Segregacja rasowa

Anglia anglosaska

Segregacja mogła istnieć we wczesnej anglosaskiej Anglii. Kiedy Anglosasi przybyli do Anglii w IV wieku, mogli stworzyć "społeczeństwo przypominające apartheid", jak twierdzą niektórzy historycy. Mogli oni traktować rodowitych Brytyjczyków jak niewolników i mieli zasady przeciwko zawieraniu z nimi małżeństw. Niektórzy historycy twierdzą, że Anglosasi byli znacznie bogatsi i mieli wyższy status społeczny niż celtyccy Brytyjczycy.

Australia

Od początku XIX wieku do końca lat 80-tych XX wieku rząd australijski odebrał wiele aborygeńskich dzieci ich rodzinom. Ich rodziny nie zgodziły się na to, aby ich dzieci odeszły. Rząd postanowił jednak zmusić dzieci aborygeńskie do "asymilacji" z australijskim społeczeństwem. Dzieci te umieszczano w białych domach lub na misjach. Tam zmuszano je do nauki chrześcijaństwa, porzucenia swojej aborygeńskiej kultury, stania się częścią białego społeczeństwa i poślubienia białych ludzi. Celem tego programu było "wyhodowanie" cech aborygeńskich tak, aby nie istniały one już w Australii. Później, w 1951 roku, Organizacja Narodów Zjednoczonych określiła ten rodzaj programu jako ludobójstwo.

Od około 1900 roku do lat 70-tych Australia stosowała politykę znaną jako "Polityka Białej Australii". Polityka ta powstrzymywała nie-białych ludzi przed imigracją do Australii, czyniąc testy imigracyjne zbyt trudnymi do zdania.

Na początku i w połowie XX wieku wielu Aborygenów zostało zmuszonych do życia na misjach. Celem tej polityki było pozbycie się Aborygenów z ich ziem, ponieważ biali osadnicy chcieli je wykorzystać.

W latach 60-tych Australia zmieniła swoją oficjalną politykę na "integrację". Oznaczało to, że Aborygeni musieli być w stanie żyć w społeczeństwie australijskim lub na misjach. Jednak wielu Aborygenów odmówiło podporządkowania się tym nakazom i żyło z dala od miast. Na tych terenach byli oni odseparowani od reszty australijskiego społeczeństwa, a także biedniejsi. W tamtych czasach niektórzy nazywali tę sytuację "apartheidem", a nawet sugerowali, że polityka australijskiego rządu zainspirowała program apartheidu w RPA.

Angielscy osadnicy w Irlandii

W 1366 r. król Anglii uchwalił trzydzieści pięć ustaw zwanych Statutami z Kilkenny. Ich celem było uniemożliwienie angielskim osadnikom w Irlandii mieszania się z Irlandczykami lub zbytniego upodabniania się do nich. Prawa te zabraniały Anglikom żenić się z rodowitymi Irlandczykami, mieć irlandzkie dzieci, adoptować irlandzkie dzieci, używać irlandzkich nazwisk lub ubrań, czy też mówić cokolwiek innego niż po angielsku.

Algieria Francuska

W 1830 r. Francja przejęła kontrolę nad Algierią od Imperium Osmańskiego. Przez ponad sto lat Algieria była kolonią francuską. Francuscy władcy utrzymywali w Algierii system przypominający apartheid. Na przykład, arabscy i berberyjscy Algierczycy mogli ubiegać się o francuskie obywatelstwo (co dawało im prawo do głosowania i inne prawa) tylko wtedy, gdy porzucili swoją muzułmańską religię i kulturę.

Algierscy muzułmanie nie chcieli się zgodzić na ten "system apartheidu", a system ten był jedną z głównych przyczyn wojny algierskiej w 1954 roku.

Niemcy

W piętnastowiecznych północno-wschodnich Niemczech "Wendowie" (Słowianie) nie byli dopuszczani do niektórych cechów. Według Wilhelma Raabe, "do XVIII wieku żadna niemiecka gildia nie przyjęła Wenda".

