Scallop

Główne cechy

1. Ich zdolność do pływania. Jednak kilka gatunków przyczepia się do skał jako dorosłe osobniki za pomocą włókien. Większość gatunków leży na piaszczystych podłożach i odpływa po dotknięciu przez rozgwiazdę lub innego drapieżnika.

2. Mają oczy na krawędziach płaszcza. Ich oczy nie widzą kształtów, ale mogą wykrywać zmieniające się wzory światła i ruchu. Oczy przegrzebka, obramowujące krawędź jego muszli, wykrywają poruszające się obiekty, gdy przechodzą one przez kolejne oczy.

3. Półokrągły, grzbietowy kształt muszli. Zawory są podobne i ściśle do siebie pasują, tworząc szczelnie przylegającą muszlę.

4. Na pewnym etapie swojego życia wszystkie przegrzebki posiadają grzbiet maleńkich ząbków w pobliżu wcięcia, z którego u innych małży wychodzi bisior. Jest to tzw. ctenolium. Jego znaczenie polega na tym, że mają go tylko przegrzebki i można go zobaczyć w skamielinach. Dzięki temu paleontolodzy wiedzą, kiedy mają do czynienia ze skamieniałym przegrzebkiem.

Schemat anatomiczny typowego przegrzebka obupłciowego z usuniętą lewą (górną) zastawką

Mięśnie

Przegrzebki mają centralnie położony mięsień przywodziciel. Jest to taki sam mięsień jak u ostryg (rodzina Ostreidae). Na wewnętrznej stronie muszli małży znajduje się blizna pośrodku. Pokazuje ona miejsce, w którym mięsień ten przyczepia się do muszli. Mięsień przywodziciel przegrzebków jest większy i bardziej rozwinięty niż mięsień przywodziciel ostryg. Wynika to z faktu, że przegrzebki pływają.

Jedzenie i trawienie

Większość przegrzebków to filtratorzy. Żywią się planktonem. W planktonie tym znajdują się czasem larwy przegrzebków. Syfony przenoszą wodę przez strukturę filtrującą. Śluz zatrzymuje pokarm. Następnie rzęski na strukturze przesuwają pokarm do jamy ustnej. Następnie przegrzebek trawi pokarm w żołądku i gruczole trawiennym. Odpady przechodzą przez jelito i wychodzą przez odbyt.

Cykl życia

Niektóre przegrzebki, takie jak przegrzebek atlantycki Argopecten irradians, nie żyją długo. Inne mogą żyć 20 lat lub więcej. Ich wiek można oszacować na podstawie annuli, koncentrycznych pierścieni na muszlach.

Rodzina przegrzebków jest niezwykła ze względu na różnorodność ustaleń dotyczących rozmnażania płciowego. U niektórych gatunków przegrzebki mają tylko jedną płeć. Są to albo samce albo samice. Inne gatunki są hermafrodytami, więc jeden przegrzebek ma zarówno męskie, jak i żeńskie organy rozrodcze w tym samym czasie. Niektóre przegrzebki są samcami, gdy są młode, a stają się samicami, gdy dorastają.

Czerwona ikra pochodzi od samic przegrzebka. Ikra biała pochodzi od samców. W okresie godowym przegrzebki swobodnie uwalniają plemniki i komórki jajowe do wody. Zapłodnione komórki jajowe opadają na dno. Niedojrzałe przegrzebki wylęgają się po kilku tygodniach. Larwy dryfują w planktonie, aż do momentu, gdy ponownie trafią na dno, aby się rozwinąć. Mogą przyczepiać się za pomocą nici bisiorowych.

Zapis kopalny

Istnieje wiele gatunków Pectinidae, żyjących i kopalnych. Prawdziwe Pectinidae (te z ctenolium) po raz pierwszy pojawiły się w górnym lub środkowym triasie ponad 200 milionów lat temu (mya), a być może już 240 mya.

Rodzina Pectinidae posiadała dużą liczbę gatunków w erze mezozoicznej, ale prawie zniknęła pod koniec okresu kredowego. Te, które przetrwały, szybko ewoluowały w okresie trzeciorzędu. Istnieje prawie 7000 gatunków i podgatunków kopalnych i współczesnych Pectinidae.

Ewolucja

Ewolucja pływających małży jest konsekwencją tak zwanej "mezozoicznejrewolucjimorskiej". W erze mezozoicznej drapieżniki żyjące na dnie morza wykształciły różne nowe formy, które żywiły się obficie występującymi skorupiakami (ramienionogami i małżami). Drapieżniki te występują licznie do dziś: są to głównie rozgwiazdy, ślimaki i kraby.

Każdy drapieżnik ma swoje własne metody. Kraby łamią muszle siłą. Niektóre ślimaki robią otwory w skorupie i wprowadzają substancję paraliżującą lub rozluźniającą; inne pracują nad małymi pęknięciami na krawędzi skorupy. Kiedy już dostaną się do środka, zjadają skorupiaki.

Rozgwiazdy są najczęstszymi drapieżnikami. Muszle ramienionogów i małży są utrzymywane razem przez silne mięśnie. To co robi rozgwiazda, to chwyta je z każdej strony za pomocą swoich rurkowatych nóżek i stale ciągnie. Rozgwiazda, dzięki swoim mięśniom i systemowi hydraulicznemu, może ciągnąć o wiele dłużej, niż jest to w stanie wytrzymać jakikolwiek mięsień małży. Najwyraźniej dziesięć minut zazwyczaj wystarcza, aby muszla nieco się otworzyła. Następnie rozgwiazda wsuwa swój żołądek do środka muszli. Żołądek może przedostać się przez szczelinę tak wąską jak 0,1 mm. Następnie rozgwiazda rozpuszcza mięczaka, w którym żyje, wchłaniając składniki odżywcze.

