Muzyka

Definicja muzyki

Muzyka to dźwięk, który został zorganizowany za pomocą rytmu, melodii lub harmonii. Jeśli ktoś uderza w rondle podczas gotowania, robi to hałas. Jeśli ktoś uderza w rondle lub garnki w rytmiczny sposób, tworzy prosty rodzaj muzyki.

Istnieją cztery rzeczy, które muzyka posiada przez większość czasu:

• Muzyka często ma wysokość dźwięku. Oznacza to wysokie i niskie dźwięki. Utwory składają się z nut, które idą w górę lub w dół lub pozostają na tej samej wysokości.
• Muzyka często ma rytm. Rytm to sposób, w jaki dźwięki muzyczne i cisza są łączone w sekwencję. Każda melodia ma rytm, który można wystukać. Muzyka zazwyczaj ma regularny rytm.
• Muzyka często ma dynamikę. To znaczy, czy jest cicha, głośna czy gdzieś pomiędzy.
• Muzyka często ma barwę. Jest to francuskie słowo (wymawiane po francusku: "TAM-br"). Barwa" dźwięku to sposób, w jaki dźwięk jest interesujący. Rodzaj dźwięku może być szorstki, delikatny, suchy, ciepły lub coś innego. Timbre jest tym, co sprawia, że klarnet brzmi inaczej niż obój, a także tym, co sprawia, że głos jednej osoby brzmi inaczej niż głos innej osoby.

Definicje

Nie ma prostej definicji muzyki, która obejmowałaby wszystkie przypadki. Jest to forma sztuki, a opinie wchodzą w grę. Muzyką jest to, co ludzie uważają za muzykę. Innym podejściem jest wymienienie cech, które muzyka musi posiadać, takich jak dźwięk, który ma rytm, melodię, wysokość, barwę itp.

Te i inne próby, nie ujmują wszystkich aspektów muzyki, lub pomijają przykłady, które zdecydowanie są muzyką. Według Thomasa Cliftona muzyka jest "pewną wzajemną relacją ustanowioną między osobą, jej zachowaniem, a obiektem dźwiękowym". ^p10 Doświadczenie muzyczne i muzyka, razem, nazywane są fenomenami, a działalność polegająca na opisywaniu fenomenów nazywana jest fenomenologią.

Historia

Już w epoce kamiennej ludzie tworzyli muzykę. Pierwsza muzyka była prawdopodobnie tworzona w celu naśladowania dźwięków i rytmów, które występowały naturalnie. Muzyka ludzka może być echem tych zjawisk, wykorzystując wzory, powtórzenia i tonalność. Ten rodzaj muzyki istnieje do dziś. Szamani czasami imitują dźwięki słyszane w naturze. Może ona również służyć jako rozrywka (gry) lub mieć praktyczne zastosowanie, jak np. wabienie zwierząt podczas polowań.

Niektóre zwierzęta również potrafią posługiwać się muzyką. Ptaki śpiewające używają śpiewu, aby chronić swoje terytorium lub aby przyciągnąć partnera. Widziano małpy bijące w wydrążone kłody. Może to oczywiście służyć również do obrony terytorium.

Pierwszym instrumentem muzycznym używanym przez ludzi był prawdopodobnie głos. Głos ludzki może wydawać wiele różnych rodzajów dźwięków. Krtań (loża głosowa) jest jak instrument dęty.

Najstarsza znana neandertalska kość gnykowa z nowoczesną ludzką formą została znaleziona w 1983 roku, wskazując, że neandertalczycy mieli język, ponieważ kość gnykowa wspiera skrzynkę głosową w ludzkim gardle.

Najprawdopodobniej pierwsze instrumenty rytmiczne lub perkusyjne polegały na klaskaniu w dłonie, uderzaniu o siebie kamieniami lub innymi rzeczami przydatnymi do utrzymania rytmu. Istnieją znaleziska tego typu, które sięgają paleolitu. Niektóre z nich są niejednoznaczne, gdyż mogą być używane zarówno jako narzędzia, jak i instrumenty muzyczne.