W 1935 r., po przejęciu kontroli nad rządem niemieckim przez partię nazistowską, uchwalono ustawy norymberskie. Naziści, na czele z Adolfem Hitlerem, wierzyli, że rasa aryjska jest lepsza od wszystkich innych ras. Ustawy norymberskie zabraniały "aryjczykom" i "niearyjczykom" zawierania małżeństw i uprawiania seksu. Początkowo prawa te miały głównie na celu powstrzymanie "aryjczyków" przed mieszaniem się z Żydami (których naziści uważali za gorszą rasę). Później jednak naziści dodali do ustaw "Cyganów, Murzynów i ich bękartów". Aryjczycy, którzy złamali te prawa, mogli zostać wysłani do obozów koncentracyjnych; nie-Aryjczycy mogli zostać straceni. Aby zachować "czystość" niemieckiej krwi, po rozpoczęciu II wojny światowej naziści zdelegalizowali małżeństwo lub seks z Niemcem dla każdego nie-Niemca.

W 1939 r. naziści najechali na Polskę i przejęli ją. Podzielili naród polski na różne grupy etniczne. W zależności od tego, jak bardzo byli "germańscy", każda grupa miała inne prawa. Na przykład, różne grupy miały różne ilości jedzenia, mogły mieszkać tylko w określonych miejscach i korzystać z określonych środków transportu publicznego.

W latach 30. i 40. naziści zmuszali Żydów do noszenia żółtych wstążek lub gwiazd Dawida z napisem "Jude" ("Żyd"). Prawa rasowe dyskryminowały Żydów i Romów (Cyganów). Na przykład żydowskim lekarzom nie wolno było leczyć aryjskich pacjentów, żydowskim profesorom nie wolno było uczyć aryjskich studentów. Żydom nie wolno było korzystać z żadnych środków transportu publicznego, poza promem, jeździć na rowerach ani w samochodach. Mogli robić zakupy tylko od 15:00 do 17:00, i tylko w sklepach należących do Żydów. Nie mogli chodzić do teatrów, na baseny ani do żadnych innych miejsc rozrywki.

Podczas Holocaustu naziści próbowali zabić wszystkich Żydów i Romów w Europie. Zabili również miliony Słowian (w tym Ukraińców, Sowietów i Polaków), ponieważ uważali Słowian za gorszą rasę. Najpierw naziści zmusili Żydów i Romów do życia w gettach, oddzielonych od wszystkich innych. Następnie wysłali miliony Żydów, Romów i Słowian do obozów koncentracyjnych i obozów zagłady.

Ponadto w latach 1939-1945 co najmniej 1,5 miliona Polaków zostało wywiezionych do Niemiec hitlerowskich na roboty przymusowe. Nazistowskie Niemcy wykorzystywały również robotników przymusowych z Europy Zachodniej. Jednak Polacy i inni mieszkańcy Europy Wschodniej, których naziści uważali za rasowo gorszych, byli traktowani znacznie gorzej. Zmuszano ich do noszenia na ubraniu płóciennej metki z literą "P", która wskazywała na to, że są Polakami. Musieli przestrzegać godziny policyjnej i nie mogli korzystać z transportu publicznego. Zazwyczaj musieli pracować dłużej, za niższe wynagrodzenie, niż mieszkańcy Europy Zachodniej. W wielu miastach musieli mieszkać w wydzielonych barakach, za drutem kolczastym. Nie wolno im było rozmawiać z Niemcami poza pracą. Jeśli utrzymywali stosunki seksualne z Niemcami, byli rozstrzeliwani.

Nur für Deutsche ("Tylko dla Niemców") w pociągu w okupowanej przez nazistów Polsce


Naziści budują mur, aby uniemożliwić Żydom ucieczkę z getta w Warszawie.

Chiny cesarskie

dynastia Tang

Podczas panowania dynastii Tang, Chińczycy Han uchwalili kilka praw, które segregowały ludność niechińską od chińskiej. W 779 r. dynastia Tang wprowadziła zasadę, która zmuszała Ujgurów do noszenia tradycyjnych strojów etnicznych, a nie chińskich. Zakazała im również "udawania" Chińczyków i poślubiania chińskich kobiet. Chińczycy Han nie lubili Ujgurów, ponieważ pożyczali oni pieniądze na procent.

