Ofiary Holocaustu

Pochodzenie etniczne

Naziści uważali, że niektóre rasy i grupy etniczne nie są tak dobre jak inne. Uważali, że "rasa aryjska" jest najlepsza ze wszystkich. Chcieli, aby nazistowskie Niemcy były wypełnione wyłącznie ludźmi "aryjskimi".

Naziści uważali, że istnieją pewne grupy etniczne, które nie są nawet ludźmi. Dwie z tych grup to Żydzi i Romowie. Naziści postanowili wymordować wszystkich Żydów i Romów w nazistowskich Niemczech. Naziści uważali również, że narody słowiańskie są mniej niż ludzkie i zabili miliony Słowian z powodu ich pochodzenia etnicznego.

naród żydowski

Naziści postrzegali naród żydowski jako grupę etniczną. Oznaczało to, że nawet jeśli dana osoba nie praktykowała religii żydowskiej, naziści nadal uważali ją za Żyda.

Na początku II wojny światowej naziści zmusili Żydów do opuszczenia swoich domów i do życia w gettach. Jednak już w 1941 roku Adolf Hitler postanowił zabić wszystkich Żydów w Europie. Plan ten został nazwany Ostatecznym Rozwiązaniem.

Od 1942 r. naziści deportowali Żydów z gett do obozów zagłady, takich jak Auschwitz. W tych obozach ludzie byli zabijani w komorach gazowych zaraz po przybyciu.

Do końca Holokaustu, co trzeci Żyd na świecie zginął lub został zabity przez nazistów. Tylko jeden na trzech Żydów w Europie przeżył Holokaust. Wiele krajów straciło większość swojej żydowskiej populacji. Na przykład:

• 3 miliony polskich Żydów zginęło lub zostało zamordowanych (było to 90% Żydów w Polsce)
• 2,1 mln Żydów zginęło lub zostało zabitych w Związku Radzieckim
• Estonia, Łotwa, Litwa, Niemcy i Austria straciły 90% swoich żydowskich mieszkańców.
• Kolejne osiem krajów straciło ponad połowę ludności żydowskiej: Czechy i Morawy (89%), Słowacja (83%), Grecja (77%), Holandia (75%), Węgry (70%), Belgia (60%) i Jugosławia (60%).

Ponad milion żydowskich dzieci zginęło lub zostało zabitych podczas Holokaustu.

Słowianie

Podczas Holokaustu naziści zabili miliony Słowian. Byli wśród nich Polacy, Rosjanie, Ukraińcy, Czesi, Bośniacy i Serbołużyczanie. Naziści uważali Słowian za gorszą rasę. Chcieli jednak również pozbyć się ludności z krajów słowiańskich, aby było tam dużo Lebensraum ("przestrzeni życiowej") dla "aryjczyków".

Polacy

Polacy byli jedną z pierwszych grup, których Hitler postanowił się pozbyć. Po raz pierwszy podzielił się tą ideą w 1939 roku. 22 sierpnia 1939 r. Hitler powiedział:

Celem wojny jest (...) zniszczenie wroga. Dlatego też przygotowałem (...) moje "Głowy Śmierci" [grupy żołnierzy] z rozkazem zabijania bez litości i miłosierdzia wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci polskiego pochodzenia lub języka. Tylko w ten sposób możemy [uzyskać] potrzebną nam przestrzeń życiową. ^s.115

Przed II wojną światową Polska miała największą populację Żydów w Europie. Do końca Holokaustu zginęło lub zostało zamordowanych trzy miliony polskich Żydów. ^{s. 403} Podobnie jak od 1,8 miliona do trzech milionów Polaków, którzy nie byli Żydami. ^{s. 305} Do ofiar tych należeli:

• Setki tysięcy Polaków wyznania rzymskokatolickiego i prawosławnego, którzy trafili do Auschwitz i innych obozów koncentracyjnych
• Uczeni i inni ważni ludzie
• Dzieci w każdym wieku

W Holokauście zginęło lub zostało zamordowanych prawie 17% ludności Polski.

Ukraińcy

Pierwotnie naziści planowali zabić 65% z 23,2 mln mieszkańców Ukrainy (około 15 mln Ukraińców). Ocalałych zamierzali zmusić do pracy jako niewolników.

W latach 1941-1945 naziści zamordowali około trzech milionów Ukraińców. Ponad dwa miliony Ukraińców zostało deportowanych do Niemiec, gdzie pracowali jako niewolnicy.

