Jackie Robinson

Wczesne życie

Robinson urodził się 31 stycznia 1919 roku. Jego rodzina była udziałowcami w Kairze, Georgia. Urodził się podczas epidemii grypy hiszpańskiej i ospy. Był najmłodszym z pięciorga dzieci, po rodzeństwie Edgarze, Franku, Matthew (pseudonim "Mack") i Willi Mae. Jego drugie imię było na cześć byłego prezydenta Theodore'a Roosevelta, który zmarł dwadzieścia pięć dni przed narodzinami Robinsona. Po tym jak ojciec Robinsona opuścił rodzinę w 1920 roku, przenieśli się do Pasadeny w Kalifornii. Rodzina Robinsonów mieszkała na działce z dwoma małymi domkami przy 121 Pepper Street w Pasadenie. Matka Robinsona wykonywała różne dziwne prace, aby utrzymać rodzinę. Robinson dorastał trochę biednie w dość bogatej społeczności. Z tego powodu Robinson i jego koledzy z mniejszości zostali wykluczeni z wielu zajęć sportowych. W rezultacie, Robinson wstąpił do gangu sąsiedzkiego. Jednak jego przyjaciel Carl Anderson zmusił go do opuszczenia go.

Muir Tech

W 1935 roku Robinson ukończył Gimnazjum w Waszyngtonie. Następnie wstąpił do Muir Tech (obecnie nazywa się John Muir High School). Widząc, że Robinson był dobry w sporcie, jego starsi bracia Mack (sam był dobrym sportowcem i zdobywcą srebrnego medalu na Letniej Olimpiadzie w 1936 r.) i Frank zainspirowali Jackie do śledzenia jego zainteresowania sportem. W Muir Tech Robinson uprawiał kilka dyscyplin sportowych na różnym poziomie zaawansowania. Robinson napisał w czterech z nich: piłka nożna, koszykówka, tor i baseball. W drużynie baseballowej grał w shortstop i catcher, w drużynie piłkarskiej jako rozgrywający, a w drużynie koszykarskiej jako strażnik. Z drużyną toru i boiska zdobył nagrody w skoku szerokim. Był również częścią drużyny tenisowej.

W 1936 roku Robinson zdobył mistrzostwo juniorów w singlu w corocznym Turnieju Tenisowym Pacific Coast Negro. Wygrał również miejsce w turnieju bejsbolowym w Pomonie w drużynie All-Star. W skład tej drużyny wchodzili przyszły Hall of Famers Ted Williams i Bob Lemon. Pod koniec stycznia 1937 roku, gazeta Pasadena Star-News napisała, że Robinson "od dwóch lat jest wybitnym sportowcem w Muir, grającym w piłkę nożną, koszykówkę, track, baseball i tenis".

Pasadena Junior College

Po Muirze, Robinson poszedł do Pasadena Junior College (PJC). Tam kontynuował swoją karierę sportową, grając w koszykówkę, piłkę nożną, baseball i tor. Jackie Robinson był jednym z najlepszych sportowców w Pasadena Junior College. W drużynie piłkarskiej grał jako rozgrywający i ochroniarz. W drużynie baseballowej był krótkotrwałym i pierwszoplanowym hitterem. Pobił szkolne rekordy w skokach, które miał jego brat, Mack. Tak jak w szkole Muira Hugh, większość kolegów z drużyny Jackie była biała. Podczas gry w piłkę nożną w PJC, Robinson złamał kostkę. Problemy z tym związane opóźniłyby później jego rozmieszczenie w czasie pobytu w wojsku. Również podczas gry w PJC został wybrany do Lancerów. Byli studencką grupą policyjną, która patrolowała różne zajęcia szkolne. W 1938 roku został wybrany do All-Southland Junior College Team na baseball. Został również wybrany jako najcenniejszy zawodnik w regionie. W tym samym roku Robinson był jednym z dziesięciu uczniów nazwanych na szkolny Zakon Masztów i Sztyletów (Omicron Mu Delta). Został on przyznany uczniom wykonującym "wybitne zasługi dla szkoły, których dorobek naukowy i obywatelski jest godny uznania".

Wydarzenie na PJC pokazało niecierpliwość Robinsona wobec ludzi, których uważał za rasistów. Ta cecha charakteru, która pojawiła się kilka razy w jego życiu. W dniu 25 stycznia 1938 roku został aresztowany po tym, jak argumentował, że jego czarny przyjaciel został zabrany przez policję. Robinson otrzymał dwuletni wyrok w zawieszeniu. Ten incydent - wraz z innymi możliwymi ucieczkami między Robinsonem a policją - dał Robinsonowi reputację zdenerwowanego w obliczu problemów rasowych. Pod koniec swojej kariery w PJC, Frank Robinson (do którego Robinson czuł się najbliżej wśród swoich trzech braci) zginął w wypadku motocyklowym. Wydarzenie to zmotywowało Jackie do kontynuowania kariery sportowej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), gdzie mógł pozostać bliżej rodziny Franka.

UCLA i potem

Po ukończeniu PJC wiosną 1939 roku, Robinson przeniósł się na UCLA. Tam został pierwszym sportowcem w szkole, który wygrał literę "varsity" w czterech dyscyplinach: baseball, koszykówka, piłka nożna i tor. Był jednym z czterech Afroamerykanów w drużynie piłkarskiej UCLA Bruins z 1939 roku. Pozostali to Woody Strode, Kenny Washington i Ray Bartlett. Waszyngton, Strode i Robinson tworzyli trzech z czterech zawodników drużyny. To sprawiło, że UCLA college football jest najbardziej zintegrowaną drużyną. Mimo, że byłaby to jego przyszła kariera, baseball był "najgorszym sportem" Robinsona w UCLA. Udało mu się trafić .097 w swoim jedynym sezonie, chociaż w pierwszym meczu poszedł 4 na 4 i dwukrotnie ukradł dom.

Robinson poznał swoją przyszłą żonę, Rachel Isum. Była pierwszoklasistką UCLA, która znała karierę sportową Robinsona w PJC. W semestrze wiosennym 1941 roku, wbrew wątpliwościom jego matki i Isum, Robinson opuścił college przed ukończeniem studiów. Podjął pracę jako asystent dyrektora sportowego w rządowym National Youth Administration (NYA) w Atascadero w Kalifornii.

Po zaprzestaniu przez rząd prowadzenia NYA, Robinson udał się do Honolulu jesienią 1941 roku, aby grać w piłkę nożną. Grał dla półprofesjonalnych, rasowo zintegrowanych Honolulu Bears. Po krótkim sezonie, Robinson wrócił do Kalifornii w grudniu 1941 roku. Starał się tam o karierę jako uciekinier w Los Angeles Buldogs z Pacific Coast Football League. Do tego czasu miał jednak miejsce japoński atak na Pearl Harbor. Atak ten zmusił Stany Zjednoczone do wkroczenia w II wojnę światową. To zakończyło karierę piłkarską Robinsona.