Pierwsze flety

Najstarszym fletem, jaki kiedykolwiek odkryto, może być tzw. flet Divje Babe, znaleziony w słoweńskiej jaskini Divje Babe I w 1995 roku. Nie jest jednak pewne, czy przedmiot ten jest rzeczywiście fletem. Przedmiot, o którym mowa, to fragment kości udowej młodego niedźwiedzia jaskiniowego, a datowany jest na około 43 000 lat temu. Jednak to, czy jest to rzeczywiście instrument muzyczny, czy po prostu przeżuta przez drapieżnika kość, jest przedmiotem ciągłej debaty.

W 2008 roku archeolodzy odkryli w jaskini Hohle Fels niedaleko Ulm w Niemczech flet kostny. Pięcioramienny flet ma ustnik w kształcie litery V i wykonany jest z kości skrzydła sępa. Naukowcy zaangażowani w odkrycie oficjalnie opublikowali swoje ustalenia w czasopiśmie Nature, w czerwcu 2009 roku. Odkrycie to jest również najstarszym potwierdzonym znaleziskiem jakiegokolwiek instrumentu muzycznego w historii. W jaskini znaleziono również inne flety. Ten flet został znaleziony obok Wenus z Hohle Fels i w niewielkiej odległości od najstarszej znanej rzeźby człowieka. Ogłaszając swoje odkrycie, naukowcy zasugerowali, że "znaleziska dowodzą obecności ugruntowanej tradycji muzycznej w czasach, gdy współcześni ludzie kolonizowali Europę".

Najstarsze znane drewniane piszczałki zostały odkryte w 2004 roku w pobliżu Greystones w Irlandii. W wyłożonym drewnem dole znajdowała się grupa sześciu fletów wykonanych z drewna cisowego, o długości od 30 do 50 cm, zwężających się na jednym końcu, ale bez otworów na palce. Być może były one kiedyś spięte razem.

W 1986 roku w Jiahu w prowincji Henan w Chinach znaleziono kilka kościanych fletów. Datuje się je na około 6 000 lat p.n.e. Mają od 5 do 8 otworów każdy i zostały wykonane z wydrążonych kości ptaka, Żurawia Czerwonokoroniastego. W czasie odkrycia jeden z nich okazał się być nadal zdatny do gry. Flet kostny gra zarówno pięcio- lub siedmiotonową skalę Xia Zhi, jak i sześciotonową skalę Qing Shang starożytnego chińskiego systemu muzycznego.

Starożytność

Nie wiadomo, jak wyglądała najwcześniejsza muzyka ludzi jaskiniowych. Niektóre elementy architektury, a nawet niektóre malowidła, mają tysiące lat, ale dawna muzyka nie mogła przetrwać, dopóki ludzie nie nauczyli się jej zapisywać. Jedyny sposób, w jaki możemy się domyślać wczesnej muzyki, to oglądanie bardzo starych malowideł przedstawiających ludzi grających na instrumentach muzycznych lub znalezienie ich w wykopaliskach archeologicznych (kopanie pod ziemią w celu znalezienia starych rzeczy). Najwcześniejszy utwór muzyczny, który kiedykolwiek został spisany i który nie zaginął, został odkryty na tabliczce napisanej w języku Hurrian, języku używanym w północnej Mezopotamii (gdzie dziś znajduje się Irak), z około 1500 r. p.n.e. The Oxfords Companion to Music, red. Percy Scholes, Londyn 1970

Średniowiecze

Innym wczesnym utworem muzycznym, który się zachował, była runda zatytułowana Sumer Is Icumen In. Został on spisany przez mnicha około roku 1250. Duża część muzyki w średniowieczu (około 450-1420) była muzyką ludową graną przez ludzi pracy, którzy chcieli śpiewać lub tańczyć. Kiedy ludzie grali na instrumentach, zazwyczaj grali dla tancerzy. Jednak większość muzyki, która została spisana, była przeznaczona dla kościoła katolickiego. Ta muzyka została napisana dla mnichów do śpiewania w kościele. Nazywana jest chorałem (lub chorałem gregoriańskim).

