Historia Wielkiej Brytanii

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest suwerennym państwem. Anglia, Szkocja, Walia (razem) Wielka Brytania i Irlandia Północna są częścią tego państwa.

Obecny kształt zaczęło ono przybierać wraz z aktami Unii z 1707 r., które zjednoczyły korony i parlamenty Anglii i Szkocji w celu utworzenia Królestwa Wielkiej Brytanii. Kolejny Akt Unii w 1800 r. dołączył do Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, aby stworzyć Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

W 1922 r. terytorium dzisiejszej Republiki Irlandii uzyskało niepodległość, a jedynie Irlandia Północna nadal była częścią Zjednoczonego Królestwa. W związku z tym w 1927 r. Wielka Brytania zmieniła swój oficjalny tytuł na "Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej", zwykle skrócony do "Zjednoczonego Królestwa", "Wielka Brytania" lub "Wielka Brytania".

Narodziny Zjednoczonego Królestwa

Akty prawne Unii 1707

Pierwszy krok w kierunku politycznego zjednoczenia został zrobiony 1 maja 1707 r., kiedy to parlamenty Szkocji i Anglii zatwierdziły akty Unii, które łączyły oba parlamenty i dwa tytuły królewskie.

Być może największą pojedynczą korzyścią dla Szkocji z Unii było to, że Szkocja mogła korzystać z wolnego handlu z Anglią i jej koloniami za granicą. Ze strony Anglii potencjalny sojusznik państw europejskich, które były wrogie Anglii, został zneutralizowany.

Pewien aspekt dawnych niezależnych królestw pozostał odrębny. Przykłady szkockich i angielskich instytucji, które nie zostały włączone do systemu brytyjskiego, to m.in: Prawo szkockie i angielskie, które pozostają odrębne, podobnie jak szkocki i angielski system bankowy, Prezbiterian Church of Scotland i Anglican Church of England również pozostały odrębne, podobnie jak systemy edukacji i szkolnictwa wyższego.

Ponieważ Szkoci byli na ogół dobrze wykształceni, wnieśli nieproporcjonalny wkład zarówno w rząd Zjednoczonego Królestwa, jak i w administrację Imperium Brytyjskiego.

XIX wiek

Irlandia przyłącza się do Aktu Unii (1800)

Drugi etap rozwoju Zjednoczonego Królestwa wszedł w życie dnia 1 stycznia 1801 r., kiedy to Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii połączyło się z Królestwem Irlandii, tworząc Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Unia ustawodawcza Wielkiej Brytanii i Irlandii została zakończona na mocy ustawy o Unii 1800. Nazwa kraju została zmieniona na "Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii". Ustawa została uchwalona w brytyjskim, a więc niereprezentatywnym, irlandzkim parlamencie, przy czym znaczną większość osiągnięto częściowo (według współczesnych dokumentów) poprzez przekupstwo, czyli przyznawanie nagród i wyróżnień krytykom w celu uzyskania ich głosów. Odrębne parlamenty Wielkiej Brytanii i Irlandii zostały zniesione, a w ich miejsce powstał zjednoczony parlament Wielkiej Brytanii. W ten sposób Irlandia stała się częścią rozszerzonej Wielkiej Brytanii. Irlandia wysłała około 100 posłów do Izby Gmin w Westminsterze i 28 równorzędnych do Izby Lordów.

wojny napoleońskie

Działania wojenne pomiędzy Wielką Brytanią a Francją zostały wznowione 18 maja 1803 roku. Cele wojny koalicyjnej zmieniły się w trakcie konfliktu: ogólne pragnienie przywrócenia monarchii francuskiej stało się ściśle związane z walką o powstrzymanie Napoleona. Konflikt napoleoński osiągnął punkt, w którym kolejni historycy mogli mówić o "wojnie światowej". Dopiero wojna siedmioletnia stała się precedensem dla powszechnego konfliktu na taką skalę.

epoka wiktoriańska

Era wiktoriańska była szczytem brytyjskiej rewolucji przemysłowej i szczytem Imperium Brytyjskiego. Chociaż powszechnie mówi się o okresie rządów królowej Wiktorii w latach 1837-1901, naukowcy debatują, czy okres wiktoriański - zdefiniowany przez różne wrażliwości i obawy polityczne, które zaczęły się kojarzyć z Wiktorianami - faktycznie zaczyna się od uchwalenia ustawy reformującej z 1832 roku. Epoka ta została poprzedzona epoką Regencji, a po niej nastąpił okres edwardiański. Druga połowa ery wiktoriańskiej zbiegła się mniej więcej z pierwszą częścią ery Belle Époque Europy kontynentalnej i innych krajów nieanglojęzycznych.

Irlandia i przejście na Home Rule

Flaga Zjednoczonego Królestwa opiera się na flagach Anglii, Szkocji i Irlandii.

XX wiek

Ta sekcja potrzebuje więcej źródeł dla niezawodności.
Prosimy o pomoc w ulepszeniu tego artykułu poprzez dodanie wiarygodnych źródeł. Nieuzyskane materiały mogą zostać zakwestionowane lub usunięte.
Znajdź źródła: "Historia Wielkiej Brytanii" - wiadomości - gazety - książki - uczony - JSTOR (styczeń 2012) (Dowiedz się jak i kiedy usunąć ten szablon wiadomości)

Premierzy Zjednoczonego Królestwa 1900-1945

I wojna światowa

Rozbiórka Irlandii

Ta sekcja jest pusta. Możesz pomóc, dodając do niej.

II wojna światowa

Imperium do Wspólnoty Narodów

Kontrola Wielkiej Brytanii nad jej imperium rozluźniła się w okresie międzywojennym. Nacjonalizm wzmocnił się w innych częściach imperium, szczególnie w Indiach i Egipcie.

