Ruch praw obywatelskich

Przed ruchem praw obywatelskich

Przed amerykańską wojną domową w Stanach Zjednoczonych było prawie cztery miliony czarnych niewolników. Tylko biali ludzie z prawem własności mogli głosować, a tylko biali mogli być obywatelami Stanów Zjednoczonych.

Po wojnie domowej rząd Stanów Zjednoczonych uchwalił trzy poprawki do konstytucji:

• 13. poprawka (1865) zakończyła niewolnictwo
• 14. poprawka (1868) przyznała Afroamerykanom obywatelstwo
• 15. poprawka (1870) przyznała prawo do głosowania afroamerykańskim mężczyznom (w tym czasie żadna kobieta w USA nie mogła głosować).

Na południu

Po wojnie secesyjnej rząd USA próbował wyegzekwować prawa byłych niewolników na Południu w procesie zwanym Odbudową. Jednak w 1877 roku odbudowa się skończyła. W latach 90-tych XIX w. ustawodawstwo stanów południowych było znów całkowicie białe. Południowi Demokraci, którzy nie popierali praw obywatelskich dla czarnych, całkowicie rządzili Południem. To dało im dużo władzy w Kongresie Stanów Zjednoczonych. Na przykład Południowi Demokraci byli w stanie zapewnić, że prawa przeciwko linczowaniu nie zostaną uchwalone.

Od 1890 roku Południowi Demokraci zaczęli uchwalać prawa państwowe, które odbierały Afroamerykanom prawa, jakie uzyskali. Te rasistowskie prawa stały się znane jako prawa Jim Crow. Na przykład, obejmowały one:

• Prawa, które uniemożliwiały czarnym głosowanie (nazywa się to pozbawieniem praw obywatelskich). Ponieważ nie mogli oni głosować, czarni również nie mogli być na ławie przysięgłych.
• Prawa, które wymagały segregacji rasowej - rozdzielenia czarnych i białych. Na przykład, czarni nie mogli:
• Chodzić do tych samych szkół, restauracji lub szpitali, co biali.
• Korzystać z tych samych łazienek co białe lub pić z tych samych fontann wodnych
• Siedzieć przed białymi na autobusach

W 1896 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł w sprawie Plessy przeciwko Fergusonowi, że prawa te były legalne. Powiedzieli, że posiadanie rzeczy "oddzielnych, ale równych" jest w porządku. Na południu, wszystko było oddzielne. Jednak miejsca takie jak czarne szkoły i biblioteki dostały znacznie mniej pieniędzy i nie były tak dobre jak miejsca dla białych. Rzeczy były oddzielne, ale nie równe.

Przemoc wobec czarnych ludzi wzrosła. Jednostki, grupy, policja i ogromne tłumy ludzi mogą skrzywdzić lub nawet zabić Afroamerykanów, bez próby powstrzymania ich przez rząd lub ukarania. Lincze stały się bardziej powszechne.

W całych Stanach Zjednoczonych

Problemy były najgorsze na południu. Jednak dyskryminacja i napięcia społeczne dotknęły również Amerykanów afrykańskich w innych obszarach.

Segregacja w budownictwie mieszkaniowym była problemem w całych Stanach Zjednoczonych. Wielu Afroamerykanów nie mogło uzyskać kredytów hipotecznych na zakup domów. Realtorzy nie sprzedawali domów czarnych ludzi na przedmieściach, gdzie mieszkali biali ludzie. Nie wynajmowaliby też mieszkań w białych dzielnicach. Aż do lat 50. rząd federalny nic z tym nie robił.

Kiedy został wybrany w 1913 roku, prezydent Woodrow Wilson rozdzielił urzędy państwowe. Uważał, że segregacja jest najlepsza dla wszystkich.

Czarni ludzie walczyli zarówno w I jak i II wojnie światowej. Wojsko zostało jednak odseparowane i nie dano im takich samych możliwości jak białym żołnierzom. Po aktywizmie czarnych weteranów, prezydent HarryTruman odseparował wojsko w 1948 roku.

Wczesny aktywizm

Amerykanie afrykańscy próbowali walczyć z dyskryminacją na wiele sposobów. Tworzyli nowe grupy i próbowali tworzyć związki zawodowe. Starali się wykorzystać sądy do wymierzenia sprawiedliwości. Na przykład w 1909 roku utworzono Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Ludzi Kolorowych (NAACP). Walczyło ono o zaprzestanie dyskryminacji rasowej poprzez procesy sądowe, edukację i lobbing.

Jednak w końcu wielu Afroamerykanów sfrustrowało się i zaczęło nie lubić pomysłu stosowania powolnych, legalnych strategii w celu osiągnięcia desegregacji. Zamiast tego działacze afroamerykańscy postanowili wykorzystać połączenie protestów, niestosowania przemocy i obywatelskiego nieposłuszeństwa. Tak właśnie rozpoczął się Afroamerykański Ruch Praw Obywatelskich w latach 1954-1968.

Galeria zdjęć

Izba Reprezentantów świętuje po uchwaleniu trzynastej poprawki.


Lincz w stylu mafii Willa Jamesa w Kairze, Illinois (1909)

Istotne wydarzenia

Brown przeciwko Komisji Edukacji (1954)

Od 1896 r. szkoły na południu i w niektórych innych częściach kraju były segregowane. W tym samym roku Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Plessy v. Ferguson, że segregacja jest legalna, pod warunkiem, że sprawy są "odrębne, ale równe".

W 1951 roku trzynastu czarnych rodziców złożyło pozew zbiorowy przeciwko Kuratorium Oświaty w Topeka, Kansas. W pozwie tym rodzice argumentowali, że czarno-białe szkoły nie były "oddzielne, lecz równe". Powiedzieli, że czarna szkoła była znacznie gorsza od białej.

Pozew w końcu trafił do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Po latach pracy, Thurgood Marshall i zespół innych prawników z NAACP wygrali sprawę. Sąd Najwyższy orzekł, że segregowane szkoły były nielegalne. Wszyscy dziewięciu sędziów Sądu Najwyższego zgodziło się.

W swojej decyzji Trybunał stwierdził:

Dochodzimy do wniosku, że w... edukacji publicznej nie ma miejsca na doktrynę "oddzielny, ale równy". Oddzielne placówki edukacyjne są z natury rzeczy nierówne.

To było pierwsze duże zwycięstwo Ruchu Praw Obywatelskich. Jednak Brown nie odwrócił Plessy przeciwko Fergusonowi. Brown uczynił segregację w szkołach nielegalną. Ale segregacja we wszystkich innych miejscach była nadal legalna.

Bojkot autobusu Montgomery'ego (1955-1956)

Przywódcy praw obywatelskich skupili się na Montgomery'm w Alabamie, ponieważ segregacja była tam tak skrajna. 1 grudnia 1955 roku miejscowa czarna przywódczyni RosaParks odmówiła rezygnacji z miejsca w publicznym autobusie, aby zrobić miejsce dla białego pasażera. Parks i była działaczką na rzecz praw obywatelskich i członkinią NAACP; właśnie wróciła ze szkolenia na temat nieagresywnego nieposłuszeństwa obywatelskiego. Została aresztowana.

