Jimi Hendrix

Wczesne życie

Jimi Hendrix urodził się w Seattle 27 listopada 1942 roku. Kiedy przyszedł na świat, nazywał się Johnny Allen Hendrix. Później, po powrocie z wojska, jego tata nadał mu imię James Marshall Hendrix. Dorastał bez większych pieniędzy i uwagi; jego rodzice rozwiedli się, gdy miał dziewięć lat, a matka zmarła, gdy miał 16 lat. W wieku około 14 lat Hendrix znalazł swoją pierwszą gitarę. Była to złamana kij od miotły z jedną struną, którą wyrzucił inny chłopiec. Mimo to udało mu się zagrać na niej kilka utworów. Wkrótce potem, w wieku około 15 lat, udało mu się kupić porządną gitarę akustyczną za 5 dolarów od przyjaciela ojca. Jego pierwszą gitarą elektryczną była biała Supro Ozark, którą kupił mu jego ojciec, Al Hendrix. Nie miał lekcji, a podstawowych melodii i improwizacji nauczył się oglądając na żywo Chucka Berry'ego i Elvisa Presleya. Grał bez wzmacniacza.

Szkoła

Hendrix ukończył gimnazjum, ale nie ukończył swojej szkoły średniej, Garfield High School. Hendrix powiedział niektórym reporterom w późnych latach 60-tych, że nie udało mu się, ponieważ ludzie byli tam rasistami i nie lubili go, ponieważ był czarny. Inni twierdzą, że to tylko dlatego, że nie mógł uzyskać wystarczająco dobrych ocen i był niezorganizowany. Hendrix później powiedział reporterom, że został wyrzucony za bycie niegrzecznym dla nauczyciela.

Wczesne inspiracje

Kiedy Hendrix był młody, był fanem Elvisa Presleya. Poszedł zobaczyć jak Presley gra na Sick's Stadium 1 września 1957 roku i narysował kolorowy rysunek przedstawiający go trzymającego gitarę akustyczną. Oryginalny rysunek można zobaczyć w Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland, Ohio. Nawet jako dorosły, nadal kochał Presleya. Pod koniec 1968 roku wybrał się do Paryża na film o Presleyu "King Creole", który stał się dla niego inspiracją do pisania piosenek. Lubił też słynnych muzyków bluesowych, takich jak Muddy Waters, Bo Diddley i Lightning Hopkins; grał też w zespole gwiazdy R&B Little Richarda. Jednak Hendrix i Richard nie dogadywali się. Richardowi nie podobał się ubiór Hendrixa, jego spóźnienia i popisywanie się na scenie.

Armia

Po tym, jak dwukrotnie wpadł w kłopoty za kradzież samochodów, Hendrix musiał wybrać między pójściem do więzienia na dwa lata a wstąpieniem do armii amerykańskiej. Hendrix wybrał wojsko i 31 maja 1961 roku został wysłany do Fort Campbell, Kentucky. Podczas pobytu w armii jego oficerowie mówili, że często przyłapywano go na spaniu na służbie i musiał być cały czas pilnowany. Nie potrafił dobrze posługiwać się bronią, a jeden z oficerów powiedział, że "jego umysł najwyraźniej nie może funkcjonować [nie może pracować prawidłowo] podczas wykonywania obowiązków i myślenia o swojej gitarze". Czas spędzony w wojsku był jednak ważny dla Hendrixa, ponieważ to właśnie tam poznał innego żołnierza i gitarzystę basowego Billy'ego Coxa. Później grali razem w małej grupie The King Kasuals.

31 maja 1962 roku oficerowie Hendrixa uznali, że najlepiej będzie dla niego opuścić armię, ponieważ sprawiał zbyt wiele kłopotów. Hendrix zgodził się, a on odszedł po zaledwie roku służby. Hendrix później powiedział, że został zwolniony z wojska po złamaniu kostki, gdy lądował na swoim 26. skoku spadochronowym. O swoim pobycie w wojsku mówił również w wywiadach dla magazynu "Melody Maker" w 1967 i 1969 roku. Powiedział, że nie lubił służyć w wojsku i nie zgadzał się z ich sposobem działania. Podczas wywiadów w Ameryce, Hendrix nigdy nie mówił o swoim pobycie w wojsku. Kiedy poruszono ten temat w wywiadzie telewizyjnym, Hendrix powiedział tylko, że stacjonował w Fort Campbell.

