Historia segregacji rasowej w Stanach Zjednoczonych

Segregacja Afroamerykanów

Tło

Pierwsi afrykańscy niewolnicy zostali przywiezieni do Ameryki w 1619 roku. Było to zaledwie dziewięć lat po tym, jak brytyjscy osadnicy założyli pierwszą stałą osadę w Ameryce, w Jamestown w Wirginii.

Ludzie we wszystkich trzynastu amerykańskich koloniach korzystali z niewolników. Wielu z Ojców Założycieli Stanów Zjednoczonych posiadało niewolników, w tym George Washington, Thomas Jefferson, Benjamin Franklin, John Hancock, James Madison, Patrick Henry i John Jay.

Abolicjoniści zaczęli próbować zdelegalizować niewolnictwo w połowie XVII wieku. Do 1804 roku wszystkie północne stany zniosły niewolnictwo. Jednak żaden z południowych stanów tego nie zrobił. Południowe stany wierzyły, że niewolnictwo było ich prawem i nie chciały z niego zrezygnować. Bawełna stała się bardzo ważną rośliną uprawną na Południu. Właściciele dużych plantacji bawełny byli przyzwyczajeni do tego, że niewolnicy wykonywali pracę za darmo, co czyniło właścicieli plantacji bogatszymi, ponieważ nie musieli nikomu płacić za pracę. ^{s. 232-233}

W końcu Południe próbowało opuścić Stany Zjednoczone. ^{s. 278} Spowodowało to amerykańską wojnę domową. Północ wygrała, a w 1865 roku TrzynastaPoprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych uczyniła niewolnictwo nielegalnym w całym kraju. W 1868 i 1870 roku, Czternasta i Piętnasta Poprawka dała Afroamerykanom obywatelstwo i prawo do głosowania.

Segregacja trwa na Południu

Przegrana wojna secesyjna nie zmieniła poglądów ludzi na temat Afroamerykanów. Podczas niewolnictwa właściciele niewolników nie postrzegali ich jako ludzi. Postrzegali ich jako własność, rzeczy do kupienia i sprzedania, jak zwierzęta na farmie. Po wojnie wielu białych nadal nie postrzegało Afroamerykanów na równi z białymi.

Począwszy od 1890 roku, całkowicie białe legislatury w południowych stanach zaczęły uchwalać prawa stanowe, które wymagały segregacji. Te rasistowskie prawa stały się znane jako prawa Jima Crowa. Na przykład, czarni nie mogli:

• chodzić do tych samych szkół, restauracji czy szpitali co biali
• Korzystać z tych samych łazienek, co biali, lub pić z tych samych fontann wodnych
• Siadanie przed białymi w autobusach

W 1896 roku, w sprawie o nazwie Plessy przeciwko Ferguson, Sąd Najwyższy orzekł, że te prawa były legalne. Stwierdzili, że segregacja jest w porządku, o ile wszystko jest "oddzielne, ale równe". Na Południu wszystko było oddzielone. Jednak miejsca takie jak czarne szkoły i biblioteki otrzymywały znacznie mniej pieniędzy i nie były tak dobre jak miejsca dla białych. Rzeczy były oddzielone, ale nie równe.

Segregacja uniemożliwiała Afroamerykanom korzystanie z podstawowych praw, które Ojcowie Założyciele zapisali w Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Prawodawcy, urzędnicy państwowi, urzędnicy głosujący i policjanci byli wszyscy biali. To uniemożliwiło Afroamerykanom wpływanie na ich rząd, uzyskanie takich samych praw wyborczych jak biali ludzie, ochronę przez policjantów, czy też uzyskanie sprawiedliwości za przestępstwa przeciwko nim. Ponieważ nie mogli liczyć na białą policję, która ich chroniła, przemoc wobec Afroamerykanów, zwłaszcza lincze, wzrosła. Ponieważ Afroamerykanie nie mogli głosować, nie mogli też zasiadać w ławach przysięgłych. To oznaczało, że jeśli czarna osoba była sądzona za przestępstwo, przysięgli byli wyłącznie biali.

W całych Stanach Zjednoczonych

Problemy były najgorsze na Południu. Jednak Afroamerykanie przechodzili przez różne rodzaje segregacji w innych miejscach.

W całych Stanach Zjednoczonych segregacja w mieszkalnictwie była problemem. Wielu Afroamerykanów nie mogło uzyskać kredytów hipotecznych na zakup domów. Deweloperzy nie sprzedawali czarnym domów na przedmieściach, gdzie mieszkali biali ludzie. Nie wynajmowali też mieszkań w dzielnicach zamieszkałych przez białych. Do lat 50-tych rząd federalny nie zrobił nic w tej sprawie.

