Bracia Karamazow

Podsumowanie

Księga I: Historia rodziny

Kiedy był młody, Fiodor Pawłowicz Karamazow był wulgarnym i ekscentrycznym mężczyzną, który za bardzo lubił pieniądze i kobiety. Od swojej pierwszej żony, Adelajdy, miał jednego syna, Dmitrija Karamazowa. Od drugiej żony, Zofii, miał Iwana i Aljoszę Karamazow. Karamazow nie troszczy się o swoich synów, a wszyscy oni są wychowywani przez przyjaciół i krewnych. Dmitrij, który jest żołnierzem, wraca w wieku dwudziestu ośmiu lat, aby odebrać spadek, który zostawiła mu jego matka. Karamazow chce ten spadek dla siebie, a oni się wściekają i walczą ze sobą. Zimny, sprytny Iwan jest wezwany do zaprzestania walki, a delikatny, miły Alosza, który również mieszka w mieście, przychodzi mu z pomocą. Alosza studiuje w klasztorze u Starszego Zosimy. Dmitrij i Fiodor zgadzają się, że może Starszy Zosima pomoże im powstrzymać walkę, a Aljoszha, choć martwi się o spotkanie, mówi, że je zorganizuje.

Księga II: Niefortunne zgromadzenie

Fiodor Karamazow jest wulgarny, sarkastyczny i wyśmiewający się na spotkaniu, stara się rozgniewać wszystkich i sprawić, że poczują się nieswojo z jego rozmową i opowieściami. Alyosha jest bardzo smutny i zakłopotany. Starszy Zosima jest jednak spokojny, uprzejmy, a nawet miły dla niego nawet wtedy, gdy Karamazow szydzi z niego (żartuje), mówiąc mu, żeby był szczery wobec siebie.

Dmitry przybywa późno, a spotkanie wkrótce staje się wielką walką między ojcem i synem. Są na siebie źli nie tylko z powodu pieniędzy: oboje są zakochani w Gruszence, pięknej kobiecie mieszkającej w mieście. Kiedy walczą, Starszy Zosima nagle kłania się Dmitry'emu, mówiąc: "Wybaczcie mi!". Dmitrij jest bardzo zszokowany, a później Zosima wyjaśnia Aljoszasie, że wie, iż Dmitrij będzie bardzo cierpiał. W środku walki starszy wychodzi również na zewnątrz, aby dać radę wielu ludziom, w tym pani Khokhlakov, której kaleka córka, Lise, nadal śmieje się z niezręcznej Aloszy. Pociesza on również kobietę, której trzyletni syn zmarł. To chyba echo smutku Dostojewskiego z powodu jego zmarłego syna.

Księga III: Sensualiści

Cztery lata temu, Fiodor Karamazow został ojcem czwartego syna, Smerdyakowa. Matka Smerdyakova była niedorozwiniętą i niemą (nie mogącą mówić) kobietą zwaną "Śmierdzącą Lizawetą". Lizaweta zmarła, gdy urodziła Smerdyakowa, a on został sługą Karamazowa. Smerdyakow dorasta do dziwnej i wrednej osobowości, ma epilepsję. Chociaż Karamazow zawsze traktuje go jak sługę, to jednak nie jest głupi. Lubi rozmawiać o filozofii z Ivanem i wkrótce zgadza się z wieloma jego pomysłami, szczególnie z tym, że dusza nie żyje wiecznie, a więc nie ma dobra ani zła.

Dmitrij wyjaśnia Aljoszasie, że kiedy był żołnierzem, był zły, że piękna Katerina nadal go ignorowała i próbował ją uwieść, mówiąc, że da jej 4,500 rubli, których jej ojciec potrzebował, aby spłacić swój dług, gdyby przyszła do jego domu. Kiedy jej ojciec próbuje się zabić z powodu długu, przychodzi do domu Dmitry'ego w nocy, tak jak jej kazał. Jest jednak tak zdumiony i oburzony jej poświęceniem, że po prostu daje jej pieniądze, nie próbując jej uwieść. Zszokowana, Katerina klęka i kłania mu się, "jak zwykła Rosjanka", i ucieka. Później, kiedy krewny dał jej dużo pieniędzy, zaproponowała, że wyjdzie za Dmitrija, a oni się zaręczyli. Ale kiedy przyjechali do miasta Karamazowa, on zakochał się w Gruszence, a nawet ukradł Katerinie 3000 rubli na dzikie przyjęcie z Gruszenką. Prosi Aljoszę, aby powiedział Katerinie, że nie może być już z nią zaręczony, a także prosi Aljoszę, aby dostał 3000 rubli od swojego ojca, aby mógł spłacić Katerinę. Aljoszka niestety zgadza się z tym. Idzie do domu swojego ojca, gdzie kłóci się o Boga z Iwanem. W połowie ich kłótni, Dmitrij nagle wbiega i "...całe piekło jakby się rozpętało..." Bije swojego ojca i grozi, że go kiedyś zabije. Alosza pomaga skrzywdzonemu ojcu i idzie odwiedzić Katerinę w domu pani Chokalov.

Kiedy tam idzie, jest zszokowany, że Grushenka też tam jest. Gruszenka właśnie obiecała Katerinie, że nie wyjdzie za mąż za Dmitrija, a poślubi kochanka, którego miała dawno temu. Katerina jest tak szczęśliwa, że krzyczy, że Gruszenka jest "...drogim aniołem," i że "przywróciła mnie do życia i uczyniła mnie szczęśliwym." Katerina całuje nawet ręce i usta Gruszenki i "...zachowuje się tak, jakby była zakochana w Gruszence". Ale Gruszenka nagle obraża Katerinę, mówiąc, że może jednak zostać z Dmitrym. "...przed chwilą pomyślałem sobie: "A co, jeśli znowu mu się spodobam, ta Mitya, bo raz mu się spodobałem i trwało to prawie całą godzinę? Może nawet teraz pójdę i powiem mu, żeby przyszedł i został ze mną"... Tak bardzo się zmieniam". Ona też złośliwie mówi o wizycie Kateriny u Dmitry'ego w nocy, płacząc, "...odwiedzając panów po zmroku, by spróbować sprzedać (sprzedać) swoje wdzięki za pieniądze? Wiem o tym wszystko." To sprawia, że Katerina tak się wścieka, że wpada w histerię. Kiedy Alyosha wychodzi z domu, pokojówka daje mu list od Lise. Lise pisze, że go kocha i chce się z nim ożenić. Alosza śmieje się "cicho i słodko", gdy czyta list, i modli się za wszystkich smutnych ludzi, których kocha, idzie spać spokojnie.