W walce z Wehrmachtem w sowieckiej Armii Czerwonej zginęło więcej Ukraińców niż żołnierzy amerykańskich, brytyjskich i francuskich razem wziętych.

Sowieci

Podczas operacji Barbarossa (inwazja państw Osi na Związek Radziecki) zginęło wielu radzieckich jeńców wojennych i cywilów. Naziści zabili wiele sowieckich dzieci, a także dorosłych cywilów na terenach, które zajęli.

Hitlerowcy zabili miliony jeńców wojennych Armii Czerwonej na wiele sposobów:

• żołnierze niemieccy (zwłaszcza Waffen-SS) rozstrzeliwali ich po schwytaniu
• Wielu radzieckich jeńców wojennych zmarło z powodu strasznych warunków w niemieckich obozach jenieckich lub w marszach śmierci.
• Naziści wysłali wielu radzieckich jeńców wojennych do obozów koncentracyjnych, gdzie zostali zabici.

W ciągu ośmiu miesięcy w latach 1941-1942 naziści zabili około 2,8 miliona radzieckich jeńców wojennych, rozstrzeliwując ich, głodząc i zamrażając na śmierć.

Po zajęciu części Związku Radzieckiego naziści okrutnie traktowali radziecką ludność cywilną. Podczas oblężenia Leningradu zginęło ponad 1,2 miliona cywilów. Nazistowscy żołnierze zniszczyli tysiące chłopskich wiosek w całej Rosji, na Białorusi i Ukrainie. W 1995 roku Rosyjska Akademia Nauk podała, że naziści spowodowali śmierć 13,7 miliona cywilów w okupowanym Związku Radzieckim, w tym Żydów. Stanowiło to 20% ludności tego obszaru. Wśród tych ofiar byli m.in:

• 7,4 mln ofiar nazistowskiego ludobójstwa i represji
• 2,2 mln ofiar śmiertelnych wśród osób wywiezionych do Niemiec na roboty przymusowe
• 4,1 mln zgonów z powodu głodu i chorób

Około trzech milionów ludzi zmarło z głodu również na terenach, które nie zostały zajęte przez nazistów.

Romowie

Na mocy ustaw norymberskich naziści nazywali Romów "wrogami rasy [niemieckiej]", podobnie jak Żydów. Podobnie jak w przypadku Żydów, naziści chcieli zabić wszystkich Romów w Europie.

W 1936 r. naziści rozpoczęli deportacje ludności romskiej, najpierw na obrzeża miast, a później do gett, do których trafiali Żydzi. W 1942 r. Heinrich Himmler wydał rozkaz wysłania Romów (w tym dzieci) do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Naziści wysłali również wielu dorosłych i dzieci romskich do innych obozów zagłady, takich jak Bełżec, oraz do innych obozów koncentracyjnych, takich jak Ravensbrück.

Historycy szacują, że od 220 000 do 500 000 Romów zostało zabitych przez nazistów. Był to mniej więcej jeden na każdych czterech Romów, którzy żyli w tym czasie w Europie. Jeden z badaczy twierdzi jednak, że w czasie Holokaustu mogło zginąć nawet 1,5 miliona Romów.

Po II wojnie światowej długo trwało, zanim kraje przyznały, że nazistowskie Niemcy dopuściły się ludobójstwa na ludności romskiej. W 1982 r. Niemcy Zachodnie przyznały, że doszło do ludobójstwa Romów. W 2011 r. rząd polski zadecydował, że Polska będzie czcić pamięć o ludobójstwie Romów 2 sierpnia każdego roku.

Węgierskie dzieci żydowskie i starsza kobieta w drodze do komór gazowych w Auschwitz (1944)


Nadzy radzieccy jeńcy wojenni w obozie koncentracyjnym Mauthausen

Niepełnosprawność

Naziści uważali, że ludzie niepełnosprawni są "niegodni życia", że nie zasługują na to, by żyć. Osoby niepełnosprawne nie pasowały również do idei nazistów, którzy uważali, że istnieje rasa doskonałych "Aryjczyków".

Naziści zmusili około 375 000 ludzi do sterylizacji, aby nie mogli mieć niepełnosprawnych dzieci. Wśród tych osób były osoby niepełnosprawne fizycznie, chore psychicznie, niepełnosprawne intelektualnie i głuche.