W latach 1867-1910 Wielka Brytania przyznała Australii, Kanadzie i Nowej Zelandii status "Dominium" (prawie całkowita autonomia w ramach imperium).

1945-1997

Koniec II wojny światowej przyniósł osunięcie się ziemi i zwycięstwo w wyborach powszechnych dla Klemensa Attlee i Partii Pracy.

W latach 50-tych XX wieku kontynuowano odbudowę kraju, a do pomocy w odbudowie zaproszono wielu imigrantów z pozostałego Imperium Brytyjskiego. W latach 50. ubiegłego wieku Wielka Brytania straciła swoje miejsce jako supermocarstwo i nie mogła już utrzymać swojego dużego Imperium. Doprowadziło to do dekolonizacji i wycofania się z prawie wszystkich swoich kolonii do 1970 roku.

Chociaż w latach 70. i 80. ubiegłego wieku Wielka Brytania przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, która stała się Unią Europejską w 1992 r. i dokonała ścisłej modernizacji swojej gospodarki.

Po trudnych latach 70. i 80. w latach 90. rozpoczął się okres stałego wzrostu gospodarczego, który do tej pory trwał ponad 15 lat. W porozumieniu wielkopiątkowym wiele osób uważa, że to początek końca konfliktu w Irlandii Północnej; od czasu tego wydarzenia przemoc zbrojna w tej sprawie była bardzo niewielka.

XXI wiek

W wyborach powszechnych w 2001 roku Partia Pracy odniosła drugie z rzędu zwycięstwo.

Pomimo ogromnych marszów antywojennych w Londynie i Glasgow, Tony Blair udzielił silnego wsparcia dla inwazji Stanów Zjednoczonych na Irak w 2003 roku. Czterdzieści sześć tysięcy żołnierzy brytyjskich, jedna trzecia łącznej siły armii brytyjskiej (siły lądowe), aktywnie uczestniczyło w inwazji na Irak, a następnie brytyjskie siły zbrojne były odpowiedzialne za bezpieczeństwo w południowym Iraku w okresie poprzedzającym wybory w styczniu 2005 roku.

W 2007 roku odbyła się premiera Tony'ego Blaira, a następnie Gordona Browna. Następny premier, David Cameron, został wybrany w 2010 roku. Podczas jego pierwszej kadencji Szkocka Partia Narodowa (SNP) wygrała wybory do szkockiego parlamentu w 2011 roku. 18 września 2014 roku SNP przeprowadziła referendum, w którym zapytała mieszkańców Szkocji, czy chcą być niezależni od Wielkiej Brytanii. 55% wyborców chciało pozostać w Wielkiej Brytanii.

David Cameron został ponownie wybrany w 2015 r. w związku z obietnicą przeprowadzenia referendum na temat tego, czy Wielka Brytania powinna opuścić Unię Europejską. Odbyło się ono 23 czerwca 2016 roku i wygrała kampania "Leave" z 52% głosów. Następnie Cameron podałby się do dymisji i zostałby zastąpiony przez Theresę May jako premier, która poprowadzi kraj do procesu "Brexit".

W styczniu 2020 roku doszło do Brexitu.

Ataki terrorystyczne

W Wielkiej Brytanii miały też miejsce dwa incydenty terrorystyczne w Londynie w XXI wieku.

7 lipca 2005 r. w godzinach porannego szczytu o 8:50 w londyńskim metrze wybuchły trzy bomby, a czwarta - godzinę później w autobusie na placu Tavistock. Atak, dokonany przez muzułmańskich ekstremistów, zabił 52 osoby i zranił ponad 700 innych.

W dniu 22 marca 2017 r., dokładnie rok po zamachach bombowych w Brukseli, w zamachu w Westminsterze w 2017 r. w pobliżu Izb Parlamentu zginęło pięć osób. Jedną z nich był napastnik, Khalid Masood, który dźgnął nożem również oficera Policji Metropolitalnej, który później zmarł z powodu obrażeń.

W dniu 22 maja 2017 r. na Manchester Arenie miały miejsce "dwa zamachy bombowe", w których zginęło 19 osób, a 50 zostało rannych. Jest to podejrzenie samobójczego zamachu bombowego.

Powiązane strony

Pytania i odpowiedzi

P: Jaka jest formalna nazwa Wielkiej Brytanii?

O: Formalna nazwa Wielkiej Brytanii to "Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej". Zazwyczaj skraca się ją do "Zjednoczone Królestwo", "Wielka Brytania", "Wielka Brytania" lub po prostu "Wielka Brytania".

P: Jak doszło do zjednoczenia Anglii, Szkocji i Walii?

O: Akty Unii w 1707 roku połączyły korony i parlamenty Anglii i Szkocji, tworząc (Zjednoczone Królestwo) Wielką Brytanię. W tym czasie Walia była prawnie częścią Królestwa Anglii, z reprezentacją (od 1536 roku) w angielskim parlamencie, więc została włączona do unii.

P: Kiedy Irlandia dołączyła do Wielkiej Brytanii?

O: Kolejne akty unii w 1800 roku połączyły Wielką Brytanię i Irlandię, tworząc Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

P: Co się stało, gdy Irlandia uzyskała niepodległość?

O: W 1922 roku, kiedy Irlandia uzyskała niepodległość, tylko Irlandia Północna nadal była częścią Zjednoczonego Królestwa. W związku z tym w 1927 roku Wielka Brytania zmieniła swoją formalną nazwę na "Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej".

P: Czy Irlandia Północna nadal jest częścią Zjednoczonego Królestwa?

O: Tak, Irlandia Północna jest nadal częścią Wielkiej Brytanii.