użyciem 1600 sztuk artylerii. Amerykanie uważali, że był to atak wynikający z ostatniego ataku aliantów w sektorze Wahlerscheid na północy.

W sektorze północnym 6 Armia Pancerna Dietricha była przetrzymywana przez prawie 24 godziny przez jeden pluton i czterech Obserwatorów Artylerii Naprzód Stanów Zjednoczonych. Następnie zaatakowali Losheim Gap i Elsenborn Ridge, aby przedostać się do Liège i Antwerpii.

W rejonie Ardenów wystąpiły silne burze śnieżne. Spowodowało to uziemienie samolotów alianckich, ale również spowolniło postęp Niemców. Pojawiły się ogromne korki i braki paliwa.

Piąta Armia Pancerna Manteuffla zaatakowała w kierunku Bastogne i St. Vith. Na południu, siódma armia Brandenberga ruszyła w kierunku Luksemburga.

Zaledwie miesiąc przed tym, jak 250 członków Waffen-SS próbowało odzyskać miasto Vianden z luksemburskiego ruchu oporu podczas bitwy pod Vianden. SS przegrała.

Sytuacja na froncie zachodnim w dniu 15 grudnia 1944 r.

Atak na północne ramię

Bitwa o Elsenborn Ridge była ważną częścią Bitwy o Wybrzeże. Atakiem kierowała jedna z najlepiej wyposażonych dywizji niemieckich na froncie zachodnim, 1 Dywizja Pancerna SS (LSSAH).

Dywizja składała się z wiodącej jednostki dla całej niemieckiej 6 Armii Pancernej. SS Obersturmbannführer Joachim Peiper prowadził Kampfgruppe Peiper, składającą się z 4.800 mężczyzn i 600 pojazdów.

Ataki jednostek piechoty Szóstej Armii Pancernej na północy źle wypadły z powodu silnego oporu 2. i 99. dywizji piechoty USA.

Pierwszego dnia przez 10 godzin przetrzymywany był 500-osobowy batalion niemiecki. Piechota 9. pułku Fallschirmjaeger, 3. dywizji Fallschirmjaeger, otrzymała rozkaz zaatakowania najpierw wioski.

Pojedynczy 18-osobowy pluton z 99 Dywizji Piechoty i cztery Kontrolery Powietrzne Utrzymywały batalion około 500 niemieckich spadochroniarzy do zachodu słońca, powodując 92 ofiary wśród Niemców.

To zatrzymało niemiecki awans. Kampfgruppe Peiper, na czele szóstej armii pancernej SS Oberstgruppenführer Sepp Dietrich otrzymał rozkaz przejścia drogą Losheim-Losheimergraben. Peiper rozpoczął swój awans dopiero prawie o 16:00, ponad 16 godzin później.

Kampfgruppe Peiper dotarł wczesnym rankiem 17 grudnia na stację Bucholz i zdobył fragmenty 3 batalionu 394 pułku piechoty. Pułku Piechoty 394. Pułku Piechoty. Zajęli oni amerykański magazyn paliwowy w Büllingen, gdzie tankowali przed dalszą podróżą na zachód.

Na północy, 277. Dywizja Volksgrenadierów próbowała przebić się przez 99. Dywizję Piechoty USA i pozycje 2. Dywizji Piechoty.

12 Dywizja Pancerna SS, wzmocniona przez dodatkowe dywizje piechoty (Panzergrenadier i Volksgenadier), zajęła Losheimergraben i zaatakowała wioski Rocherath i Krinkelt.

Ich zamiarem było kontrolowanie wiosek Rocherath-Krinkelt, które wyczyściłyby drogę do Elsenborn Ridge. Dałoby to Niemcom kontrolę nad drogami na południu i zachodzie oraz zapewniłoby dostawy dla sił pancernych Kampfgruppe Peiper.

Amerykańska obrona uniemożliwiła Niemcom dotarcie do dostaw w pobliżu belgijskich miast Liège i Spa. Po ponad dziesięciu dniach walki wypchnęli Amerykanów z wiosek, ale nie byli w stanie przenieść ich z grzbietu. V Korpus Pierwszej Armii USA uniemożliwił siłom niemieckim dotarcie do dróg na ich zachód.

