Oblężenie Yorktown

Tło

Brytyjski generał Lord Cornwallis walczył przeciwko Amerykanom w 1776 i 1777 roku. Był przekonany, że Amerykanie nie są w stanie pokonać brytyjskiej armii w polu. W 1778 roku wrócił do Anglii, by opiekować się żoną, która zmarła w lutym 1779 roku. Po kilku miesiącach wrócił do Ameryki, by kontynuować walkę. Gdy go nie było, nastąpiła zmiana w brytyjskiej strategii. Wcześniej Brytyjczycy koncentrowali się na pokonaniu i zniszczeniu armii Waszyngtona. Teraz, kiedy Francuzi przyłączyli się do Amerykanów, nie była to już tylko rebelia, ale wojna światowa. Wcześniej Francuzi pomagali Amerykanom pożyczkami i zaopatrzeniem wojennym. Teraz Francja i Hiszpania walczyły przeciwko Brytyjczykom, którzy musieli przenieść wojska z Ameryki Północnej do obrony innych miejsc. Nowa strategia polegała na odzyskaniu południowych kolonii, poczynając od Georgii. Brytyjczycy sądzili, że aż 50 procent ludności Południa jest lojalna wobec Wielkiej Brytanii. Zaczęliby od Georgii i posuwali się na północ przez Karoliny do kolonii Wirginia.

Po przybyciu do Nowego Jorku Cornwallis został zastępcą dowódcy generała Henry'ego Clintona. Obaj generałowie nie mieli do siebie zaufania. Clinton był przekonany, że Waszyngton zaatakuje go w Nowym Jorku. Obawiał się odesłania wojsk do domu i konieczności większego polegania na milicji lojalistów. Cornwallis był gotów iść naprzód z tymi oddziałami, które posiadał. Clinton podejrzewał, że powrót Cornwallisa z Anglii miał na celu zdobycie dla siebie dowództwa. W rzeczywistości Cornwallis zapewnił sobie komisję, która miała zastąpić Clintona, gdyby Clinton powtórzył swoje groźby rezygnacji.

Clinton wysłał Cornwallisa na południe, by zgodnie z nowym planem odzyskał Charleston w Karolinie Południowej. Wkrótce Cornwallis zaczął działać niezależnie od Clintona, który pozostał bezpieczny w Nowym Jorku. Cornwallis nie zamierzał grać bezpiecznie i posuwać się naprzód ostrożnymi krokami, jak go poinstruowano. Kiedy dostrzegł szansę zaatakowania nowej armii patriotów pod dowództwem generała Horatio Gatesa, zrobił to bez rozkazu, niemalże unicestwiając Amerykanów.

Cornwallis poruszał się nieostrożnie. Pozostawił na swoich tyłach oddziały amerykańskie, takie jak ten dowodzony przez Francisa Mariona (zwanego "Lisem Bagiennym"). Zauważył to od razu amerykański generał Nathanael Greene. Rozbił swoje dowództwo na mniejsze jednostki, aby nękać Cornwallisa. W końcu obie armie spotkały się w bitwie pod Guilford Court House, której żadna z armii nie wygrała. W tym czasie Cornwallis nie wysyłał do Clintona wiadomości, w których informowałby go, gdzie się znajduje. Po Guilford Court House, Cornwallis przeniósł się na wybrzeże Karoliny Północnej, aby odpocząć od swoich ludzi. Następnie, znów bez rozkazów, zdecydował się maszerować na północ, do Wirginii. Sfrustrowany tym Clinton wysłał Cornwallisowi szereg sprzecznych wiadomości. Większość z nich była sformułowana raczej jako sugestie niż rozkazy. Nakazał jednak Cornwallisowi znalezienie pozycji do obrony. Miało to na celu umożliwienie ewakuacji przez Królewską Marynarkę Wojenną, prawdopodobnie do Filadelfii. Cornwallis zdecydował się na Yorktown i w sierpniu 1781 roku jego ludzie zaczęli budować tam obronę, by czekać na marynarkę.

