Johann Sebastian Bach

Wczesne życie

Bach pochodził z bardzo muzykalnej rodziny. Jego ojciec, Johann Ambrosius Bach, był trębaczem na dworze w Saxe-Eisenach. Wielu z jego krewnych było zawodowymi muzykami: skrzypkami i muzykami miejskimi, organistami, kantorami (dyrektorami muzycznymi w kościele), muzykami dworskimi i kapelmistrzami (dyrektorami muzycznymi na dworze królewskim). Większość z nich grała na kilku instrumentach. Spośród dwudziestu jego dzieci kilkoro zostało sławnymi kompozytorami, zwłaszcza Carl Philipp Emanuel Bach (1714-1788), Johann Christian Bach (1735-1782), Johann Christoph Friedrich Bach i Wilhelm Friedemann Bach (1710-1784).

Gdy miał piętnaście lat, udał się do małego miasteczka Lüneburg. Początkowo śpiewał w chórze sopranem i miał podobno bardzo dobry głos sopranowy, ale bardzo szybko głos mu się obniżył, więc zrobił sobie pożytek z gry na instrumentach. Uczył się słuchając słynnych organistów, takich jak Reincken (1623-1722) i Dietrich Buxtehude (1637-1707). Swoją pierwszą pracę Bach otrzymał w 1703 roku w Arnstadt. Była to dobrze płatna praca dla młodego chłopca, który miał 18 lat. W kościele były nowe organy, a Bach wiedział już dużo o budowie organów, jak również był doskonałym organistą. Poproszono go, aby sprawdził nowe organy, a następnie zaproponowano mu pracę. Bach spędził tam cztery lata jako organista. Skomponował kilka utworów organowych. Niestety, zgromadzeni nie byli na tyle muzykalni, aby je polubić. Nie rozumieli ornamentalnych nut, które dodawał do melodii hymnów. Bach miał już dość księży, którzy ciągle na niego narzekali, więc zrezygnował i podjął pracę w Mühlhausen, niedaleko od kościoła. Po roku zrezygnował z tej pracy i udał się do dużego miasta Weimar.

Lata weimarskie (1708-1717)

Johann Sebastian został organistą księcia Saxe-Weimar. Na dworze księcia znajdowała się kaplica z organami. W tym czasie Bach skomponował wiele swoich wielkich dzieł organowych. Stał się bardzo sławny jako organista i był zapraszany do grania w innych dużych kościołach oraz do udzielania porad w zakresie budowy organów. Był niezwykle dobry w improwizacji. Pewnego razu przebywał w Dreźnie w tym samym czasie co francuski organista Louis Marchant. Miały się odbyć zawody między nimi, kto jest lepszy w improwizacji. Bach ćwiczył dzień wcześniej i Marchant go usłyszał. Zdał sobie sprawę, że Bach wygra, więc odszedł.

W 1714 r. książę mianował Bacha Konzertmeister (koncertmistrzem, co było zajęciem bardziej płatnym), który miał pisać kantaty na nabożeństwa. W 1717 r. zaproponowano mu pracę w mieście Cöthen, gdzie zarabiałby jeszcze lepiej. Książę był wściekły i nie chciał, aby wyjechał, ale Bach nalegał, więc książę wsadził Bacha na miesiąc do więzienia. W końcu musiał pozwolić muzykowi odejść.

Cöthen (1717-1723)

W Cöthen Bach pracował dla księcia Leopolda. Książę był bardzo muzykalny i był wspaniałym człowiekiem, dla którego warto było pracować. Bach był kapelmistrzem (dyrektorem muzycznym) i był dobrze traktowany. Organy nie były zbyt dobre i nie były zbyt często używane, więc Bach nie napisał żadnej muzyki organowej w tym okresie. Książę miał orkiestrę, a Bach był za nią odpowiedzialny. Prawie wszystkie utwory orkiestrowe Bacha zostały napisane w Cöthen: Koncerty Brandenburskie, koncerty skrzypcowe, suity orkiestrowe, muzyka solowa na skrzypce i wiolonczelę oraz wiele utworów klawiszowych na klawesyn lub klawikord.