99. Dywizja Piechoty miała przewagę liczebną, ale spowodowała wiele niemieckich zabitych i rannych. Dywizja straciła około 20% swojej siły, w tym 465 zabitych i 2 524 ewakuowanych z powodu ran, obrażeń lub zmęczenia. Straty niemieckie były znacznie większe. W sektorze północnym było to ponad 4.000 zabitych i zniszczenie sześćdziesięciu czołgów i dużych dział. Historyk John S.D. Eisenhower napisał, "...działanie 2. i 99. dywizji na północnym ramieniu można uznać za najbardziej decydujące w kampanii w Ardenach."

Kampfgruppe Peiper jedzie na zachód

Kampfgruppe Peiper wszedł do Honsfield, jednego z ośrodków wypoczynkowych 99. dywizji. Zabili wielu, zniszczyli wiele amerykańskich jednostek pancernych i pojazdów, a także zabrali kilkudziesięciu zamordowanych więźniów. Peiper z łatwością zdobył miasto i 50.000 galonów USA (190.000 l; 42.000 imp galonów) paliwa do swoich pojazdów. Następnie Peiper posunął się na północny-zachód w kierunku Büllingen. Peiper skręcił na południe, aby ominąć Hünningen.

Masakra w Malmedy

O 12:30 17 grudnia, Kampfgruppe Peiper znalazł się w pobliżu wioski Baugnez, gdy spotkał 285. Batalion Obserwacyjny Artylerii Polowej, 7. Dywizja Pancerna USA. Po bitwie Amerykanie poddali się. Zostali wysłani, by stanąć w polu walki. Żołnierze SS nagle otworzyli ogień do więźniów. Kilku z nich przeżyło, a wieści o zabójstwach jeńców wojennych dotarły przez linie alianckie. Po zakończeniu wojny żołnierze i oficerowie Kampfgruppe Peiper, w tym Joachim Peiper i generał SS Sepp Dietrich, zostali postawieni przed sądem w sprawie masakry w Malmedy.

Masakra w Chenogne

Po masakrze w Malmedy, w Nowy Rok 1945, po otrzymaniu rozkazów, aby nie brać jeńców, amerykańscy żołnierze rozstrzelali sześćdziesięciu niemieckich jeńców wojennych w pobliżu belgijskiej wioski Chenogne (8 km od Bastogne).

Niemcy posuwają się na zachód

Do wieczora Niemcy zepchnęli się na północ, by walczyć z amerykańską 99. dywizją piechoty. Siły Peipera spóźniły się z powodu amerykańskiego oporu, a kiedy Amerykanie się wycofali, wysadzili mosty i opróżnili składowane paliwo.

Jednostka Peipera była opóźniona, a jego pojazdy potrzebowały paliwa. Zajęło im to 36 godzin, aby przejść z Eifel do Stavelot. ^[]

Kampfgruppe Peiper zaatakował Stavelot 18 grudnia, ale nie udało mu się zdobyć miasta zanim Amerykanie nie opróżnili dużego magazynu paliw. Trzy czołgi próbowały przejąć most, ale czołg ołowiany został zablokowany przez minę. 60 grenadierów posunęło się naprzód, ale zostali zatrzymani przez amerykański ogień. Po bitwie czołgowej następnego dnia, Niemcy wkroczyli do wioski, gdy amerykańscy inżynierowie nie wysadzili mostu.

Peiper pędził w kierunku mostu w Trois-Ponts, pozostawiając większość swoich sił w Stavelot. Kiedy 18 grudnia dotarli do niego o 1130 roku, wycofujący się inżynierowie amerykańscy wysadzili go w powietrze.

Peiper pojechała na północ. W Cheneux został zaatakowany przez amerykańskie myśliwce-bombowce, niszcząc dwa czołgi i pięć półtuleci. Grupa ruszyła o zmierzchu o 16:00. Spośród dwóch mostów, które pozostały między Kampfgruppe Peiper a Moza, most nad Lienne został wysadzony przez Amerykanów w powietrze, gdy zbliżali się do niego Niemcy.

Peiper skręcił na północ i zatrzymał swoje siły w lesie między La Gleize a Stoumont. Dowiedział się, że Stoumont jest mocno trzymany i że Amerykanie sprowadzają nowe wojska ze Spa.

Na południe od Peiper zatrzymał się napór Kampfgruppe Hansena. SS Sturmbannführer Knittel przekroczył most w Stavelot, ale Amerykanie odzyskali Stavelot. Peiper i Knittel byli zagrożeni odcięciem.