Afroamerykanie zebrali się i zorganizowali bojkot autobusu Montgomery. Postanowili, że nie będą już jeździć autobusami, dopóki nie zostaną potraktowani tak samo jak biali. W ramach segregacji, czarni nie mogli siedzieć przed białymi - musieli siedzieć z tyłu autobusu. Ponadto, jeśli biali powiedzieli czarnemu, żeby się ruszył, żeby mógł usiąść, to czarny musiał.

Większość z 50.000 Afroamerykanów z Montgomery'ego wzięła udział w bojkocie. Trwał on 381 dni i prawie doprowadził do bankructwa systemu autobusowego. W międzyczasie NAACP pracował nad procesem sądowym dotyczącym segregacji na autobusach. W 1956 r. wygrali sprawę, a Sąd Najwyższy nakazał Alabamie de segregację autobusów. Bojkot zakończył się zwycięstwem.

Odseparowanie Little Rock Central High School (1957)

W 1957 roku NAACP zapisał dziewięciu afroamerykańskich uczniów (zwanych "Little Rock Nine") do Little Rock Central High School w Little Rock, Arkansas. Wcześniej w szkole mogli uczęszczać tylko biali. Jednakże, Zarząd szkoły Little Rock zgodził się przestrzegać decyzji Sądu Najwyższego w Brown przeciwko Radzie Edukacji i de segregacji swoich szkół.

Potem przyszedł pierwszy dzień szkoły czarnych uczniów. Gubernator Arkansas wezwał żołnierzy z Gwardii Narodowej Arkansas, aby uniemożliwić czarnym studentom wejście do szkoły. To było wbrew orzeczeniu Sądu Najwyższego, więc prezydent Dwight D. Eisenhower się w to zaangażował. Przejął on kontrolę nad Gwardią Narodową Arkansas i kazał im opuścić szkołę. Potem wysłał żołnierzy z armii Stanów Zjednoczonych, by chronili uczniów. To było ważne zwycięstwo w dziedzinie praw obywatelskich. Oznaczało to, że rząd federalny był skłonny zaangażować się i zmusić stany do zakończenia segregacji w szkołach.

Niestety, Little Rock Nine było bardzo źle traktowane przez wielu białych uczniów w szkole. Pod koniec roku szkolnego, Little Rock Central High School została zamknięta, więc nie będzie musiała wpuszczać czarnych uczniów w przyszłym roku. Inne szkoły na południu zrobiły to samo.

Sit-ins (1958-1960)

W latach 1958-1960 działacze wykorzystywali sit-ins do protestowania przeciwko segregacji na ladach obiadowych (małe restauracje wewnątrz sklepów). Siadali przy straganie i grzecznie prosili o jedzenie. Kiedy kazano im wyjść, nadal siedzieli cicho przy ladzie. Często pozostawały aż do momentu zamknięcia lady obiadowej. Grupy aktywistów wracały, by siedzieć w tych samych miejscach, dopóki nie zgodziły się służyć Amerykanom afrykańskim przy stole obiadowym.

W 1958 roku NAACP zorganizował pierwsze posiedzenie w Wichita w Kansas. Siedzieli przy ladzie obiadowej w sklepie zwanym Dockum's Drug Store. Po trzech tygodniach udało im się odseparować ten sklep. Niedługo potem wszystkie drogerie Dockum w Kansas zostały odseparowane. Następnie studenci w Oklahoma City w Oklahomie poprowadzili udane sit-in w innym sklepie z narkotykami.

W 1960 r. studenci (w tym niektórzy biali) zaczęli siedzieć na lunchu w Woolworth's w Greensboro w Północnej Karolinie. Po pewnym czasie zaczęli zasiadać przy innych ladach z lunchem. W sklepach, w których znajdowały się te lady, sprzedaż spadła o jedną trzecią. Sklepy te zostały odseparowane, aby nie stracić pieniędzy. Po pięciu miesiącach zasiadania, Woolworth's w Greensboro również zdezegregował lady na lunch. Gazety w całym kraju pisały o sit-ins Greensboro. Wkrótce, ludzie zaczęli siedzieć na południu.

Kilka dni po tym, jak uczniowie Greensboro rozpoczęli swoje zasiadki, studenci w Nashville, Tennessee rozpoczęli swoje własne zasiadki. Wybrali sklepy w tej części Nashville, która miała najwięcej sklepów. Przed rozpoczęciem zajęć zdecydowali, że nie będą stosować przemocy, bez względu na wszystko. Wypisali zasady, które zaczęli stosować także działacze w innych miastach. Ich zasady mówiły:

Nie [uderzaj] z powrotem ani nie przeklinaj w przypadku nadużycia. ... Nie należy blokować wejść do sklepów na zewnątrz [lub] korytarzy wewnątrz. [Bądź grzeczny] i przyjazny przez cały czas. Siadaj prosto, zawsze twarzą do lady. ... Proszę grzecznie kierować poszukiwaczy informacji do swojego lidera. Pamietaj o naukach Jezusa, Gandhiego, Martina Luthera Kinga. Miłość i niestosowanie przemocy jest drogą.

Wielu studentów z Nashville zostało zaatakowanych i wykorzystanych przez grupy białych ludzi, aresztowanych, a nawet pobitych przez policję. Jednak studenci zawsze byli niestosujący przemocy. Ich protesty i ataki na nich przyciągnęły więcej gazetowych opowieści i uwagę. Pokazały również, że działacze byli naprawdę nieagresywni. Po trzech miesiącach sit-ins wszystkie lady obiadowe w domach towarowych w centrum Nashville zostały odseparowane.

Wkrótce w całym kraju pojawiły się sit-ins. Nawet w Nevadzie i w północnych stanach, takich jak Ohio. Ponad 70,000 ludzi, czarnych i białych, wzięło udział w sit-ins. Protestowali oni w różnego rodzaju wydzielonych miejscach - nie tylko na lunchu, ale także na plażach, w parkach, muzeach, bibliotekach, basenach i innych miejscach publicznych.

Wywiadowcy otrzymali nawet poparcie prezydenta Eisenhowera. Po rozpoczęciu zasiadania w gremium Greensboro powiedział, że jest "głęboko współczujący z wysiłkami każdej grupy na rzecz korzystania z praw do równości, które są zagwarantowane w Konstytucji".

W kwietniu 1960 roku studenci, którzy prowadzili sit-ins, zostali zaproszeni na konferencję. Na konferencji postanowili oni utworzyć Studencki Komitet Koordynacyjny ds. Niestosowania Przemocy (SNCC). SNCC stałaby się ważną grupą w ruchu na rzecz praw obywatelskich.

Freedom Rides (1961)

W 1960 roku Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Boynton przeciwko Virginii, że segregacja osób w środkach transportu publicznego, które jeździły z jednego stanu do drugiego, była nielegalna. W 1961 roku działacze studenccy postanowili sprawdzić, czy państwa południowe zastosują się do tego orzeczenia. Grupy czarno-białych działaczy postanowiły jeździć autobusami przez Południe, siedząc razem, zamiast segregować się. Planowali jeździć autobusami z Waszyngtonu do Nowego Orleanu w Luizjanie. Nazwali te przejażdżki "Freedom Rides."