Kariera wojskowa

W 1942 roku Robinson został powołany i przydzielony do wydzielonej jednostki kawalerii wojskowej w Fort Riley w Kansas. Mając niezbędne wymagania, Robinson wraz z kilkoma innymi czarnymi żołnierzami zgłosił się do Szkoły Kandydata na Oficera (OCS) mieszczącej się wówczas w Fort Riley. Mimo, że polityka armii zezwalała czarnym kandydatom na wstęp do OCS od lipca 1941 roku, wnioski Robinsona i jego kolegów były opóźnione o kilka miesięcy. Po protestach mistrza boksu Joe Louisa (wówczas stacjonującego w Fort Riley) i pomocy Trumana Gibsona (wówczas asystenta sekretarza wojny), mężczyźni zostali przyjęci do OCS. To wspólne wojskowe doświadczenie stworzyło przyjaźń między Robinsonem i Louisem. Po ukończeniu OCS, w styczniu 1943 roku Robinson został zatrudniony jako podporucznik. Wkrótce potem, Robinson i Isum zostali zaangażowani.

Po otrzymaniu swojego zlecenia, Robinson został przeniesiony do Fort Hood w Teksasie. Tam dołączył do 761-go Batalionu Czołgów "Black Panthers". Podczas pobytu w Fort Hood Robinson często korzystał z urlopu weekendowego, aby odwiedzić ks. Karla Downsa, prezesa Sam Huston College (obecnie Huston-Tillotson University) w pobliskim Austin w Teksasie. Downs był pastorem Robinsona w Scott United Methodist Church, podczas gdy Robinson uczęszczał do PJC.

Wydarzenie w lipcu 1944 roku zatrzymało karierę wojskową Robinsona. W oczekiwaniu na wyniki badań szpitalnych na kostce, którą zranił w gimnazjum, Robinson wsiadł do autobusu wojskowego z żoną oficera. Mimo, że wojsko posiadało własną linię autobusową bez segregacji, kierowca kazał Robinsonowi przesunąć się na tyły autobusu. Robinson odmówił. Kierowca się wycofał. Jednak po dotarciu do końca linii, dostał wezwanie żandarmerii wojskowej, która zabrała Robinsona do aresztu. Robinson rozmawiał później z dyżurnym o rasistowskim przesłuchaniu przez oficera i jego asystenta. Oficer zarekomendował wtedy, aby Robinson został postawiony przed sądem wojennym. Po tym jak dowódca Robinsona w 761. roku, Paul L. Bates, odmówił zgody na tę akcję sądową, Robinson został przeniesiony do 758. Batalionu. Tam dowódca szybko zezwolił na oskarżenie Robinsona o kilka wykroczeń, w tym m.in. o publiczne pijaństwo - mimo że Robinson nie pił.

Do czasu sądu wojennego w sierpniu 1944 r. zarzuty przeciwko Robinsonowi zostały zredukowane do dwóch zarzutów niesubordynacji (skierowanych przeciwko komuś, kto nim kierował) podczas przesłuchania. Robinson został uniewinniony przez w pełni białą grupę dziewięciu oficerów. Chociaż jego poprzednia jednostka, 761 Batalion Czołgów, stała się pierwszą czarną jednostką czołgową, która widziała walkę w II wojnie światowej, sąd wojenny Robinsona powstrzymał go przed pójściem z nimi. Nigdy nie widział działań wojennych w czasie wojny. Po uniewinnieniu, został przeniesiony do obozu Breckinridge w Kentucky. Tam służył jako trener atletyki wojskowej, aż do uzyskania honorowego zwolnienia w listopadzie 1944 roku. W tym czasie Robinson spotkał tam byłego gracza Monarchów Kansas City z Negro American League. Gracz zachęcił Robinsona do napisania monarchów i poprosił o próbę. Robinson skorzystał z rady byłego gracza i napisał do niego Thomas Baird, współwłaściciel Monarchów.

Postwojskowy

Po odejściu z wojska, Robinson na krótko powrócił do swojego starego klubu piłkarskiego, Los Angeles Buldogs. Następnie Robinson przyjął ofertę od swojego starego przyjaciela i pastora Rev. Karla Downsa na stanowisko dyrektora sportowego w Sam Huston College w Austin. Szkoła ta była wówczas częścią Southwestern Athletic Conference. Praca ta obejmowała trenowanie szkolnej drużyny koszykarskiej na sezon 1944-45. Jako program startowy, niewielu uczniów próbowało swoich sił w drużynie koszykarskiej. Robinson musiał nawet zagrać w niektórych meczach treningowych. Mimo, że jego drużyny były prześcigane przez przeciwników, Robinson był szanowany jako trener, który sprawił, że jego koszykarze pracowali naprawdę ciężko. Otrzymał szacunek m.in. od koszykarza Uniwersytetu Langston, Marquesa Haynesa, przyszłego członka Harlem Globetrotters.

Kariera baseballowa

Murzyńskie ligi

Na początku 1945 roku, kiedy Robinson był w Sam Huston College, Monarchowie z Kansas City wysłali mu pisemną ofertę gry w profesjonalny baseball w czarnych ligach. Robinson zaakceptował kontrakt na 400 dolarów (5 567 dolarów w 2020 roku) miesięcznie. To była dla niego wtedy wielka sprawa. Grał dobrze dla Monarchów, ale Robinson był zdenerwowany tym doświadczeniem. Przywykł do posiadania struktury podczas gry w college'u. Zaniepokoił go brak organizacji i akceptacji dla interesów hazardowych Murzynów. Harmonogram podróży kładł również nacisk na jego relacje z Isumem. Mogli oni teraz komunikować się tylko listownie. W sumie Robinson zagrał 47 gier na shortstop dla Monarchów. Udało mu się trafić w .387 z pięcioma home runami i miał 13 skradzionych baz. Grał także w Negro League All-Star Game 1945 (gdzie nie miał trafień w pięciu at-batach).

W trakcie sezonu Robinson starał się o ewentualne większe zainteresowanie ligą. Boston Red Sox przeprowadził 16 kwietnia 1945 roku próbę w Fenway Park dla Robinsona i innych czarnych zawodników. Próba ta miała jednak na celu przede wszystkim uszczęśliwienie potężnego bostońskiego radnego Isadore Muchnicka. Nawet z trybunami ograniczonymi do zarządzania, Robinson został poddany komentarzom rasowym. Robinson zostawił próbę upokorzoną. Ponad czternaście lat później, w lipcu 1959 roku, Red Sox stał się ostatnim zespołem ligi głównej, aby zintegrować swój spis.

