Rewolucja Francuska

Przyczyny rewolucji

Wiele problemów we Francji doprowadziło do rewolucji:

1. Pod rządami królów Ludwika XV i Ludwika XVI Francja walczyła przeciwko Prusom i Imperium Brytyjskiemu w wojnie siedmioletniej. W czasie rewolucji amerykańskiej ponownie walczyła z Wielką Brytanią. Pożyczali dużo pieniędzy, aby zapłacić za wojny, a kraj stał się biedny.
2. Wysoka cena chleba i niskie płace robotników powodowały, że zwykli ludzie cierpieli głód i niedożywienie. To sprawiało, że nie lubili bogatej szlachty, która miała pieniądze, aby dobrze zjeść i wybudować ogromne rezydencje.
3. Kościół rzymskokatolicki, który posiadał najwięcej ziemi we Francji, nałożył na uprawy podatek zwany dziesięciną (tithe), który dotknął najbiedniejszych i najbardziej głodujących ludzi, ponieważ nie byli oni w stanie udźwignąć tego podatku.
4. Ideały oświecenia. Wielu ludziom nie podobały się absolutne rządy królewskie i szlacheckie. Widzieli, że w innych krajach, jak na przykład w Stanach Zjednoczonych, które niedawno powstały, ludzie tacy jak oni mieli większą władzę nad rządem. Chcieli także wolności religijnej.
5. Pierwsza i druga warstwa społeczna, tj. duchowieństwo i szlachta, cieszyły się wszystkimi przywilejami i prawami, ale trzecia warstwa społeczna (wszyscy inni, klasa średnia, robotnicy miejscy i chłopi) musieli płacić dziesięcinę i taille (podatki płacone na rzecz Kościoła i dworu).

'Estates-General'

Przed Rewolucją, Francja była podzielona na trzy Estates. Pierwszym był kler (kościół). Stanowiło ono 1% populacji. Drugim stanem była szlachta, która również stanowiła 1% populacji. Pozostałe prawie 98% ludności należało do Trzeciej Estancji. Przedstawiciele wszystkich trzech stanów tworzyli Estates General.

W maju 1789 r. król Ludwik zwołał Estates-General, aby uporać się z problemami finansowymi kraju. Zebrali się oni w królewskim pałacu wersalskim. Jednak członkowie Trzeciej Dynastii byli wściekli. Sporządzili listy problemów, które chcieli rozwiązać, zwane Cahiers de Doléance.

Członkowie Trzeciej Dynastii (pospólstwo) byli źli, że są najbardziej obciążeni podatkami, podczas gdy byli najbiedniejszą grupą ludzi. Oni i dyrektor generalny ds. finansów, Jacques Necker, uważali, że Kościół i szlachta powinni być bardziej opodatkowani.

Chcieli również, aby głosy w Estates-General były bardziej sprawiedliwe. Mimo, że Trzecia Posiadłość miała o wiele więcej członków niż pozostałe dwie Posiadłości, każda z nich miała tylko jeden głos w Estates-General. Trzecia Posiadłość uważała, że można to poprawić, dając członkom Estates-General po jednym głosie. Jednak kiedy rozmawiali z innymi Estatami, nie mogli się zgodzić.

Utworzenie Zgromadzenia Narodowego

Ponieważ Pierwszy i Drugi Stan nie chciały słuchać, Trzeci Stan postanowił odłączyć się i założyć własne zgromadzenie, w którym każdy członek miałby prawo głosu. 10 czerwca 1789 roku założyli Zgromadzenie Narodowe. Król próbował ich powstrzymać, zamykając salę posiedzeń Salle des États, ale zamiast tego spotkali się w krytym korcie tenisowym. 20 czerwca złożyli przysięgę na kort tenisowy, w której obiecali pracować, dopóki nie stworzą nowej konstytucji dla Francji.

