Artykuł drugi Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Sekcja 1: Przewodniczący i wiceprzewodniczący

Klauzula 1: Władza wykonawcza

Władza wykonawcza spoczywa w rękach Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki. Będzie on sprawował swój urząd przez cztery lata i wraz z Wiceprezydentem, wybranym na tę samą kadencję, będzie wybierany w następujący sposób...

Sekcja pierwsza rozpoczyna się od przyznania federalnej władzy wykonawczej wyłącznie Prezydentowi. Jest to część podziału władzy, który Ojcowie Założyciele zawarli w Konstytucji. Aby zapobiec sytuacji, w której jakakolwiek część rządu staje się zbyt potężna, podzielili oni władzę pomiędzy trzy gałęzie. Ta klauzula daje władzę wykonawczą Prezydentowi. Inna klauzula w Artykule 1 Konstytucji daje federalną władzę ustawodawczą (stanowienie prawa) tylko Kongresowi Stanów Zjednoczonych. Trzecia klauzula w Artykule Trzecim daje władzę sądowniczą sądom federalnym. Żadna gałąź nie może wykonywać zadania, które Konstytucja powierzyła innej gałęzi. Na przykład prezydent nie może ustanawiać prawa; jest to zadanie Legislatury.

Klauzula ta mówi, że Prezydent jest szefem Gałęzi Wykonawczej. Wspomina również o wiceprezydencie, choć Konstytucja nie daje mu żadnych uprawnień wykonawczych. Konstytucja mówi jednak, że Prezydent i Wiceprezydent muszą być wybrani w tym samym czasie, na tę samą kadencję (okres czasu) i przez ten sam okręg wyborczy. Ojcowie Założyciele chcieli się upewnić, że Gałąź Wykonawcza przetrwa i pozostanie niezależna, jeśli Wiceprezydent będzie musiał zostać Prezydentem.

Klauzula 2: Metoda wyboru elektorów

Każdy Stan wyznaczy, w sposób określony przez jego legislaturę, liczbę elektorów równą całkowitej liczbie senatorów i przedstawicieli, do których dany Stan może mieć prawo w Kongresie; elektorem nie może być jednak mianowany senator ani przedstawiciel, ani też osoba sprawująca w Stanach Zjednoczonych urząd powierniczy lub zarobkowy.

Zgodnie z Konstytucją Stanów Zjednoczonych, Prezydent i Wiceprezydent są wybierani przez elektorów. Konstytucja pozwala ustawodawcom poszczególnych stanów decydować, w jaki sposób będą wybierać elektorów. Od lat dwudziestych XIX wieku, stanowe legislatury zazwyczaj wybierają elektorów w pośrednim głosowaniu powszechnym. Oznacza to, że mieszkańcy danego stanu mogą głosować na elektorów, których chcą. Na karcie wyborczej, którą ludzie używają do głosowania, znajdują się nazwiska elektorów. Zazwyczaj będzie na niej również napisane, jakich kandydatów na prezydenta i wiceprezydenta zamierzają oni poprzeć. Pozwala to ludziom wybrać elektorów, którzy popierają kandydatów, których oni lubią.

Każdy stan ma dwóch Senatorów Stanów Zjednoczonych i pewną liczbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych, którzy reprezentują go w Kongresie. (Liczba Reprezentantów zależy od tego, ilu ludzi mieszka w danym stanie). Każdy stan otrzymuje liczbę Elektorów równą liczbie Członków Kongresu, których dany stan posiada. (Na przykład, jeśli dany stan ma 2 senatorów i 10 reprezentantów, to ma 12 członków Kongresu, a więc otrzymuje 12 elektorów).

Jedynymi osobami, które nie mogą być elektorami, są senatorowie, przedstawiciele i urzędnicy federalni. Ma to na celu zapewnienie, że Kolegium Elektorskie składa się z normalnych Amerykanów, a nie polityków.

