Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża

Historia

Do połowy XIX wieku nie było zorganizowanej wojskowej opieki nad ofiarami wypadków ani bezpiecznego miejsca, w którym można by umieścić i leczyć rannych żołnierzy.

Szwajcarski biznesmen Henry Dunant był świadkiem bitwy pod Solferino, podczas wojny austriacko-sardyńskiej. Bitwa trwała tylko jeden dzień, ale około 40 000 żołnierzy po obu stronach zginęło lub zostało ciężko rannych na polu bitwy.

Dunant był wstrząśnięty cierpieniem rannych żołnierzy i brakiem pomocy medycznej. Odwołał swoją podróż do cesarza Napoleona III i spędził kilka dni pomagając w leczeniu i opiece nad rannymi.

Napisał książkę o tym, co zobaczył, zatytułowaną A Memory of Solferino. Wydał ją za własne pieniądze w 1862 roku, a jej egzemplarze wysłał do czołowych osobistości politycznych i wojskowych w całej Europie. Książka nie tylko opisywała to, co Dunant widział, ale wzywała do utworzenia krajowych organizacji pomocy, które pomagałyby w opiece nad rannymi żołnierzami w przypadku wojny. Dunant wezwał również do zawarcia międzynarodowych traktatów gwarantujących neutralność i ochronę dla rannych oraz dla medyków i szpitali polowych.

Genewskie Towarzystwo Opieki Publicznej powołało komitet, który miał podjąć próbę zorganizowania międzynarodowej konferencji na temat idei Dunanta. "Komitet Pięciu" zebrał się 9 lutego 1863 roku, członkami byli:

• Henri Dunant;
• Gustave Moynier, który był prawnikiem i przewodniczącym genewskiego Towarzystwa Opieki Publicznej;
• Louis Appia, lekarz, który pracował jako chirurg wojskowy;
• Théodore Maunoir, z Komisji Higieny i Zdrowia w Genewie; oraz
• Guillaume Henri Dufour, generał armii szwajcarskiej.

Wkrótce komitet zmienił nazwę na "Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym".

W październiku 1863 r. w Genewie odbyła się zorganizowana przez nią międzynarodowa konferencja, na której rozmawiano o poprawie usług medycznych na polu walki.

Podczas konferencji do komitetu dołączyło 31 osób: osiemnastu oficjalnych delegatów z rządów krajowych, sześciu delegatów z innych organizacji pozarządowych oraz siedmiu nieoficjalnych delegatów zagranicznych. Delegaci oficjalni pochodzili z:

Konferencja chciała:

• Krajowe towarzystwa pomocy dla rannych żołnierzy;
• Neutralność i ochrona dla rannych żołnierzy;
• Siły ochotnicze do niesienia pomocy na polu walki;
• Więcej konferencji, które uczynią te żądania prawnie wiążącymi traktatami międzynarodowymi; oraz
• Wprowadzenie symbolu ochronnego dla personelu medycznego w terenie. Wybrali oni białą opaskę z czerwonym krzyżem.

Zaledwie rok później rząd szwajcarski zaprosił rządy wszystkich państw europejskich, a także Stanów Zjednoczonych, Brazylii i Meksyku do udziału w oficjalnej konferencji dyplomatycznej. Szesnaście krajów wysłało do Genewy łącznie dwudziestu sześciu delegatów. 22 sierpnia 1864 roku konferencja przyjęła pierwszą Konwencję Genewską "o polepszeniu losu rannych w armiach w polu". Konwencję podpisali przedstawiciele 12 państw i królestw: Badenii, Belgii, Danii, Francji, Hesji, Włoch, Holandii, Portugalii, Prus, Szwajcarii, Hiszpanii i Wirtembergii. Konwencja zawierała dziesięć artykułów, ustanawiających po raz pierwszy prawnie wiążące zasady gwarantujące neutralność i ochronę dla rannych żołnierzy, polowego personelu medycznego i określonych instytucji humanitarnych w konflikcie zbrojnym.

