Krucjata
Wyprawy krzyżowe były grupą wojen o poglądy religijne między chrześcijańską i muzułmańską ludnością Europy i Azji Zachodniej. Rozpoczęły się one głównie w wyniku walki o tereny uznawane za Ziemię Świętą. Zarówno muzułmanie jak i chrześcijanie uważali te same ziemie za święte z takich powodów jak zmartwychwstanie Jezusa i odwiedziny Mahometa. Osiem wielkich wypraw krzyżowych miało miejsce w latach 1096 - 1291. Ziemia Święta nadal znajdowała się w miejscu, które jest bardzo ważne dla trzech głównych religii monoteistycznych: Islam, judaizm i chrześcijaństwo. W Ziemi Świętej znajduje się wiele ważnych miejsc kultu religijnego. Jest to ziemia zwana obecnie Izraelem. Jerozolima, Nazaret, Betlejem i inne miejsca kultu religijnego znalazły się pod kontrolą muzułmanów podczas Kalifatu Omara.
Było wiele różnych wypraw krzyżowych. Najważniejsze i największe wyprawy krzyżowe miały miejsce od XI do XIII wieku. W tym czasie odbyło się 9 dużych wypraw krzyżowych. Są one oznaczone numerami od 1 do 9. Było też wiele mniejszych krucjat. Niektóre krucjaty odbywały się nawet na terenie Europy (np. w Niemczech, Austrii i Skandynawii). Mniejsze krucjaty trwały do XVI wieku, aż do renesansu i reformacji.
Słowo "krucjata" odnosi się do słowa "krzyż" i oznacza chrześcijańską świętą wojnę. Istnieje również arabskie słowo "dżihad", które oznacza dążenie i walkę muzułmanów. Wszystkie strony (chrześcijanie, muzułmanie i Żydzi) bardzo mocno wierzyły w swoje religie. Mieli też polityczne powody do wojny.
Pierwsze wyprawy krzyżowe
Alexius I był władcą Imperium Bizantyjskiego. Kiedy w 1095 roku Alexius wezwał do pomocy w obronie swojego imperium przed Turkami Seljukami, papież Urban II poprosił wszystkich chrześcijan o przyłączenie się do wojny z Turkami. Papież powiedział chrześcijanom, że walka w tej wojnie odpłaci się Bogu za ich grzechy i że jeśli zginą na krucjacie, pójdą prosto do nieba. Chrześcijańscy żołnierze byli nazywani "krzyżowcami". Chrześcijańskie armie maszerowały do Jerozolimy, atakując po drodze kilka miast. W 1099 roku wygrali bitwę o Jerozolimę. W wyniku pierwszej wyprawy krzyżowej powstały cztery stany krzyżowców. Były to: hrabstwo Edessa, Księstwo Antiochii, hrabstwo Trypolisu i Królestwo Jerozolimy.
Pierwsze wyprawy krzyżowe
Alexius I był władcą Imperium Bizantyjskiego. Kiedy w 1095 roku Alexius wezwał do pomocy w obronie swojego imperium przed Turkami Seljukami, papież Urban II poprosił wszystkich chrześcijan o przyłączenie się do wojny z Turkami. Papież powiedział chrześcijanom, że walka w tej wojnie odpłaci się Bogu za ich grzechy i że jeśli zginą na krucjacie, pójdą prosto do nieba. Chrześcijańscy żołnierze byli nazywani "krzyżowcami". Chrześcijańskie armie maszerowały do Jerozolimy, atakując po drodze kilka miast. W 1099 roku wygrali bitwę o Jerozolimę. W wyniku pierwszej wyprawy krzyżowej powstały cztery stany krzyżowców. Były to: hrabstwo Edessa, Księstwo Antiochii, hrabstwo Trypolisu i Królestwo Jerozolimy.
Druga krucjata
Po kilku latach pokoju, Bernard z Clairvaux wezwał do nowej krucjaty, gdy miasto Edessa zostało zaatakowane przez Turków. Wojska francuskie i niemieckie wkroczyły do Ziemi Świętej w 1147 r., ale zostały pokonane. Po drodze krzyżowcy pomogli Portugalczykom w zdobyciu Lizbony z Al-Andalus w ramach rekonkwisty.
Druga krucjata
Po kilku latach pokoju, Bernard z Clairvaux wezwał do nowej krucjaty, gdy miasto Edessa zostało zaatakowane przez Turków. Wojska francuskie i niemieckie wkroczyły do Ziemi Świętej w 1147 r., ale zostały pokonane. Po drodze krzyżowcy pomogli Portugalczykom w zdobyciu Lizbony z Al-Andalus w ramach rekonkwisty.
