Gabinet Abrahama Lincolna

Kampania prezydencka Lincolna w 1860 r.

W tym czasie Lincoln był znany w polityce Illinois. W 1858 roku debatował nad Stephenem A. Douglasem w wyborach do Senatu Stanów Zjednoczonych i przegrał. W tym czasie, amerykańscy senatorowie byli wybierani przez stanowe władze ustawodawcze. Więc zarówno Lincoln, jak i Douglas starali się, by ich partie przejęły kontrolę nad legislaturą stanu Illinois. Chociaż Illinois było wolnym stanem, główną kwestią wszystkich siedmiu debat było niewolnictwo.

Lincoln spędził kolejne 16 miesięcy, wygłaszając przemówienia dla wielu republikańskich kandydatów na Północy. Dzięki temu zyskał wielu przyjaciół politycznych, a także przygotowywał się do kandydowania na prezydenta. Do tego czasu najsilniejszym kandydatem był William H. Seward z Nowego Jorku. Seward był zdecydowanie przeciwny niewolnictwu gdziekolwiek w Stanach Zjednoczonych. Lincoln przyjął bardziej umiarkowane stanowisko i był przeciwny rozprzestrzenianiu się niewolnictwa w nowych stanach na Zachód.

Ponieważ Lincoln stał się bardziej popularny w nowo powstałej Partii Republikańskiej, został zaproszony do wygłaszania przemówień w wielu stanach. W październiku 1859 roku został zaproszony do przemówienia w kościele Henry'ego Warda Beechera na Brooklynie w Nowym Jorku. Lincoln spędził miesiące przygotowując się do tego przemówienia; więcej czasu niż poświęcił na jakiekolwiek przemówienie, które wygłosił podczas debat senatorskich. W ostatniej chwili miejsce jego przemówienia zostało przeniesione do Cooper Union na Manhattanie. Lincoln wiedział, dlaczego został poproszony o wygłoszenie tego przemówienia. Awansowano go jako alternatywę dla Sewarda i innych możliwych kandydatów republikańskich. Orędzie Cooper Union przyciągnęło do Lincolna uwagę, której potrzebował, aby stać się republikańskim kandydatem na prezydenta w 1860 roku.

W kwietniu 1860 roku Demokraci zorganizowali swój konwent polityczny, Południowi Demokraci wyszli z niego, a konwent został zamknięty bez nominacji kandydata. Dwa miesiące później każda ze stron zorganizowała swój własny konwent. Stephen Douglas był kandydatem północnych demokratów. John C. Breckinridge kandydował na Południowych Demokratów. John Bell, senator z Tennessee, kandydował do Konstytucyjnej Partii Unii. Podział w Partii Demokratycznej prawie zagwarantował Lincolnowi wygranie prezydentury. Na początku 1860 roku Lincoln nie był głównym kandydatem na prezydenta. W dniu 6 listopada 1860 r., przy 39% głosów powszechnych i większości w Kolegium Wyborczym, Lincoln został wybrany na prezydenta. Frekwencja wyborcza wyniosła 81,2% i była drugą najwyższą w historii Ameryki.

Kryzys secesyjny z lat 1860-1861

W listopadzie 1860 r., z widocznym zwycięzcą Lincolnem, wybuchł kryzys, który tlił się przez co najmniej dekadę. Południowcy byli oburzeni wyborem Lincolna, który sprzeciwiał się niewolnictwu na terytoriach i w nowych państwach. Zaczęli działać niemal natychmiast. James Chesnut, Jr., senator z Karoliny Południowej, podał się do dymisji zaledwie cztery dni po wyborach. Prezydent James Buchanan tylko pogorszył sprawę. W grudniu napisał wiadomość do Kongresu. Stwierdził w nim, że jego zdaniem secesja jest nielegalna. Ale dodał, że rząd federalny nie może działać, by powstrzymać jakiekolwiek stany przed opuszczeniem Unii. Mieszkańcy Północy nie mogli zrozumieć, jak Buchanan mógł powiedzieć coś takiego. Po tym, gabinet Buchanana zaczął się rozpadać. Howell Cobb, sekretarz skarbu, który był z Gruzji, powiedział Buchananowi, że odszedł. Tydzień później Lewis Cass, sekretarz stanu (z Michigan), odszedł, ponieważ Buchanan nie zrobił nic, aby powstrzymać kryzys secesji.

