Artykuł 1 Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Sekcja 2: Izba Reprezentantów

Klauzula 1: Skład i wybór posłów

Izba Reprezentantów składa się z posłów wybieranych co dwa lata przez naród kilku Państw, a wyborcy w każdym Państwie posiadają kwalifikacje wymagane od wyborców najliczniejszego oddziału Stanowej Władzy Ustawodawczej.

Sekcja druga przewiduje wybieranie co dwa lata członków Izby Reprezentantów przez obywateli poszczególnych stanów. Wyborcami" (wyborcami) w Stanie są ci, którzy zgodnie z decyzją Stanu mają prawo do głosowania na "najliczniejszy Oddział Stanowej Władzy Ustawodawczej", mają prawo do głosowania na członków Izby Reprezentantów tego Stanu.

Klauzula 2: Kwalifikacje członków

Przedstawicielem nie może być osoba, która nie ukończyła dwudziestu pięciu lat i nie była przez siedem lat obywatelem Stanów Zjednoczonych, a po wyborze nie może być mieszkańcem tego Państwa, w którym zostanie wybrana.

Konstytucja przewiduje trzy wymagania dla przedstawicieli. Przedstawiciel musi mieć co najmniej 25 lat. Musi mieszkać w państwie, w którym został wybrany. Przedstawiciel musi być również obywatelem Stanów Zjednoczonych przez ostatnie siedem lat.

Klauzula 3: Podział przedstawicieli i podatki

Liczba przedstawicieli i podatki bezpośrednie są rozdzielane między kilka państw, które mogą być włączone do Unii, zgodnie z ich odpowiednimi numerami, które ustala się przez dodanie do ogólnej liczby osób wolnych od podatku, łącznie z osobami zobowiązanymi do służby przez okres lat, a z wyłączeniem nieopodatkowanych Hindusów, trzech piątych wszystkich innych osób. Rzeczywiste wyliczenie zostanie dokonane w ciągu trzech lat od pierwszego posiedzenia Kongresu Stanów Zjednoczonych i w ciągu każdego kolejnego dziesięcioletniego okresu, w sposób określony przez prawo. Liczba Reprezentantów nie przekroczy jednego na każde trzydzieści tysięcy, ale każdy Stan będzie miał co najmniej jednego Reprezentanta; do czasu dokonania takiego wyliczenia Stan New Hampshire będzie uprawniony do wyznaczenia trzech, Massachusetts ośmiu, Rhode-Island i Providence Plantations jednego, Connecticut pięciu, New York sześciu, New Jersey czterech, Pennsylvania ośmiu, Delaware jednego, Maryland sześciu, Virginia dziesięciu, Karolina Północna pięciu, Karolina Południowa pięciu i Georgia trzech.

Po długiej debacie, twórcy Konstytucji skompromitowali i uczynili z ludności podstawę do określenia liczby miejsc (tzw. podział) w Izbie Reprezentantów. Wykorzystywały one również podział w celu określenia zobowiązań podatkowych między państwami. Aby to osiągnąć, Konstytucja wymaga przeprowadzania co dziesięć lat spisu powszechnego. Ma on określać liczbę ludności każdego państwa i narodu jako całości. Ustanawia również zasadę, kto powinien, a kto nie powinien być uwzględniany w rozliczeniu. Ponieważ Konstytucja wejdzie w życie przed zakończeniem spisu powszechnego, przewiduje ona tymczasowy podział miejsc w Izbie Reprezentantów.

Pierwotnie ludność każdego państwa i narodu jako całości była określana poprzez dodanie do całej liczby wolnych Osób, trzech piątych liczby wszystkich innych osób (niewolników), ale z wyłączeniem nieopodatkowanych Rdzennych Amerykanów. Ta konstytucyjna reguła była znana jako kompromis trzech piątych. Została ona wykorzystana do określenia liczby przedstawicieli w Izbie. Większe stany wnosiły więcej pieniędzy i miałyby więcej miejsc w Izbie Reprezentantów.

Czternastapoprawka usunęła zasadę trzech piątych i nakazała liczenie wszystkich niezależnie od koloru skóry. Stanowiła ona, że mężczyźni w wieku powyżej dwudziestu jeden lat mogą głosować. W poprawce szesnastej usunięto związek między podziałem a podatkami bezpośrednimi. W 19. poprawce usunięto ograniczenie ze względu na płeć, umożliwiając kobietom głosowanie. W 26. poprawce ograniczono wymóg wieku uprawniającego do głosowania do osób powyżej 18 roku życia. Ale żadna z tych poprawek nie zmieniła podziału kongresowego.

Od czasu uchwalenia Ustawy o Ponownym Rozdzieleniu z 1929 roku, Kongres ustalił liczbę miejsc w Izbie na 435, z wyjątkiem roku 1959, kiedy to Alaska i Hawaje zostały przyjęte jako stany. Następnie liczba ta została tymczasowo ustalona na 437 miejsc.

Klauzula 4: Wolne miejsca pracy

Jeżeli w przedstawicielstwie dowolnego państwa pojawią się wakaty, jego władza wykonawcza wyda pismo o wyborach w celu obsadzenia tych wakatów.

Paragraf drugi, klauzula czwarta, stanowi, że gdy w Izbie Reprezentantów pojawiają się wakaty, to nie do Izby Reprezentantów należy zorganizowanie zastępstwa. Jest to zadanie państwa, którego wolne miejsce jest przeznaczone do uzupełnienia. Co więcej, Konstytucja nie upoważnia Gubernatora Stanu do wyznaczenia tymczasowego zastępstwa. Ma on zorganizować specjalne wybory w celu obsadzenia wolnego miejsca. Pierwotne kwalifikacje i procedury przeprowadzenia tych wyborów są nadal ważne.

Klauzula 5: Mówca i inni oficerowie; Impeachment

Izba Reprezentantów wybiera [sic] swojego Marszałka i innych oficerów; oraz posiada wyłączne prawo do Impeachmentu.

Sekcja druga przewiduje również, że Izba Reprezentantów może wybrać swojego Marszałka i innych urzędników. Konstytucja nie wymaga tego, ale każdy Marszałek był członkiem Izby Reprezentantów. Marszałek rzadko przewodniczy rutynowym obradom Izby. Zamiast tego decyduje się na zastępstwo młodszego członka Izby w celu wykonania zadania.

Wreszcie, Sekcja druga przyznaje Izbie Reprezentantów wyłączne prawo do impeachmentu. Chociaż Sąd Najwyższy nie miał okazji interpretować tego konkretnego przepisu, zasugerował, że przyznanie Izbie "jedynego" uprawnienia do dokonania abolicji czyni z niej wyłącznego interpretatora tego, co stanowi przestępstwo podlegające karze.

Ta władza, która jest analogiczna do wnoszenia zarzutów karnych przez wielką ławę przysięgłych, jest rzadko wykorzystywana. Od 1789 roku Izba Reprezentantów 62 razy wszczęła procedurę impeachmentu, w wyniku czego formalnie zniesiono dziewiętnastu urzędników federalnych, w tym: dwóch prezydentów (Andrew Johnson i Bill Clinton), jednego sekretarza gabinetu (William W. Belknap), jednego senatora (William Blount), jednego współpracownika Sądu Najwyższego (Samuel Chase) i czternastu sędziów federalnych.

Konstytucja nie precyzuje, w jaki sposób ma być wszczęte postępowanie w sprawie impeachmentu. Do początku XX wieku jeden z członków Izby mógł powstać i zaproponować impeachment, który następnie byłby przydzielony do komisji śledczej. Obecnie to Izbowa Komisja Sądownicza inicjuje ten proces. Czyni to dopiero po zbadaniu zarzutów, przygotowuje zalecenia do rozpatrzenia przez całą Izbę. Jeżeli Izba zagłosuje za przyjęciem uchwały w sprawie impeachmentu, Przewodniczący Komisji Sędziowskiej rekomenduje tabliczkę "menedżerów", którą Izba następnie zatwierdza w drodze uchwały. Przedstawiciele ci stają się następnie zespołem prokuratorskim w procesie o impeachment w Senacie (patrz § 3 ust. 6 poniżej).

