Chitony

Opis

Polyplacophora oznacza "wiele płyt". Płytki odnoszą się do muszli, która jest zbudowana z aragonitu, minerału węglanu wapnia. Muszla jest dość elastyczna, a chiton może nawet zwinąć się w kulkę. Chiton ma osiem płyt, a pod płytami znajduje się umięśniona stopa, która porusza chitonem po skałach i innych strukturach, zarówno w wodzie, jak i poza nią. Posiada również strukturę w kształcie języka zwaną radulą, która ma wiele rzędów po 17 zębów każdy. Niektóre używają go do zeskrobywania glonów ze skał, podczas gdy inne są mięsożerne, łapiąc drobny zooplankton i inne małe zwierzęta, które żyją w płytkiej wodzie.

Chitons może być mniej niż cal długości, lub do stopy długości. Występują w wielu różnych kolorach: czarnym, czerwonym, różowym, a nawet niebieskim. Muszla może być błyszcząca lub matowa, gładka, włochata, łuskowata lub kolczasta w zależności od gatunku.

Anatomia

Jeśli chiton zostałby podniesiony i odwrócony, nie byłoby w nim oczu, nóg ani rąk. Byłaby tylko szeroka stopa z radulą, której używa do skrobania powierzchni. Jego płaszcz znajduje się tuż pod muszlą, z najniższą częścią płaszcza wychodzącą spod krawędzi muszli, aby pomóc stopie w chwytaniu powierzchni, na których się trzyma lub po których się ślizga. Część płaszcza, która wystaje na zewnątrz nazywa się gorsetem. Podobnie jak u ślimaka księżycowego, gorset może wystawać ponad dolną część muszli, pokrywając dolną połowę chitonu.

Spód chitonu gumowego, Cryptochiton stelleri, pokazujący stopę w centrum, otoczoną płaszczem. Otwór gębowy widoczny jest na lewo od stopy. Bardzo trudno jest zobaczyć spodnią stronę chitonów, ponieważ tak mocno trzymają się skał i mogą zwijać się w kulkę.

Nawyki

Większość chitonów jest nocna, więc żerują w nocy, a w dzień chowają się pod skałami. Ich głównym siedliskiem jest strefa międzypływowa. Żyją na twardych powierzchniach, takich jak na skałach, pod skałami lub w szczelinach skalnych. Niektóre gatunki żyją dość wysoko w strefie międzypływowej i są wystawione na działanie powietrza i światła przez długie okresy. Inne żyją w strefie subtidalnej. Kilka gatunków żyje w głębokiej wodzie, nawet na głębokości 6000 m (około 20 000 stóp).

Dwa chitony na skale w czasie przypływu na Gwadelupie

Pochodzenie ewolucyjne

Chitony mają stosunkowo dobry zapis kopalny, sięgający 400 milionów lat wstecz, do dewonu. Wcześniej niektóre organizmy były interpretowane (wstępnie) jako macierzysta grupa wieloplacoforów; zapis wieloplacoforów sięga górnego kambru.

Kimberella i Wiwaxia z prekambru i kambru mogą być spokrewnione z przodkami polyplacophora. Matthevia to późnokambryjski poliplacoforan zachowany w postaci pojedynczych spiczastych zaworów, czasem uważany za chiton. Poliplacofory mogły powstać, gdy aberracyjny monoplacoforan urodził się z wieloma ośrodkami zwapnienia, zamiast jednego zwykłego. Selekcja działała na powstałe w ten sposób stożkowate muszle, tworząc je tak, by zachodziły na siebie w pancerz ochronny. Ich oryginalne stożki są homologiczne z końcówkami płytek współczesnych chitonów.

Osobne płytki z Matthevia, późnokambryjskiego poliplofora z południowego House Range w Utah. + amerykańska moneta jednocentowa dla powiększenia