Konwencja przewidywała również dwa warunki, które musiały być spełnione, aby krajowe towarzystwo pomocy mogło zostać uznane przez Komitet Międzynarodowy:

• Stowarzyszenie krajowe musi być uznane przez rząd krajowy za stowarzyszenie pomocowe zgodnie z konwencją, oraz
• Rząd danego kraju musi podpisać Konwencję Genewską.

Pierwsze krajowe towarzystwa zostały założone w Belgii, Danii, Francji, Oldenburgu, Prusach, Hiszpanii i Wirtembergii. Również w 1864 roku Louis Appia i Charles van de Velde, kapitan armii holenderskiej, stali się pierwszymi niezależnymi i neutralnymi delegatami, którzy pracowali pod znakiem Czerwonego Krzyża w konflikcie zbrojnym. Trzy lata później, w 1867 roku, zwołano pierwszą Międzynarodową Konferencję Krajowych Towarzystw Pomocy dla Pielęgnowania Rannych Wojennych.

Dunant opuścił komitet w 1867 roku po kłótni z innymi członkami. W 1876 r. komitet zmienił nazwę na "Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża" (ICRC), która do dziś jest jego oficjalną nazwą. Pięć lat później, dzięki staraniom Clary Barton, powstał Amerykański Czerwony Krzyż. Coraz więcej krajów podpisywało Konwencję Genewską i zaczęło ją respektować w praktyce podczas konfliktów zbrojnych. Czerwony Krzyż szybko stał się ruchem szanowanym na całym świecie, a stowarzyszenia krajowe stawały się coraz bardziej popularne jako miejsce pracy wolontariuszy.

Kiedy w 1901 roku przyznano pierwszą Pokojową Nagrodę Nobla, Norweski Komitet Noblowski zdecydował się przyznać ją Henry'emu Dunantowi i Frédéricowi Passy'emu, czołowym działaczom przeciwko wojnie. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża złożył Dunantowi oficjalne gratulacje i był to hołd dla jego kluczowej roli w tworzeniu Czerwonego Krzyża. Dunant zmarł dziewięć lat później w małym szwajcarskim uzdrowisku Heiden. Zaledwie dwa miesiące wcześniej zmarł również jego dawny przyjaciel i członek Komitetu, Gustave Moynier.

Do wybuchu I wojny światowej w 1914 roku na całym świecie istniało 45 krajowych towarzystw pomocy. Ruch ten rozrósł się poza Europę i Amerykę Północną do Ameryki Środkowej i Południowej (Argentyna, Brazylia, Chile, Kuba, Meksyk, Peru, Salwador, Urugwaj, Wenezuela), Azji (Republika Chińska, Japonia, Korea, Syjam) i Afryki (Republika Południowej Afryki). Konwencja Genewska została zmieniona tak, aby obejmowała walki na morzu i na lądzie.

I wojna światowa

Podczas I wojny światowej pielęgniarki Czerwonego Krzyża przybyły z całego świata, w tym ze Stanów Zjednoczonych i Japonii, aby wspomóc służby medyczne sił zbrojnych krajów zaangażowanych w wojnę w Europie.

15 października 1914 r., zaraz po rozpoczęciu wojny, MKCK powołał do życia Międzynarodową Agencję ds. Jeńców Wojennych (International Prison-of-War (POW) Agency). Do końca wojny Agencja wysłała około 20 milionów listów i wiadomości, 1,9 miliona paczek i około 18 milionów franków szwajcarskich do jeńców wojennych we wszystkich krajach dotkniętych wojną. Agencja zorganizowała również zwolnienie około 200.000 jeńców wojennych i ich powrót do ojczyzny. W latach 1914-1923 Agencja zebrała około 7 milionów rekordów dotyczących jeńców lub osób zaginionych. Dzięki indeksowi kart udało się zidentyfikować około 2 milionów jeńców wojennych i skontaktować się z ich rodzinami. Kompletny indeks 7 milionów kart został wypożyczony przez MKCK do Międzynarodowego Muzeum Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w Genewie. Ale tylko MKCK może przeszukiwać indeks.

ICRC otrzymał jedyną Pokojową Nagrodę Nobla w latach wojny, w 1917 roku, za wybitne prace wojenne.

