Bob Dylan

Śpiew ludowy

W 1960 roku Dylan rzucił studia i przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie jego idol, legendarny piosenkarz ludowy Woody Guthrie, został hospitalizowany z rzadką chorobą dziedziczną układu nerwowego. Dylan regularnie odwiedzał Guthrie'ego w jego pokoju szpitalnym. Stał się również stałym bywalcem klubów ludowych i kawiarni w Greenwich Village. Poznał wielu innych muzyków i zaczął pisać piosenki w zdumiewającym tempie, między innymi "Song to Woody", na cześć Woody'ego Guthrie. Jesienią 1961 roku, po tym jak jeden z jego występów otrzymał rave recenzję w The New York Times, Dylan podpisał kontrakt płytowy z Columbia Records. Wydany na początku 1962 roku "Bob Dylan" zawierał tylko dwie oryginalne piosenki, ale prezentował żwirowo-głosowy styl śpiewania Dylana w wielu tradycyjnych pieśniach ludowych i bluesowych.

Wydanie w 1963 roku "The Freewheelin' Bob Dylan" oznaczało pojawienie się Dylana jako jednego z najbardziej oryginalnych i poetyckich głosów w historii amerykańskiej muzyki popularnej. Na płycie znalazły się dwie najbardziej zapadające w pamięć piosenki ludowe z lat 60.: "Blowin' in the Wind" (który później stał się wielkim przebojem ludowego tria Peter, Paul i Mary) oraz "A-Gonna Fall Hard Rain". Jego następny album, "The Times They Are A-Changin'", mocno ugruntował pozycję Dylana jako ostatecznego autora piosenek ruchu protestacyjnego lat 60. Reputacja ta wzrosła dopiero po zaangażowaniu się w 1963 roku w jedną z ikon tego ruchu, Joan Baez. Podczas gdy jego romantyczna relacja z Baezem trwała tylko dwa lata, przyniosła obu wykonawcom ogromne korzyści w postaci kariery muzycznej. Dylan napisał kilka z najbardziej znanych materiałów Baeza, a Baez przedstawił go tysiącom fanów poprzez swoje koncerty. Do 1964 roku Dylan grał 200 koncertów rocznie, ale zmęczyła go rola "piosenkarza ludowego" piszącego piosenki ruchu protestu. "Another Side of Bob Dylan", nagrany w 1964 roku, był znacznie bardziej osobistym, introspektywnym zbiorem pieśni, znacznie mniej obciążonym politycznie niż wcześniejsze wysiłki Dylana.

Odkrycie jego wizerunku

W 1965 roku Dylan skandalizował wielu swoich fanów muzyki ludowej, nagrywając pół-akustyczny, pół-elektryczny album "Bringing It All Back Home", wspierany przez dziewięcioosobowy zespół. 25 lipca 1965 roku, podczas Newport Folk Festival, kiedy to po raz pierwszy wystąpił elektrycznie, został sławnie wzmocniony. Następne albumy, "Highway 61 Revisited" (1965), który zawierał przełomowy rockowy utwór "Like a Rolling Stone" oraz dwupłytowy set "Blonde on Blonde" (1966), reprezentowały Dylana jako najbardziej innowacyjnego. Dzięki swojemu niepowtarzalnemu głosowi i niezapomnianym tekstom, Dylan połączył światy muzyki i literatury jak nikt inny.

W ciągu następnych trzech dekad Dylan kontynuował odkrywanie siebie na nowo. Po prawie śmiertelnym wypadku motocyklowym w lipcu 1966 roku, Dylan spędził prawie rok w odosobnieniu. Jego dwa kolejne albumy, "John Wesley Harding" (1968) - w tym "All Along the Watchtower", nagrany później przez wielkiego gitarzystę Jimiego Hendrixa - oraz nieskazitelnie wiejskie "Nashville Skyline" (1969) - były znacznie łagodniejsze niż jego wcześniejsze utwory. Krytycy wysadzili w powietrze dwupłytowy zestaw "Autoportret" (1970). Słabym odbiorem cieszył się również długo oczekiwany zbiór pism Dylana, wydany w 1971 roku, "Tarantula". W 1973 roku Dylan pojawił się w filmie fabularnym Pata Garretta i Billy'ego the Kida w reżyserii Sama Peckinpaha. Napisał również ścieżkę dźwiękową do filmu, która stała się przebojem i zawierała klasyczną obecnie piosenkę "Knockin' on Heaven's Door".