Sekcja 3: Senat

Klauzula 1: Skład osobowy; Wybór senatorów

Senat Stanów Zjednoczonych składa się z dwóch senatorów z każdego Stanu, wybranych przez jego legislaturę, na sześć lat; każdy senator ma jeden głos.

Pierwsza klauzula sekcji trzeciej stanowi, że każdy stan ma prawo do posiadania dwóch senatorów. Stanowi ona, że będą oni wybierani przez jego stanowe ciało ustawodawcze i będą pełnić sześcioletnią kadencję. Każdy senator ma jeden głos. Zgodnie z tymi postanowieniami, Konstytucja miała na celu ochronę interesów państw jako państw. Klauzula ta została jednak zastąpiona przez Siedemnastą Poprawkę, ratyfikowaną w 1913 roku. Ze względu na problemy w Senacie została ona zmieniona na Senatorów, którzy będą teraz wybierani przez naród, a nie przez państwowe organy ustawodawcze.

Klauzula 2: Klasyfikacja senatorów; Wolne miejsca pracy

Niezwłocznie po zebraniu się w pierwszych wyborach zostaną one równo podzielone na trzy klasy. Miejsca senatorów pierwszej klasy zostaną zwolnione po upływie drugiego roku, drugiej klasy po upływie czwartego roku, a trzeciej klasy po upływie szóstego roku, tak aby jedna trzecia mogła być wybierana co drugi rok; a jeżeli zaś wakaty wystąpią przez złożenie rezygnacji lub w inny sposób, podczas przerwy w działalności ustawodawczej któregokolwiek Państwa, jego władza wykonawcza może dokonać tymczasowych nominacji do następnego posiedzenia ustawodawczego, które następnie obsadzi te wakaty.

Około jedna trzecia Senatu jest wybierana na ponowne wybory co dwa lata. Ale całe ciało nigdy nie jest gotowe do reelekcji w tym samym roku. Siedemnasta poprawka zmieniła sposób obsadzania wolnych miejsc pracy. Zgodnie z Siedemnastą Poprawką, jeżeli senator umrze lub musi opuścić swój urząd, jego gubernator stanu może mianować senatora tymczasowego do czasu przeprowadzenia specjalnych wyborów.

Klauzula 3: Kwalifikacje senatorów

Senatorem nie może być osoba, która nie ukończyła trzydziestego roku życia i nie była przez dziewięć lat obywatelem Stanów Zjednoczonych, a w chwili wyboru nie może być mieszkańcem tego Państwa, do którego ma być wybrana.

Senator musi mieć co najmniej 30 lat, musi być obywatelem Stanów Zjednoczonych od co najmniej dziewięciu lat przed wyborem i musi mieszkać w stanie, który będzie reprezentował w czasie wyborów. Podobnie jak w przypadku przedstawicieli w Izbie, Konstytucja określa kwalifikacje do pełnienia funkcji senatora.

Klauzula 4: Wiceprzewodniczący jako przewodniczący Senatu

Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych jest przewodniczącym Senatu, ale nie ma prawa do głosowania, chyba że są one równo podzielone.

Sekcja trzecia przewiduje, że wiceprzewodniczący jest przewodniczącym Senatu. Pełniąc tę funkcję, wiceprzewodniczący, który nie jest członkiem Senatu, może oddać głos w celu przerwania remisu. Na początku historii kraju wiceprezydenci często przewodniczyli Senatowi. W czasach nowożytnych wiceprezydent zazwyczaj robi to tylko podczas uroczystych uroczystości lub gdy spodziewany jest remis w głosowaniu. 35 różnych wiceprzewodniczących głosowało 243 razy.

Klauzula 5: Przewodniczący pro tempore i inni urzędnicy

Senat będzie chuse [sic] swoich innych oficerów, a także prezydenta pro tempore, w przypadku nieobecności wiceprezydenta, lub gdy będzie on wykonywać Biuro Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Klauzula piąta przewiduje, że prezydent pro tempore Senatu (tzn. tymczasowy), senator wybrany na to stanowisko przez Senat, będzie przewodniczył temu organowi w razie nieobecności wiceprezydenta lub sprawowania urzędu prezydenta.

Obecna praktyka Senatu polega na tym, że na początku każdego Kongresu wybierany jest pełnoetatowy prezydent pro tempore, w przeciwieństwie do tego, że jest to urząd tymczasowy, który istnieje tylko podczas nieobecności wiceprezydenta. Od II wojny światowej stanowisko to pełni senior (najdłużej urzędujący) członek partii większościowej. Podobnie jak w przypadku Marszałka Izby, Konstytucja nie wymaga, aby Prezydent pro tempore był senatorem, ale zgodnie z tradycją zawsze wybierany jest senator.

Klauzula 6: Proces Impeachmentu

Senat ma wyłączne prawo do wypróbowania wszystkich Impeachments. Posiedzenie w tym celu odbywa się pod przysięgą lub potwierdzeniem. Prezydentowi Stanów Zjednoczonych będzie przewodniczył Główny Sędzia: Żaden człowiek nie może być skazany bez zgody dwóch trzecich obecnych posłów.

Izba Reprezentantów głosuje, aby impeachować prezydenta, wiceprezydenta lub innego urzędnika cywilnego, ale Senat służy jako sędzia i ława przysięgłych. Oskarżony w procesie może zostać usunięty ze stanowiska większością dwóch trzecich głosów Senatu. Tylko dwa razy Senat wniósł oskarżenie o impeachment przeciwko nadal urzędującemu prezydentowi. To było w 1868 roku przeciwko Andrew Johnsonowi i w 1998 roku przeciwko Billowi Clintonowi. W obu przypadkach prezydent nie został skazany i zezwolono mu na pełnienie swojej funkcji.

Klauzula 7: Orzeczenie w sprawach o impeachment; Kara w przypadku skazania

Orzeczenie w sprawach o konfiskatę nie może wykraczać poza usunięcie z urzędu i pozbawienie prawa do posiadania i korzystania z jakiegokolwiek urzędu honorowego, powierniczego lub skarbowego na mocy prawa Stanów Zjednoczonych; jednakże Strona skazana ponosi odpowiedzialność i podlega wskazówkom, procesowi, orzeczeniu i karze zgodnie z prawem.

Jeżeli którykolwiek z funkcjonariuszy zostanie skazany na impeachmencie, zostaje natychmiast usunięty ze stanowiska. Może on zostać pozbawiony prawa do sprawowania jakiegokolwiek urzędu publicznego w przyszłości. Żadne inne kary nie mogą być stosowane. Każda osoba usunięta ze stanowiska może być nadal ścigana karnie. Mogą one również być przedmiotem pozwów sądowych.

Monopole z Gilded Age nie mogły już dłużej kontrolować amerykańskiego Senatu (po lewej) poprzez korumpowanie państwowych organów ustawodawczych (po prawej).


Wiceprzewodniczący Joe Biden, obecny przewodniczący Senatu Stanów Zjednoczonych


Republikański senator Orrin Hatch z Utah, obecny prezydent pro tempore Senatu Stanów Zjednoczonych

Sekcja 4: Wybory do Kongresu

Klauzula 1: Czas, miejsce i sposób posiadania

Terminy, Miejsca i Sposób Przeprowadzania Wyborów Senatorów i Reprezentantów zostaną określone w każdym Stanie przez jego Ustawodawstwo; jednak Kongres może w każdej chwili na mocy Ustawy wydać lub zmienić taki Regulamin, z wyjątkiem Miejsc Zasypywania Senatorów [sic].

Ustawodawcy państwowi mają za zadanie decydować o sposobie przeprowadzenia wyborów kongresowych. Mogą one decydować o harmonogramie wyborów, o tym, gdzie wyborcy mogą oddawać karty do głosowania i jak wyborcy mają się rejestrować. Kongres ma prawo do zmiany tych zasad.