Klauzula 3: Elektorzy

Elektorzy zbiorą się w swoich Stanach i oddadzą głos na dwie osoby, z których przynajmniej jedna nie będzie mieszkańcem tego samego Stanu, co oni. Sporządzą oni listę osób, na które oddano głosy, oraz liczbę głosów oddanych na każdą z nich; listę tę podpiszą i poświadczą, a następnie przekażą zapieczętowaną do siedziby Rządu Stanów Zjednoczonych, na ręce Przewodniczącego Senatu. Przewodniczący Senatu, w obecności Senatu i Izby Reprezentantów, otworzy wszystkie Świadectwa, a następnie głosy zostaną policzone. Osoba, która otrzyma największą liczbę głosów, zostanie Prezydentem, o ile stanowi ona większość wszystkich wyznaczonych Elektorów; jeżeli zaś jest więcej niż jedna osoba, która posiada taką większość i równą liczbę głosów, Izba Reprezentantów niezwłocznie wybierze w głosowaniu jedną z nich na Prezydenta; jeżeli zaś żadna osoba nie uzyska większości, wówczas Izba wybierze w podobny sposób Prezydenta spośród pięciu najwyżej postawionych na Liście. Przy wyborze Prezydenta głosy będą oddawane przez Stany, przy czym Reprezentacja każdego Stanu będzie miała jeden głos. Kworum w tym celu stanowić będzie poseł lub posłowie z dwóch trzecich Stanów, a do dokonania wyboru niezbędna będzie większość wszystkich Stanów. W każdym przypadku, po dokonaniu wyboru Prezydenta, osoba, która uzyskała największą liczbę głosów elektorów, zostanie Wiceprezydentem. Gdyby jednak pozostało dwóch lub więcej kandydatów o równej liczbie głosów, Senat wybierze spośród nich w głosowaniu Wiceprezydenta.

Klauzula ta mówi o elektorach i o tym, w jaki sposób wybierają oni prezydenta. Po ich wybraniu elektorzy spotykają się w swoich stanach, aby głosować na prezydenta i wiceprezydenta. Pierwotnie kandydaci ubiegali się tylko o urząd prezydenta; nie było kandydatów na wiceprezydenta. Każdy elektor głosował na dwóch różnych kandydatów na prezydenta. Musieli oni głosować na co najmniej jednego kandydata, który nie mieszkał w rodzinnym stanie elektora. Kandydat, który otrzymał ponad połowę głosów, zostawał prezydentem. Kandydat, który otrzymał kolejną największą liczbę głosów (zdobywca drugiego miejsca), zostawał wiceprezydentem.

Ta klauzula zawiera wskazówki dotyczące kilku możliwych problemów:

• Krawaty:
• Jeśli dwóch kandydatów otrzyma taką samą liczbę głosów, Izba Reprezentantów może wybrać, który z nich zostanie prezydentem.
• Jeśli jest remis na stanowisku wiceprezydenta (ponieważ dwóch kandydatów na drugim miejscu otrzymało taką samą liczbę głosów), Senat głosuje nad tym, która osoba powinna otrzymać to stanowisko
• Nie ma większości:
• Jeśli żaden z kandydatów nie zdobędzie więcej niż połowę głosów, wówczas Izba może wybrać jednego z pięciu kandydatów, którzy otrzymali najwięcej głosów
• Quorum:
• Aby Izba i Senat mogły wybrać Prezydenta i Wiceprezydenta, musi być kworum w obu Izbach Kongresu. Oznacza to, że określona liczba członków Kongresu musi być obecna podczas głosowania:
• Co najmniej jeden przedstawiciel z dwóch trzecich (67%) stanów w Izbie; ORAZ
• Co najmniej dwie trzecie senatorów w Senacie

Zmiany

Dwunasta Poprawka zmieniła ten proces na kilka sposobów:

• Od czasu uchwalenia tego prawa w 1804 roku, elektorzy mogą głosować tylko na jednego kandydata na prezydenta i jednego wiceprezydenta. Nie muszą oni głosować na kogoś z innego stanu.
• Jeśli żaden z kandydatów na prezydenta nie uzyska większości głosów, Izba wybiera spośród trzech najlepszych kandydatów (nie pięciu).
• Wiceprezydent musi uzyskać większość głosów, aby zostać wybranym. Jeśli żaden z kandydatów na wiceprezydenta nie uzyska większości głosów, Senat wybiera spośród dwóch kandydatów, którzy otrzymali najwięcej głosów.
• Aby zostać wiceprezydentem, dana osoba musi spełniać wymagania Konstytucji dotyczące bycia prezydentem (patrz Klauzula 5: Kwalifikacje do sprawowania urzędu).

Klauzula 4: Dzień wyborów

Kongres może określić czas wyboru elektorów oraz dzień, w którym będą oni oddawać swoje głosy; dzień ten powinien być jednakowy w całych Stanach Zjednoczonych.

Artykuł Drugi zezwala Kongresowi na wyznaczenie krajowego Dnia Wyborów.

