Ubarwienie ostrzegawcze
Zwierzęta, które są niebezpieczne, lub wstrętne do jedzenia, zazwyczaj reklamują ten fakt. Nazywa się to barwieniem ostrzegawczym lub aposematyzmem. Jest to dokładne przeciwieństwo kamuflażu. Kolory ostrzegawcze to zazwyczaj jakieś połączenie czerwieni, żółci, czerni i bieli.
Alfred Russel Wallace, brytyjski przyrodnik, wyjaśnił to w ten sposób w 1889 roku:
"Zwierzęta, o których mowa, są posiadaczami jakiejś śmiercionośnej broni, takiej jak kłucie czy trujące kły, albo są nie do jedzenia, a zatem są tak nieprzyjemne dla zwykłych wrogów swojego rodzaju, że nigdy nie są atakowane, gdy znane są ich szczególne moce czy właściwości.
Dlatego ważne jest, aby nie mylić ich z gatunkami bezbronnymi lub spożywczymi... ponieważ mogą one doznać obrażeń, a nawet śmierci, zanim ich wrogowie odkryją niebezpieczeństwo lub bezużyteczność ich ataku. Potrzebują jakiegoś sygnału lub flagi zagrożenia, która będzie służyła jako ostrzeżenie dla przyszłych wrogów..."
Wallace przewidział, że ptaki i inne drapieżniki odrzucą rzucające się w oczy ofiary, akceptując jednocześnie kryptońskie ofiary. Późniejsze raporty to potwierdziły.
Zwierzęta o kolorach ostrzegawczych poruszają się powoli i wystawiają się na widok. Ospałość i ekspozycja pomaga w reklamowaniu ich obrony. Wraz z kolorem i zachowaniem często pojawia się paskudny zapach ich broni chemicznej. Wrażliwe gąsienice często mają grube, skórzaste skórki, które pomagają im oprzeć się młodym ptakom podczas "próby". Kiedy ptak wydziobuje sobie dziobaka, ze specjalnych gruczołów na jego grzbiecie wydostaje się obrzydliwy płyn. Gąsienica (lub inna larwa) często przetrwa taki atak, a młody ptak wyciągnął z niego lekcję, której nigdy nie zapomni. Podsumowując, drapieżnik otrzymuje dobre ostrzeżenie. Testy pokazują, że kolory ostrzegawcze zdecydowanie odstraszają drapieżniki.
Niektóre pojedyncze zwierzęta umierają lub doznają obrażeń, podczas gdy ptaki lub ssaki atakujące poznają związek między kolorem a smakiem. Jeśli jednak ostrzeżenie kosztuje mniej niż ukrycie, zwierzę odnosi korzyści. A cechy reklamowe, takie jak kolor, mogą służyć również innym funkcjom. Wzory te mogą pomóc na przykład w identyfikacji osobników w obrębie gatunku.
Warning coloration jest podstawą dwóch różnych rodzajów mimikry: mimikry müllerskiej i mimikry batesowskiej.
Niezidentyfikowana żaba drzewna z Konga o ostrzegawczym zabarwieniu. Na pewno jest trująca
Bardzo jadowita ośmiornica wielkopierścieniowa (Hapalochlaena lunulata)
Skunks jest przykładem aposematyzmu ssaków.
Gregarious nimfy aposematic milkweed bug, Lygaeus kalmii: trzymając się razem sprawiają, że ich ostrzeżenia są bardziej widoczne
Oophaga pumilio , trująca żaba dart, zawiera liczne alkaloidy, które odstraszają drapieżniki
To, choć bardzo rzucające się w oczy, nie jest ostrzegawczym kolorem. To samiec jaszczurki, Agama sinaita, Jordan, w pobliżu Morza Czerwonego. Podczas upałów, samiec zmienia kolor na niebieski, aby przyciągnąć samice. Jego kolor jest więc drugorzędną cechą płciową.
Crimson Speckled Moth: funkcja jego koloru nie jest znana, być może aposematyczna. Skrzydła tylne są inne, i bardziej normalne.
Odporność na toksyny
Istnieje wiele drapieżników, które żywią się toksycznymi zwierzętami. Przypadki, które zostały zbadane, sugerują, że ich względna odporność na działanie toksyny wiąże się z jakimiś kosztami.
