Napoleon

Narodziny i edukacja

Napoleon Bonaparte urodził się w Casa Buonaparte w mieście Ajaccio, na Korsyce, 15 sierpnia 1769 roku. Był to rok po tym, jak wyspa została przekazana Francji przez Republikę Genui. Był on drugim z ośmiorga dzieci. Został nazwany Napoleone di Buonaparte. Swoje imię wziął od wuja, który zginął w walce z Francuzami. Później jednak użył bardziej francusko brzmiącego Napoleona Bonaparte.

Korsykańscy Buonapartes byli z niższej szlachty włoskiej. Przybyli na Korsykę w XVI wieku. Jego ojciec, Nobile Carlo Buonaparte, został przedstawicielem Korsyki na dworze Ludwika XVI w 1777 roku. Największy wpływ na dzieciństwo Napoleona miała jego matka, Maria Letizia Ramolino. Jej stanowcze wykształcenie kontrolowało dzikie dziecko. Miał starszego brata, Josepha. Miał też młodsze rodzeństwo, Lucien, Elisa, Louis, Pauline, Caroline i Jérôme. Napoleon został ochrzczony jako katolik tuż przed swoimi drugimi urodzinami, 21 lipca 1770 roku w katedrze w Ajaccio.

Ojciec Napoleona, Carlo Bonaparte, był przedstawicielem Korsyki na dworze Ludwika XVI we Francji.

Narodziny i edukacja

Napoleon Bonaparte urodził się w Casa Buonaparte w mieście Ajaccio, na Korsyce, 15 sierpnia 1769 roku. Był to rok po tym, jak wyspa została przekazana Francji przez Republikę Genui. Był on drugim z ośmiorga dzieci. Został nazwany Napoleone di Buonaparte. Swoje imię wziął od wuja, który zginął w walce z Francuzami. Później jednak użył bardziej francusko brzmiącego Napoleona Bonaparte.

Korsykańscy Buonapartes byli z niższej szlachty włoskiej. Przybyli na Korsykę w XVI wieku. Jego ojciec, Nobile Carlo Buonaparte, został przedstawicielem Korsyki na dworze Ludwika XVI w 1777 roku. Największy wpływ na dzieciństwo Napoleona miała jego matka, Maria Letizia Ramolino. Jej stanowcze wykształcenie kontrolowało dzikie dziecko. Miał starszego brata, Josepha. Miał też młodsze rodzeństwo, Lucien, Elisa, Louis, Pauline, Caroline i Jérôme. Napoleon został ochrzczony jako katolik tuż przed swoimi drugimi urodzinami, 21 lipca 1770 roku w katedrze w Ajaccio.

Ojciec Napoleona, Carlo Bonaparte, był przedstawicielem Korsyki na dworze Ludwika XVI we Francji.

Wczesna kariera wojskowa

Napoleon mógł wstąpić do akademii wojskowej w Brienne w 1779 roku. Miał dziewięć lat, gdy wstąpił do akademii. W 1784 roku przeniósł się do paryskiej École Royale Militaire, a rok później ukończył studia jako podporucznik artylerii. Napoleon mógł spędzić wiele z następnych ośmiu lat na Korsyce. Odgrywał tam aktywną rolę w sprawach politycznych i wojskowych. Wdał się w konflikt z korsykańskim nacjonalistą Pasquale Paoli, a jego rodzina została zmuszona do ucieczki do Marsylii w 1793 roku.

Rewolucja francuska wywołała we Francji wiele walk i zamieszek. Czasami Napoleon był powiązany z tymi, którzy byli u władzy. Innym razem, był w więzieniu. W Wojnach Rewolucji Francuskiej pomagał Republice przeciwko rojalistom, którzy wspierali byłego króla Francji. We wrześniu 1793 r. objął dowództwo nad brygadą artyleryjską podczas oblężenia Tulonu, gdzie przywódcy rojalistów przyjęli brytyjską flotę i wojska. Brytyjczycy zostali wypędzeni 17 grudnia 1793 r., a Bonaparte został nagrodzony awansem na generała brygady i przydzielony do armii francuskiej we Włoszech w lutym 1794 roku.