W konsekwencji, każda ofiara, która miała choćby najmniejszą obronę przed tymi drapieżnikami, miała ogromną przewagę reprodukcyjną. Wiele skorupiaków wykształciło wyjątkowo wytrzymałe muszle. Niektóre zagrzebywały się w piasku. Przegrzebki musiały mieć jakiś elementarny ruch, który szybko rozwinął się pod wpływem selekcji. Stały się niezwykle powszechne w mezozoiku. Istnieje jeszcze kilka innych metod stosowanych przez nieliczne przegrzebki. Chlamys hastata często noszą na muszli gąbki. Jest to rodzaj mutualizmu. Gąbka utrudnia rozgwiazdom zakładanie ich rurkowatych nóżek, a także kamufluje Chlamys hastata przed drapieżnikami.

Kiedy przegrzebki odrywają się od piasku, są otwarte na nowe drapieżniki, takie jak płaszczki, które patrolują tuż nad dnem oceanu. Mogą być również podchwytywane przez ptaki morskie, które otwierają muszle, zrzucając je na skały. Najwyraźniej główną zaletą jest ucieczka od rozgwiazd, które są bardzo liczne w siedliskach przybrzeżnych i na szelfie kontynentalnym.

Origins

Badania wykazały, że rodzina Pectinidae jest monofiletyczna, rozwija się od jednego wspólnego przodka. Bezpośrednimi przodkami Pectinidae były podobne do przegrzebków małże z rodziny Entoliidae.

Jako żywność

Dzikie rybołówstwo i akwakultura

Największym dzikim połowem przegrzebka jest przegrzebek atlantycki (Placopecten magellanicus) w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych i wschodniej Kanadzie. Większość pozostałej światowej produkcji przegrzebków pochodzi z Japonii (dzikie, wzmocnione, akwakultura) i Chin (głównie hodowlane przegrzebki atlantyckie). Według badania Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w 2005 r. Chiny odpowiadały za 80 % światowych połowów przegrzebków i pektenów.

Gotowanie

Przegrzebki są popularne zarówno w kuchni wschodniej, jak i zachodniej. Posiadają dwa rodzaje mięsa w jednej muszli. Mięsień przywodziciel jest biały i mięsisty. Ikra, zwana "koralem", jest czerwona, pomarańczowa lub biała i miękka.

W kuchni zachodniej przegrzebki są często smażone na maśle lub panierowane i smażone w głębokim tłuszczu. Bisior (zwany również brodą) jest często twardy. Zwykle się go wyrzuca lub wykorzystuje później do rosołu. Czasami na targach sprzedaje się przegrzebki już przygotowane w muszli, tylko z mięśniem przywodziciela. Poza Stanami Zjednoczonymi przegrzebki są często sprzedawane w całości, a ludzie jedzą mięsień przywodziciela i ikrę.

W kuchni japońskiej przegrzebki mogą być podawane w zupie, przyrządzane jako sashimi lub sushi. W sushi barze, hotategai (帆立貝, 海扇) jest tradycyjnym przegrzebkiem na ryżu. Kaibashira (貝柱) może oznaczać przegrzebka, ale może to być również mięsień przywodziciel każdego rodzaju skorupiaka, takiego jak małże, ostrygi czy małże. W chińskiej kuchni kantońskiej suszony przegrzebek nazywany jest conpoy (乾瑤柱, 乾貝, 干貝).

Symbolika

Muszla św. Jakuba

Muszla przegrzebka jest tradycyjnym emblematem Jakuba, syna Zebedeusza. Jest on popularny wśród pielgrzymów przemierzających Drogę św. Jakuba do sanktuarium apostoła w Santiago de Compostela w Hiszpanii.

Symbol płodności

Przez całą starożytność przegrzebki i inne muszle z zawiasami symbolizowały kobiecość. Wiele obrazów przedstawiających Wenus, rzymską boginię miłości i płodności, zawierało muszlę przegrzebka, aby ją zidentyfikować. Widać to wyraźnie w klasycznie inspirowanych Narodzinach Wenus Botticellego.

Zastosowanie jako wzór

W heraldyce symbol muszli przegrzebka był znakiem rozpoznawczym dla ludzi, którzy odbyli pielgrzymkę do Composteli. Później stał się on symbolem pielgrzymowania w ogóle. W herbie rodziny Winstona Churchilla znajdują się muszle. Jednak symbole w heraldyce nie zawsze mają takie samo znaczenie. Zdarza się, że żaden z członków rodziny nie był na pielgrzymce, ale w herbie nadal widnieją przegrzebki.

Ponad 45 gmin we Francji ma jedną lub więcej muszli przegrzebka na swoim herbie.

Amerykański stan Nowy Jork ma przegrzebka atlantyckiego jako swoją muszlę państwową od 1988 roku. W designie, krawędzie przegrzebka lub grzbiety oznaczają falisty wzór, który przypomina ludziom krawędź muszli przegrzebka. Shell petroleum company ma logo z muszlą przegrzebka od 1904 roku.

Pielgrzym z muszlą przegrzebka


Afrodyta w muszli morskiej, obecnie w Luwrze


Muszla przegrzebka jako znak heraldyczny na herbie niemieckim