Wojna wietnamska
Wojna wietnamska (znana również jako druga wojna w Indochinach lub amerykańska wojna w Wietnamie) trwała od 1 listopada 1955 do 30 kwietnia 1975, (19 lat, 5 miesięcy, 4 tygodnie i 1 dzień). Toczyła się między Wietnamem Północnym a Wietnamem Południowym. Wietnam Północny był wspierany przez Związek Radziecki, Chiny i Koreę Północną, podczas gdy Wietnam Południowy był wspierany przez Stany Zjednoczone, Koreę Południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny. Ludzie z innych krajów również poszli do walki, ale nie w ich własnej armii narodowej. Ten konflikt między krajami komunistycznymi i kapitalistycznymi był częścią zimnej wojny.
Viet Cong (znany także jako Front Wyzwolenia Narodowego, lub NLF), był południowowietnamską siłą komunistyczną wspomaganą przez Północ. Toczył on wojnę partyzancką przeciwko antykomunistycznym siłom na Południu. Ludowa Armia Wietnamu (znana również jako Armia Północnego Wietnamu) zaangażowała się w bardziej konwencjonalną wojnę, czasami wystawiając do walki duże siły.
Wojna w Wietnamie była bardzo kontrowersyjna, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, i była to pierwsza wojna, którą relacjonowano na żywo w telewizji. Był to również pierwszy poważny konflikt zbrojny, który Stany Zjednoczone przegrały. Wojna stała się tak niepopularna w Stanach Zjednoczonych, że prezydent Nixon ostatecznie zgodził się odesłać amerykańskich żołnierzy do domu w 1973 roku.
Odtwarzanie mediów Proste wyjaśnienie wideo na temat wojny w Wietnamie
Tło i przyczyny
Francja rozpoczęła kolonizację Wietnamu w latach 1859-1862, kiedy to przejęła kontrolę nad Sajgonem. Do 1864 r. kontrolowali całą Cochinchinę, południową część Wietnamu. Francja przejęła kontrolę nad Annamem, dużą centralną częścią Wietnamu, w 1874 roku. Po tym jak Francja pokonała Chiny w wojnie chińsko-francuskiej (1884-1885), przejęła Tonkin, północną część Wietnamu. Francuskie Indochiny zostały utworzone w październiku 1887 roku z tych trzech obszarów Wietnamu (Cochinchina, Annam i Tonkin), a także z Królestwa Kambodży. Laos został dodany po wojnie z Tajlandią, wojnie francusko-syjamskiej, w 1893 roku.
Podczas II wojny światowej, po tym jak nazistowskie Niemcy pokonały Francuzów w 1940 roku, Indochiny Francuskie były kontrolowane przez francuski rząd Vichy, marionetkowy rząd zatwierdzony przez nazistowskie Niemcy. W marcu 1945 roku Cesarska Japonia rozpoczęła Drugą Kampanię na rzecz Indochin Francuskich. Japonia okupowała Indochiny aż do kapitulacji w sierpniu 1945 roku.
Po klęsce nazistowskich Niemiec rząd Vichy nie miał już kontroli nad Francją ani jej terytoriami. Nowo utworzony Rząd Tymczasowy Republiki Francuskiej próbował odzyskać kontrolę nad swoimi byłymi koloniami w Indochinach siłą, jeśli było to konieczne. Ale francuski wysiłek przy odzyskiwaniu ich kolonii w Wietnamie sprzeciwiał się wietnamskiej armii zwanej Viet Minh.
Viet Minh został założony w 1941 roku przez partię komunistyczną i był prowadzony przez HồChí Minh. Doprowadziło to do pierwszej wojny indochińskiej pomiędzy Francją a Viet Minhem. Walki rozpoczęły się od francuskiego bombardowania portu Haiphong w listopadzie 1946 roku i zakończyły się triumfem Viet Minh w Dien Bien Phu.
W Lipiec 1954, Francja i Chiny Viet Minh podpisywać Genewski Układ Pokojowy. Skutkowało to podziałem Wietnamu wzdłuż 17 równoleżnika na część północną, pod kontrolą komunistów pod wodzą Ho Chi Minha jako prezydenta, i część południową pod wodzą katolickiego antykomunisty Ngo Dinh Diema. Podział ten miał być tymczasowy do czasu wyborów w 1956 roku. Jednak Diem zaczął aresztować podejrzanych o sympatyzowanie z komunistami w 1956 r., aby zachować władzę dla siebie. Wybory nigdy trzymać, i w 1957 północny Wietnamczyk zaczynać partyzantka wojna przeciw południe.
Stany Zjednoczone wspierać antykomunistyczny rząd w Południowy Wietnam. Ono zaczynać wojskowy doradca pomoc szkolenie i poparcie Południowy Wietnamski wojsko. Południe walczyć przeciw Viet Cong, komunistyczny przyjęcie opierać się w Południowy Wietnam che być sprzymierzony z Północny Wietnam. Vietcong zaczynać kampania zabójstwo w 1957. W 1959, Północny Wietnam dramatycznie wzrastać swój pomoc wojskowa Viet Cong, che wtedy zaczynać Południowy Wietnamski wojskowy jednostka. W Amerykański domino teoria obawiać się że jeżeli komunizm wziąć chwyt w Wietnam, ono rozprzestrzeniać inny kraj pobliski.