Klauzula 2: Sesje kongresowe

Kongres zbiera się co najmniej raz w roku i odbywa się on w pierwszy poniedziałek grudnia, chyba że ustawa ustanowi inny dzień.

Klauzula 2 określa coroczny termin, w którym musi odbyć się Kongres. W ten sposób Konstytucja daje Kongresowi prawo do zwoływania posiedzeń, niezależnie od tego, czy Prezydent zwołał je na posiedzenie, czy też nie.

Sekcja 5: Procedura

Klauzula 1: Kwalifikacje członków

Każda Izba jest Sędzią Wyborów, Zwrotów i Kwalifikacji swoich własnych Członków, a większość z nich stanowi Kworum do prowadzenia spraw; mniejsza liczba może jednak odraczać bieg spraw z dnia na dzień i może być upoważniona do wymuszania obecności nieobecnych Członków, w taki sposób i w ramach takich Kary, jakie każda Izba może przewidzieć.

Sekcja piąta stwierdza, że większość członków każdej Izby stanowi kworum do prowadzenia działalności gospodarczej; mniejsza liczba może odraczać posiedzenie Izby lub zmuszać do obecności nieobecnych członków. W praktyce wymóg dotyczący kworum jest jedynie ignorowany. Zakłada się, że kworum jest obecne, chyba że kworum wymagane przez członka dowodzi czegoś innego. Rzadko zdarza się, że członkowie proszą o kworum w celu wykazania braku kworum; częściej używają kworum jako taktyki opóźniającej.

Klauzula 2: Zasady

Każda Izba może określać regulamin swojego postępowania, karać swoich członków za nieporządane zachowanie oraz, za zgodą dwóch trzecich, wydalić członka.

Każda Izba może ustalić swój własny regulamin (zakładając, że kworum jest obecne) i może ukarać każdego ze swoich członków. Do wydalenia członka konieczne jest oddanie dwóch trzecich głosów. Art. 5 ust. 2 nie zawiera szczegółowych wytycznych dla każdej Izby dotyczących tego, kiedy i w jaki sposób każda z Izb może zmienić swój regulamin, pozostawiając szczegóły poszczególnym izbom.

Klauzula 3: Protokół postępowania

Każda Izba prowadzi dziennik swoich obrad i okresowo publikuje go, z wyjątkiem tych części, które w jej orzeczeniu wymagają zachowania tajemnicy; a TAK i NIE członków każdej ze Izb w każdej sprawie, na życzenie jednej piątej obecnych, są wpisywane do tego dziennika.

Każda Izba musi prowadzić i publikować Dziennik, choć może zdecydować się na utrzymanie jakiejkolwiek jego części w tajemnicy. Decyzje Izby - nie słowa wypowiedziane podczas debat - są zapisywane w Dzienniku; jeżeli jedna piąta obecnych (przy założeniu, że kworum jest obecne) tego zażąda, należy również wpisać głosy członków w danej sprawie.

Klauzula 4: Przyznanie się

Żadna z Izb nie może w czasie Sesji Kongresu, bez zgody drugiej, przerwać obrad na dłużej niż trzy dni, ani też przenieść się do innego miejsca niż to, w którym obie Izby będą obradować.

Żadna z Izb nie może odroczyć bez zgody drugiej Izby na dłużej niż trzy dni. Często zdarza się, że co trzy dni House przeprowadza sesje pro forma. Takie sesje odbywają się tylko w celu spełnienia wymogu konstytucyjnego. Nie są one przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej. Żadna z Izb nie może odbywać się w innym miejscu niż wyznaczone dla obu Izb (Capitol), bez zgody drugiej Izby.

Sekcja 6: Odszkodowanie, przywileje i ograniczenia związane z pełnieniem funkcji cywilnych

Klauzula 1: Odszkodowanie i ochrona prawna

Senatorowie i przedstawiciele otrzymują za swoje usługi rekompensatę, ustaloną ustawą i wypłaconą ze Skarbu Państwa Stanów Zjednoczonych. We wszystkich przypadkach, z wyjątkiem zdrady, przestępstwa i naruszenia pokoju, będą oni uprzywilejowani od aresztowania podczas ich obecności na sesji ich odpowiednich Izb, a także w drodze do nich i z powrotem; a za jakiekolwiek przemówienie lub debatę w jednej z Izb nie będą przesłuchiwani w żadnym innym miejscu.

Senatorowie i przedstawiciele ustalają własne wynagrodzenie. Zgodnie z dwudziestą siódmą poprawką, wszelkie zmiany w ich rekompensatach będą obowiązywać dopiero po następnych wyborach do Kongresu.

Członkowie obu Izb mają pewne przywileje, oparte na tych, z których korzystają posłowie do brytyjskiego parlamentu. Posłowie uczestniczący w obradach, jadący do lub powracający z obu Izb są uprzywilejowani od aresztowania, z wyjątkiem przypadków zdrady, przestępstwa lub naruszenia pokoju. Nie można pozywać senatora lub przedstawiciela o pomówienie, które może mieć miejsce podczas debaty kongresowej, ani przemówienie członka Kongresu podczas sesji kongresowej nie może być podstawą do wszczęcia postępowania karnego.

Klauzula 2: Niezależność od władzy wykonawczej

W czasie, na który został wybrany, senator lub przedstawiciel nie może być powołany do jakiegokolwiek urzędu cywilnego podlegającego zwierzchnictwu Stanów Zjednoczonych, który został utworzony, ani też nie może być w tym czasie podwyższony uposażenie; a żadna osoba sprawująca urząd w Stanach Zjednoczonych nie może być członkiem jednej z Izb w czasie sprawowania urzędu.

Senatorowie i posłowie nie mogą jednocześnie zasiadać w Kongresie i zajmować stanowisk w organach wykonawczych. Ograniczenie to ma na celu ochronę niezależności ustawodawczej poprzez uniemożliwienie prezydentowi korzystania z mecenatu przy zakupie głosów w Kongresie. Jest to zasadnicza różnica w stosunku do systemu politycznego w brytyjskim parlamencie, gdzie od ministrów gabinetów wymaga się, by byli członkami parlamentu.

Sekcja 7: Rachunki

Klauzula 1: Weksle dochodów

Wszystkie ustawy o poborze dochodów pochodzą z Izby Reprezentantów; Senat może jednak zaproponować lub zgodzić się z poprawkami, jak w przypadku innych ustaw.

Ustanawia to metodę sporządzania aktów Kongresu, które wiążą się z opodatkowaniem. W związku z tym każda ustawa może pochodzić z jednej z Izb Kongresu, z wyjątkiem ustawy o dochodach, która może pochodzić tylko z Izby Reprezentantów.

Ta klauzula amerykańskiej konstytucji wynikała z angielskiej praktyki parlamentarnej, zgodnie z którą wszystkie rachunki pieniężne muszą mieć swoje pierwsze czytanie w Izbie Gmin. Praktyka ta miała na celu zapewnienie, że władza sakiewki jest posiadana przez organ ustawodawczy najbardziej wrażliwy na ludzi, chociaż praktyka angielska została zmodyfikowana w Ameryce poprzez umożliwienie Senatowi zmiany tych projektów.

Klauzula 2: Od ustawy do ustawy

Każdy projekt ustawy, który zostanie przyjęty przez Izbę Reprezentantów i Senat, zanim stanie się ustawą, będzie przedstawiany Prezydentowi Stanów Zjednoczonych; jeżeli go zatwierdzi, podpisze go, a jeżeli nie, zwróci go wraz z zastrzeżeniami do tej Izby, z której pochodzi, która wpisze zastrzeżenia jako całość do swojego Dziennika i przystąpi do ich ponownego rozpatrzenia. Jeżeli po takim ponownym rozpatrzeniu dwie trzecie tej Izby zgodzi się przyjąć projekt ustawy, zostanie on wraz z zastrzeżeniami przesłany do drugiej Izby, przez którą zostanie ponownie rozpatrzony, a jeżeli zostanie zatwierdzony przez dwie trzecie tej Izby, stanie się ustawą. Jednak we wszystkich takich przypadkach głosy obu Izb będą ustalane przez "tak" i "nie", a nazwiska osób głosujących za i przeciw projektowi ustawy będą odpowiednio wpisywane do Dziennika każdej z Izb. Jeżeli jakikolwiek projekt ustawy nie zostanie zwrócony przez Prezydenta w ciągu dziesięciu dni (z wyjątkiem niedziel) po jego przedstawieniu, będzie to Ustawa, w taki sam sposób, jakby ją podpisał, chyba że Kongres przez ich Przylądek uniemożliwi jej zwrot, w którym to przypadku nie będzie to Ustawa.