Księga IV: Męka

Zosima, wiedząc, że wkrótce umrze, rozmawia z mnichami i z Aljoszą o wierze, miłości i dobroci. Mówi również, że ludzie nie powinni być osądzani, i "...przede wszystkim, pamiętajcie - nie bądźcie dumni!" Mówi też: "Nie nienawiść... Nigdy nie przestawaj tłumaczyć ludziom Ewangelii... Nie bądź chciwy (chciwy)... Nie zbieraj... Miej wiarę i broń jej sztandaru". Podnieś go, podnieś wysoko."

Alyosha idzie odwiedzić dom pani Khokhlakov, aby zobaczyć Katerinę. Po drodze widzi grupę chłopców rzucających kamieniami w innego małego chłopca, który z dumą i zaciekle walczy. Kiedy chłopiec ucieka, Alosza próbuje z nim rozmawiać, ale chłopiec uderza go skałą i gryzie w palec. Alosza jest zaniepokojony i smutny.

Jest zaskoczony widząc Ivana z Kateriną, i zdaje sobie sprawę, że bardzo się kochają. Próbuje sprawić, by byli szczerzy wobec siebie i zdawali sobie sprawę z własnych uczuć, ale są na to zbyt dumni. Ivan pogardliwie myśli, że jego miłość nie jest ważna i że Katerina potrzebuje Dmitry'ego w swoim życiu, nie jego. Katerina, która została bardzo zraniona z powodu Dmitry'ego, myśli, że nigdy nie może być szczęśliwa i wszyscy będą ją zdradzać w końcu, więc ona dumnie próbuje poświęcić się dla innych ludzi. Ivan wychodzi.

Katerina mówi Alyosha, że Dmitry pobił i upokorzył człowieka o imieniu kapitan Snegriev na oczach jego młodego syna, a ona poprosiła go, aby "bardzo taktownie, bardzo delikatnie, jak ty i tylko ty możecie... spróbować dać mu te dwieście rubli". Alyosha się zgadza. Idzie do domu kapitana Snegriewa i dowiaduje się, że cierpi nawet więcej niż oni wiedzieli: był bardzo biedny, jego dzieci były chore, a jego żona oszalała; a gniewne upokorzenie Dmitrija odebrało mu również honor. Zdaje sobie również sprawę, że Iljusza, jego syn, był tym chłopcem, który ugryzł go w palec ze złością, a teraz wie, że Iljusza zrobił to, ponieważ był bratem Dymitra: a ponieważ kamień uderzył Iljuszę w klatkę piersiową, bardzo zachorował. Aljoszha próbuje dać 200 rubli kapitanowi Snegrievowi. Na początku jest zachwycony, ale jest zbyt dumny, aby je wziąć, a zrzucając pieniądze, ucieka z płaczem.

Księga V: Pro i Contra

Alosza je lunch z bratem Iwanem w restauracji, a Iwan tłumaczy mu, dlaczego nie może uwierzyć w Boga: "Słuchajcie: jeśli wszyscy muszą cierpieć, aby kupić sobie wieczną harmonię ze swoim cierpieniem, módlcie się, powiedzcie mi, co mają z tym wspólnego dzieci? To całkiem niezrozumiałe, dlaczego mają cierpieć i dlaczego mają kupować harmonię ze swoim cierpieniem". Mówi, że kochanie Boga byłoby jak torturowany człowiek kochający swojego oprawcę. Alosza przypomina Iwana o Chrystusie, a Iwan, w słynnym rozdziale książki, mówi o poemacie prozą, który stworzył, zwanym Wielkim Inkwizytorem.

Wielka Inkwizytorka to historia o tym, jak w XVI wieku Jezus przybywa do miasta w Hiszpanii. Zaczyna leczyć chorych ludzi, ale bardzo potężny kardynał wsadza go do więzienia. W nocy kardynał mówi do Jezusa, że wolna wola dla ludzi jest zła i niemożliwa. "Przeceniłeś ich... Człowiek jest słaby i nikczemny." Mówi, że odrzucenie przez Jezusa trzech pokus szatana było złe. Mówi, że ludzie z wolną wolą są zazwyczaj zbyt słabi, aby mieć silną wiarę, a większość ludzi będzie potępiona na zawsze. Z tego powodu, jak mówi, Kościół stara się dać ludziom bezpieczeństwo, a nie wolność. Swoje przemówienie kończy gniewnie mówiąc: "...jeśli ktokolwiek kiedykolwiek zasłużył na nasz ogień, to Ty, a ja każę Cię jutro spalić". Dixi!" Czeka, aż jego więzień coś powie. Ale nagle, po cichu, Jezus idzie do staruszka i "całuje go delikatnie w swoje stare, bezkrwawe usta". I to jest Jego jedyna odpowiedź." Wielki Inkwizytor, zszokowany, wypuszcza Jezusa i mówi, że nie wolno mu nigdy wracać. Jezus wychodzi. Kiedy Aljoszha pyta: "A co ze staruszkiem?" Iwan odpowiada, "Pocałunek świeci w jego sercu... Ale staruszek trzyma się swojego starego pomysłu."

Kiedy Iwan kończy swoją opowieść, mówi, "...wszystko jest dozwolone, ale czy wtedy ty też odwrócisz się ode mnie plecami?" Ale Alosza idzie do niego i całuje go delikatnie w usta. Iwan jest wzruszony i mówi, że Aljoszha wzięła to z jego wiersza. Iwan wychodzi, a Aljoszha wraca do Zosimy, która umiera.

Księga VI: Rosyjski mnich

Aljoszha słyszy ostatnią lekcję Zosimy o miłości i przebaczeniu dla wszystkich, mówiąc, że ludzie nie powinni osądzać siebie nawzajem, ale mieć zaufanie do Boga. Mówi, że Aljoszha przypomina mu swojego starszego brata, który zmarł, gdy był młody. Kiedy Starszy Zosima był młody, był dzikim i bezbożnym człowiekiem w wojsku. Wyzwał innego mężczyznę na pojedynek z powodu dziewczyny. Przed pojedynkiem zmieniło się jednak jego serce, a po tym, jak ten drugi człowiek strzelił do niego, nie strzelił do drugiej osoby. Opuścił armię i wkrótce potem wstąpił do klasztoru. Mówi o tym, jak bardzo kocha Biblię i jak wszyscy ludzie powinni się kochać. Kiedy kończy swoje przemówienie, nagle schodzi na podłogę, otwiera ramiona, jakby obejmował (przytulał) świat, "modląc się i całując ziemię - tak jak nauczył innych, aby spokojnie i radośnie oddać duszę Bogu". Ostatnia lekcja Zosimy bardzo różni się od argumentów Iwana, a opowieść o winnym, który żałował (przepraszał), staje się wolny, a przebaczenie jest niemalże odwrotne do historii Wielkiego Inkwizytora, gdzie niewinny człowiek zostaje wsadzony do więzienia i osądzony. Zosima umiera szczęśliwy, a jego akt końcowy jest symbolem wszystkiego, czego nauczał w swoim życiu.