Kiedy został wybrany w 1913 roku, prezydent Woodrow Wilson wprowadził segregację w biurach rządowych. Uważał on, że segregacja jest najlepsza dla wszystkich.

Czarni ludzie walczyli zarówno w I jak i II wojnie światowej. Jednak wojsko było posegregowane; czarni oficerowie musieli nawet wchodzić do niektórych baz wojskowych osobnymi wejściami niż biali oficerowie. Czarni żołnierze nie mieli też takich samych możliwości jak biali. W końcu, w 1948 roku, prezydent Harry Truman zdesegregował wojsko.

Wczesny aktywizm

Afroamerykanie próbowali walczyć z dyskryminacją na wiele sposobów. Głównie próbowali wykorzystać sądy, aby uzyskać sprawiedliwość. Na przykład w 1909 roku powstało Narodowe Stowarzyszenie na rzecz Postępu Ludzi Kolorowych (NAACP). Jego celem było położenie kresu dyskryminacji rasowej poprzez pozwy sądowe, edukację i lobbing.

Jednak w końcu wielu Afroamerykanów stało się sfrustrowanych i zaczęło nie lubić idei używania powolnych, prawnych strategii w celu osiągnięcia desegregacji. Zamiast tego, afroamerykańscy aktywiści zdecydowali się na kombinację protestów, niestosowania przemocy i nieposłuszeństwa obywatelskiego. W ten sposób rozpoczął się Afroamerykański Ruch Praw Obywatelskich z lat 1954-1968.

Afroamerykański Ruch Praw Obywatelskich

Od około 1954 do 1968 roku, wielu Afroamerykanów - i białych sojuszników - walczyło o zakończenie segregacji rasowej. Ruch ten opierał się na protestach bez użycia przemocy, strajkach, marszach, nieposłuszeństwie obywatelskim i procesach sądowych. Do jego zwycięstw należały:

• Brown przeciwko Radzie Edukacji (1954), która zdelegalizowała segregację w szkołach
• Bojkot autobusów w Montgomery (1955-1956), który położył kres segregacji w autobusach w Alabamie
• Zdobycie federalnych żołnierzy, aby zdesegregować Little Rock Central High School dla pierwszych dziewięciu czarnych uczniów (1957)
• Sit-ins (1958-1960), które spowodowały segregację niektórych sklepów, barów obiadowych i innych miejsc w całym kraju
• Nakłonienie żołnierzy amerykańskich do zmuszenia Mississippi Southern College i University of Alabama do przyjęcia pierwszych czarnych studentów
• Segregacja firm w centrum Birmingham, Alabama
• Uchwalenie Ustawy o prawach obywatelskich z 1964 roku, Ustawy o prawach wyborczych z 1965 roku oraz Ustawy o prawach obywatelskich z 1968 roku. Te federalne ustawy uczyniły nielegalną dyskryminację czarnych ludzi, uniemożliwiły im głosowanie i nie pozwoliły na uczciwe warunki mieszkaniowe.

Zwycięstwa te nie były łatwe. Protestujący często byli zastraszani i atakowani. Domy przywódców były bombardowane. W Birmingham policja zaatakowała protestujących, w tym dzieci, przy użyciu psów policyjnych i węży strażackich, a następnie zabrała ich do więzienia. W innych miastach policja biła protestujących pałkami i strzelała do protestujących studentów. Trzech przywódców ruchu - Martin Luther King, Jr. , Malcolm X i Medgar Evers - zostało zamordowanych.

Nikt nie wie dokładnie, ilu ludzi zostało zabitych podczas Ruchu Praw Obywatelskich. Jednak co najmniej 37 osób zostało zamordowanych, albo dlatego, że pracowali na rzecz praw obywatelskich, albo dlatego, że rasistowskie białe grupy, takie jak Ku Klux Klan i Biała Rada Obywatelska, chciały sterroryzować czarnych ludzi. Dwunastu z tych ludzi było dziećmi lub nastolatkami, kiedy zostali zamordowani.

Ostatecznie Ruchowi udało się usunąć prawa, które zezwalały na segregację. Jednak postawy są trudniejsze do zmiany, a rasizm nadal istnieje w Stanach Zjednoczonych.