Osoby niepełnosprawne były pierwszymi ludźmi, których naziści zabijali w komorach gazowych. W 1939 r. naziści stworzyli program zwany Programem Eutanazji T-4. W ramach tego programu naziści wysyłali niepełnosprawne dzieci i dorosłych do szpitali, takich jak Centrum Eutanazji Hartheim, gdzie byli zabijani trującym gazem. Niektóre niepełnosprawne dzieci były również zabijane zaraz po urodzeniu. Do końca II wojny światowej naziści zabili około 275 000 osób niepełnosprawnych. Około 5-7 tys. z tych ofiar stanowiły dzieci.

Homoseksualizm

Lesbijki, geje, osoby biseksualne i transpłciowe również były ofiarami Holocaustu. Naziści byli szczególnie okrutni wobec homoseksualistów. Uważali oni, że osoby homoseksualne szkodzą nazistowskim Niemcom na kilka sposobów:

• Naziści uważali, że homoseksualiści są zbyt słabi i zbyt podobni do kobiet, by walczyć za nazistowskie Niemcy.
• Naziści chcieli, aby "aryjscy" Niemcy mieli jak najwięcej dzieci, ale homoseksualiści nie mogliby ich tworzyć.
• Naziści uważali, że homoseksualizm jest zaraźliwy, i że inni Niemcy staną się homoseksualistami przez samo przebywanie wśród homoseksualistów

Do 1936 roku Heinrich Himmler próbował wykorzystać niemieckie prawo i stworzyć nowe, aby prześladować homoseksualistów. Co najmniej 100.000 niemieckich gejów zostało aresztowanych, a 50.000 skazanych i osadzonych w więzieniu. Niektórzy zostali zmuszeni do umieszczenia w państwowych szpitalach psychiatrycznych. Sądy nakazały setkom europejskich gejów mieszkających na terenach kontrolowanych przez nazistów poddanie się kastracji przy użyciu środków chemicznych.

Od 5.000 do 15.000 homoseksualistów zostało uwięzionych w obozach koncentracyjnych. Często byli oni traktowani jeszcze gorzej niż inni więźniowie. Musieli nosić na koszulach różowy trójkąt, tak jak mężczyźni skazani za seksualne wykorzystywanie dzieci i seks ze zwierzętami.

Lesbijki nie były zazwyczaj traktowane tak źle jak geje. Zwykle nie wsadzano ich do więzienia tylko dlatego, że były lesbijkami. W obozach koncentracyjnych zazwyczaj nosiły czarny trójkąt.

Według United States Holocaust Memorial Museum, "nazistowskie Niemcy nie dążyły do zabicia wszystkich homoseksualistów. Niemniej jednak, państwo nazistowskie, poprzez aktywne prześladowania, próbowało sterroryzować niemieckich homoseksualistów w celu uzyskania seksualnej i społecznej zgodności, pozostawiając tysiące zabitych i niszcząc życie wielu innych."

Po II wojnie światowej wielu homoseksualistów, którzy zostali uwolnieni z obozów koncentracyjnych, było nadal prześladowanych w Niemczech. Mogli oni zostać oskarżeni na podstawie paragrafu 175, który zabraniał "lubieżności między mężczyznami". Jeśli zostali skazani, trafiali do więzienia. (Czas spędzony w obozie koncentracyjnym był odliczany od wyroku). Różniło się to znacznie od traktowania innych ofiar Holocaustu. Inne ofiary otrzymywały rekompensatę (pieniądze) za utratę członków rodziny i możliwości kształcenia. Ofiary homoseksualne były traktowane jak przestępcy.

10 maja 1933 roku naziści spalili 20 000 książek na temat homoseksualizmu z biblioteki Instytutu Badań nad Seksualnością. Z Instytutu zabrali również listy osób homoseksualnych, aby móc je prześladować.

Polityka

Naziści zabili również wielu ludzi, którzy nie zgadzali się z ich przekonaniami politycznymi. Uważali tych ludzi za politycznych wrogów nazistowskich Niemiec.

Więźniowie polityczni

Naziści byli szczególnie okrutni wobec osób, które wypowiadały się lub walczyły przeciwko rządowi nazistowskiemu. Aresztując takich ludzi, naziści często zabijali ich zaraz po przesłuchaniu. Czasami naziści zabijali również ich rodziny. Ludzie, którzy nie zostali od razu zabici, trafiali do politycznego Sądu Ludowego. Sąd ten słynął z liczby wyroków śmierci, które wydawał.