Księga VII: Aljosza

Większość ludzi uważa, że ponieważ Zosima był tak święty, jego ciało nie rozpadnie się, a zdarzy się jakiś cud. To szokuje wszystkich, gdy ciało Zosimy zaczyna mieć przykry zapach i gnić bardzo szybko po jego śmierci. Jego wrogowie niegrzecznie mówią, że oznacza to, iż Zosima nie był świętym, ale złym człowiekiem w przebraniu: na przykład, surowy ojciec Ferapont szaleńczo próbuje sprawić, by demony wyszły z pokoju Zosimy. Alyosha jest bardzo, bardzo zszokowany i czuje się nawet zły, że Bóg mógł pozwolić, aby taki mądry, święty i dobry człowiek jak Zosima był tak upokorzony. Czuje się wątpliwy i smutny, i bez zastanowienia mówi tak, gdy Rakitin każe mu odwiedzić Gruszenkę. Zarówno Rakitin, jak i Gruszenka chcieli, aby Alosza był "grzeszny" jak oni. Ale zamiast jego czystości stawać się zbezczeszczonym (brudnym), Alosza i Gruszenka stają się pocieszeni przez siebie nawzajem. Stają się przyjaciółmi: Gruszenka sprawia, że Aljoszenka znów ma wiarę i nadzieję po śmierci Zosimy, a Aljoszenka pomaga zdezorientowanemu Gruszenkowi duchowo. Tej nocy widzi Zosimę we śnie, a Zosima mówi mu, że zrobił dobry uczynek dla Gruszenki. Budzi się na stojąco, wychodzi na zewnątrz, przewraca się i całuje ziemię, jak gdyby Zosima umarł: "Nie wiedział, dlaczego przytula się do ziemi, dlaczego nie mógł jej pocałować wystarczająco, dlaczego tęsknił (chciał) za tym wszystkim... Całował ją raz po raz, szlochając (robiąc mokrą) łzami, przysięgając (obiecując), że będzie ją kochał zawsze, zawsze... Był słabym młodzieńcem, kiedy upadł na ziemię, i podniósł się jako silny i zdeterminowany wojownik. Wiedział o tym... I nigdy, nigdy potem (po tym) Alosza nie zapomni tego momentu."

Księga VIII: Mitya

Dmitry dziko próbuje wszystkiego, aby spróbować zapłacić Katerinie pieniądze, które jej ukradł. Nikt nie pożyczy mu tych pieniędzy, a on nie ma nic do sprzedania. W końcu trafia do domu Gruszenki, a gdy okazuje się, że jej tam nie ma, spieszy się do domu ojca. Tam zostaje złapany przez Grzegorza, starego sługę, i panikuje, uderza w Grzegorza i zostawia go krwawego i nieprzytomnego. Wraca do domu Gruszenki i jest zszokowany, gdy słyszy, że Gruszenka wróciła do swojego starego kochanka. Postanawia, że musi się zabić, ale chce zobaczyć Gruszenkę ostatni raz, zanim to zrobi. Kiedy jednak idzie do Gruszenki, jej "prawdziwy kochanek" jest właściwie głupim, starym i brzydkim Polakiem, który oszukuje na kartach. Kiedy Gruszenka widzi go oszukującego i słyszy grube i wredne rzeczy, które mówi, zdaje sobie sprawę, że tak naprawdę kocha Dymitra, a nie Polaka. Kiedy on ją obraża, Dmitrij zamyka go w pokoju. Rozpoczynają dziką imprezę z owocami i winem, które kupił z tysiącami rubli, które tajemniczo i nagle dostał, a on i Gruszenka razem planują swoją przyszłość. Dmitrij wciąż martwi się o to, by spłacić Katerinę, a on obawia się, że Gregory może umrzeć. Nagle, niektórzy oficerowie spieszą się i aresztują go. Fiodor Karamazow został zamordowany, a oni myślą, że Dmitry to zrobił.

Księga IX: Dochodzenie wstępne

Policja przesłuchuje Dmitry'ego i jest wobec niego bardzo podejrzliwa, ponieważ nagle dostał tyle pieniędzy, a wszyscy mówią, że miał krew na rękach, jak tylko wyszedł z domu swojego ojca. Mówią, że musi stanąć przed sądem. Dmitrij mówi, że pieniądze, które dostał w ten sposób: gdy ukradł Katerinie pieniądze, wydał tylko połowę, a resztę zaszył potajemnie w małym worku, a gdy usłyszał, że Gruszenka uciekł z Polakiem, postanowił wydać resztę na dziką imprezę, zanim się zabił, jednak nikt mu nie wierzy, a on zostaje wsadzony do więzienia.

Księga X: Chłopcy

Tymczasem Aljoszha zaprzyjaźnił się z uczniami, którzy rzucali kamieniami w Aljuszę i zaprzyjaźnia się z nimi ponownie. Aljoszha pomaga rodzinie Iljuszy, a wszyscy chłopcy bardzo go kochają. Zaprzyjaźnia się z Kolją, chłopcem około dwóch lat starszym od Iljuszy, który jest dumny i "ogromnie lubiany" przez młodszych chłopców. Kolja jest pod wielkim wrażeniem Aljoszy i mówi: "...jest tylko jedna osoba na świecie, która może powiedzieć Koli Krasotkinowi, co ma robić", co znaczy Aljosza, on nawet płacze: "Och, Karamazow, staniemy się bardzo bliskimi przyjaciółmi". I czy mam ci powiedzieć, co mi się w tobie najbardziej podoba? Chodzi o to, że traktujesz mnie jak równego sobie. Ale my nie jesteśmy równi - ty jesteś zdecydowanie moim przełożonym (lepszym ode mnie)! "Kolja jest bardzo sprytny i wie o tym, ale kiedy rozmawia z Aljoszem o tym, co myśli o życiu, Aljoszha szybko widzi, że jego "filozofia" to tylko mnóstwo pomieszanych ze sobą pomysłów z Rakitina; jednak Aljoszha z szacunkiem słucha go i mówi mu jasno, co myśli o życiu. Przychodzi lekarz, którego przysłała Katerina i mówi, że Iljusza umrze, a Kolja w końcu zaczyna głośno krzyczeć na widok swojego chorego, nieszczęśliwego przyjaciela.

Księga XI: Ivan

Alyosha odwiedza Gruszenkę, która zmieniła się duchowo. Mimo, że nadal jest ognista i dumna, jest w niej nowa delikatność. Odwiedza też Lise, która stała się niezwykle histeryczna. Ona mówi, że nie chce się z nim żenić, a często bez powodu się śmieje i płacze. Mówi, że nienawidzi świata i chce umrzeć. Kiedy wychodzi, ona trzaska drzwiami na palec i szepcze: "Jestem nikczemną, podłą, nikczemną (złą), nikczemną istotą." Alosza spotyka się z Ivanem, i mówi Ivanowi, że wie, że Ivan myśli, że jest zamieszany w zabójstwo swojego ojca, i mówi: "To nie ty zabiłeś ojca... to nie ty, nie ty! Bóg zesłał mnie, żebym ci to powiedział." Zaskoczony i zmartwiony, Ivan spieszy się gniewnie.