W 1923 r. Komitet zmienił zasady członkostwa. Do tej pory w Komitecie mogli zasiadać tylko obywatele miasta Genewy. Zmieniono je tak, by obejmowały wszystkich obywateli Szwajcarii z urodzenia. Zasada ta obowiązuje do dziś, a jej celem jest pokazanie, że MKCK jest neutralny, a członkowie i pracownicy Komitetu nigdy nie byli obywatelami kraju, który mógłby być zaangażowany w wojnę. Dopiero w 1993 r. zezwolono na pracę w Komitecie osobom nieposiadającym obywatelstwa szwajcarskiego.

II wojna światowa

W 1934 roku MKCK próbował uzyskać dodatkową ochronę dla ludności cywilnej podczas wojny. Niestety większość rządów nie była zainteresowana przyjęciem dodatkowych zasad przed rozpoczęciem II wojny światowej.

Działalność MKCK regulowały konwencje genewskie, zmienione w 1929 roku. rewizja . Działalność Komitetu była podobna do tej w czasie I wojny światowej:

• odwiedzanie i monitorowanie obozów jenieckich,
• organizowanie pomocy humanitarnej dla ludności cywilnej, oraz
• administrowanie wymianą wiadomości dotyczących więźniów i osób zaginionych.

Do końca wojny 179 delegatów przeprowadziło 12.750 wizytacji obozów jenieckich w 41 krajach. Centralna Agencja Informacyjna ds. Jeńców Wojennych (Zentralauskunftsstelle für Kriegsgefangene) liczyła 3.000 pracowników, indeks kart śledzących jeńców zawierał 45 milionów kart (ponad 6 razy więcej niż w czasie pierwszej wojny światowej), Agencja wymieniła 120 milionów wiadomości.

Niemiecki Czerwony Krzyż był kontrolowany przez nazistów i nie chciał przestrzegać konwencji genewskich, które mogły pomóc w powstrzymaniu deportacji Żydów z Niemiec i masowych mordów dokonywanych w obozach koncentracyjnych prowadzonych przez rząd niemiecki.

Dwa inne główne państwa biorące udział w wojnie, Związek Radziecki i Japonia, nie były stronami konwencji genewskich z 1929 roku i nie były prawnie zobowiązane do przestrzegania zasad konwencji. W związku z tym inne kraje nie były zobowiązane do przestrzegania konwencji w odniesieniu do swoich więźniów.

MKCK musiał przestać skarżyć się na traktowanie więźniów w obozach koncentracyjnych w przypadku, gdyby MKCK przestał działać na rzecz jeńców wojennych.

Po listopadzie 1943 roku MKCK mógł wysyłać paczki do więźniów obozów koncentracyjnych o znanych nazwiskach i miejscach pobytu. Ponieważ potwierdzenia odbioru tych paczek były często podpisywane przez innych więźniów, MKCK udało się zarejestrować tożsamość około 105.000 więźniów obozów koncentracyjnych i dostarczyć około 1,1 miliona paczek, głównie do obozów Dachau, Buchenwald, Ravensbrück i Sachsenhausen.

12 marca 1945 r. przewodniczący MKCK Jacob Burckhardt otrzymał od generała SS Ernsta Kaltenbrunnera informację, że delegaci MKCK mogą odwiedzać obozy koncentracyjne, ale muszą pozostać w nich do końca wojny. Dziesięciu delegatów, wśród nich Louis Haefliger (obóz Mauthausen), Paul Dunant (obóz Theresienstadt) i Victor Maurer (obóz Dachau), odwiedziło obozy.

Louis Haefliger poinformował wojska amerykańskie o przymusowym wysiedleniu lub wysadzeniu obozu Mauthausen-Gusen i uratował życie około 60 000 więźniów. Jego działania zostały potępione przez MKCK, ponieważ uznano je za działanie wbrew własnym kompetencjom i narażające na szwank neutralność MKCK. Dopiero w 1990 r. jego reputacja została ostatecznie zrehabilitowana przez przewodniczącego MKCK Cornelio Sommarugę.

