Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych

Tło i przyczyny

Wojna rozpoczęła się po latach problemów między Imperium Brytyjskim a kolonistami w Ameryce Północnej po wojnie francusko-indyjskiej (wojna siedmioletnia). Ludziom w Trzynastu Koloniach nie podobało się wiele działań rządu brytyjskiego, takich jak Akty Nieakceptowalne (Intolerable Acts). Przez wiele lat rząd brytyjski decydował, które kraje mogą handlować z koloniami, zamiast tego, by kolonie same o tym decydowały. Wielu kolonistów chciało wolnego handlu.

W 1765 r. brytyjski parlament potrzebował pieniędzy na spłatę długu za wojnę francusko-indyjską. Uchwalił ustawę zwaną ustawą stemplową. Prawo to mówiło, że koloniści musieli kupować znaczki na legalne dokumenty, gazety, a nawet karty do gry, tak jak robili to inni Brytyjczycy. Pieniądze z tych znaczków szły do króla. Kolonie nie przestrzegały tego prawa. Kolonie wciąż odmawiały robienia tego, czego chciał król. Herbata w Bostonie i masakra w Bostonie spowodowały, że ludzie stali się bardziej zdenerwowani. Brytyjczycy wysłali więcej żołnierzy (którzy zostali nazwani przez kolonistów Czerwonymi Płaszczami, aby ich obrazić), aby utrzymać kontrolę nad koloniami i czasami musieli walczyć. W 1774 roku Brytyjczycy uchwalili Ustawy Nie do przyjęcia (Intolerable Acts), aby ukarać kolonistów w Bostonie za Boston Tea Party.

Nie wszyscy koloniści chcieli opuścić Imperium Brytyjskie. Lojaliści, czyli Torysi, pozostali lojalni wobec Wielkiej Brytanii. Nie mieli zamiaru zmieniać swoich poglądów. Patrioci, czyli Whigowie, chcieli niepodległości. Przed Wojną Rewolucyjną większość ludzi w Ameryce była lojalistami, ale po niej większość ludzi była patriotami.

Wielu kolonistów pisało listy, w których pokazywali swoje uczucia. Thomas Paine napisał Common Sense, słynny pamflet na temat niezależności od Wielkiej Brytanii. Inni przywódcy kolonialni, tacy jak Benjamin Franklin, John Adams i Thomas Jefferson chcieli niepodległości.

Bitwy północne

Pierwszymi bitwami amerykańskiej wojny rewolucyjnej były bitwy pod Lexington i Concord. Jedną z pierwszych większych bitew była bitwa pod Bunker Hill w 1775 roku. Po niej Brytyjczycy kontrolowali Boston. Mniej więcej w tym czasie Drugi Kongres Kontynentalny wysłał do króla Jerzego III Petycję o Gałązkę Oliwną (którą król odrzucił) i mianował Jerzego Waszyngtona dowódcą armii. Na początku 1776 r. armia Waszyngtona wyparła Brytyjczyków z Bostonu.

Kilka miesięcy później armia kontynentalna i wojska brytyjskie pod dowództwem Williama Howe'a stoczyły kampanię w Nowym Jorku i New Jersey. Podczas walk w Nowym Jorku Brytyjczycy zaczęli używać oddziałów heskich, które pochodziły z Niemiec. Choć koloniści stracili Nowy Jork (Brytyjczycy utrzymali go do końca wojny), Waszyngtonowi udało się utrzymać większość swojej armii. W Boże Narodzenie 1776-77 r. Waszyngton przekroczył rzekę Delaware i pokonał Hesjan pod Trenton oraz Brytyjczyków pod Princeton.

W 1777 r. Brytyjczycy zaatakowali miasto Filadelfia, ówczesną stolicę USA. O Filadelfię stoczono dwie bitwy: Brandywine i Germantown. Amerykanie ponownie stracili duże miasto, ale Waszyngton zdołał utrzymać większość swojej armii. Mniej więcej w tym czasie do armii amerykańskiej dołączył Francuz Lafayette. W 1778 r. Brytyjczycy opuścili Filadelfię. W latach 1778-1781 większość bitew pomiędzy Waszyngtonem a Brytyjczykami była nierozstrzygnięta (nie przyniosła większych efektów militarnych).

Jedną z najważniejszych bitew była bitwa pod Saratogą w 1777 roku. Amerykańscy żołnierze pod dowództwem Horatio Gatesa zmusili Brytyjczyków pod dowództwem Johna Burgoyne'a do poddania się. Doprowadziło to do tego, że Francja i Hiszpania przyłączyły się do wojny po stronie Amerykanów. Te potężne kraje walczyły z Brytyjczykami na całym świecie. Od 1778 do 1780 roku trwały walki na Zachodzie.

Amerykański rajdowiec handlowy John Paul Jones również wygrał kilka bitew morskich z Brytyjczykami, ale większość walk na morzu prowadziła marynarka francuska. Amerykanie kilkakrotnie próbowali zdobyć Kanadę.

Bitwy południowe

W 1779 r. główne walki przeniosły się do Georgii i Karoliny Południowej. Gdy walki rozprzestrzeniły się na północ, generał Nathanael Greene poprowadził kampanię rebeliantów. Sprawił, że wielu ludzi na południu stało się patriotami zamiast lojalistami i wygrał kilka bitew przeciwko Brytyjczykom.

W 1781 r. Waszyngton i francuski generał Jean Rochambeau przeprowadzili ofensywę przeciwko brytyjskim oddziałom w Yorktown w Wirginii. Była to tak zwana bitwa pod Yorktown. Gdy ich żołnierze przegrali tę bitwę, Brytyjczycy poddali się.

Brytyjczycy kontynuowali walkę z Francuzami i Hiszpanami przez dwa lata, wygrywając w Indiach, Gibraltarze i innych miejscach.

Koniec wojny

Rewolucja amerykańska zakończyła się w 1783 roku, kiedy to w Paryżu we Francji podpisano traktat pokojowy. W traktacie paryskim król brytyjski Jerzy III zaakceptował niepodległość kolonii i uznał nowo powstały naród za Stany Zjednoczone Ameryki.

Traktat przekazał również nowemu państwu wszystkie ziemie, które według Wielkiej Brytanii znajdowały się na zachód od Appalachów aż do rzeki Missisipi. Ziemie te ostatecznie stały się częścią Stanów Zjednoczonych i doprowadziły do powstania 35 nowych stanów (niektóre z nich później zbuntowały się jako część Skonfederowanych Stanów Ameryki), które obecnie tworzą sąsiadujące ze sobą Stany Zjednoczone. Wielu Lojalistów uciekło do Kanady.

Ofiara śmiertelna

Jak zwykle w przypadku wojen XVIII-wiecznych, dane dotyczące ofiar (zabitych/rannych/zaginionych/pochwyconych) Rewolucji Amerykańskiej są słabo znane. W przeciwieństwie do ofiar amerykańskiej wojny secesyjnej, które były publikowane w gazetach, raporty o ofiarach wojny rewolucyjnej można znaleźć w lokalnych historiach miast; całkowita liczba ofiar rewolucji jest przybliżona.