Renesans

W okresie renesansu (około 1400-1550) było dużo muzyki, a wielu kompozytorów napisało muzykę, która przetrwała tak, że może być wykonywana, grana lub śpiewana dzisiaj. Nazwa tego okresu (renesans) to francuskie słowo, które oznacza "odrodzenie". Okres ten został nazwany "odrodzeniem", ponieważ w tym czasie odrodziło się wiele nowych rodzajów sztuki i muzyki.

Bardzo piękna muzyka została napisana przez włoskiego kompozytora Giovanni da Palestrina (1525-1594) do użytku podczas nabożeństw kościelnych (muzyka sakralna). W muzyce Palestriny wielu śpiewaków śpiewa razem (jest to tzw. chór). Istniało również wiele rodzajów muzyki nie napisanej dla kościoła, takich jak radosna muzyka taneczna i romantyczne pieśni miłosne. Do popularnych instrumentów w okresie renesansu należały altówki (instrument strunowy, na którym gra się smyczkiem), lutnie (instrument strunowy szarpany, przypominający trochę gitarę) oraz wirginały - małe, ciche instrumenty klawiszowe.

Barok

W sztuce, barok był zachodnią epoką kulturową, która rozpoczęła się na przełomie 17 wieku w Rzymie. Wzorował się na dramatyzmie i wielkości w rzeźbie, malarstwie, literaturze, tańcu i muzyce. W muzyce termin "barok" odnosi się do końcowego okresu dominacji kontrapunktu imitacyjnego, w którym różne głosy i instrumenty powtarzają się wzajemnie, ale w różnych tonacjach, czasami odwracając echo, a nawet odwracając materiał tematyczny.

Popularność i sukces stylu barokowego były wspierane przez Kościół rzymskokatolicki, który w czasie Soboru Trydenckiego zdecydował, że sztuka powinna przekazywać tematy religijne w sposób bezpośredni i emocjonalny. Klasa wyższa również postrzegała dramatyczny styl barokowej architektury i sztuki jako sposób na zaimponowanie gościom oraz wyrażenie triumfalnej władzy i kontroli. Barokowe pałace zbudowane są wokół wejścia z dziedzińcami, wielkimi schodami i salami recepcyjnymi o kolejno rosnącym przepychu. W podobnym bogactwie szczegółów sztuka, muzyka, architektura i literatura inspirowały się nawzajem w barokowym ruchu kulturowym, gdy artyści badali, co mogą stworzyć z powtarzających się i różnorodnych wzorów. Niektóre cechy i aspekty obrazów barokowych, które odróżniają ten styl od innych, to obfita ilość szczegółów, często jaskrawa polichromia, mniej realistyczne twarze postaci i ogólne poczucie podziwu, które było jednym z celów sztuki barokowej.

Słowo barok prawdopodobnie wywodzi się od starożytnego portugalskiego rzeczownika "barroco", który oznacza perłę, która nie jest okrągła, ale ma nieprzewidywalny i wyszukany kształt. Stąd, w nieformalnym użyciu, słowo barok może po prostu oznaczać, że coś jest "wyszukane", z wieloma szczegółami, bez odniesienia do stylów barokowych XVII i XVIII wieku.

Okres klasyczny

W muzyce zachodniej, okres klasyczny oznacza muzykę od około 1750 do 1825 roku. Był to czas kompozytorów takich jak Joseph Haydn, Wolfgang Amadeus Mozart i Ludwig van Beethoven. Orkiestry stały się większe, a kompozytorzy często pisali dłuższe utwory muzyczne zwane symfoniami, które składały się z kilku części (zwanych częściami). Niektóre części symfonii były głośne i szybkie, inne ciche i smutne. Forma utworu muzycznego była w tym czasie bardzo ważna. Muzyka musiała mieć ładny "kształt". Często używano struktury, którą nazywano formą sonatową.