Inne drużyny były jednak bardziej zainteresowane podpisaniem czarnego piłkarza. W połowie lat czterdziestych, Branch Rickey, prezes klubu i dyrektor generalny Brooklynu Dodgersów, rozpoczął zwiad ligi Murzynów w celu ewentualnego uzupełnienia listy Dodgersów. Rickey wybrał Robinsona z listy afroamerykańskich zawodników. Przeprowadził wywiad z Robinsonem w sprawie ewentualnego przydziału do brooklyńskiego klubu golfowego International League, Montreal Royals. Rickey był szczególnie zainteresowany tym, aby jego ewentualny przydział był w stanie znieść przemoc na tle rasowym, którą by otrzymał. Podczas słynnej trzygodzinnej dyskusji 28 sierpnia 1945, Rickey zapytał Robinsona, czy może stawić czoła nienawiści rasowej, nie reagując przy tym gniewem. Było to zmartwienie z powodu wcześniejszych kłótni Robinsona z funkcjonariuszami organów ścigania w PJC i w wojsku. Robinson był zszokowany: "Szukasz Murzyna, który boi się walczyć?" Rickey odpowiedział, że potrzebuje czarnego gracza "z jajami wystarczająco by nie walczyć." Po otrzymaniu od Robinsona przysięgi, że "nadstawi drugi policzek" rasowym szyderstwom, Rickey zgodził się podpisać z nim kontrakt na 600 dolarów miesięcznie.

Kazał Robinsonowi utrzymać umowę w tajemnicy na razie. Rickey zobowiązał się do oficjalnego podpisania Robinsona przed 1 listopada 1945. 23 października ogłoszono, że Robinson zostanie przydzielony do Royals na sezon 1946. Tego samego dnia, w obecności urzędników Royals i Dodgersów, Robinson podpisał swoją umowę z Royals. W tym, co później nazwano "The Noble Experiment", Robinson był pierwszym czarnym baseballistą w Międzynarodowej Lidze od lat 80-tych XIX wieku. Robinson niekoniecznie był najlepszym zawodnikiem w czarnych ligach. Czarni gracze Satchel Paige i Josh Gibson byli zdenerwowani, gdy Robinson został wybrany jako pierwszy.

Oferta Rickeya pozwoliła Robinsonowi opuścić Monarchów i ich długie przejażdżki autobusem. Pojechał do domu do Pasadeny. We wrześniu tego roku podpisał się z Chet Brewer's Kansas City Royals. To była po sezonie drużyna szturmowa w Kalifornijskiej Lidze Zimowej. Później, poza sezonem, pojechał do Ameryki Południowej z inną drużyną. Jego narzeczona Isum pracowała jako pielęgniarka w Nowym Jorku, gdy go nie było. 10 lutego 1946 roku Robinson i Isum pobrali się ze starym przyjacielem, Rev. Karlem Downsem.

Ligi mniejsze

W 1946 roku Robinson przybył do Daytona Beach na Florydzie na wiosenny trening z Montreal Royals w klasie AAA International League. Robinson zdenerwował tam ludzi na wrażliwej rasowo Florydzie. Nie wolno mu było przebywać z kolegami z drużyny w hotelu drużynowym. Zamiast tego mieszkał w domu lokalnego czarnego polityka. Ponieważ drużyna Dodgersów nie była właścicielem wiosennego kompleksu treningowego, harmonogram był kontrolowany przez miasta w okolicy. Niektóre z tych miast nie pozwoliły na żadne wydarzenie z udziałem Robinsona lub Johnny'ego Wrighta, innego czarnego gracza, którego Rickey podpisał w styczniu do Dodgersów. W Sanford na Florydzie, szef policji powiedział, że anuluje grę, jeśli Robinson i Wright nie zaprzestaną tam treningu. Z tego powodu, Robinson został odesłany do Daytona Beach. W Jacksonville, stadion został zamknięty bez ostrzeżenia w dniu meczu. Zamówił to dyrektor miejski Parks and Public Property. W DeLand, dzień meczu został odwołany, podobno z powodu złego oświetlenia elektrycznego.

Po wielu rozmowach z miejscowymi urzędnikami przez Rickeya, Royals mogli zorganizować mecz z udziałem Robinsona w Daytona Beach. Robinson zadebiutował w Daytona Beach's City Island Ballpark 17 marca 1946 roku. Była to gra wystawowa przeciwko Dodgerom. Wraz z meczem Robinson stał się pierwszym afroamerykaninem, który otwarcie zagrał w drużynie ligi pomniejszej i przeciwko drużynie ligi większej, odkąd w latach 80. wprowadzono linię kolorów baseballa. Później, w trakcie wiosennych treningów, po nieco słabych występach, Robinson został przeniesiony z krótkiego postoju do drugiej bazy. Pozwoliło mu to na wykonywanie krótszych rzutów do pierwszej bazy. Wkrótce wydajność Robinsona poprawiła się. 18 kwietnia 1946 roku Roosevelt Stadium był gospodarzem otwarcia sezonu w Jersey City Giants przeciwko Montreal Royals. Był to pierwszy profesjonalny mecz dla Jackie Robinsona z Royals. W swoich pięciu wyprawach na talerzu Robinson miał cztery trafienia, w tym trzystopniowy home run. Zdobył również cztery biegi, przejechał w trzech i ukradł dwie bazy w wygranej 14-1 Royals'ów. W tym sezonie Robinson objął prowadzenie w lidze międzynarodowej ze średnią liczbą 349 uderzeń i 985 w polu. Został uznany za najcenniejszego zawodnika ligi. Choć często spotykał się z nienawiścią podczas podróży (np. Royals byli zmuszeni odwołać trasę po południu), kibice z Montrealu wspierali Robinsona. Niezależnie od tego, czy kibice wspierali Robinsona, czy też się mu sprzeciwiali, obecność Robinsona na boisku sprzyjała jego obecności. Ponad milion osób poszło na mecze, w które Robinson grał w 1946 roku. Liczba ta była niesamowitą sumą dla Ligi Międzynarodowej. Jesienią 1946 roku, po sezonie baseballowym, Robinson wrócił do domu w Kalifornii i krótko zagrał w profesjonalną koszykówkę dla Los Angeles Red Devils.

Główne ligi

Przełamanie bariery barwnej (1947)

W następnym roku, na sześć dni przed rozpoczęciem sezonu 1947, Dodgersi wprowadzili Robinsona do głównych lig. Eddie Stanky grał drugą bazę dla Dodgersów. Tak więc Robinson grał w swoim pierwszym sezonie ligi głównej jako pierwszy baseman. 15 kwietnia 1947 roku Robinson zagrał swój pierwszy mecz ligi głównej na Ebbets Field przed 26 623 widzami. W meczu wzięło udział ponad 14.000 czarnych kibiców. Nie dostał trafienia bazowego, ale Dodgersi wygrali 5-3. Robinson został pierwszym zawodnikiem od lat 80-tych XIX wieku, który otwarcie przełamał linię kolorów baseballa w wielkiej lidze. Czarni fani zaczęli przychodzić do Dodgersów, gdy przyjechali do miasta, ignorując ich czarne drużyny ligowe.