Portret Jerzego Waszyngtona i jednego z jego niewolników


Kino z segregacją w Mississippi (1937)


Czarny żołnierz Military Policeman (MP) przed wejściem dla "kolorowych" MP w Gruzji (1942)


Czarni i biali studenci razem po spotkaniu z Brownem w Waszyngtonie.


Policja atakuje uczestników marszu bez użycia przemocy w Alabamie

Segregacja rdzennych Amerykanów

Na początku XIX wieku Stany Zjednoczone coraz bardziej zapuszczały się na Południe. Biali Amerykanie chcieli mieć więcej ziemi, aby uprawiać bawełnę. Jednak na ziemiach, które Stany Zjednoczone chciały przejąć, żyło wiele różnych plemion rdzennych Amerykanów.

Andrew Jackson był wielkim zwolennikiem "usuwania Indian" - przekonywania lub zmuszania rdzennych Amerykanów do opuszczenia Południa i przeniesienia się na zachód, poza granice Stanów Zjednoczonych. Najpierw jako generał major Armii Stanów Zjednoczonych, a następnie jako prezydent, prowadził program "usuwania Indian" z USA.

Usunięcie Indian

Program rozpoczął się w 1814 roku, kiedy Jackson poprowadził grupę żołnierzy, którzy pokonali Indian Creek. Zmusił ich do podpisania traktatu, na mocy którego oddali Stanom Zjednoczonym ponad 20 milionów akrów swojej ziemi. W ciągu następnych dziesięciu lat, Jackson zmusił dziewięć innych plemion do podpisania traktatów oddających ich ziemie.

W 1829 roku, Jackson został prezydentem. W tym samym roku znaleziono złoto w Georgii, co spowodowało gorączkę złota. To tylko sprawiło, że biali ludzie w Stanach Zjednoczonych jeszcze bardziej pragnęli kontroli nad Południem. W 1830 roku, Jackson uchwalił ustawę o usuwaniu Indian z 1830 roku. Ustawa ta mówiła, że Jackson może dać ziemię na zachód od rzeki Missisipi plemionom indiańskim, jeśli zgodzą się oddać swoje ziemie na południu. Prawo obiecywało plemionom, że mogą żyć na nowych ziemiach na zawsze i być chronieni przez rząd Stanów Zjednoczonych. Do czasu zakończenia jego prezydentury w 1837 roku, Jackson nakłonił rdzennych Amerykanów do podpisania prawie 70 traktatów oddających ich ziemie. Prawie 50,000 rdzennych Amerykanów przeniosło się na "Terytorium Indiańskie" na zachód od rzeki Mississippi. Jednak rząd miał już plan, aby zmusić ich do zamieszkania na mniejszym obszarze, w tym, co jest teraz wschodnią Oklahomą.

Szlak Łez

Naród Cherokee odmówił opuszczenia swoich ziem. Zdobyli nawet Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych, który orzekł, że są oni suwerenni i nie muszą przestrzegać praw Stanów Zjednoczonych. Jackson po prostu zignorował to orzeczenie. W 1835 roku nakłonił małą grupę Czirokezów do podpisania traktatu, w którym zgodzili się opuścić swoje ziemie. Pozostała część narodu Czirokezów próbowała zachować swoje ziemie. Jednak w 1838 roku armia Stanów Zjednoczonych i milicja stanu Georgia zmusiły ich do opuszczenia swoich ziem. Na tak zwanym "Szlaku Łez", około 15 000 Czirokezów zostało zmuszonych do przejścia ponad 2000 mil do Oklahomy. Po drodze zginęło około 4 000 osób.

W latach czterdziestych XIX wieku, z wyjątkiem kilku Indian Seminole żyjących na Florydzie, na amerykańskim Południu nie było już żadnych rdzennych Amerykanów.

Rezerwacje

W 1851 r. Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę, na mocy której utworzono rezerwaty indiańskie w Oklahomie. Biali osadnicy zaczęli już wprowadzać się na ziemie, na które zmuszeni byli przenieść się rdzenni Amerykanie. Powodowało to konflikty między białymi a rdzennymi Amerykanami. Celem rezerwatów było odseparowanie rdzennych Amerykanów od białych osadników.

W 1868 roku prezydent Ulysses S. Grant postanowił stworzyć więcej rezerwatów i zmusić plemiona rdzennych Amerykanów, którzy żyli na zachodzie, do przeniesienia się do nich. Wraz z segregacją rdzennych Amerykanów i oczyszczaniem ich ziemi do użytku białych, Grant planował, że urzędnicy kościelni będą prowadzić rezerwaty, aby mogli nauczać plemiona chrześcijaństwa.