Klauzula ta znana jest jako Klauzula Obecności. Zanim ustawa wejdzie w życie, musi zostać przedłożona Prezydentowi, który ma dziesięć dni (z wyłączeniem niedziel) na podjęcie działań w jej sprawie. Jeżeli Prezydent podpisze ustawę, staje się ona prawem. Jeżeli nie zgadza się na projekt ustawy, musi go zwrócić Izbie, w której powstał, wraz z zastrzeżeniami. Procedura ta stała się znana jako weto, chociaż to konkretne słowo nie pojawia się w tekście art. 1. Projekt ustawy nie staje się wtedy prawem, chyba że obie Izby, dwoma trzecimi głosów, uchylą weto. Jeżeli Prezydent nie podpisze ani nie zwróci projektu ustawy w terminie dziesięciu dni, projekt staje się prawem, chyba że Kongres w międzyczasie odroczy jego termin, co uniemożliwia Prezydentowi zwrócenie projektu do Izby, w której powstał. W tym ostatnim przypadku Prezydent, nie podejmując żadnych działań wobec projektu ustawy pod koniec sesji, dokonuje "kieszonkowego weta", którego Kongres nie może uchylić. W pierwszym przypadku, gdy Prezydent zezwala na niepodpisanie projektu ustawy, nie ma wspólnej nazwy dla tej praktyki, ale ostatnie stypendium określiło ją jako "domyślne uchwalenie".

Niejasne jest, co dokładnie stanowi odroczenie na potrzeby kieszonkowego weta. W sprawie Pocket Veto (1929 r.) Sąd Najwyższy orzekł, że "kwestią rozstrzygającą w odniesieniu do "odroczenia" nie jest to, czy jest to ostateczne odroczenie obrad Kongresu, czy tymczasowe odroczenie, takie jak odroczenie pierwszej sesji, ale to, czy jest to odroczenie, które "uniemożliwia" Prezydentowi zwrócenie projektu ustawy do Izby, w której powstał, w przewidzianym terminie". Ponieważ żadna z Izb Kongresu nie odbyła sesji, Przewodniczący nie mógł zwrócić projektu ustawy jednej z nich, zezwalając tym samym na skorzystanie z kieszonkowego weta. W sprawie Wright przeciwko Stanom Zjednoczonym (1938 r.) Trybunał orzekł jednak, że odroczenie obrad tylko jednej Izby nie stanowi odroczenia obrad Kongresu wymaganego do wykorzystania kieszonkowego weta. W takich przypadkach orzekł, że sekretarz lub urzędnik danej Izby jest uprawniony do otrzymania projektu ustawy.

Klauzula 3: Prezydenckie weto

Każde zarządzenie, uchwała lub głosowanie, do którego konieczna może być zgoda Senatu i Izby Reprezentantów (z wyjątkiem kwestii Odroczenia), przedstawiane jest Prezydentowi Stanów Zjednoczonych; a przed wejściem w życie tego samego zarządzenia, podlega zatwierdzeniu przez niego lub odrzuceniu przez niego, podlega ponownemu zatwierdzeniu przez dwie trzecie Senatu i Izby Reprezentantów, zgodnie z przepisami i ograniczeniami określonymi w przypadku projektu ustawy.

W 1996 r. Kongres uchwalił ustawę w sprawie weta dla pozycji, która pozwalała prezydentowi w momencie podpisywania ustawy na odstąpienie od niektórych wydatków. Kongres mógł nie wyrazić zgody na anulowanie i przywrócić środki. Prezydent może zawetować tę dezaprobatę, ale Kongres może uchylić weto dwoma trzecimi głosów w każdej Izbie. W sprawie Clinton przeciwko miastu Nowy Jork, Sąd Najwyższy uznał ustawę w sprawie weta dla pozycji liniowej za niezgodną z konstytucją, ponieważ naruszała ona klauzulę obecności. Po pierwsze, procedura delegowała uprawnienia legislacyjne na prezydenta, naruszając tym samym doktrynę o braku delegacji. Po drugie, procedura naruszyła warunki sekcji siódmej, która stanowi, że "jeśli zatwierdzi [projekt], podpisze go, a jeśli nie, zwróci go". Tak więc Prezydent może podpisać projekt ustawy, zawetować go lub nie zrobić nic, ale nie może zmienić projektu, a następnie go podpisać.

Każdy projekt ustawy, postanowienie, rezolucja lub głosowanie, które muszą zostać przyjęte przez obie Izby, z wyjątkiem kwestii odroczeń, musi zostać przedstawione Przewodniczącemu, zanim stanie się prawem. Jednakże, aby zaproponować poprawkę do konstytucji, dwie trzecie obu Izb może przedłożyć ją państwom do ratyfikacji, bez rozpatrywania przez prezydenta, zgodnie z art. V.

Sekcja 8: Uprawnienia Kongresu

Wyliczone uprawnienia

Uprawnienia legislacyjne Kongresu są wymienione w sekcji ósmej:

Kongres będzie miał władzę

• Nakładać i pobierać podatki, cła, imposty i akcyzy, spłacać długi i zapewniać wspólną obronę i ogólny dobrobyt Stanów Zjednoczonych; ale wszystkie podatki, cła, imposty i akcyzy powinny być jednolite w całych Stanach Zjednoczonych;
• Żeby pożyczyć pieniądze na kredyt Stanów Zjednoczonych;
• Regulowanie handlu z obcymi narodami, między kilkoma stanami i z Indianami;
• Ustanowienie jednolitej Reguły Naturalizacji i jednolitych przepisów dotyczących upadłości w całych Stanach Zjednoczonych;
• Monetować Pieniądze, regulować ich wartość, a także zagranicznych monet i ustalić standard wag i miar;
• Ustanowienie kary za podrabianie Papierów Wartościowych i bieżącej monety Stanów Zjednoczonych;
• Tworzenie urzędów pocztowych i dróg pocztowych;
• Promowanie postępu nauki i użytecznych sztuk, poprzez zapewnienie Autorom i Wynalazcom na czas określony wyłącznego prawa do ich odpowiednich Pism i Odkryć;
• Tworzenie sądów niższego rzędu niż Sąd Najwyższy;
• Definiowanie i karanie piractw i przestępstw popełnianych na pełnym morzu oraz wykroczeń przeciwko prawu narodów;
• Wypowiedzieć wojnę, przyznać listy Marka i Reprysa oraz ustanowić zasady dotyczące przechwytywania na lądzie i wodzie;
• W celu wychowania i wspierania armii, ale środki na ten cel nie mogą być przeznaczane na dłuższy okres niż dwa lata;
• Aby zapewnić i utrzymać marynarkę wojenną;
• Opracowanie zasad dla rządu i regulacji dotyczących sił lądowych i morskich;
• Zapewnienie wezwania milicji do wykonania praw Związku, stłumienia powstań i odparcia inwazji;
• Organizowanie, uzbrajanie i dyscyplinowanie Milicji oraz kierowanie tą jej częścią, która może być zatrudniona w Służbie Stanów Zjednoczonych, z zastrzeżeniem odpowiednio dla Stanów Zjednoczonych Mianowania Oficerów i Władz Szkolenia Milicji zgodnie z dyscypliną zalecaną przez Kongres;
• Korzystanie z wyłącznego ustawodawstwa we wszystkich przypadkach, we wszystkich Dystryktach (nie przekraczających dziesięciu mil kwadratowych), które mogą, na mocy Sesji poszczególnych Stanów i akceptacji Kongresu, stać się Siedzibą Rządu Stanów Zjednoczonych i sprawować podobną władzę nad wszystkimi miejscami nabytymi przez Zgodę Władz Ustawodawczych Stanu, w których ten sam będzie, do wznoszenia fortów, magazynów, arsenałów, doków i innych potrzebujących budynków; -I
• Ustanowienie wszystkich Praw, które będą niezbędne i właściwe do wprowadzenia w życie powyższych Uprawnień, a także wszystkich innych Uprawnień nadanych przez niniejszą Konstytucję Rządowi Stanów Zjednoczonych lub któremukolwiek z jego Departamentów lub urzędników.