Klauzula 5: Kwalifikacje do sprawowania urzędu

Na urząd Prezydenta nie może być wybrana żadna osoba, z wyjątkiem obywatela urodzonego w stanie naturalnym lub obywatela Stanów Zjednoczonych w chwili uchwalenia niniejszej Konstytucji; nie może być również wybrana na ten urząd osoba, która nie ukończyła trzydziestu pięciu lat i nie była przez czternaście lat rezydentem Stanów Zjednoczonych.

Klauzula ta oznacza po prostu, że aby zostać prezydentem, dana osoba musi spełnić trzy wymogi:

1. Urodzili się w Stanach Zjednoczonych
2. Mają co najmniej 35 lat.
3. Mieszkają w Stanach Zjednoczonych od co najmniej czternastu lat

Jeśli dana osoba nie spełnia wszystkich tych wymogów, nie może zostać prezydentem.

Zmiany

Dwie późniejsze poprawki zmieniły te zasady dotyczące tego, kto może być prezydentem i wiceprezydentem:

• Dwunasta Poprawka (1804) mówi, że aby zostać wiceprezydentem, dana osoba musi spełniać wszystkie trzy wymagania stawiane prezydentowi
• Dwudziesta druga poprawka (1951) mówi, że prezydent nie może być wybrany więcej niż dwa razy

Klauzula 6: Wakaty i niepełnosprawność

W razie usunięcia Prezydenta z urzędu, jego śmierci, rezygnacji lub niezdolności do wykonywania uprawnień i obowiązków związanych z tym urzędem, władzę tę przejmuje Wiceprezydent; Kongres może w drodze ustawy postanowić, że w razie usunięcia, śmierci, rezygnacji lub niezdolności do sprawowania urzędu zarówno Prezydenta, jak i Wiceprezydenta, określi, który z urzędników będzie pełnił obowiązki Prezydenta; urzędnik ten będzie pełnił te obowiązki do czasu usunięcia inwalidztwa lub wyboru nowego Prezydenta.

Klauzula ta mówi o możliwości "opróżnienia" Prezydencji. Może się to zdarzyć, ponieważ:

• Kongres odbiera prezydentowi stanowisko, ponieważ popełnił on przestępstwo (patrz Sekcja 4: Impeachment)
• Śmierć Prezydenta
• Przewodniczący podaje się do dymisji
• Prezydent nie jest w stanie robić tego, co powinien robić prezydent - na przykład z powodu ciężkiej choroby. Nazywa się to Klauzulą o Niepełnosprawności.

W przypadku wakatu na stanowisku Prezydenta, Prezydentem zostaje Wiceprezydent. Jeśli wiceprezydent również nie może być prezydentem, Kongres może zdecydować, kto zostanie prezydentem. Ktokolwiek przejmie Prezydencję, będzie pełnił obowiązki Prezydenta do czasu wyzdrowienia aktualnego Prezydenta (jeśli jest chory lub niepełnosprawny) lub do czasu wyboru Prezydenta w następnych wyborach prezydenckich.

Kongres opracował "linię sukcesji" - listę osób, które zostałyby prezydentem i w jakiej kolejności, gdyby zarówno prezydentura, jak i wiceprezydencja zostały zwolnione. Od 2016 roku kolejność ta jest następująca: marszałek Izby Reprezentantów; przewodniczącypro temporeSenatu; a następnie piętnastu sekretarzy gabinetów, w kolejności, w jakiej ich departamenty zostały utworzone po raz pierwszy.

Zmiany

Klauzula ta została częściowo zmieniona przez dwudziestą piątą poprawkę w 1967 roku. Poprawka ta wprowadza procedurę obsadzania wakatu na stanowisku wiceprezydenta. Mówi ona również, że wiceprezydent może zostać p.o. prezydenta (prezydentem tymczasowym), jeśli:

• Prezes sam stwierdza, że nie może wykonywać swoich obowiązków (nie może wykonywać swojej pracy); LUB
• Wiceprezydent i większość gabinetu zgadzają się, że prezydent nie może wykonywać swojej pracy.

Jeśli prezydent uzna się za niezdolnego do wykonywania swoich obowiązków, może w każdej chwili odebrać prezydenturę. Na przykład w 2002 r. George W. Bush został pierwszym prezydentem, który formalnie skorzystał z Klauzuli Niezdolności. Na około dwie godziny przekazał władzę swojemu wiceprezydentowi, podczas gdy sam poddał się badaniom lekarskim, które wymagały znieczulenia. Gdy tylko poczuł się gotowy, by ponownie zostać prezydentem, Bush przejął z powrotem władzę.