“	Władza rządu [federalnego] nad tymi resztkami rasy, która kiedyś była potężna (...) jest konieczna dla ich ochrony, jak również dla bezpieczeństwa tych, wśród których żyją". - Sąd Najwyższy, w sprawie U.S. v. Kagama	”

Wiele plemion odmówiło opuszczenia swoich ziem i zostało zmuszonych do opuszczenia rezerwatów przez Armię Stanów Zjednoczonych. Jeśli rdzenni Amerykanie opuścili swoje rezerwaty, armia ruszyła za nimi, aby spróbować zmusić ich do powrotu na rezerwaty. Doprowadziło to do masakr rdzennych Amerykanów i kilku wojen.

W 1887 roku Kongres uchwalił ustawę Dawesa. Ustawa ta zaprzestała nadawania ziemi całym plemionom i podzieliła ziemię na małe kawałki dla pojedynczych rodzin, które mogły wykorzystać ją do uprawy. Indianie, którzy przyjęli ziemię, zaczęli mieszkać sami zamiast ze swoimi plemionami i zaczęli uprawiać ziemię, byli postrzegani jako "cywilizowani" i stali się obywatelami Stanów Zjednoczonych. Indianie, którzy odmówili jeszcze większej segregacji na małych kawałkach ziemi, nie zostali dopuszczeni do obywatelstwa. Cokolwiek zostało, zostało sprzedane białym osadnikom, przez co rezerwaty stały się jeszcze mniejsze.

Dopiero w 1975 roku Sąd Najwyższy orzekł, że plemiona są suwerenne w stosunku do ziem plemiennych i członków plemienia.

Według stanu na rok 2015, wszystkie rezerwaty indiańskie w Stanach Zjednoczonych, razem stanowią 87,800 mil kwadratowych - obszar mniej więcej wielkości Idaho. Jednak rdzenni Amerykanie mogą obecnie mieszkać lub pracować gdziekolwiek chcą, a od 2016 roku ponad połowa z nich opuściła rezerwaty.

Fort używany jako obóz koncentracyjny dla Czirokezów przed Trasą Łez

internowanie japońsko-amerykańskie

7 grudnia 1941 r. Japonia zaatakowała Pearl Harbor na Hawajach i wypowiedziała wojnę Stanom Zjednoczonym. To spowodowało, że Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej i rozpoczęły walkę z Japonią, a także z nazistowskimi Niemcami i Włochami.

W lutym 1942 roku prezydent Franklin D. Roosevelt podpisał rozkaz, który zezwalał wojsku na zmuszenie ludzi do opuszczenia Zachodniego Wybrzeża. Jednakże Japończycy byli jedynymi ludźmi na Zachodnim Wybrzeżu, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia kraju. Otrzymali oni 48 godzin na opuszczenie swoich domów i udanie się do obozów internowania. Były to obozy, w których Japończycy byli trzymani oddzielnie od wszystkich innych. Obozy były otoczone drutem kolczastym i strzeżone przez żołnierzy z bronią.

Rząd Stanów Zjednoczonych zmusił ponad 110 000 Japończyków do umieszczenia w obozach dla internowanych. (Było to ponad 80% Japończyków mieszkających w tym czasie w kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych). Ponad trzech na pięciu z tych ludzi urodziło się w Stanach Zjednoczonych i było obywatelami Stanów Zjednoczonych. Około połowę z nich stanowiły dzieci.

Ponieważ Stany Zjednoczone walczyły z nazistowskimi Niemcami i Włochami, a także z Japonią, niektórzy niemieccy i włoscy Amerykanie również zostali zmuszeni do internowania w obozach. Podobnie jak niektórzy żydowscy uchodźcy z nazistowskich Niemiec. Jednak żadna z tych rzeczy nie była tak powszechna jak w przypadku Japończyków.

W 1945 roku, w roku zakończenia II wojny światowej, Stany Zjednoczone wypuściły ludzi z obozów. Jednak wielu z internowanych straciło wszystko, co posiadali. W 1988 roku rząd Stanów Zjednoczonych w końcu przeprosił i powiedział, że nie było innego powodu dla internowania niż rasizm.

Obóz dla internowanych w Manzanar

Powiązane strony

• Rasizm
• Dyskryminacja
• Segregacja rasowa (o segregacji w innych krajach)
• Afroamerykański Ruch Praw Obywatelskich
• Ustawy, które zakończyły prawną segregację: Civil Rights Act z 1964 r., Voting Rights Act z 1965 r., Civil Rights Act z 1968 r.