Ludwik XVI

Wczesne życie

Ludwik XVI urodził się w 1754 roku za panowania swego dziadka króla Ludwika XV. Jego ojcem był Ludwik Ferdynand, Dauphin z Francji, spadkobierca tronu. Jego matką była Maria Josephe z Saksonii. Jego rodzice bardziej lubili jego starszego brata niż Ludwika i byli zdenerwowani, gdy brat Ludwika zmarł jeszcze jako dziecko. Rodzice Ludwika zwrócili się przeciwko niemu, a on stał się nieśmiałym chłopcem. Jego ojciec zmarł we wczesnym okresie życia Ludwika, a Ludwik stał się dziedzicem tronu. Z tego powodu przyjął tytuł dafina.

W 1770 r., kiedy Ludwik miał 15 lat, ożenił się z austriacką księżniczką Marią Antoniną. Poznali się zaledwie dwa dni przed ślubem. Wiele osób we Francji nie chciało, aby Ludwik miał austriacką żonę, ponieważ sojusz Francji z Austrią nie był popularny. Oba kraje były wrogami aż do 1756 roku, kiedy to stały się sojusznikami. We Francji sojusz ten był obwiniany za wojnę siedmioletnią, którą przegrali. Ludwik i Maria Antonina nie byli sobie bliscy we wczesnych latach ich małżeństwa, ale rozrastali się, by się kochać. Dopiero w 1777 roku nawiązali stosunki seksualne. Przez kilka lat później nie udało im się mieć dzieci. To utrudniało im małżeństwo. Sytuacja pogorszyła się, gdy wydano niegrzeczną broszurę o zniesławieniu. Te zniesławienia wyśmiewały ich za to, że nie mogli mieć dzieci. Jeden zapytał: "Czy król może to zrobić? Król nie może tego zrobić?" W końcu, on i Maria Antonina mieli czworo dzieci:

1.      Marie Thérèse z Francji (19 grudnia 1778 r.)

2.      Louis Joseph, Dauphin z Francji (22 października 1781 r.)

3.      Ludwik XVII z Francji (27 marca 1785 r.)

4.      Sophie z Francji (9 lipca 1787 r.)

Adoptowali też szóstkę dzieci.

Królowa Maria Antonina ze swoją trójką najstarszych dzieci namalowanych po jej śmierci. Marie Louise Élisabeth Vigée Lebrun

Panować jako monarcha absolutny

Ludwik został królem, gdy w 1774 roku zmarł Ludwik XV. Miał 19 lat. Ludwik przejął kontrolę nad krajem, który miał duże problemy. Po wojnie siedmioletniej, Francja nie była już najpotężniejszym krajem w Europie. Kraj ten miał długi z powodu wojny, a jego system podatkowy był przestarzały. Wielu szlachciców i innych bogatych ludzi mogło uniknąć płacenia podatków, czego wielu zwykłych ludzi nienawidziło. Był to również wiek oświecenia, czas, kiedy ludzie coraz bardziej interesowali się takimi ideami jak demokracja i liberalizm. Coraz więcej osób sprzeciwiało się absolutnej monarchii Francji.

Ludwik chciał być dobrym, popularnym królem. Jedną z jego wczesnych decyzji było oddanie władzy częściom, które zostały odebrane w późniejszym okresie panowania Ludwika XV. Parlementy nie były parlamentami w nowoczesnym znaczeniu tego słowa; nie były to wybrane zgromadzenia polityków. Partii były w rzeczywistości ważnymi sądami regionalnymi, a ich sędziowie wspierali miejscową szlachtę. Często powstrzymywały one królów przed zmianą kraju i powstrzymywały prawo przed wywieraniem skutków w ich prowincjach. Na swojego głównego doradcę wybrał Comte de Maurepas, a Maurepas pełnił tę funkcję do swojej śmierci w 1781 roku. Wybrał także Anne Robert Jacques Turgot na swojego ministra finansów.

Turgot zasugerował, że powinni złagodzić przepisy, które ograniczały czas, w którym zboże może być sprzedawane i za ile może być sprzedawane. Jednak te zmiany spowodowały wysokie ceny ziarna w latach, kiedy zbiory były złe. Spowodowało to protesty w czasie wojny mącznej w 1775 roku. Niektóre z innych reform Turgota zostały zablokowane przez szlachtę i parlementów. W 1776 roku Ludwik zmienił zdanie i zwolnił Turgot. Zastąpił go Jacquesem Neckerem. Necker próbował opublikować kompletną listę wszystkiego, na co rząd wydawał pieniądze, ale w końcu ukrył znaczną część tych wydatków. W 1783 roku Louis wybrał Charlesa Alexandre de Calonne na swojego głównego ministra finansów.