Jeźdźcy Wolności spotkali się z niebezpieczeństwem i przemocą. Na przykład:

• Jeden z autobusów w Alabamie został zbombardowany, a Freedom Riders musieli uciekać za swoje życie.
• W Birmingham w Alabamie komisarz ds. bezpieczeństwa publicznego Eugene "Bull" Connor pozwolił członkom Ku Klux Klan na 15 minutowy atak na Freedom Riders, zanim policja "ochroniła" ich. Jeźdźcy zostali ciężko pobici, a jeden z nich potrzebował 50 szwów w głowie.
• W Montgomery w Alabamie, Jeźdźcy Wolności zostali zaatakowani przez tłum (dużą, rozgniewaną grupę) białych ludzi. Wywołało to ogromne zamieszki, które trwały dwie godziny. Pięciu Freedom Riderów musiało jechać do szpitala, a 22 innych zostało rannych.

Studencki Komitet Koordynacyjny ds. Niestosowania Przemocy (SNCC) przyniósł więcej Jeźdźców Wolności, aby utrzymać ten ruch. Spotkali się również z przemocą:

“	Murzyn jest inny, ponieważ Bóg uczynił go innym, aby go ukarać. - Gubernator Mississippi, Ross Barnett, o tym dlaczego poparł segregację	”

• W Montgomery, inny tłum zaatakował autobus. Wybił jednego działacza nieprzytomnego i wybił drugiemu zęby.
• W Jackson, Mississippi, Freedom Riders zostali aresztowani za korzystanie z "tylko białych" łazienek i lady obiadowej.
• Do ruchu dołączyli Nowi Jeźdźcy Wolności. Gdy dotarli do Jackson, zostali również aresztowani. Do końca lata, ponad 300 osób zostało wsadzonych do więzienia.

Nowe prawo

Jednak ludzie w całym kraju zaczęli wspierać Jeźdźców Wolności, którzy nigdy nie używali przemocy, nawet gdy byli atakowani. W końcu Robert Kennedy, prokurator generalny w rządzie jego brata Johna F. Kennedy'ego, nalegał na wprowadzenie nowej ustawy o de segregacji. Tak było napisane:

• Ludzie mogliby siedzieć w autobusach, gdziekolwiek by nie wybrali.
• Na dworcach autobusowych nie może być żadnych znaków "białych" i "kolorowych".
• Nie może być oddzielnych fontann do picia, toalet ani poczekalni dla białych i czarnych.
• Lady obiadowe musiały służyć ludziom wszystkich ras.

Rejestracja wyborców (1961-1965)

W latach 1961-1965 grupy aktywistów starały się o zarejestrowanie (wpisanie do rejestru) czarnych do głosowania. Od zakończenia Odbudowy państwa południowe przyjęły ustawy i stosowały wiele strategii, aby powstrzymać czarnych ludzi od rejestrowania się do głosowania. Często prawa te nie miały zastosowania do białych ludzi.

W Mississippi zaczęli działać działacze na rzecz rejestracji wyborców. Wszystkie organizacje praw obywatelskich w Mississippi połączyły się, aby spróbować zarejestrować ludzi. Następnie grupy aktywistów w Luizjanie, Alabamie, Gruzji i Południowej Karolinie rozpoczęły podobne programy. Kiedy jednak aktywiści próbowali zarejestrować czarnych ludzi do głosowania, policja, biali rasiści, a Ku Klux Klan pobili ich, aresztowali, zastrzelili, a nawet zamordowali.

Tymczasem czarni, którzy próbowali zarejestrować się na głosowanie, byli zwalniani z pracy, wyrzucani z domów, bici, aresztowani, zastraszani, a czasem mordowani.

W 1964 roku uchwalono ustawę o prawach obywatelskich z 1964 roku. Uczyniła ona dyskryminację niezgodną z prawem, a w szczególności stwierdziła, że niezgodne z prawem jest posiadanie różnych wymogów dotyczących rejestracji wyborców różnych ras. Jednak nawet po uchwaleniu tej ustawy, państwa Południa nadal bardzo utrudniały czarnym głosowanie. Wreszcie, przyjęto ustawę o prawach wyborczych z 1965 roku. Ustawa ta zawierała sposoby zapewnienia, że wszyscy obywatele Stanów Zjednoczonych uzyskają prawo do głosowania.

Integracja uniwersytetów w Mississippi (1956-1965)

Począwszy od 1956 roku, czarny mężczyzna o nazwisku Clyde Kennard chciał iść do Mississippi Southern College. Kennard służył w wojnie koreańskiej i chciał wykorzystać ustawę GI, by pójść do college'u. Prezes college'u, William McCain, poprosił polityków stanowych i lokalną grupę rasistowską, która popierała segregację, aby Kennard nigdy nie dostał się do college'u.

Kenner został dwukrotnie aresztowany za przestępstwa, których nigdy nie popełnił. Ostatecznie został skazany na siedem lat więzienia. Po tym, jak Kennard spędził trzy lata w więzieniu pracując przymusowo, gubernator Ross Barnett ułaskawił go. Dziennikarze zbadali sprawę Kennarda i napisali, że państwo nie zapewniło Kennardowi leczenia, którego potrzebował na raka jelita grubego. Kennard zmarł w tym samym roku. Później, w 2006 roku, sąd orzekł, że Kennard był niewinny zbrodni, za które trafił do więzienia.

We wrześniu 1962 r. James Meredith wygrał sprawę sądową, która dała mu prawo studiowania na Uniwersytecie w Mississippi. Trzy razy próbował dostać się na uniwersytet, by zapisać się na zajęcia. Gubernator Ross Barnett za każdym razem blokował Meredith. Powiedział Meredith: "Szkoła nie będzie zintegrowana z Mississippi, dopóki ja będę twoim gubernatorem."

Prokurator generalny Robert Kennedy wysłał marszałków Stanów Zjednoczonych, by chronili Meredith. 30 września 1962 roku, Meredith mogła wstąpić do college'u, a marszałkowie go chronili. Jednak tego wieczoru, studenci i inni rasistowscy biali rozpoczęli zamieszki. Rzucali kamieniami i strzelali do Marshalsów. Zginęły dwie osoby, 28 marszałków zostało zastrzelonych, a kolejne 160 osób zostało rannych. Prezydent John F. Kennedy wysłał Armię Stanów Zjednoczonych do szkoły, aby powstrzymać zamieszki. Meredith była w stanie rozpocząć zajęcia w szkole dzień po przybyciu Armii. Meredith przeżyła prześladowania i izolację w college'u i ukończyła szkołę 18 sierpnia 1963 r., uzyskując stopień naukowy z nauk politycznych.

Meredith i inni działacze nadal pracowali nad de segregacją uniwersytetów publicznych. W 1965 roku dwaj pierwsi studenci afroamerykańscy mogli studiować na Uniwersytecie w południowym Mississippi.

Kampania w Birmingham (1963)

W 1963 roku Południowochrześcijańska Konferencja Przywództwa (SCLC) rozpoczęła kampanię w Birmingham, Alabama. Jej celem było odseparowanie sklepów w centrum Birmingham, zapewnienie uczciwych warunków najmu oraz stworzenie komitetu, w skład którego weszliby czarni i biali, a który miał opracować plan odseparowania szkół w Birmingham. Martin Luther King opisał Birmingham jako "prawdopodobnie najbardziej [całkowicie] odseparowane miasto w Stanach Zjednoczonych".

