Richard Nixon

Wczesne życie, wiara i kalifornijskie dziedzictwo

Nixon urodził się w 1913 roku w domu rodzinnym w Yorba Linda w Kalifornii, jako syn Hannah i Francisa Nixonów. Jest jedynym prezydentem urodzonym w Kalifornii. Otrzymał imię na cześć króla Ryszarda Lwie Serce i został wychowany jako kwakier. Jego brat Edward był biznesmenem. Herbert Hoover był jedynym innym prezydentem Stanów Zjednoczonych, który należał do wyznania kwakierskiego (co ciekawe, Hoover był również jednym z zaledwie trzech prezydentów, z których jeden, Nixon, pochodził z Kalifornii). Nixon wychował się w Whittier, w Kalifornii. Jego ojciec miał szkocko-irlandzkie pochodzenie, a matka niemieckie, angielskie i irlandzkie. Uczęszczał do Whittier High School, Whittier College i Duke University. W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej. Później ożenił się z Thelmą Nixon (później Patricia Nixon) i mieli dwie córki, Tricię i Julie.

Stypendium Harvarda i nie tylko

Nixon był bardzo bystry. W pewnym momencie został uznany za najmądrzejszego ucznia w całej Kalifornii. W innym momencie otrzymał stypendium na Harvard, ale odmówił, aby pomóc rodzinie na farmie. Nixonowi zaproponowano również wstąpienie do FBI. Był bardzo zadowolony, ale w ostatniej chwili został odrzucony z powodu cięć budżetowych.

Wczesna kariera polityczna

Nixon został wybrany do Izby Reprezentantów w 1946 roku. Kiedy był w Izbie, był członkiem Komisji Działalności Nieamerykańskiej, grupy kongresmenów, która próbowała ujawnić ludzi w Stanach Zjednoczonych, którzy mogli być komunistami.

W 1950 roku został wybrany na senatora, po tym jak prowadził kontrowersyjną kampanię przeciwko Helen Gahagan Douglas.

W wyborach prezydenckich w 1952 r. Dwight D. Eisenhower wybrał Nixona na wiceprezydenta. Ludzie oskarżali go o otrzymywanie nielegalnych datków pieniężnych na jego kampanię i niektórzy chcieli, aby Eisenhower wybrał innego wiceprezydenta, ale Eisenhower nadal trzymał Nixona. Nixon po oskarżeniach wygłosił przemówienie, w którym powiedział, że bez względu na to, co ludzie zarzucają mu nielegalne otrzymywanie pieniędzy w trakcie kampanii, on nadal będzie trzymał jeden prezent z kampanii: swojego psa o imieniu Checkers.

Partia Republikańska postanowiła zatrzymać Nixona jako swojego kandydata na wiceprezydenta i kiedy Eisenhower wygrał wybory, Nixon został wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych w latach 1953-1961. W czasie swojej wiceprezydentury był bardzo zajęty i podróżował po całym świecie do takich miejsc jak Ameryka Południowa. Kiedy był wiceprezydentem, pojechał do Związku Radzieckiego i odbył debatę z radzieckim przywódcą Nikitą Chruszczowem. Obaj twierdzili, że ich kraj jest lepszy.

W wyborach prezydenckich w 1960 r. startował przeciwko Demokracie Johnowi F. Kennedy'emu. Początkowo spodziewano się, że Kennedy wygra (ponieważ wygrał pierwszą debatę telewizyjną z Nixonem), ale w miarę zbliżania się dnia wyborów Nixon coraz bardziej go doganiał. W końcu Kennedy wygrał, ale były to bardzo zacięte wybory.

W 1962 roku Nixon przegrał wybory na gubernatora Kalifornii z Patem Brownem. Po przegranej Nixon powiedział: "Nie macie już Nixona do kopania, ponieważ, panowie, to jest moja ostatnia konferencja prasowa", co doprowadziło wielu ekspertów do stwierdzenia, że kariera polityczna Nixona dobiegła końca.

W 1968 roku Richard Nixon pokonał Huberta Humphreya w wyborach prezydenckich i został prezydentem Stanów Zjednoczonych w 1969 roku. Chociaż Humphrey nieznacznie przegrał w wyborach powszechnych, przegrał w kolegium elektorskim, zdobywając zaledwie piętnaście stanów.