Louis i jego rząd wspierali Amerykanów w amerykańskiej wojnie rewolucyjnej, ponieważ chcieli osłabić Wielką Brytanię. Chcieli zemsty, ponieważ stracili Quebec na rzecz Brytyjczyków w Wojnie Siedmioletniej. Amerykanie wygrali, a Brytyjczycy zgodzili się na niepodległość w traktacie paryskim z 1783 roku. Jednak ich inne próby osłabienia Imperium Brytyjskiego zostały w większości wstrzymane, ponieważ ich marynarka wojenna przegrała bitwę pod Świętymi, a Francja nie zdobyła wielu nowych ziem. Co więcej, długi z wojny pogłębiły problemy finansowe rządu. Do roku 1787 problemy finansowe wymknęły się spod kontroli.

Ludwik zwołał Zgromadzenie Notabli, spotkanie najwyższych rangą francuskich szlachciców, aby omówić sposób rozwiązania problemów finansowych. Chciał powstrzymać szlachtę i parlementów od blokowania swoich prób ich rozwiązania. Ale szlachta była zszokowana, gdy dowiedziała się, jak poważne są problemy i odmówiła pomocy. Ludwik starał się również powstrzymać Parlement Paryża przed utrudnianiem, nawet aresztowaniem dwóch członków, ale to nie zadziałało, ponieważ zbyt wiele osób popierało Parlement. Przyprowadził też Jacques'a Neckera. Louis zdecydował, że nie ma innego wyjścia, jak zadzwonić do Estates General, francuskiego parlamentu, który nie zebrał się od 1614 roku.

Rewolucja Francuska

Osiedle Generalne z 1789 roku zaczęło obradować w maju. Podobnie jak poprzednie Majątki Generalne, miały one reprezentować "trzy posiadłości", które składały się na społeczeństwo francuskie. Jedna czwarta jej członków była wybierana przez Pierwszy Majątek (księży Kościoła katolickiego), kolejna ćwiartka była wybierana przez Drugi Majątek (szlachtę), a druga połowa była wybierana przez bogatych ludzi z Trzeciego Majątku (wszystkich innych). Politycy Trzeciego Dworu chcieli mówić o zmianach w społeczeństwie francuskim i ograniczeniu władzy króla, ale król chciał, aby mówiono tylko o podatkach. Bardzo szybko udało mu się wkurzyć tych polityków. Na przykład powiedziano im, że wszyscy członkowie będą mieli równy głos, ale wtedy król zdecydował, że członkowie Trzeciego Nieruchomości będą mieli tylko połowę głosów. Członkowie Trzeciego Nierządu uznali za niesprawiedliwe to, że reprezentują 95% ludności, ale mają tylko jedną trzecią władzy w Dworze Generalnym.

W czerwcu 1789 r. członkowie Trzeciego Osiedla ogłosili, że są zgromadzeniem narodowym. Louis próbował powstrzymać ich od zebrania. W dniu 20 czerwca wszyscy członkowie, oprócz jednego, podpisali przysięgę na kort tenisowy. Obiecali, że pozostaną razem, dopóki król nie zgodzi się na zmniejszenie swoich uprawnień. Mimo, że Ludwik zaoferował Trzeciemu Osiedlu nieco więcej praw, uznali, że to nie wystarczy. 11 lipca Ludwik zwolnił wielu doradców, którzy wspierali Zgromadzenie Narodowe. Wśród nich był Jacques Necker, który był dość popularny. Zwykli ludzie w Paryżu mocno wspierali Neckera i Zgromadzenie Narodowe. Zaczęli się obawiać, że król zamierza powstrzymać Zgromadzenie Narodowe. Wybuchły zamieszki, które doprowadziły do szturmu na Bastylię 14 lipca.

Louis wycofał się i zgodził się, by Zgromadzenie Narodowe kierowało krajem. Zgromadzenie Narodowe zaczęło wprowadzać pewne dramatyczne zmiany we Francji. Przyjęli oni Deklarację Praw Człowieka i położyli kres prawom, które pozwalały na lepsze traktowanie szlachty niż zwykłych ludzi.

5 października 1789 r. w Paryżu zebrał się tłum protestujących (głównie kobiet) na znak protestu przeciwko wysokiej cenie chleba. Zdecydowali się oni na marsz do Pałacu Wersalskiego, gdzie mieszkał król. Włamali się do pałacu. Niektórzy strażnicy zostali zabici, a reszta ich nie powstrzymała. Protestujący domagali się, by rodzina królewska przyjechała z nimi do Paryża. Ludwik nie chciał przyjechać, ale poddał się ich żądaniom. Podpisał Deklarację Praw Człowieka i pojechał z nimi do Paryża. Wprowadził się do starszego pałacu Tuileries.

Albo Burza w Bastylii, albo Marsz Kobiet na Wersalu można było postrzegać jako moment, w którym król stracił kontrolę nad swoim krajem.

