Jimmy Carter

Wczesne życie

Carter urodził się 1 października 1924 roku w Wise Sanitarium in Plains, Georgia. Carter był pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych, który urodził się w szpitalu. Był najstarszym synem Bessie Lillian (z domu Gordy) i JamesaEarla Cartera Sr. Jest on dalece związany z prezydentem Richardem Nixonem i Billem Gatesem. Rodzina przeprowadziła się kilka razy, gdy Carter był niemowlęciem. Carter osiedlił się na polnej drodze w pobliskim Archery.

Carter uczęszczał do Plains High School w latach 1937-1941. Dołączył również do grupy Future Farmersof America i przez całe życie interesował się obróbką drewna.

Po liceum, Carter zapisał się do Georgia Southwestern College, w Americus, Georgia. Uczęszczał na dodatkowe kursy matematyki w Georgia Tech.

Kariera w marynarce wojennej

W 1943 roku Carter został przyjęty do Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Podczas pobytu w Akademii, Carter zakochał się w Rosalynn Smith. Oboje pobrali się krótko po jego ukończeniu w 1946 roku. Był sprinterskim piłkarzem dla Marynarki Wojennej. Carter ukończył 60. z 820 midshipmenów w klasie w 1946 roku z tytułem Bachelor of Science i otrzymał zlecenie jako ensign.

W latach 1946-1953 Carter i Rosalynn mieszkali w Wirginii, na Hawajach, w Connecticut, Nowym Jorku i Kalifornii, podczas swoich misji we flotach na Atlantyku i Pacyfiku. W 1948 r. rozpoczął szkolenie oficerskie do służby na łodzi podwodnej. W 1949 roku został awansowany na porucznika młodszego stopnia.

W 1952 roku Carter rozpoczął pracę w programie nuklearnych łodzi podwodnych Marynarki Wojennej USA. Został wysłany do Oddziału Reaktorów Marynarki Wojennej Komisji Energii Atomowej w Waszyngtonie na trzy miesiące służby tymczasowej, podczas gdy Rosalynn przeprowadziła się z dziećmi do Schenectady w Nowym Jorku.

W marcu 1953 roku Carter rozpoczął szkołę energetyczną, sześciomiesięczny, niekredytowany kurs dotyczący eksploatacji elektrowni atomowej w Union College w Schenectady. Ojciec Cartera zmarł i został zwolniony z aktywnej służby, aby umożliwić mu przejęcie rodzinnego biznesu orzechowego. Carter opuścił czynną służbę 9 października 1953 roku.

Był w nieaktywnym Rezerwacie Marynarki Wojennej do 1961 roku i opuścił służbę w stopniu porucznika. Otrzymał m.in. Medal Kampanii Amerykańskiej, Medal Zwycięstwa II Wojny Światowej, Medal Służby Chin oraz Medal Służby Obrony Narodowej.

Carter podczas pobytu w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych

Życie rolnicze

Ojciec Cartera, James, zmarł po tym, jak niedawno został wybrany do IzbyReprezentantówGeorgii. Przez rok Jimmy, Rosalynn i ich trzej synowie mieszkali w mieszkaniach publicznych na równinach. Carter jest jedynym prezydentem Stanów Zjednoczonych, który mieszkał w mieszkalnictwie publicznym przed objęciem urzędu. Carter chciał rozszerzyć rodzinny biznes uprawy orzeszków ziemnych. Jego pierwsze zbiory w pierwszym roku nie powiodły się z powodu suszy, jednak Carter chciał otworzyć kilka linii kredytowych, aby utrzymać gospodarstwo. W międzyczasie uczęszczał na zajęcia i czytał o rolnictwie, podczas gdy Rosalynn uczył się rachunkowości, aby zarządzać księgowością przedsiębiorstwa. Mimo, że ledwo udało im się złamać nawet na pierwszym roku, Carter rozwijał biznes i osiągnął sukces.

Senator stanu Georgia, 1963-1967

Carter, który był przeciwny segregacji rasowej, został zainspirowany do ubiegania się o urząd w związku z napięciami rasowymi w kraju. Do 1961 r. był znanym członkiem społeczności Plains i Kościoła Chrzcicieli, a także przewodniczącym rady szkoły Sumter County. W zarządzie szkoły Carter wypowiadał się przeciwko segregacji rasowej w szkołach publicznych.

W 1962 roku Carter ogłosił swoje kandydowanie do senatu stanu Georgia. Początkowo wyniki pokazały, że Carter przegrał, ale było to wynikiem oszukańczego głosowania przeprowadzonego przez przewodniczącego Partii Demokratycznej w hrabstwie Quitman. Carter zakwestionował wyniki; po potwierdzeniu oszustwa odbyły się nowe wybory, które wygrał.

Począwszy od 1962 r. miasto Americus było miejscem masowych pobić czarnych demonstrantów. Na początku Carter był spokojny w tej sprawie. Wypowiadał się w kilku kwestiach spornych, wygłaszał przemówienia przeciwko testom umiejętności czytania i pisania oraz przeciwko zmianie konstytucji państwa. W czasie zabójstwa prezydenta Kennedy'ego, Carter został poinformowany przez klienta o jego orzeszkowym biznesie o zabójstwie. Carter nazwał później to zabójstwo "największym ciosem, jakiego doznałem od czasu śmierci mojego ojca".

W ciągu dwóch lat jego powiązania w senacie stanowym doprowadziły go do zasiadania w państwowym Demokratycznym Komitecie Wykonawczym, gdzie pomagał w redagowaniu zasad partii państwowej. Został przewodniczącym Komisji Planowania i Rozwoju Zachodniej Gruzji Środkowej.

Kiedy Bo Callaway został wybrany do amerykańskiej Izby Reprezentantów w listopadzie 1964 roku, Carter chciał wystartować przeciwko niemu w następnych wyborach kongresowych. Oboje walczyli o to, by stan rozszerzył dwuletnie studia do czteroletniego programu studiów. Carter chciał, aby uczelnia ta trafiła do jego alma mater, Georgia Southwestern College, ale Callaway chciał, aby finansowanie trafiło do centrum Columbus.

