Historia Europy

Historia Europy oznacza cały czas od początków zapisów pisemnych na kontynencie europejskim aż do dnia dzisiejszego. Tradycyjnie dzieli się ją na starożytną (przed upadkiem Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego) średniowieczną i nowoczesną (po upadku Konstantynopola).

Starożytność Europy pochodzi z cywilizacji minojskiej, Mykenów, a później z Iliady Homera w Starożytnej Grecji z około 700 r. p.n.e. Republika Rzymska powstała w 509 r. p.n.e., która została uzurpowana przez nowe Cesarstwo Rzymskie Oktawiana w pierwszym wieku przed naszą erą. Religia chrześcijańska została przyjęta w IV wieku, a w VI wieku została zorganizowana w ramach Imperium przez cesarza Justyniana I (527-565) z pięcioma najważniejszymi miastami: Rzym, Konstantynopol, Antiochia, Jerozolima i Aleksandria. Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego nastąpił upadek Europy Zachodniej. Cesarstwo Bizantyjskie przetrwało na Wschodzie. W 1054 r. do wcześniejszego podziału, który utrzymywał się od 451 r., dodano nowy rozłam w obrębie władzy kościelnej. Po nim nastąpiły wyprawy krzyżowe z zachodu, mające na celu ocalenie Ziemi Świętej przed najazdem muzułmanów. Społeczeństwo Feudalne zaczęło się rozpadać, gdy rozprzestrzeniała się Czarna Śmierć.

Upadek Konstantynopola w 1453 r. pokazał militarną słabość chrześcijan w Europie Wschodniej. Jest on często wykorzystywany jako punkt wyjścia dla współczesnej historii. Zachodni chrześcijanie dokończyli rekonkwistę i odkryli Nowy Świat w 1492 roku. Europa przebudziła się z okresu średniowiecza dzięki ponownemu odkryciu klasycznej nauki, której znaczna część została utrzymana przy życiu w świecie muzułmańskim, podczas gdy zachodni kościół odrzucił wiele z nich jako pogaństwo. Po okresie renesansu nastąpiła reformacja protestancka, kiedy to ksiądz Marcin Luter zaatakował władzę papieską. Wojna trzydziestoletnia, traktat westfalski i chwalebna rewolucja przygotowały do ekspansji i oświecenia.

Rewolucja przemysłowa, która rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii, pozwoliła masom ludzi, nie tylko bogatym, po raz pierwszy uciec od życia zawsze biednych i ledwo mogących sobie pozwolić na jedzenie lub schronienie. Wczesne Imperium Brytyjskie rozpadło się, gdy jego kolonie w Ameryce zbuntowały się, by ustanowić swój własny rząd przedstawicielski. Zmiany polityczne w Europie kontynentalnej zostały wywołane przez rewolucję francuską, gdy ludzie wołali o liberté, egalité, fraternité (wolność, równość, braterstwo). Francuski przywódca, Napoleon Bonaparte, podbił i zreformował strukturę społeczną kontynentu poprzez wojnę aż do 1815 r., kiedy to poniósł ostateczną klęskę w bitwie pod Waterloo i został zesłany na wygnanie. W miarę jak coraz więcej drobnych właścicieli ziemskich otrzymywało głosy, zwłaszcza we Francji i Wielkiej Brytanii, w 1848 r. w Europie rozwijała się działalność socjalistyczna i związkowa, a rewolucja ogarnęła ją. Ostatnie ślady pańszczyzny zostały zniesione w Austro-Węgrach w 1848 roku. W 1861 r. zniesiono pańszczyznę rosyjską. Narody bałkańskie zaczęły odzyskiwać niezależność od Imperium Osmańskiego. Po wojnie francusko-pruskiej w 1870 i 1871 r. powstały Włochy i Niemcy, każda z grup mniejszych państw mówiących tymi samymi językami.