Karolina Południowa była pierwszą, która podjęła działania. Tamtejsi przywódcy ostrzegali, że jeśli republikanin wygra wybory w 1868 roku, opuści Unię. W dniu 20 grudnia 1860 roku na specjalnym zjeździe przyjęli jednogłośną uchwałę o secesji. W styczniu 1861 roku w ślad za nimi poszły Mississippi, Floryda, Alabama, Gruzja i Luizjana. Teksas został zamknięty w dniu 1 lutego. Podczas gdy w innych stanach przygotowywano rezolucje dotyczące secesji, w tym okresie nie podejmowano już żadnych działań.

Podczas gdy Buchanan nic nie zrobił, kilku senatorów wygłosiło przemówienia w Kongresie, próbując uspokoić sytuację. 4 lutego 1861 roku w hotelu Willard w Waszyngtonie odbyła się konferencja pokojowa z 1861 roku. Spośród 33 stanów, 21 wysłało delegatów. Były prezydent John Tyler, rodak z Wirginii, został wybrany na prezydenta. Zjazd trwał około dwóch tygodni. W tym czasie stworzono szereg propozycji, które następnie zostały dostarczone do Kongresu. Opracowano szereg kompromisów, które miały przyjąć formę proponowanych poprawek do konstytucji Stanów Zjednoczonych. Ale żadna z nich nie została przyjęta przez Kongres. Podczas inauguracji Lincolna, jechał powozem obok odchodzącego prezydenta. Buchanan jest cytowany jako mówiący do Lincolna: "Jeśli jesteś tak samo szczęśliwy, jak ja odchodzę z prezydentury, to jesteś bardzo szczęśliwym człowiekiem". W ciągu kilku tygodni cztery kolejne niewolnicze stany zostały odcięte, a Konfederaci strzelali do Fortu Sumter.

Kryzys secesyjny: państwa, które ustąpiły ze stanowiska przed 15 kwietnia 1861 r. (ciemnoczerwony)

Pierwszy adres inauguracyjny Lincolna

4 marca 1861 r. Lincoln wygłosił swoje pierwsze przemówienie inauguracyjne w ramach złożenia przysięgi na 16. prezydenta Stanów Zjednoczonych. Przemówienie to było skierowane przede wszystkim do mieszkańców Południa. Miało ono na celu przedstawienie zamierzonej polityki i pragnień Lincolna wobec Południa, gdzie siedem państw utworzyło Konfederacyjne Stany Ameryki. Jego przemówienie zostało napisane w duchu przyjaźni wobec odizolowanych stanów. Poruszył kilka kwestii. Lincoln obiecał, że nie będzie ingerował w niewolnictwo w stanach, w których ono już istniało. Powiedział, że nie będzie żadnej wrogości federalnej wobec odizolowanych na razie stanów. Rząd federalny "będzie trzymał, zajmował i posiadał" swoją własność. Pobierałby też swoje podatki. Zamknął swoją wypowiedź z ostrzeżeniem:

“

W twoich rękach, moi rodacy, a nie w moich, jest doniosła kwestia wojny domowej. Rząd nie będzie cię atakował. Nie możecie mieć żadnych konfliktów bez bycia samymi agresorami. Nie macie w Niebie przysięgi, że zniszczycie rząd, a ja będę miał najuroczystszą przysięgę, by go chronić, chronić i bronić... Nie jesteśmy wrogami, ale przyjaciółmi. Nie możemy być wrogami. Choć pasja mogła być napięta, nie może ona złamać naszych więzi uczuciowych. Mistyczne akordy pamięci, rozciągające się od każdego pola bitwy i grobu patrioty, do każdego żywego serca i paleniska, na całej tej szerokiej ziemi, będą jeszcze puchnąć chórem Unii, gdy ponownie dotknięte, jak na pewno będą, przez lepszych aniołów naszej natury.

”

Administracja Lincolna

Prezydencja Lincolna trwała około czterech lat. Trwało ono od 4 marca 1861 roku do momentu, gdy został zastrzelony przez sympatyków Konfederacji i zmarł 15 kwietnia 1865 roku. Prawie cały jego czas urzędowania został pochłonięty przez wojnę domową. Od wyboru przez Kolegium Wyborcze 15 lutego do inauguracji 4 marca, Lincoln miał niewiele czasu na zebranie gabinetu.