Carter został ponownie wybrany w 1964 roku na drugą dwuletnią kadencję. Przez pewien czas w Senacie Stanu przewodniczył jego Komisji Edukacji, a pod koniec drugiej kadencji zasiadał w Komisji ds. Przed zakończeniem kadencji pracował nad projektem ustawy zwiększającej fundusze na edukację w całym stanie i wprowadzającej czteroletni program dla południowo-zachodniej Gruzji. Ostatniego dnia swojej kadencji ogłosił swoje kandydowanie do Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych.

Przedstawiciel Stanów Zjednoczonych Bo Callaway był politycznym wrogiem Cartera we wczesnej fazie jego kariery.

Kampanie gubernatorskie z 1966 i 1970 r.

Początkowo Carter startował w 1966 r. w trzecim okręgu kongresowym Gruzji przeciwko Bo Callawayowi. Callaway jednak zrezygnował i postanowił kandydować na gubernatora Gruzji. Callaway właśnie przestawił się z Partii Demokratycznej na Partię Republikańską w 1964 roku. Carter zdecydował się później sam ubiegać się o stanowisko gubernatora. W Pierwowzorze Demokratycznym bezskutecznie startował przeciwko byłemu liberalnemu gubernatorowi Ellisowi Arnallowi i konserwatywnemu segregacjoniście Lesterowi Maddoxowi.

Gubernator Maddox nie mógł kandydować przez drugą kadencję z rzędu jako gubernator w 1970 roku. Były gubernator Carl Sanders stał się głównym przeciwnikiem Cartera w demokratycznym prawyborze w 1970 roku. Podczas tych prawyborów Carter był bardziej konserwatywny niż poprzednio.

We wrześniu tego roku Carter poprowadził Sandersa w pierwszym głosowaniu o 49% do 38%, co doprowadziło do drugiej rundy. Carter zdobył demokratyczną nominację z 59% głosów w porównaniu do 40% głosów Sandersa. W wyborach parlamentarnych Carter pokonał republikanina Hal Suita, zdobywając 59% głosów wobec 40% głosów Sandersa.

Wyniki wyborów gubernatorskich z 1970 roku. Carter jest niebieski, a garnitur czerwony.

Gubernator Gruzji, 1971-1975

Carter został 76. gubernatorem Gruzji 12 stycznia 1971 roku. W swoim przemówieniu inauguracyjnym powiedział, że "czas dyskryminacji rasowej się skończył". ... Żaden biedny, wiejski, słaby czy czarny człowiek nie powinien nigdy dźwigać dodatkowego ciężaru, jakim jest pozbawienie go możliwości edukacji, pracy czy zwykłej sprawiedliwości". Czas napisał historię o postępowych gubernatorach "Nowego Południa" wybranych w tym roku w wydaniu z maja 1971 roku. Na okładce magazynu znajdowała się ilustracja Cartera.

Lester Maddox, którego Carter zastąpił na stanowisku gubernatora, został gubernatorem porucznikiem. Richard Russell Jr. , ówczesny prezydent pro tempore Senatu Stanów Zjednoczonych, zmarł podczas drugiego tygodnia urzędowania Cartera. Carter mianował Davida H. Gambrella, przewodniczącego Państwowej Partii Demokratycznej, na miejsce Russella w Senacie.

Carter chciał rozszerzyć władzę gubernatora, ułatwiając jednocześnie prowadzenie rządu stanowego. Poparł ustawę pozwalającą mu na zaproponowanie restrukturyzacji władzy wykonawczej i zmuszenie do głosowania nad nią. Plan został przedłożony w styczniu 1972 roku, ale spotkał się z negatywnym odbiorem w legislaturze. Ale po dwóch tygodniach negocjacji, został przyjęty. Połączył około 300 agencji państwowych w 22 agencje.

W kwietniu 1971 r. w telewizji Carter został zapytany, czy opowiada się za wymogiem, aby kandydaci na gubernatora i porucznika gubernatora Gruzji musieli startować na tym samym bilecie. Odpowiedział: "Nigdy tak naprawdę nie sądziłem, że potrzebujemy porucznika gubernatora w Gruzji. Gubernator porucznik jest częścią egzekutywnej gałęzi rządu i od czasu, gdy byłem w Senacie stanowym, zawsze czułem, że gałęzie egzekutywne powinny być oddzielone". W lipcu 1971 r., podczas występu w Kolumbie w Gruzji, Carter ogłosił swoje plany utworzenia Gruzińskiej Rady Praw Człowieka, która zajmowałaby się rozwiązywaniem problemów w państwie przed każdą potencjalną przemocą.

W styczniu 1972 r. Carter chciał, aby państwowa władza ustawodawcza przekazała fundusze na Program Rozwoju Wczesnego Dzieciństwa wraz z programami reformy więziennictwa oraz 48 milionów na podatki dla prawie wszystkich pracowników państwowych. W kwietniu 1972 r. Carter udał się do Ameryki Łacińskiej i Południowej w celu zawarcia umowy handlowej z Gruzją. Carter powiedział, że spotkał się z prezydentem Brazylii Emílio Garrastazu Médici. Wielu porównywało go do prezydenta Kennedy'ego.

Carter zwiększył liczbę czarnych pracowników państwowych, sędziów i członków zarządu. Umieścił portrety Martina Luthera Kinga Jr. w budynku stolicy, nawet gdy Ku Klux Klan zaprotestował przeciwko ceremonii. Podczas transmitowanego w telewizji wystąpienia z gubernatorem Florydy Reubinem Askewem w styczniu 1973 r. Carter powiedział, że popiera poprawkę konstytucyjną do zakazu autobusów, aby przyspieszyć proces desegregacji w szkołach. Wraz z George'em Wallace'em był współwnioskodawcą rezolucji antykorupcyjnej na Konferencji Gubernatorów Krajowych w 1971 r., której Carter był również gospodarzem. Carter podpisał nową ustawę o karze śmierci po tym, jak Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych ją odrzucił. Carter potem żałował, że poparł karę śmierci, mówiąc: "Nie widziałem jej niesprawiedliwości tak jak teraz".