W 836 r., kiedy Lu Chun został mianowany gubernatorem Kantonu, był zdegustowany faktem, że Chińczycy żyją z obcokrajowcami i żenią się z nimi. Lu wprowadził segregację jako prawo. Uczynił to nielegalnym dla niechińskich ludzi, aby poślubili Chińczyków lub posiadali własność. Prawo zabraniało Chińczykom nawiązywania relacji z "ciemnymi ludami" lub "ludźmi koloru". Oznaczało to cudzoziemców takich jak "Irańczycy, Sogdyjczycy, Arabowie, Hindusi, Malajowie, Sumatranowie" i inni.

Włochy

W 1938 r. Włochami rządził faszystowski reżim pod przywództwem Benito Mussoliniego. Reżim ten był sprzymierzony z nazistowskimi Niemcami. Pod naciskiem nazistów, reżim uchwalił kilka ustaw, które mówiły, że Imperium Włoskie będzie teraz praktykować segregację. Ustawy te nazwano "provvedimenti per la difesa della razza" (normy dotyczące obrony rasy).

Prawa te były szczególnie wymierzone w Żydów. Na przykład, Żydzi nie mogli:

• Nauczać lub studiować w szkołach lub na uniwersytetach
• Własne branże, które były ważne dla kraju
• Praca w charakterze dziennikarzy
• Wejść do wojska
• Żenić się z nie-Żydami

Z powodu tych praw Włochy straciły kilku najlepszych naukowców. Niektórzy zostali zwolnieni z pracy. Na przykład Ricie Levi-Montalcini, która później otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny, powiedziano, że nie może już pracować na swoim uniwersytecie. Inni opuścili Włochy z powodu tych przepisów. Na przykład Enrico Fermi, który pracował nad pierwszym reaktorem jądrowym i otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki, opuścił kraj (jego żona była Żydówką). (Jego żona była Żydówką.) Wielu innych znanych naukowców, fizyków, matematyków i innych uczonych straciło pracę lub opuściło Włochy z powodu prawa rasowego.

Albert Einstein zrezygnował z honorowego członkostwa w Accademia dei Lincei, włoskiej akademii naukowej, aby zaprotestować przeciwko ustawom rasowym.

Po 1943 r., kiedy północne Włochy zostały zajęte przez nazistów, włoscy Żydzi byli wywożeni do nazistowskich obozów koncentracyjnych i obozów zagłady.

Segregacja żydowska

Przez wieki Żydzi w Europie byli często zmuszani do życia w segregowanych gettach i sztetlach (małych miasteczkach, w których mieszkali głównie Żydzi). W 1204 r. papież nakazał Żydom odseparowanie się od chrześcijan i noszenie odzieży, która oznaczała ich jako Żydów. Przymusowa segregacja Żydów rozprzestrzeniła się w całej Europie w XIV i XV wieku.

W Imperium Rosyjskim, począwszy od lat 90-tych XVII wieku, Żydom wolno było mieszkać tylko w Pale of Settlement. Była to zachodnia granica Imperium Rosyjskiego, mniej więcej tam, gdzie dziś znajdują się Polska, Litwa, Białoruś, Mołdawia i Ukraina. Do początku XX wieku większość europejskich Żydów mieszkała w Pale of Settlement.

W Maroku, począwszy od XV wieku, ludność żydowska była segregowana w mellahach. W miastach mellah był wydzielonym obszarem dla Żydów, otoczonym murem z ufortyfikowaną bramą. Wiejskie mellah były oddzielnymi wioskami, w których mieszkali tylko Żydzi.