Iwan odwiedził Smerdyakowa, który ciągle powtarza, że wie, iż Iwan potajemnie chciał, aby Fiodor Pawłowicz Karamazow umarł. Czując się zmartwiony i winny, idzie odwiedzić Katerinę, która pokazuje mu list napisany przez Dmitrija, kiedy był pijany, grożąc, że zabije jego ojca i dostanie 3000 rubli. Iwan decyduje, że Dmitrij zabił swojego ojca, dopóki nie odwiedzi ponownie Smerdyakowa - a Smerdyakow otwarcie przyznaje, że zabił Fiodora Pawłowicza. Smerdyakov mówi też, że mógł to zrobić dzięki pomysłom Ivana, że "wszystko było dozwolone". Ivan jest przerażony i tak winny, że widzi diabła, który ciągle się z nim drażni, a w końcu szaleje w dniu, w którym Smerdyakov się powiesił.

Księga XII: Pomyłka sądowa

Następnego dnia w sądzie rozpoczął się proces Dmitrija Karamazowa. Katerina opowiada o tym, jak Dmitrij pomagał jej ojcu i dawał jej pieniądze, nie mówiąc o nim nic złego. Sprytny prawnik, Fetyukovich, sprawia, że wszyscy świadkowie, którzy uważają Dmitry'ego za winnego, wyglądają głupio. Sprawa Dmitry'ego wydaje się iść dobrze, dopóki Iwan nie przyjdzie i nie powie, że zamordował swojego ojca, co sprawia, że wszyscy są zdezorientowani. Wtedy Katerina, przerażona, podskakuje i krzyczy, że Iwan jest niewinny, i pokazuje wszystkim list, który Dmitry do niej napisał, robiąc coś zupełnie przeciwnego niż jej pierwsze zeznanie. Zaraz po tym czuje się tak winna i smutna za "zdradę" Dmitry'ego, że wpada w histerię. Prokurator, Ippolit Kirrillovich, mówi, że Dmitrij jest winny, a nie szalony, i że popełnił najgorszy grzech - syna zabijającego własnego ojca. Z drugiej strony, adwokat Fetyukovich mówi, że nie ma prawdziwego dowodu na to, że Dmitrij jest winny, a Fiodor Pawłowicz Karamazow nigdy nie był prawdziwym ojcem Dmitrija; mówi też, że jedynym sposobem, aby Dmitrij mógł rozpocząć nowe życie, jest uwolnienie go. Prawie każdy myśli, że Dmitrij jest niewinny, współczuje mu i myśli, że zostanie uwolniony. Ława przysięgłych mówi jednak, że jest winny, a on zostaje wsadzony do więzienia, by czekać na jego wygnanie na Syberię.

Epilog

Po procesie Katerina zabiera Ivana do domu i opiekuje się nim. Alosza prosi ją o spotkanie z Dmitrijem, który zdecydował się uciec, a ona się na to zgadza. Idzie zobaczyć się z Dmitrym, a oni sobie wybaczają. Gruszenka nagle wchodzi i jest zszokowana, że widzi Katerinę. Katerina prosi j± o wybaczenie, ale Gruszenka gniewnie mówi nie. Katerina spieszy się, a Aljoszea, który wszystko widział, idzie na pogrzeb Aljushy - on umarł. Tam mówi do chłopców o miłości i przebaczeniu, prosząc ich, aby zawsze pamiętali o tym dniu, a książka kończy się, miejmy nadzieję, krzykiem chłopców: "Trzy wiwaty dla Karamazowa!".

Główni bohaterowie

Aleksiej (Aljoszaja) Fiodorowicz Karamazow

Główny artykuł, patrz Alyosha Karamazov.

Też dzwoniłam: Aljoszka, Aljoszenka, Aljoszenka, Alksejczik, Lojsza, Ljoszenka

Dostojewski nazywa go "bohaterem" braci Karamazow. Na początku książki Dostojewski opisuje go:

Czytelnik może sobie wyobrazić, że mój młody człowiek był chorowity, wywyższony, niewymiarowy (mały), szczupły (chudy), blady i konsumpcyjny marzyciel. Było wręcz przeciwnie: Alyosha był wtedy obrazem zdrowia, solidny (silny), czerwono-czarny, z czystymi oczami dziewiętnastolatek. Był też bardzo przystojny i szczupły, ponadprzeciętnego wzrostu, z ciemnobrązowymi włosami, regularną, choć dość długą twarzą i błyszczącymi ciemno-szarymi szeroko osadzonymi oczami, co dawało przemyślany i spokojny (spokojny) wygląd.

-Dostoevsky, od braci Karamazov, Księga I, rozdział piąty, s. 32

Jest on wyjątkowy z powodu jego bardzo głębokiej wiary w Boga, jego bezinteresowności, i jego miłość do wszystkich ludzi. Odmawia (nie) osądzania ludzi i często jest bardzo wrażliwy na uczucia innych ludzi. Jest łagodny, skromny (nie dumny) i bardzo uprzejmy, ale nigdy nie głupi ani naiwny, i z tego powodu prawie wszyscy go lubią i ufają mu. "Dar sprawiania, by ludzie go kochali, był w nim nieodłączny; bezpośrednio i bez wysiłku zyskiwał ludzkie uczucia; był częścią jego natury". Dmitrij nazywa go "cherubinem"; Fiodor Pawłowicz Karamazow "...przyszedł pokochać syna głęboko i szczerze; w rzeczywistości, jego uczucia do Aljoszy były takie, jak człowiek taki jak on nigdy nie mógł się spodziewać dla nikogo". Mówi do Aljoszy, "...tylko z tobą czuję się w pewnych momentach jak przyzwoity człowiek...", i że Aljosza jest jego "jedynym prawdziwym synem...jedynym, którego się nie boję." Iwan mówi, że lubi Aljoszahę, ponieważ ma silne przekonania i jest jedną z jedynych osób, z którymi naprawdę szczerze rozmawia. Podczas gdy Iwan jest przerażony cierpieniami dzieci i mówi, że jest to jeden z powodów, dla których nie może wierzyć w Boga, Aljoszha aktywnie pomaga i kocha dzieci, jak Kolia i Iljusza. On jest prawie symbolem miłości i przebaczenia, reprezentuje duchową część ludzkości. Wpływa na chłopców i uczy ich tego, czego nauczyła go Zosima.