Carter chciał reform za pośrednictwem władzy ustawodawczej, które zapewniłyby równą pomoc państwa szkołom w bogatych i biednych obszarach Gruzji. Pomógł stworzyć ośrodki dla dzieci upośledzonych umysłowo i programy edukacyjne dla skazańców. Napisał także program, w ramach którego powoływano sędziów federalnych w oparciu o ich doświadczenie, a nie partię polityczną.

W kontrowersyjnej decyzji zawetował plan budowy tamy na rzece Flint w Gruzji. Argumentował, że Korpus Inżynierów Armii Amerykańskiej nie podaje właściwych liczb na temat kosztów projektu i jego wpływu na region. Weto stało się popularne wśród ekologów w całym kraju.

Carter nie mógł ubiegać się o reelekcję ze względu na ograniczenia czasowe. Patrząc na możliwy start prezydencki, Carter zaangażował się w politykę krajową i wystąpienia publiczne. Był delegatem na Demokratyczny Kongres Narodowy w 1972 r., gdzie Carter miał nadzieję, że będzie towarzyszem George'a McGovern'a w wyborach. Popierał senatora Henry'ego "Scoopa" Jacksona, by zdystansować się od George'a Wallace'a.

W maju 1973 roku Carter ostrzegł Partię Demokratyczną, aby nie uczyniła ze skandalu Watergate kwestii politycznej.

Oficjalny portret Cartera jako gubernatora Gruzji, 1971 r.


Gubernator Carter z gubernatorem Florydy Reubinem Askewem, 1971 r.


Podczas wyborów prezydenckich w 1972 r., Carter chciał być kandydatem George'a McGovern'a.

Kampania prezydencka z 1976 r.

Podstawowy demokratyczny

12 grudnia 1974 r. Carter ogłosił swoją kandydaturę na prezydenta Stanów Zjednoczonych w National Press Club w Waszyngtonie, D.C. Mówił o nierówności, optymizmie i zmianach.

Kiedy Carter wszedł do prezydenckich prymusów Partii Demokratycznej, uważano, że ma niewielkie szanse przeciwko bardziej znanym politykom. Jednak w połowie marca 1976 r. Carter nie tylko wyprzedzał aktywnych kandydatów na prezydenta Partii Demokratycznej, ale także przewodził o kilka punktów procentowych prezydentowi Fordowi. W czerwcu 1976 r. Carter opublikował "Why Not the Best", aby pomóc w przedstawieniu się amerykańskiej opinii publicznej.

Carter wcześnie został liderem, wygrywając Iowa Caucuses i New Hampshire primary. Zastosował strategię dwutorową: na Południu Carter startował jako umiarkowany, a na Północy jako faworyt konserwatywnych chrześcijańskich i wiejskich wyborców. Przejechał ponad 50,000 mil (80,000 kilometrów), odwiedził 37 stanów i wygłosił ponad 200 przemówień, zanim jakikolwiek inny kandydat przystąpił do wyścigu. Carter wygrał 30 stanów, z łączną liczbą 6.235.609 (39,2%) głosów. Na zjeździe narodowym został formalnie nominowany jako kandydat na prezydenta Demokratów, a jego kandydatem na prezydenta został amerykański senator Walter Mondale z Minnesoty.

Podczas swojej kampanii prezydenckiej w kwietniu 1976 r. Carter odpowiedział ankieterowi i powiedział: "Nie mam nic przeciwko społeczności, która ... próbuje utrzymać czystość etniczną w swoich dzielnicach". Jego uwaga miała na celu pokazanie poparcia dla prawa o otwartych mieszkaniach.

Carter podczas swojej kampanii zajmował m.in. następujące stanowiska: publiczne finansowanie kampanii kongresowych, poparcie dla utworzenia federalnej agencji ochrony konsumentów, utworzenie osobnego wydziału ds. edukacji, podpisanie ze Związkiem Radzieckim traktatu pokojowego przeciwko stosowaniu broni jądrowej, zmniejszenie budżetu na obronę, podniesienie podatków dla bogatych i obniżenie ich dla klasy średniej, wprowadzenie wielu poprawek do ustawy o ubezpieczeniach społecznych oraz zapewnienie zrównoważonego budżetu do końca swojej kadencji.

Wybory powszechne w 1976 r.

Carter i prezydent Gerald Ford uczestniczyli w trzech transmitowanych przez telewizję debatach podczas wyborów w 1976 roku. Debaty te były pierwszymi debatami prezydenckimi od 1960 roku.

Carter został przesłuchany przez RobertaScheera z Playboya w numerze z listopada 1976 r., który trafił do kiosków kilka tygodni przed wyborami. Omawiając pogląd jego religii na temat dumy, Carter powiedział: "Spojrzałem na wiele kobiet z żądzą. Popełniłem cudzołóstwo w moim sercu wiele razy". Powiedział również w innym wywiadzie, że nie ma nic przeciwko, jeśli ludzie mówią słowo "kurwa". Doprowadziło to do tego, że media krytykują pomysł, czy politycy powinni być oddzieleni od swoich kampanii politycznych i prywatnego życia intymnego.

Carter rozpoczął wyścig z przewagą nad Fordem, który zawęził dystans w czasie kampanii, ale przegrał z Carter'em w niewielkim stopniu 2 listopada 1976. Carter zdobył 50,1% do 48,0% głosów na Forda i otrzymał 297 głosów do 240 na Forda. Carter wygrał mniej stanów niż Ford, przy czym Carter wygrał 23 stany, a Ford 27.

Ulotka kampanii wydana przez prezydencką Partię Demokratyczną.


Carter i prezydent Gerald Ford debatujący w Filadelfii


Mapa wyborcza wyborów z 1976 r.