Wiele uprawnień Kongresu zostało zinterpretowanych szeroko. W szczególności opodatkowanie i wydatki, handel międzystanowy oraz konieczne i właściwe klauzule zostały uznane za nadające Kongresowi szerokie uprawnienia.

Kongres może nakładać i pobierać podatki na "wspólną obronę" lub "ogólne dobro" Stanów Zjednoczonych. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych nie często definiuje "ogólny dobrobyt", pozostawiając kwestię polityczną w gestii Kongresu. W sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Butlerowi (1936), Sąd po raz pierwszy zinterpretował tę klauzulę. Spór koncentrował się na podatku pobieranym od przetwórców produktów rolnych, takich jak mięso; środki uzyskane z tego podatku nie były wpłacane do ogólnych funduszy skarbu państwa, ale raczej były przeznaczone specjalnie dla rolników. Trybunał uchylił ten podatek, orzekając, że ogólny język dobroczynności w Klauzuli Opodatkowania i Wydatkowania odnosi się jedynie do "spraw krajowych, w odróżnieniu od lokalnych, dobroczynności". Kongres nadal na szeroką skalę korzysta z Klauzuli Podatkowej i Wydatkowej, na przykład program ubezpieczeń społecznych jest dopuszczony w ramach Klauzuli Podatkowej i Wydatkowej.

Kongres ma prawo do pożyczania pieniędzy na kredyt Stanów Zjednoczonych. W 1871 r., podejmując decyzję w sprawie Knox przeciwko Lee, Trybunał orzekł, że klauzula ta zezwala Kongresowi na wystawianie rachunków i uczynienie ich prawnym środkiem płatniczym w celu zaspokojenia długów. Za każdym razem, gdy Kongres pożycza pieniądze, jest on zobowiązany do spłaty kwoty określonej w pierwotnej umowie. Jednak takie umowy są tylko "wiążące dla sumienia suwerena", ponieważ doktryna o immunitetu suwerennym uniemożliwia wierzycielowi pozwanie przed sąd, jeśli rząd nie dotrzyma swojego zobowiązania.

Klauzula Handlowa

Kongres będzie miał władzę [...] do regulowania handlu z obcymi narodami, między kilkoma stanami i z Indianami;

Sąd Najwyższy rzadko ograniczał stosowanie klauzuli handlowej do bardzo różnych celów. Pierwszą ważną decyzją związaną z klauzulą handlową był wyrok w sprawie Gibbons przeciwko Ogden, wydany przez sąd jednogłośnie w 1824 roku. Sprawa dotyczyła sprzecznych przepisów federalnych i stanowych: Thomas Gibbons miał federalne pozwolenie na nawigację parowców na rzece Hudson, podczas gdy drugi, Aaron Ogden, miał monopol na to samo przyznane przez stan Nowy Jork. Ogden twierdził, że "handel" obejmuje tylko kupno i sprzedaż towarów, a nie ich transport. Sędzia Główny John Marshall odrzucił to pojęcie. Marshall sugerował, że "handel" obejmował nawigację towarów, i że "musiał być rozważany" przez Framerów. Marshall dodał, że władza Kongresu nad handlem "jest kompletna sama w sobie, może być wykonywana w najwyższym możliwym stopniu i uznaje, że nie ma żadnych ograniczeń poza tymi, które są przewidziane w Konstytucji".

Ekspansywna interpretacja Klauzuli Handlowej została zahamowana pod koniec XIX i na początku XX wieku, kiedy to na dworze dominowała postawa leseferystyczna. W sprawie Stany Zjednoczone przeciwko E. C. Knight Company (1895) Sąd Najwyższy ograniczył nowo uchwaloną Ustawę Antymonopolową Shermana, która miała na celu rozbicie monopoli dominujących w gospodarce kraju. Sąd orzekł, że Kongres nie może regulować produkcji towarów, nawet jeśli były one później wysyłane do innych stanów. Sędzia naczelny Melville Fuller napisał, że "handlowi udaje się produkować, a nie jest jego częścią."

Amerykański Sąd Najwyższy czasami orzekał, że programy New Deal są niezgodne z konstytucją, ponieważ rozciągały znaczenie klauzuli handlowej. W sprawie Schechter Poultry Corp. przeciwko Stanom Zjednoczonym, (1935), Sąd jednogłośnie skreślił kodeksy przemysłowe regulujące ubój drobiu, oświadczając, że Kongres nie może regulować handlu związanego z drobiem, który "na stałe spoczął w państwie". Jak ujął to sędzia Charles Evans Hughes, "jeśli chodzi o drób, o którym tutaj mowa, przepływ handlu międzystanowego ustał". Orzeczenia sądowe przeciwko próbom wykorzystania uprawnień Kongresu w zakresie klauzuli handlowej były kontynuowane w latach 30-tych.

W 1937 r. Sąd Najwyższy zaczął odchodzić od swojej leseferystycznej postawy wobec ustawodawstwa Kongresu i Klauzuli Handlowej, gdy orzekł w sprawie National Labor Relations Board przeciwko Jones & Laughlin Steel Company, że National Labor Relations Act z 1935 r. (powszechnie znana jako ustawa Wagnera) jest ustawą konstytucyjną. Badane ustawodawstwo uniemożliwiało pracodawcom angażowanie się w "nieuczciwe praktyki pracy", takie jak zwalnianie pracowników w celu przystąpienia do związków zawodowych. Podtrzymując tę ustawę, Sąd zasygnalizował swój powrót do filozofii popieranej przez Johna Marshalla, że Kongres może uchwalać ustawy regulujące działania, które nawet pośrednio wpływają na handel międzystanowy.

Ta nowa postawa utrwaliła się na stałe w 1942 roku. W sprawie Wickard przeciwko Filburn Trybunał orzekł, że kwoty produkcyjne na mocy ustawy o dostosowaniu rolnictwa z 1938 r. były konstytucyjnie stosowane do produkcji rolnej (w tym przypadku domowej uprawy pszenicy na własne potrzeby), która była konsumowana wyłącznie wewnętrznie, ponieważ jej wpływ na handel międzypaństwowy dawał jej prawo do regulacji na mocy klauzuli handlowej. Decyzja ta zapoczątkowała całkowity brak respektowania przez Sąd roszczeń Kongresu do uprawnień wynikających z Klauzuli Handlowej, który trwał do lat 90.

Sprawa Stany Zjednoczone przeciwko Lopezowi (1995) była pierwszą od sześciu dekad decyzją o unieważnieniu ustawy federalnej na tej podstawie, że przekraczała ona uprawnienia Kongresu na mocy klauzuli handlowej. Trybunał orzekł, że chociaż Kongres miał szerokie uprawnienia ustawodawcze na mocy Klauzuli Handlowej, władza ta była ograniczona i nie rozciągała się na tyle daleko od "handlu", aby zezwolić na regulację noszenia broni ręcznej, zwłaszcza gdy nie było dowodów na to, że noszenie jej miało ogromny wpływ na gospodarkę. W późniejszym przypadku, w sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Morrison (2000), sąd orzekł, że Kongres nie może uchwalać takich przepisów nawet wtedy, gdy istnieją dowody na ich łączny skutek.