Innym ważnym rodzajem muzyki był kwartet smyczkowy, czyli utwór napisany na dwoje skrzypiec, altówkę i wiolonczelę. Podobnie jak symfonie, muzyka kwartetu smyczkowego składała się z kilku części. Haydn, Mozart i Beethoven napisali wiele słynnych kwartetów smyczkowych.

W tym czasie został wynaleziony fortepian. Kompozytorzy polubili fortepian, ponieważ można było na nim grać dynamikę (coraz głośniej lub coraz ciszej). Innymi popularnymi instrumentami były skrzypce, wiolonczela, flet, klarnet i obój.

Okres romantyzmu

Wiek XIX nazywany jest okresem romantyzmu. Kompozytorzy byli szczególnie zainteresowani przekazywaniem swoich emocji poprzez muzykę. Ważnym instrumentem okresu romantyzmu był fortepian. Niektórzy kompozytorzy, tacy jak Fryderyk Chopin, pisali stonowane, ekspresyjne, pełne cichej emocji utwory fortepianowe. Często muzyka opisywała uczucie lub opowiadała historię za pomocą dźwięków. Inni kompozytorzy, tacy jak Franz Schubert, pisali pieśni dla śpiewaka i pianisty, zwane Lied (niemieckie słowo oznaczające "pieśń"). Te Lieder (liczba mnoga od Lied) opowiadały historie za pomocą tekstu (słów) pieśni i pomysłowego akompaniamentu fortepianu. Inni kompozytorzy, jak Richard Strauss i Franz Liszt, tworzyli narracje i opowiadali historie wyłącznie za pomocą muzyki, co nazywane jest poematem tonalnym. Kompozytorzy tacy jak Franz Liszt i Johannes Brahms używali fortepianu do grania głośnej, dramatycznej, silnie emocjonalnej muzyki.

Wielu kompozytorów zaczęło pisać muzykę na większe orkiestry, liczące nawet 100 instrumentów. Był to okres "nacjonalizmu" (uczucia dumy z własnego kraju), kiedy wielu kompozytorów tworzyło muzykę wykorzystując pieśni ludowe lub melodie z własnego kraju. W tym czasie żyło wielu słynnych kompozytorów, takich jak Franz Schubert, Felix Mendelssohn, Fryderyk Chopin, Johannes Brahms, Piotr Czajkowski i Richard Wagner.

Czasy współczesne

Okres od około 1900 roku do dziś nazywany jest "okresem nowoczesnym". Wielu kompozytorów XX wieku chciało komponować muzykę, która brzmiała inaczej niż muzyka klasyczna i romantyczna. Nowocześni kompozytorzy szukali nowych pomysłów, takich jak użycie nowych instrumentów, różnych form, różnych dźwięków czy różnych harmonii.

Kompozytor Arnold Schoenberg (1874-1951) pisał utwory, które były atonalne (czyli nie brzmiały tak, jakby były w jakiejś wyraźnej tonacji muzycznej). Później Schoenberg wymyślił nowy system pisania muzyki zwany systemem dwunastotonowym. Muzyka pisana systemem dwunastotonowym brzmi dla niektórych dziwnie, ale ma charakter matematyczny, często nabiera sensu dopiero po dokładnym przestudiowaniu. Czysta muzyka dwunastotonowa była popularna wśród naukowców w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, ale niektórzy kompozytorzy, tacy jak Benjamin Britten, używają jej do dziś, gdy trzeba uzyskać określone odczucie.

