Carl Philipp Emanuel Bach

Wczesne życie

Bach urodził się w Weimarze 8 marca 1714 roku. Jego ojcem chrzestnym był kompozytor Georg Philipp Telemann, z którym pozostawał w kontakcie przez całe życie. Ojciec nauczył go grać w młodym wieku. Jego ojciec przeniósł rodzinę do Lipska w 1723 r., gdzie otrzymał posadę kantora w Thomasschule. Po ukończeniu szkoły Bach studiował na Uniwersytecie Lipskim i kształcił się na prawnika.

Berlin

W 1740 roku przeniósł się do Berlina, gdzie został klawesynistą Fryderyka Wielkiego. Fryderyk grał na flecie, a zadaniem Bacha było zapewnienie akompaniamentu na klawiaturze. Zostawiało mu to mnóstwo czasu na komponowanie muzyki. Bach ożenił się z Johanną Marią Dannemann w 1744 roku. Mieli kilkoro dzieci, ale tylko troje dożyło dorosłości. Jego syn, również Johann Sebastian Bach, został malarzem w Rzymie, ale zmarł w wieku 30 lat. Życie w Berlinie stało się dla Bacha trudne w czasie wojny siedmioletniej. Fryderyk często przebywał poza domem, więc na dworze nie było zbyt wiele zajęć muzycznych. Płacono mu papierowymi pieniędzmi, które nie zachowywały swojej wartości, więc musiał uważać na wydatki. Krytykowano również jego styl gry, który stawał się "afektowany", zbyt nowoczesny dla konserwatywnych gustów dworu Fryderyka.

Hamburg

Po śmierci Telemanna pod koniec 1767 roku, Bach mógł go zastąpić na stanowisku dyrektora muzyki kościelnej dla pięciu kościołów w Hamburgu. Do jego obowiązków należało nauczanie muzyki i organizowanie około 200 przedstawień muzycznych rocznie. Pozycja ta pozwoliła Bachowi na napisanie muzyki kościelnej, w tym 21 opracowań Pasji, 70 kantat, motetów i liturgii. Organizował również koncerty i inne występy w ciągu roku. Bach zachorował latem 1788 roku i zmarł 14 grudnia z powodu dolegliwości w klatce piersiowej. Został pochowany w kościele św. Michała w Hamburgu. Jego grób został zapomniany i ponownie odkryty dopiero w 1925 roku.

Fryderyk II gra na flecie, a Bach gra na klawiaturze

Kompozytor

Podczas pobytu w Berlinie Bach napisał prawie 200 utworów klawiszowych, głównie sonat. Udało mu się rozwinąć sieć ludzi w całej Europie, którzy mogli sprzedawać drukowane kopie jego utworów, co przynosiło spory dochód. Król jednak nie uważał go za kompozytora, mimo że Bach dedykował mu niektóre ze swoich utworów. Bach napisał w 1773 roku, że wiele z jego kompozycji zostało napisanych po prostu jako biznes, aby zarobić pieniądze. Bach pomógł również w rozpowszechnieniu muzyki ojca, zorganizował druk i sprzedaż jego muzyki. Bach chronił oryginalne manuskrypty ojca i to właśnie dzięki temu niektóre z nich, w tym Pasja wg św. Jana i Pasja wg św. Mateusza, przetrwały do dziś. Inne manuskrypty Johanna Sebastiana zostały przekazane Wilhelmowi FriedemannowiBachowi, który je sprzedał i obecnie zaginęły.

Były też inne kompozycje, które C.P.E. Bach pisał dla siebie, aby rozwijać swoje pomysły i teorie muzyczne. Po opuszczeniu Berlina i przeniesieniu się do Hamburga w 1768 roku zaczął pisać muzykę z większą ilością emocji, którą określił jako "Empfindsamer", co oznacza "sentymentalną". Był to czas wielkich zmian w stylu muzycznym, od barokowej twórczości jego ojca, do klasycznych dzieł Mozarta i Haydna. Jego muzyka zawiera elementy obu tych stylów i nie daje się łatwo wpasować w kategorie, które powstały później. Z tego powodu jego muzyka nie jest tak często grana we współczesnych czasach. Muzyka jego ojca stała się o wiele bardziej znana, ale muzyka C.P.E. Bacha miała większy wpływ na kompozytorów, którzy przyszli po nim.

Muzyka Bacha, Gellert pieśni, drukowane 1771

Pisarz

Bach napisał swoją książkę, Esej o prawdziwej sztuce gry na instrumentach klawiszowych w 1755 roku podczas pobytu w Berlinie. Książka ta jest ważna z dwóch powodów. Była to pierwsza książka, która uczyła graczy używania kciuków, co jest obecnie standardową praktyką. Po drugie, była pierwszą, która mówiła o emocjach jako ważnej części umiejętności wykonawcy, równie ważnej jak umiejętności techniczne. Do dziś jest używana jako podręcznik, jak poprawnie grać ornamenty i jak improwizować w stylu późnego baroku. Bach napisał swoją autobiografię w 1773 roku. Pokazuje ona, że tam gdzie jego ojciec był pod wpływem religii, Bach był pod wpływem idei ze sztuki i filozofii. Miał kolekcję 400 obrazów przedstawiających ludzi, których idee i dzieła podziwiał.