Niemiecka zaliczka wstrzymana

O świcie 19 grudnia, Peiper zaatakował amerykańskich obrońców Stoumont. Wysłał piechotę z 2 Pułku Panzergrenadierów SS w ataku i kompanię Fallschirmjäger. Następnie zaatakował Panzerami, zdobywając wschodnią krawędź miasta.

Amerykański batalion czołgów przybył, ale Peiper w końcu zdobył Stoumont o 1030. Knittel dołączył do Peipera i doniósł, że Amerykanie odzyskali Stavelot na wschód. Peiper rozkazał Knittelowi odzyskać Stavelot.

Myślał, że Kampfgruppe nie ma wystarczająco dużo paliwa, aby przejść przez most na zachód od Stoumont. Tego samego wieczoru do La Gleize przybyła 82. Amerykańska Dywizja Lotnicza pod dowództwem gen. Jamesa Gavina.

Kampfgruppe Sandig, który otrzymał rozkaz zajęcia Stavelota, przeprowadził kolejny atak bez powodzenia. Szósty dowódca Armii Pancernej SS-Oberstgruppenführer Sepp Dietrich rozkazał Hermannowi Prießowi, dowódcy I Korpusu Pancernego SS, pomóc Kampfgruppe Peipera, ale Prieß nie zdołał się przebić.

Małe jednostki 2. batalionu 119. pułku USA zaatakowały Kampfgruppe Peiper nad ranem 21 grudnia. Zostali odsunięci do tyłu i kilkudziesięciu schwytanych, w tym ich dowódca batalionu, mjr Hal McCown.

Próbując wycofać się z Cheneux, amerykańscy spadochroniarze z 82 Dywizji Powietrzno-Desantowej zaangażowali Niemców w brutalne walki. Amerykanie ostrzelali Kampfgruppe Peiper 22 grudnia.

Chociaż Niemcom skończyło się jedzenie i nie mieli paliwa, nadal walczyli. Misja zaopatrzenia Luftwaffe nie powiodła się, spadochroniarze zaopatrywali amerykańskie wojska w Stoumont.

W La Gleize, Peiper ustawiła obronę. Postanowił przełamać się z powrotem na niemieckie linie 23 grudnia. Ludzie z Kampfgruppe porzucili swoje pojazdy i ciężki sprzęt.

Operacja Stösser

Operacja Stösser była zrzutem spadochronowym na amerykański tył w rejonie High Fens (francuski: Hautes Fagnes; niemiecki: Hohes Venn; holenderski: Hoge Venen). Celem było skrzyżowanie "Baraque Michel".

Była to jedyna nocna zrzutka niemieckich spadochroniarzy podczas II wojny światowej. II Korpus Spadochronowy wysłał po 100 ludzi z każdego ze swoich pułków. Mieli mało czasu na wspólny trening.

Zrzut spadochronu był porażką. Von der Heydte skończył z około 300 oddziałami. Ich siła była zbyt mała i zbyt słaba, by przeciwdziałać aliantom. Wycofali się w kierunku Niemiec i zaatakowali tył amerykańskich linii. Tylko około 100 jego zmęczonych mężczyzn dotarło w końcu na tyły Niemiec.

Było 11

Kolejna, znacznie mniejsza masakra miała miejsce w Wereth, w Belgii, 17 grudnia 1944 roku. Jedenastu czarnych żołnierzy amerykańskich, po poddaniu się, zostało poddanych torturom, a następnie rozstrzelanych przez mężczyzn z 1 Dywizji Pancernej SS, należącej do Kampfgruppe Knittel. Odpowiedzialni byli mężczyźni z III Kompanii Batalionu Rozpoznawczego.

Sepp Dietrich prowadził szóstą armię pancerną na najbardziej wysuniętej na północ trasie ataku.


Niemieckie wojska wyprzedzają opuszczony amerykański sprzęt.


Scena masakry w Malmedy


Amerykańscy żołnierze 3 batalionu 119. piechoty USA 19 grudnia 1944 r. zostają wzięci do niewoli przez członków Kampfgruppe Peiper w Stoumont w Belgii.

Atak w centrum

Niemcy poradzili sobie lepiej, gdy Piąta Armia Pancerna zaatakowała pozycje zajmowane przez Dywizje Piechoty USA 28. i 106. Niemcom brakowało siły, jaką mieli na północy, ale wciąż mieli więcej oddziałów i broni niż 28. i 106. dywizja. Otoczyli dwa pułki (422. i 423.) 106. dywizji i wymusili ich kapitulację.