Późniejsze życie

Popularność przyniosła mu leworęczna gra Hendrixa na gitarze przeznaczonej dla osób praworęcznych. Pierwszy prawdziwy koncert dał z małym zespołem bez nazwy, grając w synagodze. Później dołączył do zespołu The Velvetones.

Po opuszczeniu armii, Hendrix i Cox przenieśli się do Clarksville w Tennessee, gdzie grali w swojej grupie The King Kasuals. Grali w małych barach, ale nie zarabiali zbyt wiele pieniędzy. W końcu Hendrix i Cox przenieśli się do Nashville. W Nashville grali wiele utworów w stylu bluesowym. W listopadzie 1962 roku, Hendrix udał się na swój pierwszy występ studyjny. Podczas pobytu w Nashville, Hendrix grał w wielu innych zespołach jako gitarzysta rytmiczny i prowadzący oraz wokalista. Nie przyniosło mu to zbyt wiele pieniędzy, ale dało mu doświadczenie, jak działają zespoły.

Później Hendrix opuścił Nashville i udał się do północnego Nowego Jorku. W styczniu 1964 roku przeniósł się do Harlemu, gdzie grał w barach i klubach za pieniądze. Hendrix zdobył również pierwszą nagrodę w amatorskim konkursie gitarowym w The Apollo Theatre. W 1966 roku Hendrix założył swój własny zespół o nazwie "Jimmy James and The Blues Flames". Jego członkami byli ludzie, których poznał w mieście. Jednym z nich był 15-letni chłopiec o imieniu Randy. Hendrix grał wiele koncertów w Nowym Jorku i wiele piosenek w kawiarni o nazwie Café Wha? W 1966 roku Hendrix zaprzyjaźnił się z dziewczyną Keitha Richardsa, gitarzysty The Rolling Stones, Lindą Keith. Spodobała jej się jego muzyka i przedstawiła go Chasowi Chandlerowi, menadżerowi The Animals. Chandler powiedział Hendrixowi, żeby napisał rockową wersję piosenki "Hey Joe", a kiedy to zrobił, Chandler zabrał go do Londynu, żeby podpisał z nim kontrakt. Hendrix musiał stworzyć nowy zespół. Nazywał się on The Jimi Hendrix Experience, nazwę tę znalazł ich menadżer biznesowy Mike Jeffery.

The Jimi Hendrix Experience

Czy jesteś doświadczony?

The Jimi Hendrix Experience nagrał swój pierwszy album w 1967 roku. Nosił on tytuł Are You Experienced? Kiedy album był produkowany i sprzedawany, Hendrix podróżował po Wielkiej Brytanii i niektórych krajach Europy. 4 czerwca 1967 roku The Jimi Hendrix Experience zagrali swój ostatni koncert w Londynie przed wyjazdem do Ameryki. W Ameryce wiele znanych osób przyjechało, aby zobaczyć jak gra Hendrix, w tym Paul McCartney, George Harrison, Eric Clapton, Jack Bruce i Brian Epstein.

Album osiągnął numer dwa na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. W 2001 roku VH1 uznała Are You Experienced za piąty najwspanialszy album wszech czasów. Magazyn Rolling Stone umieścił go na 15 miejscu listy 500 najlepszych albumów wszech czasów w 2003 roku.

Strona druga
Nie.	Tytuł	Długość
7.	"May This Be Love"	3:14
8.	"Ogień"	2:47
9.	"Trzeci kamień od słońca"	6:50
10.	"Pamiętaj"	2:53
11.	"Czy jesteś doświadczony?"	4:17

Oś: Odważni jak miłość

Drugi album Hendrixa ukazał się w 1967 roku. Nosił on tytuł Axis: Bold as Love. Znalazły się na nim słynne piosenki, z których najbardziej znana to "Little Wing". Było kilka innych wersji tej piosenki przez innych muzyków, takich jak Stevie Ray Vaughan, Henry "Hank" Marrion, Metallica, Eric Clapton, Sting i Pearl Jam. Ważną różnicą w albumie od innych albumów Hendrixa było to, że przestroił swoją gitarę o pół tonu w dół (do Es). Album osiągnął numer trzy na liście przebojów w USA i numer pięć na liście przebojów w Wielkiej Brytanii.