Wejście Robinsona do głównych lig spotkało się z ogólnie pozytywnym, choć mieszanym, przyjęciem ze strony gazet i białych graczy głównych lig. Jednak w klubie Dodger pojawiło się napięcie rasowe. Niektórzy zawodnicy Dodgera sugerowali, że zamiast grać u boku Robinsona, będą siedzieć na uboczu. Możliwy problem zakończył się, gdy szefowie Dodgersów bronili Robinsona. Menadżer Leo Durocher powiedział zespołowi: "Nie obchodzi mnie, czy ten facet jest żółty czy czarny, czy ma paski jak pieprzona zebra. Jestem menedżerem tej drużyny i mówię, że on gra. Co więcej, mówię, że może uczynić nas wszystkich bogatymi. A jeśli któryś z was nie może użyć tych pieniędzy, zobaczę, że wszyscy jesteście handlowani."

Robinson był również dręczony przez drużyny przeciwne. Niektórzy, zwłaszcza kardynałowie z St. Louis, mówili, że uderzyliby, gdyby Robinson grał. Prezydent Ligi Narodowej Ford Frick i komisarz ds. baseballu Happy Chandler powiedzieli, że wszyscy strajkujący zawodnicy zostaną zawieszeni. Robinson stał się celem brutalnej gry fizycznej przeciwników (zwłaszcza kardynałów). Raz otrzymał siedmiocalowe cięcie w nodze. W dniu 22 kwietnia 1947 r., podczas meczu pomiędzy Dodgersami a Philadelphia Phillies, gracze Phillies nazwali Robinsona "czarnuchem" z ich czółna. Krzyknęli, że powinien "wrócić na pola bawełny". Rickey później przypomniał, że menadżer Phillies Ben Chapman "zrobił więcej niż ktokolwiek, aby zjednoczyć Dodgersów". Kiedy wylał ten sznurek nie do przyjęcia, umocnił i zjednoczył trzydziestu mężczyzn."

Robinson otrzymał duże wsparcie od kilku głównych graczy ligi. Kolega z drużyny Dodgersów, Pee Wee Reese, przyszedł kiedyś do obrony Robinsona ze słynną linią, "Możesz nienawidzić człowieka z wielu powodów. Kolor nie jest jednym z nich." W 1948, Reese objął Robinsona ręką w odpowiedzi na kibiców, którzy wykrzykiwali rasowe obelgi na Robinsona przed meczem w Cincinnati. Pomnik artysty Williama Behrendsa, wystawiony po raz pierwszy w KeySpan Park 1 listopada 2005 roku, pokazuje to wydarzenie, przedstawiając Reese'a z ramieniem wokół Robinsona. Żydowska gwiazda baseballu, Hank Greenberg, który w trakcie swojej kariery miał do czynienia z rasowymi obelgami, również zachęcał Robinsona. Po zderzeniu z Robinsonem w pierwszej bazie przy jednej okazji, Greenberg szepnął Robinsonowi kilka słów do ucha. Robinson powiedział później, że były to "słowa zachęty". Greenberg powiedział mu, że najlepszym sposobem na walkę z obelgami od przeciwników jest pokonanie ich na boisku.

Robinson ukończył sezon z 12 home runami, 29 kradzieżami w lidze, średnią oceną 297 miotów, odsetkiem ślizgów 427 i 125 biegami. Za swój występ otrzymał pierwszą nagrodę Major League Baseball Rookie of the Year (oddzielne wyróżnienia National i American League Rookie of the Year zostały przyznane dopiero w 1949 roku).

MVP, zeznanie Kongresu i biografia filmowa (1948-1950)

Po tym jak w marcu 1948 roku Stanky został sprzedany Boston Braves, Robinson przejął drugą bazę. Miał tam procentowy udział w boisku wynoszący .980 na rok (drugi w Lidze Narodowej na miejscu za Stanky'm). Robinson miał w tym sezonie średnio .296 i 22 skradzione bazy. W 12-7 zwycięstwie nad kardynałami z St. Louis 29 sierpnia 1948 roku trafił na cykl - home run, potrójny, podwójny i pojedynczy w tym samym meczu. Dodgersi na krótko przenieśli się na pierwsze miejsce w Lidze Narodowej pod koniec sierpnia 1948 roku, ale pod koniec sezonu zajęli trzecie miejsce. The Braves zdobyli tytuł ligowy i przegrali z Indianami z Cleveland w serii światowej.

Presja rasowa na Robinsona zmniejszyła się w 1948 roku, gdy wielu innych czarnych graczy weszło do głównych lig. Larry Doby (który przełamał barierę barw w Lidze Amerykańskiej 5 lipca 1947 roku) oraz Satchel Paige grali dla Indian Cleveland. Dodgersi mieli jeszcze trzech innych czarnych graczy oprócz Robinsona. W lutym 1948 roku podpisał z Dodgersami kontrakt na 12,500 dolarów. Chociaż była to duża kwota, była to mniejsza niż Robinson zarobił poza sezonem. Odbył tournee wodewilowe, podczas którego odpowiadał na zadane wcześniej pytania dotyczące baseballu, a także tournee mówione po południu. Między tournee, miał operację na prawej kostce. Poza sezonem Robinson pojechał na obóz treningowy z nadwagą 30 funtów. Stracił na wadze podczas obozu treningowego, ale dieta osłabiła go podczas uderzenia.

Wiosną 1949 roku Robinson zwrócił się do Hall of Famer George Sisler, pracując jako doradca Dodgersów, o pomoc w walce. Za radą Sisler'a, Robinson spędził godziny w koszulce do gry w kije, ucząc się uderzać piłkę na prawe pole. Sisler nauczył Robinsona szukać szybkiej piłki. Jego teoria była taka, że łatwiej jest wtedy dostosować się do wolniejszej kuli. Robinson zauważył również, że "Sisler pokazał mi, jak przestać lunatykować, jak sprawdzić moją huśtawkę do ostatniego ułamka sekundy". Nauczanie pomogło Robinsonowi podnieść jego średnią z .296 w 1948 roku do .342 w 1949 roku. Poza poprawą średniej, Robinson ukradł 37 baz w tym sezonie, zajął drugie miejsce w lidze zarówno dla dublerów jak i trójek i miał 124 przebiegi, w których zdobył 122 biegi. Za ten wynik Robinson zdobył nagrodę dla najcenniejszego zawodnika Ligi Narodowej. Fani baseballu wybrali również Robinsona na drugiego baseballistę w grze All-Star Game w 1949 roku. Był to pierwszy All-Star Game, w którym wzięli udział czarni zawodnicy.

W tym roku piosenka o Robinsonie Buddy'ego Johnsona, "Did You See Jackie Robinson Hit That Ball?", znalazła się na 13 miejscu na listach przebojów. Hrabia Basie nagrał słynną wersję. W tym roku Dodgersi wygrali proporczyk Ligi Narodowej, ale przegrali w pięciu meczach z New York Yankees w 1949 World Series.

Lato 1949 roku rozpraszało uwagę, której Robinson nie chciał. W lipcu został wezwany do złożenia zeznań przed Komitetem ds. Aktywności Nieamerykańskiej Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych (HUAC) na temat tego, co powiedział w kwietniu afroamerykański sportowiec i aktor Paul Robeson. Robinson nie chciał zeznawać, ale ostatecznie zgodził się na to. Obawiał się, że jeśli nie będzie zeznawał, może to wpłynąć na jego karierę.