W połowie XIX wieku historyk J.J. Benjamin pisał o życiu perskich Żydów:

“

...oni [muszą] mieszkać w oddzielnej części miasta...; ponieważ są uważani za istoty nieczyste... [Więc] są traktowani z największą surowością i jeśli wejdą na ulicę, zamieszkałą przez Mussulmanów [muzułmanów], są [bici] przez chłopców i motłoch kamieniami i brudem... Z tego samego powodu nie wolno im wychodzić, gdy pada deszcz; mówi się bowiem, że deszcz zmywa z nich brud, który mógłby zabrudzić stopy muzułmanów... Jeśli Żyd zostanie rozpoznany jako taki na ulicy, [doznaje] największych obelg. Przechodnie plują mu w twarz, a czasem biją go... niemiłosiernie... Jeśli Żyd wejdzie do sklepu po cokolwiek, nie wolno mu badać towaru... Jeśli jego ręka nieostrożnie dotknie towaru, musi go wziąć za wszelką cenę, jakiej zażąda sprzedawca... Czasami Persowie wdzierają się do domów Żydów i biorą w posiadanie to, co im się podoba. Jeśli właściciel w obronie swojej własności zrobi najmniejszy opór, musi zapłacić za to życiem... Jeśli... Żyd pokaże się na ulicy w ciągu trzech dni Katel (Muharram)..., z pewnością zostanie zamordowany.

”

Pozostałości po żydowskiej mennicy w Essaouira

Ameryka Łacińska

Kiedy Hiszpanie przybyli do obu Ameryk i uczynili z krajów Ameryki Łacińskiej kolonie, stworzyli system kastowy oparty na rasie. Wymyślili piętnaście różnych kategorii ludzi w oparciu o ich mieszanki rasowe, w tym kategorie takie jak "mulat" i "metys". Ludzie, którzy byli "bielsi" lub bardziej "hiszpańscy" mieli wyższy status społeczny niż ludzie, którzy byli "ciemniejsi" lub bardziej rdzenni Amerykanie. Ludzie, którzy byli "ciemniejsi" byli traktowani jako gorsi i dyskryminowani - na przykład musieli płacić wyższe podatki niż ludzie "bielsi".

Po uzyskaniu niepodległości od Hiszpanii, większość krajów Ameryki Łacińskiej wprowadziła prawa przeciwko systemom kastowym. Jednak uprzedzenia na tle rasowym pozostały.

RPA

Tło

Segregacja rasowa w RPA rozpoczęła się, gdy kraj ten był kolonią holenderską. Holendrzy wylądowali w Kapsztadzie w 1652 roku i stopniowo przejmowali coraz większą część kraju. Segregacja trwała nadal, gdy Imperium Brytyjskie przejęło Przylądek Dobrej Nadziei w 1795 roku.

Niewolnictwo istniało w RPA do 1833 roku. Jednak dwa lata później rząd przyjął ustawę, która zamieniła niewolników na służbę najemną. System ten nie różnił się zbytnio od niewolnictwa. Przez resztę XIX wieku kolonie południowoafrykańskie uchwalały prawa, które ograniczały prawa i wolności tych pracowników.

W 1894 i 1905 roku rząd uchwalił prawa mówiące, że "Indianie" i "czarni" nie mają prawa głosu. Inne prawa dyskryminowały nie-białych, ale nie były tak złe jak prawa apartheidu, które miały nadejść w ciągu następnych 50 lat.

Początki apartheidu

Apartheid w RPA rozpoczął się w 1948 roku. W tym czasie Partia Narodowa zdobyła kontrolę nad rządem RPA. Ta partia polityczna składała się z Afrikanerów. Afrikanierzy są potomkami holenderskich osadników, którzy przybyli do RPA w latach 1600 i 1700. Partia Narodowa wierzyła w nacjonalizm Afrikanerów.