Szturm na Bastylię

W lipcu 1789 roku, po utworzeniu Zgromadzenia Narodowego, szlachta i król byli źli na Jacques'a Neckera, dyrektora generalnego ds. finansów, i zwolnili go. Wielu Paryżan myślało, że król ma zamiar zamknąć Zgromadzenie Narodowe. Wkrótce Paryż wypełniły zamieszki i grabieże.

14 lipca 1789 r. lud postanowił zaatakować więzienie Bastylii. W Bastylii znajdowała się broń, była ona również symbolem władzy szlachty i panowania króla. Do popołudnia lud wdarł się do Bastylii i uwolnił siedmiu przetrzymywanych tam więźniów.

Posłowie trzeciej władzy przejęli władzę w Paryżu. Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego w czasie przysięgi na korcie tenisowym, Jean-Sylvain Bailly, został merem miasta. Jacques Necker otrzymał z powrotem stanowisko dyrektora generalnego ds. finansów. Wkrótce król odwiedził Paryż i założył czerwone, białe i niebieskie (tricolor) wstążki (kogut), które nosili rewolucjoniści. Do końca lipca rewolucja rozprzestrzeniła się na całą Francję.

Karykatura III stanu, niosącego na plecach I stan (duchowieństwo) i II stan (szlachtę).


Pałac w Wersalu. To tutaj w 1789 r. odbyło się posiedzenie Estates-General.


Szkic autorstwa Jacques-Louis David przedstawiający Zgromadzenie Narodowe składające przysięgę na kort tenisowy


Sans-coulotte , radykalny rewolucjonista, niosący trójkolorowy sztandar.

Zgromadzenie Narodowe

Zgromadzenie Narodowe zaczęło wprowadzać wiele zmian. 4 sierpnia Zgromadzenie Narodowe zakończyło pobieranie specjalnych podatków przez Kościół i położyło kres prawom szlachty nad jej ludem, kończąc feudalizm. 26 sierpnia Zgromadzenie Narodowe opublikowało Deklarację Praw Człowieka i Obywatela, której autorem był szlachcic markiz de Lafayette.

Zgromadzenie Narodowe zaczęło decydować o tym, jak będzie wyglądała jego działalność pod rządami nowej konstytucji. Wielu członków, zwłaszcza szlachta, chciało senatu lub drugiej izby wyższej. Jednak więcej osób głosowało za utrzymaniem tylko jednego zgromadzenia. Król otrzymał prawo weta zawieszającego w stosunku do ustaw, co oznaczało, że będzie mógł jedynie opóźniać ich uchwalanie, a nie zatrzymywać je. W październiku 1789 roku, po tym jak został zaatakowany w pałacu wersalskim przez tłum 7000 kobiet, król został przekonany przez Lafayette'a do przeniesienia się z Paryża do pałacu w Tuileries.

Zgromadzenie zaczęło się dzielić na różne partie polityczne. Jedno z nich składało się z przeciwników rewolucji, którym przewodzili szlachcic Jacques Antoine Marie de Cazales i duchowny Jean-Sifrien Maury. Partia ta zasiadała po prawej stronie. Drugą partią byli rojalistyczni demokraci (monarchiści), którzy chcieli stworzyć system na wzór monarchii konstytucyjnej w Wielkiej Brytanii, gdzie król nadal byłby częścią rządu. Jacques Necker był w tej partii. Trzecią partią była Partia Narodowa, która była centrowa lub centrolewicowa. Należeli do niej Honoré Mirabeau i Lafayette.

Jak zmieniał się Kościół francuski

Pod nowym rządem Kościół rzymskokatolicki miałby znacznie mniej władzy niż miał wcześniej. W 1790 r. wszystkie specjalne podatki i uprawnienia Kościoła zostały zniesione. Cały majątek kościelny został przejęty przez państwo. 12 lipca 1790 roku Konstytucja Cywilna Duchowieństwa uczyniła wszystkich duchownych pracownikami państwa i zmusiła ich do złożenia przysięgi na nową konstytucję. Wielu duchownym, jak również papieżowi Piusowi VI, nie podobały się te zmiany. Rewolucjoniści zabili setki osób za odmowę złożenia przysięgi.