13 Vendémiaire

Generał Napoleon Bonaparte został później mianowany przez republikę w celu odparcia rojalistów 5 października 1795 r. (13 Vendémiaire rocznik IV we francuskim kalendarzu republikańskim). Ponad 1400 rojalistów zmarło, a reszta uciekła. Według XIX-wiecznego historyka Thomasa Carlyle'a oczyścił on ulice z "bicza winogron". Następnie został awansowany na majora generała i zaznaczył swoje nazwisko na Rewolucji Francuskiej.

Klęska rebelii rojalistycznych zakończyła zagrożenie dla Konwentu i przyniosła Bonapartemu nagłą sławę, bogactwo i patronat nad nowym Dyrektorium. 9 marca 1796 roku Napoleon poślubił starszą od niego wdowę po Josephine de Beauharnais i bardzo mało prawdopodobną żonę przyszłego władcy.

Kampania włoska

Kampania we Włoszech to pierwszy raz, kiedy Napoleon doprowadził Francję do wojny. Pod koniec marca 1796 roku Bonaparte rozpoczął serię operacji mających na celu podzielenie i pokonanie armii austriackiej i sardyńskiej we Włoszech. Pokonał Sardyńczyków 21 kwietnia, sprowadzając do Francji Savoya i Nicei. Następnie, w serii błyskotliwych bitew, zdobył od Austriaków Lombardię. Mantua, ostatnia lombardzka twierdza upadła w lutym 1797 roku.

Kampania egipska

W maju 1798 roku, generał Napoleon wyjechał na kampanię do Egiptu. Francuzi musieli zagrozić brytyjskim Indiom, a francuski Dyrektoriat obawiał się, że Napoleon przejmie kontrolę nad Francją. Armia francuska pod wodzą Napoleona odniosła przytłaczające zwycięstwo w bitwie o piramidy. Zginęło zaledwie 300 żołnierzy francuskich, a tysiące Mamluków (starego mocarstwa na Bliskim Wschodzie). Jego armia została jednak osłabiona przez dżumę i słabe zaopatrzenie, ponieważ marynarka wojenna została pokonana w bitwie pod Nilem. Kampania egipska była porażką militarną, ale sukcesem kulturowym. Kamień Rosetta został znaleziony przez francuskiego inżyniera kapitana Pierre'a-François Boucharda, a francuski uczony Jean-François Champollion potrafił odczytać słowa z tego kamienia. Napoleon wrócił do Francji z powodu zmiany w rządzie francuskim. Niektórzy uważają, że Napoleon nie powinien był zostawiać swoich żołnierzy w Egipcie. Napoleon pomógł poprowadzić zamach stanu w Brumaire w listopadzie 1799 roku.

2. porucznik Bonaparte

Wczesna kariera wojskowa

Napoleon mógł wstąpić do akademii wojskowej w Brienne w 1779 roku. Miał dziewięć lat, gdy wstąpił do akademii. W 1784 roku przeniósł się do paryskiej École Royale Militaire, a rok później ukończył studia jako podporucznik artylerii. Napoleon mógł spędzić wiele z następnych ośmiu lat na Korsyce. Odgrywał tam aktywną rolę w sprawach politycznych i wojskowych. Wdał się w konflikt z korsykańskim nacjonalistą Pasquale Paoli, a jego rodzina została zmuszona do ucieczki do Marsylii w 1793 roku.

Rewolucja francuska wywołała we Francji wiele walk i zamieszek. Czasami Napoleon był powiązany z tymi, którzy byli u władzy. Innym razem, był w więzieniu. W Wojnach Rewolucji Francuskiej pomagał Republice przeciwko rojalistom, którzy wspierali byłego króla Francji. We wrześniu 1793 r. objął dowództwo nad brygadą artyleryjską podczas oblężenia Tulonu, gdzie przywódcy rojalistów przyjęli brytyjską flotę i wojska. Brytyjczycy zostali wypędzeni 17 grudnia 1793 r., a Bonaparte został nagrodzony awansem na generała brygady i przydzielony do armii francuskiej we Włoszech w lutym 1794 roku.

13 Vendémiaire

Generał Napoleon Bonaparte został później mianowany przez republikę w celu odparcia rojalistów 5 października 1795 r. (13 Vendémiaire rocznik IV we francuskim kalendarzu republikańskim). Ponad 1400 rojalistów zmarło, a reszta uciekła. Według XIX-wiecznego historyka Thomasa Carlyle'a oczyścił on ulice z "bicza winogron". Następnie został awansowany na majora generała i zaznaczył swoje nazwisko na Rewolucji Francuskiej.