W Nowym Jorku Waszyngton dowiedział się, że francuski admirał François Joseph Paul de Grasse płynie na północ z Indii Zachodnich. Rochambeau przekonał Waszyngtona, że mogą zaatakować i pokonać Cornwallisa. Obaj dowódcy rozpoczęli marsz na południe, aby spotkać się z 27 statkami i 3200 żołnierzami de Grasse'a. Clinton dowiedział się o tym i wysłał brytyjską flotę wojenną do Zatoki Chesapeake, aby ich odciąć. Ale Francuzi i Amerykanie przybyli pierwsi. W bitwie o Chesapeake francuska flota zmusiła brytyjskie okręty do powrotu do Nowego Jorku. Na początku września Clinton ostrzegł Cornwallisa, że wkrótce będzie musiał stawić czoła wojskom amerykańskim i francuskim, ale obiecał mu posiłki drogą morską. Clinton nie dowiedział się jeszcze o francuskim zwycięstwie morskim i nie wiedział, że nie może uratować Cornwallisa drogą morską. Do końca września Waszyngton i Rochambeau otoczyli Yorktown. Pod koniec września Cornwallis otrzymał od Clintona kolejną wiadomość, w której informował go, że pomoc jest w drodze. Cornwallis znów został wprowadzony w błąd i myślał, że musi wytrzymać tylko kilka dni.

The Siege of chrome://kill

Tuż po starciu floty francuskiej i brytyjskiej do Chesapeake wślizgnęła się mniejsza eskadra francuska, wioząca artylerię oblężniczą armii francuskiej. Teraz Francuzi i Amerykanie mieli większe działa, niż Cornwallis miał za swoimi ziemnymi fortyfikacjami.

Wyruszając z Williamsburga w Wirginii, Amerykanie i Francuzi dotarli 28 września 1781 roku do Yorktown. Otoczyli wały ziemne półkolem z rzeką York dopełniającą okrążenie. Cornwallis wykonał pierwszy ruch, porzucając swoje zewnętrzne fortyfikacje składające się z czterech redut. Washington i Rochambeau uznali to za błąd. Wysłali oddziały, które zajęły zewnętrzne wały ziemne. Amerykanie i Francuzi rozpoczęli działania oblężnicze 30 września, najpierw po stronie wschodniej. Do 9 października byli na tyle blisko, że mogli rozpocząć bombardowanie. 14 października Amerykanie i Francuzi przypuścili szturm na dwie reduty, zmuszając Brytyjczyków do jeszcze większego odwrotu. W tym czasie stało się jasne, że Brytyjczycy nie zdołają utrzymać się dłużej. 16 października Brytyjczycy zaatakowali dwie z opuszczonych redut i ostrzelali działa. W tym samym czasie Cornwallis próbował prześlizgnąć się obok straży do Gloucester (obecnie Gloucester Point, Wirginia) po drugiej stronie rzeki, ale został zawrócony przez burzę. W końcu, bez żadnych oznak odsieczy obiecanej przez Clintona, armia Cornwallisa licząca 6 000 żołnierzy poddała się.

Straty w ludziach wyniosły około 500 Brytyjczyków, 200 Francuzów i 80 Amerykanów. Zdobyto 240 sztuk artylerii, duży zapas broni krótkiej i amunicji oraz wyposażenie. Generał Cornwallis nie wziął udziału w kapitulacji. Twierdząc, że jest chory, wysłał generała Charlesa O'Harę, aby poddał się za niego. O'Hara najpierw próbował poddać się komturowi de Rochambeau. Rochambeau polecił mu poddać się generałowi Waszyngtonowi. Waszyngton z kolei skierował go do generała Benjamina Lincolna, który przyjął szpadę O'Hary. Gdy Brytyjczycy składali swoje działa w stos i wymaszerowywali z twierdzy, ich orkiestra grała "The World Turned Upside Down". Kiedy Lord North, brytyjski premier, otrzymał wiadomość o kapitulacji, zawołał "O Boże, to już koniec!".

Wyniki

Bitwy pod Saratogą w 1777 roku i pod Yorktown w 1781 roku były dwoma ważnymi punktami zwrotnymi w wojnie rewolucyjnej. Obie były zwycięstwami Amerykanów nad Brytyjczykami, ale z bardzo różnymi rezultatami. Porażka Brytyjczyków pod Saratogą przedłużyła wojnę, podczas gdy bitwa pod Yorktown zapowiadała jej koniec. Saratoga przekonała Francuzów do przyłączenia się do Amerykanów przeciwko Brytyjczykom. Yorktown było wspólnym zwycięstwem Francuzów i Amerykanów nad Brytyjczykami. Francja i jej sojusznicy walczyli jeszcze przez dwa lata, ale na kontynencie amerykańskim nie było już zbyt wielu walk. Traktat paryski (1783) zakończył wojnę.