Prezydencja, 1977-81

Carter został zainaugurowany jako prezydent 20 stycznia 1977 roku.

Polityki krajowe

Kryzys energetyczny

18 kwietnia 1977 roku Carter wygłosił w telewizji przemówienie, w którym stwierdził, że kryzys energetyczny w USA w latach 70. był jak wojna. Poparł oszczędzanie energii przez wszystkich Amerykanów i dodał panele słonecznego ogrzewania wody w Białym Domu. Nosił swetry, ponieważ zmniejszał ciepło w Białym Domu. 4 sierpnia 1977 roku Carter podpisał ustawę o Departamencie Organizacji Energetycznej z 1977 roku, tworząc Departament Energii, pierwsze od jedenastu lat nowe stanowisko w gabinecie. Podczas ceremonii podpisania, Carter powiedział, że obecny "kryzys niedoborów energii" zmusił go do utworzenia Departamentu Energii. Na początku konferencji prasowej we wrześniu 1977 roku, Carter powiedział, że Izba Reprezentantów "przyjęła prawie całą" propozycję energetyczną. W następnym miesiącu, 13 października, Carter oświadczył, że wierzy w zdolność Senatu do uchwalenia ustawy o reformie energetycznej i powiedział, że "najważniejszą sprawą wewnętrzną, z którą będziemy musieli się zmierzyć, gdy ja będę na stanowisku" był kryzys energetyczny.

12 stycznia 1978 roku, podczas konferencji prasowej, Carter powiedział, że dyskusje na temat jego propozycji reformy energetycznej nie były prowadzone i że Kongres nie był pełen szacunku. Na konferencji prasowej 11 kwietnia 1978 roku, Carter powiedział, że jego największe zaskoczenie "w charakterze rozczarowania" od czasu zostania prezydentem była trudność Kongresu w uchwaleniu ustawy o reformie energetycznej.

1 marca 1979 r. na prośbę Kongresu Carter zaproponował dyżurny plan racjonowania benzyny. W dniu 5 kwietnia wygłosił przemówienie, w którym podkreślił znaczenie oszczędzania energii. Podczas konferencji prasowej, która odbyła się 30 kwietnia, Carter powiedział, że ważne jest, aby Komisja Handlu Domowego zatwierdziła plan racjonowania benzyny w stanie gotowości i wezwała Kongres do przyjęcia kilku innych planów oszczędzania energii w stanie gotowości, które zaproponował. 15 lipca 1979 r. Carter wygłosił w telewizji krajowej przemówienie, w którym powiedział, że kryzys jest "kryzysem zaufania" wśród Amerykanów. Przemówienie to spotkało się z negatywną reakcją Amerykanów. pamiętne za mieszane reakcje Ludzie krytykowali Cartera za to, że nie robił wystarczająco dużo dla rozwiązania kryzysu, ponieważ uważali, że za bardzo zależy on od Amerykanów.

EPA Love Canal Superfund

W 1978 r. Carter ogłosił stan wyjątkowy w dzielnicy Love Canal w mieście Niagara Falls w Nowym Jorku. Ponad 800 rodzin zostało ewakuowanych z tej okolicy, która została zbudowana na wysypisku toksycznych odpadów. W odpowiedzi na tę sytuację stworzono prawo Superfund. Carter powiedział, że w całym kraju istnieje jeszcze kilka "Kanałów Miłości", a odkrycie takich niebezpiecznych wysypisk było "jednym z najsmutniejszych odkryć naszej ery nowożytnej".

Gospodarka

Prezydencja Cartera miała historię ekonomiczną dwóch okresów: pierwsze dwa lata to czas ciągłego wychodzenia z głębokiej recesji z lat 1973-75 i ostatnie dwa lata naznaczone dwucyfrową inflacją, z bardzo wysokimi stopami procentowymi, niedoborami ropy i powolnym wzrostem gospodarczym. W latach 1977 i 1978 utworzono miliony nowych miejsc pracy, częściowo w wyniku wprowadzenia przepisów o stymulacji gospodarczej o wartości 30 mld dolarów.

Kryzys energetyczny z 1979 roku zakończył jednak ten okres wzrostu, a wraz ze wzrostem zarówno inflacji, jak i stóp procentowych, wzrost gospodarczy, tworzenie miejsc pracy i zaufanie konsumentów szybko spadły. Nagły niedobór benzyny w okresie wakacji letnich w 1979 r. zaczął pogłębiać ten problem.

Deregulacja

Carter podpisał ustawę o deregulacji linii lotniczych do prawa 24 października 1978 r. Głównym celem ustawy było usunięciekontroli rządu nad taryfami, trasami i wejściem na rynek (nowych linii lotniczych) z lotnictwa komercyjnego. Zlikwidowano uprawnienia regulacyjne Rady Aeronautyki Cywilnej. Ustawa nie pozbawiła FAA uprawnień regulacyjnych w zakresie wszystkich aspektów bezpieczeństwa linii lotniczych.

W 1979 r. Carter zderegulował amerykański przemysł piwowarski, wprowadzając po raz pierwszy od początku obowiązywania zakazu w Stanach Zjednoczonych legalną sprzedaż słodu, chmielu i drożdży amerykańskim piwowarom domowym. Ta deregulacja Cartera doprowadziła do wzrostu produkcji piwa w gospodarstwach domowych w latach 80-tych i 90-tych, a następnie w latach dwutysięcznych.

Opieka zdrowotna

Podczas swojej kampanii prezydenckiej Carter chciał reformy opieki zdrowotnej.

Propozycje Cartera dotyczące opieki zdrowotnej w okresie urzędowania obejmowały propozycję z kwietnia 1977 r. dotyczącą obowiązkowych kosztów opieki zdrowotnej oraz propozycję z czerwca 1979 r., która przewidywała pokrycie prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych. Carter postrzegał propozycję z czerwca 1979 r. jako stały postęp w zakresie ochrony zdrowia w Ameryce, dokonany przez prezydenta Harry'ego Trumana i Medicare'a oraz Medicaida za czasów prezydenta Lyndona B. Johnsona. Propozycja z kwietnia 1977 r. dotycząca kosztów obowiązkowej opieki zdrowotnej została przyjęta w Senacie, a następnie nie została przyjęta w Izbie.

