Wojna Dwóch Róż

Tło

Król Edward III miał wielu synów, jak pokazano w poniższym drzewie genealogicznym. Jego najstarszy syn, znany pod pseudonimem "Czarny Książę" zmarł pierwszy, a tron przeszedł na syna Czarnego Księcia, Ryszarda, który został królem Anglii Ryszardem II w 1377 r. w wieku zaledwie dziesięciu lat. Wychował się na słabego i niepopularnego króla, a jednym z jego działań było wysłanie kuzyna Henryka na wygnanie. Henryk później powrócił, podczas gdy Ryszard wyjechał do Irlandii i przejął władzę w kraju. Kiedy Ryszard wrócił, Henryk podstępem zmusił go do poddania się. Ryszard został wsadzony do więzienia, gdzie zmarł. Henryk został królem Anglii, Henrykiem IV.

Chociaż Henryk IV panował aż do śmierci, a po nim jego syn, król Henryk V (w 1413 r.), kolejny król w kolejce, król Henryk VI był dopiero dzieckiem po koronacji w 1422 r. Henryk VI rządził przez wiele lat, ale przez część swego ludu był uważany za biednego władcę ze względu na brak zainteresowania polityką, utrzymującą się chorobę psychiczną i dominację jego francuskiej królowej, Małgorzaty z Anjou.

W 1453 r. choroba psychiczna Henryka VI spowodowała, że nie był on w stanie rządzić krajem. Potężny szlachcic zwany Ryszardem, książę Yorku, przekonał innych szlachciców, by uczynili go "lordem protektorem". Oznaczało to, że będzie rządził krajem, dopóki król nie wyzdrowieje. Henryk wyzdrowiał w 1455 roku. Małgorzata przekonała Henryka, by usunął Yorka z władzy. York wtedy obawiał się, że król kazałby go rozstrzelać.

Wojna

Wczesne walki (1455)

York zdecydował, że jedynym sposobem, w jaki może się chronić, jest pokonanie króla w walce. Wychował armię wielu ludzi, którzy byli niezadowoleni z Henryka i Małgorzaty. Doprowadziło to do pierwszej bitwy pod St. Albans w 1455 roku. Była to pierwsza bitwa pomiędzy Yorkistami (którzy wspierali York) i Lancastrami (którzy wspierali Henryka). Yorkowie wygrali z pomocą hrabiego Warwicka. Henryk został znaleziony ukryty w sklepie skórzanym i wzięty do niewoli. Ponownie został pokonany przez chorobę psychiczną. Niektórzy z jego kluczowych zwolenników zginęli w walce. Yorka ponownie uczyniono lordem obrońcą.

W następnym roku, Henry wyzdrowiał. York pozwolił mu wrócić do kierowania krajem i został wyznaczony do kierowania Irlandią. Henry i Margaret wiedzieli, że nie mogą łatwo pozbyć się Richarda. Przez kilka następnych lat, obie strony chciały powstrzymać wybuch wojny. Ale nie mogły się zgodzić co do kilku rzeczy. York chciał być następnym królem po śmierci Henryka, a nie nowo narodzonym synem Henryka i Małgorzaty, Edwardem. Małgorzata by na to nie pozwoliła. Henryk przeniósł się do Coventry, gdzie miał większe poparcie.

Główne walki (1459-61)

Bardziej poważna wojna wybuchła w 1459 roku. Zaczęła się, ponieważ Neville był kapitanem Calais i zaatakował statki innych krajów. Henry poprosił Warwicka, żeby się spotkał, żeby wytłumaczyć, co robi, ale Warwick odmówił. Wkrótce York i Warwick zaczęli tworzyć armię. Zostali zatrzymani przy moście Ludforda i uciekli z Anglii. Henry i Lancastrianie mieli teraz kontrolę. Kazali rozstrzelać Yorka i Warwicka, gdyby ich znaleziono.

To nie trwało długo. York i Warwick wrócili i wychowali armię. Wygrały bitwę pod Northampton. Po raz drugi, Henryk został schwytany po pokonaniu choroby psychicznej. York został po raz trzeci mianowany lordem obrońcą. Następnie York ogłosił, że chce objąć tron dla siebie. Wielu z jego zwolenników uważało, że to krok za daleko. Zamiast tego zgodzili się, że Henryk nadal będzie królem, ale następnym królem będzie York (a nie syn Henryka).