Jeżeli Wiceprezydent i Gabinet twierdzą, że Prezydent nie jest w stanie wykonywać swojej pracy, Prezydent może nadal próbować przejąć kontrolę z powrotem. Jeżeli jednak wiceprezydent i gabinet nadal uważają, że prezydent nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków, mogą zakwestionować powrót prezydenta. Jeśli dwie trzecie głosów Izby i Senatu się na to zgodzi, prezydent zostaje uznany za niezdolnego do wykonywania swoich obowiązków, a wiceprezydent zachowuje kontrolę nad prezydenturą.

Klauzula 7: Wynagrodzenie

Prezydent otrzyma za swe usługi w określonym czasie wynagrodzenie, które nie będzie ani zwiększone, ani zmniejszone w okresie, na który został wybrany, i nie otrzyma w tym okresie żadnego innego uposażenia od Stanów Zjednoczonych lub któregokolwiek z nich.

Oznacza to, że prezydent może otrzymywać wynagrodzenie. Pensja ta nie może być jednak zmieniona w trakcie czteroletniej kadencji Prezydenta. Prezydent nie może również otrzymywać żadnego innego wynagrodzenia, ani od rządu federalnego, ani od rządu stanowego.

Klauzula 8: Przysięga lub potwierdzenie

Zanim przystąpi do wykonywania swego urzędu, złoży następującą przysięgę lub oświadczenie: "Uroczyście przysięgam (lub potwierdzam), że będę wiernie wykonywał urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych i że w miarę moich możliwości będę zachowywał, chronił i bronił Konstytucji Stanów Zjednoczonych.

Przed objęciem urzędu Prezydenta, Klauzula 8 wymaga od nowego Prezydenta złożenia przysięgi, w której obiecuje on, że jako Prezydent zrobi wszystko, co w jego mocy, a także dołoży wszelkich starań, aby chronić i bronić Konstytucji. Zazwyczaj przysięgę składa Chief Justice of the United States ("zaprzysięga" nowego Prezydenta) podczas inauguracji Prezydenta.

Liczba elektorów w poszczególnych stanach w 1796 r.


Zaświadczenie stwierdzające, że elektorzy Luizjany głosowali na Rutherforda B. Hayesa i Williama A. Wheelera (1876)


Odtwarzanie mediów Nagranie wideo wypowiedzi prezydenta Baracka Obamy na temat teorii spiskowych mówiących o tym, że nie urodził się w Stanach Zjednoczonych (2011)


Wiceprezydent Lyndon Johnson zostaje zaprzysiężony na prezydenta po śmierci Johna F. Kennedy'ego (1963)


Bill Clinton składa przysięgę z rąk przewodniczącego Sądu Najwyższego Williama Rehnquista (1993)

Sekcja 2: Uprawnienia prezydenta

Sekcja 2 mówi o uprawnieniach, jakie artykuł drugi przyznaje prezydentowi.

Klauzula 1: Dowództwo wojskowe; Opinie sekretarzy gabinetu; Ułaskawienia

Prezydent będzie głównodowodzącym armii i marynarki wojennejStanów Zjednoczonych oraz milicji poszczególnych Stanów, powołanych do rzeczywistej służby na rzecz Stanów Zjednoczonych; może on zażądać pisemnej opinii od głównego urzędnika każdego z Departamentów Wykonawczych na każdy temat związany z obowiązkami poszczególnych urzędów; ma też prawo udzielania ułaskawień za przestępstwa przeciwko Stanom Zjednoczonym, z wyjątkiem przypadków postawienia w stan oskarżenia.

Konstytucja daje prezydentowi największe uprawnienia w dziedzinach związanych z bezpieczeństwem narodowym i ochroną kraju.

Prezydent jest głównodowodzącym sił zbrojnych. Jednakże, jako część systemu kontroli i równowagi w Konstytucji, Artykuł Pierwszy mówi, że tylko Kongres może wypowiedzieć wojnę. Mimo to, Prezydent może podejmować działania, takie jak wysyłanie żołnierzy w określone miejsca, bez konieczności uzyskania zgody Kongresu lub wypowiedzenia wojny.