Turystyka i religia

W 1974 roku Dylan rozpoczął swoją pierwszą od wypadku trasę koncertową na pełną skalę, rozpoczynając wyprzedaną trasę po całym kraju ze swoim długoletnim zespołem The Band. Album, który nagrał z The Band, "Planet Waves", stał się jego pierwszym w historii albumem nr 1. Za tymi sukcesami poszedł słynny album "Blood on the Tracks" z 1975 roku i "Desire" (1976), z których każdy stał się hitem nr 1. "Desire" zawierał piosenkę "Hurricane", napisaną przez Dylana o bokserze Rubinie "Hurricane" Carterze, po tym jak wielu uważało, że to było niesłuszne skazanie za potrójne zabójstwo w 1967 roku. Dylan był jedną z wielu wybitnych postaci publicznych, które pomogły spopularyzować sprawę Cartera, co doprowadziło do ponownego procesu w 1976 r., kiedy został ponownie skazany.

Po bolesnym rozstaniu z żoną, Sarą Lowndes - pieśń "Sara" na temat "Desire" była dla Dylana prostacką, ale nieudaną próbą odzyskania Lowndesa - Dylan ponownie odkrył siebie, oświadczając w 1979 roku, że jest urodzonym chrześcijaninem. Ewangeliczny "Slow Train Coming" był komercyjnym przebojem i zdobył dla Dylana swoją pierwszą nagrodę Grammy. Trasa koncertowa i kolejne albumy odniosły jednak mniejszy sukces, a religijne skłonności Dylana szybko stały się mniej wyraziste w jego muzyce.

Lata 80. - teraźniejszość

Począwszy od lat osiemdziesiątych, Dylan zaczął koncertować w pełnym wymiarze godzin, czasami z innymi legendami, Tomem Petty i łamaczami serc oraz Grateful Dead. W tym okresie powstały albumy: Infidels (1983), pięciopłytowy retrospektywny Biograf (1985), Knocked Out Loaded (1986) i Oh Mercy (1989), który stał się jego najlepiej przyjętym albumem od lat. Z zespołem Traveling Wilburys nagrał dwa albumy, z udziałem George'a Harrisona, zmarłego Roya Orbisona, Toma Petty'ego i Jeffa Lynne. W 1994 roku Dylan powrócił do swoich folkowych korzeni, zdobywając nagrodę Grammy dla najlepszego tradycyjnego albumu folkowego za "World Gone Wrong".

W 1989 roku, kiedy Dylan został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame, Bruce Springsteen przemawiał podczas ceremonii, oświadczając, że "Bob uwolnił umysł w sposób, w jaki Elvis uwolnił ciało ... Wymyślił nowy sposób, w jaki wokalista pop może brzmieć, przełamał ograniczenia tego, co artysta nagrywający może osiągnąć, i na zawsze zmienił oblicze rock and rolla". W 1997 roku Dylan został pierwszą gwiazdą rocka, która kiedykolwiek otrzymała Kennedy Center Honors, uważaną za najwyższą nagrodę za wybitne osiągnięcia artystyczne w kraju.

Album Dylana z 1997 roku "Time Out of Mind" ponownie ustanowił tę jednorazową ikonę folku jako jednego z czołowych mędrców rocka, zdobywając trzy nagrody Grammy. Kontynuował swoje energiczne trasy koncertowe, w tym pamiętny występ w 1997 roku dla papieża Jana Pawła II, w którym zagrał "Knockin' on Heaven's Door", oraz trasę koncertową z Paulem Simonem w 1999 roku. W 2000 roku nagrał singiel "Things Have Changed" na ścieżkę dźwiękową do filmu "Wonder Boys" z Michaelem Douglasem w roli głównej. Piosenka ta zdobyła Dylanowi Złoty Glob i Oscara za najlepszą oryginalną piosenkę.

Do grudnia 2016 roku Dylan nagrał 35 albumów studyjnych.

Powiązane strony

• I'm Not There