W przeciwieństwie do tych orzeczeń, Sąd Najwyższy również nadal postępuje zgodnie z precedensem ustanowionym przez Wickarda przeciwko Filburnowi. W sprawie Gonzales przeciwko Raich orzekł, że Klauzula Handlowa przyznała Kongresowi prawo do penalizacji produkcji i używania domowej marihuany, nawet jeśli Stany zatwierdzają jej użycie do celów leczniczych. Sąd orzekł, że podobnie jak w przypadku produkcji rolnej we wcześniejszej sprawie, marihuana uprawiana w domu jest legalnym przedmiotem regulacji federalnej, ponieważ konkuruje z marihuaną, która porusza się w handlu międzystanowym.

Inne uprawnienia Kongresu

Kongres może ustanawiać jednolite prawa dotyczące naturalizacji i upadłości. Może również montować pieniądze, regulować wartość waluty amerykańskiej lub obcej oraz karać fałszerzy. Kongres może ustalać standardy wag i miar. Ponadto Kongres może ustanawiać urzędy pocztowe i drogi pocztowe (drogi te nie muszą jednak służyć wyłącznie do przewozu poczty). Kongres może promować postęp nauki i sztuki użytkowej poprzez przyznawanie praw autorskich i patentów o ograniczonym czasie trwania. Sekcja ósma, klauzula ósma artykułu pierwszego, znana jako Klauzula Prawa Autorskiego, jest jedynym przykładem słowa "prawo" użytego w oryginalnej konstytucji (choć słowo to występuje w kilku Poprawkach). Chociaż wieczyste prawa autorskie i patenty są zakazane, Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Eldred przeciwko Ashcroft (2003), że wielokrotne przedłużanie okresu obowiązywania prawa autorskiego nie stanowi wieczystego prawa autorskiego; należy również zauważyć, że jest to jedyne uprawnienie przyznane w przypadku, gdy środki do osiągnięcia określonego celu są wyraźnie przewidziane. Sądy niższego szczebla niż Sąd Najwyższy mogą być ustanawiane przez Kongres.

Kongres ma kilka uprawnień związanych z wojną i siłami zbrojnymi. Zgodnie z klauzulą o uprawnieniach wojennych tylko Kongres może wypowiedzieć wojnę, ale w kilku przypadkach, nie wypowiadając wojny, przyznał Prezydentowi prawo do angażowania się w konflikty zbrojne. W historii Stanów Zjednoczonych ogłoszono pięć wojen: wojnę z 1812 roku, wojnę meksykańsko-amerykańską, wojnę hiszpańsko-amerykańską, I i II wojnę światową. Niektórzy historycy twierdzą, że doktryny prawne i ustawodawstwo uchwalone podczas operacji przeciwko Pancho Villi stanowią szóstą deklarację wojny. Kongres może przyznawać listy namiotowe i odwetowe. Kongres może ustanawiać i wspierać siły zbrojne, ale żadne środki przeznaczone na wsparcie armii nie mogą być wykorzystywane przez okres dłuższy niż dwa lata. Przepis ten został wprowadzony, ponieważ Framerzy obawiali się utworzenia stałej armii, pozostającej poza kontrolą cywilną, w czasie pokoju. Kongres może regulować lub odwoływać milicje stanowe, ale Stany zachowują prawo do mianowania oficerów i szkolenia personelu. Kongres ma również wyłączne prawo do ustanawiania zasad i przepisów dotyczących sił lądowych i morskich. Chociaż władza wykonawcza i Pentagon zapewniają coraz większe zaangażowanie w ten proces, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych często potwierdzał wyłączną władzę Kongresu (np. w sprawie Burns przeciwko Wilson, 346 U.S. 137 (1953)). Wkrótce po II wojnie światowej Kongres wykorzystał to uprawnienie dwukrotnie, uchwalając dwa statuty: Jednolity Kodeks Sądownictwa Wojskowego w celu poprawy jakości i uczciwości sądów wojskowych i wojskowych oraz Federalną Ustawę o Roszczeniach Tortowych (Federal Tort Claims Act), która wśród innych praw pozwalała osobom pełniącym służbę wojskową na wnoszenie pozwów o odszkodowanie do czasu uchylenia tej części statutu przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w serii spraw o charakterze podziałowym, znanej zbiorczo jako Doktryna Feres.

Kongres ma wyłączne prawo do stanowienia prawa "we wszystkich przypadkach" dla stolicy kraju, Dystryktu Columbia. Kongres decyduje się na przekazanie części tych uprawnień wybranemu burmistrzowi i radzie Dystryktu Kolumbia. Niemniej jednak Kongres ma prawo uchwalać dowolne ustawodawstwo dla Dystryktu tak długo jak jest to konstytucyjnie dozwolone, uchylać dowolne ustawodawstwo przez rząd miejski i technicznie odwoływać rząd miejski w dowolnym momencie. Kongres może również sprawować taką jurysdykcję nad gruntami zakupionymi od Stanów w celu wzniesienia fortów i innych budynków.

Klauzula konieczna i właściwa

Kongres będzie posiadał uprawnienia [...] do uchwalania wszelkich ustaw, które będą niezbędne i właściwe do wykonywania powyższych uprawnień, a także wszelkich innych uprawnień nadanych przez niniejszą Konstytucję Rządowi Stanów Zjednoczonych lub jakiemukolwiek jego Departamentowi lub urzędnikowi.

Wreszcie, Kongres ma prawo zrobić wszystko, co jest "konieczne i właściwe", aby wykonać swoje wyliczone uprawnienia, a co najważniejsze, wszystkie inne powierzone mu uprawnienia. Zostało to zinterpretowane jako upoważnienie do ścigania karnego tych, których działania mają "istotny wpływ" na handel międzypaństwowy w sprawie Wickard przeciwko Filburn; jednakże Thomas Jefferson w Rezolucji z Kentucky, popieranej przez Jamesa Madisona, utrzymywał, że władza karna nie może być wywnioskowana z prawa do regulacji, i że jedyne uprawnienia karne to zdrada, fałszerstwo, piractwo i przestępstwo na pełnym morzu, i przestępstwa przeciwko prawu narodów.

Niezbędna i właściwa klauzula została zinterpretowana niezwykle szeroko, dając w ten sposób Kongresowi dużą swobodę w stanowieniu prawa. Pierwszym przełomowym przypadkiem związanym z tą klauzulą był wyrok w sprawie McCulloch przeciwko Maryland (1819 r.), który dotyczył utworzenia banku krajowego. Alexander Hamilton, opowiadając się za utworzeniem banku, argumentował, że istnieje "mniej lub bardziej bezpośredni" związek między bankiem a "uprawnieniami do pobierania podatków, pożyczania pieniędzy, regulowania handlu między stanami oraz gromadzenia i utrzymywania flot i marynarki wojennej". Thomas Jefferson przeciwstawił się temu, że uprawnienia Kongresu "mogą być przenoszone na egzekucję bez narodowego banku". Dlatego też bank nie jest potrzebny, a co za tym idzie, nie jest upoważniony przez to sformułowanie". Sędzia Główny John Marshall zgodził się z poprzednią interpretacją. Marshall napisał, że Konstytucja, w której wymieniono wszystkie uprawnienia Kongresu "bierze udział w obfitości kodeksu prawnego i z trudem może być przyjęta przez ludzki umysł". Ponieważ Konstytucja nie mogła wymienić "drobnych składników" uprawnień Kongresu, Marszałek "wydedukował", że Kongres miał prawo do ustanowienia banku z "wielkich zarysów" ogólnego dobrobytu, handlu i innych klauzul. Zgodnie z tą doktryną koniecznej i właściwej klauzuli, Kongres posiada szerokie uprawnienia (zwane uprawnieniami dorozumianymi), które nie zostały wyraźnie wymienione w Konstytucji. Jednakże Kongres nie może uchwalać ustaw wyłącznie w odniesieniu do uprawnień dorozumianych, wszelkie działania muszą być konieczne i właściwe w celu wykonania wymienionych uprawnień.