Praca nad Konstytucją

14 lipca 1790 roku, w rok od szturmu na Bastylię, tysiące ludzi zebrało się na Polach Marsowych, aby świętować. Charles Maurice de Talleyrand poprowadził tłum w religijnej mszy. Tłum, w tym król i rodzina królewska, złożył przysięgę lojalności wobec "narodu, prawa i króla". Jednak wielu szlachciców było niezadowolonych z rewolucji i opuszczało kraj. Nazywano ich émigrés (emigrantami).

Chociaż członkowie Estates General zostali wybrani tylko na rok, wszyscy członkowie Zgromadzenia złożyli przysięgę Tennis Court. Obiecali oni, że będą pracować aż do momentu, kiedy będą mieli konstytucję, a żadna konstytucja nie została stworzona. Postanowiono, że członkowie będą pracować aż do momentu, gdy będą mieli konstytucję.

Zgromadzenie kontynuowało prace nad konstytucją i wprowadzało zmiany. Szlachta nie mogła już przekazywać swoich tytułów dzieciom. Tylko król miał do tego prawo. Po raz pierwszy odbyły się procesy sądowe z udziałem ławy przysięgłych. Wszystkie bariery handlowe wewnątrz Francji zostały zniesione, podobnie jak związki zawodowe, gildie i grupy robotnicze. Strajki zostały zakazane.

Wielu ludzi o radykalnych poglądach zaczęło tworzyć kluby polityczne. Najsłynniejszym z nich był KlubJakobinów, który miał lewicowe poglądy. Klubem prawicowym był Klub Monarchiczny. W 1791 roku zaproponowano prawo, które miało zapobiec opuszczaniu kraju przez szlacheckich emigrantów. Mirabeau był przeciwny tej ustawie, ale zmarł 2 kwietnia i do końca roku ustawa została uchwalona.

Rodzina królewska próbuje opuścić Paryż

Ludwikowi XVI nie podobała się rewolucja, ale nie chciał uzyskać pomocy od innych krajów ani uciekać z Francji jak emigranci. Generał Bouille miał takie same poglądy i chciał pomóc królowi opuścić Paryż. Powiedział, że udzieli królowi i jego rodzinie pomocy i wsparcia w swoim obozie w Montmédy. Ucieczka została zaplanowana na 20 czerwca 1791 roku.

Przebrani za służących, rodzina królewska opuściła Paryż. Ich ucieczka nie była jednak dobrze zaplanowana i wieczorem 21 czerwca zostali aresztowani w Varennes. Rodzina królewska została sprowadzona z powrotem do Paryża. Zgromadzenie uwięziło Ludwika i jego żonę Marie Antoinette, a króla zawiesiło w obowiązkach.

Uzupełnienie Konstytucji

Mimo że król próbował uciec, większość członków Zgromadzenia nadal chciała włączyć króla do swoich rządów, zamiast tworzyć Republikę bez króla. Zgodzili się, by król był figurantem, z bardzo niewielką władzą. Król musiałby złożyć przysięgę państwu. Jeśli tego nie zrobi, lub jeśli stworzy armię, która zaatakuje Francję, nie będzie już królem.

Niektórym ludziom, w tym Jacques Pierre Brissot, nie podobało się to. Uważali oni, że król powinien być całkowicie odsunięty od tronu i od konstytucji. Brissot przygotował petycję i ogromny tłum przybył na Pola Marsowe, aby ją podpisać. Przywódcy republikańscy Georges Danton i Camille Desmoulins przybyli i wygłosili przemówienia.

Gwardia Narodowa, dowodzona przez Lafayette'a, została wezwana do opanowania tłumu. Tłum rzucał kamieniami w żołnierzy, którzy najpierw strzelali z pistoletów nad głowami tłumu. Kiedy tłum nadal rzucał kamieniami, Lafayette rozkazał im strzelać do ludzi. Zginęło do 50 osób. Po tym wydarzeniu rząd zamknął wiele klubów politycznych i gazet. Wielu radykalnych lewicowych przywódców, w tym Danton i Desmoulins, uciekło do Anglii lub ukrywało się we Francji.