Jeden z najważniejszych kompozytorów XX wieku, Igor Strawiński (1882-1971), pisał muzykę z bardzo skomplikowanymi (trudnymi) akordami (grupami nut, które są grane razem) i rytmami. Niektórzy kompozytorzy uważali, że muzyka staje się zbyt skomplikowana, więc pisali utwory minimalistyczne, które wykorzystują bardzo proste pomysły. W latach 50. i 60. kompozytorzy tacy jak Karlheinz Stockhausen eksperymentowali z muzyką elektroniczną, używając obwodów elektronicznych, wzmacniaczy i głośników. W latach 70. kompozytorzy zaczęli używać elektronicznych syntezatorów i instrumentów muzycznych z muzyki rock and rollowej, takich jak gitara elektryczna. Używali tych nowych instrumentów do tworzenia nowych dźwięków.

Kompozytorzy tworzący w latach 90. i 2000, tacy jak John Adams (ur. 1947) i James MacMillan (ur. 1959), często wykorzystują mieszankę wszystkich tych pomysłów, ale lubią też pisać muzykę tonalną z łatwymi melodiami.

Muzyka elektroniczna

Muzyka może być produkowana elektronicznie. Najczęściej jest to możliwe dzięki komputerom, keyboardom, gitarom elektrycznym i stacjom dysków. Mogą one naśladować tradycyjne instrumenty, a także wytwarzać bardzo różne dźwięki. Muzyka elektroniczna XXI wieku jest powszechnie tworzona za pomocą programów komputerowych i mikserów sprzętowych.

Jazz

Jazz to rodzaj muzyki, który został wynaleziony około 1900 roku w Nowym Orleanie na południu USA. Mieszkało tam wielu czarnych muzyków, którzy grali styl muzyczny zwany bluesem. Na muzykę bluesową miała wpływ muzyka afrykańska (ponieważ czarni ludzie w Stanach Zjednoczonych przybyli do Stanów Zjednoczonych jako niewolnicy. Zostali oni siłą zabrani z Afryki). Blues był muzyką, którą grano śpiewając, używając harmonijki ustnej lub gitary akustycznej. Wiele piosenek bluesowych miało smutne teksty o smutnych emocjach (uczuciach) lub smutnych doświadczeniach, takich jak utrata pracy, śmierć członka rodziny lub konieczność pójścia do więzienia (więzienia).

Muzyka jazzowa mieszała muzykę bluesową z muzyką europejską. Niektórzy czarni kompozytorzy, tacy jak Scott Joplin, pisali muzykę zwaną ragtime, która miała zupełnie inny rytm niż standardowa muzyka europejska, ale używała nut, które były podobne do muzyki europejskiej. Ragtime miał duży wpływ na wczesny jazz, zwany dixieland jazzem. Muzycy jazzowi używali instrumentów takich jak trąbka, saksofon i klarnet do melodii (melodie), perkusja do perkusji i kontrabas, fortepian, banjo i gitara do tła rytmicznego (sekcja rytmiczna). Jazz jest zazwyczaj improwizowany: muzycy tworzą (wymyślają) muzykę w trakcie gry. Nawet jeśli muzycy jazzowi wymyślają muzykę, muzyka jazzowa nadal ma swoje zasady; muzycy grają serie akordów (grupy nut) w kolejności.

Muzyka jazzowa ma swingujący rytm. Słowo "swing" jest trudne do wytłumaczenia. Aby rytm był "rytmem swingowym", musi być naturalny i swobodny. Rytm swingowy nie jest nawet podobny do marszu. W rytmie swingowym występuje wrażenie "długo-krótko", a nie "tak samo-krótko". Swingujący rytm" podnieca również słuchaczy, ponieważ podoba im się jego brzmienie. Niektórzy mówią, że "swingujący rytm" pojawia się wtedy, gdy wszyscy muzycy jazzowi zaczynają odczuwać ten sam puls i energię utworu. Jeśli zespół jazzowy gra bardzo dobrze razem, ludzie będą mówić "to jest swingujący zespół jazzowy" lub "ten zespół naprawdę dobrze swinguje".

