Kim Il-Sung

Powstanie Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej

W 1945 r., po wypowiedzeniu wojny Japonii przez Związek Radziecki, Stany Zjednoczone zbombardowały Japonię w Hiroszimie i Nagasaki, poważnie osłabiając Cesarstwo Japońskie. Radziecka Armia Czerwona wkroczyła do Korei Japońskiej i bez większych trudności zdobyła Pjongjang. Uczyniła Kim Il Sunga przywódcą północnokoreańskiego oddziału Koreańskiej Partii Komunistycznej i dostarczyła mu nowoczesne radzieckie czołgi, ciężarówki, broń i artylerię dla Koreańskiej Armii Ludowej (KPA). Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna została ogłoszona 8 września 1948 r. mimo oporu ONZ. Przywódca radziecki Józef Stalin mianował Kima przywódcą nowego państwa. W odwecie południowa część Półwyspu Koreańskiego ogłosiła się Republiką Korei (Korea Południowa). Posągi Kima pojawiły się w Korei Północnej już w 1949 roku.

Wojna koreańska

Związek Radziecki uznał, że reżim Kima ma suwerenność nad całą Koreą, łącznie z południem. Powszechnie przyjmuje się, że Kim najechał na południe na podstawie własnej decyzji i że Sowieci nie mieli na niego wpływu. Południe zostało całkowicie zaskoczone inwazją armii Kima wczesnym rankiem 25 czerwca 1950 roku. KPA zajęła Seul i większość południa, z wyjątkiem Pusan na południowym wschodzie. Siły ONZ wspierane głównie przez Stany Zjednoczone wylądowały w Korei i zaczęły spychać KPA z powrotem na północ. Siłom ONZ udało się najpierw zepchnąć KPA za 38 równoleżnik (wyimaginowana linia, która w czasie wojny dzieliła Koreę). Nowo powstała Chińska Republika Ludowa początkowo niechętnie odnosiła się do pomysłu zjednoczenia Korei pod rządami Kima, ale zaakceptowała go, gdy Kim powiedział, że Stalin zatwierdził inwazję.

Poddano go pod głosowanie ONZ w sprawie tego, czy siły ONZ powinny próbować przejąć kontrolę nad Koreą pod rządami demokratycznymi. Wniosek został przyjęty, ponieważ Związek Radziecki nie był obecny podczas głosowania. Gdyby Sowieci zawetowali wniosek, siły ONZ nie byłyby w stanie dalej nacierać na Koreę. Ostatecznie siły ONZ zdobyły Pjongjang, a rząd Kima został zmuszony do ucieczki na północ przez rzekę Yalu do Chin. Armia chińska zmobilizowała się, przekroczyła rzekę Yalu i walczyła u boku KPA i Armii Czerwonej przeciwko siłom amerykańskim, brytyjskim i ONZ. Ostatecznie doszło do patowej sytuacji, ponieważ żadna z sił nie mogła uzyskać pełnej suwerenności na półwyspie. 27 lipca 1953 r. podpisano zawieszenie broni, które zakończyło trzyletnie walki i ustanowiło dwa suwerenne narody - Koreę Północną i Koreę Południową. Ponieważ nie podpisano traktatu pokojowego, obie Koree technicznie rzecz biorąc nadal pozostają w stanie wojny.

Przywódca Korei Północnej

We wczesnych latach Korea Północna wyprzedzała swojego południowego sąsiada pod względem gospodarczym, najprawdopodobniej dzięki pomocy radzieckiej i chińskiej. Kim wprowadził centralnie planowaną gospodarkę nakazową w stylu sowieckim. Środki produkcji były kontrolowane przez rząd, a ceny żywności były stałe, a nie mogły rosnąć i spadać jak w systemie rynkowym. Kim Il Sung został formalnie przywódcą Korei Północnej wraz z ustanowieniem konstytucji KRLD w 1972 r., która określiła go jako prezydenta republiki.

Kult osobowości

Aby uczcić siedemdziesiąte urodziny Kim Il Sunga w 1982 roku, zbudowano wysoką na 170 metrów wieżę zwaną Wieżą Juche. Została ona zbudowana z 25 550 kamiennych bloków, po jednym na każdy dzień życia Kima.

Prawnym wymogiem jest posiadanie jego portretu, obok jego syna Kim Dzong Ila, w swoim domu. Każdy otrzymuje specjalną ściereczkę do odkurzania i czyszczenia portretów.

W latach osiemdziesiątych na karku Kim Il Sunga rozwinął się osad wapnia. W największym stopniu spuchł on do rozmiarów pomarańczy. Szybko ustalono, że operacja usunięcia go nie jest możliwa ze względu na jego bliskie sąsiedztwo z kręgosłupem. Północnokoreańscy reporterzy mieli odtąd zakaz fotografowania Kim Il Sunga z prawej strony.

W 1997 r., kiedy Kim Dzong Il w pełni umocnił swoją władzę po śmierci ojca, Korea Północna porzuciła kalendarz gregoriański, który jest używany w pozostałych częściach świata. Zamiast tego używa kalendarza Juche, który zaczyna się od roku urodzenia Kim Il Sunga (1912) jako roku 1. Na przykład rok 2015 będzie zapisany jako Juche 104. Aby obliczyć datę w latach Juche, po prostu odejmij rok 1911 od bieżącego roku. Daty są często zapisywane w Korei Północnej z Juche jako pierwsze; na przykład: 12 kwietnia, Juche 104 (2015).

Późniejsze rządy

Na początku lat 90. w Korei Północnej zaczęła panować klęska głodu, określana mianem "Wielkiego Głodu". W tym samym czasie Związek Radziecki przechodził poważne zmiany gospodarcze i społeczne, a także cierpiał z powodu stagnacji gospodarczej. Sowieci, którzy od końca lat 40. dostarczali KRLD między innymi żywność, zaczęli żądać od Korei Północnej zwrotu pieniędzy, których KRLD nie posiadała. W 1991 roku rozpadł się Związek Radziecki i pomoc żywnościowa została niemal natychmiast wstrzymana. Centralnie planowany system gospodarczy Kim Il Sunga, w którym rząd z góry planuje produkcję gospodarczą, okazał się zbyt mało elastyczny, by uniknąć katastrofy ekonomicznej. 8 lipca 1994 r. Kim Il Sung miał atak serca i wkrótce potem zmarł, pozostawiając swój kraj w stanie poważnego bankructwa, niedożywienia i izolacji.

Po jego śmierci ogłoszono okres żałoby, który oficjalnie zakończył się dopiero w 1997 roku, trzy lata po śmierci. Jego syn, długo przygotowywany następca, Kim Dzong Il, zastąpił go na stanowisku najwyższego przywódcy Korei Północnej. Kim Dzong Il nie został prezydentem, ponieważ Il-Sung otrzymał honorowy tytuł "Wiecznego Prezydenta". Zamiast tego został mianowany sekretarzem generalnym Komitetu Centralnego Partii Robotniczej Korei (przywódcy partii rządzącej). Korea Północna jest więc jedynym krajem na świecie, któremu technicznie przewodzi martwy człowiek.

Propaganda państwowa przedstawiała Kim Il Sunga jako boga dla ludu i kiedy zmarł, wielu ludzi czuło się zagubionych, przygnębionych i zdezorientowanych, ponieważ wielu wierzyło, że nie mógł umrzeć.

Opór wobec Japonii

Podczas japońskiej okupacji Korei Kim Il Sung był związany z wieloma opozycyjnymi grupami partyzanckimi.