Traszka o szorstkiej skórce jest toksyczna, a swój ostrzegawczy kolor prezentuje na brzuchu. W dużej mierze traszka jest odporna na działanie toksyny przez zwykłego węża pończoszniczego (Thamnophis sirtalis). W kilku populacjach węże te z powodzeniem żerują na traszkach. Odporne na toksyny węże podwiązki są jedynymi znanymi zwierzętami, które mogą zjadać te traszki i przeżyć.
Odporność węża na toksynę spowodowała selektywne uciskanie, które sprzyja traszkom wytwarzającym silniejsze poziomy toksyny. Zwiększona toksyczność traszki powoduje następnie zastosowanie selektywnego nacisku faworyzującego węże z mutacjami, które nadają im jeszcze większą odporność. Cena płacona przez węże jest to, że ich trawienie i metabolizm ciała jest wolniejszy niż spokrewnionych gatunków. Naprawdę odporne węże mają wolniejsze prędkości pełzania niż węże z niewielkim lub żadnym oporem.
To jest przykład współewolucji. Ten cykl współewolucji drapieżnika i ofiary jest czasami nazywany ewolucyjnym wyścigiem zbrojeń. W tym przypadku powoduje on, że traszki wytwarzają poziom toksyn znacznie przekraczający to, co jest potrzebne do zabicia każdego innego możliwego drapieżnika.
Jasne kolory
Zwierzęta mogą, i robią, pokazywać jasne kolory, które mają inne funkcje. Najczęstszymi funkcjami są:
- Identyfikacja, drugorzędna płeć charakterystyczna dla znalezienia partnera.
- Regulacja temperatury.
- Kamuflaż na nietypowym tle.
Jednak jasne kolory używane do tych funkcji różnią się od standardowych wzorów i kolorów ostrzegawczych.
Nieznana funkcja
Kolorystyka wielu gatunków ma nieznaną funkcję. Dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że ich zwyczaje życiowe nie zostały wystarczająco zbadane, a także dlatego, że nie przeprowadzono żadnych badań w terenie. Jednym z przykładów jest niezwykła ćma Utetheisa pulchella, karmazynowa ćma kropkowana. Jej związek z rośliną Dittrichia viscosa, która ma nieco nieprzyjemny zapach, sugeruje, że ćma ma ostrzegawcze zabarwienie, ale sprawa nie jest rozstrzygnięta. Pokrewny gatunek Utetheisa ornatrix, który żeruje na innych roślinach, znany jest z tego, że wydziela (wyciska) alkaloidy, które odstraszają drapieżniki.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest kolorystyka ostrzegawcza?
O: Ubarwienie ostrzegawcze (lub aposematyzm) jest formą komunikacji zwierząt, w której zwierzęta za pomocą określonych kolorów dają znać innym zwierzętom, że są trujące lub niebezpieczne.
P: Czym różni się od kamuflażu?
O: Ubarwienie ostrzegawcze jest dokładnym przeciwieństwem kamuflażu. Podczas gdy kamuflaż pomaga zwierzęciu wtopić się w otoczenie, ubarwienie ostrzegawcze wyróżnia się i sprawia, że zwierzę jest bardziej widoczne.
P: Jakie kolory są zazwyczaj stosowane w ubarwieniu ostrzegawczym?
O: Kolory ostrzegawcze to zazwyczaj jakaś kombinacja czerwieni, żółci, czerni i bieli.
P: Kto pierwszy zaproponował pomysł ubarwienia ostrzegawczego?
O: Alfred Russel Wallace, brytyjski przyrodnik, po raz pierwszy zaproponował ideę ubarwienia ostrzegawczego w 1889 roku.
P: W jaki sposób zwierzęta o barwach ostrzegawczych reklamują swoją obronę?
O: Zwierzęta o barwach ostrzegawczych poruszają się powoli i wystawiają się na widok, aby zareklamować swoją obronę. Wraz z tym zachowaniem często pojawia się również nieprzyjemny zapach broni chemicznej.
P: W jaki sposób drapieżniki poznają związek między kolorem a smakiem?
O: Badania wykazują, że drapieżniki poznają związek między kolorem a smakiem poprzez śmierć lub uszkodzenie poszczególnych zwierząt podczas ataku.
P: Jakie rodzaje mimikry mogą być oparte na ostrzegawczym ubarwieniu?
O: Dwa rodzaje mimikry, które mogą być oparte na ubarwieniu ostrzegawczym, to mimikra Müllera i mimikra Batesa.