Następnie York udał się na północ Anglii, by zaatakować pozostałych Lancasterów. Doprowadziło to do katastrofy. York przegrał bitwę pod Wakefield pod koniec 1460 roku i został zabity. Jego syn Edward został przywódcą Yorkistów. Następny rok przyniósł mieszane rezultaty dla obu stron. Edward pokonał armię Lancasterów w bitwie pod Krzyżem Mortimera, ale Lancastrianie wygrali drugą bitwę pod St. Albans, gdzie Henryk uciekł. W Londynie Edward spotkał się z dużym poparciem. Ogłosił chęć objęcia tronu. Następnie pokonał Lancasterów w bitwie pod Towton. To była najkrwawsza bitwa, jaka kiedykolwiek odbyła się na brytyjskiej ziemi.

Po Towton, Edward był w kontroli nad Anglią. Został koronowany jako Edward IV w czerwcu 1461 roku. W ciągu kilku następnych lat, on i jego sprzymierzeńcy stłumili małe lancastryjskie rebelie. Henryk został ponownie schwytany w 1465 roku.

Warwick zmienia strony (1469-71)

Walka wybuchła ponownie w 1469 r., gdy najpotężniejszy zwolennik Edwarda, hrabia Warwick, zmienił stronę. Warwick był wściekły, że Edward poślubił Elżbietę Woodville, zwykłą kobietę. Wielu ludzi też uważało, że to było złe. W tym czasie oczekiwano, że królowie poślubią córki szlachciców lub innych królów. Warwick poprowadził rebelię przeciwko królowi. Kraj został pozostawiony w zamieszaniu. W pewnym momencie Warwick schwytał Edwarda, co oznaczało, że schwytał dwóch królów. Wkrótce pozwolił Edwardowi odejść.

Następnie Warwick poparł uczynienie Henryka ponownie królem. Wierzył, że może rządzić krajem, gdy Henryk zasiadał na tronie. Zaaranżował także, by syn Henryka poślubił córkę Warwicka, Annę Neville. Edward nie mógł zebrać armii do walki, więc uciekł z kraju w 1470 roku. Henryk VI został wtedy ponownie władcą. Rola Warwicka w doprowadzeniu Edwarda, a następnie Henryka do władzy doprowadziła do nadania mu pseudonimu "Kingmaker".

Powrót Henry'ego nie trwał długo. Warwick planował pomóc Francji w inwazji na Burgundię, więc Burgundia pomogła Edwardowi znaleźć żołnierzy. Edward wrócił w 1471 roku. Wygrał wtedy dwa wielkie zwycięstwa nad Lancastrami. Pierwszym z nich była bitwa pod Barnetem, w której zginął Warwick. Drugim była bitwa pod Tewksbury, gdzie Małgorzata została wzięta do niewoli, a jej syn zabity. Edward IV ponownie objął tron, a wkrótce potem zginął Henryk VI. Historycy uważają, że Edward kazał go zamordować. Pozostawiło to Lancasterów bez przywódcy. Niewiele było walk przez następne 12 lat. Małgorzata została zwolniona w 1475 roku i wróciła do Francji. Zginęła w 1482 roku.

Ryszard III (1483-85)

Edward IV rządził aż do swojej nagłej śmierci w 1483 roku. Tuż przed śmiercią Edward powiedział, że jego 12-letni syn powinien zostać królem jako Edward V, podczas gdy brat Edwarda Ryszard będzie "lordem protektorem". Ryszard będzie rządził krajem do czasu, aż Edward V stanie się dorosły.

Edward V był królem przez 78 dni, zanim Ryszard objął tron dla siebie. Został koronowany jako Ryszard III. Młody Edward i jego brat zniknęli kilka miesięcy później, mieszkając w Tower w Londynie. Wiele osób sądziło, że Ryszard nakazał zabić chłopców (niektórzy historycy się z tym zgadzają). Spowodowało to, że wielu Yorkistów zwróciło się przeciwko Ryszardowi III.

Ryszardowi udało się wygrać z buntem jego starego przyjaciela, księcia Buckingham. Henryk Tudor, daleki krewny Henryka VI, potem powrócił do Anglii. Został przywódcą rebelii, tworząc nową armię Lancasterów. W bitwie pod Bosworth Field, Ryszard III został zabity, a jego armia pokonana. Henryk objął tron jako król Henryk VII, pierwszy król rodu Tudorów.

Następnie

Bitwa pod Bosworth Field jest często postrzegana jako koniec wojny. Jednak dwa lata później miała miejsce kolejna duża bitwa, kiedy to Henryk VII przerwał rebelię. Mimo to Henrykowi udało się zaprowadzić pokój w kraju.

Henry powiedział ludziom, że łączy te dwa domy. Aby to pokazać, ożenił się z córką Edwarda IV, Elżbietą z Yorku. Wymyślił też symbol róży Tudorów, z czerwoną różą i białą różą, które połączyły się ze sobą.