Ślimaki

Opis ogólny

Ślimaki mają skręt, proces, w którym ciało zwija się na jedną stronę podczas rozwoju. Znaczenie tej procedury nie jest jeszcze jasne.

Mają dobrze wyodrębnioną głowę z dwiema lub czterema mackami czuciowymi. Posiadają również stopę głowową, na której się poruszają. Oczy na czubkach macek są zróżnicowane, od prostych do bardziej złożonych.

Większość członków ma muszlę, która jest w jednym kawałku i zwinięta lub spiralna; zwykle otwiera się po prawej stronie (patrząc z wierzchołkiem muszli skierowanym do góry). Niektóre gatunki mają operculum, pokrywę lub klapę do zamykania muszli. W niektórych, ślimaki, powłoki nie ma, a ciało jest opływowy. Najbardziej znanymi ślimakami są ślimaki lądowe i ślimaki, ale ponad połowa wszystkich gatunków żyje w środowisku morskim. Ślimaki morskie obejmują roślinożerców, detrytusowe, mięsożerców i kilka rzęsek, w których radula jest zmniejszona lub nieobecna. Radula jest zazwyczaj dostosowana do pokarmu, który dany gatunek zjada.

Najprostsze ślimaki są limpety i abalones, zarówno roślinożerców, które wykorzystują swoje twarde radulas do zgrzytać na wodorostów na skałach. Wiele ślimaków morskich są nory i mają syfony lub rurki, które rozciągają się od płaszcza, a czasem powłoki. Działają one jak fajki do nurkowania, umożliwiając zwierzęciu dalsze wciąganie do swojego ciała prądu wody zawierającego tlen i pożywienie. Syfony są również wykorzystywane do wykrywania ofiar z odległości. Ślimaki te oddychają za pomocą skrzeli. Niektóre gatunki słodkowodne i prawie wszystkie gatunki lądowe mają rozwinięte płuca.

Ślimaki z kilku różnych rodzin nazywane są ślimakami morskimi. Są one często flamboyantly kolorowe. To może być albo jako ostrzeżenie, jeśli są one trujące lub do kamuflażu je na korale i wodorosty, gdzie wiele z nich żyje. Ich skrzela są często pierzaste pióropusze na ich plecach. To właśnie nadaje nazwę nudibranchs. Nudibranchy o gładkich lub brodawkowatych grzbietach nie mają widocznych mechanizmów skrzelowych, a oddychanie może odbywać się bezpośrednio przez skórę. Kilka ślimaków morskich jest roślinożernych, a niektóre są mięsożerne. Wiele z nich ma wyraźne preferencje żywieniowe i regularnie występuje w towarzystwie określonych gatunków.

Klasyfikacja

Taksonomia Gastropoda podlega ciągłej rewizji: w ciągu ostatnich dwudziestu lat opublikowano dwie duże rewizje. Z pewnością pojawią się kolejne rewizje z wykorzystaniem danych z sekwencjonowania DNA. Obecnie, taksonomia Gastropoda może różnić się od autora do autora.

Zgodnie z nowoczesnym kladyzmem, taksonomia ślimaków powinna być ujęta w kategoriach ściśle monofiletycznych grup. Oznacza to, że w każdej grupie może być tylko jedna linia rozwojowa ślimaków. Trudno będzie to zrobić i nadal mieć praktyczną taksonomię dla pracujących biologów. Klasyfikowanie zwierząt w praktyce oznacza posługiwanie się morfologią (jak wyglądają). Istnieją jednak różnice między starszymi grupami, które powstały na podstawie morfologii, a tymi opartymi na sekwencjach genomów. Ewolucja konwergentna, która często występowała u ślimaków, może to tłumaczyć.

Była to tradycyjna klasyfikacja na cztery podklasy:

• Prosobranchia: (skrzela przed sercem).
• Opisthobranchia: (skrzela po prawej stronie i za sercem).
• Gymnomorpha: (bez muszli)
• Pulmonata: (z płucami zamiast skrzeli)

Historia geologiczna

Pierwsze ślimaki były wyłącznie morskie. Pierwsze z tej grupy pojawiły się w górnym kambrze (Chippewaella, Strepsodiscus). W ordowiku ślimaki były już zróżnicowaną grupą występującą w nielicznych siedliskach wodnych. Często kopalne ślimaki ze skał wczesnego paleozoiku są zbyt słabo zachowane, by można je było dokładnie zidentyfikować. Mimo to, sylurski rodzaj Poleumita zawiera piętnaście zidentyfikowanych gatunków. Kopalne ślimaki są mniej powszechne w erze paleozoicznej niż małże.

Większość ślimaków z tamtej epoki należy do prymitywnych grup. Kilka z tych grup nadal przetrwać dzisiaj. Przez okres karbonu wiele z kształtów widzianych w żywych ślimaków może być dopasowany w zapisie kopalnym. Pomimo tych podobieństw w wyglądzie, większość z tych starszych form nie jest bezpośrednio związana z formami żywymi. To było w erze mezozoicznej, że przodkowie wielu z żyjących ślimaków ewoluowały. Jednym z najwcześniejszych znanych ślimaków lądowych (żyjących na lądzie) jest Maturipupa, która znajduje się w pokładach węgla z okresu karbonu w Europie. W przypadku wspólnej skamieniałości Bellerophon, z wapieni karbońskich w Europie, nie wiadomo, czy jest to gasropod, czy nie.

Krewni współczesnych ślimaków lądowych są rzadkością przed okresem kredowym. Znany wszystkim Helix pojawił się po raz pierwszy w tym okresie.

W skałach ery mezozoicznej ślimaki są bardziej powszechne jako skamieniałości, a ich muszla jest często dobrze zachowana. Ich skamieniałości występują w łóżkach zarówno środowisk słodkowodnych i morskich. Purbeck Marmur z okresu jurajskiego i Sussex Marmur z wczesnej kredy, które występują w południowej Anglii, są wapienie zawierające ciasno upakowane szczątki ślimaka stawowego Viviparus.

Skały z ery kainozoicznej mają bardzo dużą liczbę skamieniałości ślimaków w nich. Wiele z tych skamieniałości jest blisko spokrewnionych z nowoczesnymi formami żywymi. Różnorodność ślimaków wyraźnie wzrosła na początku tej ery, wraz z różnorodnością małży.

Gastropody są jedną z grup, które rejestrują zmiany w faunie spowodowane przez postęp i cofanie się lądolodów w epoce plejstocenu.

Helix aspersa / Cornu aspersum : Ślimak ogrodowy


Cepaea nemoralis , ślimak gajowy

Strony o Gastropodach

Te strony ilustrują różnorodność form ślimaków. Abalone; conch; cowry; limpet; nudibranch; ślimak morski; ślimak; ślimak; whelk.