Oficjalna historia armii amerykańskiej mówi: "Zaginęło tu co najmniej siedem tysięcy ludzi, a liczba ta jest prawdopodobnie bliższa ośmiu lub dziewięciu tysiącom."

Bitwa o St. Vith

W St. Vith było to trudne dla sił von Manteuffela i Dietricha. Obrońcy oparli się niemieckim atakom. To spowolniło niemieckie posunięcie.

Montgomery kazał ewakuować St. Vith 21 grudnia. Wojska amerykańskie dostały się do okopów, co utrudniło Niemcom awans. Do 23 grudnia wojskom amerykańskim rozkazano wycofać się na zachód od rzeki Salm. Ponieważ niemiecki plan zakładał zdobycie St. Vith do godziny 18:00 17 grudnia, były one opóźnione w stosunku do harmonogramu.

Mosty na rzece Moza

W celu ochrony przejść rzecznych na Mozy, 19 grudnia Montgomery nakazał jednostkom utrzymać mosty.

Niemiecki awans w centrum był najbardziej udany. Piąta Armia Pancerna była prowadzona przez 2 Dywizję Pancerną, natomiast Dywizja Pancerna Lehr pojawiła się od południa. Rzeka Ourtheville została przeprawiona w Ourtheville 21 grudnia.

Brak paliwa wstrzymał awans na jeden dzień, ale 23 grudnia atak trwał nadal w kierunku miast Hargimont i Marche.

Hargimont został schwytany tego samego dnia, ale Marche był broniony przez amerykańską 84. Dywizję. Generał Lüttwitz, dowódca XXXXVII Korpusu Pancernego, rozkazał dywizji zwrócić się na zachód w kierunku Dinant i Mozy. 2. Dywizja Pancerna nadal szybko posuwała się naprzód.

W dniach 22/23 grudnia dotarliśmy do lasu Foy-Notre-Dame, niedaleko Dinant. W dniu 24 grudnia osiągnięto najdalszy punkt. Dywizja Panzer Lehr zajęła miasto Celles. Dalej na północ, części 2 Dywizji Pancernej znajdowały się w pobliżu Mozy.

Siły alianckie uniemożliwiły siłom niemieckim zbliżenie się do mostu Dinant. Do późnej Wigilii Bożego Narodzenia postęp w tym sektorze został zatrzymany przez wojska alianckie.

Operacja Greif i operacja Währung

W ramach operacji "Greif" Otto Skorzeny dostał anglojęzycznych Niemców w amerykańskich mundurach za liniami aliantów. Choć nie udało im się przejąć mostów nad Moza, wywołali zamieszanie i szybko rozeszły się plotki. Nawet generał George Patton był zaniepokojony i opisał sytuację generałowi Dwightowi Eisenhowerowi.

Punkty kontrolne zostały ustawione na całym tyłach aliantów, co znacznie spowolniło ruch żołnierzy i sprzętu. Amerykańscy posłowie w tych punktach kontrolnych pytali żołnierzy o rzeczy, które każdy Amerykanin powinien wiedzieć.

Zaostrzone zabezpieczenia bardzo utrudniły poruszanie się żołnierzom niemieckim, a wielu z nich zostało schwytanych. Nawet podczas przesłuchań rozpowszechniali kłamstwa. Zapytani o swoją misję, niektórzy z nich twierdzili, że kazano im jechać do Paryża, aby zabić lub schwytać generała Dwighta Eisenhowera.

Bezpieczeństwo wokół generała zostało znacznie zwiększone, a Eisenhower został zatrzymany w swojej kwaterze głównej.

Ponieważ ludzie Skorzenego zostali schwytani w amerykańskich mundurach, zostali straceni jako szpiedzy. To była standardowa praktyka każdej armii w tym czasie. Skorzeny powiedział, że niemieccy prawnicy powiedzieli mu, że dopóki nie rozkaże swoim ludziom walczyć w amerykańskich mundurach, to taka taktyka jest słuszna.

Skorzeny i jego ludzie nosili swoje niemieckie mundury pod amerykańskimi na wypadek schwytania. Skorzeny został osądzony przez amerykański trybunał wojskowy w 1947 roku w Dachau Trials za złamanie prawa wojennego przez jego kierownictwo Operacji Greif, ale został uniewinniony.

W operacji Währung niewielka liczba niemieckich agentów przeszła za linię aliantów w amerykańskich mundurach. Próbowali przekupić pracowników kolei i portów, aby spowodować problemy z alianckimi operacjami zaopatrzeniowymi. Operacja ta jednak zakończyła się niepowodzeniem. ^[]

Hasso von Manteuffel poprowadził 5. Armię Pancerną na środku trasy ataku.