W 1950 roku Robinson poprowadził Ligę Narodową w grze podwójnej wykonanej przez drugiego basemana z 133. Jego pensja w tym roku była najwyższa, jaką Dodger otrzymał do tej pory: 35.000 $ (364.474 $ w 2020 roku). Zakończył ten rok z wynikiem 99 biegów, średnią liczbą 328 walk i 12 skradzionymi bazami. W tym roku ukazała się filmowa biografia życia Robinsona, The Jackie Robinson Story. Robinson zagrał siebie w filmie, a aktorka Ruby Dee zagrała Rachael "Rae" (Isum) Robinson. Projekt opóźnił się, gdy producenci filmu nie wysłuchali żądań dwóch hollywoodzkich studiów. Studia te chciały, aby film był sceną, w której Robinson jest uczony gry w baseball przez białego człowieka. The New York Times napisał, że Robinson, "robiąc tę rzadką rzecz, jaką jest odgrywanie siebie w głównej roli filmu, wykazuje się spokojnym spokojem i opanowaniem, którego może zazdrościć wielu hollywoodzkim gwiazdom".

Aktorstwo Robinsona w Hollywood nie układało się jednak dobrze ze współwłaścicielem Dodgersów, Walterem O'Malleyem. Nazwał Robinsona "Rickey's prima donna". Pod koniec 1950 roku wygasł kontrakt Rickey'a jako prezesa drużyny Dodgersów. Zaniepokojony wieloma nieporozumieniami z O'Malleyem i bez nadziei na ponowne powołanie go na stanowisko prezesa Dodgersów, Rickey spłacił jedną czwartą swojego finansowego interesu w drużynie. To pozostawiło O'Malleya w pełnej kontroli nad drużyną. Rickey został wtedy dyrektorem generalnym Piratów z Pittsburgha. Robinson zawiódł się na przełomie wydarzeń i napisał list do Rickey'a, którego uważał za ojca. Powiedział w nim: "Bez względu na to, co stanie się ze mną w przyszłości, to wszystko można umieścić na tym, co zrobiłeś i, wierz mi, doceniam to."

Wyścigi proporczyków i zainteresowania zewnętrzne (1951-1953)

Przed sezonem 1951, O'Malley zaproponował Robinsonowi pracę menedżera Montreal Royals, która rozpoczęła się pod koniec kariery zawodowej Robinsona. O'Malley był cytowany w Montreal Standard jako "Jackie powiedział mi, że będzie zachwycony i zaszczycony mogąc zająć to stanowisko menedżerskie". Ale raporty różniły się co do tego, czy dana pozycja była kiedykolwiek formalnie oferowana.

W sezonie 1951 Robinson poprowadził Ligę Narodową w grach podwójnych wykonanych przez drugiego basemana drugi rok z rzędu, z 137. Trzymał też Dodgersów blisko czołówki dla proporczyka z 1951 roku. Podczas ostatniego meczu sezonu, w 13. inningu, miał trafienie do remisu, a następnie wygrał mecz z home runem w 14. To wymusiło playoff z New York Giants, który Dodgersi przegrali.

Pomimo regularnego bohaterstwa Robinsona, Dodgersi stracili proporczyk na słynnym home runie Bobby'ego Thomsona, znanym jako Shot Heard 'Round the World', 3 października 1951 roku. Przezwyciężając swoją dezaprobatę, Robinson obowiązkowo obserwował stopy Thomsona, aby upewnić się, że dotknął wszystkich baz. Dodgers Sportscaster Vin Scully zauważył później, że incydent ten pokazał "ile z zawodnika był Robinson". Zakończył sezon z wynikiem 106 biegów, średnią oceną .335 i 25 skradzionymi bazami.

Robinson miał dla niego przeciętny rok w 1952. Ukończył ten rok ze 104 biegami, średnią wynoszącą .308 walk i 24 skradzionymi bazami. Zanotował jednak rekordową liczbę 436 skradzionych baz. Dodgersi poprawili swoje wyniki z poprzedniego roku, wygrywając proporczyk Ligi Narodowej przed przegraną w 1952 World Series z Jankesami z Nowego Jorku w siedmiu meczach. W tym roku, w programie telewizyjnym "Youth Wants to Know", Robinson rzucił wyzwanie dyrektorowi generalnemu Jankesów, George'owi Weissowi, w sprawie rekordu rasowego swojej drużyny. Yankeesowie nie podpisali jeszcze umowy z czarnym zawodnikiem. Pisarz sportowy Dick Young, którego Robinson nazwał "bigotem", powiedział: "Jeśli w Jackie była jedna wada, to była ona powszechna". Wierzył, że wszystko nieprzyjemne, co się z nim stało, stało się z powodu jego czerni." Sezon 1952 był ostatnim rokiem, w którym Robinson codziennie startował w drugiej bazie. Potem Robinson grał w pierwszej, drugiej i trzeciej bazie, shortstop, a na boisku, z Jimem Gilliamem, kolejnym czarnym zawodnikiem, przejmując codzienne obowiązki w drugiej bazie. Zainteresowania Robinsona zaczęły przesuwać się w stronę perspektywy trenowania drużyny z dużej ligi. Miał nadzieję na zdobycie doświadczenia poprzez trenowanie w Portorykańskiej Lidze Zimowej. Ale, według New York Post, komisarz Happy Chandler nie wyraził zgody na tę prośbę.

W 1953 roku Robinson miał 109 biegów, średnio .329 bitów i 17 kradzieży. Poprowadził Dodgersów do innej proporcji Ligi Narodowej (i kolejnej przegranej z Jankesami w World Series, tym razem w sześciu meczach). Ciągły sukces Robinsona doprowadził do szeregu gróźb śmierci. Nie powstrzymano go jednak od publicznego mówienia o sprawach rasowych. W tym roku pełnił funkcję redaktora magazynu Our Sports. Był to magazyn, który skupiał się na kwestiach czarnego sportu. Do magazynu dołączył artykuł o segregacji pól golfowych autorstwa starego przyjaciela Robinsona, Joe Louisa. Robinson otwarcie krytykował również segregowane hotele i restauracje, które służyły organizacji Dodger. W rezultacie wiele z tych miejsc zostało zintegrowanych, w tym pięciogwiazdkowy Chase Park Hotel w St. Louis.

Mistrzostwa Świata i przejście na emeryturę (1954-1956)

W 1954 roku Robinson miał 62 biegi, średnio .311 bitew i 7 kradzieży. Najlepszym dniem na talerzu był 17 czerwca, kiedy trafił dwa home run'y i dwa double'y. Następnej jesieni Robinson zdobył swoje jedyne mistrzostwo, kiedy Dodgersi pokonali New York Yankees w 1955 World Series. Chociaż drużyna cieszyła się sukcesem, rok 1955 był najgorszym rokiem w indywidualnej karierze Robinsona. Udało mu się trafić do .256 i ukradł tylko 12 baz. Dodgersi próbowali Robinsona w terenie i jako trzeci baseman. Zrobili to z powodu jego malejących umiejętności i dlatego, że Gilliam został ustanowiony na drugiej bazie. Robinson, wówczas 37 lat, przegrał 49 gier i nie zagrał w Grze 7 serii światowej. Robinson przegapił mecz, ponieważ menedżer Walter Alston postanowił zagrać Gilliama na drugiej i Don Hoaka na trzeciej bazie. W tym sezonie Dodgers' Don Newcombe stał się pierwszym czarnym miotaczem ligi głównej, który wygrał dwadzieścia meczów w roku.

