Flet prosty

Historia

Gwizdki są bardzo starymi instrumentami. Ludzie znaleźli kilka gwizdków, które zostały wykonane w epoce żelaza. Magnetofon jest rodzajem gwizdka. Ma on otwory na siedem palców i jeden kciuk. Ma również jeden koniec większy od drugiego. Pierwsze magnetofony zostały wyprodukowane w 1500 roku. Niektóre ich pozostałości zostały znalezione w Niemczech, Holandii i Grecji.

W Europie w latach 1500 i 1600 wiele osób grało na flecie. Król Anglii Henryk VIII miał 76 flecistów. William Shakespeare mówi o fletni Pana w swojej sztuce Hamlet, a John Milton w swoim poemacie Raj utracony. Magnetofony z tamtych czasów nazywane są obecnie magnetofonami renesansowymi.

W latach 1600 ludzie, którzy tworzyli flety, próbowali nowych sposobów, aby brzmiały one lepiej. Chcieli również, aby mogły one grać trudniejszą muzykę. Magnetofony z tego okresu nazywane są magnetofonami barokowymi. Były one cieńsze od renesansowych. Były też wykonane z kilku części, które do siebie pasowały. Na obrazku na górze strony jeden z fletów jest złożony z trzech części.

Od drugiej połowy 1700 roku, ludzie woleli grać na flecie i klarnecie zamiast na flecie. Flety są dobre do grania muzyki, która ma duży zakres nut. Flety są również lepsze do grania muzyki, która wymaga wielu nut chromatycznych.

Okres nowożytny

W 1900 roku ludzie chcieli grać starą muzykę na starych instrumentach. W Anglii, Arnold Dolmetsch był jednym z ludzi, którzy byli z tego znani. Również inni muzycy zaczęli grać na flecie na koncertach muzyki poważnej. Frans Brüggen, Hans-Martin Linde, Bernard Kranis i David Munrow. W czasach współczesnych, ludzie napisali nową muzykę na flet. Niektórzy z nich to Paul Hindemith, Luciano Berio, John Tavener, Michael Tippett, Benjamin Britten, Leonard Bernstein, Gordon Jacob i Edmund Rubbra.

Dyktafon jest czasami używany w muzyce popularnej. The Beatles grali na flecie w piosence Fool on the Hill, a Rolling Stones użyli fletu w Ruby Tuesday (piosenka).

Dyktafony plastikowe zostały wynalezione w XX wieku. Są tanie i bardzo różnią się jakością (która często nie jest związana z ceną) w zależności od producenta. Są łatwymi instrumentami do grania prostej muzyki. Wiele szkół podstawowych używa plastikowych magnetofonów do nauki muzyki dla dzieci.

Główka fletu jest używana jako instrument szumiący, rytmiczny i efektowy oraz jako zabawkowy instrument muzyczny dla dzieci. Ponieważ główka magnetofonu działa jak gwizdek, może być używana jako taki. Przy odrobinie wprawy łatwo jest zagrać wszystkie rodzaje rytmów. Efekty uzyskuje się poprzez otwieranie i zakrywanie ręką dolnej części przegubu główki podczas dmuchania. Wielu grających dmucha mocniej, jak w przypadku "normalnej" gry na flecie (jak w gwizdek grochowy), aby uzyskać bardzo krzykliwy i głośny dźwięk. Profesor Agnes Dorwarth z Hochschule für Musik Freiburg twierdzi, że jest to atrakcyjny sposób, aby zachęcić dzieci do zabawy częścią instrumentu, co może sprawić, że gra na całym instrumencie stanie się bardziej zachęcająca.

Plastikowy dyktafon.

Rodzaje rejestratorów

Magnetofony produkowane są w różnych rozmiarach. Najniższą nutą większości fletów jest C lub F. Jest to nuta, którą słychać, gdy gracz obejmuje wszystkie otwory palców i otwór kciuka. Magnetofon sopranowy jest rozmiarem fletu, na którym zazwyczaj gra się w szkołach, znany również jako Descant. Najniższą nutą fletu sopranowego jest C. Niektóre flety są mniejsze od sopranowego, ale nie są powszechne. Magnetofon altowy jest większy od sopranowego. Jego najniższy dźwięk to F. Inne główne rozmiary to flet tenorowy (z najniższym dźwiękiem C) i basowy (z najniższym dźwiękiem F). Instrumenty większe od basu są produkowane, ale nie są powszechne. Należą do nich wielki bas, kontrabas, subgreatbass i subcontrabass. Rejestratory wyższe od sopranowego to Sopranino i Garklein.

Grupy rejestratorów

Magnetofon jest bardzo towarzyskim instrumentem. Wiele osób lubi grać w małych lub dużych grupach. Grupy często grają razem muzykę, która jest napisana na kilka różnych rozmiarów fletu. Często istnieje oddzielna część muzyczna dla sopranu, altu, tenoru i basu. Obejmuje to szerszy zakres nut, od wysokich dźwięków do niskich, niż mógłby zagrać jakikolwiek pojedynczy instrument. Niektóre utwory pisane są na duet fletowy (dwa instrumenty), trio (trzy) lub kwartet (cztery). Grupy te nazywane są ensembles, od francuskiego słowa oznaczającego "razem". Niektórzy ludzie grają w orkiestrach fletowych. Czasami liczą one 50 lub 60 muzyków z dziewięcioma rozmiarami instrumentów.