Dmitrij (Mitia) Fiodorowicz Karamazow

Też dzwoniłam: Dmitri, Mitka, Mitenka, Mitri Fiodorowicz

Opisuje się go jako "niesfornego chłopca i młodego człowieka... nieodpowiedzialnego (nie odpowiedzialnego), gwałtownego, namiętnego (z silnymi emocjami), niesfornego, niecierpliwego...". Ma dobre serce Aljoszy, ale zmysłowość jego ojca. Zazwyczaj jest kontrolowany przez swoje silne emocje, jak wtedy, gdy szaleje za Gruszenką, nawet po zaręczynach z Kateriną, a nawet szczerze ją kochał. Jest symbolem człowieka i jego walki między dobrem a złem (złem), a zwłaszcza cielesną częścią ludzkości. Prokurator w książce mówi: "...Dmitrij Karamazow reprezentuje Rosję bezpośrednio, jak to jest dzisiaj...ona jest cała, nasza stara matka Rosja, możemy ją powąchać! Oh, tak jak on, jesteśmy takimi... szczerymi ludźmi; jesteśmy niesamowitą mieszanką dobra i zła; kochamy oświecenie i Schillera, ale kochamy też wściekać się i szturmować w tawernach i wyrwać brody naszym pijanym towarzyszom." W końcu staje się on lepszym i silniejszym człowiekiem, a to pokazuje wiarę pisarza w nadzieję dla ludzkości.

Iwan (Wania) Fiodorowicz Karamazow

Też dzwoniłam: Vanka, Vanechka

Brat Aljoshy tej samej matki, Sofii, Iwana, jest chyba jedną z najbardziej skomplikowanych postaci w tej historii. Jest niezwykle sprytnym uczniem (prawdopodobnie reprezentuje w powieści intelektualną część ludzkości), jest dumny i pełen wątpliwości. Dmitrij nazywa go "milczącym jak grób". Nie może wierzyć w Boga, albo uważa, że jeśli Bóg jest prawdziwy, to musi być bardzo złym Bogiem, który nie dba o człowieka. Mówi, że "wszystko jest możliwe" - nie ma "dobrego" ani "złego". Jest jednak zniesmaczony życiem swojego ojca, co logicznie rzecz biorąc jest słuszne według jego przekonań. Jest zbyt dumny, by podążać za własnym szczęściem, działając na własną miłość do Kateriny. Jego ostatnie szaleństwo pokazuje odrzucenie przez powieść jego przekonań. Smutny problem z Ivanem polega na tym, że "jego głowa nie jest w harmonii z sercem": swoimi uczuciami kocha świat Boży, choć swoim rozumem nie może go zaakceptować. Iwan ma zarówno silne poczucie sprawiedliwości, jak Aljosza, i jest nieszczęśliwy z powodu cierpienia dzieci; ale w przeciwieństwie do Aljoszy, która aktywnie przyjaźni się z dziećmi i pomaga im, Iwan nic z tym nie robi. Nie jest jasne, co się z nim stanie: ale powieść kończy się tak wesoło, że sugeruje, iż prawdopodobnie znajdzie jakiś sposób na duchowe odkupienie.

Inne postacie

• Fiodor Pawłowicz Karamazow

Ojciec Dmitrija, Iwana, Aljoshy i prawdopodobnie Smerdyakowa. Lubieżny, wulgarny, kłamliwy, szorstki, nie dbając o to, kogo krzywdzi, jest niezwykle samolubny i dba tylko o własne pragnienia. Bardziej boi się Iwana niż Dmitrija, ale lubi Aljoszę, mimo że lubi go drażnić i straszyć. Nie obchodzą go ani jego synowie, ani jego żony. Joyce Carol Oates opisuje go jako "...pewną perwersyjną (dziwną) mieszankę (mieszankę) zdegradowanych i duchowych, genialną komiksową kreację, która nie może usiąść do picia nie kwestionując sensu życia." Jednakże, wraz z jego pożądliwością, jest w nim zaskakująca prostota:

"Ogólnie rzecz biorąc, ludzie, nawet źli, są o wiele bardziej naiwni i prostoduszni, niż przypuszczamy (myślę). I my sami też jesteśmy."

• Agrafena (Gruszenka) Aleksandrowna Swietłowa

Też dzwoniłam: Grusha, Grushka

Zdradzona, gdy była młoda przez kochanka, przyjeżdża do miasta i sprawia, że prawie wszyscy mężczyźni w mieście się w niej zakochują. Dmitrij i Fiodor Karamazow oboje ją kochają i nienawidzą się z jej powodu. W książce jest napisane, że "...uczciwie, trzeba przyznać, że była bardzo, bardzo piękna i jej piękno było tym typowym rosyjskim pięknem, które inspiruje (tworzy) pasję u tak wielu mężczyzn... Miała dwadzieścia dwa lata i wyglądała dokładnie na swój wiek". Jest bardzo sprytna, na przykład. Bardzo dobrze oszczędza pieniądze, jest dumna i w zasadzie dużo czystsza, niż większość ludzi sądzi. Lubi torturować Dmitry'ego i jego ojca dla zabawy, śmiać się z nich i mieć zemstę za krzywdę, którą otrzymała od swojego pierwszego kochanka; potrafi też być dość okrutna, jak wtedy, gdy okłamywała Katerinę, raniąc ją i obrażając. Jednak ukryta w niej łagodność, szczerość i uprzejmość otwiera się i zaczyna wzrastać, gdy zaprzyjaźnia się z Aljoszahą. Alosza powiedział: "Oczekiwałem, że znajdę złą duszę... Ale zamiast tego znalazłem prawdziwą siostrę, skarb, kochającą duszę..."

• Paweł Fiodorowicz Smerdyakow

Cicho, podstępnie. Smerdyakow jest synem idiotki o imieniu "Śmierdząca Lizaweta", stąd jego imię. Został wychowany przez służbę, Martę i Grzegorza, a później został kucharzem Fiodora Karamazowa. Ma epilepsję i jest bardzo wredny, czasem otwarcie pokazuje swoje zło, a czasem udaje bardzo pokornego i bojaźliwego. Czasami gra na gitarze Marii, córce gospodyni. Ma wielki szacunek dla Iwana, a przekonania Iwana silnie wpływają na jego zabójstwo pana Karamazowa. On jest "cieniem" Iwana i wprowadza w czyn wszystkie jego sekretne myśli i życzenia. Zawiesza się później.