Kongresowa "władza torebki" upoważnia do opodatkowania obywateli, wydawania pieniędzy i bicia monet.


Nowo naturalizowany obywatel, Albert Einstein otrzymał zaświadczenie o obywatelstwie Stanów Zjednoczonych od sędziego Phillipa Formana.


Sędzia Główny John Marshall ustalił szeroką interpretację klauzuli handlowej.


Kongres zezwala na wydatki na obronę, takie jak zakup USS Bon Homme Richard.

Sekcja 9: Ograniczenia dotyczące Kongresu

Dziewiąta część artykułu pierwszego nakłada ograniczenia na uprawnienia Kongresu:

Migracja lub przywóz takich Osób, jakieobecnie istnieją w którymkolwiek ze Stanów, nie będzie zabroniona przez Kongres przed rokiem tysiąc osiemset ósmym, ale na taki przywóz może być nałożony podatek lub cło w wysokości nieprzekraczającej dziesięciu dolarów za każdą osobę.

Przywilej Pisma Habeas Corpus nie może być zawieszony, chyba że w przypadkach buntu lub inwazji bezpieczeństwo publiczne może tego wymagać.

Nie przyjmuje się ustawy Attaindera ani prawa ex post facto.

Nie ustanawia się podatku kapitalizacyjnego ani innego bezpośredniego podatku, chyba że w Proporcji do niniejszego spisu lub wyliczenia, zanim zostanie on skierowany do pobrania.

Nie nakłada się podatków ani ceł na artykuły wywożone z jakiegokolwiek państwa.

Żadne rozporządzenie o handlu lub przychodach nie przyznaje portom jednego państwa pierwszeństwa przed portami innego państwa: ani też statki związane z jednym państwem lub pochodzące z jednego państwa nie są zobowiązane do wejścia, rozliczenia lub uiszczenia należności celnych w innym państwie.

Pieniądze nie będą pobierane ze Skarbu Państwa, lecz w Konsekwencjach Przyznanych Środków, a regularne Wyciągi i Rachunki Wpływów i Wydatków wszystkich środków publicznych będą okresowo publikowane.

Stany Zjednoczone nie przyznają żadnego tytułu szlacheckiego: Żadna osoba sprawująca pod nimi jakikolwiek urząd skarbowy lub powierniczy nie przyjmie, bez zgody Kongresu, jakiegokolwiek prezentu, uposażenia, urzędu lub tytułu, niezależnie od jego pochodzenia, od jakiegokolwiek króla, księcia lub obcego państwa.

Handel niewolnikami

Pierwsza klauzula w tej części uniemożliwia Kongresowi uchwalenie jakiejkolwiek ustawy, która ograniczałaby przywóz niewolników do Stanów Zjednoczonych przed 1808 rokiem. Kongres mógłby jednak nałożyć cło per capita w wysokości do dziesięciu dolarów za każdego importowanego do kraju niewolnika. Klauzula ta została dodatkowo zakorzeniona w konstytucji w artykule V, w którym jest ona wyraźnie chroniona przed zmianą konstytucji przed rokiem 1808. Dnia 1 stycznia 1808 r., pierwszego dnia, kiedy zezwolono na to, Kongres zatwierdził ustawę zakazującą importu niewolników do Stanów Zjednoczonych.

Ochrona cywilna i prawna

A writ of habeas corpus jest powództwem przeciwko bezprawnemu zatrzymaniu, które nakazuje organowi ścigania lub innemu organowi, który posiada osobę zatrzymaną, wszczęcie dochodzenia sądowego w sprawie legalności zatrzymania. Sąd może nakazać zwolnienie osoby, jeżeli przyczyna zatrzymania zostanie uznana za niewystarczającą lub nieuzasadnioną. Konstytucja stanowi ponadto, że przywilej "habeas corpus" nie może być zawieszony "chyba że w przypadku buntu lub inwazji bezpieczeństwo publiczne może tego wymagać". W sprawie Ex parte Milligan (1866) Sąd Najwyższy orzekł, że zawieszenie habeas corpus w czasie wojny było zgodne z prawem, ale trybunały wojskowe nie dotyczyły obywateli w państwach, które podtrzymywały autorytet Konstytucji i w których nadal działały sądy cywilne.

Ustawa o osiągnięciu celów to prawo, na mocy którego osoba zostaje natychmiast skazana bez procesu. Prawo ex post facto jest to prawo, które stosuje się z mocą wsteczną, karząc kogoś za czyn, który został uznany za przestępstwo dopiero po jego dokonaniu. Klauzula ex post facto nie ma zastosowania w sprawach cywilnych.

Podział podatków bezpośrednich

Sekcja dziewiąta powtarza przepis z sekcji drugiej, że podatki bezpośrednie muszą być dzielone między ludność państwową. Klauzula ta była również wyraźnie chroniona przed zmianą konstytucyjną przed 1808 r. przez art. V. W 1913 r. w 16. poprawce zwolniono z tej klauzuli podatki dochodowe. Co więcej, nie można nakładać żadnych podatków na wywóz z żadnego państwa. Kongres nie może, na mocy ustawodawstwa dotyczącego dochodów lub handlu, dawać pierwszeństwa portom jednego Stanu przed portami innego Stanu; nie może też wymagać od statków z jednego Stanu płacenia ceł w innym. Wszelkie fundusze należące do Skarbu nie mogą być wycofywane, chyba że zgodnie z prawem. Współczesna praktyka polega na tym, że Kongres co roku uchwala szereg ustaw o środkach finansowych, upoważniających do wydatkowania pieniędzy publicznych. Konstytucja wymaga publikowania regularnych zestawień takich wydatków.

Tytuły szlacheckie

Klauzula o tytule szlacheckim zabrania Kongresowi nadawania jakichkolwiek tytułów szlacheckich. Ponadto określa ona, że żaden urzędnik cywilny nie może przyjmować bez zgody Kongresu żadnych podarunków, płatności, urzędów ani tytułów od obcego władcy lub państwa. Obywatel Stanów Zjednoczonych może jednak otrzymać urząd zagraniczny przed lub po okresie służby publicznej.

Amerykański brygadowy Perry stanął 6 czerwca 1850 r. na czele niewolniczego statku Martha u wybrzeży Ambriz.

Sekcja 10: Ograniczenia dotyczące państw

Klauzula 1: Umowy Klauzula

Żadne państwo nie może zawierać traktatów, sojuszy ani konfederacji, wystawiać listów markowych i repryzowych, emitować monet pieniężnych, wystawiać weksli kredytowych, ogłaszać przetargów na spłatę długów na Rzeczy inne niż monety złote i srebrne, uchwalać ustaw przyjmujących, prawa ex post facto lub prawa naruszającego obowiązki wynikające z umów, ani nadawać jakichkolwiek tytułów szlacheckich.

Państwa nie mogą korzystać z pewnych uprawnień zastrzeżonych dla rządu federalnego: nie mogą zawierać traktatów, sojuszy ani konfederacji, udzielać akredytyw markowych lub odwetowych, emitować pieniędzy w monetach lub wystawiać weksli (np. walut). Co więcej, żaden stan nie może uczynić niczego poza złotem i srebrem jako środkiem płatniczym w celu spłacenia długów, co wyraźnie zabrania jakiemukolwiek rządowi stanowemu (ale nie rządowi federalnemu) "czynienia środka płatniczego" (tj. zezwalania na coś, co może być oferowane w ramach płatności) jakiegokolwiek rodzaju lub formy pieniędzy w celu spełnienia jakiegokolwiek zobowiązania finansowego, chyba że taką formą pieniędzy są monety wykonane ze złota lub srebra (lub środek wymiany zabezpieczony i wymienialny na monety złote lub srebrne, jak zauważono w dokumencie Farmers & Merchants Bank v. Federal Reserve Bank). Duża część tej klauzuli jest poświęcona zapobieganiu używaniu lub tworzeniu przez Stany jakiejkolwiek waluty innej niż ta stworzona przez Kongres. W numerze 44 Federalisty Madison wyjaśnia, że "...można zauważyć, że te same powody, które wskazywały na konieczność odmówienia Stanom prawa do regulacji monet, dowodzą z równą siłą, że nie powinny one mieć prawa do zastąpienia papierowego nośnika w miejsce monety. Gdyby każde Państwo miało prawo do regulowania wartości swojej monety, mogłoby mieć tyle samo różnych walut, co Państwa; a zatem stosunki między nimi byłyby utrudnione". Co więcej, państwa nie mogą uchwalać weksli, uchwalać praw ex post facto, naruszać zobowiązań wynikających z umów, ani nadawać tytułów szlacheckich.