Prawa apartheidu

Partia Narodowa uchwaliła prawa apartheidu, aby segregacja rasowa stała się prawem w RPA. Niektóre z najważniejszych ustaw obejmowały:

• Ustawa o rejestracji ludności (1950), która dzieliła mieszkańców RPA na cztery kategorie rasowe: "black" (czarny), "white" (biały), "coloured" (rasa mieszana) i "Indian" (południowi Azjaci z dawnych Indii Brytyjskich).
• Ludzie musieli zarejestrować się w urzędzie i otrzymać karty identyfikacyjne, na których było napisane, do jakiej grupy rasowej należą.
• Ustawa o obszarach grupowych (1950), która przydzielała każdej grupie rasowej część RPA do zamieszkania. Ludzie byli zmuszani do życia w przydzielonych im częściach kraju.
• Wyjazd do innej części kraju był nielegalny bez zezwolenia. Czarni ludzie nie mogli wjeżdżać do miast, chyba że mieli pozwolenie od białego pracodawcy.
• Reservation of Separate Amenities Act (1953), który tworzył oddzielne miejsca publiczne, takie jak szpitale, uniwersytety i parki, dla różnych ras
• Ustawa o edukacji Bantu (1953), która wprowadziła segregację edukacji

Na mocy tych praw apartheidu, w latach 1960-1983, 3,5 miliona nie-białych mieszkańców RPA zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów i przeniesienia się do dzielnic objętych segregacją. Jest to jedna z największych masowych deportacji w historii współczesnej.

Inne prawa czyniły nielegalnym małżeństwo lub uprawianie seksu z osobą innej rasy. Następnie, w 1969 roku, rząd odebrał "kolorowym" prawo do głosowania. Ponieważ "Indianie" i "czarni" nie mogli głosować od dziesięcioleci, oznaczało to, że biali byli jedynymi ludźmi w RPA, którzy mogli głosować.

W 1970 r. zakazano nie-białym posiadania przedstawicieli w rządzie. W tym samym roku odebrano czarnym obywatelstwo RPA.

Protesty

Protesty przeciwko apartheidowi zaczęły się zaraz po tym, jak apartheid powstał. Już w 1949 roku młodzieżowe skrzydło AfrykańskiegoKongresu Narodowego (ANC) zaproponowało walkę przeciwko segregacji rasowej przy użyciu wielu różnych strategii. W ciągu następnych 45 lat miały miejsce setki akcji antyapartheidowych. Obejmowały one protesty Ruchu Czarnej Świadomości, protesty studenckie, strajki pracownicze i aktywizm grup kościelnych. W 1991 roku uchwalono Abolition of Racially Based Land Measures Act, odwracający prawa dotyczące segregacji rasowej, w tym Group Areas Act. W 1990 roku prezydent Frederik Willem de Klerk rozpoczął próby zakończenia apartheidu. Nie-biali otrzymali prawo do głosowania w 1993 roku. W 1994 roku w RPA odbyły się pierwsze wielorasowe wybory, w których nie-biali mogli kandydować. Nelson Mandela i Afrykański Kongres Narodowy zwyciężyli. Mandela i de Klerk otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla w 1993 roku za wspólną pracę na rzecz zakończenia apartheidu.

Przykład identyfikacji rasowej wymaganej przez ustawę o ewidencji ludności


Znak na plaży z napisem "czarnoskórym i psom wstęp wzbroniony".

Stany Zjednoczone

Stany Zjednoczone mają długą historię segregacji rasowej, która rozpoczęła się, gdy pierwsi europejscy osadnicy przybyli do Ameryki Północnej. Najpierw przez niewolnictwo, potem przez rasistowskie prawa, a następnie przez rasistowskie postawy, Afroamerykanie w Stanach Zjednoczonych od wieków borykali się z segregacją. Ludzie innych ras również byli poddawani segregacji. Na przykład, podczas II wojny światowej, prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin D. Roosevelt nakazał segregację prawie całej populacji japońsko-amerykańskiej w obozach dla internowanych.

Ludzie wszystkich ras walczyli przeciwko segregacji i dyskryminacji w Stanach Zjednoczonych. Dzięki takim ruchom jak Afroamerykański Ruch Praw Obywatelskich, segregacja jest obecnie w Stanach Zjednoczonych niezgodna z prawem. Jednak uprzedzenia wobec grup mniejszościowych nadal istnieją. Doprowadziło to do powstania nowych rodzajów segregacji spowodowanych uprzedzeniami i zachowaniem ludzi.