Prezydent może zwrócić się do "głównego (szefa) urzędnika" dowolnego departamentu wykonawczego o udzielenie mu porady na piśmie. Konstytucja właściwie nie wymaga formalnego gabinetu. Jednakże pierwszy prezydent Ameryki, Jerzy Waszyngton, zorganizował swoje główne urzędy w gabinet i od tego czasu każdy prezydent robił to samo.

Prezydent może ułaskawić lub zwolnić z kary osoby, które zostały skazane za przestępstwa (z wyjątkiem sytuacji, gdy osoba ta została postawiona w stan oskarżenia). Ułaskawienie" anuluje lub zmienia karę - na przykład zmienia wyrok śmierci na wyrok dożywotniego więzienia.

Klauzula 2: Klauzula zgody i doradztwa

Prezydent ma prawo, za radą i zgodą Senatu, zawierać traktaty pod warunkiem, że zgodzi się na to dwie trzecie obecnych senatorów; mianuje i za radą i zgodą Senatu mianuje ambasadorów, innych ministrów i konsulów, sędziów Sądu Najwyższego oraz wszystkich innych urzędników Stanów Zjednoczonych, których nominacje nie zostały przewidziane w ustawie, a którzy zostaną powołani na mocy ustawy: Kongres może jednak na mocy ustawy powierzyć mianowanie takich urzędników niższego szczebla, jakich uzna za stosowne, wyłącznie Prezydentowi, Sądom Najwyższym lub szefom Departamentów.

Ta część Sekcji 2 nazywana jest Klauzulą Rady i Zgody (Advice and Consent Clause). Daje ona Prezydentowi uprawnienia, ale musi on ich użyć za "radą i zgodą" (porozumieniem) Senatu. Jest to kolejny przykład kontroli i równowagi w Konstytucji.

Traktaty

Tutaj Konstytucja daje Prezydentowi prawo do zawierania traktatów z innymi krajami. Jednakże, aby traktat wszedł w życie, musi się na niego zgodzić dwie trzecie senatorów. Jeśli dwie trzecie Senatu nie zgadza się z traktatem, nie zostaje on zatwierdzony i prezydent nie może nic z tym zrobić.

Konstytucja nie mówi, w jaki sposób Stany Zjednoczone mogą zakończyć traktat. Od czasu uchwalenia Konstytucji, rząd dokonał tego na kilka sposobów. W 1798 roku, kiedy po raz pierwszy rząd chciał zakończyć traktat (Traktat o Przymierzu z Francją z 1778 roku), Kongres uchwalił ustawę kończącą traktat. Innym razem, w 1800 roku, kilku prezydentów zakończyło traktaty po tym, jak Kongres ich o to poprosił. Po raz pierwszy prezydent zakończył traktat bez zgody Kongresu w latach 70-tych, kiedy to prezydent Jimmy Carter zakończył traktat z Republiką Chińską. W pozwie Goldwater przeciwko Carterowi członkowie Kongresu zwrócili się do Sądu Najwyższego o wyjaśnienie, czy prezydent może samodzielnie zakończyć traktat. Sąd Najwyższy nie był w stanie uzgodnić decyzji i sprawa została oddalona (zakończona bez rozstrzygnięcia).

Nominacje

Prezydent może również wybierać sędziów, ambasadorów, konsulów (dyplomatów), ministrów i innych urzędników, ale również w tym przypadku potrzebuje rady i zgody Senatu.

Jeśli Kongres się na to zdecyduje, może pozwolić prezydentowi, szefom departamentów wykonawczych lub sądom na samodzielne mianowanie mniej ważnych urzędników, bez konieczności uzyskania zgody Kongresu.

Kiedy Senat udzieli prezydentowi rady i zgody (zatwierdzi wybór prezydenta na dane stanowisko), a ta osoba otrzyma pracę, Senat nie może się cofnąć i zmienić zdania. Nie może wycofać swojej rady i zgody, gdy dana osoba otrzyma pracę.

Jednak po udzieleniu przez Senat porady i zgody, prezydent może zmienić zdanie i zdecydować, że nie da posady osobie, którą nominował.

Nie jest jasne, czy prezydent może zwolnić osobę, która została zatrudniona za radą i zgodą Senatu. Kongres wielokrotnie ograniczał to uprawnienie. Na przykład, podczas Ery Rekonstrukcji, Prezydent Andrew Jackson chciał zwolnić ludzi, których zatwierdził Kongres. Kongres uchwalił prawo mówiące, że nie może tego robić, ale Jackson zignorował prawo. Później Kongres postawił go w stan oskarżenia, ale Senat go nie skazał.