Trzecia krucjata
W 1187 roku, Saladyn odzyskał Jerozolimę. Papież Grzegorz VIII wezwał do nowej krucjaty, prowadzonej przez kilku królów europejskich: Filip II z Francji, Ryszard I z Anglii i Fryderyk I, cesarz rzymski. Fryderyk utonął w Cylicji w 1190 roku. Krzyżowcy przywrócili Królestwo Jerozolimskie w Acre. Ryszard pokonał Saladyna pod Arsufem i Jaffą, ale zabrakło mu ludzi potrzebnych do próby odzyskania Jerozolimy. Ryszard i Saladyn zawarli rozejm, który pozwolił chrześcijanom bezpiecznie podróżować po Jerozolimie. Następnie Ryszard odszedł w 1192 roku. W drodze do domu Ryszarda rozbił się jego statek, który doprowadził go do Austrii. W Austrii schwytał go jego wróg, książę Leopold, a Ryszard został okupiony.
Trzecia krucjata
W 1187 roku, Saladyn odzyskał Jerozolimę. Papież Grzegorz VIII wezwał do nowej krucjaty, prowadzonej przez kilku królów europejskich: Filip II z Francji, Ryszard I z Anglii i Fryderyk I, cesarz rzymski. Fryderyk utonął w Cylicji w 1190 roku. Krzyżowcy przywrócili Królestwo Jerozolimskie w Acre. Ryszard pokonał Saladyna pod Arsufem i Jaffą, ale zabrakło mu ludzi potrzebnych do próby odzyskania Jerozolimy. Ryszard i Saladyn zawarli rozejm, który pozwolił chrześcijanom bezpiecznie podróżować po Jerozolimie. Następnie Ryszard odszedł w 1192 roku. W drodze do domu Ryszarda rozbił się jego statek, który doprowadził go do Austrii. W Austrii schwytał go jego wróg, książę Leopold, a Ryszard został okupiony.
Czwarta krucjata
Czwarta krucjata została rozpoczęta przez papieża Innocentego III w 1202 r. z myślą o zaatakowaniu Ziemi Świętej przez Egipt. Wenecjanie zmienili tę krucjatę i udali się do chrześcijańskiego miasta Konstantynopol, gdzie próbowali umieścić na tronie bizantyjskie wygnanie. Po serii nieporozumień i wybuchów przemocy, w 1204 roku miasto zostało splądrowane.
Krucjata Albigenska
Krucjata albigeńska została rozpoczęta w 1209 r. w celu wyeliminowania katarów z południowej Francji.
Krucjata dziecięca
Krucjata dziecięca to krucjata z 1212 roku. Wybuch starego popularnego entuzjazmu doprowadził do zgromadzenia dzieci we Francji i w Niemczech. Pewien chłopiec, czy to z Francji, czy z Niemiec, powiedział, że Jezus go odwiedził i powiedział mu, aby spokojnie nawrócił muzułmanów na chrześcijaństwo. Podążając za tą wizją, wiele dzieci założyło zespoły i przemaszerowało do Włoch. Tam zostały wrzucone na statki, które albo wywróciły się podczas sztormu, albo pojechały do Maroka. Większość dzieci albo umarła z głodu, albo została sprzedana do niewoli.
Bardziej aktualne badania
W pierwszej części, wczesną wiosną 1212 roku, Nicholas, pasterz z Niemiec, poprowadził grupę przez Alpy i do Włoch. Około 7000 osób przybyło do Genui pod koniec sierpnia. Ich plany nie przyniosły jednak efektów, gdy wody nie rozeszły się zgodnie z obietnicą i zespół rozpadł się. Niektórzy wyjechali do domu, inni mogli udać się do Rzymu, a jeszcze inni do Marsylii, gdzie prawdopodobnie zostali sprzedani w niewolę. Niewielu wróciło do domu i żaden nie dotarł do Ziemi Świętej.
Drugi ruch prowadził "chłopiec pasterski" o imieniu Stephen de Cloyes w pobliżu wsi Châteaudun. W czerwcu tego roku chłopiec powiedział, że ma list od Jezusa do króla Francji. Mógł on zebrać ponad 30.000 osób i udać się do Saint-Denis. Widziano go tam, jak czynił cuda. Z rozkazu Filipa II, za radą Uniwersytetu Paryskiego, tłum został odesłany do domu i większość z nich poszła. Żadne ze współczesnych źródeł nie wspomina o planach tłumu, aby udać się do Jerozolimy.