Brytyjski czołg Sherman "Firefly" w Namur na rzece Meuse, grudzień 1944 r.

Atak na południu

Dalsze południowe dywizje atakujące przeprawiły się przez rzekę Our. 112 Pułk Piechoty powstrzymał wojska niemieckie przed korzystaniem z mostów na rzece Our w okolicach Ouren przez dwa dni, a następnie wycofał się.

109. i 110. pułk 28. dywizji wypadły źle. Mieli tak mało oddziałów, że Niemcy obejrzeli ich pozycje. Obaj stawiali opór i zwalniali niemiecki harmonogram o kilka dni. Grupy pancerne opanowały wioski i w ciągu czterech dni posunęły się do przodu w pobliżu Bastogne.

Walki o wioski i amerykańskie mocarstwa, a także zamieszanie komunikacyjne po stronie niemieckiej, spowolniły atak. Pozwoliło to 101. Dywizji Powietrznodesantowej dotrzeć do Bastogne 19 grudnia. Obrona Bastogne uniemożliwiła Niemcom zajęcie miasta. Pancerze przeszli po obu stronach, odcinając Bastogne 20 grudnia.

Na południu, trzy dywizje piechoty Brandenberga zostały zatrzymane przez dywizje VIII Korpusu USA. Tylko 5 Dywizja Spadochronowa dowództwa Brandenbergera była w stanie ruszyć do przodu.

Eisenhower i jego dowódcy uświadomili sobie do 17 grudnia, że walki w Ardenach są poważną ofensywą, a nie małym atakiem, i rozkazali wielu nowym żołnierzom udać się na ten teren.

W ciągu tygodnia wysłano 250.000 żołnierzy. Generał Gavin z 82. Dywizji Powietrzno-Desantowej nakazał 101. trzymać Bastogne. 82-ga musiała walczyć z dywizjami pancernymi SS. ^[]

Oblężenie Bastogne

Do czasu spotkania starszych dowódców alianckich 19 grudnia, miasto Bastogne i jego 11 dróg było już od kilku dni w rękach niemieckich.

Dwie oddzielne kolumny niemieckie skierowane na zachód zostały zatrzymane przez pozycje obronne w odległości do dziesięciu mil od miasta. ^[]

Generał Eisenhower zdał sobie sprawę, że alianci mogliby znacznie łatwiej zniszczyć siły niemieckie, gdy byliby na wolności. Patton kazał swojemu sztabowi przygotować trzy plany na zwrot na północ.

20 grudnia Eisenhower usunął pierwszą i dziewiątą armię amerykańską z 12 Grupy Armii gen. Bradleya i umieścił ją w 21 Grupie Armii Montgomery'ego.

Do 21 grudnia Niemcy otoczyli Bastogne, którego broniła 101 Dywizja Lotnicza i Dowództwo Bojowe 10 Dywizji Pancernej. Warunki wewnątrz miasta były ciężkie. Żywności brakowało, a do 22 grudnia amunicja artyleryjska była ograniczona do 10 naboi na działko dziennie.

Jednak następnego dnia pogoda się poprawiła, a zapasy (amunicja) zostały zrzucone w ciągu czterech z pięciu kolejnych dni.

Pomimo niemieckich ataków, miasto utrzymało się. Niemiecki dowódca, por. gen. Heinrich Freiherr von Lüttwitz, zażądał kapitulacji Bastogne. Kiedy gen. Anthony McAuliffe dowiedział się o żądaniu nazistów, odmówił poddania się.

Zarówno 2. Panzer jak i Panzer Lehr po 21 grudnia ruszyli z Bastogne do przodu. 26 VG otrzymał w Wigilię jeden pułk panzergrenadierów za atak następnego dnia. Ponieważ brakowało mu żołnierzy, a ci z 26. dywizji VG byli zmęczeni, XLVII Korpus Pancerny skoncentrował swój atak na kilku miejscach po zachodniej stronie.

Atak został pokonany, a wszystkie czołgi zniszczone. Następnego dnia, 26 grudnia, 4 Dywizja Pancerna gen. Pattona przebiła się i otworzyła przejście do Bastogne.

Erich Brandenberger dowodził siódmą armią na najbardziej wysuniętej na południe trasie ataku.