Hồ Chí Minh
Viet Minh powiewa flagą nad zdobytym francuskim bunkrem w Dien Bien Phu w 1954 r. Klęska Francuzów w bitwie pod Dien Bien Phu doprowadziła do konferencji genewskiej i podziału Wietnamu na północny i południowy.
Mapa podzielonego Wietnamu, 1964. Na czerwono zaznaczono kontrolowany przez komunistów Wietnam Północny; większość walk naziemnych toczyła się na południu.
Rezolucja w sprawie Zatoki Tonkińskiej
2 sierpnia 1964 roku niszczyciel USS Maddox znajdował się w Zatoce Tonkińskiej, wykonując misję wywiadowczą wzdłuż wybrzeża Wietnamu Północnego. USA podało, że trzy północnowietnamskie kutry torpedowe zaatakowały niszczyciel. Maddox odpowiedział ogniem i uszkodził trzy kutry torpedowe. USA twierdziły, że dwa dni później kutry torpedowe ponownie zaatakowały Maddoxa i niszczyciel USS Turner Joy. W tym drugim ataku amerykańskie okręty nie widziały torpedowców, ale twierdziły, że znalazły je za pomocą radaru okrętowego.
Po rzekomym drugim ataku Stany Zjednoczone rozpoczęły ataki lotnicze na Wietnam Północny. Kongres uchwalił 7 sierpnia 1964 roku Wspólną Rezolucję Zatoki Tonkińskiej (H.J. RES 1145). To dało prezydentowi prawo do prowadzenia operacji wojskowych na dużą skalę w Azji Południowo-Wschodniej bez wypowiedzenia wojny. Dowodów na te ataki było niewiele lub nie było ich wcale i niektórzy uważali, że były one pretekstem do rozszerzenia zaangażowania USA w Indochinach.
The Północny Wietnamczyk i Viet Cong zaopatrywać rozległy sieć chowany szlak, znać jako the Ho Chi Minh Trail. Który był ukryty bardzo dobrze i wiele prób zostały podjęte przez USA do bombardowania i zniszczenia go. Zaopatrzenie i żołnierze z Wietnamu Północnego byli wysyłani przez Laos do sił komunistycznych w Wietnamie Południowym. Amerykańskie samoloty mocno bombardowały szlak Ho Chi Minh; 3,000,000 krótkich ton (2,700,000 t) bomb zostało zrzuconych na Laos. Spowolniło to, ale nie zatrzymało systemu szlaków.
Poważne straty komunistów podczas Ofensywy Tet w 1968 roku, umożliwiły USA wycofanie wielu żołnierzy. W ramach polityki zwanej "wietnamizacją", południowowietnamskie wojska były szkolone i wyposażane, aby zastąpić Amerykanów, którzy odeszli. Do 1973 roku 95 procent amerykańskich żołnierzy odeszło.
W styczniu 1973 r. wszystkie strony podpisały w Paryżu traktat pokojowy, ale walki trwały do 1975 r.
Niszczyciel USS Maddox
Wojna partyzancka (guerilla warfare)
W czasie wojny wietnamskiej doszło do kilku bitew na dużą skalę, jednak większość walk miała charakter partyzancki. Ten typ działań wojennych różni się od dużych bitew toczonych między armiami, jak te w II wojnie światowej.
W wojnie partyzanckiej małe jednostki toczą ograniczone bitwy z siłami wroga, urządzają zasadzki, przeprowadzają ataki z zaskoczenia, a następnie wycofują się na wieś lub wtapiają się w lokalną ludność. Obejmuje to również utrudnianie wrogowi działania poprzez angażowanie się w sabotaż i nękanie go śmiercionośnymi środkami, takimi jak miny lądowe i pułapki. Wojska komunistyczne częściej angażowały się w walkę partyzancką przeciwko wojskom południowowietnamskim i amerykańskim.
Chociaż większość pułapek nie była wybuchowa, było kilka wybuchowych, w których używano granatów. Umieszczano w nich drut bezpieczeństwa i jeśli żołnierz potknął się o drut, wyciągano zawleczkę granatu, który wybuchał, zabijając żołnierza.
Inny rodzaj pułapki nosił przydomek "Venus Flytrap". Miała ona około ośmiu kolców przymocowanych do prostokątnej ramy osadzonej na małym otworze. Kolce były skierowane w dół, więc kiedy noga żołnierza wpadała w pułapkę, nie bolało go to, dopóki nie wyciągnął nogi. Kiedy wyciągał nogę, kolce przebijały nogę na wylot.
Inną pułapką Vietcongu była pułapka Punji. Umieszczano w niej dwie drewniane platformy i przykrywano liśćmi, aby ją zakamuflować. Po wewnętrznej stronie drewna znajdowały się kolce. Kiedy żołnierz przychodził i szedł po drewnie, zapadało się ono i kolce przechodziły przez stopę żołnierza. Te pułapki były najbardziej powszechne, ponieważ były najtańsze i bardzo skuteczne. Często były też skażone, więc żołnierz również mógł się zarazić.