Smerdyakow jest czasem prawie "sobowtórem" Iwana; kiedy Aljoszaja pyta go grzecznie, czy wie, gdzie jest Dmitrij, odpowiada zimno: "To nie jest tak, jakbym był jego opiekunem" (s. 269). Kilka stron później Iwan mówi: "'Zawsze się na tym opierasz! Co ja mam z tym zrobić? Czy jestem opiekunem mojego brata Dmitri'ego?" (s. 275) Później, kiedy Fiodor Pawłowicz po pijanemu mówi o tym, jak sprawił, że matka Aljoszy, Sofia, stała się nieszczęśliwa, obrażając jej Boga, Iwan z gniewem przypomina mu, że Sofia też była jego matką. Fiodor krzyczy z zaskoczenia:

"Twoja matka?"... Co masz na myśli? O jakiej matce mówisz? Czy ona była?...Dlaczego, do cholery! Oczywiście, że była też twoja!...Przepraszam, dlaczego, myślałem, że Ivan...On, on, on!" On przestał. Szeroki (szeroki), pijany, na wpół bezsensowny uśmiech zasłaniał mu twarz. (p. 164)

Możliwe, że myślał, że Iwan był synem Lizawety - może nawet pomylił Iwana z samym Smerdyakowem.

• Katerina (Katia) Iwanowna Werchowstiew

Też dzwoniłam: Katka, Katenka

Niezwykle dumna, piękna i wrażliwa młoda kobieta, która jest narzeczoną Dmitrija. Ma bladą owalną twarz, błyszczące czarne oczy i jest bardzo wysoka - nawet wyższa od Gruszenki. Stara się udawać męczennicę i będąc bardzo lojalną i cierpiącą, chce, aby wszyscy widzieli zło ludzi wokół niej. Kocha Iwana, ale nie przyznaje się do tego, nawet sobie samym, aż do końca powieści.

• Zosima (Zossima, Zimovy)

Miły, kochający, "raczej wesoły" i mądry starszy, który jest mentorem i nauczycielem Aljoshy przed śmiercią. Jego prawdziwa i szczera dobroć pokazuje wady innych ludzi - nawet bardzo dobry Aljoszea jest zakłopotany i niezręczny wokół Lise i jej ojca, a Zosima jest cichy, miły i spokojny. On wyraźnie widzi ludzi. Alyosha jest pod wpływem swoich nauk i używa ich do nauczania chłopców, z którymi się zaprzyjaźnia. Prawdopodobnie jego postać została zainspirowana przez świętego Tichona z Zadońska. Dostojewski napisał do poety A. Maikova: "Tylko Tobie składam to wyznanie... Przedstawię (obrazek) prawdziwego Tichona z Zadońska, którego dawno temu dostałem w serce z prawdziwą przyjemnością". Kiedy po raz pierwszy napisał "Bracia Karamazow", imię "Tichon" było w środku, a później zostało zastąpione przez "Starszy Zosima".

• Katerina Ospovna Khokhlakov (Madame Khokhlakov)

Bogata pani w mieście, przyjaciółka Karamazowów i Kateriny. Jest trochę samolubna i płytka, i bardzo martwi się o swoją córkę, Lise. Nieświadomie parodiuje to, co Starsza Zosima mówi poważnie o ludziach, którzy nie są w stanie ocenić siebie nawzajem, mówiąc wesoło o Dymitrze,

"Niech uniewinnią [Mitję] - to takie humanitarne (łaskawe) i pokażą, jakim błogosławieństwem są zreformowane (zmienione) sądy prawa... A jeśli zostanie uniewinniony, niech przyjdzie prosto z sądów prawa na kolację ze mną, a ja będę miał przyjęcie przyjaciół, i wypijemy za zreformowane sądy prawa. Nie wierzę, że będzie niebezpieczny; poza tym zaproszę bardzo wielu przyjaciół, aby zawsze można było go wyprowadzić, jeśli coś zrobił. I wtedy mógłby stać się sędzią pokoju lub czegoś w innym mieście, ponieważ ci, którzy byli w tarapatach, sami są najlepszymi sędziami. A poza tym, kto nie cierpi... teraz?" (p. 703)

• Liza (Lise) Khokhlakov

Pani Khokhlakov jest ładną, ale złośliwą i kaleką córką. Ona jest zakochana w Aljoszasie i zaręcza się z Aljoszahą, ale postanawia się z nim nie żenić. Staje się coraz bardziej histeryczna i chce cierpieć. Choć ludzie tacy jak Dmitrij stają się duchowo nowi z powodu swojego cierpienia, "cierpienie" Lise jest głupie i egoistyczne - jak wtedy, gdy próbuje zatrzasnąć drzwi na paznokciu. Ivan mówi, że "lubi Lise", ale jest bardzo pogardliwy wobec tego "piekielnego kociaka".

• Michaił Osipowicz Rakityna

Młody uczeń, który Alosza uważa za swojego przyjaciela, ale który potajemnie nie lubi Aloszy. Drażliwy i sarkastyczny, nie wierzy w Boga i lubi stosować modne teorie filozoficzne, mówiąc, że jest socjalistą i mówiąc rzeczy, które powiedział Nietzsche. Denerwuje go prawdziwa czystość Aljoszy i próbuje wprowadzić go do Gruszenki, mając nadzieję, że ona wstrząsnie jego wiarą religijną.

• Nikołaj Iwanow Krasotkin (Kolja)

Odważny, dumny i mądry młody chłopak, który zaprzyjaźnia się z Aljoszahą po tym, jak Aljoszah zachorował.

Istotne tematy

Wewnątrz Braci Karamazow, ludzie walczą między wiarą religijną a zwątpieniem. Kiedy Fiodor Karamazow pyta: "Czy jest Bóg czy nie?" Iwan mówi: "Nie, nie ma Boga". Fiodor zwraca się do Aljoshy: "Aljoszosza, czy Bóg istnieje?" Aljoszha stanowczo odpowiada: "Bóg istnieje". Dostojewski pisze w swojej książce, że życie w wierze jest wyższe, lepsze, czystsze i szczęśliwsze niż życie pełne wątpliwości, zimne, bolesne i mylące. Zosima i Aljosza kochają ludzi i są symbolem wiary, a Dostojewski pokazuje, że jego zdaniem zwątpienie jest złe z powodu szaleństwa Iwana i morderstwa Smerdyakowa. Dostojewski pokazuje też w rozdziale "Wielki Inkwizytor", że choć wiary nie da się rozwiązać za pomocą logiki, to jest w niej coś głębokiego, wzruszającego i niemożliwego do wyjaśnienia słowami - jak w pocałunku Jezusa i Aljoszy, czy w ukłonie Zosimy do ziemi. Szuka też wolnej woli: Iwan mówi, że wolna wola jest ciężkim ciężarem, a Zosima i Aljosza zgadzają się, że wolna wola jest radością i darem Boga dla ludzi. Innym ważnym tematem jest kwestia przebaczenia: Zosima mówi, że każdy musi wybaczyć i kochać, a Aljoszha nigdy nie osądza ani nie krytykuje ludzi. Zosima mówi, że ludzie powinni wybaczać sobie nawzajem w sposób wolny, ponieważ grzechy ludzi są ze sobą tak powiązane, że każdy ma za siebie pewną odpowiedzialność, jak wtedy, gdy Dmitrij, nie myśląc o tym zbyt wiele, chwyta za brodę kapitana Snegriewa i ciągnie go, co prowadzi w końcu do śmierci Aljushy. Ludziom takim jak Iwan nie podoba się ten pomysł: on nadal upiera się, że nie ma żadnej odpowiedzialności za grzechy innych ludzi, a kiedy w końcu jest zmuszony do zaakceptowania tego, staje się obłąkany.