Belgijska ludność cywilna zabita przez oddziały SS podczas ofensywy


Niemieckie wojska walczące w Ardenach. Żołnierz na pierwszym planie ma nowy StG-44 Heer's, pierwszy na świecie karabin szturmowy.


Niemiecki karabin maszynowy maszerujący przez Ardeny w grudniu 1944 roku.


Jeńcy amerykańscy w dniu 22 grudnia 1944 r.

Sprzymierzona kontrofensywa

23 grudnia warunki pogodowe zaczęły się poprawiać, pozwalając alianckim siłom powietrznym na atak. Zbombardowali niemieckie punkty zaopatrzenia na tyłach. P-47 Piorunowce zaczęły atakować oddziały niemieckie na drogach.

Alianckie siły powietrzne pomogły również obrońcom Bastogne, zrzucając lekarstwa, żywność, koce i amunicję. Zespół ochotniczych chirurgów przyleciał szybowcem wojskowym i zaczął działać.

Do 24 grudnia niemiecki awans został zatrzymany w pobliżu Mozy. Jednostki Brytyjskiego XXX Korpusu trzymały mosty w Dinant, Givet i Namur, a wkrótce miały przejąć je jednostki amerykańskie.

Niemcy nie mieli żadnych zapasów, a braki paliwa i amunicji stawały się coraz poważniejsze. Do tej pory straty niemieckie były niewielkie, szczególnie w zbroi, która była prawie nietknięta, z wyjątkiem strat Peipera.

Wieczorem 24 grudnia generał Hasso von Manteuffel zalecił Hitlerowi wstrzymanie wszystkich operacji i wycofanie się. Hitler powiedział "nie".

Jednak dezorientacja w dowództwie aliantów uniemożliwiła silną reakcję. W centrum, w Wigilię Bożego Narodzenia, 2 Dywizja Pancerna próbowała zaatakować 2 Dywizję Pancerną na Mozy.

Czwarta Grupa Kawalerii zaatakowała 9 Dywizję Pancerną w Marche. W rezultacie części 2 Dywizji Pancernej zostały odcięte. W dniach 26 i 27 grudnia oddziały uwięzione 2 Dywizji Pancernej podjęły dwie próby przełamania.

Dalsze ataki alianckie w pobliżu Marche sprawiły, że Niemcy wiedzieli, że dalsze działania w kierunku Mozy nie były możliwe.

Na południu, Trzecia Armia Pattona walczyła o pomoc wojskom USA w Bastogne. O 16:50 26 grudnia, Kompania D, 37 Batalion Czołgów 4 Dywizji Pancernej, dotarła do Bastogne, kończąc oblężenie.

Pierwotne cele są zaznaczone czerwonymi liniami przerywanymi. Linia pomarańczowa oznacza ich najdalszy postęp.

Niemiecki kontratak

1 stycznia, próbując utrzymać ofensywę, Niemcy rozpoczęli dwie nowe operacje. O godzinie 09:15 Luftwaffe rozpoczęła Unternehmen Bodenplatte (Operacja Baseplate), dużą kampanię przeciwko alianckim lotniskom w krajach niskich. Setki samolotów zaatakowało alianckie lotniska, niszcząc lub poważnie niszcząc około 465 samolotów. Luftwaffe straciła jednak 277 samolotów, 62 na rzecz alianckich myśliwców i 172 głównie z powodu niespodziewanie dużej liczby alianckich karabinów płatkowych, ustawionych w celu ochrony przed niemieckimi atakami bombowymi V-1 i przy użyciu zapalonych pocisków zbliżeniowych, ale także przez przyjazny ogień z niemieckich karabinów płatkowych, które nie zostały poinformowane o zbliżającej się dużej operacji powietrznej. Niemcy ponieśli duże straty na lotnisku Y-29, tracąc 24 własne samoloty podczas zestrzelenia tylko jednego samolotu amerykańskiego. Podczas gdy alianci w ciągu zaledwie kilku dni otrząsnęli się po swoich stratach, operacja ta pozostawiła Luftwaffe słabą i nieefektywną na resztę wojny.

Tego samego dnia Niemiecka Grupa Armii G (Heeresgruppe G) i Grupa Armii Górnego Renu (Heeresgruppe Oberrhein) rozpoczęły poważną ofensywę na cienko rozciągniętej, 70 milowej (110 km) linii Siódmej Armii USA. Ofensywa ta, znana jako Unternehmen Nordwind (Operacja Północny Wiatr), była ostatnią poważną niemiecką ofensywą wojny na froncie zachodnim. Osłabiona siódma armia, na rozkaz Eisenhowera, wysłała wojska, sprzęt i zaopatrzenie na północ, aby wzmocnić amerykańskie armie w Ardenach, a ofensywa pozostawiła ją w strasznych tarapatach.