Innym przykładem wielkiego ducha humanitarnego był Friedrich Born (1903-1963), delegat MKCK w Budapeszcie, który uratował życie około 11.000 do 15.000 Żydów na Węgrzech. Marcel Junod (1904-1961), lekarz z Genewy, był kolejnym słynnym delegatem podczas II wojny światowej. Był on jednym z pierwszych obcokrajowców, którzy odwiedzili Hiroszimę po zrzuceniu bomby atomowej, a swoje przemyślenia zawarł w książce "Wojownik bez broni".

W 1944 roku MKCK otrzymał swoją trzecią Pokojową Nagrodę Nobla.

Po II wojnie światowej

W dniu 12 sierpnia 1949 r. zmieniono dotychczasowe dwie konwencje genewskie, a konwencja haska o wypadkach na morzu została włączona do "rodziny" konwencji genewskich. Została ona przemianowana na Drugą Konwencję Genewską, i tak druga konwencja z 1929 roku jest obecnie nazywana trzecią konwencją. Powstała Czwarta Konwencja Genewska o "Ochronie osób cywilnych w czasie wojny". W dniu 8 czerwca 1977 r. dodano dodatkowy artykuł "protokoły", aby konwencje mogły być stosowane w konfliktach wewnętrznych, takich jak wojny domowe.

W 1963 r. MKCK podzielił się swoją trzecią Pokojową Nagrodą Nobla z Ligą Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża.

Od 1993 r. osoby niebędące obywatelami Szwajcarii mogą pełnić funkcję delegata Komitetu za granicą, co wcześniej było zastrzeżone dla obywateli szwajcarskich. Obecnie około jedna trzecia pracowników nie jest obywatelami Szwajcarii.

16 października 1990 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyznało MKCK status obserwatora na sesjach zgromadzenia i posiedzeniach podkomitetów, co było pierwszym statusem obserwatora przyznanym prywatnej organizacji. Rezolucja została zaproponowana wspólnie przez 138 państw członkowskich i przedstawiona przez ambasadora Włoch, Vieri Traxlera, dla upamiętnienia początków organizacji w bitwie pod Solferino.

Porozumienie z rządem szwajcarskim podpisane 19 marca 1993 r. potwierdziło istniejącą już od dawna politykę pełnej niezależności Komitetu od jakiejkolwiek ingerencji ze strony Szwajcarii. Porozumienie chroni pełną świętość całej własności MKCK w Szwajcarii, w tym jego siedziby i archiwum, przyznaje członkom i personelowi immunitet prawny, zwalnia MKCK ze wszystkich podatków i opłat, gwarantuje chroniony i bezcłowy transfer towarów, usług i pieniędzy, zapewnia MKCK przywileje bezpiecznej komunikacji na tym samym poziomie co ambasady zagraniczne oraz upraszcza podróże Komitetu do i ze Szwajcarii.

Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża kontynuował swoją działalność przez całe lata dziewięćdziesiąte. Przerwał swoje zwyczajowe milczenie, gdy potępił ludobójstwo w Rwandzie w 1994 roku, a także ponownie w 1995 roku w sprawie zbrodni, które wydarzyły się w Srebrenicy i jej okolicach, gdy powiedział: "Musimy przyznać, że pomimo naszych wysiłków, by pomóc tysiącom cywilów siłą wypędzonych z miasta i pomimo poświęcenia naszych kolegów na miejscu, wpływ MKCK na rozwój tragedii był bardzo ograniczony." W 2007 r. MKCK po raz kolejny publicznie potępił "poważne naruszenia praw człowieka" przez wojskowy rząd Birmy, w tym pracę przymusową, głód i morderstwa mężczyzn, kobiet i dzieci.

Ofiary śmiertelne

Wraz z końcem zimnej wojny praca MKCK stała się bardziej niebezpieczna. W latach 90. więcej delegatów straciło życie niż kiedykolwiek w historii MKCK, zwłaszcza podczas pracy w lokalnych i wewnętrznych konfliktach zbrojnych. Incydenty te często świadczyły o braku poszanowania zasad Konwencji Genewskich i ich symboli ochronnych. Wśród zabitych delegatów znaleźli się:

• Frédéric Maurice. Zmarł 19 maja 1992 r. w wieku 39 lat, dzień po tym, jak transport Czerwonego Krzyża, który eskortował, został zaatakowany w byłym jugosłowiańskim mieście Sarajewo.
• Fernanda Calado (Hiszpania), Ingeborg Foss (Norwegia), Nancy Malloy (Kanada), Gunnhild Myklebust (Norwegia), Sheryl Thayer (Nowa Zelandia) i Hans Elkerbout (Holandia). Zostali oni zamordowani z bliska podczas snu 17 grudnia 1996 r. w szpitalu polowym MKCK w czeczeńskim mieście Nowije Atagi niedaleko Groznego. Ich mordercy nigdy nie zostali schwytani i nie było żadnego widocznego motywu zabójstwa.
• Rita Fox (Szwajcaria), Véronique Saro (Demokratyczna Republika Konga, dawniej Zair), Julio Delgado (Kolumbia), Unen Ufoirworth (DR Konga), Aduwe Boboli (DR Konga) i Jean Molokabonge (DR Konga). W dniu 26 kwietnia 2001 r. byli oni w drodze z dwoma samochodami na misję humanitarną w północno-wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga, kiedy znaleźli się pod śmiertelnym ostrzałem nieznanych napastników.
• Ricardo Munguia (Salwador). Pracował jako inżynier wodny w Afganistanie i podróżował z miejscowymi kolegami, gdy ich samochód został zatrzymany przez nieznanych uzbrojonych mężczyzn. Został zabity w egzekucji z bliskiej odległości, podczas gdy jego kolegom pozwolono uciec. Zmarł w wieku 39 lat.
• Vatche Arslanian (Kanada). Od 2001 r. pracował jako koordynator logistyki w misji MKCK w Iraku. Zginął podczas podróży przez Bagdad wraz z członkami Irackiego Czerwonego Półksiężyca. Ich samochód przypadkowo znalazł się w krzyżowym ogniu walk w mieście.
• Nadisha Yasassri Ranmuthu (Sri Lanka). Został zabity przez nieznanych napastników w dniu 22 lipca 2003 r., kiedy jego samochód został ostrzelany w pobliżu miasta Hilla na południu Bagdadu.

Oryginalny dokument pierwszej Konwencji Genewskiej z 1864 roku.


Pomnik upamiętniający pierwsze użycie symbolu Czerwonego Krzyża w konflikcie zbrojnym podczas bitwy pod Dybbøl (Dania) w 1864 r.; wzniesiony wspólnie w 1989 r. przez narodowe stowarzyszenia Czerwonego Krzyża Danii i Niemiec.


Francuska pocztówka upamiętniająca rolę pielęgniarek Czerwonego Krzyża podczas I wojny światowej, 1915.


Komunikat Czerwonego Krzyża z Łodzi, Polska, 1940 r.


Marcel Junod , delegat MKCK, odwiedza jeńców wojennych w Niemczech. (© Benoit Junod, Szwajcaria)


Siedziba główna MKCK w Genewie.

Symbole

Pierwotne motto Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża brzmiało Inter Arma Caritas ("Wśród wojny, miłosierdzie"). Komitet zachował to motto, podczas gdy inne organizacje Czerwonego Krzyża przyjęły inne. Ponieważ Genewa znajduje się we francuskojęzycznej części Szwajcarii, MKCK znany jest również pod swoją francuską nazwą Comité international de la Croix-Rouge (CICR). Jednakże MKCK posługuje się sześcioma oficjalnymi językami, w tym arabskim. Oficjalnym symbolem MKCK jest Czerwony Krzyż na białym tle (odwrotność flagi szwajcarskiej) z napisem "COMITE INTERNATIONAL GENEVE" otaczającym krzyż.

W 1965 r. MKCK opracował siedem fundamentalnych zasad, które zostały przyjęte przez cały Ruch Czerwonego Krzyża. Są to

• Ludzkość,
• Bezstronność,
• Neutralność,
• Niepodległość,
• Wolontariat,
• Jedność, oraz
• Uniwersalność.

Finansowanie i sprawy finansowe

Budżet MKCK na rok 2005 wynosił około 970 milionów franków szwajcarskich. Wszystkie wpłaty na rzecz MKCK są dobrowolne i wpływają jako darowizny na podstawie dwóch rodzajów apeli wydawanych przez Komitet: corocznego apelu do centrali na pokrycie kosztów wewnętrznych oraz apeli nadzwyczajnych dla poszczególnych misji.