W 1978 r. Carter miał również spotkania z Kennedym w sprawie ustawy o ochronie zdrowia, która okazała się nieskuteczna. Później Carter powiedziałby, że nieporozumienia Kennedy'ego zrujnowały jego wysiłki na rzecz zapewnienia systemu opieki zdrowotnej w kraju.

Edukacja

Na początku swojej kadencji, Carter pracował z Kongresem nad stworzeniem działu edukacji. W przemówieniu wygłoszonym 28 lutego 1978 r. w Białym Domu, Carter argumentował, że "edukacja jest zbyt ważną sprawą, by można ją było rozproszyć po kawałku pomiędzy różne departamenty i agencje rządowe, które często są zajęte czasami dominującymi problemami". 8 lutego 1979 roku administracja Cartera opublikowała zarys swojego planu utworzenia wydziału edukacji. 17 października 1979 roku Carter formalnie podpisał ustawę, która stworzyła Departament Edukacji Stanów Zjednoczonych.

Carter rozszerzył program Head Start o 43.000 dzieci i rodzin. W przemówieniu z 1 listopada 1980 r. Carter powiedział, że jego administracja rozszerzyła program "Head Start" na dzieci imigrantów i "ciężko pracuje teraz z senatorem Lloydem Bentsenem i przedstawicielem Kika de la Garza, aby udostępnić aż 45 milionów dolarów z pieniędzy federalnych w okręgach przygranicznych, aby pomóc w zwiększeniu budowy szkół dla liczby meksykańskich dzieci szkolnych, które przebywają tu legalnie".

Polityka zagraniczna

Traktaty z Torrijos-Carter

We wrześniu 1977 roku Carter i generał Omar Torrijos podpisali Traktat o Kanale Panamskim. Traktaty te gwarantowały, że Panama uzyska kontrolę nad Kanałem Panamskim po 1999 roku, kończąc tym samym kontrolę nad kanałem, którą Stany Zjednoczone posiadały od 1903 roku. Ten pierwszy traktat mówił, że Stany Zjednoczone mają stałe prawo do obrony kanału przed wszelkimi zagrożeniami, które mogłyby go zakłócić. Drugi traktat mówił, że Panama przejmie pełną kontrolę nad operacjami związanymi z kanałem i stanie się przede wszystkim odpowiedzialna za jego obronę. Konserwatyści RonaldReagan, Strom Thurmond i Jesse Helms skrytykowali ten traktat mówiąc, że Carter otoczył amerykański atut.

Izrael i Egipt

We wrześniu 1978 r. Carter zawarł kilka porozumień politycznych między prezydentem Egiptu Anwarem Sadatem a premierem Izraela Menachem. Rozpoczął się w Camp David. Obie umowy ramowe zostały podpisane w Białym Domu, a Carter był ich świadkiem. Druga z nich (A Framework for the Conclusion of a Peace Treaty between Egypt and Israel) doprowadziła bezpośrednio do zawarcia w 1979 r. egipsko-izraelskiego traktatu pokojowego.

Historyk Jørgen Jensehaugen argumentował, że Carter opuścił urząd w styczniu 1981 roku:

był w dziwnej sytuacji - próbował zerwać z tradycyjną polityką Stanów Zjednoczonych, ale w końcu zrealizował cele tej tradycji, którymi były: zerwanie arabskiego sojuszu, poboczna linia Palestyńczyków, zbudowanie sojuszu z Egiptem, osłabienie Związku Radzieckiego i zabezpieczenie Izraela.

Afryka

W przemówieniu do afrykańskich urzędników w ONZ z 4 października 1977 r. Carter wyraził zainteresowanie Stanów Zjednoczonych, aby "zobaczyć silną i zamożną Afrykę z jak największą kontrolą rządu w rękach mieszkańców waszych krajów". Na konferencji prasowej, która odbyła się pod koniec tego miesiąca, Carter podkreślił, że Stany Zjednoczone chcą "współpracować z RPA w walce z zagrożeniami dla pokoju w Namibii i Zimbabwe" i położyć kres problemom rasowym, takim jak apartheid.

Carter odwiedził Nigerię od 31 marca do 3 kwietnia 1978 roku, a podróż ta była próbą nawiązania przez administrację Cartera stosunków z tym krajem. Był pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych, który odwiedził Nigerię. Carter chciał doprowadzić do pokoju na Rodezji.

W dniu 16 maja 1979 r. Senat głosował za zniesieniem przez prezydenta Cartera sankcji gospodarczych wobec Rodezji, co było postrzegane zarówno przez Rodezję, jak i RPA "jako potencjalnie śmiertelny cios dla dyplomacji, którą Stany Zjednoczone i Wielka Brytania prowadzą w tym regionie od trzech lat, oraz dla wysiłków zmierzających do osiągnięcia kompromisu między przywódcami Salisbury a partyzantami".

Iran - kryzys z zakładnikami

15 listopada 1977 roku Carter powiedział, że jego administracja będzie kontynuować pozytywne stosunki między Stanami Zjednoczonymi a Iranem, nazywając kraj "silnym, stabilnym i postępowym".

