Klauzula o podatkach i wydatkach
Klauzula o nakładaniu i wydawaniu podatków, zawarta w Artykule I, Sekcja 8, Klauzula 1 Konstytucji Stanów Zjednoczonych, przyznaje rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych prawo do nakładania podatków. Upoważnia ona Kongres do nakładania podatków w dwóch celach: na spłatę długów Stanów Zjednoczonych oraz na zapewnienie wspólnej obrony i ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych. Klauzula Podatków i Wydatków zawiera dwie dodatkowe klauzule: Klauzulę Ogólnego Dobrobytu i Klauzulę Jednolitości.
Tekst
Kongres będzie miał prawo nakładać i ściągać podatki, cła, opłaty i akcyzy na spłatę długów i zapewnienie wspólnej obrony i ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych, przy czym wszystkie cła, opłaty i akcyzy będą jednolite w całych Stanach Zjednoczonych;
Tło
Artykuły Konfederacji (1781-1789) nie przyznawały rządowi centralnemu prawa do nakładania podatków. Tylko stany miały tę władzę. Kongres mógł zdobywać pieniądze tylko wtedy, gdy prosił stany o fundusze. Mógł też pożyczać pieniądze od obcych rządów lub sprzedawać zachodnie ziemie. Miało to na celu utrzymanie słabego rządu centralnego z większością władzy zarezerwowanej dla niezależnych stanów. Kongres nie miał dochodów na spłatę swoich długów ani na egzekwowanie swoich praw i traktatów. Była to jedna z kwestii podjętych przez Konwencję Konstytucyjną w 1787 roku i zmienionych w Konstytucji.
Rodzaje podatków
Uprawnienie Kongresu do nakładania podatków ma w Konstytucji wyjątek i dwie kwalifikacje. Nie mogą być opodatkowane towary eksportowane z dowolnego Stanu. Podatki bezpośrednie muszą być zgodne z zasadą podziału.
Klauzula dobra ogólnego
Władza przyznana do "zapewnienia ... ogólnego dobrobytu" jest przyznana przez Konstytucję. W 1791 roku Thomas Jefferson napisał:
Nakładać podatki w celu zapewnienia ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych, to znaczy "nakładać podatki w celu zapewnienia ogólnego dobrobytu". Albowiem nakładanie podatków jest władzą, a ogólny dobrobyt celem, dla którego władza ta ma być wykonywana. Nie mogą oni nakładać podatków ad libitum na dowolny cel, lecz tylko na spłatę długów lub zapewnienie dobrobytu Unii. W podobny sposób nie mogą robić wszystkiego, co im się podoba, aby zapewnić ogólny dobrobyt, lecz tylko nakładać podatki na ten cel...
Pisał on o konstytucyjności posiadania banku narodowego. W tym przypadku podkreślał, że klauzula nie jest niezależnym uprawnieniem przyznanym Kongresowi, ale ma na celu zakwalifikowanie tego uprawnienia do nakładania podatków. Od tego czasu Sąd Najwyższy nie miał okazji wydać formalnego orzeczenia w tej sprawie.
Pomiędzy dwoma autorami tej klauzuli istniała różnica zdań co do znaczenia słowa "ogólny dobrobyt". Alexander Hamilton przyjął bardzo prosty pogląd, że klauzula oznaczała to, co zostało w niej powiedziane. Ogólny dobrobyt oznaczał korzyści dla każdego obywatela. James Madison przyjął bardziej ograniczony pogląd. Uważał, że klauzula daje Kongresowi prawo do nakładania podatków tylko po to, by się utrzymać i pozostać u władzy. Kongres od początku postępował zgodnie z poglądami Hamiltona. Przeznaczał coraz większe środki na wydatki związane z ogólnym dobrobytem, często wymagając od stanów funduszy wyrównawczych.
Klauzula jednolitości
Podatki pośrednie podlegają zasadzie jednolitości. Stanowi ona, że "wszystkie cła, imposty i akcyzy będą jednolite w całych Stanach Zjednoczonych". Początkowo Sąd Najwyższy stwierdził, że podatek jest jednolity "jeśli "działa z taką samą siłą i skutkiem w każdym miejscu, gdzie znajduje się jego przedmiot". W sprawie United States v. Ptasynski (1983), Sąd jednogłośnie stwierdził, że każdy podatek, w którym przedmiot jest zdefiniowany w kategoriach niegeograficznych, spełnia wymogi Uniformity Clause. Po drugie, w przypadku, gdy przedmiot opodatkowania jest zdefiniowany geograficznie, podatek musi uważnie szukać jakiejkolwiek "rzeczywistej dyskryminacji geograficznej".
Pytania i odpowiedzi
P: Czym jest klauzula dotycząca opodatkowania i wydatków i gdzie znajduje się w Konstytucji Stanów Zjednoczonych?
O: Klauzula dotycząca podatków i wydatków przyznaje rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych prawo do nakładania podatków i znajduje się w Artykule I, Sekcji 8, Klauzuli 1 Konstytucji Stanów Zjednoczonych.
P: W jakich celach Kongres może nakładać podatki zgodnie z Klauzulą Podatkową?
O: Kongres może nakładać podatki w celu spłaty długów Stanów Zjednoczonych oraz zapewnienia wspólnej obrony i ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych.
P: Czy istnieją jakieś dodatkowe klauzule zawarte w klauzuli dotyczącej opodatkowania i wydatków?
O: Tak, istnieją dwie dodatkowe klauzule zawarte w Klauzuli Podatkowej: Klauzula Ogólnego Dobrobytu i Klauzula Jednolitości.
P: Do czego odnosi się klauzula dobra ogólnego?
Klauzula Ogólnego Dobrobytu jest jedną z dodatkowych klauzul zawartych w Klauzuli Podatków i Wydatków i upoważnia Kongres do zapewnienia ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych.
P: Do czego odnosi się Klauzula Jednolitości?
O: Klauzula Jednolitości jest kolejną dodatkową klauzulą zawartą w Klauzuli Podatków i Wydatków i wymaga, aby wszystkie podatki nakładane przez Kongres były nakładane w jednolity sposób we wszystkich stanach.
P: W jaki sposób Klauzula o Podatkach i Wydatkach przyznaje władzę rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych?
O: Klauzula dotycząca podatków i wydatków przyznaje władzę rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych poprzez upoważnienie Kongresu do nakładania podatków w celu spłaty długów Stanów Zjednoczonych oraz zapewnienia wspólnej obrony i ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych.
P: Czy Kongres może nakładać podatki w innych celach niż spłata długów i zapewnienie ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych?
O: Nie, zgodnie z klauzulą Taxing and Spending Clause, Kongres może nakładać podatki wyłącznie w celu spłaty długów Stanów Zjednoczonych oraz zapewnienia wspólnej obrony i ogólnego dobrobytu Stanów Zjednoczonych.