Dmitrij również, choć nie zabił swojego ojca, na początku chce cierpieć, aby znaleźć pokój i nowe życie. Obaj bracia czują się winni, jakby to oni zabili ich ojca. Silne poczucie odpowiedzialności Alyoshy sprawia, że Starszy Zossima mówi mu, aby "wyszedł na świat", ponieważ ma tam pracę do wykonania. Dostojewski uważał, że ludzie powinni być "małżeństwem" z otaczającym ich światem, ponieważ, jak twierdzi, każdy jest częścią Bożego stworzenia.

Wielki Inkwizytor

Istnienie Boga od dawna dotyczyło ludzi: czy istnieje Bóg, czy nie? Dostojewski najwyraźniej myślał, że istnieje.

Pisał w swoich książkach dwie przeciwstawne strony pytania: z Iwana, z punktu widzenia intelektualisty ateistycznego, i ze Starszego Zosimy. Autor nazwał część, w której Iwan i Starszy Zosima wypowiadają swoje przekonania "punktem kulminacyjnym powieści" (Listy, 7567, 859). Dostojewski napisał w swoim zeszycie o Wielkiej Inkwizytorce: "Te blokady nigdy nawet nie wymyśliły (nie pomyślały) tak potężnego odrzucenia Boga, jakie istnieje (jest) w Inkwizytorze i w poprzednim rozdziale (poprzedzającym go), na które cała książka posłuży jako odpowiedź W ....całej Europie nie było i nie istnieje tak potężne wyrażenie z estetycznego punktu widzenia jak moje".

W książce Ivan argumentuje, że na świecie nie ma sprawiedliwości. Jest on bardzo niezadowolony z cierpienia ludzi na ziemi i mówi: "Muszę mieć karę (sprawiedliwość), albo sam się zniszczę. I nie karę w jakimś odległym (dalekim) nieskończonym czasie i przestrzeni, ale tutaj na ziemi, i żebym mógł zobaczyć siebie". Ale na świecie nie ma absolutnej sprawiedliwości. Tak więc, Iwan mówi, że są tylko dwie rzeczy, które mogą być prawdziwe: albo Bóg nie jest prawdziwy, albo jeśli jest prawdziwy, musi być Bogiem niesprawiedliwym i nierozsądnym.

Iwan nie zapomniał też o Jezusie Chrystusie. Kiedy Aljoszha wykrzykuje: "Ale... zapytałeś, czy jest na świecie 'jedno stworzenie, które może wybaczyć'". Cóż, jest. On może przebaczyć wszystkim za wszystko, ponieważ sam oddał swoją niewinną krew za grzechy wszystkich i dla dobra wszystkich. Zapomniałeś o nim wspomnieć..." Ivan odpowiada historią Wielkiego Inkwizytora. W Historii Wielkiego Inkwizytora Iwan pokazuje Aljoszemu, co jego zdaniem jest błędem w rządzeniu Jezusem, a może nawet lepszym, "bardziej sprawiedliwym".

Czytelnicy natychmiast napisali listy do Dostojewskiego po tym, jak książka "Pięć o Wielkim Inkwizytorze" ukazała się z wielkim niepokojem, a Dostojewski odpowiedział: "...bluźnierstwo mojego bohatera zostanie triumfalnie obalone (odpowiedział) w następnym numerze, nad którym teraz pracuję ze strachem, drżeniem i uwielbieniem, ponieważ uważam moje zadanie (pracę) ... za czyn obywatelski". Jednak kiedy ukazała się szósta księga, "odpowiedź" Dostojewskiego do "Wielkiego Inkwizytora", był on o wiele bardziej zaniepokojony: "Nie wiem, czy mi się udało." Wydaje mi się, że nie byłem w stanie wyrazić jednej dziesiątej tego, czego chciałem... drżę o to w tym sensie: czy to będzie wystarczająca odpowiedź? ... Napisałem to z wielką miłością." D.H. Lawrence uważał, że "nie możemy wątpić, że Inkwizytor mówi ostateczną opinię Dostojewskiego o Jezusie".

Starsza Zosima

Słowa Starszego Zosimy przed jego śmiercią są ewidentnie "odpowiedzią" Dostojewskiego na Iwana. Starszy Zosima wierzy w miłego i sprawiedliwego Jezusa, który bardzo kocha ludzi i troszczy się o nich tak bardzo, że za nich umarł.

O cierpieniu Starszy Zosima mówi, że ponieważ Bóg jest łaskawy i sprawiedliwy, wszystkie cierpienia pochodzą od człowieka. Ale ponieważ życie każdego człowieka jest powiązane, Starszy Zosima mówi, że nie możemy nikogo winić: "[A]ll jest jak ocean, wszystko płynie i miesza się; dotyk w jednym miejscu ustawia ruch na drugim końcu ziemi". Zamiast domagać się sprawiedliwości, mówi, że każdy powinien zacząć się zmieniać i wybaczać sobie nawzajem. Zamiast powiedzieć: "nikt nie jest winny", mówi: "wszyscy są odpowiedzialni".

Ból cierpienia, według Starszego Zosimy, jest rzeczą przemijającą - nie będzie trwał. Odnosi się on do Księgi Hioba i mówi,

Ale jak mozna bylo kochac tych nowych, kiedy nie ma juz tych pierwszych dzieci, kiedy je stracil? Pamiętając o nich, jak mógł być w pełni zadowolony z tych nowych, niezależnie od tego, jak byliby drodzy? Ale on mógł, mógł. Wielką tajemnicą ludzkiego życia jest to, że stary żal (smutek) przechodzi stopniowo (w czasie) w cichą, czułą radość. Łagodny spokój (cisza) wieku zajmuje miejsce burzliwej (dzikiej) krwi młodości.