Album prawie się nie sprzedał, ponieważ Hendrix zgubił taśmę z pierwszą stroną LP na tylnej kanapie taksówki w Londynie. Hendrix, Chas Chandler i inżynier Eddie Kramer musieli ponownie zmiksować utwory w ciągu jednej nocy. Nie udało im się dobrze zmiksować piosenki "If 6 was 9", ale basista Hendrixa, Noel Redding, miał jej kopię na taśmie. Kiedy album został wydany, Hendrix był rozczarowany, że album został ukończony tak szybko i uważał, że mógł być zrobiony lepiej.

Strona druga
Nie.	Tytuł	Długość
8.	"You Got Me Floatin'"	2:45
9.	"Zamki z piasku"	2:46
10.	"She's So Fine"	2:37
11.	"One Rainy Wish"	3:40
12.	"Little Miss Lover"	2:20
13.	"Śmiały jak miłość"	4:09

Electric LadyLand

Hendrix ukończył swój trzeci album, zatytułowany Electric LadyLand - podwójny album z dwoma płytami LP - w 1968 roku. W tym samym roku Chas Chandler (menadżer Hendrixa) zdecydował się opuścić Hendrixa, podobnie jak Noel Redding. Kiedy Chandler odszedł, Hendrix zmienił wszystko w swojej muzyce. Zaczął korzystać z różnych muzyków i instrumentów. Używał gitar z fletami i puzonami, wszystko z przesterem, aby uzyskać dziwne dźwięki. Album osiągnął numer jeden w USA. W Wielkiej Brytanii osiągnął numer pięć. W 2003 roku VH1 uznało album za 72. najlepszy album wszech czasów, a magazyn Rolling Stones przyznał mu 54. miejsce wśród najlepszych albumów wszech czasów.

Strona druga
Nie.	Tytuł	Długość
5.	"Little Miss Strange"	2:52
6.	"Long Hot Summer Night"	3:27
7.	"Come On (Let the Good Times Roll)"	4:09
8.	"Cygańskie oczy"	3:43
9.	"Burning of the Midnight Lamp"	3:39

Strona czwarta
Nie.	Tytuł	Długość
13.	"Still Raining, Still Dreaming"	4:25
14.	"House Burning Down"	4:33
15.	"All Along the Watchtower"	4:00
16.	"Voodoo Child (Slight Return)"	5:13

Wykresy

ReleaseYear	Album	Stany Zjednoczone	Zjednoczone Królestwo	Znane piosenki
1967	Czy masz doświadczenie	5	2	"Ogień" "Foxy Lady" "Hej Joe" "Purple Haze" "The Wind Cries Mary"
1967	Oś: Odważni jak miłość	3	5	"Śmiały jak miłość" "Zamki z piasku" "Little Wing" "Wait Until Tomorrow" "Magia hiszpańskiego zamku"
1968	Electric Ladyland	1	6	"Crosstown Traffic" "All Along the Watchtower" "Burning of the Midnight Lamp" "Voodoo Child (Slight Return)" "1983 (A Merman I Should Turn to Be)"