Komisarzem ds. bezpieczeństwa publicznego w Birmingham był Eugene "Bull" Connor. (Komisarz ds. bezpieczeństwa publicznego jest odpowiedzialny za policję i straż pożarną oraz zajmuje się sytuacjami kryzysowymi, które mogą być niebezpieczne dla mieszkańców miasta. ) Connor był bardzo przeciwny integracji. Często pozwalał policji, Ku Klux Klan i rasistowskim białym ludziom atakować działaczy na rzecz praw obywatelskich. Obiecał, że czarni i biali nigdy nie zostaną zintegrowani w Birmingham.

Aktywiści używali kilku różnych sposobów niestosowania przemocy, m.in. siedzących, klęczących w kościołach lokalnych i marszach. ^{s. 218} Jednak miasto otrzymało nakaz sądowy, w którym stwierdzono, że wszystkie takie protesty były nielegalne. Działacze wiedzieli, że jest to nielegalne i w akcie obywatelskiego nieposłuszeństwa odmówili wykonania nakazu sądowego. ^{s. 108} Aresztowano protestujących, w tym Marcina Lutra Kinga.

Podczas pobytu w więzieniu, King był przetrzymywany w izolatce. Napisał tam swój słynny "List z więzienia w Birmingham". Został wypuszczony po około tygodniu.

Dziecięca krucjata

Jednak bardzo niewielu działaczy mogło sobie pozwolić na ryzyko aresztowania. Jeden z liderów SCLC wpadł wówczas na pomysł przeszkolenia uczniów liceum, college'u i szkoły podstawowej do wzięcia udziału w protestach. Uzasadnił, że uczniowie nie mają pracy na pełny etat, nie mają rodzin, którymi mogliby się zajmować i "stać ich" na to, by być w więzieniu więcej niż ich rodziców.

Newsweek nazwał później ten plan "Krucjatą dzieci". 2 maja ponad 600 uczniów, w tym już w wieku 8 lat, próbowało przemaszerować z miejscowego kościoła do ratusza. Wszyscy oni zostali aresztowani.

“	Idziemy pomimo psów i węży pożarniczych. Posunęliśmy się za daleko, by zawrócić. - Martin Luther King, 3 maja 1963.	”

Następnego dnia, kolejny 1,000 studentów zaczęło maszerować. Bull Connor puścił psy policyjne, by je zaatakować i użył węży pożarniczych, by powalić uczniów. Byli tam dziennikarze, a filmy i zdjęcia pokazujące przemoc były pokazywane w telewizji i drukowane w całym kraju.

Umowa

Ludzie w całych Stanach Zjednoczonych byli tak wściekli na widok tych filmów, że prezydent Kennedy współpracował z SCLC i białymi firmami w Birmingham w celu wypracowania porozumienia. Powiedział:

• Lady obiadowe i inne miejsca publiczne w centrum miasta zostałyby pozbawione segregacji.
• Stworzyliby oni komitet, który miałby za zadanie ustalenie, jak powstrzymać dyskryminację w zatrudnieniu
• Wszyscy uwięzieni protestujący zostaną wypuszczeni (związki zawodowe, takie jak AFL-CIO, pomogły zebrać pieniądze na kaucję).
• Czarni i biali liderzy komunikowaliby się regularnie

Niektórzy biali z Birmingham nie byli zadowoleni z tej umowy. Zbombardowali siedzibę SCLC, dom brata King'a i hotel, w którym przebywał King. Tysiące czarnych zareagowało powstaniem; niektóre spalone budynki, a jeden nawet dźgnął nożem i zranił policjanta. ^{s. 301}

15 września 1963 r. Ku Klux Klan zbombardował kościół w Birmingham, gdzie często spotykali się działacze praw obywatelskich przed rozpoczęciem marszu. Ponieważ była to niedziela, trwały nabożeństwa kościelne. Bomba zabiła cztery młode dziewczyny i zraniła 22 inne osoby.

"Wznosząca się fala niezadowolenia" (1963)

Wiosną i latem 1963 roku w ponad stu miastach Stanów Zjednoczonych, w tym w miastach północnych, doszło do protestów. W Chicago doszło do zamieszek po tym, jak biały policjant zastrzelił 14-letniego czarnego chłopca, który uciekał z miejsca napadu. W Filadelfii i Harlemie czarni działacze i biali robotnicy walczyli, gdy próbowali zintegrować państwowe projekty budowlane. 6 czerwca ponad tysiąc białych ludzi zaatakowało sit-in w Północnej Karolinie, czarni aktywiści walczyli, a biały człowiek został zabity.

W Cambridge, Maryland, biali przywódcy ogłosili stan wojenny, aby zaprzestać walki pomiędzy czarnymi i białymi. Prokurator generalny Robert Kennedy musiał się zaangażować, by stworzyć umowę o deregulacji miasta.

11 czerwca 1963 roku gubernator Alabamy, George Wallace, stanął w drzwiach Uniwersytetu w Alabamie, aby powstrzymać pierwszych dwóch czarnych studentów przed wejściem do środka. Prezydent Kennedy musiał wysłać żołnierzy Stanów Zjednoczonych, aby wydostali go z tych drzwi i upewnili się, że czarni studenci mogą dostać się do szkoły.

W międzyczasie, rząd Kennedy'ego bardzo się zmartwił. Czarni przywódcy powiedzieli Robertowi Kennedy'emu, że coraz trudniej jest Afroamerykanom nie stosować przemocy, kiedy są atakowani, i kiedy tak długo trwało, aby rząd Stanów Zjednoczonych pomógł im uzyskać ich prawa obywatelskie. Wieczorem 11 czerwca prezydent Kennedy wygłosił przemówienie na temat praw obywatelskich. Mówił o "rosnącej fali niezadowolenia, która zagraża bezpieczeństwu publicznemu". Poprosił Kongres o uchwalenie nowych ustaw o prawach obywatelskich. Poprosił też Amerykanów o poparcie praw obywatelskich jako "kwestii moralnej... w naszym codziennym życiu".

Wczesnym rankiem 12 czerwca Medgar Evers, przywódca Mississippi NAACP, został zamordowany przez członka Ku Klux Klan. ^{s. 113} W następnym tygodniu prezydent Kennedy przekazał Kongresowi projekt ustawy o prawach obywatelskich i poprosił go o jej wprowadzenie do prawa. s. ¹²⁶

Marsz na Waszyngton (1963)

W 1963 r. przywódcy praw obywatelskich zaplanowali marsz protestacyjny w Waszyngtonie, D.C. Wszystkie główne grupy praw obywatelskich, niektóre związki zawodowe i inne grupy liberalne współpracowały przy planowaniu tego marszu. Pełna nazwa marszu brzmiała "Marsz o Waszyngtonie na rzecz pracy i wolności". Celem marszu było uchwalenie ustaw o prawach obywatelskich, skłonienie rządu Stanów Zjednoczonych do stworzenia większej ilości miejsc pracy oraz zapewnienie wszystkim równych, dobrych warunków mieszkaniowych, edukacji, miejsc pracy i prawa do głosowania. Najważniejszym celem było jednak doprowadzenie do uchwalenia ustawy o prawach obywatelskich prezydenta Kennedy'ego. ^{s. 159}

Wiele osób uważało, że nie będzie możliwe, aby tak wielu działaczy zebrało się bez przemocy i zamieszek. Rząd Stanów Zjednoczonych przygotował 19.000 żołnierzy w pobliżu, na wypadek zamieszek. Szpitale przygotowały się do leczenia ogromnej liczby rannych. Rząd uczynił sprzedaż alkoholu w Waszyngtonie nielegalną na dzień. ^{str. 159.}

Marsz w Waszyngtonie był jednym z największych bez użycia przemocy protestów na rzecz praw człowieka w historii Stanów Zjednoczonych. Martin Luther King, Jr., uważał, że posiadanie 100.000 uczestników marszu sprawi, że impreza zakończy się sukcesem. W dniu 28 sierpnia 1963 r. około 250.000 działaczy z całego kraju zebrało się na marszu. W marszu wzięło udział około 60.000 białych ludzi (w tym grupy kościelne i członkowie związków zawodowych) oraz od 75 do 100 członków Kongresu. ^{s. 160} Razem przemaszerowali od Waszyngtońskiego Pomnika do Pomnika Lincolna. Tam wysłuchali wystąpień liderów praw obywatelskich.