Jazz wpłynął na inne rodzaje muzyki, takie jak zachodnia muzyka artystyczna z lat 20. i 30. Kompozytorzy muzyki artystycznej, tacy jak George Gershwin, pisali muzykę, na którą wpływ miał jazz. Muzyka jazzowa miała wpływ na piosenki muzyki pop. W latach 30. i 40. wiele piosenek muzyki pop zaczęło wykorzystywać akordy i melodie z piosenek jazzowych. Jednym z najbardziej znanych muzyków jazzowych był Louis Armstrong (1900-1971).

Muzyka pop

"Muzyka pop" to rodzaj muzyki popularnej, której wielu ludzi lubi słuchać. Termin "muzyka pop" może być stosowany do wszystkich rodzajów muzyki, która została napisana, aby być popularna. Słowo "muzyka pop" było używane od około 1880 roku, kiedy rodzaj muzyki zwany muzyką był popularny.

Nowoczesna muzyka pop wyrosła z rock and rolla lat 50-tych (np. Chuck Berry, Bo Diddley i Little Richard) i rockabilly (np. Elvis Presley i Buddy Holly). W latach 60. słynną grupą muzyki pop stali się The Beatles. W latach 70. inne style muzyczne zostały zmieszane z muzyką pop, takie jak funk i muzyka soul. Muzyka pop ma zazwyczaj ciężki (mocny) rytm, dzięki czemu jest dobra do tańca. Piosenkarze pop śpiewają zazwyczaj przy pomocy mikrofonów, które są podłączone do wzmacniacza i głośnika.

Muzycy Amona, grobowiec Nakht, XVIII dynastia, Tebach Zachodnich


Flet Divje Babe

Jak cieszyć się muzyką

Przez słuchanie

Ludzie mogą cieszyć się muzyką poprzez jej słuchanie. Mogą chodzić na koncerty, aby słuchać występów muzyków. Muzyka klasyczna jest zazwyczaj wykonywana w salach koncertowych, ale czasami organizowane są wielkie festiwale, podczas których muzyka jest wykonywana na zewnątrz, na polu lub stadionie, jak w przypadku festiwali muzyki pop. Ludzie mogą słuchać muzyki na płytach CD, komputerach, iPodach, w telewizji, radiu, odtwarzaczach kasetowych i magnetofonowych, a nawet w telefonach komórkowych.

Dzisiaj jest tak dużo muzyki, w windach, centrach handlowych i sklepach, że często staje się ona dźwiękiem tła, którego tak naprawdę nie słyszymy.

Poprzez granie lub śpiewanie

Ludzie mogą nauczyć się grać na jakimś instrumencie. Prawdopodobnie najbardziej powszechne dla zupełnie początkujących jest pianino lub keyboard, gitara, albo flet (który jest z pewnością najtańszy w zakupie). Kiedy już nauczą się grać skale, proste melodie i czytać najprostszy zapis muzyczny, wtedy mogą zastanowić się nad wyborem instrumentu do dalszego rozwoju. Powinny wybrać instrument, który będzie praktyczny dla ich wzrostu. Na przykład, bardzo niskie dziecko nie może grać na pełnowymiarowym kontrabasie, ponieważ kontrabas ma ponad pięć stóp wysokości. Ludzie powinni wybrać instrument, na którym lubią grać, ponieważ regularne granie jest jedynym sposobem, aby stać się lepszym. Wreszcie, pomaga mieć dobrego nauczyciela.

Poprzez komponowanie

Każdy może wymyślać swoje własne utwory muzyczne. Nie jest trudno skomponować proste piosenki lub melodie (melodie). Jest to łatwiejsze dla osób, które potrafią same grać na instrumencie. Wystarczy poeksperymentować z dźwiękami, jakie wydaje dany instrument. Ktoś może wymyślić utwór, który opowiada jakąś historię, albo po prostu znaleźć ładną melodię i zastanowić się, jak można ją zmienić za każdym razem, gdy jest powtarzana. Instrumentem może być czyjś własny głos.

Powiązane strony

• Muzyka klasyczna
• Muzyka jazzowa
• Muzyka kubańska
• Instrument muzyczny
• Orkiestra
• Muzyka pop
• Tradycyjny pop
• Skala (muzyka)