Konflikt nasilił się na całym świecie, w pogoni za imperium, gdzie potężne kraje zamieniły się w kolonie, aż do wybuchu w 1914 r. największej wojny, jaką kiedykolwiek stoczono do tej pory. Nazywano ją Wielką Wojną, ale teraz najczęściej nazywano ją I wojną światową lub I wojną światową. W desperacji wojny Rewolucja Rosyjska obiecała ludziom "pokój, chleb i ziemię" i doprowadziła do końca Imperium Rosyjskiego i zastąpienia go utworzeniem Związku Radzieckiego. Klęska Niemiec nastąpiła za cenę zniszczeń gospodarczych, co zostało formalnie zapisane w Traktacie Wersalskim w 1919 roku, w którym stwierdzono, że I wojna światowa była całkowicie z winy Niemiec i ich sojuszników i zażądano od nich zwrotu całej kwoty, jaką ta wojna kosztowała.

Wielki Kryzys rozpoczął się w 1929 r., spowodowany po części problemami gospodarczymi spowodowanymi próbą zmuszenia Niemiec do zapłaty za wojnę, a po części ograniczeniami w handlu. Miliony ludzi na całym świecie straciło pracę. Rządy zmieniły się w wielu krajach, niektóre w wyniku wyborów, a niektóre w wyniku rewolucji. Rządy wkrótce podzielono na dwie główne grupy: tych, którzy wierzyli w wolność i prawa człowieka oraz tych, którzy podążali za faszyzmem. Te dwa głęboko różniące się od siebie poglądy doprowadziły do II wojny światowej, którą większość ludzi piszących historię czuje, że rozpoczęła się w Europie, kiedy Niemcy najechały na Polskę w 1939 roku, ale wkrótce rozprzestrzeniła się na większość krajów świata. Zajęło to wojny, które już się toczyły w innych miejscach, przede wszystkim wojnę między Japonią a Chinami. Po tej wojnie komunizm rozprzestrzenił się na Europę Środkową i Wschodnią, w tym na stosunkowo nowe kraje Europy Wschodniej - Jugosławię, Bułgarię, Rumunię, Albanię, a w Azji Północny Wietnam i Koreę Północną, a nieco później na Kubę na Morzu Karaibskim, bardzo blisko Ameryki Północnej.

Konflikt między zwolennikami gospodarki kapitalistycznej i demokratycznego systemu politycznego oraz gospodarki i systemu politycznego komunistycznego doprowadził do zimnej wojny, czterdziestoletniego sporu między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, dwoma krajami, które współpracowały ze sobą, aby wygrać drugą wojnę światową i dwoma, które wyszły z niej z najpotężniejszymi siłami wojskowymi. Kierowały one odpowiednio blokiem zachodnim i blokiem wschodnim, dzieląc Europę. Każda ze stron chciała promować swój rodzaj rządów. Ludzie na całym świecie obawiali się wojny nuklearnej z powodu napięcia, a Europa, podzielona żelazną kurtyną, została uznana za prawdopodobne pole bitwy.

Komunizm stał się mniej atrakcyjny, gdy stało się jasne, że może promować wzrost gospodarczy mniej skutecznie niż kapitalistyczne państwa zachodnie i że nie nadaje się do reformy, która pozwala na wolność słowa dla wszystkich. Dlatego też Związek Radziecki zmusił Węgry do rezygnacji z reform w 1956 roku, w 1961 roku opowiedział się za budową muru berlińskiego, a w 1968 roku wstrzymał reformy w Czechosłowacji. Kiedy w latach 1988/89 przywódca sowiecki Gorbaczow oświadczył, że nie będzie zmuszał krajów bloku wschodniego do trzymania się komunizmu, w 1989 r. mur berliński został zburzony, a Związek Radziecki rozpadł się (1991). Wtedy jedynym mocarstwem, które pozostało, były Stany Zjednoczone. Europa podpisała nowy traktat związkowy, który w 2007 roku obejmował 27 państw europejskich.

Pytania i odpowiedzi

P: Jaki jest tradycyjny podział historii Europy?

P: Kiedy zaczęła się starożytność Europy?

P: Kiedy w Europie przyjęto chrześcijaństwo?

P: Jakie wydarzenie oznaczało upadek Europy Zachodniej?

P: Jakie wydarzenie spowodowało ekspansję i oświecenie w Europie?

P: Jakie wydarzenie doprowadziło do rewolucji w całej Europie?

Szukaj według litery