- Starszy Zosima, Bracia Karamazow

Chociaż Dostojewski pisał o odpowiedzi Starszego Zosimy jako o odpowiedzi na argumenty Iwana, to jednak broni chrześcijaństwa w całej książce i przez samych bohaterów. Starszy Zosima jest szczęśliwy i szanowany, kochany i kochający, umiera spokojnie i radośnie, ale Iwan, który jest tak nieszczęśliwy z powodu sprawiedliwości ludzkiej, mówi: "Nigdy nie mogłem zrozumieć, jak można kochać bliźniego" i wbija chłopa w śnieg, aby zamarzł. "Zamarznie", pomyślał Ivan, i poszedł w swoją stronę". A na koniec, jego przerażenie, że jest w pewnym sensie mordercą swojego ojca, doprowadza go do szaleństwa. Starszy Zosima jest jednak zupełnie inny; błogosławi i pomaga ludziom nawet wtedy, gdy umiera, i "Alosza prawie zawsze zauważał, że wielu, prawie wszystkich, po raz pierwszy weszło do starszego z przerażeniem (strachem) i zakłopotaniem, ale prawie zawsze wychodził z jasnymi i szczęśliwymi twarzami". Nawet Iwan szanuje ojca Zosimę po spotkaniu z nim i poważnie "przyjmuje jego błogosławieństwo, kisse jego rękę".

Styl

Narrator (osoba opowiadająca historię) jest bezimienny i choć zna chłód i ciemność tematów, o których pisze, pisze ciepło i inwencyjnie w tonie poważnej komedii. Narrator, choć czasem pozwala się, by był wszechobecny, mówi też o sobie "ja", mówi rzeczy, które nie są bezpośrednio związane z fabułą, w stylu, który niektórzy krytykowali. Możliwe, że ten styl pisania wynika ze sposobu pisania książek Dostojewskiego: za dnia spieszyłby się z zapisywaniem pomysłów w swoim notesie, a w nocy jego żona, Anna Snitkina Grigoriewna, która była stenografem, kazałaby je starannie skopiować:

Podczas gdy Dostojewski dyktował, nigdy nie przestawał krążyć po pokoju, a nawet, w trudnych (twardych) momentach, ciągnął za włosy... Styl z potrójnymi (trzykrotnymi) powtórzeniami, punktowanymi jak w mowie zdaniami, akumulacją (zbiorem) rzeczowników i przymiotników o podobnych znaczeniach, stałą (ciągłą) powściągliwością, odzwierciedla to nieprzerwane krążące w zamkniętej przestrzeni. Od tego czasu rytm zdania Dostojewskiego można określić (objaśnić) jako ruch kroczący, w którym oddech wypowiadanego słowa jest zaznaczony w stylu pisanym.

-Jacques Catteau,

Wpływ i odbiór

Krytyczne przyjęcie braci Karamazow było dość szczególne i silne. Dostojewski wydał swoje książki w serii czasopism, a każde z nich skłaniało ludzi do kłótni i myślenia o tym. Zygmunt Freud nazwał ją "najwspanialszą powieścią, jaką kiedykolwiek napisano". Franz Kafka był pod wielkim wpływem twórczości Dostojewskiego.

Krytyk Robin Feuer Miller napisał, że Bracia Karamazow byli "...ostatnią i prawdopodobnie największą powieścią Dostojewskiego".

Wirginia Woolf powiedziała: "Samotny wśród pisarzy Dostojewski ma moc rekonstruowania (ponownego tworzenia) tych najszybszych (szybkich) i najbardziej skomplikowanych stanów umysłu....wszystkie zewnętrzne (zewnętrzne) pozory - ślady sposobu, krajobrazu, ubioru i oddziaływanie bohatera na jego przyjaciół - ale bardzo rzadko, i tylko na chwilę, przenikają w tumult myśli, który szaleje w jego własnym umyśle. Ale cała tkanina książki Dostojewskiego jest zrobiona z takiego materiału. M....naszego człowieczeństwa wyraża się w tej starej melodii".

7 czerwca 1880 roku, w noc przed swoją słynną "mową Puszkina", napisał o północy do swojej żony: "Gdy przechodziłem przez salę w czasie przerwy, mnóstwo ludzi, młodzieży i siwizn i dam, pędziło do mnie, wołając: 'Jesteś naszym prorokiem'. Staliśmy się lepszymi ludźmi, odkąd przeczytaliśmy "Karamazowów". Następnego wieczoru, po triumfie swojego przemówienia, napisał do niej: "Kiedy pojawiłem się na scenie, audytorium grzmiało oklaskami...., ukłoniłem się i zrobiłem znaki, błagając ich, aby pozwolili mi czytać - ale bez skutku: uniesienie (radość), entuzjazm (wszystko z powodu Karamazowów)"!

Jednak nie wszyscy kochali braci Karamazow. Czajkowski, ważny pisarz muzyczny w Rosji, interesował się braćmi Karamazowem, ale w końcu uznał, że jest on "nie do zniesienia" i że wszystkie postacie są "szalone". Niektórzy ludzie, jak Henryk Jakub, Władimir Nabokow i D. H. Lawrence, byli bardzo krytyczni (nie podobało im się to). Na przykład, Wawrzyniec powiedział, że w "Braciach Karamazow" nie lubił "tych chorobliwie introspekcyjnych Rosjan, chorobliwie pławiących się (pływających) w adoracji (miłości) Jezusa, potem wstawać i pluć mu w brodę....masturbacja, na wpół upieczone, a człowiek się tym męczy". Męczy nas powiedzenie, że Legenda Wielkiego Inkwizytora Dostojewskiego "jest najgłębszą (najgłębszą) deklaracją, jaka kiedykolwiek została złożona o człowieku i życiu"... Im bardziej Dostojewski wkurza się (podnieca) tragiczną (smutną) naturą ludzkiej duszy, tym bardziej tracę zainteresowanie. Czytałem Wielką Inkwizytorkę trzy razy i nigdy nie pamiętam, o co w tym wszystkim chodzi". Powiedział też, że bracia Karamazow są zbyt przygnębiający, "bo niestety, bardziej przygnębiająca prawda o życiu". Na początku był to czarowny romans. Teraz znowu czytam "Wielkiego Inkwizytora", a moje serce tonie prosto w butach."

Czytając więcej

• Belknap, Robert L. The Genesis of The Brothers Karamazov : The Aesthetics, Ideology, and Psychology of Text-Making. Evanston, Illinois: Northwestern University Press, 1990.
• Struktura braci Karamazow. Hagi i Paryża: Mouton, 1967.
• Dostojewski, Fyodor. Przestępstwo i kara. Tłumaczone przez Davida McDuffa. Nowy Jork: Penguin Classics, 1993.
• Idiota. Tłumaczenie: Alan Myers. Nowy Jork: Oxford University Press, 1998.
• Frank, Joseph. Dostojewski. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1996.
• Mochulsky, Konstantin. Dostojewski: Jego życie i praca. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1967.
• Sutherland, Stewart R. Ateizm i odrzucenie Boga: Współczesna filozofia i bracia Karamazow. Oksford: Blackwell, 1977.
• Terras, Victor (1981, 2002). Towarzysz Karamazow. Madison, WI: University of Wisconsin Press.