Do 15 stycznia VI Korpus Siódmej Armii walczył po trzech stronach w Alzacji. W związku z rosnącą liczbą ofiar i brakiem zastępstw, czołgów, amunicji i zaopatrzenia, 21 stycznia Siódma Armia została zmuszona do wycofania się na pozycje obronne na południowym brzegu rzeki Moder. Niemiecka ofensywa zakończyła się 25 stycznia. W gorzkiej, rozpaczliwej walce w ramach operacji "Nordwind" VI Korpus, który poniósł największy ciężar walk, poniósł łącznie 14 716 ofiar. Łącznie w Siódmej Armii na styczeń przypadło 11 609 osób. Łączna liczba ofiar obejmowała co najmniej 9.000 rannych. Pierwsza, Trzecia i Siódma Armia poniosły w sumie 17.000 hospitalizowanych z zimna.

Sojusznicy zwyciężają

Podczas gdy ofensywa niemiecka zatrzymała się, w dalszym ciągu kontrolowali oni niebezpieczny składnik w linii frontu alianckiego. Trzecia Armia Pattona na południu, skupiona wokół Bastogne, zaatakowała północ, siły Montgomery'ego na północy uderzyły na południe, a dwie siły planowały spotkać się w Houffalize.

Temperatura w styczniu 1945 r. była wyjątkowo niska. Trzeba było konserwować broń i silniki samochodów ciężarowych pracowały co pół godziny, aby zapobiec gromadzeniu się oleju. Ofensywa posuwała się naprzód niezależnie od tego.

Eisenhower chciał, aby Montgomery rozpoczął kontratak 1 stycznia, w celu spotkania się z nacierającą trzecią armią Pattona i odcięcia większości atakujących Niemców, uwięzienia ich w kieszeni. Jednak Montgomery, odmawiając zaryzykowania słabo przygotowanej piechoty w czasie burzy śnieżnej na strategicznie nieistotny obszar, rozpoczął atak dopiero 3 stycznia, do którego to czasu znaczna liczba niemieckich żołnierzy zdołała już skutecznie wycofać się, ale kosztem utraty większości ciężkiego sprzętu.

Na początku ofensywy pierwsza i trzecia armia USA zostały rozdzielone o około 25 mil (40 km). Postępy USA na południu również były ograniczone do około kilometra dziennie. Większość niemieckich sił wykonała udane wycofanie bojowe i uciekła z pola walki, chociaż sytuacja paliwowa stała się tak fatalna, że większość niemieckiego pancerza musiała zostać porzucona. 7 stycznia 1945 r. Hitler zgodził się na wycofanie wszystkich sił z Ardenów, łącznie z dywizjami pancernymi SS, kończąc tym samym wszelkie operacje ofensywne. Przez kolejne 3 tygodnie trwały jednak intensywne walki, 23 stycznia St. Vith został przejęty przez Amerykanów, a ostatnie oddziały niemieckie biorące udział w ofensywie powróciły do linii startu dopiero 25 stycznia.

Winston Churchill, przemawiając w Izbie Gmin po bitwie pod Wybrzuszem, powiedział: "To bez wątpienia największa amerykańska bitwa w tej wojnie i będzie, jak sądzę, uważana za zawsze sławne amerykańskie zwycięstwo."

Ogień amerykańskiej piechoty na wroga pod Bastognem, grudzień 1944 r.


Kasowanie wybrzuszenia - kontratak sojuszników, 26 grudnia - 25 stycznia

Kontrowersje na wysokim szczeblu dowodzenia

Wraz z rozpoczęciem bitew w Ardenach, Montgomery dowodził pierwszą i dziewiątą armią amerykańską. Zostało to zatwierdzone przez Eisenhowera, ponieważ armie północne straciły wszelką łączność z Bradleyem, który stacjonował w Luksemburgu. Strona północna straciła wszelką łączność z dowództwem USA i z pobliskimi jednostkami. Bez łączności radiowej i telefonicznej Montgomery'emu udało się zaimprowizować sposób przekazywania rozkazów.

Ta zmiana przywództwa nie stała się znana, dopóki nie pojawiło się przesłanie. Montgomery zapytał Churchilla, czy mógłby wyjaśnić tę sytuację.