Klauzula umowna była w XIX wieku przedmiotem wielu spornych sporów sądowych. Po raz pierwszy została ona zinterpretowana przez Sąd Najwyższy w 1810 roku, kiedy to zapadła decyzja w sprawie Fletcher przeciwko Peck. Sprawa dotyczyła skandalu związanego z ziemią Yazoo, w którym gruziński ustawodawca zezwolił na sprzedaż ziemi spekulantom po niskich cenach. Przekupstwo związane z uchwaleniem ustawy upoważniającej było tak rażące, że gruziński tłum próbował zlinczować skorumpowanych członków władzy ustawodawczej. Po wyborach, ustawodawca uchwalił ustawę, która unieważniała umowy zawierane przez skorumpowanych ustawodawców. Ważność unieważnienia sprzedaży została zakwestionowana w Sądzie Najwyższym. Na piśmie do sądu jednomyślnego, Sędzia Główny John Marshall zapytał: "Co to jest umowa?" Jego odpowiedź brzmiała: "umowa pomiędzy dwoma lub więcej stronami." Marshall argumentował, że sprzedaż ziemi przez gruzińskiego ustawodawcę, choć obfitująca w korupcję, była ważną "umową". Dodał, że państwo nie ma prawa unieważnić zakupu ziemi, ponieważ naruszyłoby to zobowiązania wynikające z umowy.

Definicja kontraktu podana przez sędziego naczelnego Marshalla nie była tak prosta, jak mogłoby się wydawać. W 1819 r. Trybunał rozważył, czy statut spółki może być interpretowany jako umowa. Sprawa Trustees of Dartmouth College przeciwko Woodward dotyczyła Dartmouth College, które zostało ustanowione na mocy Karty Królewskiej przyznanej przez króla Jerzego III. Na mocy tej karty utworzono zarząd składający się z dwunastu powierników zarządzających kolegium. Jednakże w 1815 roku, New Hampshire przyjęło ustawę zwiększającą liczbę członków zarządu do dwudziestu jeden w celu umożliwienia sprawowania kontroli publicznej nad Kolegium. Trybunał, w tym Marshall, orzekł, że New Hampshire nie może zmienić statutu, który został uznany za umowę, ponieważ przyznał "prawa nabyte" powiernikom.

Sąd Marszałkowski rozstrzygnął kolejny spór w sprawie Sturges przeciwko Crowninshield. Sprawa dotyczyła długu zaciągniętego na początku 1811 roku. Później w tym samym roku stan Nowy Jork uchwalił prawo upadłościowe, na mocy którego dług ten został później spłacony. Sąd Najwyższy orzekł, że stosowane z mocą wsteczną stanowe prawo upadłościowe naruszyło obowiązek spłaty długu, a tym samym naruszyło konstytucję. W sprawie Ogden przeciwko Saundersowi (1827) sąd orzekł jednak, że stanowe prawo upadłościowe może mieć zastosowanie do długów zaciągniętych po jego uchwaleniu. Ustawodawstwo państwowe dotyczące kwestii bankructwa i zwalniania dłużników nie było w dużej mierze problemem od czasu przyjęcia w 1898 r. kompleksowej ustawy federalnej o bankructwie.

Klauzula 2: Klauzula przywozu i wywozu

Żaden Stan nie będzie bez zgody Kongresu nakładał żadnych podatków i należności celnych w przywozie lub wywozie, z wyjątkiem tych, które mogą być bezwzględnie konieczne do wykonania jego [sic] Ustawy o kontroli: a dochód netto z wszystkich podatków i należności celnych, nałożonych przez jakikolwiek Stan na przywóz lub wywóz, będzie przeznaczony na użytek Skarbu Stanów Zjednoczonych; wszystkie takie Ustawy będą podlegały rewizji i kontroli Kongresu.

Jeszcze więcej uprawnień jest zakazanych przez państwa. Stany nie mogą, bez zgody Kongresu, opodatkowywać wwozu i wywozu towarów, z wyjątkiem wypełniania ustaw o kontroli stanu (które mogą zostać zmienione przez Kongres). Przychody netto z tego podatku nie są odprowadzane do Stanu, lecz do Skarbu Federalnego.

Klauzula 3: Klauzula kompaktowa

Żaden Stan nie może bez zgody Kongresu nakładać na siebie obowiązku tonażu, utrzymywać wojsk lub okrętów wojennych w czasie pokoju, zawierać umów lub porozumień "Compact" z innym Stanem lub z obcym Mocarstwem, ani też prowadzić wojny, chyba że zostaną one faktycznie zaatakowane lub znajdą się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia, które nie dopuści do opóźnienia.

Zgodnie z Klauzulą Kompaktową Stany nie mogą, bez zgody Kongresu, utrzymywać wojsk ani armii w czasach pokoju. Nie mogą oni zawierać sojuszy ani kompanii z innymi stanami, ani też angażować się w wojnę, chyba że zostaną zaatakowani. Stany mogą jednak organizować i uzbrajać milicję zgodnie z dyscypliną zalecaną przez Kongres. Gwardia Narodowa, której członkowie są również członkami milicji Stanów Zjednoczonych w rozumieniu art. 10 U.S.C. § 311, pełni tę funkcję, podobnie jak osoby pełniące służbę w Milicji Stanowej z nadzorem federalnym na mocy art. 32 U.S.C. § 109.

Idea umożliwienia Kongresowi wypowiedzenia się w sprawie porozumień między stanami wynika z licznych kontrowersji, jakie pojawiły się między różnymi koloniami. Ostatecznie powstałyby kompromisy między tymi dwiema koloniami i zostałyby one przedstawione do zatwierdzenia przez Koronę. Po zakończeniu Amerykańskiej Wojny Rewolucyjnej, artykuły Konfederacji zezwalały Stanom na odwoływanie się do Kongresu w celu rozstrzygnięcia sporów pomiędzy stanami dotyczących granic lub "jakiejkolwiek przyczyny". Statut Konfederacji wymagał również zatwierdzenia przez Kongres "każdego traktatu lub sojuszu", w którym jeden ze stanów był jedną ze stron.

Prowadzono szereg spraw w SądzieNajwyższym dotyczących tego, co stanowi ważną zgodę kongresową na pakt międzypaństwowy. W sprawie Virginia przeciwko Tennessee, 148 U.S. 503 (1893), Trybunał stwierdził, że niektóre porozumienia między stanami są ważne nawet wtedy, gdy nie ma wyraźnej zgody Kongresu. (Jednym z przykładów, jaki podał sąd, był stan przenoszący niektóre towary z odległego stanu do siebie, nie wymagający zgody Kongresu na zawieranie umów z innym stanem w celu wykorzystania jego kanałów do transportu). Według Trybunału, Klauzula Kompaktowa wymaga zgody Kongresu tylko wtedy, gdy porozumienie między stanami jest "ukierunkowane na tworzenie jakiejkolwiek kombinacji zmierzającej do zwiększenia władzy politycznej w Stanach, która może wkraczać lub przeszkadzać w słusznej supremacji Stanów Zjednoczonych". Kwestia zgody kongresu znajduje się w centrum obecnej debaty na temat konstytucyjności nieskutecznego jeszcze National Popular Vote Interstate Compact, zawartego przez kilka stanów i Dystrykt Kolumbia.