Później kronikarze opracowywali te wydarzenia. Ostatnie badania sugerują, że uczestnikami nie były dzieci, a przynajmniej nie bardzo małe. Na początku lat 1200. w całej Europie zaczęły pojawiać się zespoły wędrownych biedaków. Byli to ludzie wysiedleni w wyniku ówczesnych zmian ekonomicznych, które zmusiły wielu biednych chłopów w północnej Francji i Niemczech do sprzedania swojej ziemi. Bandy te były nazywane pueri (po łacinie "chłopcy") w sposób protekcjonalny, tak samo jak ludzie z obszarów wiejskich w Stanach Zjednoczonych nazywani są "chłopcami ze wsi".
W 1212 r. młody francuski szczeniak o imieniu Stephen i niemiecki szczeniak o imieniu Mikołaj oddzielnie zaczęli twierdzić, że każdy z nich miał podobne wizje o Jezusie. W ten sposób te bandy biedaków połączyły się w ruch protestu religijnego, który przekształcił tę przymusową wędrówkę w religijną podróż. Pueri maszerowali, idąc za krzyżem. Połączyli się z biblijną wędrówką Jezusa. Nie było to jednak preludium do świętej wojny.
W tym czasie kroniki były w większości przechowywane przez Kościół katolicki. Były one pisane po łacinie.
Trzydzieści lat później kronikarze czytali relacje z tych procesji i tłumaczyli pueri jako "dzieci", nie rozumiejąc ich użycia. Tak więc, narodziła się dziecięca krucjata. Powstała w ten sposób historia ilustruje, jak głęboko zakorzeniona była koncepcja wypraw krzyżowych w ówczesnych czasach, kronikarze zakładali, że pueri musi być krzyżowcem. W swojej niewinności powrócili do podstaw krucjaty charakterystycznych dla Piotra Pustelnika i spotkali się z takim samym tragicznym losem.
Według Mateusza Paris'a, jednym z przywódców dziecięcej krucjaty został "Le Maître de Hongrie", przywódca krucjaty pasterzy w 1251 roku.
Krucjata dziecięca, autorstwa Gustave'a Doré.
Czwarta krucjata
Czwarta krucjata została rozpoczęta przez papieża Innocentego III w 1202 r. z myślą o zaatakowaniu Ziemi Świętej przez Egipt. Wenecjanie zmienili tę krucjatę i udali się do chrześcijańskiego miasta Konstantynopol, gdzie próbowali umieścić na tronie bizantyjskie wygnanie. Po serii nieporozumień i wybuchów przemocy, w 1204 roku miasto zostało splądrowane.
Krucjata Albigenska
Krucjata albigeńska została rozpoczęta w 1209 r. w celu wyeliminowania katarów z południowej Francji.
Krucjata dziecięca
Krucjata dziecięca to krucjata z 1212 roku. Wybuch starego popularnego entuzjazmu doprowadził do zgromadzenia dzieci we Francji i w Niemczech. Pewien chłopiec, czy to z Francji, czy z Niemiec, powiedział, że Jezus go odwiedził i powiedział mu, aby spokojnie nawrócił muzułmanów na chrześcijaństwo. Podążając za tą wizją, wiele dzieci założyło zespoły i przemaszerowało do Włoch. Tam zostały wrzucone na statki, które albo wywróciły się podczas sztormu, albo pojechały do Maroka. Większość dzieci albo umarła z głodu, albo została sprzedana do niewoli.
Bardziej aktualne badania
W pierwszej części, wczesną wiosną 1212 roku, Nicholas, pasterz z Niemiec, poprowadził grupę przez Alpy i do Włoch. Około 7000 osób przybyło do Genui pod koniec sierpnia. Ich plany nie przyniosły jednak efektów, gdy wody nie rozeszły się zgodnie z obietnicą i zespół rozpadł się. Niektórzy wyjechali do domu, inni mogli udać się do Rzymu, a jeszcze inni do Marsylii, gdzie prawdopodobnie zostali sprzedani w niewolę. Niewielu wróciło do domu i żaden nie dotarł do Ziemi Świętej.