Sprawa Sądu Najwyższego o nazwie Bowsher v. Synar (1986) zadecydowała, że Kongres może zwolnić osobę, którą zatwierdził. Kongres może to zrobić poprzez uchylenie ustawy, która dała Prezydentowi pozwolenie na mianowanie tej osoby.

Klauzula 3: Nominacje w związku z odwołaniem

Prezydent jest uprawniony do uzupełniania wszelkich wakatów, które mogą powstać w czasie przerwy w obradach Senatu, poprzez przyznawanie komisji, które wygasają z końcem następnej sesji.

Klauzula 3 dotyczy przerw w obradach Senatu (okresów, w których Senat nie obraduje). W przeszłości szybki transport nie był dostępny, a dotarcie do Waszyngtonu mogło zająć członkom Kongresu dużo czasu. Z tego powodu Kongres zbierał się zazwyczaj tylko podczas zaplanowanych "sesji", aby każdy miał czas na dotarcie na miejsce. Po zakończeniu zaplanowanych sesji Senat udawał się na przerwę i wszyscy senatorowie rozjeżdżali się do domów.

Podczas przerw w obradach Senatu Prezydent może mianować urzędników, którzy zastępują nieobecnych senatorów. Są to jednak osoby tymczasowe, a ich uprawnienia do działania w charakterze senatorów wygasają (kończą się) wraz z zakończeniem kolejnej sesji Senatu.

Prezydent Franklin Roosevelt jako głównodowodzący z dowódcami wojskowymi podczas II wojny światowej. (Od lewej do prawej: Generał Douglas MacArthur; Roosevelt; Admirał William D. Leahy; & Admirał Chester W. Nimitz)


Oryginalny traktat sojuszniczy z Francją. Kiedy Stany Zjednoczone chciały zakończyć ten traktat w 1798 roku, zdały sobie sprawę, że konstytucja nigdy nie mówiła, jak zakończyć traktat.

Sekcja 3: Obowiązki przewodniczącego

Będzie on od czasu do czasu informował Kongres o stanie Unii i zalecał Kongresowi środki, które uzna za konieczne i celowe; w nadzwyczajnych okolicznościach może zwołać obie Izby lub jedną z nich, a w razie braku zgody między nimi co do czasu odroczenia obrad, może je odroczyć na czas, jaki uzna za stosowny; będzie przyjmował ambasadorów i innych ministrów publicznych; będzie czuwał nad wiernym wykonywaniem ustaw i będzie mianował wszystkich urzędników Stanów Zjednoczonych.

Klauzula 1: Stan Unii

Klauzula 1 Sekcji 3 nazywana jest Klauzulą Stanu Unii. Mówi ona, że "od czasu do czasu" Prezydent musi przekazywać Kongresowi informacje na temat "Stanu Unii". ("Stan Unii" w zasadzie oznacza "Sytuację w Stanach Zjednoczonych").

Pierwotnie prezydenci co roku osobiście wygłaszali w Kongresie orędzia o stanie państwa. Thomas Jefferson uważał, że to za bardzo przypomina króla przemawiającego z tronu. Zamiast tego wysyłał Kongresowi pisemne orędzia, a urzędnicy (asystenci) odczytywali je. Inni prezydenci robili to samo przez ponad 100 lat, aż prezydent Woodrow Wilson powrócił do przemawiania przed Kongresem. Każdy prezydent od czasów Wilsona robi to do dziś^{[aktualizacja]}.

Celem orędzia o stanie państwa jest upewnienie się, że Prezydent dzieli się informacjami z Kongresem, jak również z całym krajem. Informacje te pomagają Kongresowi zdecydować, czy dzieje się coś, co wymaga uchwalenia prawa. Pozwala to również ludziom w kraju wiedzieć, co dzieje się w ich rządzie.

Klauzula 2: Wydawanie zaleceń dla Kongresu

Prezydent ma prawo zasugerować Kongresowi wszystko, co uważa za "konieczne [needed] i celowe [appropriate]". Nazywa się to Klauzulą Rekomendacyjną.

Klauzula Rekomendacyjna jest kolejną częścią systemu kontroli i równowagi w Konstytucji. Prezydent nie może po prostu zrobić wszystkiego, co uważa za stosowne; musi uzyskać zgodę Kongresu. Jeżeli Prezydent daje rekomendacje Kongresowi, Kongres może je zatwierdzić. Jeśli jednak Prezydent nie da Kongresowi żadnych sugestii, Kongres nie ma prawa go do tego zmusić.