Lewicowcy

Naziści uważali lewicowców za wrogów politycznych. Do lewicowców zaliczali się komuniści, socjaliści i socjaldemokraci/socjaliści demokratyczni. Niemieccy komuniści i socjaldemokraci byli jednymi z pierwszych osób, które trafiły do obozu koncentracyjnego w Dachau. Partia nazistowska nienawidziła komunizmu i obawiała się, że niemieccy komuniści będą lojalni wobec Związku Radzieckiego, kraju komunistycznego. Naziści rozpowszechniali plotki o komunistycznej przemocy, aby doprowadzić do uchwalenia ustawy zezwalającej na działalność w 1933 roku. Ustawa ta dała Adolfowi Hitlerowi jego pierwsze uprawnienia dyktatorskie.

Hitler i naziści nienawidzili również niemieckich lewicowców, ponieważ nie zgadzali się oni z rasizmem nazistów. Kiedy naziści przejmowali jakieś miejsce, komuniści, socjaliści i socjaldemokraci/socjaliści demokratyczni byli zazwyczaj jednymi z pierwszych ludzi, których maltretowali. Czasami od razu mordowali lewicowców.

Religia

Świadkowie Jehowy

W ramach swoich przekonań religijnych Świadkowie Jehowy odmawiali służby w armii niemieckiej, salutowania nazistowskiej fladze czy mówienia "Heil Hitler" ("Niech żyje Hitler"). Nie zgadzali się z nazistowskimi przekonaniami i prawami, które były sprzeczne z ich przekonaniami religijnymi.

Z tego powodu wielu Świadków Jehowy wysłano do obozów koncentracyjnych. W obozach koncentracyjnych zginęło od 2 500 do 5 000 Świadków.

rzymscy katolicy

Naziści zaatakowali również Kościół katolicki podczas Holocaustu. Hitler chciał zniszczyć katolicyzm i chrześcijaństwo w nazistowskich Niemczech, a zamiast tego uczynić je pogańskimi. Tysiące niemieckich duchownych, zakonnic i przywódców katolickich zostało aresztowanych po przejęciu władzy przez nazistów.

W 1939 r. Hitler najechał na Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Polska była w większości katolicka. Naziści chcieli zniszczyć Polskę. Zaczęli od zniszczenia Kościoła katolickiego w Polsce. Aresztowali przywódców Kościoła, zamykali kościoły i klasztory. W 1940 r. naziści utworzyli w obozie koncentracyjnym w Dachau specjalne baraki dla księży. Z 2 720 duchownych uwięzionych w Dachau prawie wszyscy (94,88 procent) byli katolikami. Około 1700 księży było Polakami; połowa z nich zmarła lub została zamordowana w Dachau. Naziści zabronili nawet księżom udzielania sakramentów Polakom. Co najmniej jeden niemiecki ksiądz został wysłany do Dachau za spowiedź od polskiego katolika.

W 1933 r. Niemcy zawarły umowę ze Stolicą Apostolską o ochronie katolicyzmu w nazistowskich Niemczech. Naziści jednak często łamali tę umowę. Zamykali katolicką prasę, szkoły, partie polityczne i grupy młodzieżowe w Niemczech, dopuszczając się mordów i masowych aresztowań.

Kościół był szczególnie źle traktowany na ziemiach przejętych przez Niemcy. W Austrii zabrano własność katolicką, zamknięto organizacje katolickie, a wielu księży wysłano do Dachau. W Czechosłowacji naziści odmawiali ludziom wykonywania nakazów religijnych, zamykali szkoły, uznawali nauczanie religii za nielegalne, a księży wysyłali do obozów koncentracyjnych. Katolicy, biskupi, duchowni i zakonnice protestowali i atakowali nazistowską politykę.

W 1942 r. holenderscy biskupi zaprotestowali przeciwko złemu traktowaniu Żydów. Kiedy holenderski arcybiskup odmówił posłuszeństwa nazistom, gestapo zebrało katolickich "Żydów" i wysłało 92 do Auschwitz. Holenderska katolicka zakonnica Edyta Stein została zamordowana w Auschwitz. Podobnie jak polski ksiądz Maksymilian Kolbe. Oboje zostali ostatecznie uznani za katolickich świętych przez papieża Jana Pawła II w latach 80. Beatyfikowano także inne katolickie ofiary Holokaustu, w tym niektórych polskich księży, którzy zginęli w Dachau.