Klęska rebelii rojalistycznych zakończyła zagrożenie dla Konwentu i przyniosła Bonapartemu nagłą sławę, bogactwo i patronat nad nowym Dyrektorium. 9 marca 1796 roku Napoleon poślubił starszą od niego wdowę po Josephine de Beauharnais i bardzo mało prawdopodobną żonę przyszłego władcy.

Kampania włoska

Kampania we Włoszech to pierwszy raz, kiedy Napoleon doprowadził Francję do wojny. Pod koniec marca 1796 roku Bonaparte rozpoczął serię operacji mających na celu podzielenie i pokonanie armii austriackiej i sardyńskiej we Włoszech. Pokonał Sardyńczyków 21 kwietnia, sprowadzając do Francji Savoya i Nicei. Następnie, w serii błyskotliwych bitew, zdobył od Austriaków Lombardię. Mantua, ostatnia lombardzka twierdza upadła w lutym 1797 roku.

Kampania egipska

W maju 1798 roku, generał Napoleon wyjechał na kampanię do Egiptu. Francuzi musieli zagrozić brytyjskim Indiom, a francuski Dyrektoriat obawiał się, że Napoleon przejmie kontrolę nad Francją. Armia francuska pod wodzą Napoleona odniosła przytłaczające zwycięstwo w bitwie o piramidy. Zginęło zaledwie 300 żołnierzy francuskich, a tysiące Mamluków (starego mocarstwa na Bliskim Wschodzie). Jego armia została jednak osłabiona przez dżumę i słabe zaopatrzenie, ponieważ marynarka wojenna została pokonana w bitwie pod Nilem. Kampania egipska była porażką militarną, ale sukcesem kulturowym. Kamień Rosetta został znaleziony przez francuskiego inżyniera kapitana Pierre'a-François Boucharda, a francuski uczony Jean-François Champollion potrafił odczytać słowa z tego kamienia. Napoleon wrócił do Francji z powodu zmiany w rządzie francuskim. Niektórzy uważają, że Napoleon nie powinien był zostawiać swoich żołnierzy w Egipcie. Napoleon pomógł poprowadzić zamach stanu w Brumaire w listopadzie 1799 roku.

2. porucznik Bonaparte

Władca Francji

Bonaparte powrócił do Paryża w październiku 1799 roku. Sytuacja Francji poprawiła się dzięki serii zwycięstw, ale Republika zbankrutowała, a nieskuteczny Dyrektoriat był niepopularny wśród francuskiej ludności. Jeden z dyrektorów, Emmanuel Joseph Sieyès, zwrócił się do niego o wsparcie w zamachu stanu mającym na celu obalenie rządu konstytucyjnego. Wśród przywódców akcji znaleźli się jego brat Lucien Bonaparte (przewodniczący Rady Pięciusetlecia), Roger Ducos, inny dyrektor Joseph Fouché i Charles Maurice Talleyrand. Inni posłowie zdawali sobie sprawę z próby zamachu stanu. W obliczu ich protestów Bonaparte poprowadził wojska do przejęcia kontroli i rozproszenia ich, co pozostawiło w tyle władzę ustawodawczą, która mianowała Bonapartego, Siczejów i Ducosa trzema tymczasowymi konsulami do zarządzania rządem.

Sieyès spodziewał się, że zdominuje nowy reżim, ale został przechytrzony przez Bonaparte. Napoleon opracował projekt konstytucji VIII roku i zapewnił sobie wybór na pierwszego konsula. W ten sposób Bonaparte stał się najpotężniejszą osobą we Francji i zamieszkał w Tuileries.

W 1800 roku Napoleon zapewnił sobie władzę, przekraczając Alpy i pokonując Austriaków pod Marengo. Następnie wynegocjował ogólny pokój europejski, który ustanowił Ren jako wschodnią granicę Francji. Zawarł także porozumienie z papieżem (konkordat z 1801 r.), które przyczyniło się do francuskiego spokoju wewnętrznego, kończąc kłótnię z kościołem rzymskokatolickim, która powstała podczas rewolucji francuskiej.

We Francji nastąpiła reorganizacja administracji, uproszczono system sądownictwa, a wszystkie szkoły zostały poddane scentralizowanej kontroli. Prawo francuskie zostało ujednolicone w kodeksie napoleońskim, czyli w kodeksie cywilnym, oraz w sześciu innych kodeksach. Gwarantowały one prawa i wolności zwycięskie w rewolucji, w tym równość wobec prawa i wolność wyznania.