W dniu 4 listopada 1979 r. grupa irańskich studentów przejęła ambasadę Stanów Zjednoczonych w Teheranie. Studenci popierali rewolucję irańską. Pięćdziesięciu dwóch amerykańskich dyplomatów i obywateli było przetrzymywanych jako zakładnicy przez następne 444 dni, aż wreszcie zostali uwolnieni natychmiast po tym, jak 20 stycznia 1981 roku Ronald Reagan zastąpił Cartera na stanowisku prezydenta. W czasie kryzysu Carter nigdy nie opuścił Białego Domu na dłużej niż 100 dni. Miesiąc po sprawie Carter przedstawił swoje plany rozwiązania sporu bez "żadnych działań wojskowych, które mogłyby spowodować rozlew krwi". 7 kwietnia 1980 r. Carter wydał dekret wykonawczy nr 12205, dodając sankcje gospodarcze wobec Iranu i ogłaszając kolejne działania członków swojego gabinetu i amerykańskiego rządu, które uznał za konieczne dla zapewnienia bezpiecznego uwolnienia. W dniu 24 kwietnia 1980 r. Carter zarządził operację "Eagle Claw", aby spróbować uwolnić zakładników. Misja zakończyła się niepowodzeniem, pozostawiając ośmiu amerykańskich żołnierzy martwych i powodując zniszczenie dwóch samolotów.

Związek Radziecki

8 lutego 1977 r. Carter oświadczył, że chciałby, aby Związek Radziecki współpracował ze Stanami Zjednoczonymi w tworzeniu "kompleksowego zakazu zaprzestania wszelkich prób jądrowych" i że jest za tym, aby Związek Radziecki zaprzestał rozmieszczania pioniera RSD-10. Podczas konferencji 13 czerwca Carter poinformował, że Stany Zjednoczone "rozpoczną w tym tygodniu ścisłą współpracę ze Związkiem Radzieckim" i będą negocjować ze Związkiem Radzieckim demilitaryzację Oceanu Indyjskiego, która rozpocznie się w następnym tygodniu. Na konferencji prasowej 30 grudnia Carter powiedział, że Stany Zjednoczone i Związek Radziecki poczyniły duże postępy w rozwiązaniu długiej listy ważnych kwestii. Rozmowa o kompleksowym traktacie o zakazie prób jądrowych doprowadziła do podpisania 18 czerwca 1979 r. przez Cartera i Leonida Breżniewa drugiego traktatu o ograniczeniu zbrojeń strategicznych.

Komuniści pod przywództwem Nura Muhammada Taraki przejęli władzę w Afganistanie 27 kwietnia 1978 roku. Po powstaniu w kwietniu 1979 r. Taraki został usunięty przez rywala Khalqa, Hafizullaha Amina, we wrześniu. Do grudnia rząd Amina stracił kontrolę nad dużą częścią kraju, co doprowadziło do inwazji Związku Radzieckiego na Afganistan. Carter był zaskoczony tą inwazją. Na Zachodzie, sowiecka inwazja na Afganistan była postrzegana jako zagrożenie dla globalnego bezpieczeństwa. W następstwie tej inwazji Carter uznał Związek Radziecki za niebezpieczny. W telewizyjnym przemówieniu zapowiedział sankcje wobec Związku Radzieckiego. Wprowadził embargo na dostawy zboża do Związku Radzieckiego. Carter wezwał też do bojkotu Letniej Olimpiady w Moskwie w 1980 roku. Premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher poparła twarde stanowisko Cartera. Na początku 1980 roku Carter stworzył program zbrojeniowy dla mudżahedinów. Sowieci nie byli w stanie walczyć z powstaniem i wycofali się z Afganistanu w 1989 roku.

Korea Południowa

Podczas konferencji prasowej w dniu 9 marca 1977 r. Carter poparł swoje zainteresowanie wycofaniem wojsk amerykańskich z Korei Południowej i stwierdził, że chce, aby Korea Południowa miała w końcu "odpowiednie siły lądowe będące własnością i kontrolowane przez rząd południowokoreański, aby chronić się przed wszelką ingerencją ze strony Korei Północnej". Wycofanie wojsk przez Cartera zostało skrytykowane przez najwyższe władze wojskowe. 26 maja, podczas konferencji prasowej, Carter powiedział, że wierzy, iż Korea Południowa będzie w stanie obronić się pomimo mniejszej liczby żołnierzy amerykańskich w przypadku konfliktu. Od 30 czerwca do 1 lipca 1979 r. Carter spotykał się z prezydentem Korei Południowej w Blue House w Parku Chung-hee.

Wybory prezydenckie w 1980 r.

Podstawowe wyzwanie demokratyczne

Carter powiedział, że liberalne skrzydło Partii Demokratycznej nie popierało jego polityki najbardziej. Powiedział, że były one spowodowane planem Teda Kennedy'ego, by zastąpić go na stanowisku prezydenta. Kennedy ogłosił swoją kandydaturę w listopadzie 1979 roku. Kennedy zaskoczył swoich zwolenników słabą kampanią, a Carter wygrał większość prymusów i zdobył renomę. Jednak w jesiennych wyborach Kennedy udzielił Carter'owi słabego poparcia ze strony Liberalnych Demokratów. Carter i wiceprezydent Walter Mondale zostali formalnie nominowani na Demokratyczny Kongres Narodowy w Nowym Jorku.

Wybory powszechne

Kampania Cartera na reelekcję w 1980 roku była jedną z najtrudniejszych. Stawiał czoła silnym wyzwaniom ze strony prawicy (republikanin Ronald Reagan), centrum (niezależny John B. Anderson) i lewicy (demokrata Ted Kennedy). Jego kierownik kampanii i były sekretarz ds. nominacji, Timothy Kraft, ustąpił ze stanowiska na pięć tygodni przed wyborami powszechnymi z powodu zarzutu używania kokainy. W dniu 28 października Carter i Reagan uczestniczyli w jedynej debacie prezydenckiej w cyklu wyborczym. Choć początkowo przegrali z Carter'em o kilka punktów, po debacie Reagan odnotował gwałtowny wzrost liczby oddanych głosów.

Carter przegrał swoją reelekcję z Ronaldem Reaganem w zwycięstwie na obsuwisku ziemi. Reagan zdobył 489 głosów wyborczych, a Carter 49. W następstwie wyborów Carter powiedział, że został zraniony przez wynik wyborów.

Carter z premierem Takeo Fukudą w 1977 r.


Carter z kanclerzem Niemiec Helmutem Schmidtem, lipiec 1977 r.


