Anglosasi

Migracja anglo-saksońska

Nie wiadomo, ilu Anglosasów przybyło do Wielkiej Brytanii między IV a VI wiekiem naszej ery. Wiele źródeł podaje, że duża liczba anglosaskich osadników przybyła do Wielkiej Brytanii. Skutek tego nie jest jasny. Niektórzy Brytyjczycy przenieśliby się na zachód, w kierunku Walii. Inni mogliby przenieść się na kontynentalną Europę. Język anglosaski, staroangielski, stał się językiem angielskich królestw. Kilka słów celtyckich również należało do języka anglo-saskiego.

Najnowsze badania archeologiczne i historyczne sugerują, że większość mieszkańców anglosaskiej Anglii to Brytyjczycy. Zamiast gdzieś wyjeżdżać, Anglosasi połączyli się z Brytyjczykami. Dowody na istnienie brytyjskich nazwisk w anglosaskich rodzinach i rodzinach królewskich potwierdzają tę teorię. Migracja mogła być również bardziej funkcją klasy rządzącej, a ludzie żyjący na tej ziemi często nie byli dotknięci.

Kąty, Sasi i Juty

To Bede zidentyfikowal najezdzców jako Anglesów, Sasów i Jutów. Ale czasami używał imion Angli i Sasi dla tych samych ludzi w różnych częściach swoich pism. W książce I, rozdział 15 powiedział, że na zaproszenie króla Vortigerna "Angles or Saxons" przybyli do Wielkiej Brytanii w trzech długich statkach. Współczesne władze potwierdzają, że Angles, Sasi, Fryzowie i niektórzy Jutowie przybyli do Anglii w tym okresie migracji. Różnice w Anglii między plemionami Anglików i Sasów nie były znaczące. Kent był inny kulturowo od innych części Anglii i był domem dla Jutów. Ale Kent miał później kontakt z regionami, z których pochodził w Europie i to mogło wyjaśnić niektóre z tych różnic.

Niektóre style biżuterii są uznawane przez archeologów za typowe dla obszarów anglosaskich, saskich i jutyskich w Europie Północnej. Ale nie jest jasne, dlaczego nazwa Anglia została użyta dla tego kraju, a angielski dla tego języka. W języku staroangielskim ludzie nazywają siebie Engle. W języku łacińskim był to Angli. Nic nie wskazuje na to, że Angli stanowili większy odsetek ludności germańskiej. Nazwa Englaland, która stała się "Anglią", była regularnie używana w XI wieku.

Celtyckie słowa dla Anglosasów

Rdzenni Brytyjczycy, którzy pisali zarówno w języku łacińskim, jak i walijskim (celtyckim), nazywali tych najeźdźców Sasami lub Saezonami. Ta ostatnia nazwa jest nadal używana w języku walijskim w odniesieniu do Anglików, Saesona, języka angielskiego, Saesnega i rzeczy związanych z Anglią, Seisniga. W języku szkockim gaelickim słowem dla Anglików jest Saesonach, a w języku irlandzkim Sasanach.

Sztuka

Sztuka anglosaska przed czasów Alfreda (rządy 871-899) jest mieszanką technik i stylów anglosaskich i celtyckich. Skarb Sutton Hoo jest doskonałym przykładem bardzo wczesnej anglosaskiej metaloplastyki i biżuterii. Pochodzi on z królewskiego grobu z początku VII wieku. W okresie między Alfredem a podbojem normańskim w sztuce pojawił się wyraźny anglosaski styl. Było to spowodowane częściowo odrodzeniem się angielskiej gospodarki i kultury po zakończeniu najazdów Wikingów. Ten późniejszy styl wydaje się być w kontakcie z trendami w Europie Zachodniej.

Sztuka anglosaska jest dziś znana głównie dzięki oświetlonym rękopisom. Rękopisy nie były jedyną formą sztuki anglosaskiej, ale przetrwały w znacznie większej ilości niż inne rodzaje obiektów. Ówcześni mieszkańcy Europy uważali anglosaskie złotnictwo i hafciarstwo za szczególnie delikatne. Najczęstszym przykładem anglosaskiej sztuki są ich monety. Anglosascy artyści pracowali również przy freskowaniu, rzeźbieniu w kości słoniowej, kamieniu, metaloplastyce i emalii, ale niewiele z tych dzieł zachowało się.

Biżuteria anglosaska


Pentneyowska chata: srebrne broszki z początku IX wieku

Literatura

Staroangielskie utwory literackie obejmują poezję epicką, biografię, kazania, tłumaczenia Biblii, utwory prawnicze, kroniki, zagadki i inne. W sumie zachowało się około 400 rękopisów z tego okresu.

Bardzo znanym utworem z tego okresu jest wiersz Beowulf. Osiągnął on w Wielkiej Brytanii status epickiej epopei narodowej. Kronika anglosaska jest zbiorem ważnej wczesnoangielskiej historii. Hymn Cædmon's Hymn z VII wieku jest najwcześniejszym potwierdzonym tekstem literackim w (starej) angielskiej wersji językowej. Jednym z najcenniejszych i najważniejszych źródeł w historii anglosaskiej jest Bede's Ecclesiastical History of the English Nation.