Napoleon podczas zamachu stanu 18 Brumaire'a w Saint-Cloud


Napoleon przekraczający Alpy (1800)

Władca Francji

Bonaparte powrócił do Paryża w październiku 1799 roku. Sytuacja Francji poprawiła się dzięki serii zwycięstw, ale Republika zbankrutowała, a nieskuteczny Dyrektoriat był niepopularny wśród francuskiej ludności. Jeden z dyrektorów, Emmanuel Joseph Sieyès, zwrócił się do niego o wsparcie w zamachu stanu mającym na celu obalenie rządu konstytucyjnego. Wśród przywódców akcji znaleźli się jego brat Lucien Bonaparte (przewodniczący Rady Pięciusetnej), Roger Ducos, inny dyrektor Joseph Fouché i Charles Maurice Talleyrand. Inni posłowie zdawali sobie sprawę z próby zamachu stanu. W obliczu ich protestów Bonaparte poprowadził wojska do przejęcia kontroli i rozproszenia ich, co pozostawiło w tyle władzę ustawodawczą, która mianowała Bonapartego, Siczejów i Ducosa trzema tymczasowymi konsulami do zarządzania rządem.

Sieyès spodziewał się, że zdominuje nowy reżim, ale został przechytrzony przez Bonaparte. Napoleon opracował projekt konstytucji VIII roku i zapewnił sobie wybór na pierwszego konsula. Dzięki temu Bonaparte stał się najpotężniejszą osobą we Francji, a on sam zamieszkał w Tuileries.

W 1800 roku Napoleon zapewnił sobie władzę, przekraczając Alpy i pokonując Austriaków pod Marengo. Następnie wynegocjował ogólny pokój europejski, który ustanowił Ren jako wschodnią granicę Francji. Zawarł także porozumienie z papieżem (konkordat z 1801 r.), które przyczyniło się do francuskiego spokoju wewnętrznego, kończąc kłótnię z kościołem rzymskokatolickim, która powstała podczas rewolucji francuskiej.

We Francji nastąpiła reorganizacja administracji, uproszczono system sądownictwa, a wszystkie szkoły zostały poddane scentralizowanej kontroli. Prawo francuskie zostało ujednolicone w kodeksie napoleońskim, czyli w kodeksie cywilnym, oraz w sześciu innych kodeksach. Gwarantowały one prawa i wolności zdobyte w czasie rewolucji, w tym równość wobec prawa i wolność wyznania.

Napoleon podczas zamachu stanu 18 Brumaire'a w Saint-Cloud


Napoleon przekraczający Alpy (1800)

Cesarz Francji

W lutym 1804 roku brytyjski spór finansowy przeciwko Bonaparte został odkryty przez byłego ministra policji Josepha Fouche. Dało to Napoleonowi powód do założenia dziedzicznej dynastii. 2 grudnia 1804 roku Napoleon Bonaparte koronował się na "cesarza Francuzów". Ludność Francji nie uważała go za monarchę starego reżimu z powodu posiadania przez niego tytułu Imperium Rzymskiego. Zaprosił papieża Piusa VII do obejrzenia jego koronacji w katedrze Notre Dame w Paryżu. Podczas tej ceremonii Napoleon I wziął koronę z ręki papieża i położył ją na własnej głowie. Zostało to uzgodnione między Napoleonem a papieżem. W katedrze w Mediolanie 26 maja 1805 roku Napoleon został koronowany na króla Włoch Żelazną Koroną Lombardii.

Reformy

Aby przywrócić dobrobyt, Napoleon zmodernizował finanse. Regulował gospodarkę, aby kontrolować ceny, zachęcał do tworzenia nowych gałęzi przemysłu oraz budował drogi i kanały. Aby zapewnić dobrze wyszkolonych urzędników i oficerów wojskowych, promował system szkół publicznych pod ścisłą kontrolą rządu. Uchylił też niektóre reformy społeczne rewolucji. W konkordacie z 1801 r. zawarł pokój z Kościołem katolickim. Konkordat utrzymał Kościół pod kontrolą państwa, ale uznał wolność religijną dla katolików.