Oprócz ranienia lub zabijania ludzi, pułapki te były dobre w wywoływaniu strachu i obniżaniu morale żołnierzy.
Atak amerykańskich wojsk powietrznodesantowych podczas bitwy o Dak To (1967)
Przechwycone zdjęcie przedstawiające oddziały Vietcongu podróżujące w płaskodennych łodziach zwanych sampanami
Schemat przekrojowy pokazujący przykładowy odcinek systemu tuneli wykorzystywanych przez Vietcong w czasie wojny wietnamskiej.
The teren z the najwięcej tunel dzwonić the Żelazny Trójkąt the Amerykanin. The Viet Minh i opóźniony ich następca the Vietcong używać te tunel.
Niektóre z większych kompleksów tuneli posiadały kuchnie, sale operacyjne, akademiki, magazyny i sale szkolne.
Żołnierz Vietcongu w typowym ubraniu i sandałach w tunelu.
Często jedli i spali w tych tunelach i znikali w nich, gdy Amerykanie napadali na wioskę.
Upadek Sajgonu
The Upadek Sajgon być the zdobycz Sajgon, the stolica Południowy Wietnam, the Ludowy Armia Wietnam i the Krajowy Wyzwolenie Front na Kwiecień 30, 1975. To oznaczało koniec wojny wietnamskiej i początek formalnego zjednoczenia Wietnamu w komunistyczne państwo.
Zanim miasto upadło nieliczny amerykański personel cywilny i wojskowy opuścił Wietnam, wraz z dziesiątkami tysięcy południowowietnamskich żołnierzy i cywilów uciekło.
Siły północnowietnamskie pod dowództwem generała Văn TiếnDũng rozpoczęły 29 kwietnia ostateczny atak na Sajgon, którym dowodził generał Nguyen Van Toan, od ciężkiego bombardowania artyleryjskiego lotniska Tân Sơn Nhứt, w wyniku którego zginęło dwóch ostatnich amerykańskich żołnierzy, którzy zginęli w Wietnamie, Charles McMahon i Darwin Judge.
Do popołudnia następnego dnia wojska północnowietnamskie zajęły ważne punkty w mieście i podniosły swoją flagę nad południowowietnamskim pałacem prezydenckim. Rząd Południowy Wietnam formalnie poddać się wkrótce potem.
Sajgon został przemianowany na Ho Chi Minh City, po komunistycznym przywódcy Ho Chi Minh.
Każdy Amerykanin, który był w Sajgonie w tym czasie został ewakuowany helikopterem lub samolotem stacjonarnym. O poddaniu się Sajgonu powiedział sam prezydent Wietnamu Południowego, generał Duong Van Minh. Powiedział on "Jesteśmy tutaj, aby przekazać wam władzę, aby uniknąć rozlewu krwi". Generał Minh został prezydentem Wietnamu Południowego na dwa dni, gdy kraj się rozpadał.
Wietnamscy uchodźcy uciekający przed siłami komunistycznymi, na amerykańskim lotniskowcu u wybrzeży Wietnamu 29 kwietnia 1975 r., dzień przed całkowitym upadkiem Sajgonu
Powiązane strony
Pytania i odpowiedzi
P: Jaką nazwę nosiła wojna w Wietnamie?
A: Wojna wietnamska była znana również jako druga wojna w Indochinach lub amerykańska wojna w Wietnamie.
P: Jak długo trwała wojna?
O: Wojna trwała od 1 listopada 1955 do 30 kwietnia 1975, w sumie 19 lat, 5 miesięcy, 4 tygodnie i 1 dzień.
P: Kto wspierał Wietnam Północny i Południowy?
O: Wietnam Północny był wspierany przez Związek Radziecki, Chiny i Koreę Północną; Wietnam Południowy był wspierany przez Stany Zjednoczone, Koreę Południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny.
P: Kto walczył przeciwko południowowietnamskim siłom antykomunistycznym?
O: Viet Cong (znany również jako Front Wyzwolenia Narodowego lub NLF) prowadził wojnę partyzancką przeciwko południowowietnamskim siłom antykomunistycznym.
P: Jaki rodzaj działań wojennych prowadziła Ludowa Armia Wietnamu?
O: Ludowa Armia Wietnamu (znana również jako Armia Północnego Wietnamu) prowadziła bardziej konwencjonalne działania wojenne, wystawiając do walki niekiedy duże siły.
P: Jak ten konflikt odnosił się do napięć zimnowojennych?
O: Konflikt między krajami komunistycznymi i kapitalistycznymi był częścią zimnej wojny.
P: Dlaczego prezydent Richard Nixon ostatecznie zgodził się odesłać amerykańskich żołnierzy do domu w 1973 roku? O: Wojna stała się tak niepopularna w Stanach Zjednoczonych, że prezydent Richard Nixon w końcu zgodził się odesłać amerykańskich żołnierzy do domu w 1973 roku.