Martin Luther King, Jr., przemawiał jako ostatni. Jego przemówienie, zatytułowane "Mam marzenie", stało się jednym z najbardziej znanych przemówień na temat praw obywatelskich w historii.

Historycy twierdzą, że marsz na Waszyngton pomógł w uchwaleniu ustawy o prawach obywatelskich prezydenta Kennedy'ego.

Malcolm X dołącza do ruchu (1964)

Malcolm X był amerykańskim ministrem, który nawrócił się na islam w więzieniu, około 1948 roku. Stał się członkiem Narodu Islamu. ^{s. 138} Grupa ta wierzyła w czarną dominację - że czarna rasa jest najlepsza ze wszystkich. Uważali oni, że czarni powinni być całkowicie niezależni od białych, a ostatecznie powinni wrócić do Afryki. ^{s. 127-128, 132-138pp. 149-152 Uważali} też, że czarni mają prawo do walki i używania przemocy, aby uzyskać swoje prawa. Z tego powodu Malcolm X i Naród Islamu nie poparli ruchu na rzecz praw obywatelskich, ponieważ nie stosował przemocy i wspierał integrację. s. ^79-80

Jednak w marcu 1964 roku Malcolm X został wyrzucony z Narodu Islamu, ponieważ nie zgadzał się z liderem grupy, Eliaszem Muhammadem. Zaoferował on współpracę z innymi grupami obrony praw obywatelskich, jeśli zgodzą się one, że czarni mają prawo do obrony.

26 marca 1964 roku Malcolm spotkał się z Martinem Lutherem Kingiem, Jr. Malcolm planował postawić Stanom Zjednoczonym przed ONZ zarzuty, że Stany Zjednoczone łamią prawa człowieka Amerykanów afrykańskich. Dr King mógł planować poparcie tego faktu.

W latach 1963-1964 obrońcy praw obywatelskich coraz bardziej złościli się i chętniej walczyli z białymi. W kwietniu 1964, Malcolm wygłosił słynne przemówienie o nazwie "Ballot albo kula". ("The ballot" means "voting.") W przemówieniu tym powiedział, że jeśli rząd USA "nie chce lub nie jest w stanie bronić życia i mienia Murzynów", wówczas Afroamerykanie powinni się bronić. ^{str. 43} Ostrzegł polityków, że wielu Afroamerykanów nie jest skłonnych "nadstawiać już drugiego policzka". ^{str. 25} Następnie ostrzegł białą Amerykę przed tym, co stanie się, jeśli czarni nie będą mogli głosować:

“

Jeśli nie rzucimy karty do głosowania, skończy się to sytuacją, w której będziemy musieli rzucić kulę. To albo karta do głosowania, albo kula... Nadchodzi nowa strategia. To będą koktajleMołotowa w tym miesiącu, granaty ręczne w przyszłym miesiącu, a co innego w przyszłym miesiącu. To będą karty do głosowania, albo kule. str.30

”

 

Mississippi Freedom Summer (1964)

Latem 1964 roku grupy praw obywatelskich sprowadziły do Missisipi prawie 1000 działaczy. Większość z nich stanowili biali studenci. ^{s. 66} Ich celem była współpraca z czarnymi działaczami przy rejestracji wyborców, a także nauczanie czarnych dzieci w "Freedom Schools". Chcieli także pomóc w tworzeniu Missisipi Freedom Democratic Party (MFDP). W tym czasie tylko biali ludzie mogli brać udział w Mississippi Demokratycznej Partii. MFDP zostało zaplanowane jako kolejna partia polityczna, która pozwoliłaby czarnym i białym Demokratom uczestniczyć w polityce.

Wielu białych Missisipanów było wściekłych, że ludzie z innych stanów przybywają i próbują zmienić swoje społeczeństwo. Pracownicy rządowi, policja, Ku Klux Klan i inni rasistowscy biali użyli wielu strategii, aby zaatakować działaczy i czarnych ludzi, którzy próbowali zarejestrować się do głosowania. Projekt Freedom Summer trwał dziesięć tygodni. W tym czasie aresztowano 1062 działaczy, 80 zostało pobitych, a 4 zabitych. Trzech czarnych Missisipanów zostało zamordowanych, ponieważ wspierali prawa obywatelskie. Zbombardowano lub spalono trzydzieści siedem kościołów i trzydzieści czarnych domów lub przedsiębiorstw.

21 czerwca 1964 roku zniknęło trzech działaczy Freedom Summer. Tygodnie później znaleziono ich ciała. Zostali zamordowani przez członków miejscowego Ku Klux Klan - w tym także przez policję w wydziale szeryfa hrabstwa Neshoba. Kiedy ludzie szukali swoich ciał na lokalnych bagnach i w rzekach, znaleźli ciała 14-letniego chłopca i siedmiu innych mężczyzn, którzy również wydawali się być zamordowani w pewnym momencie.

Podczas lata Wolności działacze założyli co najmniej 30 Szkół Wolności i uczyli około 3500 uczniów. Wśród nich były dzieci, dorośli i osoby starsze. Szkoły uczyły o wielu rzeczach, takich jak czarna historia, prawa obywatelskie, polityka, ruch wolnościowy oraz podstawowe umiejętności czytania i pisania potrzebne do głosowania.

Również latem około 17.000 czarnych Missisipanów próbowało zarejestrować się do głosowania. Tylko 1600 było w stanie. Jednak ponad 80.000 przystąpiło do Missisipi Freedom Democratic Party (MFDP). Pokazało to, że chcą głosować i brać udział w polityce, a nie tylko pozwolić białym ludziom robić to za nich.

Ustawa o prawach obywatelskich z 1964 r.

Zaproponowana przez Johna F. Kennedy'ego ustawa o prawach obywatelskich miała poparcie północnych członków Kongresu - zarówno Demokratów jak i Republikanów. Południowi senatorowie zablokowali jednak uchwalenie proponowanej ustawy. Wstrzymali się na 54 dni, aby zablokować wejście ustawy w życie. W końcu, prezydent Lyndon B. Johnson dostał ustawę do uchwalenia.