Napoleon zdobyłam wsparcie w całej klasie. Zachęcał ludność emigracyjną do powrotu, pod warunkiem złożenia przysięgi lojalności. Chłopi odetchnęli z ulgą, gdy uznał ich prawo do ziemi, którą kupili podczas rewolucji. Główna opozycja Napoleona pochodziła od rojalistów i republikanów.

Kodeks Napoleoński

Wśród najtrwalszych reform Napoleona znalazł się nowy kodeks prawny, popularnie zwany kodeksem napoleońskim. Był on ucieleśnieniem zasad oświeceniowych, takich jak równość wszystkich obywateli wobec prawa, tolerancja religijna i postęp oparty na cnocie. Ale Kodeks Napoleoński nie zawierał pewnych reform Rewolucji Francuskiej. Na przykład kobiety straciły większość swoich nowo nabytych praw na mocy nowego kodeksu. prawo uznawało kobiety nieletnie, które nie mogły korzystać z praw obywatelskich. Męskie głowy rodzin odzyskały pełną władzę nad swoimi żonami i dziećmi. Ponownie Napoleon cenił sobie porządek i autorytet nad indywidualnymi prawami.

Wielkie Imperium

Cesarz Napoleon porzucił plany inwazji na Anglię i zwrócił swoje wojska przeciwko siłom austro-rosyjskim, pokonując je w bitwie pod Austerlitz 2 grudnia 1805 roku. W 1806 r. Napoleon zniszczył wojska pruskie pod Jeną i Auerstädtem oraz wojska rosyjskie pod Friedlandem. W 1806 r. koronował starszego brata Josepha Bonaparte na króla Neapolu i Sycylii, a dla swego brata Ludwika przekształcił Republikę Holenderską w królestwo Holandii. Napoleon założył także Konfederację Renu (większość państw niemieckich), której był protektorem.

Aby uprawomocnić swoją władzę, rozwiódł się z żoną Joséphine i ożenił się z Marie Louise, księżną Parmy i córką cesarza Franciszka I Austrii. Wkrótce urodziła syna i dziedzica dynastii Bonapartych. Nazywał się Napoleon Franciszek Józef Karol Bonaparte lub Napoleon II i od urodzenia był koronowany na króla Rzymu.

W Tilsicie w lipcu 1807 r. Napoleon sprzymierzył się z rosyjskim carem Aleksandrem Romanowem i znacznie zmniejszył wielkość Prus. Dodał też do imperium nowe państwa: królestwo Westfalii, za czasów jego najmłodszego brata Hieronima, księstwo warszawskie i inne państwa.

Porażka

Kongres w Erfurcie dążył do zachowania sojuszu rosyjsko-francuskiego, a przywódcy mieli przyjazne stosunki osobiste po pierwszym spotkaniu w Tylżycie w 1807 roku. Jednak 23 czerwca 1812 roku Napoleon wyruszył na wojnę z Rosją. Francuska inwazja na Rosję pokonała wiele rosyjskich miast i wsi, ale zanim dotarły one do Moskwy, była to zima. Ze względu na taktykę palonej ziemi stosowaną przez rosyjską armię, Francuzi znaleźli niewiele jedzenia dla siebie i swoich koni. Armia Napoleona nie była w stanie pokonać Rosjan. Rosjanie zaczęli atakować. Napoleon i jego armia musieli wrócić do Francji. Francuzi bardzo ucierpieli podczas odwrotu Napoleona. Większość jego żołnierzy nigdy nie wróciła do Francji. Jego armia została zredukowana do 70,000 żołnierzy i 40,000 stragglerów, przeciwko ponad trzykrotnie większej liczbie żołnierzy alianckich. W końcu podczas Bitwy Narodów w 1813 roku został pokonany przez aliantów: Szwecję, Rosję, Austrię i Prusy.

Napoleon na tronie cesarskim, reż. Jean Auguste Dominique Ingres, 1806 r.


Pierwsze Cesarstwo Francuskie w największym stopniu w 1811 r. Cesarstwo Francuskie podbiło "zbuntowane" państwa podbiło państwa "sprzymierzone".


