Mięczaki

Różnorodność

Wiele mięczaków żyje również w środowiskach słodkowodnych i lądowych. Są one bardzo zróżnicowane, nie tylko pod względem wielkości i budowy anatomicznej, ale także pod względem zachowania i środowiska życia.

Azyl ten dzieli się zwykle na 9 lub 10 klas taksonomicznych, z których dwie całkowicie wymarły. Mięczaki z rodziny głowonogów, takie jak kałamarnice, mątwy i ośmiornice, należą do najbardziej zaawansowanych neurologicznie bezkręgowców: mają sprawne mózgi i złożone zachowania. Kałamarnica olbrzymia lub kolosalna jest największym znanym gatunkiem bezkręgowców. Ślimaki (ślimaki i ślimaki) są zdecydowanie najliczniejszymi mięczakami pod względem sklasyfikowanych gatunków, stanowiącymi 80% wszystkich gatunków. Naukowe badanie mięczaków nazywane jest malakologią.

Główne cechy

Trzy najbardziej uniwersalne cechy określające współczesne mięczaki to:

1. płaszcz z jamą służącą do oddychania i wydalania,
2. obecność raduli, oraz
3. struktura układu nerwowego.

Poza tymi cechami mięczaki są tak różnorodne, że w wielu podręcznikach do ich podsumowania używa się "hipotetycznego mięczaka przodka" (patrz poniżej). Ma on pojedynczą, "limpetopodobną" muszlę na szczycie, która jest zbudowana z białek i chityny wzmocnionej węglanem wapnia. Jest ona wydzielana przez płaszcz pokrywający całą górną powierzchnię. Spodnia strona zwierzęcia składa się z pojedynczej umięśnionej "stopy".

System żywieniowy mięczaka rozpoczyna się od zgrzytającego "języka", raduli. Złożony system trawienny wykorzystuje śluz i mikroskopijne, napędzane siłą mięśni "włoski" zwane rzęskami. Uogólniony mięczak ma dwa sparowane sznury nerwowe, lub trzy u małży. Mózg, u gatunków, które go posiadają, krąży wokół przełyku. Większość mięczaków ma oczy, a wszystkie mają czujniki do wykrywania substancji chemicznych, wibracji i dotyku. Najprostszy typ układu rozrodczego mięczaków opiera się na zapłodnieniu zewnętrznym, ale zdarzają się też bardziej złożone odmiany. Wszystkie produkują jaja, z których mogą wyłonić się larwy trochoforów, bardziej złożone larwy weligeru lub miniaturowe osobniki dorosłe.

Uderzającą cechą mięczaków jest wykorzystywanie tego samego organu do wielu funkcji. Na przykład, serce i nefrydia ("nerki") są ważnymi częściami układu rozrodczego, jak również układu krążenia i wydalniczego. U małży skrzela zarówno "oddychają", jak i wytwarzają prąd wody w jamie płaszczowej: jest to ważne dla wydalania i rozmnażania. Podczas rozmnażania mięczaki mogą zmieniać płeć, aby dostosować się do drugiego partnera.

Istnieją dobre dowody na pojawienie się ślimaków, głowonogów i małży w okresie kambryjskim, 541-485,4 mln lat temu (mya). Wcześniej ewolucyjna historia wyłonienia się mięczaków z przodków Lophotrochozoa jest wciąż niejasna.

Gatunki mięczaków mogą również stanowić zagrożenie lub szkodniki dla działalności człowieka. Ukąszenie ośmiornicy błękitnej jest często śmiertelne, a ukąszenie ośmiornicy apollyon powoduje stan zapalny, który może trwać ponad miesiąc. Użądlenia kilku gatunków dużych tropikalnych muszli stożkowatych również mogą zabijać: ich jad stał się ważnym narzędziem w badaniach neurologicznych. Schistosomatoza (znana również jako bilharzia, bilharzioza lub gorączka ślimaka) przenosi się na ludzi za pośrednictwem ślimaków wodnych i dotyka około 200 milionów ludzi. Ślimaki i pomrowy mogą być również poważnymi szkodnikami rolniczymi, a przypadkowe lub celowe wprowadzenie niektórych gatunków ślimaków do nowych środowisk poważnie uszkodziło niektóre ekosystemy.

"uogólniony mięczak"

Ponieważ mięczaki mają tak wiele różnych kształtów, wiele podręczników rozpoczyna temat anatomii mięczaków od opisania tego, co nazywa się archi-mięczakiem, hipotetycznym mięczakiem uogólnionym lub hipotetycznym mięczakiem przodkiem (HAM), aby zilustrować najbardziej powszechne cechy w tym azylu. Obraz jest raczej podobny do współczesnych monoplacophorans: niektórzy uważają, że może przypominać bardzo wczesne mięczaki.

Mięczak uogólniony jest dwustronnie symetryczny i posiada pojedynczą, "limpetopodobną" muszlę na szczycie. Muszla jest wydzielana przez płaszcz pokrywający górną powierzchnię. Spód składa się z pojedynczej, umięśnionej "stopy". Masa trzewiowa, lub visceropallium, jest miękkim, niemięśniowym obszarem metabolicznym mięczaka. Zawiera narządy ciała.

Schemat anatomiczny hipotetycznego przodka mięczaka

Taksonomia

Klasy mięczaków:

• Aplacophora: mięczaki: żywe są pozbawione muszli
• Bivalvia: Większość skorupiaków; małże, ostrygi, przegrzebki, omułki
• Cephalopoda: Kałamarnica, Ośmiornica
• Gastropoda: whelks, limpets, ślimaki, ślimaki, Nudibranchs
• Helcionelloida: (patrz niżej)
• Monoplacophora: mięczaki z muszlą przypominającą czapeczkę
• Polyplacophora: Chitony
• †Rostroconchia: wymarła grupa
• Scaphopoda: muszle kłów

Helcionelloida

Stało się jasne, że kopalny takson Helcionelloida nie należy do klasy Gastropoda. Stanowi on obecnie osobną klasę w Mollusca. Parkhaev (2006, 2007) utworzył klasę Helcionelloida, której członkowie byli wcześniej traktowani przez Bouchet & Rocroi jako "paleozoiczne mięczaki o niepewnej pozycji systematycznej".

Korzysta z

• Wiele mięczaków jest spożywanych jako pokarm: małże, ostrygi, przegrzebki, małże, kałamarnice (kalmary) i ślimaki lądowe (eskargo).
• Ostrygi czasami robią perły, które są cenne i używane do robienia naszyjników. Inne muszle są zbierane dla ich piękna i czasami używane do wyrobu biżuterii.