Drugi ruch prowadził "chłopiec pasterski" o imieniu Stephen de Cloyes w pobliżu wsi Châteaudun. W czerwcu tego roku chłopiec powiedział, że ma list od Jezusa do króla Francji. Mógł on zebrać ponad 30.000 osób i udać się do Saint-Denis. Widziano go tam, jak czynił cuda. Z rozkazu Filipa II, za radą Uniwersytetu Paryskiego, tłum został odesłany do domu i większość z nich poszła. Żadne ze współczesnych źródeł nie wspomina o planach tłumu, aby udać się do Jerozolimy.
Później kronikarze opracowywali te wydarzenia. Ostatnie badania sugerują, że uczestnikami nie były dzieci, a przynajmniej nie bardzo małe. Na początku lat 1200. w całej Europie zaczęły pojawiać się zespoły wędrownych biedaków. Byli to ludzie wysiedleni w wyniku ówczesnych zmian ekonomicznych, które zmusiły wielu biednych chłopów w północnej Francji i Niemczech do sprzedania swojej ziemi. Bandy te były nazywane pueri (po łacinie "chłopcy") w sposób protekcjonalny, tak samo jak ludzie z obszarów wiejskich w Stanach Zjednoczonych nazywani są "chłopcami ze wsi".
W 1212 r. młody francuski szczeniak o imieniu Stephen i niemiecki szczeniak o imieniu Mikołaj oddzielnie zaczęli twierdzić, że każdy z nich miał podobne wizje o Jezusie. W ten sposób te bandy biedaków połączyły się w ruch protestu religijnego, który przekształcił tę przymusową wędrówkę w religijną podróż. Pueri maszerowali, idąc za krzyżem. Połączyli się z biblijną wędrówką Jezusa. Nie było to jednak preludium do świętej wojny.
W tym czasie kroniki były w większości przechowywane przez Kościół katolicki. Były one pisane po łacinie.
Trzydzieści lat później kronikarze czytali relacje z tych procesji i tłumaczyli pueri jako "dzieci", nie rozumiejąc ich użycia. Tak więc, narodziła się dziecięca krucjata. Powstała w ten sposób historia ilustruje, jak głęboko zakorzeniona była koncepcja wypraw krzyżowych w ówczesnych czasach, kronikarze zakładali, że pueri musi być krzyżowcem. W swojej niewinności powrócili do podstaw krucjaty charakterystycznych dla Piotra Pustelnika i spotkali się z takim samym tragicznym losem.
Według Mateusza Paris'a, jednym z przywódców dziecięcej krucjaty został "Le Maître de Hongrie", przywódca krucjaty pasterzy w 1251 roku.
Krucjata dziecięca, autorstwa Gustave'a Doré.
Piąta krucjata
W 1213 r. papież Grzegorz IX popchnął Fryderyka II do prowadzenia piątej krucjaty. Kościół wypróbował kolejną krucjatę, aby zaatakować Ziemię Świętą. W 1219 r. siły krucjaty z Węgier, Austrii i Bawarii zdobyły Damiettę, miasto w Egipcie. Ze względu na przegraną bitwę o Kair, krzyżowcy musieli się poddać.
Piąta krucjata
W 1213 r. papież Grzegorz IX popchnął Fryderyka II do prowadzenia piątej krucjaty. Kościół wypróbował kolejną krucjatę, aby zaatakować Ziemię Świętą. W 1219 r. siły krucjaty z Węgier, Austrii i Bawarii zdobyły Damiettę, miasto w Egipcie. Ze względu na przegraną bitwę o Kair, krzyżowcy musieli się poddać.
Szósta krucjata
W 1228 roku cesarz Fryderyk II wypłynął z Brindisi do Syrii. Zrobił to po ekskomunikowaniu go przez papieża. Rozmawiając z Turkami odniósł sukces, a Jerozolima, Nazaret i Betlejem zostały przekazane Krzyżakom na dziesięć lat bez walki. Była to pierwsza duża krucjata nie zainicjowana przez papieża, tendencja, która miała trwać przez resztę stulecia. Ta krucjata trwała tylko przez rok, od 1228-1229 roku.
Szósta krucjata
W 1228 roku cesarz Fryderyk II wypłynął z Brindisi do Syrii. Zrobił to po ekskomunikowaniu go przez papieża. Rozmawiając z Turkami odniósł sukces, a Jerozolima, Nazaret i Betlejem zostały przekazane Krzyżakom na dziesięć lat bez walki. Była to pierwsza duża krucjata nie zainicjowana przez papieża, tendencja, która miała trwać przez resztę stulecia. Ta krucjata trwała tylko przez rok, od 1228-1229 roku.