Protestanci

Niektóre Kościoły protestanckie zgadzały się z ideami nazistowskimi. Inne nie. Próbując przejąć władzę nad protestantyzmem w Niemczech, naziści utworzyli Narodowy Kościół Rzeszy: oficjalny kościół państwowy, który nauczał religii państwowej opartej na nazizmie. Kościół Rzeszy:

• Zabrano wszystkie chrześcijańskie krzyże i zastąpiono je nazistowską swastyką
• Zwolnił wszystkich duchownych i zastąpił ich nazistowskimi mówcami
• zażądał, aby Biblia nigdy więcej nie była drukowana w Niemczech
• Umieścić książkę Hitlera "Mein Kampf" na ołtarzach wszystkich swoich kościołów.

Zwalniali wszystkich duchownych, którzy nie byli "aryjczykami". Członkowie kościoła nazywali siebie "niemieckimi chrześcijanami" i mówili, że mają "swastykę na piersi i krzyż w sercu".

Grupy protestanckie, które nie zgadzały się z ideami nazistowskimi, utworzyły Kościół Wyznający, grupę kościołów niemieckich. Jednym z ich przywódców był Martin Niemöller. Naziści prześladowali Kościół Wyznający. W maju 1936 r. Kościół Wyznający wystosował do Hitlera list, w którym skrytykował jego działania. Naziści zareagowali na to:

• Aresztowanie setek pastorów
• Wysłanie niektórych przywódców Kościoła Wyznającego do obozów koncentracyjnych
• Zabranie wszystkich pieniędzy Kościoła Wyznającego
• Uniemożliwienie członkom Kościoła Wyznającego przekazywania pieniędzy na rzecz Kościoła

Większość pastorów i kościołów nie należała ani do Kościoła Rzeszy, ani do Kościoła Wyznającego. Pastorom, którzy wypowiadali się przeciwko temu, co robili naziści, grożono, aresztowano, a czasami wysyłano do obozów koncentracyjnych.

Wiara Bahá'í

W 1937 roku naziści zdelegalizowali praktykowanie Wiary Bahá'í. Naziści zamknęli wszystkie organizacje bahá'í w Niemczech. Naziści nie lubili Wiary Bahá'í, ponieważ nauczała ona pacyfizmu.

Przez cały okres Holokaustu bahá'í byli aresztowani i otrzymywali bardzo wysokie kary pieniężne. Naziści kontynuowali również zamykanie ich organizacji.

Masoni

Naziści obwiniali masonerię o przegraną Niemiec w I wojnie światowej. Twierdzili, że przywódcy masońscy byli częścią spisku z Żydami w celu przejęcia władzy nad Niemcami. W 1941 r. Adolf Hitler zdecydował, że masoni są wrogami politycznymi. Naziści wysłali dziesiątki tysięcy masonów do obozów koncentracyjnych. Od 80.000 do 200.000 masonów zostało zabitych.

Publiczne egzekucje księży katolickich i ludności cywilnej w Polsce (1939)


Flaga "niemieckich chrześcijan", którzy popierali nazizm, w 1934 r.

Zgony ogółem

Ta tabela szacuje całkowitą liczbę ofiar śmiertelnych Holokaustu.

Ofiary	Liczba zgonów	Źródło(-a)
Żydzi	5,93 mln
Sowieccy cywile (nie licząc sowieckich Żydów)	5,7 mln
Ukraińcy	3 miliony
Jeńcy radzieccy	2 mln - 3 mln
Etniczni Polacy (nie licząc polskich Żydów)	1,8 mln - 3 mln
Serbowie	300,000–500,000
Osoby niepełnosprawne	275,000
Roma	90,000–500,000
Masoni	80,000–200,000
Słoweńcy	20,000–25,000
Homoseksualiści	5,000–15,000
Hiszpańscy republikanie	7,000
Świadkowie Jehowy	2,500–5,000
OGÓŁEM	19,2 mln - 22,2 mln

Dziennik Tanyi Sawiczewej, 11-letniej radzieckiej dziewczynki. Dziennik pisała w czasie oblężenia Leningradu. Jej zapiski mówią o śmierci głodowej i śmierci siostry, potem babci, potem brata, potem wujka, potem kolejnego wujka, potem matki. Ostatnie trzy notatki mówią: "Savichevs umarł", "Wszyscy umarli" i "Została tylko Tania". Tania zmarła wkrótce po oblężeniu. Jej pamiętnik był pokazywany na procesach norymberskich.

Galeria zdjęć