16. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Tekst

"Kongres będzie miał prawo nakładać i ściągać podatki od dochodów, bez względu na źródło ich pochodzenia, bez podziału na poszczególne Stany i bez względu na jakikolwiek spis ludności".

Tło

Kiedy twórcy Konstytucji określali sposób finansowania nowego rządu, starali się uniknąć podatku opartego na dochodach danej osoby. W Konstytucji, Artykuł 1, Sekcje 2 i 9 stworzyły "zasadę podziału". W praktyce wymagało to od Kongresu opodatkowania stanów na podstawie liczby ludności każdego stanu, a nie podatku od dochodu lub majątku każdej osoby. Na przykład, jeśli dany stan stanowił cztery procent całej populacji, musiałby zapłacić cztery procent całego podatku federalnego. Twórcy Konstytucji spodziewali się, że podatki bezpośrednie będą stosowane i zdefiniowali ten termin szeroko. Nie widzieli jednak, że aproporcjonalność sparaliżuje każdą próbę zbierania podatków bezpośrednich.

Przed 1913 r. większość dochodów federalnych pochodziła z podatków pośrednich od towarów. Obejmowały one cła na towary importowane do kraju. Obejmowały one również akcyzę na towary takie jak whisky. Podatki dochodowe nie były nowością w 1913 roku. Kongres uchwalił ustawę o dochodach z 1861 roku podczas wojny secesyjnej, aby pomóc w opłaceniu wojny. Dziesięć lat później pozwolono jej wygasnąć. Konfederackie Stany Ameryki również miały podatek dochodowy. Począwszy od 1863 roku, podatek ten zwalniał z podatku pierwsze 1000 dolarów i nakładał 1% podatku od pierwszych 1500 dolarów powyżej zwolnienia. Od wszystkich dochodów powyżej tej kwoty pobierano podatek w wysokości 2%.

W 1894 roku Kongres uchwalił Wilson-Gorman Tariff Act, który wprowadził zryczałtowany federalny podatek dochodowy w wysokości 2 procent. Rok później Sąd Najwyższy wydał orzeczenie w sprawie Pollock przeciwko Farmers' Loan & Trust Co. Orzekł on, że podatek jest niezgodny z konstytucją, ponieważ był podatkiem bezpośrednim i nie był proporcjonalny do liczby ludności każdego stanu.

Konstytucyjny podatek dochodowy

16 czerwca 1909 roku prezydent Taft przesłał do Senatu depeszę, w której czytamy:

"Dlatego zalecam Kongresowi, aby obie izby większością dwóch trzecich głosów zaproponowały poprawkę do Konstytucji przyznającą Rządowi Narodowemu prawo nakładania podatku dochodowego bez podziału między Stany proporcjonalnie do liczby ludności".

Po pięciogodzinnej debacie na forum Izby, ustawa została przyjęta 314-14 (1 głos jako "obecny" i 55 nie głosujących). Następnie została ona przesłana do legislatur stanowych w celu ratyfikacji. Poprawka dawała Kongresowi prawo do stosowania podatku bezpośredniego, opartego na dochodach obywateli i niepodlegającego zasadzie aportacji.

Skutki szesnastej poprawki

Największym i najbardziej bezpośrednim skutkiem uchwalenia Szesnastej Poprawki było przesunięcie władzy ze stanów do rządu krajowego. Stany miały podatki dochodowe, zanim zrobił to rząd narodowy. To sprawiło, że rząd krajowy był słabszy, ponieważ miał mniejsze dochody niż stany. Bez Szesnastej Poprawki rządowi krajowemu byłoby o wiele trudniej rozszerzyć swoją potęgę militarną na inne części świata.