W końcu konstytucja została ukończona. Ludwik XVI został ponownie osadzony na tronie i przybył, aby złożyć na nią przysięgę. Napisał: "Zobowiązuję się do utrzymania jej w domu, do obrony przed wszelkimi atakami z zagranicy i do spowodowania jej wykonania wszystkimi środkami, które oddaje do mojej dyspozycji." Zgromadzenie Narodowe postanowiło, że przestanie rządzić Francją 29 września 1791 roku. Po tej dacie władzę przejmie Zgromadzenie Prawodawcze.

Rodzina królewska wraca do Paryża 25 lipca 1791 roku, po próbie ucieczki.

Zgromadzenie Ustawodawcze (1791-1792)

Nowe Zgromadzenie Prawodawcze zebrało się po raz pierwszy w październiku 1791 roku. Zgodnie z konstytucją z 1791 r. Francja była monarchią konstytucyjną. Król dzielił swoje rządy ze Zgromadzeniem Ustawodawczym, ale miał prawo do wstrzymania (wetowania) ustaw, które mu się nie podobały. Miał również prawo do wyboru ministrów.

Zgromadzenie Ustawodawcze liczyło około 745 członków. 260 z nich było "Feuillantami", czyli Monarchistami Konstytucyjnymi. 136 było Girondinami i Jakobinami, lewicowymi liberalnymi republikanami, którzy nie chcieli króla. Pozostałych 345 członków było niezależnych, ale najczęściej głosowali z lewicą.

Zgromadzenie Prawodawcze nie zgodziło się na to zbyt dobrze. Król użył swojego weta, aby powstrzymać ustawy, które skazywałyby emigrantów na śmierć. Ponieważ tak wielu członków Zgromadzenia było lewicowych, nie podobało im się to.

Kryzys konstytucji

Ludność zwracała się przeciwko królowi Ludwikowi XVI. 10 sierpnia 1792 r. członkowie rewolucyjnej grupy zwanej Komuną Paryską zaatakowali Tuileries, gdzie mieszkali król i królowa. Król i królowa zostali wzięci do niewoli. Zgromadzenie Prawodawcze zebrało się na nadzwyczajnym posiedzeniu. Mimo, że była tam tylko jedna trzecia członków i większość z nich była jakobinami, zawiesili króla w obowiązkach.

Wojna

Królowie i cesarze wielu obcych krajów byli zaniepokojeni rewolucją francuską. Nie chcieli oni rewolucji w swoich krajach. 27 sierpnia 1791 r. Leopold II ze Świętego Cesarstwa Rzymskiego/Austrii, Fryderyk Wilhelm II z Prus i szwagier Ludwika XVI, Karol Filip napisali Deklarację z Pillnitz. W Deklaracji domagano się uwolnienia Ludwika XVI i zakończenia działalności Zgromadzenia Narodowego. Obiecali, że jeśli ich żądania zostaną zignorowane, napadną na Francję. Deklaracja została potraktowana bardzo poważnie wśród rewolucjonistów.

Po utworzeniu Zgromadzenia Ustawodawczego problemy nie zniknęły. Girondini chcieli wojny, ponieważ chcieli przenieść rewolucję do innych krajów. Król i wielu jego zwolenników, Feuillants, chcieli wojny, ponieważ myśleli, że dzięki niej król zyska większą popularność. Wielu Francuzów obawiało się, że emigranci spowodują w obcych krajach kłopoty przeciwko Francji.

20 kwietnia 1792 r. Zgromadzenie przegłosowało wypowiedzenie wojny Austrii (Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu). Planowano zaatakować austriackie Niderlandy, ale rewolucja osłabiła armię. Wielu żołnierzy zdezerterowało. Wkrótce po stronie austriackiej dołączyły Prusy. Oba państwa planowały inwazję. Wspólnie 25 lipca napisali Manifest Brunszwicki, w którym obiecali, że jeśli rodzina królewska nie ucierpi, to podczas inwazji nie ucierpi żadna ludność cywilna. Francuzi uważali, że oznacza to, iż król Ludwik XVI współpracuje z obcymi królami. Prusy najechały na Francję 1 sierpnia 1792 roku. Ten pierwszy etap wojen rewolucji francuskiej trwał do 1797 roku.