W 1956 roku Robinson miał 61 przebiegów, średnio .275 bitew i 12 kradzieży. Do tego czasu zaczął pokazywać efekty cukrzycy. Stracił też zainteresowanie grą lub zarządzaniem profesjonalnym baseballem. Po zakończeniu sezonu Robinson został wymieniony przez Dodgersów na rywala New York Giants za Dicka Littlefielda i 35.000 dolarów w gotówce. Handel jednak nigdy nie został zakończony. Nie znając Dodgersów, Robinson uzgodnił już z prezesem Chocka Full O'Nuts, że zrezygnuje z baseballu i zostanie dyrektorem wykonawczym firmy. Od kiedy Robinson sprzedał wyłączne prawa do jakiejkolwiek historii o przejściu na emeryturę magazynowi Look dwa lata wcześniej. Jego decyzja o przejściu na emeryturę została ujawniona przez magazyn, a nie przez organizację Dodgers.

Okładka komiksu Jackie Robinson, numer 5, 1951.

Wpływ Robinsona

Debiut w wielkiej lidze Robinsona położył kres prawie sześćdziesięcioletniej segregacji w zawodowym baseballu, znanej jako linia kolorów baseballa. Po II wojnie światowej, kilka innych sił również prowadziło kraj w kierunku większej równości dla czarnych. Było wśród nich więcej Afroamerykanów, którzy przenieśli się na północ, gdzie ich wpływy polityczne wzrosły. Desegregacja wojska przez prezydenta Harry'ego Trumana nastąpiła w 1948 roku. Zerwanie przez Robinsona linii kolorów baseballa i jego sukces zawodowy symbolizowały te większe zmiany i pokazały, że walka o równość jest czymś więcej niż tylko kwestią polityczną. Martin Luther King, Jr. powiedział, że był "legendą i symbolem w swoich czasach", i że "rzucił wyzwanie mrocznemu niebu nietolerancji i frustracji". Według historyczki Doris Kearns Goodwin, "wysiłki Robinsona były monumentalnym krokiem w rewolucji praw obywatelskich w Ameryce ... [Jego] osiągnięcia pozwoliły czarnym i białym Amerykanom być bardziej szanowanymi i otwartymi na siebie nawzajem oraz bardziej doceniać zdolności każdego z nich."

Karierę ligową rozpoczynał w nieco starszym wieku dwudziestu ośmiu lat, grał tylko dziesięć sezonów. Cała jego kariera była dla Brooklyn Dodgers. W czasie swojej kariery zawodowej, Dodgers grał w sześciu Seriach Świata, a Robinson sam grał w sześciu Gwiazdkowych Igrzyskach. W 1999 roku, po jego śmierci, został mianowany do drużyny Major League Baseball All-Century.

Kariera Robinsona jest ogólnie uważana za początek ery po "długiej piłce" w baseballu, w której zapotrzebowanie na uderzenia z dużą siłą zostało zastąpione zrównoważonymi strategiami ofensywnymi, które wykorzystywały prędkość stopy do tworzenia biegów przez baserunning. Robinson wykazał się zarówno umiejętnością uderzeń jak i szybkością, co było częścią nowej ery. Zdobył ponad 100 biegów w ciągu sześciu z dziesięciu sezonów (średnio ponad 110 przebiegów w latach 1947-1953), miał średnio .311 przebiegów w karierze, 409 przebiegów w bazie, 474 przebiegów w zwolnionym tempie i więcej spacerów niż strajków (740-291). Robinson był jednym z tylko dwóch zawodników w latach 1947-56, którzy mieli co najmniej 125 kradzieży, przy czym odsetek strajków był wyższy niż . 425 (Minnie Miñoso była drugą). Miał w sumie 197 skradzionych baz, w tym 19 kradzieży domu. Żadna z kradzieży domu nie była podwójną kradzieżą (w której graczowi kradnącemu dom pomaga gracz, który w tym samym czasie ukradł inną bazę). Robinson został określony przez autora Davida Falknera jako "ojciec współczesnej kradzieży baz".

Historyczna analiza statystyczna wskazuje, że Robinson był wybitnym zawodnikiem przez dziesięć lat w głównych ligach i na prawie każdej pozycji, na której grał. Po zakończeniu sezonu debiutanckiego w pierwszej bazie, Robinson spędził większą część swojej kariery jako drugi baseman. W latach 1950 i 1951 prowadził ligę w boksie wśród drugich basemanów. Pod koniec swojej kariery grał około 2,000 inningów w trzeciej bazie i około 1,175 inningów na boisku i dobrze wypadł w obu.

Robinson powiedział o sobie: "Nie chodzi mi o to, czy mnie lubisz, czy nie... wszystko, o co proszę, to żebyś mnie szanował jako człowieka." Co do cech Robinsona na boisku, Leo Durocher powiedział: "Chcecie faceta, który przyjdzie grać. Ten facet nie przyszedł tylko po to, żeby grać. Przyszedł, żeby cię pokonać. Przyszedł wsadzić ci tego cholernego nietoperza prosto w dupę."

Życie post-baseballowe

Robinson przeszedł na emeryturę z baseballu 5 stycznia 1957 roku. Później tego samego roku, po tym jak skarżył się na wiele problemów fizycznych, jego lekarze zdiagnozowali u Robinsona cukrzycę. Choroba ta dotknęła również jego braci. Robinson zaczął stosować zastrzyki insuliny. Jednak jakość ówczesnej medycyny nie mogła powstrzymać jego organizmu przed rozpadem z powodu choroby.

W pierwszym roku, gdy w 1962 roku został wybrany do Baseball Hall of Fame, Robinson poprosił wyborców, aby myśleli tylko o jego statystykach i możliwościach na boisku. Nie chciał, aby myśleli o jego kulturowym wpływie na grę. Został wybrany w pierwszej turze wyborów, stając się pierwszym afroamerykaninem wpisanym do muzeum w Cooperstown.