2 lipca 1964 roku Johnson podpisał ustawę o prawach obywatelskich z 1964 roku. Ustawa ta mówi:

• Nielegalna była dyskryminacja ludzi w miejscach publicznych lub miejscach pracy, tylko ze względu na ich rasę, kolor skóry, religię, płeć lub kraj pochodzenia.
• Jeżeli miejsca naruszyłyby prawo, Prokurator Generalny mógłby wnieść przeciwko nim pozew, aby zmusić ich do przestrzegania prawa.
• Wszelkie stanowe lub lokalne przepisy prawne, które legalizowały dyskryminację w miejscach publicznych lub miejscach pracy, nie były już legalne.

Król przyznał Pokojową Nagrodę Nobla (1964)

W grudniu 1964 roku Martin Luther King otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla. Wręczając mu nagrodę, przewodniczący Komitetu Noblowskiego powiedział:

“

Dziś, gdy ludzkość ma bombę atomową, nadszedł czas, by odłożyć na bok naszą broń i uzbrojenie i wysłuchać przesłania, które dał nam Martin Luther King [:] "Wybór polega albo na niestosowaniu przemocy, albo na nieistnieniu".....  [Król] jest pierwszą osobą w świecie zachodnim, która pokazała nam, że walka może być [prowadzona] bez przemocy. Jest pierwszą osobą, która w trakcie swojej walki urzeczywistniła przesłanie miłości braterskiej i przekazała je wszystkim ludziom, wszystkim narodom i rasom.

”

Selma do Montgomery Marches (1965)

W styczniu 1965 roku Martin Luther King i SCLC udali się do Selmy w Alabamie. Tam grupy praw obywatelskich poprosiły ich o pomoc w zarejestrowaniu czarnych do głosowania. W tym czasie 99% osób zarejestrowanych na głosowanie w Selmie było białych. Razem rozpoczęli pracę nad prawami do głosowania.

Jednak w następnym miesiącu afroamerykanin o nazwisku Jimmie Lee Jackson został zastrzelony przez policjanta podczas pokojowego marszu. Jackson zmarł. ^{str. 121-123} Wielu Afroamerykanów było bardzo złych. SCLC obawiało się, że ludzie są tak źli, że mogą stać się agresywni.

SCLC postanowiła zorganizować marsz z Selmy do Montgomery'ego. Byłby to 54-milowy (87-kilometrowy) marsz. Aktywiści mieli nadzieję, że ten marsz pokaże, jak bardzo Afroamerykanie chcieli głosować. Chcieli też pokazać, że nie pozwolą, aby rasizm czy przemoc powstrzymały ich przed uzyskaniem równych praw.

Pierwszy marsz miał miejsce 7 marca 1965 roku. Policjanci i rasistowscy biali zaatakowali marszaków pałkami i gazem łzawiącym. Zagrozili zrzuceniem marszaków z mostu Edmunda Pettusa. Siedemnastu marszeńców musiało udać się do szpitala, a 50 innych zostało rannych. Ten dzień został nazwany Krwawą Niedzielą. Zdjęcia i film o pobitych marszobiegach były pokazywane w gazetach i telewizji na całym świecie.

Widząc te rzeczy, więcej ludzi wspiera działaczy na rzecz praw obywatelskich. Ludzie przybyli z całych Stanów Zjednoczonych, aby maszerować z działaczami. Jeden z nich, James Reeb, został zaatakowany przez białych ludzi za wspieranie praw obywatelskich. Zginął 11 marca 1965 roku.

W końcu prezydent Johnson zdecydował się wysłać żołnierzy Armii Stanów Zjednoczonych i Gwardii Narodowej Alabamy do ochrony marszandów. Od 21 do 25 marca marsznicy szli "Jefferson Davis Highway" z Selmy do Montgomery. 25 marca, 25.000 ludzi weszło do Montgomery'ego. Martin Luther King wygłosił przemówienie zatytułowane "Jak długo? Nie długo" w Alabama State Capitol. Powiedział marszałkom, że niedługo będą mieli równe prawa, "ponieważ łuk moralnego wszechświata jest długi, ale skłania się ku sprawiedliwości."

Po marszu Viola Liuzzo, biała kobieta z Detroit, pojechała na lotnisko z kilkoma innymi marszerami. Podczas jazdy powrotnej została zamordowana przez trzech członków Ku Klux Klan.

Ustawa o prawie do głosowania z 1965 r.

W dniu 6 sierpnia 1965 r. Stany Zjednoczone przyjęły ustawę o prawie do głosowania. Ustawa ta zabraniała powstrzymywania kogoś od głosowania ze względu na jego rasę. Oznaczało to, że wszystkie prawa stanowe, które powstrzymywały czarnych przed głosowaniem, były teraz nielegalne.

Przez prawie 100 lat referendarze (pracownicy rządowi, którzy rejestrowali osoby do głosowania) byli biali. Mieli oni całkowitą władzę nad tym, kogo mogliby zarejestrować, a kogo by nie zarejestrowali. Jeśli urzędnik rejestrujący odmówił rejestracji osoby czarnej, osoba ta mogła jedynie złożyć pozew, którego nie mogła wygrać. Jednak ustawa o prawach wyborczych w końcu wprowadziła zmiany do tego systemu. Jeśli rejestrator dyskryminowałby osoby czarne, Prokurator Generalny mógłby wysłać pracowników federalnych, którzy zastąpiliby lokalnych rejestratorów.

Prawo zadziałało od razu. W ciągu kilku miesięcy, 250,000 nowych czarnych wyborców zapisało się do głosowania. Jeden na trzech z nich został zarejestrowany przez pracownika federalnego, który zastąpił rasistowskiego rejestratora. W 1965 roku 74% czarnych wyborców w Mississippi faktycznie głosowało, a w Mississippi wybrano więcej czarnych polityków niż w jakimkolwiek innym stanie. Do 1967 roku większość Afroamerykanów została zarejestrowana do głosowania w 9 z 13 stanów na południu.

Polityka na Południu została całkowicie zmieniona przez Amerykanów afrykańskich mających prawo do głosowania. Biali politycy nie mogli już tworzyć prawa o Afroamerykanach bez udziału czarnych. W wielu częściach Południa, czarni mieli przewagę liczebną nad białymi. Oznaczało to, że mogli oni głosować na czarnych polityków i głosować na rasistowskich białych. Ponadto, czarni, którzy byli zarejestrowani do głosowania, mogli zasiadać w jury. Wcześniej, za każdym razem, gdy Afroamerykanin został oskarżony o przestępstwo, ława przysięgłych, która zdecydowała, czy są winni, była całkowicie biała.

Sprawiedliwy ruch mieszkaniowy (1966-1968)

W latach 1966-1968 ruch praw obywatelskich koncentrował się na sprawiedliwych warunkach mieszkaniowych. Nawet poza Południem, uczciwe warunki mieszkaniowe były problemem. Na przykład w 1963 roku Kalifornia przyjęła ustawę o sprawiedliwych warunkach mieszkaniowych, która zdelegalizowała segregację w budownictwie mieszkaniowym. Biali wyborcy i lobbyści z branży nieruchomości otrzymali w następnym roku odwrócenie tej ustawy. To pomogło wywołać zamieszki w Watts. (Później, w 1966 r., Kalifornia ponownie ustanowiła prawo Fair Housing Act).

Aktywiści, w tym Martin Luther King, kierowali ruchem na rzecz sprawiedliwych warunków mieszkaniowych w Chicago w 1966 roku. W następnym roku, młodzi członkowie NAACP zrobili to samo w Milwaukee. Aktywiści w obu miastach zostali fizycznie zaatakowani przez białych właścicieli domów, a legalnie przez polityków, którzy popierali segregację.

