Wydawnictwo muzyczne

Etykiety jako marki

Firmy fonograficzne często poświęcają wiele czasu i pieniędzy na odkrywanie nowych muzyków lub rozwijanie talentu artystów, z którymi podpisały już kontrakt. Kojarzenie marki z artystami pomaga zdefiniować wizerunek zarówno marki, jak i artysty.

Pomimo faktu, że obie strony potrzebują siebie nawzajem, aby przetrwać, relacje pomiędzy wytwórniami i artystami bywają czasami trudne. Wielu artystów ma albumy zmienione lub ocenzurowane w jakiś sposób przez wytwórnie przed ich wydaniem - utwory są edytowane, okładka lub tytuł zmienione, itp. Wytwórnie zazwyczaj robią to, ponieważ wierzą, że album będzie się lepiej sprzedawał, jeśli zostaną wprowadzone zmiany. Często decyzje wytwórni są słuszne z komercyjnego punktu widzenia, ale to zazwyczaj frustruje artystów, którzy czują, że ich dzieło jest niszczone.

W początkach przemysłu nagraniowego, wytwórnie płytowe były absolutnie niezbędne do osiągnięcia sukcesu przez każdego artystę. Pierwszym celem każdego nowego artysty lub zespołu było jak najszybsze podpisanie kontraktu. W latach 40-tych, 50-tych i 60-tych, wielu artystów było tak zdesperowanych, aby podpisać umowę z wytwórnią płytową, że zazwyczaj kończyło się to podpisaniem złej umowy, czasami oddawaniem praw do swojej muzyki w procesie. Prawnicy rozrywkowi są używani przez niektórych, aby przejrzeć każdą umowę przed jej podpisaniem.

Konsolidacja branży

W latach 70. i 80. nastąpiła faza konsolidacji w przemyśle fonograficznym, która doprowadziła do tego, że prawie wszystkie główne wytwórnie należały do kilku międzynarodowych firm, które z kolei były członkami RIAA.

Odrodzenie niezależnych wytwórni

W latach 90-tych, dzięki rozpowszechnieniu się domowych studiów nagrań, nagrywarek CD i Internetu, niezależne wytwórnie zaczęły stawać się bardziej powszechne. Niezależne wytwórnie są zazwyczaj własnością artystów (choć nie zawsze), koncentrują się na tworzeniu dobrej muzyki, a niekoniecznie na biznesowych aspektach branży czy zarabianiu dużych pieniędzy. Z tego powodu niezależni artyści zazwyczaj otrzymują mniejszą ilość programów radiowych i sprzedają mniej płyt CD niż artyści podpisani z dużymi wytwórniami. Jednak zazwyczaj mają oni większą kontrolę nad muzyką i opakowaniem wydanego produktu.

Czasami uznani artyści, po zakończeniu kontraktu płytowego, przenoszą się do niezależnej wytwórni. Daje to często łączną korzyść w postaci rozpoznawalności nazwiska i większej kontroli nad muzyką. Udało się to między innymi piosenkarzom Dolly Parton, Aimee Mann i Prince'owi.

Choć istnieje wiele niezależnych wytwórni, za idealny przykład często podaje się należącą do Ani DiFranco Righteous Babe Records. Wokalistka odrzuciła lukratywne kontrakty z kilku renomowanych wytwórni, aby założyć własną firmę z siedzibą w Nowym Jorku. Ciągłe trasy koncertowe zaowocowały godnym uwagi sukcesem, jak na wytwórnię bez znaczących funduszy. Ani i inni członkowie firmy wielokrotnie opowiadali o swoim modelu biznesowym, aby zachęcić innych.

Niektóre niezależne wytwórnie odnoszą na tyle duży sukces, że duże firmy fonograficzne negocjują kontrakty na dystrybucję muzyki dla danej wytwórni lub w niektórych przypadkach całkowicie ją wykupują.

Na scenie punk rockowej, etyka DIY punk zachęca zespoły do samodzielnego wydawania i rozprowadzania swoich utworów. To podejście istnieje od wczesnych lat 80-tych, jako próba pozostania wiernym punkowym ideałom robienia tego samemu i nie sprzedawania się korporacyjnym zyskom i kontroli. Takie wytwórnie mają reputację zaciekle bezkompromisowych i szczególnie niechętnych do współpracy z Wielką Piątką wytwórni płytowych.

Pojawienie się etykiet sieciowych

Główny artykuł: etykieta netto

Ponieważ Internet jest obecnie realnym źródłem muzyki, pojawiają się wytwórnie netowe. W zależności od ideałów wytwórni, pliki muzyczne artystów mogą być pobierane bezpłatnie lub za opłatą, która jest uiszczana poprzez PayPal lub system płatności online. Niektóre z tych wytwórni oprócz bezpośredniego pobierania plików oferują również płyty CD w wersji papierowej (np. wytwórnia Schismatik z Baltimore wysyła płyty CD za symboliczną opłatą). Większość wytwórni netowych uznaje system licencjonowania Creative Commons zastrzegając tym samym pewne prawa dla artysty.

W Erie w Pensylwanii znajdują się stacje benzynowe.

Pojawienie się etykiet o otwartym kodzie źródłowym

Główny artykuł: Wytwórnia płytowa open source

Nowy wiek przynosi zjawisko wytwórni płytowych o otwartym kodzie źródłowym lub otwartej zawartości. Są one inspirowane przez ruch wolnego oprogramowania i otwartego oprogramowania oraz sukces GNU/Linux.

Przykładami są

• LOCA Records
• Magnatune
• Opsound