Carter z żoną Rosalynn i córką Amy


Carter podpisuje ustawę o deregulacji linii lotniczych w 1978 r.


Carter z byłymi prezydentami Richardem Nixonem i Geraldem Fordem, styczeń 1978 r.


Carter ogłosił swoje plany utworzenia Wydziału Edukacji, wrzesień 1978 r.


Odtwarzanie mediów Carter mówi o Traktacie o Kanale Panamskim, wrzesień 1977 r.


Przywódcy podczas podpisywania porozumień Camp David Accords, 1978 r.


Carter z prezydentem Nigerii Olusegunem Obasanjo, kwiecień 1978 r.


Carter podczas konferencji prasowej poświęconej kryzysowi irańskich zakładników, wrzesień 1980 r.


Carter i Leonid Breżniew podpisują rozmowy o ograniczeniu zbrojeń strategicznych


Senator Ted Kennedy i Carter w 1977 roku. Kennedy był głównym przeciwnikiem Cartera w 1980 roku.


Carter i prezydent-elekt Ronald Reagan przed zaprzysiężeniem Reagana, styczeń 1981 r.

Post-prezydencja

Wkrótce po przegranej ofercie reelekcji Carter powiedział korpusowi prasowemu Białego Domu, że chce, aby jego emerytura była podobna do emerytury Harry'ego S. Trumana i nie wykorzystał swojego życia publicznego, aby się wzbogacić. W październiku 1986 roku w Atlancie, w Gruzji, otwarto jego prezydencką bibliotekę.

Carter zbudował domy w następstwie huraganu Sandy i współpracował z byłymi prezydentami, aby współpracować z One America Appeal w celu pomocy ofiarom huraganu Harvey i huraganu Irma na wybrzeżu Zatoki Perskiej i w społecznościach Teksasu.

Carter uczestniczył w poświęceniu swojej biblioteki prezydenckiej oraz prezydentów Ronalda Reagana, George'a H. W. Busha, Billa Clintona i George'a W. Busha. Wygłaszał mowy pochwalne na pogrzebach Coretty Scott King Gerald Ford, Theodore'a Hesburgha i Johna Lewisa. Uczestniczył w pogrzebie stanowym każdego byłego prezydenta od czasu jego odejścia z urzędu: Nixon w 1994, Reagan w 2004, Ford w 2006 i Bush Sr. w 2018. Podczas inauguracji Donalda Trumpa w 2017 r. stał się najstarszym byłym prezydentem, który udał się na taki pogrzeb.

Centrum Cartera

W 1982 roku Carter założył Carter Center, organizację pozarządową i non-profit, której celem jest szerzenie praw człowieka i położenie kresu ludzkiemu cierpieniu. Chciał przyczynić się do poprawy jakości życia ludzi w ponad 80 krajach.

Dyplomacja

W 1994 roku prezydent Bill Clinton chciał pomocy Cartera w misji pokojowej w Korei Północnej. Carter wynegocjował porozumienie z Kim Il-sungiem, z którym nakreślił traktat. Carter udał się do Korei Północnej, aby pomóc w uwolnieniu Aijalona Gomesa w sierpniu 2010 r., z powodzeniem negocjując jego uwolnienie. W 2017 r. Carter powiedział, że zaoferował się administracji Trump jako wysłannik dyplomatyczny do Korei Północnej, aby pomóc w stworzeniu traktatu pokojowego.

W październiku 1984 roku Carter został mianowany honorowym obywatelem Peru. Carter poparł wybory w kraju w 2001 roku i zaoferował wsparcie dla rządu peruwiańskiego po spotkaniu z prezydentem Peru Alanem Garcią w kwietniu 2009 roku.

W rozmowach z Tomásem Borge'em w lutym 1986 r. Carter pomógł naciskać na uwolnienie dziennikarza Luisa Morę i przywódcy pracy Jose Altamirano, podróżując przez trzy dni po Nikaragui.

W maju 2002 roku Carter odbył tournee po Kubie, podczas którego spotkał się z Fidel'em Castro Carter'em, który w marcu 2011 roku ponownie odbył trzydniową trasę koncertową na Kubie.

Działania dyplomatyczne Cartera na Bliskim Wschodzie obejmowały spotkanie z premierem Izraela Menachemem Beginem we wrześniu 1981 r., objazd po Egipcie w marcu 1983 r., w tym spotkanie z członkami Organizacji Wyzwolenia Palestyny oraz spotkanie w grudniu 2008 r. z prezydentem Syrii Baszarem al-Assadem.

Carter udał się do Syrii w kwietniu 2008 roku, składając wieniec przy grobie Jasera Arafata w Ramallah i zaprzeczając, że administracja Busha skontaktowała się z nim w związku ze spotkaniem z przywódcami Hamasu.

W lipcu 2007 r. Carter dołączył do Nelsona Mandeli w Johannesburgu w RPA, aby ogłosić swój udział w The Elders, grupie niezależnych światowych liderów, którzy wspólnie pracują nad kwestiami pokoju i praw człowieka. W listopadzie 2008 r. Carter chciał udać się do Zimbabwe w celu promowania praw człowieka, ale został zatrzymany przez rząd prezydenta Roberta Mugabe.

Carter zorganizował szczyty w Egipcie i Tunezji w latach 1995-1996, aby rozmawiać o przemocy w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich, a także odegrał kluczową rolę w negocjacjach porozumienia z Nairobi w 1999 r. między Sudanem a Ugandą.

Polityka prezydencka

Podczas prezydentury George'a W. Busha, Carter wyraził swój sprzeciw wobec wojny w Iraku, a także to, co nazwał próbą usunięcia Saddama Husajna przez Busha i Tony'ego Blaira poprzez użycie "kłamstw i błędnych interpretacji". W maju 2007 roku Carter stwierdził, że administracja Busha "była najgorsza w historii", jeśli chodzi o jej wpływ na sprawy zagraniczne, Carter skrytykował postępowanie administracji Busha w sprawie huraganu Katrina.