Większość funduszy MKCK pochodzi ze Szwajcarii i Stanów Zjednoczonych, a pozostałe państwa europejskie i Unia Europejska są tuż za nimi. Razem z Australią, Kanadą, Japonią i Nową Zelandią, państwa te przekazują około 80-85% budżetu MKCK. Około 3% pochodzi z darowizn prywatnych, a reszta od krajowych stowarzyszeń Czerwonego Krzyża.

Odpowiedzialność w Ruchu

MKCK jest odpowiedzialny za prawne uznanie stowarzyszenia pomocowego za oficjalne krajowe stowarzyszenie Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca i tym samym przyjęcie go do Ruchu. Dokładne zasady znajdują się w statucie Ruchu. Po uznaniu przez MKCK, społeczeństwo narodowe zostaje przyjęte jako członek do Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. MKCK i Federacja współpracują z poszczególnymi towarzystwami narodowymi w ich misjach międzynarodowych, zwłaszcza w zakresie zasobów ludzkich, materialnych i finansowych oraz organizacji logistyki na miejscu zdarzenia. Zgodnie z Porozumieniem z Sewilli z 1997 r., MKCK jest wiodącą agencją Czerwonego Krzyża w konfliktach, podczas gdy inne organizacje w ramach Ruchu przejmują inicjatywę w sytuacjach niewojennych. Stowarzyszenia narodowe będą odgrywały wiodącą rolę, szczególnie gdy konflikt ma miejsce w ich własnym kraju.

Organizacja

Główna siedziba MKCK znajduje się w Genewie, w Szwajcarii. Inne biura, zwane delegacjami, znajdują się w około 80 krajach. Za każdą delegację odpowiada szef delegacji, który jest oficjalnym przedstawicielem MKCK w danym kraju. Spośród 2.000 profesjonalnych pracowników, około 800 pracuje w siedzibie głównej w Genewie, a 1.200 ekspatriantów pracuje w terenie. Około połowa pracowników terenowych służy jako delegaci zarządzający operacjami MKCK w różnych krajach, podczas gdy druga połowa to specjaliści, tacy jak lekarze, agronomowie, inżynierowie czy tłumacze. Międzynarodowy personel jest wspomagany przez około 13.000 pracowników krajowych, tak więc około 15.000 osób pracuje dla MKCK.

Dyrekcja

Dyrekcja jest organem wykonawczym Komitetu, realizującym politykę ustaloną przez Zgromadzenie.

Dyrekcja składa się z Dyrektora Generalnego i pięciu dyrektorów w obszarach "Operacje", "Zasoby ludzkie", "Zasoby i wsparcie operacyjne", "Komunikacja" oraz "Prawo międzynarodowe i współpraca w ramach Ruchu". Członkowie Dyrekcji są mianowani przez Zgromadzenie na czteroletnią kadencję. W ostatnich latach Dyrektor Generalny przyjął na siebie większą odpowiedzialność osobistą, podobnie jak dyrektor generalny, podczas gdy wcześniej był raczej pierwszym wśród równych w Dyrekcji.

Montaż

Zgromadzenie (zwane również Komitetem) zbiera się regularnie i jest odpowiedzialne za określanie celów, wytycznych i strategii oraz za nadzór nad sprawami finansowymi Komitetu. W skład Zgromadzenia wchodzi maksymalnie 25 obywateli Szwajcarii. Członkowie muszą posługiwać się językiem ojczystym, czyli francuskim, ale wielu z nich zna również angielski i niemiecki. Członkowie Zgromadzenia są dokooptowywani na okres czterech lat, przy czym nie ma ograniczeń co do liczby kadencji, jakie może pełnić dany członek. Ponowny wybór po trzeciej kadencji wymaga większości trzech czwartych głosów wszystkich członków, co stanowi dla nich motywację do dalszej aktywności i produktywności.