W 1965 roku Robinson służył jako analityk w teletransmisjach ABC Major League Baseball Game of the Week. Był pierwszym czarnym człowiekiem, który to zrobił. 4 czerwca 1972 roku Dodgersi wycofali numer jego munduru, 42, wraz z Royem Campanellą (39) i Sandy Koufaxem (32). Od 1957 do 1964 roku Robinson był wiceprezesem ds. personelu w Chock full o'Nuts. Był pierwszym czarnym człowiekiem, który służył jako wiceprezes dużej amerykańskiej firmy. Robinson zawsze uważał swoją karierę biznesową za awans Afroamerykanów w biznesie. Robinson przewodniczył również National Association for the Advancement of Colored People's (NAACP) - National Association for the Advancement of Colored People's (NAACP) million-dollar Freedom Fund Drive w 1957 roku. Był członkiem zarządu organizacji do 1967 roku. W 1964 roku pomógł rozpocząć współpracę z harlemskim biznesmenem Dunbar McLaurin, Freedom National Bank - afroamerykańskim bankiem z siedzibą w Harlemie. Pełnił również funkcję pierwszego prezesa zarządu banku. W 1970 roku Robinson założył Jackie Robinson Construction Company, która zajmowała się budową mieszkań dla rodzin o niskich dochodach.

Robinson był aktywny w polityce przez całe swoje życie post-baseballowe. Nazywał siebie niezależnym politycznie. Miał jednak konserwatywne poglądy na kilka kwestii, w tym na temat wojny w Wietnamie (napisał kiedyś do Martina Luthera Kinga, Jr. w obronie polityki wojskowej administracji Johnsona). Po poparciu Richarda Nixona w jego prezydenckim wyścigu przeciwko Johnowi F. Kennedy'emu w 1960 r., Robinson chwalił później Kennedy'ego za jego poglądy na temat praw obywatelskich. Następnie poparł Huberta Humphreya przeciwko Nixonowi w 1968 roku. W 1964 roku Robinson stał się jednym z sześciu dyrektorów krajowych republikańskiej kampanii prezydenckiej Nelsona Rockefellera. Później został specjalnym asystentem ds. społecznych, kiedy Rockefeller został ponownie wybrany na gubernatora Nowego Jorku w 1966 roku.

Robinson wystąpił po raz ostatni publicznie 15 października 1972 roku. Rzucił uroczyste pierwsze boisko przed drugim meczem World Series. Zaakceptował tablicę upamiętniającą 25. rocznicę swojego debiutu w MLB, ale powiedział również: "Będę o wiele bardziej zadowolony i dumny, gdy pewnego dnia spojrzę na trzecią bazę trenerską i zobaczę czarną twarz zarządzającą w baseballu". To życzenie zostało spełnione dopiero po śmierci Robinsona. Po sezonie 1974 Indianie z Cleveland oddali swoją pracę trenerską Frankowi Robinsonowi (bez związku), zawodnikowi związanemu z Hall of Fame-bound, który będzie dalej trenował trzy inne drużyny. Pomimo sukcesu tych dwóch Robinsonów i innych czarnych zawodników, liczba afroamerykanów w Major League Baseball spadła od lat 70-tych.

Życie rodzinne i śmierć

Po przejściu Robinsona na emeryturę z baseballu, jego żona, Rachel Robinson, rozpoczęła karierę w akademickiej pielęgniarstwie. Została adiunktem w Yale School of Nursing i dyrektorem pielęgniarstwa w Connecticut Mental Health Center. Była również członkiem zarządu Narodowego Banku Wolności, aż do jego zamknięcia w 1990 roku. Ona i Jackie miały trójkę dzieci: Jackie Robinson Jr. (urodzona 18 listopada 1946 roku), Sharon Robinson (urodzona 13 stycznia 1950 roku) i David Robinson (urodzony 14 maja 1952 roku).

Najstarszy syn Robinsona, Jackie Robinson Jr., miał problemy emocjonalne w dzieciństwie. Wcześnie wstąpił do szkoły specjalnej. Zapisał się do wojska w poszukiwaniu zdyscyplinowanego środowiska. Służył w wojnie w Wietnamie. Został ranny w akcji 19 listopada 1965 roku. Po zwolnieniu z wojska borykał się z problemami z narkotykami. Robinson Jr. ostatecznie ukończył program leczenia w Daytop Village w Seymour, Connecticut. Został doradcą w tej instytucji. 17 czerwca 1971, w wieku 24 lat, zginął w wypadku samochodowym. Doświadczenie z narkomanią jego syna zamieniło Robinsona w kogoś, kto walczył z narkotykami do końca życia.

Robinson nie żył długo po swoim synu. Problemy z chorobami serca i cukrzycą sprawiły, że Robinson był słaby. W średnim wieku był prawie niewidomy. 24 października 1972 roku zmarł na atak serca w domu w Stamford, Connecticut, w wieku 53 lat. Nabożeństwo pogrzebowe Robinsona 27 października 1972 r. w nowojorskim Riverside Church miało miejsce 2,500 osób. Wielu z jego byłych kolegów z drużyny i innych znanych czarnych baseballistów służyło jako nosiciele dłoni. Mowę pochwalną wygłosił ks. Jesse Jackson. Dziesiątki tysięcy ludzi podążyło drogą procesji do grobu Robinsona na Cypress Hills Cemetery w Brooklynie, w Nowym Jorku. Tam jest pochowany obok swojego syna Jackie i teściowej Zellee Isum. Jackie Robinson Parkway również biegnie przez cmentarz.

Po śmierci Robinsona, jego wdowa założyła Fundację Jackie Robinson, z której od 2010 roku pozostaje oficerem. W dniu 15 kwietnia 2008 roku ogłosiła, że w 2010 roku fundacja otworzy muzeum o Jackie na Dolnym Manhattanie. Córka Robinsona, Sharon, została położną, pedagogiem, dyrektorem ds. programowania edukacyjnego w MLB oraz autorką dwóch książek o jej ojcu. Jego najmłodszy syn, David, który ma dziesięcioro dzieci, jest plantatorem kawy i działaczem społecznym w Tanzanii.

Rodzinny grób Robinsona na Cypress Hills Cemetery. Robinson jest pochowany obok swojej teściowej Zellee Isum i jego syna Jackie Robinsona, Jr.

Nagrody i wyróżnienia

Według sondażu przeprowadzonego w 1947 r. Robinson był drugim najpopularniejszym człowiekiem w kraju, za Bingiem Crosby. W 1999 roku został wymieniony przez magazyn Time na liście 100 najważniejszych ludzi XX wieku. Również w 1999 roku znalazł się na 44. miejscu na liście 100 największych baseballistów magazynu Sporting News. Został wybrany do drużyny Major League Baseball All-Century jako najlepszy wyborca wśród drugich baseballistów. Pisarz baseballu Bill James, w The New Bill James Historical Baseball Abstract, sklasyfikował Robinsona jako 32. największego zawodnika wszechczasów, biorąc pod uwagę jego występy na boisku. James zauważył, że Robinson był jednym z czołowych graczy w lidze w całej swojej karierze. Robinson był jednym z 25 pierwszych członków Athletics Hall of Fame UCLA w 1984 roku. W 2002 roku Molefi Kete Asante umieścił Robinsona na swojej liście 100 największych afrykańskich Amerykanów. Robinson został również uhonorowany przez United States Postal Service na trzech różnych znaczkach pocztowych, w latach 1982, 1999 i 2000.