Nieudana ucieczka

Ludwik nie byłby zadowolony jako król marionetek przez bardzo długi czas. Był niezadowolony z tego, jak on, jego rodzina i kościół byli traktowani. Umiarkowani politycy tracili poparcie dla bardziej radykalnych. Ale mimo że był naprawdę więźniem w Pałacu Tuileries, Ludwik miał sojuszników w innych krajach, którzy wspieraliby króla ponad politykami. Ludwik i Maria Antonina planowali ucieczkę z Tuileries w nocy z 21 czerwca 1791 roku, przebrani za sługi. Rodzina królewska udała się w podróż do twierdzy Montmédy, która była bazą dla żołnierzy wspierających króla i znajdowała się na granicy z austriacką Holandią. W drodze do Montmedów zostali złapani w mieście Varennes.

Kiedy Louis i jego rodzina zostali sprowadzeni z powrotem do Tuileries, strażnicy pilnowali ich teraz znacznie bardziej. Czy słusznie, czy niesłusznie, wielu ludzi we Francji wierzyło, że król i królowa spiskują z zagranicznymi rządami, aby przywrócić absolutną monarchię. W następnym roku napięcia te doprowadziły do rozpoczęcia przez Francję wojny z Austrią i Prusami. W lipcu 1792 roku książę pruski Brunszwiku napisał: "Zniszczymy Paryż, jeśli cokolwiek stanie się z naszą królewską mość, królem i królową". Próbował pomóc królowi i królowej, ale zamiast tego zrobił coś przeciwnego.

Aresztowanie i egzekucja

Kuzyn Ludwika, książę Orleanu, był odpowiedzialny za szerzenie plotek o żonie Ludwika, które powodowały, że ludzie byli bardzo wściekli. Ludwik został oficjalnie aresztowany 13 sierpnia i wysłany do Świątyni, starożytnej paryskiej twierdzy, która służyła jako więzienie. 21 września Konwent Narodowy (nowe Zgromadzenie Narodowe) uznał Francję za republikę i zniósł monarchię. Zabrano mu tytuły Ludwika i nazwano go Louis Capet. Uważali, że ponieważ francuscy monarchowie byli spokrewnieni z domem w Capet, to Capet powinno być jego nazwiskiem.

Louis został oskarżony o kilka przestępstw, a w roli sędziego wystąpił Konwent Narodowy (nowe Zgromadzenie Narodowe). Głównym przestępstwem, o które go oskarżyli, były spiski z Austrią w celu przywrócenia monarchii absolutnej. Szybko zagłosowali, że jest winny. Nikt na konwencji nie lubił Louisa, ale Girondynowie przynajmniej chcieli oszczędzić mu życie. Maximilien Robespierre i Montagnardowie dowodzili i zdecydowali, że powinien zostać zabity. Robespierre przekonał ludzi, że monarcha musi umrzeć, aby republika mogła żyć. Po raz ostatni połączył się z rodziną i obiecał, że wróci następnego ranka, ale tego nie zrobił. W drodze na gilotynę Ludwik powiedział: "Ufam, że moja śmierć będzie dla szczęścia mojego ludu, ale żal mi Francji i obawiam się, że może ona cierpieć gniew Pana", ale jego przemówienie zostało zagłuszone przez bębny. Został stracony 21 stycznia 1793 roku w Place de la Revolution (obecnie Place de la Concorde). Miał 38 lat. Maria Antonina została stracona dziewięć miesięcy później.

Egzekucja Louisa Capeta

Dziedzictwo

Na początku Louis został pochowany na pobliskim cmentarzu. W 1815 roku szczątki jego i Marii Antoniny zostały przeniesione do bazyliki Saint Denis, tradycyjnego miejsca pochówku królów francuskich. Denisa, tradycyjnego miejsca pochówku królów francuskich. W kościele znajdują się ich posągi. Na miejscu jego pierwotnego grobu zbudowano także expiatoire Chapelle.

Ludwik XVI nie byłby ostatnim francuskim królem. Dwaj bracia Ludwika zostaliby królami po restauracji Bourbona w 1814 roku: Ludwik XVIII i Karol X. Synowie Ludwika XVI zmarli wcześniej na choroby, a jego córka nie mogła odziedziczyć tronu. Ostatnim królem Francji był Ludwik-Philippe I, ich daleki krewny. Ostatnim francuskim monarchą był Napoleon III, który był raczej cesarzem niż królem.

W XIX wieku francuscy historycy Jules Michelet i Alfons de Lamartine zauważyli, jak wielu Francuzów zaczęło żałować Ludwika XVI, co doprowadziło do przywrócenia monarchii w 1814 roku. Chociaż nie zgadzali się co do wszystkiego, obaj historycy twierdzili, że zakończenie monarchii w 1792 r. było słuszną decyzją, ale król i królowa nie powinni byli zostać zabici. Michelet powiedział, że te egzekucje zachęcały do większej liczby egzekucji, co doprowadziło do panowania terroru.

Louisville, Kentucky jest nazwane od Ludwika XVI. W 1780 roku Zgromadzenie Ogólne Wirginii przedstawia tę nazwę na cześć króla Francji, którego żołnierze pomagali stronie amerykańskiej w rewolucji amerykańskiej. Zgromadzenie Ogólne Wirginii postrzegało króla jako człowieka szlachetnego, ale wielu innych delegatów kontynentalnych nie zgadzało się z nim.