Odwrót Napoleona


Abdykacja cesarza Napoleona w Fontainebleau

Cesarz Francji

W lutym 1804 roku brytyjski spór finansowy przeciwko Bonaparte został odkryty przez byłego ministra policji Josepha Fouche. Dało to Napoleonowi powód do założenia dziedzicznej dynastii. 2 grudnia 1804 roku Napoleon Bonaparte koronował się na "cesarza Francuzów". Ludność Francji nie uważała go za monarchę starego reżimu z powodu posiadania przez niego tytułu Imperium Rzymskiego. Zaprosił papieża Piusa VII do obejrzenia jego koronacji w katedrze Notre Dame w Paryżu. Podczas tej ceremonii Napoleon I wziął koronę z ręki papieża i położył ją na własnej głowie. Zostało to uzgodnione między Napoleonem a papieżem. W katedrze w Mediolanie 26 maja 1805 roku Napoleon został koronowany na króla Włoch Żelazną Koroną Lombardii.

Reformy

Aby przywrócić dobrobyt, Napoleon zmodernizował finanse. Regulował gospodarkę, aby kontrolować ceny, zachęcał do tworzenia nowych gałęzi przemysłu oraz budował drogi i kanały. Aby zapewnić dobrze wyszkolonych urzędników i oficerów wojskowych, promował system szkół publicznych pod ścisłą kontrolą rządu. Uchylił też niektóre reformy społeczne rewolucji. W konkordacie z 1801 r. zawarł pokój z Kościołem katolickim. W konkordacie utrzymał Kościół pod kontrolą państwa, ale uznał wolność religijną katolików.

Napoleon zdobyłam wsparcie w całej klasie. Zachęcał ludność emigracyjną do powrotu, pod warunkiem złożenia przysięgi lojalności. Chłopi odetchnęli z ulgą, gdy uznał ich prawo do ziemi, którą kupili podczas rewolucji. Główna opozycja Napoleona pochodziła od rojalistów i republikanów.

Kodeks Napoleoński

Wśród najtrwalszych reform Napoleona znalazł się nowy kodeks prawny, popularnie zwany kodeksem napoleońskim. Był on ucieleśnieniem zasad oświeceniowych, takich jak równość wszystkich obywateli wobec prawa, tolerancja religijna i postęp oparty na cnocie. Ale Kodeks Napoleoński nie zawierał pewnych reform Rewolucji Francuskiej. Na przykład kobiety straciły większość swoich nowo nabytych praw na mocy nowego kodeksu. prawo uznawało kobiety nieletnie, które nie mogły korzystać z praw obywatelskich. Męskie głowy rodzin odzyskały pełną władzę nad swoimi żonami i dziećmi. Ponownie Napoleon cenił sobie porządek i autorytet nad indywidualnymi prawami.

Wielkie Imperium

Cesarz Napoleon porzucił plany inwazji na Anglię i zwrócił swoje wojska przeciwko siłom austro-rosyjskim, pokonując je w bitwie pod Austerlitz 2 grudnia 1805 roku. W 1806 r. Napoleon zniszczył wojska pruskie pod Jeną i Auerstädtem oraz wojska rosyjskie pod Friedlandem. W 1806 r. koronował swojego starszego brata Josepha Bonaparte na króla Neapolu i Sycylii, a dla brata Ludwika przekształcił Republikę Holenderską w królestwo Holandii. Napoleon założył także Konfederację Renu (większość państw niemieckich), której był protektorem.

Aby uprawomocnić swoją władzę, rozwiódł się z żoną Joséphine i ożenił się z Marie Louise, księżną Parmy i córką cesarza Franciszka I Austrii. Wkrótce urodziła syna i dziedzica dynastiiBonapartych. Nazywał się Napoleon Franciszek Józef Karol Bonaparte lub Napoleon II i od urodzenia był koronowany na króla Rzymu.

W Tilsicie w lipcu 1807 r. Napoleon sprzymierzył się z rosyjskim carem Aleksandrem Romanowem i znacznie zmniejszył wielkość Prus. Dodał też do imperium nowe państwa: królestwo Westfalii, za czasów jego najmłodszego brata Hieronima, księstwo warszawskie i inne państwa.