W tym samym dniu, w którym Hitler wydał polecenie wycofania się, 7 stycznia, Montgomery zorganizował swoją konferencję prasową. Montgomery chwalił "odwagę i dobrą jakość walki" Amerykanów. Chwalił również Eisenhowera.

Potem Montgomery opisał walkę na pół godziny. Pod koniec swojego przemówienia powiedział, że wykorzystał całą moc brytyjskiej grupy wojskowej. Nazwał tę bitwę "najciekawszą, chyba jedną z najciekawszych i najtrudniejszych bitew, jakie kiedykolwiek stoczyłem."

Pomimo jego pozytywnych uwag o amerykańskich żołnierzach, Amerykanie myśleli, że zasłużył sobie na uznanie za sukces kampanii. Myśleli, że zabrzmiało to tak, jakby uratował Amerykanów.

Patton i Eisenhower uważali, że nie opisał udziału w walkach Brytyjczyków i Amerykanów w Ardenach. Uważali, że nie opowiedział o roli, jaką odegrali Bradley, Patton i inni amerykańscy dowódcy. Montgomery nie wspomniał o żadnym amerykańskim generale obok Eisenhowera. Zostało to odebrane jako obraźliwe.

Montgomery zobaczył swój błąd i napisał później: "Myślę teraz, że nigdy nie powinienem był organizować tej konferencji prasowej."

Bradley i Patton grozili, że złożą rezygnację, jeśli nie zmieni się dowództwa Montgomery'ego. Eisenhower postanowił zwolnić Montgomery'ego. Eisenhower pozwolił przeprosić Montgomery'emu.

Marszałek polowy Montgomery


Generał Eisenhower

Skutki

Szacunki dotyczące ofiar w bitwie znacznie się różnią. Na oficjalnym koncie USA znajduje się 80.987 ofiar amerykańskich, podczas gdy inne szacunki wahają się od 70.000 do 108.000. Według danych Departamentu Obrony USA, siły amerykańskie poniosły 89,500 ofiar, w tym 19,000 zabitych, 47,500 rannych i 23,000 zaginionych.

Oficjalny raport Departamentu Armii USA wymienia około 108.347 ofiar, w tym 19.246 zabitych, 62.489 rannych i 26.612 schwytanych i zaginionych. Bitwa pod Wybrzuszem była najbardziej brutalną bitwą, jakiej doświadczyły siły amerykańskie podczas II wojny światowej; 19 000 zabitych Amerykanów nie dorównało żadnym innym zaangażowaniom. Straty Brytyjczyków wyniosły 1,400.

Oficjalna liczba ofiar niemieckiej kampanii wyniosła 84 834 osoby, a inne szacunki mówią o 60 100 000 do 100 000.

Alianci kontynuowali naciski w walce. Na początku lutego Alianci rozpoczęli atak na całym froncie zachodnim: na północy pod Montgomery w kierunku Aachen; w centrum, pod Courtney Hodges; oraz na południu, pod Pattonem.

Straty niemieckie w bitwie były poważne na kilka sposobów. Ostatnie z rezerw niemieckich zniknęły, Luftwaffe została zniszczona, a pozostałe siły niemieckie na Zachodzie zostały zepchnięte z powrotem do obrony Linii Zygfryda.

Początkowy sukces ofensywy hitlerowskiej w Ardenach, rozpoczętej 16 grudnia 1944 r., spowodował, że 6 stycznia 1945 r. Churchill zwrócił się do Stalina o pomoc sowiecką, rozpoczynając atak sowiecki. W piątek, 12 stycznia, Sowieci rozpoczęli Ofensywę Wisła-Odra, która miała się rozpocząć 20 stycznia.

Podczas II wojny światowej większość amerykańskich czarnych żołnierzy nadal służyła tylko jako kierowcy ciężarówek i jako stewardesy. W samym środku Bitwy o Wybrzeże, generał Eisenhower brakowało oddziałów zastępczych, więc po raz pierwszy pozwolił żołnierzom afroamerykańskim dołączyć do białych jednostek wojskowych, aby walczyć w walce. Ponad 2.000 czarnych żołnierzy zgłosiło się na ochotnika do walki na froncie.

Był to ważny krok w kierunku rasowo zintegrowanej armii Stanów Zjednoczonych. Łącznie 708 Afroamerykanów zginęło w walce podczas II wojny światowej.

The Mardasson Memorial w Bastogne, Belgia