Ozdobnik
W muzyce, ornamenty to nuty, które dodaje się do głównych nut utworu, aby uczynić go bardziej interesującym. Istnieje kilka rodzajów ornamentów, w tym tryle i slajdy. W muzyce okresu renesansu i baroku jest wiele ornamentów. Kompozytor zazwyczaj pokazuje, jakie ornamenty są potrzebne przez małe znaki napisane nad nutami. W niektórych utworach, zwłaszcza w częściach powolnych, kompozytorzy często nie pokazywali potrzebnych ornamentów: oczekiwali od wykonawców, że włożą je w siebie. Zrozumienie właściwego sposobu zdobienia muzyki było kiedyś bardzo ważną częścią sztuki śpiewania czy gry na instrumencie muzycznym.
Właściwy sposób zdobienia muzyki był bardzo zróżnicowany w zależności od kraju i wieku. Pomysły na to, jak powinna być wykonywana muzyka, ciągle się zmieniały. Dla dzisiejszych muzyków, którzy chcą grać muzykę z tych starszych okresów, ważne jest, aby wiedzieć jak najwięcej o historycznych stylach muzycznych. Czasami musimy zgadywać, czego mógł chcieć kompozytor. Na szczęście kilku kompozytorów i teoretyków muzyki napisało książki o tym, jak grać ornamenty. To pozwala nam zrozumieć różne style wykonawstwa. Czasami kompozytorzy napisali wstęp (wprowadzenie) do swojej muzyki, aby wyjaśnić wykonawcy, jak grać napisane przez niego ornamenty.
Istnieją różne rodzaje ozdób. Notatka z grafiką" to notatka napisana drobnym drukiem, aby pokazać, że jej wartość (jak długo trwa) nie wlicza się do całkowitej wartości czasowej miary.
W Hiszpanii te ozdoby nazywano "diferenzami". Stosowano je już w XVI wieku, kiedy to powstały pierwsze książki z muzyką do gitary. W muzyce francuskiej nazywano je "agréments".
Ornamenty były nadal pisane w muzyce z okresu muzyki klasycznej, choć stopniowo coraz mniej się je wykorzystuje, ponieważ kompozytorzy zaczęli pisać dokładnie wszystkie nuty, które miały być odtwarzane. W epoce romantyzmu prawie nie były one używane poza "tr", czyli "trylem".
Rodzaje ozdób barokowych/klasycznych
Trill
Tryl jest szybką alternatywą między główną nutą a znajdującą się nad nią nutą. Znany był również jako shake. Zazwyczaj, jeśli muzyka została napisana przed rokiem 1800, tryl jest odtwarzany poprzez rozpoczęcie nuty powyżej napisanej nuty. Jeżeli muzyka została napisana po 1800 roku, to zazwyczaj tryl jest odtwarzany poprzez rozpoczęcie od nuty napisanej i przejście do nuty powyżej. Nie była to oczywiście sztywna zasada: zmiany w stylu wykonania następowały stopniowo.
Czasami tryl kończy się turą (nuta powyżej, nuta główna, nuta poniżej, nuta główna).
Trill jest pokazywany w zapisie muzycznym przez t r
{\i1}lub t r {\i1}...{\i0} ~~, with the ~ representing the length of the trill, above the staff.
Mordent
Mordent jest jak bardzo krótki tryl, zazwyczaj tylko główna nuta, nuta powyżej, i główna nuta ponownie. Jeśli środkowa nuta to nuta poniżej, nazywa się to "mordentem odwróconym" lub "mordentem niższym".
Górna żaluzja jest wskazywana przez krótką smugę (która może również wskazywać tryl); dolna żaluzja jest taka sama z krótką pionową linią przez nią przechodzącą:
Tak jak w przypadku trylu, dokładna prędkość z jaką mordent jest odtwarzany będzie zależała od prędkości utworu, ale przy umiarkowanej prędkości powyższe może być odtwarzane w ten sposób:
Odwróć się
Krótki rysunek składający się z nuty powyżej wskazanej, samej nuty, nuty poniżej wskazanej i ponownie samej nuty. Jest on oznaczony lustrzanym kształtem litery S leżącym z boku nad ławką.
Dolna dodana nuta może, ale nie musi być podniesiona chromatycznie (zmienić się w ostrą)
Zakręt odwrotny (nuta poniżej wskazanego, sama nuta, nuta powyżej i ponownie sama nuta) jest zwykle wskazywany poprzez przeciągnięcie krótkiej pionowej linii przez normalny znak zwrotu, choć czasami sam znak jest odwrócony do góry nogami.
Appoggiatura
Appoggiatura dosłownie oznacza "pochyloną nutę". Słowo to pochodzi od włoskiego słowa appoggiare, "pochylać się". Jest to nuta, która chce opadać do następnej, która jest częścią harmonii. Kompozytorzy często pisali appoggiatura drobnym drukiem. Zazwyczaj oznacza to, że należy ją zagrać, biorąc połowę wartości czasowej następnej nuty (na przykład: appoggiatura przed ćwiartką (ósma nuta) zamienia obie nuty na dwie półgłoski (szesnasta nuta). W XVIII wieku kompozytorzy przestali pisać je drobnym drukiem i pisali je tylko jako normalne nuty.
Acciaccatura
Akakatura to nuta, która jest odtwarzana tak szybko, jak to możliwe. Oznacza ona "zmiażdżoną nutę" (po włosku acciaccare oznacza "zmiażdżyć"). Zazwyczaj pisze się ją drobnym drukiem, ale ukośnikiem, aby pokazać, że nie jest to appoggiatura. Większość wykonawców gra akakaturę dokładnie na rytmie, ale czasami lepiej jest zagrać ją tuż przed rytmem, aby główna nuta była dokładnie na czas na rytmie.
Pytania i odpowiedzi
P: Czym są ornamenty w muzyce?
O: Ornamenty w muzyce to nuty, które dodaje się do głównych nut utworu muzycznego, aby uczynić go bardziej interesującym.
P: Jakie istnieją rodzaje ornamentów?
O: Istnieje kilka rodzajów ornamentów, między innymi tryle i slajdy.
P: Jak kompozytorzy pokazywali, jakie ornamenty są potrzebne?
O: Kompozytor zazwyczaj pokazywał, jakie ornamenty są potrzebne, poprzez małe znaki napisane nad nutami. W niektórych utworach, szczególnie w częściach wolnych, kompozytorzy często nie pokazywali potrzebnych ornamentów i oczekiwali, że wykonawcy sami je wprowadzą.
P: Jak z czasem zmieniały się wyobrażenia o tym, jak należy wykonywać muzykę?
O: Idee dotyczące sposobu wykonywania muzyki zmieniały się w zależności od kraju i wieku.
P: Co to jest grace note?
O: Nuta "grace note" to nuta napisana mniejszą czcionką, aby pokazać, że jej wartość nutowa (jak długo trwa) nie jest liczona jako część całkowitej wartości czasowej danego środka.
P: Kiedy zaczęto stosować diferenzia w muzyce gitarowej? O: Dyferencjały były stosowane już w XVI wieku, kiedy to powstały pierwsze książki z muzyką gitarową.
P: Czy w kompozycjach okresu klasycznego nadal stosowano ornamenty?
O: W muzyce z okresu klasycznego nadal pisano ornamenty, chociaż stopniowo stawały się one coraz rzadsze, ponieważ kompozytorzy zaczęli pisać dokładnie wszystkie nuty, które należało zagrać.