Gabinet Lincolna

Gabinet Lincolna był unikalny w historii Ameryki. Obejmowała ona wszystkich jego głównych rywali w nominacji republikańskiej z 1860 roku. W ramach politycznych negocjacji, które doprowadziły do nominacji, niektórym z nich obiecano stanowisko w gabinecie. Nie była to grupa harmonijna, ponieważ większość z nich nie lubiła siebie nawzajem. Mieli różne wyobrażenia o rządzeniu krajem, różne etyki i różne osobowości. W szczególności, Simon Cameron, został zmuszony do pracy w Lincoln przez umowę zawartą z delegatami z Pensylwanii na Konwencie Republikańskim. Miał już reputację niekompetentnego i skorumpowanego. Zgodnie z umową był sekretarzem wojny Lincolna.

Włącznie z członkami:

• Hannibal Hamlin, pierwszy wiceprezes Lincolna (1861-1865).
• Andrew Johnson, drugi wiceprezydent Lincolna (1865-1865) i 17. prezydent Stanów Zjednoczonych.
• Łosoś P. Chase, Sekretarz Skarbu Stanów Zjednoczonych. W 1864 roku został przewodniczącym Sądu Najwyższego.
• Simon Cameron, sekretarz wojny (1861-1862).
• Edwin Stanton, sekretarz ds. wojny (1862-1865).
• William H. Seward, sekretarz stanu (1861-1865).
• Gideon Welles, sekretarz marynarki wojennej (1861-1865).
• Montgomery Blair, Poczmistrz Generalny (1861-1864).
• Edward Bates, prokurator generalny (1861-1864).

Sprawy wewnętrzne

Administracja Lincolna miała za zadanie poprowadzić kraj przez jego najciemniejsze dni. Problemy odziedziczył po swoim poprzedniku, prezydencie Jamesie Buchananie. W swoim własnym przemówieniu inauguracyjnym cztery lata wcześniej, Buchanan nazwał kwestie niewolnictwa "szczęśliwą, ale mało praktyczną sprawą". Buchanan stanął na stanowisku, że nie jest w stanie nic zrobić w sprawie zbliżającej się wojny domowej. Powiedział: "Przywrócenie pokoju i harmonii między stanami nie leży w gestii żadnego z prezydentów, bez względu na jego polityczne skłonności". Mądrze ograniczony i powściągliwy, tak jak jego władza wynika z naszej Konstytucji i praw, tylko on może osiągnąć niewiele dla dobra lub zła w tak doniosłej kwestii". W miarę zbliżania się wojny domowej, pod prezydenturą Buchanana, kraj pogrążył się w recesji.

Zamiast ignorować lub akceptować sytuację, Lincoln musiał naprawić złamany naród lub zobaczyć go rozerwanego na strzępy. W okresie między wyborami prezydenckimi a jego inauguracją, siedem państw, które się odłączyły, utworzyło Konfederacyjne Stany Ameryki. Ich konstytucja była wzorowana na konstytucji Stanów Zjednoczonych z czterema różnicami. Wspierała suwerenność stanów. Zagwarantowała, że niewolnictwo będzie zawsze istniało w konfederackich stanach. Nie pozwalała Południowemu Kongresowi na ustanowienie taryf ochronnych. Ograniczyła również kadencję prezydenta Konfederatów do 6 lat. Jefferson Davis został wybrany na prezydenta CSA. Był właścicielem niewolników z Missisipi, senatorem Stanów Zjednoczonych, a także sekretarzem wojny pod rządami prezydenta Franklina Pierce'a. CSA objęło kilka stanowisk filozoficznych, które różniły się od stanowisk zajmowanych w Stanach Zjednoczonych. Zakładała, że Stany Zjednoczone są jedynie stowarzyszeniem suwerennych państw, ponieważ były one objęte statutem Konfederacji przed przyjęciem Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Utrzymywały one, że jako takie, każde państwo ma prawo opuścić związek państw. Północ postrzegała Unię jako państwo stałe. Lincoln wskazał, że każde państwo zrezygnowało z własnej suwerenności, gdy ratyfikowało i zaakceptowało Konstytucję. Argumentował również, że żadne państwo nie miało prawa do buntu przeciwko swojemu krajowi, Stanom Zjednoczonym Ameryki. Ale Lincoln milczał na temat CSA od ich utworzenia do inauguracji. Powtórzył obietnicę swojej kampanii, że jako prezydent nie podejmie żadnych kroków, aby zatrzymać lub ograniczyć niewolnictwo w tych stanach, w których ono już istniało. Nie zaakceptował jednak propozycji przedstawionych przez Komisję Pokoju. Demonstrując swoje pokojowe intencje, jego przemówienie inauguracyjne miało na celu uniemożliwienie innym państwom południowym przyłączenia się do CSA. Nie były one wrogami. Nie zaatakowałby CSA, ale zatrzymałby i zachował cały majątek rządu Stanów Zjednoczonych, który istniał w południowych stanach.