Prezydencja

Nixon przejął wojnę wietnamską od Lyndona Johnsona i kontynuował ją ze strategią powolnego wycofywania wojsk amerykańskich, tak aby wojska południowowietnamskie mogły same przejąć walkę. Nixon potajemnie zbombardował wiele wrogich celów w Kambodży i Wietnamie Północnym podczas sprowadzania do domu amerykańskich wojsk, aby ułatwić Wietnamowi Południowemu zwycięstwo. Kiedy w 1970 r. stało się wiadome, że rozszerzył bombardowania na Kambodżę i Laos, wywołało to w Ameryce większe niż kiedykolwiek protesty, w tym w Kent State, a nawet w Waszyngtonie, gdzie w maju 1971 r. w szczytowym momencie protestów aresztowano ponad 12 000 osób. Częściowo ze względu na ilość sprzeciwu, Nixon przyspieszył wycofanie wojsk i zakończył pobór do wojska.

Nixon odnosił duże sukcesy w dyplomacji (negocjacjach z obcymi krajami). Rozpoczął politykę zwaną "detente", która zmniejszyła napięcia między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim. Oba kraje dogadywały się i podpisywały traktaty, które ograniczały produkcję broni jądrowej przez obie strony. Nixon podróżował do komunistycznych Chin i nawiązał z nimi bardzo dobre stosunki. Wcześniej nie było prawie żadnych relacji między Stanami Zjednoczonymi a Chinami. Otworzyło to drzwi dla dziesięcioleci handlu w przyszłości, dlatego też wiele przedmiotów w Stanach Zjednoczonych zostało wyprodukowanych w Chinach. Jego dyplomacja z Chinami jest postrzegana jako jedno z jego największych osiągnięć. Później, pod prezydentem Carterem, USA zerwały stosunki z Republiką Chińską i uznały komunistyczne Chiny, a nie Tajwan, za legalny rząd Chin.

W kraju Nixon wprowadził wiele reform w życie. Stworzył Agencję Ochrony Środowiska, wspierał ustawy antynarkotykowe, wspierał ustawy antyprzestępcze i wspierał ustawy antydyskryminacyjne. Kiedy inflacja (czyli spadek wartości pieniądza i wzrost cen) była wysoka, nakazał zamrożenie cen na 90 dni. Chociaż, zanim został prezydentem, był znany jako konserwatywny republikanin, podczas gdy był prezydentem, popierał niektóre z liberalnych pomysłów, które popierali demokraci. W 1974 r. Nixon wygłosił przemówienie, w którym nakreślił plan powszechnej opieki zdrowotnej.

Nixon został ponownie wybrany w 1972 roku, a większość Amerykanów aprobowała go, ale wkrótce potem reputacja Nixona została zniszczona, a większość Amerykanów nie aprobowała go. Z powodu skandalu zwanego "Watergate", podczas którego Nixon próbował chronić (lub prawdopodobnie nakazał) mężczyznom włamać się do siedziby głównej Demokratów, Kongres zamierzał postawić go przed sądem w procesie zwanym impeachment (odsunięcie go od władzy). Nixon próbował zatuszować skandal, ale w końcu Sąd Najwyższy nakazał mu przesłanie nagranych rozmów (w których mówił o zatuszowaniu Watergate). Alexander Haig sądził, że Nixon zostanie skazany i wyrzucony z urzędu. Aby temu zapobiec, Nixon zrezygnował (odszedł) z prezydentury w 1974 roku.

Po Prezydencji

Drugi wiceprezydent Nixona, Gerald Ford, ułaskawił Nixona za wszystkie przestępstwa popełnione przez niego w czasie Watergate. Ford chciał jak najszybciej zakończyć kryzys, ponieważ naród borykał się z ważniejszymi problemami. Wielu ludzi obwiniało Forda za to, że pozwolił Nixonowi pozostać bezkarnym, i głosowało przeciwko niemu, gdy startował w wyborach w 1976 roku.

Wizerunek publiczny Nixona nigdy w pełni się nie poprawił, ale nadal cieszył się on pewną aprobatą Republikanów, ponieważ często bronił swojego dziedzictwa. Pozostał konsultantem dla późniejszych prezydentów, a także dla innych ludzi w rządzie i mediach, zwłaszcza dla brytyjskiego dziennikarza Davida Frosta. Jego wspomnienia są uważane za ważną lekturę. Jego praca w negocjacjach z Chinami na początku lat 70. była chwalona za poprawę stosunków między jego krajem a Chinami. Nixon zmarł na udar mózgu w 1994 roku, dziesięć miesięcy po śmierci swojej żony Pat. Nie mogąc dłużej bronić swojego dziedzictwa, jego ogólna aprobata spadła, a większość współczesnych przyznaje, że popełnił błędy związane z Watergate. Dom, w którym się urodził, jest obecnie częścią Richard M. Nixon Presidential Library and Museum. W bibliotece tej został pochowany.

Powiązane strony

• Śmierć i pogrzeb państwowy Richarda Nixona