Fair Housing Bill

Spośród wszystkich ustaw dotyczących praw obywatelskich uchwalonych w ramach Ruchu Praw Obywatelskich, najtrudniej było uchwalić ustawę o sprawiedliwych warunkach mieszkaniowych. Ustawa ta uczyniłaby dyskryminację w zakresie mieszkalnictwa nielegalną. Oznaczało to, że czarni ludzie mogliby przeprowadzać się do białych dzielnic. Jak powiedział senator Walter Mondale: "To były prawa obywatelskie, które stawały się coraz bardziej osobiste."

Sugerowana ustawa o sprawiedliwych warunkach mieszkaniowych została najpierw przesłana do Senatu Stanów Zjednoczonych. Tam większość senatorów - północna i południowa - była przeciwna tej ustawie. W marcu 1968 roku, Senat wysłał słabszą wersję do Izby Reprezentantów. Oczekiwano, że Izba wprowadzi zmiany, które jeszcze bardziej osłabią tę ustawę.

To się nie wydarzyło. 4 kwietnia 1968 roku, Martin Luther King został zamordowany. To sprawiło, że wielu członków Kongresu poczuło, że muszą szybko zrobić coś z prawami obywatelskimi. Dzień po zamordowaniu doktora Kinga, senator Mondale stanął przed Senatem i powiedział:

“

[Największy zwolennik] niestosowania przemocy [relacji] między rasami jest martwy. Jego hojność dla białego człowieka, jego wiara w podstawową dobrą wolę wszystkich ludzi i jego dramatyczne, pokojowe działanie umożliwiło mu rozmowę z obiema rasami. . . . Możemy się dziś modlić, aby śmierć przywódcy, który nie użył przemocy, nie przywróciła jej do życia. W najbliższych dniach musimy działać, aby spełnić marzenie króla. . . . Do Kongresu należy dziś udzielenie potężnego wsparcia... poprzez natychmiastowe uchwalenie ustawy o prawach obywatelskich z 1968 roku i szybkie podjęcie działań w celu zapewnienia zatrudnienia i możliwości mieszkaniowych wszystkim czarnym i białym.

”

10 kwietnia Kongres uchwalił ustawę o prawach obywatelskich z 1968 roku. Następnego dnia prezydent Johnson podpisał tę ustawę. Część prawa nazywa się "Uczciwa ustawa mieszkaniowa". Uniemożliwia ona dyskryminację w sprzedaży, wynajmie lub pożyczaniu pieniędzy na mieszkanie, ze względu na rasę, kolor skóry, religię lub kraj pochodzenia danej osoby.

Zabójstwo króla i kampania na rzecz ubogich ludzi (1968)

W 1968 roku Martin Luther King i SCLC planowali Kampanię Ubogich Ludzi. Uczestniczyli w niej ludzie wszystkich ras. Celem ruchu było zmniejszenie ubóstwa ludzi wszystkich ras.

W ramach swojej pracy przeciwko ubóstwu, dr King i SCLC zaczęli wypowiadać się przeciwko wojnie w Wietnamie. King argumentował, że biedni ludzie w Wietnamie są zabijani, a wojna uczyni ich tylko biedniejszymi. Argumentował również, że Stany Zjednoczone wydają coraz więcej pieniędzy i czasu na wojnę, a coraz mniej na programy pomocy biednym Amerykanom.

W marcu 1968 r. dr King został zaproszony do Memphis w Tennessee, aby wspierać strajkujących śmieciarzy. Robotnicy ci otrzymywali bardzo niskie wynagrodzenie, a dwóch robotników zginęło wykonując swoją pracę. Chcieli być członkami związku zawodowego. Dr King uważał, że ten strajk doskonale pasuje do jego Kampanii Biednych Ludzi. Jak tylko dotarł do Memphis, King zaczął otrzymywać pogróżki.

Dzień przed tym, jak został zamordowany, król wygłosił kazanie "Byłem na szczycie góry". Następnego dnia został zamordowany. Po zabiciu Kinga, ludzie zbuntowali się w ponad 100 miastach w całych Stanach Zjednoczonych.

Lider praw obywatelskich Ralph Abernathy kontynuował kampanię na rzecz ubogich ludzi po śmierci króla. Około 3.000 aktywistów obozowało w National Mall w Waszyngtonie przez około sześć tygodni.

Dzień przed pogrzebem doktora Kinga, jego żona, Coretta Scott King, i trójka ich dzieci prowadzili 20.000 marszów przez Memphis. Żołnierze chronili marszruty. 9 kwietnia, pani King poprowadziła kolejne 150,000 ludzi przez Atlantę podczas pogrzebu doktora Kinga. Stary, drewniany wóz, ciągnięty przez muły, ciągnął trumnę doktora Kinga. Wagon był symbolem Kampanii Biednych Ludzi Dr. Kinga.

Pani King powiedziała kiedyś:

“

[Martin Luther King, Jr.] oddał swoje życie za ubogich świata, śmieciarzy z Memphis i chłopów z Wietnamu. W dniu, w którym Murzyni i inni w niewoli są prawdziwie wolni, w dniu, w którym zniesiona zostanie wola, w dniu, w którym nie będzie już wojen, w tym dniu wiem, że mój mąż spocznie w zasłużonym pokoju.

”

Segregacja edukacyjna w Stanach Zjednoczonych przed Brownem


Odcinek lunchu z lady Greensboro w Północnej Karolinie...


Freedom Riders being arrested in Tallahassee, Florida, 16 czerwca 1961 r.


James Meredith chodzący do klasy, chroniony przez marszałków USA.


"Bull" Connor często pozwalał na atakowanie obrońców praw obywatelskich.


George Wallace stojący w drzwiach Uniwersytetu w Alabamie, by trzymać czarnych studentów z daleka.


Widok na tłum na Marszu na Waszyngtonie


Malcolm X spotyka się z Martinem Lutherem Kingiem, Jr., 26 marca 1964 r.


Plakat FBI przedstawiający trzech zaginionych aktywistów


Policja atakuje nieagresywnych marszandów w "Krwawą Niedzielę".


Prezydent Lyndon Johnson i dr King mówią o uczciwych warunkach mieszkaniowych w 1966 roku.

Śmierć

Wiele osób zginęło podczas Ruchu Praw Obywatelskich. Niektóre z nich zostały zabite, ponieważ popierały prawa obywatelskie. Inni zostali zabici przez Ku Klux Klan (KKK) lub innych rasistowskich białych, którzy chcieli terroryzować czarnych ludzi. Nikt nie wie, ile osób zginęło w czasie trwania Ruchu Praw Obywatelskich. Oto jednak kilka przykładów. Osoby, których imiona są zaznaczone na niebiesko, były dziećmi lub nastolatkami, kiedy zostały zabite.