Choć na początku swojej kadencji wspierał prezydenta Baracka Obamę, Carter skrytykował użycie przez niego strajków dronowych przeciwko podejrzanym o terroryzm, decyzję Obamy o utrzymaniu otwartego obozu w Zatoce Guantanamo oraz obecne federalne programy nadzoru.

W lipcu 2016 roku Carter ogłosił swoje poparcie dla kandydatury byłej sekretarz stanu Hillary Clinton na prezydenta podczas Demokratycznego Konwentu Narodowego w 2016 roku. Carter powiedział, że wpływ wyborów w 2016 roku "określi USA na pokolenie". Pierwotnie poparł senatora Vermont Bernie'ego Sandersa i głosował na niego podczas prawyborów w 2016 roku.

Podczas prezydentury Donalda Trumpa, Carter wspierał reformę imigracyjną poprzez Kongres i krytykował Trumpa za sposób, w jaki potraktował protesty hymnu narodowego.

We wrześniu 2019 r. Carter powiedział, że poprze "granicę wieku" dla kandydatów na prezydenta.

W sierpniu 2020 r. poparł byłego wiceprezydenta Joe Bidena na stanowisku prezydenta podczas filmu wideo odtwarzanego na Demokratycznym Konwencie Narodowym 2020.

Karty na pogrzebie państwowym prezydenta George'a Busha w grudniu 2018 r.


Odtwarzanie mediów Carter mówi o swojej spuściźnie i pracy Centrum Cartera


Prezydent Boliwii Evo Morales z Carter w 2007 r.


Carter z prezydentami Clintonem, Obamą i Bushem w 2013 r.

Życie osobiste

Carter i Rosalynn Smith pobrali się 7 lipca 1946 roku w równinnym kościele metodystycznym, będącym siedzibą rodziny Rosalynn. Mają trzech synów, jedną córkę, ośmiu wnuków, trzy wnuczki i dwóch prawnuków.

Carter i jego żona Rosalynn są znani z pracy jako wolontariusze z Habitat for Humanity.

Hobby Cartera to malarstwo, wędkarstwo muchowe, obróbka drewna, jazda na rowerze, tenis i narciarstwo. Interesuje się również poezją.

Carter był także osobistym przyjacielem Elvisa Presleya. Carter i jego żona, Rosalynn, poznali go 30 czerwca 1973 roku, zanim Presley miał wystąpić na scenie w Atlancie. Dzień po śmierci Presleya, Carter wydał oświadczenie i wyjaśnił, jak "zmienił oblicze amerykańskiej kultury popularnej".

W 2000 roku Carter zakończył swoje członkostwo w Południowym Konwencie Baptystów, mówiąc, że idee grupy nie popierają jego chrześcijańskich przekonań.

Carter jako najstarszy w historii uczestniczył w inauguracji prezydenckiej w 2017 roku, w wieku 92 lat, i jako pierwszy dożył 40. rocznicy swojego istnienia. Dwa lata później, 22 marca 2019 roku, został najdłużej żyjącym prezydentem kraju. W dniu 1 października 2019 roku Carter został pierwszym prezydentem USA, który dożył 95 roku życia.

Zdrowie

3 sierpnia 2015 roku, Carter miał operację usunięcia "małej masy" na wątrobie. Jednak 12 sierpnia Carter ogłosił, że zdiagnozowano u niego raka, który miał przerzuty. W dniu 20 sierpnia powiedział, że w jego mózgu i wątrobie znaleziono czerniaka. 6 grudnia 2015 r. Carter poinformował, że jego skany medyczne nie wykazały już żadnego raka.

13 maja 2019 roku Carter złamał biodro w swoim domu w Plains i miał operację w Americus, Georgia. 6 października 2019 r. Carter otrzymał 14 szwów powyżej lewej brwi po tym jak uszkodził ją podczas kolejnego upadku w domu. 21 października 2019 r. Carter został hospitalizowany po lekkim złamaniu miednicy po ponownym upadku w domu. 11 listopada 2019 r. Carter został hospitalizowany w szpitalu uniwersyteckim Emory w Atlancie, aby zmniejszyć nacisk na jego mózg. Operacja zakończyła się sukcesem, a Carter został zwolniony ze szpitala 27 listopada.

Karty w marcu 2012 r.


Carter po swoim upadku w październiku 2019 r.

Dziedzictwo

Prezydencja Cartera była początkowo postrzegana jako porażka, ponieważ w historycznych rankingach prezydentów USA jest ona klasyfikowana od połowy do końca. Mimo że jego prezydentura spotkała się z negatywną krytyką, jego działania na rzecz pokoju i działania humanitarne od czasu jego odejścia uczyniły Cartera jednym z najbardziej udanych byłych prezydentów w historii Ameryki.

Przed wyborami w 1980 roku jego ranking poparcia dla prezydenta wynosił tylko 31 procent, ale w sondażu z 2009 roku 64 procent zatwierdziło jego wyniki jako prezydenta. Niezależny napisał: "Carter jest powszechnie uważany za lepszego człowieka niż był prezydentem".

Wyróżnienia

Carter miał wiele nagród od czasu swojej prezydentury. W 1998 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych mianowała trzecią i ostatniąłódź podwodnąklasy "Seawolf-klasy", uhonorowując byłego prezydenta Cartera i jego służbę jako oficera podwodnego. W tym samym roku otrzymał również Nagrodę Praw Człowieka ONZ, przyznawaną na cześć osiągnięć w dziedzinie praw człowieka oraz Medal Hoovera. W 2002 r. otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.

Carter był dziewięciokrotnie nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Słowa Mówionego za nagrania dźwiękowe swoich książek, a w latach 2007, 2016 i 2019 wygrał trzy razy.

Port lotniczy Souther Field w Americus w Gruzji został przemianowany w 2009 roku na Jimmy Carter Regional Airport.

Prezydent Bill Clinton odznacza karty prezydenckim medalem wolności, sierpień 1999 r.