Ponadto, po prostu pytając Kongres, Prezydent pokazuje, że szanuje ich jak równych sobie, a nie jest od nich potężniejszy czy ważniejszy, jak król. Jeden z uczonych wyjaśnia: "Klauzula Rekomendacyjna upoważnia Prezydenta do reprezentowania narodu przed Kongresem, poprzez rekomendowanie środków dla reformy rządu, dla ogólnego dobra lub dla naprawienia szkód [dla problemów do rozwiązania]. "^{str. 43}

Klauzula 3: Zwołanie Kongresu na sesję nadzwyczajną; odroczenie obrad Kongresu

Klauzula 3 daje Prezydentowi prawo do zwołania jednej lub obu Izb Kongresu "w nadzwyczajnych okolicznościach". Klauzula ta ma na celu umożliwienie rządowi szybkiego działania w przypadku pojawienia się poważnej sytuacji nadzwyczajnej, gdy Kongres nie obraduje. Jeżeli obie Izby Kongresu nie mogą dojść do porozumienia co do terminu odroczenia sesji nadzwyczajnej, Prezydent może odroczyć obie Izby, kiedy tylko uzna to za stosowne.

Prezydenci zwoływali sesje nadzwyczajne 27 razy w historii, aby uporać się z kryzysami, takimi jak wojny lub nagłe kryzysy gospodarcze. Ostatni raz miało to miejsce w 1948 roku, kiedy to prezydent Harry S. Truman zwołał sesję nadzwyczajną, aby spróbować przeforsować ustawy o prawach obywatelskich, ubezpieczeniach społecznych i opiece zdrowotnej.

Po upowszechnieniu się podróży samolotem w latach 50-tych XX wieku, Kongres zaczął obradować przez cały rok. Od tego czasu żaden prezydent nie musiał zwoływać sesji specjalnej.

Klauzula 4: Przyjmowanie zagranicznych przedstawicieli

Prezydent przyjmuje (wita i gości) wszystkich zagranicznych ambasadorów. Ta klauzula Konstytucji nazywana jest Klauzulą Przyjęcia.

Klauzula 5: Dbałość o wierne wykonywanie prawa

Prezydent musi "dbać o to, aby ustawy były wiernie wykonywane [stosowane i przestrzegane]". Ta klauzula w Konstytucji jest czasami nazywana Klauzulą Opieki, Klauzulą Wiernego Wykonywania lub Klauzulą Wiernego Wykonywania.

Klauzula ta daje prezydentowi władzę, ograniczenia i obowiązek, a wszystko to w tym samym czasie:^{s. 3–4}

• Daje mu to prawo do wykonywania ustaw w każdy sposób, który jest zgodny z prawem i Konstytucją.
• Daje mu to ograniczenie, że nie może ignorować prawa. Nie może odmówić egzekwowania prawa lub przestrzegania części Konstytucji.
• Daje mu to obowiązek wykonywania praw (nawet jeśli się z nimi nie zgadza). Daje mu również obowiązek upewnienia się, że reszta rządu (w tym rządy stanowe) również przestrzega prawa.

Sprawy rozpatrywane przez Sąd Najwyższy koncentrowały się na obowiązkach i ograniczeniach, jakie Klauzula Opieki nakłada na Prezydenta. Na przykład:

• Prezydent musi upewnić się, że wszyscy w Gałęzi Wykonawczej przestrzegają praw ustanowionych przez Kongres
• Prezydent nie może przestać egzekwować, zmieniać lub ignorować ustaw, które mu się nie podobają. Jest to niekonstytucyjne, ponieważ w zasadzie daje mu władzę nad tworzeniem prawa, a Konstytucja daje tę władzę tylko Kongresowi.
• Kiedy Kongres uchwala ustawę, która zatwierdza pieniądze na jakiś program, prezydent lub departamenty wykonawcze nie mogą odmówić wydania tych pieniędzy na ten program. Nie mogą wydać tych pieniędzy na nic innego, ponieważ byłoby to sprzeczne z prawem ustanowionym przez Kongres.

Klauzula 6: Prowizje funkcjonariuszy

Prezydent udziela pełnomocnictw "wszystkim urzędnikom Stanów Zjednoczonych". (Oznacza to, że daje tym oficerom władzę do wykonywania ich pracy.) Obejmuje to oficerów zarówno w wojsku, jak i w służbie zagranicznej (ludzi, którzy pracują dla rządu Stanów Zjednoczonych w innych krajach, takich jak ambasadorowie). Jednakże, Artykuł Pierwszy Konstytucji, Sekcja 8, daje każdemu stanowi prawo do mianowania oficerów w swoich milicjach.

