Metro w Londynie

Historia

Początki

Linia Metropolitan była pierwszą częścią metra, która powstała. Została otwarta w 1863 roku. Kursowała wtedy między Paddington a Farringdon. Przewoziła 40 000 pasażerów dziennie. Później została wydłużona. Linia District Line została zbudowana przez inną firmę. W 1884 roku ukończono linię Circle Line. Wszystkie te linie początkowo korzystały z lokomotyw parowych.

W 1890 roku uruchomiono linię wykorzystującą kolejki elektryczne. Znajdowała się ona znacznie głębiej pod ziemią niż pozostałe linie. Obecnie jest to część Linii Północnej. Takich linii powstało więcej. Ludziom się one podobały, więc w 1905 roku linie, które używały parowozów zostały zmienione na elektryczne.

W XX wiek

Ponieważ różne linie były prowadzone przez różne firmy, zmiana linii była trudna. W latach 1900-1902 Charles Yerkes kupił większość firm i utworzył spółkę o nazwie Underground Electric Railways of London Company Ltd, w skrócie UERL.

W latach 30. i 40.

W 1933 roku powstała spółka złożona z wszystkich firm autobusowych, tramwajowych i metra, zwana London Passenger Transport Board (LPTB). Planowała ona wydłużyć sieć, ale II wojna światowa to powstrzymała. W czasie wojny niektóre stacje metra były używane jako schrony przed bombami.

Po wojnie

Po wojnie więcej pasażerów korzystało z metra. Dokonano drobnych zmian: Victoria Line została otwarta w latach 60-tych, a obecnie Piccadilly Line została przedłużona do lotniska Heathrow w 1977 roku. Jubilee Line została otwarta w 1979 roku, a przedłużona do Stratford 20 lat później. Night Tube została wprowadzona w 2016 roku.

Pseudonim "the Tube" pochodzi od okrągłych tuneli, którymi jeżdżą niektóre pociągi. Pokazany "pociąg rurowy" znajduje się w tunelu w pobliżu stacji Hendon Central, Londyn.

Sieć

Pociągi

System wykorzystuje dwa rodzaje pociągów, duży typ - tzw. sub surface trains oraz mniejszy typ - deep level trains. Te duże są używane w tunelach prostokątnych (District Line, Metropolitan Line, Circle Line), te małe w tunelach okrągłych. Większość linii ma różne pociągi, choć pasują one do jednej z tych dwóch kategorii.

Stacje

Pociągi metra dojeżdżają zazwyczaj do 270 stacji. 14 stacji znajduje się poza Londynem.

Linie

Nazwa	Kolor mapy	Pierwsza operacja	Typ	Długość	No. Sta	Bieżące zapasy	Tripsper annum (×1000)	Średnia podróż na milę (×1000)
Linia Bakerloo	Brązowy	1906	DeepTube	23.2 km14 .5 mi	25	1972 Zapasy	111,136	7,665
Linia centralna	Czerwony	1900	DeepTube	74.0 km46.0 mi	49	1992 Zasób	260,916	5,672
Linia okręgu	Żółty	1871	Podpowierzchniowa	27.2 km17.0 mi	36	S Stock	114,609	4,716
Linia okręgowa	Zielona	1868	Podpowierzchniowa	64.0 km40.0 mi	60	S Stock	208,317	5,208
Linia Hammersmith & City	Różowy	1864	Podpowierzchniowa	25.5 km15 .9 mi	29	S Stock	114,609	4,716
Linia Jubilee	Silver	1979	DeepTube	36,2 km22 ,5 mi	27	1996 Zasób	213,554	9,491
Linia metropolitalna	Ciemna Magenta	1863	Podpowierzchniowa	66.7 km41 .5 mi	34	S Stock	66,779	1,609
Linia północna	Czarny	1890	DeepTube	58.0 km36.0 mi	50	1995 Zasób	252,310	7,009
Linia Piccadilly	Ciemnoniebieski	1906	DeepTube	71.0 km44 .3 mi	53	1973 Zapasy	210,169	4,744
Linia Wiktorii	Jasnoniebieski	1968	DeepTube	21.0 km13 .3 mi	16	2009 Zapasy	199,988	15,093
Linia Waterloo & City	Turkusowy	1898	DeepTube	2,5 km1 ,5 mi	2	1992 Zasób	15,892	10,595
1.      ↑ Przed 1937 r. znany jako Central London. 2.      ↑ Wspólna linia kolei Metropolitan i District rozpoczęła działalność w kształcie podkowy, kompletna pętla została utworzona w 1884 roku, a obecna spirala w 2009 roku. Linia ta była określana jako Circle line co najmniej od 1936 roku i po raz pierwszy pojawiła się oddzielnie na mapie metra w 1948 roku. 3.      ↑ Pierwotnie wspólne połączenie kolei Great Western i Metropolitan, linia ta pojawiła się po raz pierwszy oddzielnie na mapie metra w 1990 roku. 4.      ↑ Nazwa pochodzi z 1937 roku. 5.      ↑ Do 1994 roku linia Waterloo & City była obsługiwana przez British Rail i jej poprzedników.