Siódma krucjata
Templariusze spierali się z Egiptem w 1243 roku. W 1244 r. Egipt zaatakował Jerozolimę. Ludwik IX z Francji rozpoczął krucjatę przeciwko Egiptowi od 1248 do 1254 roku. Była to porażka, a Ludwik spędził znaczną część krucjaty mieszkając w Akrze. W samym środku tej krucjaty odbyła się pierwsza krucjata pasterska w 1251 roku.
Siódma krucjata
Templariusze spierali się z Egiptem w 1243 roku. W 1244 r. Egipt zaatakował Jerozolimę. Ludwik IX z Francji rozpoczął krucjatę przeciwko Egiptowi od 1248 do 1254 roku. Była to porażka, a Ludwik spędził znaczną część krucjaty mieszkając w Akrze. W samym środku tej krucjaty odbyła się pierwsza krucjata pasterska w 1251 roku.
Ósma krucjata
Ósma krucjata została zorganizowana przez Ludwika IX z Francji w 1270 r., aby pomóc państwom krzyżowców w Syrii. Jednak krucjata dotarła aż do Tunisu, gdzie Ludwik zmarł miesiąc później.
Ósma krucjata
Ósma krucjata została zorganizowana przez Ludwika IX z Francji w 1270 r., aby pomóc państwom krzyżowców w Syrii. Jednak krucjata dotarła aż do Tunisu, gdzie Ludwik zmarł miesiąc później.
Dziewiąta krucjata
Zanim został królem, Edward I z Anglii rozpoczął krucjatę w 1271 roku. Przeszedł na emeryturę w następnym roku po rozejmie.
Dziewiąta krucjata
Zanim został królem, Edward I z Anglii rozpoczął krucjatę w 1271 roku. Przeszedł na emeryturę w następnym roku po rozejmie.
Koniec wypraw krzyżowych
Z czasem ludzie poszli na wyprawy krzyżowe w innych celach. Wyprawy krzyżowe zakończyły się dwa wieki po ich rozpoczęciu, osiągając mieszane rezultaty. Krucjaty zakończyły się Upadkiem Mamluka Akra w 1291 roku. (połączenie nie zostało jeszcze rozpoczęte).
Koniec wypraw krzyżowych
Z czasem ludzie poszli na wyprawy krzyżowe w innych celach. Wyprawy krzyżowe zakończyły się dwa wieki po ich rozpoczęciu, osiągając mieszane rezultaty. Krucjaty zakończyły się Upadkiem Mamluka Akra w 1291 roku. (połączenie nie zostało jeszcze rozpoczęte).
Pytania i odpowiedzi
P: Czym były Krucjaty?
A: Krucjaty to seria wojen religijnych między chrześcijanami i muzułmanami, które miały miejsce w latach 1096-1291, głównie na Bliskim Wschodzie.
P: Jaki był cel wypraw krzyżowych?
O: Głównym celem krucjat było zdobycie kontroli nad Ziemią Świętą, która obecnie jest znana jako Izrael. Ziemia ta jest ważna dla trzech głównych religii monoteistycznych - islamu, judaizmu i chrześcijaństwa.
P: Ile dużych krucjat miało miejsce w tym okresie?
O: W okresie od XI wieku do XIII wieku odbyło się dziewięć dużych krucjat.
P: Czy były jakieś mniejsze krucjaty?
O: Tak, było też wiele mniejszych krucjat, które trwały przez XVI wiek aż do renesansu i reformacji. Niektóre z nich miały miejsce nawet w Europie (na przykład w Niemczech, Austrii, Skandynawii i Francji).
P: Co oznacza słowo "krucjata"?
O: Słowo "krucjata" jest związane ze słowem "krzyż" i oznacza chrześcijańską świętą wojnę. Muzułmanie używają czasem arabskiego słowa "dżihad" na określenie tych wojen.
P: Kiedy siły muzułmańskie przejęły kontrolę nad Jerozolimą?
A: Siły muzułmańskie przejęły kontrolę nad Jerozolimą w czasie kalifatu Umara w VII wieku.
P: Jakie są niektóre ważne miejsca kultu religijnego znajdujące się w Ziemi Świętej?
O: Niektóre ważne miejsca kultu religijnego znajdujące się w Ziemi Świętej to Kopuła na Skale, Ściana Zachodnia, Góra Świątynna, Góra Oliwna i wiele innych.