Odtwarzanie mediów Nagranie z przemówienia Roosevelta o stanie państwa w 1944 r., w którym ogłosił on plan "ekonomicznej ustawy o prawach".

Sekcja 4: Impeachment

Prezydent, Wiceprezydent i wszyscy cywilni urzędnicy Stanów Zjednoczonych są usuwani z urzędu w wyniku oskarżenia i skazania za zdradę stanu, przekupstwo lub inne ciężkie przestępstwa i wykroczenia.

Konstytucja zezwala również na usunięcie z urzędu (zwolnienie) niektórych urzędników państwowych. Prezydent, wiceprezydent, sekretarze gabinetu i inni oficerowie wykonawczy, a także sędziowie mogą zostać postawieni w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów, a następnie osądzeni przez Senat.

Każdy, kto zostanie skazany w drodze impeachmentu, zostaje natychmiast zwolniony. Senat może również zdecydować o uniemożliwieniu takiej osobie sprawowania jakiegokolwiek urzędu federalnego w przyszłości. Są to jedyne kary, jakie może wymierzyć postępowanie w sprawie impeachmentu. Osoba ta może być jednak nadal sądzona w sądach za zarzuty cywilne i karne, i ukarana, jeśli zostanie uznana za winną.

Impeachment jest uprawnieniem, które posiada tylko Kongres. W sprawie Nixon przeciwko Stanom Zjednoczonym (1993) Sąd Najwyższy orzekł, że nawet on nie może zrewidować ani zmienić decyzji Senatu w procesie impeachmentu. Uprawnienia do impeachmentu dają Kongresowi możliwość upewnienia się, że żaden z urzędników wykonawczych ani sędziów nie jest skorumpowany.

"High crimes and misdemeanors"

Konstytucja mówi wyraźnie, że urzędnicy mogą zostać odsunięci od władzy za zdradę lub przekupstwo. Ale nie mówi dokładnie, co "High crimes and Misdemeanors" obejmuje, a czego nie obejmuje. "Wysokie przestępstwa" to wyrażenie ze starego prawa brytyjskiego, które oznacza przestępstwa popełnione przez ludzi posiadających władzę polityczną. Jednak w historii Wielkiej Brytanii "wysokie przestępstwa i wykroczenia" mogły obejmować wiele różnych rzeczy (nawet utratę statku przez jego niezawiązanie). Po napisaniu Konstytucji Alexander Hamilton wyjaśnił w The Federalist Papers, jakie przyczyny impeachmentu mieli na myśli założyciele: "przestępstwa, które [pochodzą] z nadużycia lub naruszenia jakiegoś publicznego zaufania. Powodują one] szkody wyrządzone bezpośrednio samemu społeczeństwu".

Kongres wyjaśnił znaczenie słowa "high crimes and misdemeanors" poprzez to, kogo i dlaczego zdecydował się oskarżyć. Od czasu ratyfikacji Konstytucji Izba Reprezentantów postawiła w stan oskarżenia 18 osób - głównie sędziów, ale także dwóch prezydentów. Wszyscy z wyjątkiem trzech z tych 18 osób zostali oskarżeni o przestępstwa inne niż zdrada stanu lub przekupstwo. Na przykład:

• Prezydent Andrew Johnson został postawiony w stan oskarżenia w 1868 roku za złamanie prawa federalnego (został uniewinniony przez Senat)
• Prezydent Bill Clinton został postawiony w stan oskarżenia w 1998 roku za krzywoprzysięstwo i utrudnianie pracy wymiaru sprawiedliwości (został uniewinniony)
• Sędziowie zostali w większości usunięci z urzędu za:
• niesprawiedliwość, brak bezstronności i wydawanie orzeczeń naruszających prawo
• Nadużywanie władzy
• Bycie skorumpowanym
• Uchylanie się od płacenia podatków i kłamanie na temat ilości posiadanych pieniędzy

Obraz procesu impeachmentu prezydenta Andrew Johnsona w 1868 r., któremu przewodniczy sędzia główny Salmon P. Chase.


Alexander Hamilton powiedział, że impeachment jest za "nadużycie lub naruszenie zaufania publicznego".