Strefa 1 (strefa centralna) sieci metra jak wyglądałaby w rzeczywistości

Dostęp do stacji

Kiedy budowano większość stacji londyńskiego metra, nie brano pod uwagę dostępu dla osób niepełnosprawnych i wózków inwalidzkich. Podczas gdy wiele stacji naziemnych ma tylko kilka stopni na peron, prawie wszystkie stacje metra mają niektóre z 410 schodów ruchomych i 112 wind (podnośników). Nowsze stacje są przystosowane dla osób niepełnosprawnych, a wiele starszych stacji jest przystosowywanych dla osób niepełnosprawnych podczas renowacji lub przebudowy. Od 2004 roku mapy wewnątrz pociągów pokazują, które stacje mają bezstopniowy dostęp z poziomu ulicy. Transport for London planuje mieć sieć ponad 100 w pełni dostępnych stacji do 2020 roku, co oznacza, że 75% podróży Tube może być wykonane z bezstopniowym dostępem.

Schody ruchome w londyńskim metrze są jednymi z najdłuższych w Europie. Działają 20 godzin na dobę, 364 dni w roku i korzysta z nich 13 000 osób na godzinę, przy czym 95% z nich działa w jednym czasie.

Schody ruchome na stacji Bank na Linii Północnej.

Bezpieczeństwo

Wypadki

W historii metra było stosunkowo niewiele wypadków. Większość z nich zdarza się, gdy ludzie przypadkowo spadają na tory. Na niektórych stacjach na środku torów znajdują się doły, które zapobiegają obrażeniom w razie upadku na tory. Nowo przebudowane części systemu, szczególnie na linii Jubilee, posiadają drzwi peronowe. Drzwi te otwierają się tylko wtedy, gdy pociąg się zatrzymuje i zapobiegają wypadnięciu lub zeskoczeniu na tory.

Drzwi peronowe

Na podziemnych stacjach przedłużenia linii Jubilee Line (Westminster - North Greenwich) zainstalowano przesuwane drzwi peronowe, aby zapobiec wypadaniu ludzi z peronu na tory i zniechęcić do popełniania samobójstw.

Ataki bombowe

W latach 30-tych, 70-tych i 90-tych metro było wielokrotnie bombardowane przez IRA i z tego powodu na stacjach i wokół nich nie było koszy na śmieci aż do niedawna, kiedy to w niektórych częściach systemu wprowadzono przezroczyste plastikowe worki. 7 lipca 2005 roku miały miejsce trzy ataki radykalnych islamskich terrorystów na dwa pociągi Circle Line i jeden Piccadilly Line.

Palenie

Palenie nie jest dozwolone w żadnej części metra. Został on zakazany po pożarze na stacji King's Cross w 1987 roku.

Drzwi ekranowe peronu na stacji Westminster.

Krytyka

Osoby dojeżdżające do pracy w Londynie często narzekają na metro. Nawet gazety, zwłaszcza Evening Standard, często krytykują ten system.

Zazwyczaj skargi dotyczą opóźnień, przepełnienia i opłat za przejazd. Czasami zdarzają się strajki pracowników londyńskiego metra.

Taryfy

Opłaty za przejazd londyńskim metrem są obecnie najdroższe spośród wszystkich systemów kolejowych na świecie, wliczając w to luksusowy Orient Express, i nadal rosną na bardzo wysokim poziomie. Obawy budzi również ogromna różnica pomiędzy opłatami za przejazd kartą ostrygową a opłatami gotówkowymi, przy czym krytykowane jest to, że wysokie opłaty gotówkowe zniechęcą turystów i jednodniowych gości Londynu do podróżowania po City.

Opóźnienia

Ponieważ metro jest bardzo starym systemem, często konieczne są prace inżynieryjne, które często powodują opóźnienia. Mogą być również inne powody, na przykład awarie sygnalizacji lub inne awarie. Klienci mogą ubiegać się o zwrot pieniędzy, jeśli ich podróż metrem jest opóźniona o więcej niż 15 minut z powodu problemów, na które wpływ ma Transport For London.

Przeludnienie

Ponieważ o wiele więcej osób dojeżdżających do pracy korzysta z metra niż planowano, często dochodzi do przepełnienia. Może to powodować stres i frustrację z powodu systemu metra wśród osób dojeżdżających do pracy. Według raportu posłów, osoby dojeżdżające do pracy przeżywają "codzienną traumę" i często zmuszone są do podróżowania w "nieznośnych warunkach".

Spór zbiorowy

Ponieważ siecią londyńskiego metra podróżuje codziennie tak wielu pasażerów, strajki lub akcje protestacyjne w sieci metra mają bardzo duży wpływ na ruch uliczny w Londynie i mogą oddziaływać na londyńską gospodarkę. Londyńskie metro i związki zawodowe kolei twierdzą, że znajdują się pod silną presją ze strony pracującego społeczeństwa, prywatnych przedsiębiorstw i departamentów rządowych.

Akcje strajkowe w londyńskim metrze mają miejsce z wielu powodów, w tym dla zdrowia i bezpieczeństwa, warunków pracy i poziomu płac. Pod koniec lat 70. doszło do kilku takich strajków.