17. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Tekst

Senat Stanów Zjednoczonych składa się z dwóch senatorów z każdego Stanu, wybieranych przez jego ludność na sześć lat; każdy senator ma jeden głos. Elektorzy w każdym Stanie powinni posiadać kwalifikacje wymagane dla elektorów najliczniejszej gałęzi legislatury stanowej.

W razie powstania wakatów w reprezentacji któregokolwiek Stanu w Senacie, władza wykonawcza tego Stanu wyda zarządzenia wyborcze w celu obsadzenia tych wakatów: Z zastrzeżeniem, że Legislatywa każdego Stanu może upoważnić władzę wykonawczą tego Stanu do tymczasowego mianowania członków do czasu, gdy ludność wypełni wakujące miejsca w drodze wyborów, zgodnie z zarządzeniem Legislatury.

Niniejsza poprawka nie może być interpretowana w sposób wpływający na wybór lub kadencję senatora wybranego przed jej wejściem w życie jako części Konstytucji.

Tło

Kiedy Konstytucja została przyjęta w 1788 roku, senatorowie mieli być wybierani przez legislatury stanowe. Ta zasada obowiązywała przez 125 lat. Pod koniec XIX wieku stało się jasne, że z tą procedurą wiąże się wiele problemów. Poza długimi wakatami, które trwały miesiącami, a nawet latami, kontrolę nad stanowymi legislaturami przejęły machiny polityczne. Zepsuło to cały proces i Senat był postrzegany jako "klub milionerów", który służył prywatnym interesom, a nie ludziom. Począwszy od lat 90. XIX wieku Izba Reprezentantów przyjęła kilka rezolucji dotyczących poprawki do konstytucji, która proponowała, by senatorów wybierać w wyborach bezpośrednich. Senat odmówił nawet przeprowadzenia głosowania nad tymi propozycjami.

W tym momencie wiele stanów zmieniło swoją strategię. Artykuł piąty Konstytucji Stanów Zjednoczonych oferuje dwie metody wprowadzania poprawek do Konstytucji. Obok powszechnej metody głosowania dwóch trzecich głosów przez obie izby Kongresu, była jeszcze jedna metoda. Stanowił on, że jeśli dwie trzecie legislatur stanowych wystąpi o jedną z nich, Kongres musi zwołać konwencję konstytucyjną. Metoda ta nie była wcześniej stosowana. Kiedy okazało się, że dwie trzecie stanów chce zmiany, Kongres podjął działanie.

Joint resolution 39 została przyjęta przez Izbę Reprezentantów w 1911 roku, proponując poprawkę do konstytucji, aby bezpośrednio wybierać senatorów USA. Senat zaakceptował tę rezolucję, ale ponieważ zawierała ona zmianę, wróciła do Izby. Zmieniona wspólna rezolucja została wysłana do stanów w celu ratyfikacji rok później. Wymagane trzy czwarte stanów ratyfikowało poprawkę i Siedemnasta Poprawka stała się oficjalna 8 kwietnia 1913 roku.

Klauzule

Klauzula 1

Obywatele Stanów Zjednoczonych mają wybierać po dwóch senatorów z każdego stanu na sześć lat. Każdy senator będzie miał jeden głos w Senacie. Jest 100 senatorów i 100 głosów. "Elektorzy w każdym Stanie powinni posiadać kwalifikacje wymagane dla elektorów najliczniejszej gałęzi legislatury stanowej" oznacza, że każdy, kto może głosować w wyborach stanowych w swoim stanie, może również głosować na senatora. W archaicznym języku Konstytucji zostało to napisane w taki sposób, aby umożliwić stanom posiadanie różnych kwalifikacji osób uprawnionych do głosowania na ich senatora.

Klauzula 2

Klauzula o wakatach. Wcześniej, gdy pojawiały się wakaty, kilka legislatur stanowych nie było w stanie porozumieć się co do tego, kto ma je obsadzić. Przed wprowadzeniem Siedemnastej Poprawki wakaty mogły trwać miesiącami, a w niektórych przypadkach nawet latami. Zgodnie z Siedemnastą Poprawką, jeśli senator umiera lub musi opuścić stanowisko, gubernator jego stanu może mianować tymczasowego senatora do czasu przeprowadzenia specjalnych wyborów.

Klauzula 3

Jest to prosty dodatek mający na celu zapobieżenie sytuacji, w której uchwalenie Siedemnastej Poprawki przerwałoby wybory lub kadencję senatora wybranego przed uchwaleniem tej poprawki. Wybory do Senatu Stanów Zjednoczonych w 1914 roku były pierwszymi ogólnokrajowymi powszechnymi wyborami senatorów.