W 1719 r. wielki kompozytor George Frideric Handel, który przeniósł się do Anglii, przyjechał do Niemiec, aby odwiedzić swoją matkę. Bach chciał poznać Haendla, który znajdował się zaledwie 30 km od niego, ale ci dwaj słynni muzycy nigdy się nie spotkali. Handel chciał spędzić swój ograniczony czas w Niemczech z matką, która była stara i słaba, wiedząc, że będzie to ostatni raz, kiedy ją zobaczy.

Pierwsza żona Bacha, Maria Barbara Bach, zmarła w 1720 roku. Mieli oni siedmioro dzieci. Wkrótce potem ożenił się z Anną Magdaleną, z którą miał kolejnych trzynaścioro dzieci. Kilkoro z jego dzieci zmarło jednak młodo.

Lipsk (1723-1750)

W 1723 roku Bach przeniósł się do Lipska, gdzie objął stanowisko kantora w kościele św. Jako kantor był odpowiedzialny za całą muzykę, zarówno w kościele św. Tomasza, jak i w innym, pobliskim kościele. Musiał również komponować muzykę dla miasta. Była to świetna praca i bardziej bezpieczna niż bycie na dworze. Szkoły były dobre dla jego synów. Bach pozostał w Lipsku aż do śmierci. Kochał swoją pracę przez większość czasu i pracował bardzo ciężko. Skomponował wiele kantat na nabożeństwa kościelne. Nabożeństwa te były bardzo długie, trwały około trzech godzin. Wiele z napisanych przez niego kantat trwało około 30 minut, a to była tylko jedna część nabożeństwa! Miał asystentów, którzy grali na organach. Bach sam kierował chórem i orkiestrą. W chórze było prawdopodobnie 16 śpiewaków, a w orkiestrze 18 muzyków. Napisał Pasję według św. Mateusza i Pasję według św. Oba te dzieła, które są bardzo długie, opowiadają historię Jezusa umierającego na krzyżu. Należą one do najsłynniejszych utworów muzycznych, jakie kiedykolwiek napisano. Pisał również kantaty na specjalne okazje, takie jak śluby czy pogrzeby.

Życie nie zawsze było łatwe, a czasem dochodziło do sporów z ludźmi, którzy rządzili kościołem. Subdiakon chciał wybrać niektóre hymny, ale to było zadanie kantora. Bach był rozsądnym człowiekiem i udawało mu się załatwić swoje sprawy bez robienia sobie wrogów. Przy innej okazji pokłócił się z dyrektorem szkoły (Bach musiał uczyć w szkole kościelnej) o to, kto ma prawo wybierać liderów sekcji chóru. Sprawa trafiła do sądu i Bach ją wygrał.

Bach często odbywał podróże do innych miast. W 1747 roku odwiedził dwór króla pruskiego Fryderyka Wielkiego pod Berlinem. Król, miłośnik muzyki, dał Bachowi temat do improwizowania na klawesynie. Bach usiadł i zaimprowizował fugę na ten temat. Później Bach napisał bardzo długą kompozycję na flet, skrzypce i klawesyn z akompaniamentem wiolonczeli, w wielu częściach, wszystkie oparte na tym temacie. Na końcu temat ten jest słyszalny w 5 z 6 głosów. Bach nazwał ją OfiarowaniemMuzycznym i wysłał do króla.

Bach napisał wiele fug, w końcu zdecydował się napisać zbiór zatytułowany Sztuka fugi. Miał zamiar go opublikować, ale zmarł, zanim zdążył go ukończyć (jego syn wydał go później na jego cześć, jako ostatni opublikowany utwór Bacha). W ostatnim roku lub dwóch życia, mimo dwóch operacji oczu, oślepł. W XIX wieku więcej ludzi zainteresowało się Bachem, a wiele jego dzieł zostało opublikowanych po jego śmierci, która trwała ponad sto lat.