Louis Bonaparte
Ludwik I Holenderski (Lodewijk Napoleon po holendersku) (1779-1846) był młodszym bratem Napoleona Bonaparte, który uczynił go królem Królestwa Holandii w 1806 roku. Służył z bratem w kampanii włoskiej w latach 1796-97 i w Egipcie w latach 1798-99. W 1806 r. Napoleon mianował go królem Holandii. Gdy Ludwik nie zgadzał się z jego polityką, Napoleon wysłał wojska przeciwko Holandii. Ludwik abdykował w 1810 r. i przez większość życia mieszkał we Włoszech.
Wczesne życie
Ludwik urodził się jako Luigi Buonaparte w Ajaccio na Korsyce. Był młodszym bratem Józefa, Napoleona, Luciena i Elisy oraz starszym bratem Pauliny, Karoliny i Jerome'a.
Wczesną karierę spędził w wojsku i służył z Napoleonem w Egipcie. Dzięki Napoleonowi został generałem w wieku 25 lat, choć sam uważał, że zaszedł zbyt daleko w zbyt krótkim czasie. Po powrocie do Francji zaangażował się w spisek Napoleona mający na celu obalenie Dyrektoriatu. Po tym jak został pierwszym konsulem, Napoleon zaaranżował małżeństwo Ludwika z Hortensją de Beauharnais, córką cesarzowej Józefiny i przybraną córką Napoleona. Hortensja, która była przeciwna temu małżeństwu, została przekonana przez matkę do poślubienia Ludwika dla dobra rodziny.
Król Holandii
Napoleon uczynił go 5 czerwca 1806 r. królem Holandii. Poważnie traktował swoje obowiązki królewskie, nazywając się Koning Lodewijk I (przyjmując holenderską formę swojego imienia). Starał się mówić w języku holenderskim i starał się być odpowiedzialnym, niezależnym władcą Holandii. Jego próba mówienia w tym języku przyniosła mu pewien szacunek ze strony poddanych. Ogłosił, że jest Holendrem i zrzekł się obywatelstwa francuskiego. Zmusił również swój dwór i ministrów (w większości dostarczonych przez Napoleona) do mówienia wyłącznie w języku niderlandzkim, co było zbyt trudne dla jego żony Hortensji, która odrzuciła jego prośbę. Za jego panowania wydarzyły się dwie wielkie tragedie: eksplozja statku wypełnionego prochem strzelniczym w sercu miasta Lejdy w 1807 r. i wielka powódź w 1809 r. W obu przypadkach Ludwik osobiście i skutecznie nadzorował lokalne akcje ratunkowe, dzięki czemu zyskał przydomek Ludwika Dobrego.
Jego panowanie w Holandii trwało krótko z powodu kłótni z bratem. Napoleon I potrzebował holenderskich żołnierzy do swojej inwazji na Rosję. Ludwik odmówił, Napoleon nie pomógł w obronie królestwa, a Brytyjczycy dokonali inwazji. Napoleon zasugerował, że Ludwik powinien abdykować, ale ten odmówił. Napoleon usunął Ludwika z tronu holenderskiego i 1 lipca 1810 r. przejął władzę nad całym Królestwem Holandii.
Po odebraniu mu królestwa, Ludwik pozostał w Holandii przez prawie trzy lata i zajął się pisaniem i poezją. Po katastrofalnej kampanii rosyjskiej Ludwik napisał do Napoleona z prośbą o przywrócenie go na tron holenderski. Napoleon odmówił i Ludwik powrócił do Francji w 1813 roku.
Trzy dni po niszczycielskiej eksplozji statku prochowego 12 stycznia 1807 r. w holenderskim mieście Lejda.
Głowa rodu Bonapartych
Po śmierci swojego starszego brata Józefa w 1844 r. Ludwik był postrzegany przez bonapartystów jako prawowity cesarz Francuzów, choć sam nie podejmował zbyt wielu działań na rzecz realizacji tego postulatu. Jego syn i spadkobierca, Karol Ludwik-Napoleon Bonaparte, był w tym czasie więziony we Francji za próbę zorganizowania bonapartystowskiego zamachu stanu. Ludwik zmarł 25 lipca 1846 r., co uczyniło jego syna przyszłym Napoleonem III.