We wczesnych latach każdy członek Komitetu był Genewczykiem, protestantem, białym i mężczyzną. Pierwsza kobieta, Renée-Marguerite Cramer, została dokooptowana w 1918 roku. Od tego czasu kilka kobiet osiągnęło stanowisko wiceprzewodniczącej, a po zimnej wojnie odsetek kobiet wynosił około 15%. Pierwsi nie-Genewczycy zostali przyjęci w 1923 r., a jeden Żyd zasiadał w Zgromadzeniu.

Podczas gdy reszta Ruchu Czerwonego Krzyża jest wielonarodowa, Komitet uważa, że jego jednonarodowość jest zaletą, ponieważ narodowością, o której mowa, jest Szwajcaria. Dzięki stałej neutralności Szwajcarii, strony konfliktu mogą być pewne, że nikt z "wroga" nie będzie ustalał polityki w Genewie. Wojna francusko-pruska w latach 1870-71 pokazała, że nawet Narodowe Towarzystwa Czerwonego Krzyża mogą być stronnicze i nie zachowywać neutralnego humanitaryzmu.

Rada Zgromadzenia

Ponadto Zgromadzenie wybiera pięcioosobową Radę Zgromadzenia, która stanowi szczególnie aktywny trzon Zgromadzenia. Rada zbiera się co najmniej dziesięć razy w roku i w niektórych sprawach jest uprawniona do podejmowania decyzji w imieniu całego Zgromadzenia. Rada jest również odpowiedzialna za organizację posiedzeń Zgromadzenia oraz za pomoc w komunikacji między Zgromadzeniem a Dyrekcją. W skład Rady Zgromadzenia wchodzą zazwyczaj przewodniczący, dwóch wiceprzewodniczących i dwóch członków pochodzących z wyboru. Podczas gdy jeden z wiceprzewodniczących jest wybierany na czteroletnią kadencję, drugi jest mianowany na stałe, a jego kadencja kończy się wraz z odejściem z funkcji wiceprzewodniczącego lub z Komitetu. Obecnie wiceprzewodniczącymi są Jacques Forster i Olivier Vodoz. W kwietniu 2007 r. Christine Beerli została mianowana na następczynię Jacques'a Forstera od początku 2008 r.

Przewodniczący

Zgromadzenie wybiera również, na czteroletnią kadencję, jedną osobę, która pełni funkcję Prezydenta MKCK. Prezydent jest zarówno członkiem Zgromadzenia, jak i przywódcą MKCK, i zawsze był włączany do Rady od momentu jej powstania. Prezydent automatycznie staje się członkiem Zgromadzenia i MKCK po jego mianowaniu, ale niekoniecznie pochodzi z organizacji MKCK. Istnieje silna frakcja w Zgromadzeniu, która chce sięgnąć poza organizację i wybrać prezydenta z rządu szwajcarskiego lub kręgów zawodowych, takich jak bankowość czy medycyna. W rzeczywistości trzech ostatnich prezydentów było wcześniej urzędnikami w szwajcarskim rządzie. Wpływ prezydenta i jego rola nie są dobrze zdefiniowane i zmieniają się w zależności od czasów i osobistego stylu każdego prezydenta. Od 2000 roku prezydentem MKCK jest Jakob Kellenberger. Kellenberger nie występuje publicznie i nie wydaje wielu oświadczeń, ale jest dobry w osobistych negocjacjach, promując MKCK prywatnie. W lutym 2007 roku został mianowany przez Zgromadzenie na kolejną czteroletnią kadencję, która potrwa do końca 2011 roku.

Przewodniczącymi MKCK byli:

W przeciwieństwie do niektórych innych agencji pomocowych, MKCK ma tendencję do pracy po cichu i bez rozgłosu. W ten sposób udało mu się uzyskać dostęp na przykład do Nelsona Mandeli, kiedy był on jeszcze więźniem apartheidowego rządu RPA.

Jakob Kellenberger, obecny przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża.


Ceremonia wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla w 1963 r., kiedy to nagroda została przyznana wspólnie MKCK i Federacji. Od lewej do prawej: Król Norwegii Olav, Prezydent ICRC Leopold Boissier, Przewodniczący Ligi John MacAulay. (Zdjęcie z: www.redcross.int)