Porażka

Kongres w Erfurcie dążył do zachowania sojuszu rosyjsko-francuskiego, a przywódcy mieli przyjazne stosunki osobiste po pierwszym spotkaniu w Tylżycie w 1807 roku. Jednak 23 czerwca 1812 roku Napoleon wyruszył na wojnę z Rosją. Francuska inwazja na Rosję pokonała wiele rosyjskich miast i wsi, ale zanim dotarły one do Moskwy, była to zima. Ze względu na taktykę palonej ziemi stosowaną przez rosyjską armię, Francuzi znaleźli niewiele jedzenia dla siebie i swoich koni. Armia Napoleona nie była w stanie pokonać Rosjan. Rosjanie zaczęli atakować. Napoleon i jego armia musieli wrócić do Francji. Francuzi bardzo ucierpieli podczas odwrotu Napoleona. Większość jego żołnierzy nigdy nie wróciła do Francji. Jego armia została zredukowana do 70,000 żołnierzy i 40,000 stragglerów, przeciwko ponad trzykrotnie większej liczbie żołnierzy alianckich. W końcu podczas Bitwy Narodów w 1813 roku został pokonany przez aliantów: Szwecję, Rosję, Austrię i Prusy.

Napoleon na tronie cesarskim, reż. Jean Auguste Dominique Ingres, 1806 r.


Pierwsze Cesarstwo Francuskie w największym stopniu w 1811 r. Cesarstwo Francuskie podbiło "zbuntowane" państwa podbiło państwa "sprzymierzone".


Odwrót Napoleona


Abdykacja cesarza Napoleona w Fontainebleau

Wygnanie w Elbie

Napoleon nie miał innego wyboru, jak tylko wycofać się na rzecz swojego syna. Alianci jednak nie zgodzili się na to. Napoleon abdykował bezwarunkowo 11 kwietnia 1814 roku. Przed oficjalną abdykacją, Napoleon próbował popełnić samobójstwo za pomocą pigułki, ale to nie zadziałało. W traktacie z Fontainebleau zwycięzcy wygnali go do Elby, 12 000 mieszkańców wyspy na Morzu Śródziemnym. Alianci pozwolili Napoleonowi zachować cesarski tytuł "Cesarza Elby" i dietę w wysokości 2 milionów franków rocznie. Napoleon zażądał nawet salutowania z 21 karabinami jako cesarz wyspy Elba. Wielu delegatów obawiało się, że Elba jest zbyt blisko Europy, by utrzymać tak niebezpieczne siły.

Wygnanie w Elbie

Napoleon nie miał innego wyboru, jak tylko wycofać się na rzecz swojego syna. Alianci jednak nie zgodzili się na to. Napoleon abdykował bezwarunkowo 11 kwietnia 1814 roku. Przed oficjalną abdykacją, Napoleon próbował popełnić samobójstwo za pomocą pigułki, ale to nie zadziałało. W traktacie z Fontainebleau zwycięzcy wygnali go do Elby, 12 000 mieszkańców wyspy na Morzu Śródziemnym. Alianci pozwolili Napoleonowi zachować cesarski tytuł "Cesarza Elby" i dietę w wysokości 2 milionów franków rocznie. Napoleon zażądał nawet salutowania z 21 karabinami jako cesarz wyspy Elba. Wielu delegatów obawiało się, że Elba jest zbyt blisko Europy, by utrzymać tak niebezpieczne siły.

Setki dni

Oderwany od syna i żony, którzy znaleźli się pod kontrolą austriacką, odcięty od zasiłku gwarantowanego mu przez traktat z Fontainebleau i świadomy pogłosek, że ma zostać wygnany na odległą wyspę na Oceanie Atlantyckim, Napoleon uciekł z Elby 26 lutego 1815 roku. W dniu 1 marca 1815 r. udał się w marszu niespodziance do Paryża. Jego dawni żołnierze dołączyli do niego, a Ludwik XVIII uciekł na wygnanie. Ponownie został władcą Francji na 100 dni. Napoleon został pokonany w bitwie pod Waterloo przez Brytyjczyków pod wodzą księcia Wellingtona i Prusów 18 czerwca 1815 r., która była jego ostatnią bitwą. Napoleon został ponownie schwytany i zabrany na swoje drugie wygnanie na wyspie Świętej Heleny na Oceanie Atlantyckim.

Bitwa pod Waterloo

Setki dni

Oderwany od syna i żony, którzy znaleźli się pod kontrolą austriacką, odcięty od zasiłku gwarantowanego mu przez traktat z Fontainebleau i świadomy pogłosek, że ma zostać wygnany na odległą wyspę na Oceanie Atlantyckim, Napoleon uciekł z Elby 26 lutego 1815 roku. W dniu 1 marca 1815 r. udał się w marszu niespodziance do Paryża. Jego dawni żołnierze dołączyli do niego, a Ludwik XVIII uciekł na wygnanie. Ponownie został władcą Francji na 100 dni. Napoleon został pokonany w bitwie pod Waterloo przez Brytyjczyków pod wodzą księcia Wellingtona i Prusów 18 czerwca 1815 r., która była jego ostatnią bitwą. Napoleon został ponownie schwytany i zabrany na swoje drugie wygnanie na wyspie Świętej Heleny na Oceanie Atlantyckim.