Masakry wrześniowe

We wrześniu sytuacja się pogorszyła. Zgromadzenie Prawodawcze nie miało prawie żadnej władzy. Żadna pojedyncza grupa nie kontrolowała Paryża ani Francji. Kraj był najeżdżany przez armię pruską. Rewolucjoniści byli bardzo źli i agresywni. Zaczęli chodzić do więzień i zabijać ludzi, których uważali za zdrajców Francji. Najbardziej nienawidzili księży kościoła rzymskokatolickiego, ale zabili też wielu szlachciców i zwykłych ludzi. Do 7 września zginęło 1,400 osób.

Komuna Paryska atakuje Tuileries

Konwent Narodowy (1792-1795)

Zgromadzenie Prawodawcze straciło całą swoją władzę. Francja potrzebowała nowego rządu. 20 września 1792 roku utworzono Konwent Narodowy. W Konwencji znaleźli się zarówno girondini, jak i radykalni jakobini.

Egzekucja Ludwika XVI

Manifest brunszwicki sprawił, że wielu ludzi nabrało podejrzeń wobec króla. Sądzono, że spiskuje on z władcami Prus i Austrii, aby najechać Francję. W styczniu 1793 roku Konwent Narodowy przegłosował wyrok i uznał Ludwika XVI za winnego "spisku przeciwko wolności publicznej i bezpieczeństwu powszechnemu". Dwudziestego pierwszego stycznia król został stracony na gilotynie. Maria Antonina, królowa, została stracona również szesnastego października.

Rewolta w Wandei

Ludzie w rejonie Wandei nie lubili rewolucyjnego rządu. Nie podobały im się przepisy dotyczące kościoła zawarte w Konstytucji Cywilnej Kościoła (1790) i nowe podatki wprowadzone w 1793 roku. Nie podobało im się również zmuszanie do wstępowania do armii francuskiej. W marcu powstali przeciwko rządowi w rewolcie. Wojna trwała do 1796 roku. Setki tysięcy ludzi z Wandei (Vendeans) zostało zabitych przez rewolucyjną armię francuską.

Jakobini przejmują władzę

Teraz, gdy król nie żył, Konwent Narodowy stworzył nową republikańską konstytucję, która zaczęła obowiązywać 24 czerwca. Była to pierwsza, która nie uwzględniała króla i dawała każdemu Francuzowi prawo głosu. Jednak nigdy nie doszła ona do władzy z powodu kłopotów między jakobinami i girondinami. Wojna z Austrią i Prusami sprawiała, że państwo miało problemy finansowe. Chleb był bardzo drogi i wielu ludzi chciało, aby coś się zmieniło. W czerwcu 1793 r. jakobini zaczęli przejmować władzę. Chcieli oni aresztować wielu girondinowskich członków Konwentu Narodowego. W lipcu rozgniewali się, gdy Charlotte Corday, girondin, zabiła Jean-Paula Marata, jakobina.

W lipcu przewrót był już zakończony. Jakobini przejęli władzę. Wprowadzili nowe, radykalne prawa, w tym nowy kalendarz republikański z nowymi miesiącami i nowymi dziesięciodniowymi tygodniami. Powiększyli armię i zmienili oficerów na ludzi, którzy byli lepszymi żołnierzami. W ciągu następnych kilku lat pomogło to armii republikańskiej odeprzeć atak Austriaków, Prusaków, Brytyjczyków i Hiszpanów.