Dzień po inauguracji, Lincoln otrzymał przesyłkę od majora Roberta Andersona. Był dowódcą Fort Sumter, w porcie Charleston. Poinformował Lincolna, że jeśli fort nie zostanie wkrótce ponownie zaopatrzony, on i jego ludzie będą musieli odejść. Lincoln pomyślał o sposobie na uzupełnienie zapasów fortu bez rozpoczynania walk. Wysłałby nieuzbrojone statki zaopatrzeniowe do Fortu Sumter. Poinformował prezydenta CSA Davisa o swoich zamiarach. W ten sposób Stany Zjednoczone nie rozpoczną żadnych walk, ale utrzymają fort, tak jak obiecał Lincoln. Natychmiast Davis wysłał generała P.G.T. Beauregarda, by zmusił fort do kapitulacji, zanim statki zaopatrzeniowe dotrą do Fortu Sumter. O 4:30 rano, 12 kwietnia 1861 roku, działa Konfederacji rozpoczęły bombardowanie Fortu Sumter. Po 33 godzinach, major Anderson poddał się fortowi. To był początek wojny domowej.

Wojna trwała przez cztery lata. Północ nie spodziewała się, że Południe będzie walczyć prawie do ostatniego człowieka w obronie swojej "wolności". Południe nie miało pojęcia, że Północ, pod przywództwem Lincolna, wykaże żelazną wolę zachowania Unii za wszelką cenę.

Sprawy zagraniczne

Jedną z wojskowych strategii Lincolna była blokada portów Południa i około 3500 mil (5600 km) linii brzegowej. Na początku wojny, mając tylko kilka statków, było to niemożliwe. Do końca wojny Unia zdobyła lub zniszczyła 1500 biegaczy z blokadami. Ale ponieważ prawie 5 z 6 sklepów było w stanie ominąć blokadę, Wielka Brytania twierdziła, że nie jest ona uznawana przez prawo międzynarodowe, ponieważ jest to "papierowa blokada". W czasie wojny Konfederacja była w stanie wysłać tylko niewielką część swoich głównych zbiorów bawełny do Anglii. Trzy lata przed wojną Południe wysyłało 10 milionów bel bawełny rocznie. W czasie wojny wysłali w sumie tylko 500,000 bel. Ale przed wojną angielscy producenci zgromadzili duże ilości bawełny z Południa, pochodzącej z ogromnego eksportu. To co mieli pod ręką niosło je przez większą część wojny.

W 1861 roku zarówno Konfederacja, jak i Unia chciały pomocy Wielkiej Brytanii. Północ liczyła na nich ze względu na ich potępienie niewolnictwa. Konfederacja liczyła na ich pomoc ze względu na ogromne znaczenie, jakie ich bawełna miała dla brytyjskiej gospodarki. Zatem obie strony utrzymywały stosunki dyplomatyczne z Wielką Brytanią. Południe potrzebowało pomocy Wielkiej Brytanii, aby wygrać wojnę. Ponadto, bez pomocy Wielkiej Brytanii, Francja nie odważyłaby się wtrącać, mimo że była już przyjaźnie nastawiona do Południa. 4 maja 1861 r. królowa Wiktoria wydała proklamację, w której ogłosiła neutralność Wielkiej Brytanii w wojnie i uznała Konfederację za wojowniczą w konflikcie. To wściekłe Lincoln. Seward, jego sekretarz stanu, wydał już instrukcje nowemu ministrowi w Wielkiej Brytanii, aby zrezygnował i wrócił do domu, jeśli królowa uzna Konfederację. Podobną deklarację złożyła Francja, która również uznała CSA za naród. Seward ostrzegł oba narody przed możliwością wojny ze Stanami Zjednoczonymi w tej sprawie.

