Muzyka renesansu

Muzyka wokalna

Kompozytorzy napisali wiele mszy i motetów. W XVI wieku narodziły się również madrygały: świeckie (nie religijne) pieśni, które często traktowały o miłości. Madrygał powstał we Włoszech, a od lat 80. XV wieku stał się na krótko bardzo popularny w Anglii. Istniało też wiele innych pieśni świeckich, takich jak chanson, canzonetta i villanelle. Pieśniom często towarzyszyła lutnia. Muzyka była istotną częścią życia obywatelskiego, religijnego i dworskiego w epoce renesansu. Bogata wymiana idei w Europie, a także wydarzenia polityczne, ekonomiczne i religijne w latach 1400-1600 doprowadziły do poważnych zmian w stylach komponowania, metodach rozpowszechniania muzyki, nowych gatunków muzycznych i rozwoju instrumentów muzycznych. Najważniejsza muzyka wczesnego renesansu była komponowana na użytek kościoła - polifoniczne (składające się z kilku jednoczesnych melodii) msze i motety w języku łacińskim dla ważnych kościołów i kaplic dworskich. Pod koniec XVI wieku mecenat był jednak podzielony między wiele dziedzin: Kościół katolicki, kościoły i dwory protestanckie, zamożni amatorzy, drukarnie muzyczne - wszystkie były źródłem dochodów dla kompozytorów.

Druk muzyczny

Innym bardzo ważnym odkryciem w tym czasie był druk muzyczny. Druk muzyczny rozpoczął się we Włoszech w połowie XVI wieku.

Kompozytorzy renesansu

Na początku XV wieku istniała grupa kompozytorów zwana obecnie Szkołą Burgundzką (od Burgundii). Najsłynniejszym z nich był Guillaume Dufay. Ich muzyka brzmiała trochę jak muzyka średniowieczna.

Pod koniec XV wieku rozwinął się styl polifonicznej muzyki sakralnej, który można usłyszeć w mszach Johannesa Ockeghema i Jacoba Obrechta. Ockeghem skomponował nawet jeden utwór, w którym wszystkie części rozwijają się z jednego pomysłu, który został wykorzystany jako kanon.

W XVI wieku kompozytorzy zaczęli pisać muzykę o wyraźnym rytmie i regularnym pulsie. Należeli do nich Josquin des Prez i inni ze szkoły francusko-flamandzkiej. Była też szkoła rzymska, do której należał słynny Włoch Giovanni da Palestrina. Jego sposób pisania polifonii był wzorem dla tego stylu przez wiele wieków. Studenci muzyki do dziś muszą się uczyć "techniki Palestriny" (jak komponować w stylu Palestriny). Chociaż muzyka kościelna w tym czasie jest głównie polifoniczna, posiada również fragmenty homofoniczne, w których głosy śpiewają te same słowa razem. Dzięki temu ważne słowa stają się naprawdę wyraźne.

W Wenecji, od około 1534 do około 1600 roku, rozwinął się styl polichóralny. Chóry były rozdzielone, śpiewały z różnych części kościoła, często z galerii. Ta wielka muzyka pięknie brzmiała w dużych kościołach, takich jak Basilica San Marco di Venezia. Kompozytorzy ci często nazywani są "Szkołą Wenecką". Andrea Gabrieli, a później jego bratanek Giovanni Gabrieli pisali tego rodzaju muzykę, a później Claudio Monteverdi, który rozpoczął działalność w renesansie i żył w okresie baroku.

Koniec epoki renesansu

Przejście do barokowego stylu muzycznego nastąpiło około 1600 roku. Był to czas, kiedy wynaleziono operę. Wymagało to nowego stylu komponowania. Kompozytor Monteverdi pisał w stylu renesansowym do około 1600-1650 roku, kiedy to przeszedł na styl barokowy.