Miasto Pasadena rozpoznało Robinsona na kilka sposobów. Brookside Park, położony obok Rose Bowl, posiada boisko do baseballu i stadion o nazwie Jackie Robinson Field. Departament Usług Społecznych miasta jest właścicielem Centrum Jackie Robinson Center, centrum pomocy społecznej, które zapewnia wczesne wykrywanie cukrzycy i inne usługi. W 1997 roku przy Garfield Avenue, naprzeciwko głównego wejścia do ratusza w Pasadenie, stanęła rzeźba z brązu autorstwa artystów Ralpha Helmicka, Stu Schectera i Johna Outterbridge, przedstawiająca ponadwymiarowe dziewięciometrowe popiersia Robinsona i jego brata Macka. Granitowy odcisk stopy zawiera listę wielu darczyńców na rzecz projektu komisji, który został zorganizowany przez Fundację Pamięci Robinsona i wspierany przez członków rodziny Robinsonów.

MLB uhonorowało Robinsona wiele razy od czasu jego śmierci. W 1987 roku, zarówno National jak i American League Rookie of the Year Awards zostały przemianowane na "Jackie Robinson Award" na cześć pierwszego, który otrzymał tę nagrodę (Major League Rookie of the Year Award Robinsona w 1947 roku obejmowała obie ligi). 15 kwietnia 1997 roku, numer koszulki Robinsona, 42, został przeniesiony na emeryturę przez Major League Baseball. Żaden przyszły gracz w żadnej z drużyn major League nie może jej nosić. Numer ten został wycofany z gry podczas uroczystości na stadionie Shea z okazji 50. rocznicy pierwszego meczu Robinsona z Dodgersami. Kilku zawodników, którzy nosili numer 42 na cześć Robinsona, jak na przykład Butch Huskey z Metsów czy Mo Vaughn z Bostonu, mogło nadal używać tego numeru za pomocą klauzuli dziadka. Mariano Rivera z Yankeesów jest ostatnim graczem w głównych ligach, który regularnie nosi koszulkę numer 42.

Jako wyjątek od polityki numeracji na emeryturze, MLB rozpoczął niedawno honorowanie Robinsona, zezwalając graczom na noszenie numeru 42 15 kwietnia, Jackie Robinson Day. Z okazji 60-tej rocznicy debiutu Robinsona w głównej lidze, MLB zaprosił zawodników do noszenia numeru 42 na Jackie Robinson Day w 2007 roku. Gest ten był pierwotnie pomysłem outfieldera Kena Griffeya, Jr... Poprosił o zgodę Rachel Robinson na noszenie tego numeru. Po otrzymaniu jej zgody, komisarz Bud Selig nie tylko zezwolił Griffeyowi na noszenie tego numeru, ale również zaprosił wszystkie drużyny z ligi głównej, aby zrobiły to samo. Ostatecznie ponad 200 zawodników nosiło numer 42, w tym wszyscy w Los Angeles Dodgers, New York Mets, Houston Astros, Philadelphia Phillies, St. Louis Cardinals, Milwaukee Brewers i Pirates Pittsburgh. Hołd ten był kontynuowany w 2008 roku, kiedy podczas gier 15 kwietnia wszyscy członkowie Mets, Cardinals, Washington Nationals i Tampa Bay Rays nosili numer Robinsona 42. W dniu 25 czerwca 2008 MLB zainstalował nową tablicę dla Robinsona w Baseball Hall of Fame, upamiętniającą jego wpływ na grę poza boiskiem, jak również jego statystyki gry. W 2009 roku, 15 kwietnia cały umundurowany personel (zawodnicy, menedżerowie, trenerzy i sędziowie) nosił numer 42.

W listopadzie 2006 roku ogłoszono, że główne wejście, wzorowane na starym brooklyńskim Ebbets Field, zostanie nazwane Jackie Robinson Rotunda. Rotunda została poświęcona podczas otwarcia Citi Field 16 kwietnia 2009 roku. Jest ona uhonorowaniem Robinsona dużymi cytatami obejmującymi wewnętrzną krzywiznę fasady. Ma ona duży posąg z jego numerem 42, który sam w sobie stał się atrakcją. Właściciel Metsów Fred Wilpon ogłosił, że wraz z Citigroup i Jackie Robinson Foundation, Metsowie stworzą Jackie Robinson Museum and Learning Center. Będzie się ono mieścić w siedzibie Jackie Robinson Foundation przy One Hudson Square na dolnym Manhattanie. Głównym celem muzeum będzie finansowanie stypendiów dla "młodych ludzi, którzy żyją i ucieleśniają ideały Jackie".

Robinson został również doceniony poza baseballem. W grudniu 1956 roku NAACP przyznało mu Medal Spingarn, który corocznie przyznaje za najwyższe osiągnięcie Afroamerykanina. Prezydent Ronald Reagan przyznał Robinsonowi Prezydencki Medal Wolności 26 marca 1984 roku, po śmierci Robinsona. W dniu 2 marca 2005 r. prezydent George W. Bush wręczył wdowie po Robinsonie Złoty Medal Kongresu, najwyższą nagrodę cywilną przyznaną przez Kongres. Robinson był tylko drugim baseballistą, który otrzymał nagrodę, po Robercie Clemente. 20 sierpnia 2007 roku gubernator Kalifornii Arnold Schwarzenegger i jego żona Maria Shriver ogłosili, że Robinson został wprowadzony do California Hall of Fame, znajdującego się w California Museum for History, Women and the Arts w Sacramento.

Wiele budynków zostało nazwanych na cześć Robinsona. Drużyna baseballowa UCLA Bruins gra na stadionie Jackie Robinson, na którym, dzięki staraniom brata Jackie, Macka, znajduje się pomnik Robinsona autorstwa rzeźbiarza Richarda H. Ellisa. City Island Ballpark w Daytona Beach na Florydzie - boisko baseballowe, które w 1947 roku stało się wiosennym miejscem treningu Dodgersów - zostało przemianowane w 1989 roku na Jackie Robinson Ballpark. System nowojorskich szkół publicznych nazwał gimnazjum imieniem Robinsona. Dorsey High School gra na stadionie piłkarskim w Los Angeles, którego nazwa pochodzi od nazwiska Robinsona. W 1976 roku, jego dom na Brooklynie, Dom Jackie Robinson, został ogłoszony Narodowym Zabytkiem Historycznym. Robinson ma również asteroidę nazwaną jego imieniem, 4319 Jackierobinson. W 1997 roku Mennica Amerykańska wyemitowała pamiątkowy srebrny dolar Jackie Robinsona oraz złotą monetę pięciodolarową.

Pomnik w Rotundzie Jackie Robinsona w Citi Field, poświęcony 15 kwietnia 2009 r.


Siedziba Fundacji Jackie Robinson i przyszła siedziba Muzeum i Centrum Nauczania Jackie Robinson


Rachel Robinson (trzecia od lewej) przyjmuje pośmiertnie Złoty Medal Kongresu dla swojego męża od prezydenta George'a W. Busha podczas uroczystości 2 marca 2005 r. w Rotundzie Kapitolu. Na zdjęciu są też Nancy Pelosi (po lewej) i Dennis Hastert (po prawej).