Dżuma Buboniczna

Różne rodzaje tej samej choroby

Istnieją różne rodzaje dżumy. Najczęstsza forma choroby jest przenoszona przez pewien rodzaj pcheł, które żyją na szczurach. Następnie następuje okres inkubacji, który może trwać od kilku godzin do około siedmiu dni.

Dżuma septyczna

Sepsa ma miejsce, gdy bakteria przedostaje się do krwi i powoduje, że tworzy ona drobne skrzepy.

Dżuma płucna

Dzieje się tak, gdy bakteria może przedostać się do płuc. Około 95% wszystkich osób z tą postacią umiera. Okres inkubacji wynosi tylko jeden do dwóch dni.

Forma przerywana

Jest to najbardziej nieszkodliwa forma. Powoduje ona niewielką gorączkę. Po tym, istnieją przeciwciała, które chronią przed wszystkimi formami przez długi czas.

Historia

Pierwsza odnotowana epidemia miała miejsce we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim (Cesarstwo Bizantyjskie). Nazwano ją Dżumą Justyniana na cześć cesarza Justyniana I, który został zarażony, ale przeżył dzięki intensywnemu leczeniu. Pandemia spowodowała śmierć od 25 milionów (wybuch epidemii w VI wieku) do 50 milionów ludzi (dwa wieki nawrotów).

W latach 1300 epidemia ta nawiedziła część Azji, Afryki Północnej i Europy. Zmarła na nią prawie jedna trzecia mieszkańców Europy. W przeciwieństwie do katastrof, które jednoczą społeczności, ta epidemia była tak przerażająca, że złamała zaufanie ludzi do siebie nawzajem. Giovanni Boccaccio, włoski pisarz tamtych czasów, tak to opisał: "Ta plaga zaszczepiła w sercach mężczyzn i kobiet tak wielkie przerażenie, że bracia porzucili braci, wujowie bratanków, siostry braci, a w wielu przypadkach żony opuściły swoich mężów. Ale co gorsza, (...) ojcowie i matki odmawiali opieki i pomocy swoim własnym dzieciom".

Lokalne epidemie dżumy pogrupowano w trzy pandemie dżumy, przy czym daty rozpoczęcia i zakończenia oraz przyporządkowanie niektórych epidemii do jednej z pandemii są nadal przedmiotem dyskusji. Pandemiami tymi były:

• pierwsza pandemia dżumy od 541 do ~750 roku, rozprzestrzeniająca się z Egiptu do basenu Morza Śródziemnego (począwszy od dżumy Justyniana) i północno-zachodniej Europy
• druga pandemia dżumy od ~1331 do ~1855, rozprzestrzeniająca się z Azji Środkowej do basenu Morza Śródziemnego i Europy (począwszy od Czarnej Śmierci), a prawdopodobnie także do Chin
• trzecia pandemia dżumy w latach 1855-1960, rozprzestrzeniająca się z Chin do różnych miejsc na świecie, zwłaszcza do Indii i na zachodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych.

Na całym świecie odnotowuje się około 600 przypadków dżumy rocznie. W 2017 roku kraje z największą liczbą przypadków to Demokratyczna Republika Konga, Madagaskar i Peru.

Rozmieszczenie zwierząt zakażonych dżumą 1998

Wektor

Przenoszenie Y. pestis przez pchły jest dobrze znane. Pchły są wektorami. Pchła zaraża się bakterią podczas żerowania na zakażonym zwierzęciu, zazwyczaj gryzoniu. Następnie kilka białek działa w celu utrzymania bakterii w przewodzie pokarmowym pchły. Jest to ważne dla przetrwania Y. pestis w pchle.

Historia współczesna

W XX wieku niektóre kraje prowadziły badania nad bakterią, która wywołuje dżumę. Prowadziły badania w celu wykorzystania jej do prowadzenia wojny biologicznej.

Próbki tej bakterii są dokładnie kontrolowane. Istnieje wiele paranoi (strachu) na jej temat. Dr Thomas C. Butler, amerykański ekspert w dziedzinie tego organizmu został oskarżony w październiku 2003 roku przez FBI o różne przestępstwa. Stało się to po tym, jak powiedział, że zgubił próbki Yersinia pestis. Jest to bakteria, która wywołuje dżumę. FBI nie znalazło tych próbek. Nie wiedzą, co się z nimi stało.