Brytyjski premier lord Palmerston wysłał na zachodni Atlantyk flotę okrętów wojennych w ramach przygotowań do ataku z zaskoczenia na Nowy Jork. Zamierzali wykorzystać największy okręt świata, SS Great Eastern, jako transport wojskowy. Widzieli, że strajk przeciwko Nowemu Jorkowi będzie strajkiem przeciwko amerykańskiemu centrum handlowemu. Ale wiosną 1862 roku, Brytyjczycy dowiedzieli się o okręcie wojennym Union ironclad, USS Monitor. To anulowało wszelkie plany inwazji. Podczas gdy brytyjska marynarka wojenna miała żelazne okręty wojenne, do żeglugi wymagały one głębokiej wody. Monitor i okręty północne, takie jak on, mogłyby zniszczyć brytyjskie statki, gdyby próbowały zablokować porty północne. Rosja również obawiała się, że Brytyjczycy i/lub Francuzi mogą wkroczyć. Latem 1862 roku koalicja narodów rozważała wkroczenie na drogę mediacji w wojnie. Były to Wielka Brytania, Francja, Prusy, Austria i Rosja. Jednak jesienią 1863 r. car Rosji Aleksander II wysłał swoją marynarkę wojenną, aby chronić Stany Zjednoczone przed inwazją Wielkiej Brytanii i Francji. Ich bałtycka flota zaczęła przypływać do portu w Nowym Jorku 24 września 1863 roku. Rosyjska flota dalekowschodnia została wysłana do San Francisco.

Przez resztę wojny większość krajów europejskich miała niewiele do zyskania, uznając Konfederację za suwerenny naród. Lincoln był dyplomatą w swoim postępowaniu z dwoma konfederatami, którzy zostali aresztowani na brytyjskim statku Trent. Kazał ich obu uwolnić. Awarie upraw w Europie sprawiły, że unijne produkty rolne stały się popularne. Egipt i Indie były w stanie dostarczyć bawełnę, która przed wojną była kupowana z południa. Unia była również dobrym odbiorcą ręcznej broni strzeleckiej i innych produkowanych towarów z Europy. Jednak dziesiątki blokad i okrętów wojennych zostało zbudowanych w czasie wojny dla Konfederacyjnej Marynarki Wojennej przez angielskich stoczniowców.

Portrety członków gabinetu Lincolna


Rosyjski statek w porcie w Nowym Jorku podczas amerykańskiej wojny domowej

Lincoln jako główny dowódca

W 1861 roku amerykańska wojna domowa była pierwszą nowoczesną wojną totalną. A w 1861 roku, nikt w Stanach Zjednoczonych nie wiedział jak z nią walczyć. Mężczyzn można było werbować i produkować towary wojenne, ale generałowie potrzebowali czasu na trening. Generałem szefem armii w 1861 r. był Winfield Scott, dowodzący armią liczącą tylko około 16.000 mężczyzn. Scott był zarówno stary, jak i stary (co oznacza, że nie miał nowoczesnego wyszkolenia). Sporo oficerów było szkolonych w West Point, ale w tym czasie West Point nauczał inżynierii, matematyki i fortyfikacji. Niewiele nauczał o strategii, a nic o prowadzeniu dużych formacji żołnierzy w terenie. Nikt nie nauczył się niczego o pracy w sztabie ani o tym, jak zarządzać armią, poza tymi nielicznymi, którzy potrafili czytać po francusku lub mieli jakiekolwiek doświadczenie wojskowe w Europie. Jednym z najgorszych problemów jest to, że dowódcy terenowi nie mieli nawet dokładnych map obszarów, na których musieli się poruszać i walczyć. Z wyjątkiem Zachodu, lokalne mapy nie istniały w wielu częściach kraju. W przeciwieństwie do Jeffersona Davisa, który miał doświadczenie wojskowe, Lincoln nie miał prawie żadnego.

Lincoln stanął przed bardzo stromą krzywą uczenia się, kiedy rozpoczęła się wojna. Ale Lincoln szybko się uczył. Nauczył się być prawnikiem. Nauka strategii wojskowej okazała się być czymś innym, co mógł zrobić bardzo dobrze. Czytał książki o strategii, historii wojska i uczył się na podstawie sukcesów i porażek swoich żołnierzy w terenie. Nauczył się również taktyki wojskowej wroga. Nauczył się tak dobrze, że do 1862 roku historyk T. Harry William powiedział o nim: "Lincoln wyróżnia się jako wielki prezydent wojenny, prawdopodobnie największy w naszej historii, i wielki strateg przyrodniczy, lepszy niż którykolwiek z jego generałów." Chociaż nie ma żadnych dowodów, że kiedykolwiek czytał "Wojnę" Karla von Clausewitza, jego działania były zgodne z głównym argumentem książki: "Cel polityczny jest celem, wojna jest środkiem do jego osiągnięcia, a środków nigdy nie można rozpatrywać w oderwaniu od ich celu". Jest więc jasne, że wojna nigdy nie powinna być postrzegana jako coś autonomicznego, ale zawsze jako instrument polityki".

Prezydent Lincoln, generał John A. McClernand i spiker Union Allan Pinkerton na polu walki w Antietam tuż po bitwie.