Woodstock

Hendrix pojechał zagrać na Woodstock 18 sierpnia 1969 roku. W tym roku Woodstock zarobił ponad 18 000 dolarów i od tego czasu stał się jednym z najsłynniejszych koncertów na świecie. Hendrix kazano grać w niedzielę wieczorem, ale nie przybył aż do poniedziałku rano, co było niefortunne, ponieważ z 500.000 ludzi, którzy zapłacili, aby go zobaczyć, około 180.000 zostały i nie planuje na pobyt cały koncert, chcieli tylko zobaczyć go osobiście na kilka minut. Hendrix następnie udał się na dwugodzinny koncert, który został opisany jako okropny. Duży zespół Hendrixa nie ćwiczył wystarczająco dużo i nie mógł nadążyć za szybką grą Hendrixa na gitarze. Ale aby nadrobić to wszystko, Hendrix zagrał wersję Star Spangled Banner. Grał ten hymn z ciężkimi zniekształceniami i krzykami z gitary, a ludzie myśleli, że jest antyamerykański i naśmiewa się z ich hymnu i kraju. Hendrix, w wywiadzie, powiedział, że "nie zamierzał, aby jego występ był politycznym oświadczeniem", chciał tylko, aby była to inna wersja hymnu narodowego.

Tłum na Woodstocku

Śmierć

18 września 1970 roku, Hendrix został znaleziony martwy w piwnicy hotelu Samarkand w Londynie. Zmarł po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu, a następnie zażyciu zbyt wielu tabletek nasennych. Zwymiotował i udławił się swoimi wymiocinami, ponieważ nie mógł odzyskać przytomności. Istnieje wiele różnych teorii na temat jego śmierci. Jego dziewczyna, która była z nim w chwili śmierci, powiedziała, że żył, kiedy wsadziła go do karetki, ale szpitalne akta mówią, że Hendrix był martwy od jakiegoś czasu, zanim dotarła do niego karetka. Niektórzy ludzie twierdzą, że Hendrix żył, ale sanitariusze nie trzymali właściwie jego głowy, gdy był nieprzytomny, więc zadławił się własnymi wymiocinami. Smutny wiersz, który znaleziono w mieszkaniu Hendrixa, napisany przez niego samego, sprawił, że niektórzy uważają, że popełnił on samobójstwo. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że Hendrix po prostu wziął zbyt wiele tabletek nasennych, kiedy był pijany, a potem nie mógł się obudzić, ponieważ wymiotował i dławił się w wyniku tego. Ostatnio pojawiły się spekulacje, że mógł zostać zamordowany przez swojego menedżera.

Pochówek

Hendrix został pochowany w Renton, Washington w Greenwood Memorial Park 1 października 1970 roku. Jego nagrobek był błędny, ponieważ przedstawiał zdjęcie Hendrixa grającego na Stratocasterze, ale Stratocaster jest praworęczny, Hendrix grał na lewym. Ponieważ Hendrix miał tak wielu fanów, ludzie obawiali się, że tłumy ludzi chcących zajrzeć na jego grób zniszczą inne groby, więc ojciec Hendrixa, Al Hendrix, kazał zbudować inne miejsce pamięci, z dala od innych grobów. Pomnik ma architekturę granitowej kopuły, podtrzymywanej przez trzy filary, a Hendrix jest pochowany pod nią. Jego autograf znajduje się u podnóża każdego filaru, a mosiężny zegar słoneczny jest na szczycie kopuły. Istnieje również pomnik Hendrixa grającego na Stratocasterze na rogu Broadway i Pine w Seattle.

Miejsce pamięci Jimiego Hendrixa

Osobowość

Moda

Hendrix miał niepowtarzalną modę i fryzurę w stylu Boba Dylana. Nosił apaszki, pierścionki i broszki. Na początku swojej kariery nosił ciemny garnitur z jedwabną koszulą. Później nosił jaskrawoniebieskie aksamitne garnitury, czerwone garnitury i spodnie z flauszu. W 1967 r. zaczął nosić kapelusz w stylu kowbojskim, który nazwał "The Westerner".

W 1968 roku Hendrix zaczął przywiązywać chusty do nóg i rąk. W 1969 roku założył swoją słynną bandanę.

Narkotyki

Hendrix był powszechnie kojarzony z używaniem narkotyków psychodelicznych, takich jak LSD. Palił również marihuanę i pił alkohol. Hendrix stawał się zły i agresywny, kiedy był pijany.

Nikt jednak nie wie, czy Hendrix brał heroinę. Hendrix zmarł po zadławieniu się własnymi wymiocinami w jednym z londyńskich mieszkań. Podczas autopsji nie znaleziono w jego ciele heroiny, nie miał też śladów po igłach.