Ofiara (ofiary):	Do domu:	Rok zabity:	Zabity w środku:	Zabity przez:	Źródło:
Rev. George W. Lee, członek NAACP	Mississippi	1955	Mississippi	Członkowie Rady Białych Obywateli, którzy nie lubili, jak ksiądz Lee rejestrował czarnych do głosowania
Lamar Smith	Mississippi	1955	Mississippi	Nieznany biały człowiek, ponieważ Smith zorganizował czarnych do głosowania
Emmett Till (14 lat)	Chicago	1955	Mississippi	Zlinczowany przez dwóch białych mężczyzn, którzy oskarżyli go o flirtowanie z białą kobietą.
John Earl Reese (16 lat)	Texas	1955	Texas	Zastrzelony przez białych mężczyzn, którzy próbowali przestraszyć czarnych, by zrezygnować z planów nowej szkoły.
Willie Edwards	Alabama	1957	Alabama	Zlinczowany przez czterech członków Ku Klux Klan, którzy myśleli, że spotyka się z białą kobietą (nie był).
Kpr. Roman Ducksworth		1962	Mississippi	Policjant, który kazał mu wysiąść z autobusu i zastrzelić go. Oficer mógł pomyśleć, że jest Freedom Riderem
Paul Guihard, dziennikarz	Anglia	1962	Uniwersytet w Mississippi zamieszki	Uczniowie buntujący się po tym, jak James Meredith został wpuszczony do szkoły.
William Lewis Moore	Nowy Jork	1963	Alabama	Zabity podczas marszu na prawa obywatelskie, sam, z Tennessee do Mississippi
Medgar Evers, lider NAACP	Mississippi	1963	Podjazd do jego domu	Byron De La Beckwith (członek Rady Białych Obywateli)
Addie Mae Collins (14 lat)	Alabama	1963	Ataki bombowe na Kościół Baptystów na 16. ulicy	4 Członkowie Ku Klux Klan	p. 147
Denise McNair (11)	Alabama	1963	Ataki bombowe na Kościół Baptystów na 16. ulicy	4 Członkowie Ku Klux Klan	p. 147
Carole Robertson (14)	Alabama	1963	Ataki bombowe na Kościół Baptystów na 16. ulicy	4 Członkowie Ku Klux Klan	p. 147
Cynthia Wesley (14)	Alabama	1963	Ataki bombowe na Kościół Baptystów na 16. ulicy	4 Członkowie Ku Klux Klan	p. 147
Virgil Lamar Ware (13)	Alabama	1963	Alabama	Postrzelony przez białych nastolatków, którzy właśnie przybyli z rajdu, który wspierał segregację
Louis Allen	Mississippi	1964	Mississippi	Zabity po tym, jak widziałam, jak zamordowano innego pracownika ochrony praw obywatelskich.
Johnnie May Chappel	Floryda	1964	Floryda	Biali mężczyźni szukający czarnego człowieka do zastrzelenia
Ks. Bruce Klunder	Oregon	1964	Ohio	Zmiażdżony przez buldożer podczas protestu przeciwko segregacji szkoły, która była budowana.
Henryk Hezekiah Dee (19 lat)	Mississippi	1964	Mississippi	Członkowie Ku Klux Klan, którzy myśleli, że jest częścią spisku o zdobycie broni dla czarnych (nie był)
Charles Eddie Moore (19)	Mississippi	1964	Mississippi	Członkowie Ku Klux Klan, którzy myśleli, że jest częścią spisku o zdobycie broni dla czarnych (nie był)
James Earl Chaney, działacz Freedom Summer	Mississippi	1964	Hrabstwo Neshoba, Mississippi	Zlinczowany przez 10 członków KKK (7 skazanych)
Andrew Goodman, działacz Freedom Summer	Nowy Jork	1964	Hrabstwo Neshoba, Mississippi	Zlinczowany przez 10 członków KKK (7 skazanych)
Michael Schwerner, działacz Freedom Summer	Nowy Jork	1964	Hrabstwo Neshoba, Mississippi	Zlinczowany przez 10 członków KKK (7 skazanych)
Podpułkownik Lemuel Penn	Washington, D.C.	1964	Gruzja	Zastrzelony przez członka Ku Klux Klan w przejeżdżającym samochodzie, podczas gdy Penn jechał do domu ze szkolenia rezerwatu armii amerykańskiej.
Malcolm X	Nebraska	1965	Nowy Jork	3 Narodowość członków islamu
Jimmie Lee Jackson	Alabama	1965	Alabama	Policjant podczas spokojnego marszu	pp. 121–123
Rev. James Reeb	Boston	1965	Selma	3 białych mężczyzn, którzy pobili go za wspieranie praw obywatelskich
Viola Liuzzo	Pensylwania	1965	Selma	4 Członkowie Ku Klux Klan za wspieranie praw obywatelskich
Willie Brewster	Alabama	1965	Alabama	Zastrzelony przez białych mężczyzn, którzy należeli do brutalnej grupy neonazistowskiej
Jonathan Daniels	Boston	1965	Alabama	Zastępca szeryfa zaraz po tym, jak został wypuszczony z więzienia. Daniels został uwięziony za pomoc w rejestracji wyborców i protestowanie.
Vernon Dahmer	Mississippi	1966	Mississippi	14 członków KKK (4 skazanych), którzy zbombardowali jego dom po tym, jak Dahmer zaproponował, że zapłaci podatki wyborcze za czarnych, których nie było na nie stać, więc mogli zagłosować
Ben Chester White	Mississippi	1966	Mississippi	Członkowie KKK, którzy myśleli, że mogą odwrócić uwagę od marszu praw obywatelskich zabijając czarnego człowieka.
Wharlest Jackson, lider NAACP	Mississippi	1967	Mississippi	Członkowie KKK, którzy wysadzili jego samochód po tym, jak dostał pracę, którą mogli mieć przed sobą tylko biali ludzie.
Benjamin Brown		1967	Mississippi	Policja, która strzelała do tłumu na studenckim proteście Brown była na
Samuel Ephesians Hammond (18 lat)		1967	South Carolina State College	Policja, która strzelała do studenckiego protestu
Delano Herman Middleton (17)		1967	South Carolina State College	Policja, która strzelała do studenckiego protestu
Henry Ezekial Smith (19)		1967	South Carolina State College	Policja, która strzelała do studenckiego protestu
Martin Luther King, Jr.	Gruzja	1968	Memphis	James Earl Ray

Nieznana liczba innych osób zginęła lub została zabita w czasie trwania Ruchu Praw Obywatelskich.

Powiązane strony

• Historia: Niewolnictwo; Amerykańska wojna domowa; Odbudowa; Plessy v. Ferguson
• Przyczyny: Rasizm; biała supremacja; segregacja rasowa; dyskryminacja; prawa Jima Kruka; lincze
• Ludzie: Martin Luther King, Jr.; Coretta Scott King; James Lawson; James Meredith; Little Rock Nine; Rosa Parks; Malcolm X
• Grupy: Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Postępu Ludzi Kolorowych (NAACP); Południowochrześcijańska Konferencja Przywództwa (SCLC); Uczniowski Komitet Koordynacyjny ds. Niestosowania Przemocy (SNCC)
• Prawo i rząd: Prawo Stanów Zjednoczonych; orzecznictwo; prawo federalne; ustawodawstwo; Konstytucja Stanów Zjednoczonych; Sąd Najwyższy; Kongres Stanów Zjednoczonych
• Prawa: Prawa obywatelskie; swobody obywatelskie; prawa człowieka; prawo do głosowania; równość społeczna; sprawiedliwość społeczna
• Inne: Ku Klux Klan; zachodnie miasta; Rada Białych Obywateli