Panowanie Terroru

W lipcu 1793 r. jakobin Maximilien de Robespierre i ośmiu innych czołowych jakobinów założyło Komitet Bezpieczeństwa Publicznego. Była to najpotężniejsza grupa we Francji. Ta grupa i Robespierre byli odpowiedzialni za rządy terroru. Robespierre wierzył, że jeśli ludzie będą się bać, rewolucja pójdzie lepiej. Panowanie terroru trwało od wiosny 1793 do wiosny 1794 roku.

Nie tylko szlachta ginęła w czasach Terroru. Każdy, kto złamał prawa jakobinów, a nawet był podejrzany o łamanie ich praw lub pracę przeciwko nim, mógł zostać aresztowany i wysłany na gilotynę, w większości przypadków bez procesu. Nawet wpływowi ludzie, którzy byli zaangażowani w jakobiński zamach stanu, zostali straceni. Więźniowie byli przewożeni z więzień do "Madame Guillotine" (pseudonim gilotyny) w otwartym drewnianym wózku zwanym tumbrel.

Według danych 16 594 osoby zostały stracone na gilotynie. Możliwe, że nawet 40.000 osób zmarło w więzieniach lub zostało zabitych podczas panowania terroru.

W lipcu 1794 roku ludzie zaczęli zwracać się przeciwko Maximilienowi de Robespierre. On i jego Trybunał Rewolucyjny zabili 1300 osób w ciągu sześciu tygodni. 27 lipca Konwencja Narodowa i Komitet Bezpieczeństwa Publicznego zwróciły się przeciwko niemu. Robespierre próbował uzyskać pomoc od prawicowych członków Konwentu, ale mu się to nie udało.

Dzień później Robespierre i wielu jego zwolenników w Komunie Paryskiej zostało skazanych na śmierć przez zgilotynowanie bez żadnego procesu. Ta reakcja przeciwko Robespierre'owi nazywana jest reakcją termidoriańską.

Po zakończeniu terroru Konwent Narodowy rozpoczął prace nad nową konstytucją, zwaną Konstytucją Roku III. 27 września 1794 r. konstytucja weszła w życie.

Obraz przedstawiający bitwę pod Choet w Wandei w 1793 roku. Henri de La Rochejacquelein w bitwie pod Cholet w 1793 roku autorstwa Paula-Emile'a Boutigny'ego


Maximilien de Robespierre

Dyrektoriat (1795-1799)

Nowa konstytucja stworzyła Dyrektoriat, który był pierwszym rządem Francji dwuizbowym (podzielonym na dwie izby). Izba niższa, parlament, liczyła 500 członków. Nazywała się Conseil de Cinq-Cent (Rada Pięciuset). Izba wyższa, senat, liczyła 250 członków i nazywała się Conseil des Anciens (Rada Starszych). Było pięciu dyrektorów wybieranych co roku przez Conseil des Anciens z listy sporządzonej przez Conseil de Cinq-Cent. Ta grupa sprawowała władzę i nazywała się Dyrektoriatem.

Chociaż konstytucja z 1793 roku dawała prawo głosu wszystkim ludziom we Francji, w tej konstytucji głosować mogli tylko ludzie posiadający pewną ilość majątku. Dyrektoriat był znacznie bardziej konserwatywny niż rządy we Francji od 1789 roku. Ludzie byli zmęczeni radykalnymi zmianami i niestabilnymi rządami. Pod rządami Dyrektoriatu sprawy były o wiele bardziej stabilne niż wcześniej.

Dyrektorzy byli jednak nielubiani przez lud - zwłaszcza jakobinów, którzy chcieli republiki, i rojalistów, którzy chcieli nowego króla. Problemy finansowe Francji nie zniknęły. Dyrektorzy zignorowali wybory, które nie poszły po ich myśli. Oni ignorowali konstytucję, aby zrobić rzeczy, aby kontrolować ludzi. Używali toczącej się wojny i armii, aby utrzymać władzę.

Przewrót 18 Brumaire'a

 

18 brumaire'a oznacza koniec republikańskiej części rewolucji francuskiej, kiedy Napeleon Bonaparte objął rządy.

 

Napoleon Bonaparte