Bitwa pod Waterloo

Drugie wygnanie i śmierć

Napoleon został wysłany na wyspę Świętej Heleny, u wybrzeży Afryki. Zmarł 5 maja 1821 roku na raka żołądka. Napoleon informował na bieżąco o wydarzeniach w The Times i miał nadzieję na uwolnienie w przypadku, gdyby Holandia została premierem. Były też inne plany ratowania Napoleona z niewoli, w tym jeden z Teksasu, gdzie wygnani żołnierze z Grande Armée chcieli wskrzeszenia Imperium Napoleońskiego w Ameryce. Był nawet plan ratowania go prymitywną łodzią podwodną. Dla Lorda Byrona, Napoleon był uosobieniem bohatera romantycznego, prześladowanego, samotnego i wadliwego geniusza. Wiadomość, że Napoleon zajął się ogrodnictwem w Longwood, przemówiła również do bardziej rodzimej brytyjskiej wrażliwości.

Śmierć Napoleona w St. Helena

Drugie wygnanie i śmierć

Napoleon został wysłany na wyspę Świętej Heleny, u wybrzeży Afryki. Zmarł 5 maja 1821 roku na raka żołądka. Napoleon informował na bieżąco o wydarzeniach w The Times i miał nadzieję na uwolnienie w przypadku, gdyby Holandia została premierem. Były też inne plany ratowania Napoleona z niewoli, w tym jeden z Teksasu, gdzie wygnani żołnierze z Grande Armée chcieli wskrzeszenia Imperium Napoleońskiego w Ameryce. Był nawet plan ratowania go prymitywną łodzią podwodną. Dla Lorda Byrona, Napoleon był uosobieniem bohatera romantycznego, prześladowanego, samotnego i wadliwego geniusza. Wiadomość, że Napoleon zajął się ogrodnictwem w Longwood, przemówiła również do bardziej rodzimej brytyjskiej wrażliwości.

Śmierć Napoleona w St. Helena

Dziedzictwo

Francuzi nadal są dumni z czasów chwały Napoleona. Kodeks Napoleona odzwierciedla nowoczesną francuską konstytucję. Broń i inne rodzaje techniki wojskowej pozostały w dużej mierze statyczne w czasach rewolucji i Napoleona, ale osiemnastowieczna mobilność operacyjna uległa znaczącej zmianie. Największy wpływ na Napoleona miało prowadzenie działań wojennych. Jego popularność pomogła później bratankowi Ludwikowi-Napoleonowi zostać władcą Francji.

Na światowej scenie, podbój Napoleona szerzył idee rewolucji. Nie udało mu się przekształcić Europy w Imperium Francuskie. Zamiast tego wywołał w całej Europie nastroje nacjonalistyczne. Był również znany jako "Lider Francji".

Pomnik w Cherbourg-Octeville odsłonięty przez Napoleona III w 1858 roku. Napoleon I wzmocnił obronę miasta, aby zapobiec najazdom brytyjskiej marynarki wojennej.

Dziedzictwo

Francuzi nadal są dumni z czasów chwały Napoleona. Kodeks Napoleona odzwierciedla nowoczesną francuską konstytucję. Broń i inne rodzaje techniki wojskowej pozostały w dużej mierze statyczne w czasach rewolucji i Napoleona, ale osiemnastowieczna mobilność operacyjna uległa znaczącej zmianie. Największy wpływ na Napoleona miało prowadzenie działań wojennych. Jego popularność pomogła później bratankowi Ludwikowi-Napoleonowi zostać władcą Francji.

Na światowej scenie, podbój Napoleona szerzył idee rewolucji. Nie udało mu się przekształcić Europy w Imperium Francuskie. Zamiast tego wywołał w całej Europie nastroje nacjonalistyczne. Był również znany jako "Lider Francji".

Pomnik w Cherbourg-Octeville odsłonięty przez Napoleona III w 1858 roku. Napoleon I wzmocnił obronę miasta, aby zapobiec najazdom brytyjskiej marynarki wojennej.