Mumifikacja
Balsamowanie to czynność polegająca na konserwacji martwego ciała, aby nie uległo rozkładowi. Jeśli ciało ludzkie nie zostanie zabalsamowane, bardzo szybko zacznie się rozkładać. Z tego powodu większość ciał jest balsamowana, jeśli mają być wystawione na pokaz (np. leżeć w stanie) do pogrzebu.
Balsamowanie jest podobne do mumifikacji, którą wiele starożytnych ludów przeprowadzało na martwych ciałach. Balsamowanie różni się od taksydermii, w której konserwowana jest tylko skóra.
Historia
Mumifikacja
Najstarsze zmumifikowane zwłoki, jakie kiedykolwiek znaleziono, zostały zmumifikowane około 5000-6000 lat p.n.e. Zwłoki te nazywane są mumiami Chinchorro. Te martwe ciała zostały zmumifikowane przez starożytnych ludzi, którzy żyli na pustyni Atacama, na terenie dzisiejszego Chile i Peru.
Starożytni Egipcjanie często mumifikowali martwe ciała. Zaczęli mumifikować zwłoki już w 3200 r. p.n.e. Wierzyli oni, że gdy martwe ciało zostanie zmumifikowane, jego dusza będzie mogła odnaleźć drogę powrotną do ciała i rozpocząć podróż w zaświaty.
Starożytne balsamowanie
Starożytne kultury z Etiopii, Peru, Tybetu i południowej Nigerii również stosowały techniki balsamowania. Tak samo Guanczowie, Indianie Jivaro, Aztekowie, Toltekowie i Majowie.
W starożytnej Europie balsamowanie zwłok było mniej powszechne. Najwcześniejsze znane zakonserwowane ciała w Europie mają około 5000 lat. Ciała te były pokryte cynobrem, aby je zakonserwować. Znaleziono je w Osorno, w Hiszpanii. Balsamowanie zwłok było niezwykłe w Europie aż do czasów Imperium Rzymskiego.
Archeolodzy znaleźli w Chinach zachowane ciała z czasów dynastii Han (206 p.n.e.- 220 n.e.). Nikt nie wie, jak te ciała zostały zakonserwowane.
Średniowiecze i renesans
Około 500 roku n.e. wiedza o konserwacji ciał rozprzestrzeniła się z kultur starożytnych, a balsamowanie stało się znacznie bardziej powszechne w Europie. Stało się tak częściowo dlatego, że rozwijała się nauka i medycyna, a naukowcy potrzebowali przeprowadzać sekcje zwłok, by dowiedzieć się więcej o ludzkim ciele. Jeśli ciała nie były konserwowane, od razu ulegały rozkładowi, a naukowcy nie mogli dokonywać ich sekcji ani przechowywać ich dla innych naukowców, by mogli się z nich uczyć.
XVII i XVIII wiek
Angielski lekarz William Harvey stworzył nowoczesną metodę balsamowania w XVII wieku. Metoda ta polega na wstrzykiwaniu substancji chemicznych do tętnic ciała zmarłego, aby zapobiec jego rozkładowi.
Aż do połowy XVIII wieku balsamowanie było stosowane głównie w nauce i medycynie. Jednak w połowie XVIII wieku szkocki chirurg William Hunter wykorzystał metody Harveya do konserwacji ciał w kostnicach. Jego brat, John Hunter, jako pierwszy zareklamował balsamowanie zwykłym ludziom, którzy chcieli zobaczyć ciała swoich bliskich zachowane po śmierci.
XIX wiek
W XIX wieku wielu ludzi zaczęło interesować się balsamowaniem zmarłych przyjaciół i krewnych. Na przykład, czasami dana osoba może chcieć zostać pochowana w odległym miejscu. Jednak najpierw ludzie, którym na niej zależało, chcieliby zobaczyć jej ciało i oddać jej ostatni szacunek. Mogliby to zrobić, gdyby ciało zostało zabalsamowane, ponieważ nie uległoby rozkładowi.
W Stanach Zjednoczonych, balsamowanie stało się bardzo powszechne w czasie wojny secesyjnej. Stało się tak, ponieważ wielu ludzi walcząc na wojnie zginęło z dala od domu. Ich ciała musiały wrócić do domu, aby zostać pochowane, a balsamowanie zapobiegało rozkładowi ich ciał podczas tych długich podróży. Kiedy prezydent Abraham Lincoln został zabity, balsamowanie pozwoliło na odesłanie jego ciała do domu, aby je pochować. To sprawiło, że ludzie w Stanach Zjednoczonych stali się bardziej świadomi balsamowania.
W przeszłości, jeśli osoba zmarła na chorobę zakaźną, jej ciało było bardzo szybko grzebane, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby. Balsamowanie stało się bardziej powszechne jako sposób na zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób.
W połowie XIX wieku ludzie zaczęli prowadzić firmy zajmujące się pogrzebami i pochówkami. W tamtych czasach ludzi, którzy prowadzili te firmy nazywano przedsiębiorcami pogrzebowymi. (Obecnie nazywa się ich przedsiębiorcami pogrzebowymi.) Ludzie ci zaczęli regularnie stosować metody balsamowania, zamiast starszych metod, takich jak pakowanie ciał w lód.
Historia współczesna
Do początku XX wieku arszenik był często używany do balsamowania ciał. Ostatecznie został on zastąpiony przez inne substancje chemiczne, które działają lepiej i są mniej trujące. W 1867 r. niemiecki chemik August Wilhelm von Hofmann odkrył formaldehyd. Naukowcy szybko zdali sobie sprawę, że ten związek chemiczny bardzo dobrze nadaje się do konserwowania zwłok. Wkrótce formaldehyd zastąpił inne substancje chemiczne jako najbardziej powszechny środek chemiczny stosowany do balsamowania ciał.
Płyny balsamujące, które były używane na początku XX wieku.
Garncarstwo, naczynia i inne przedmioty z balsamierni starożytnego egipskiego faraona Tutanchamona.
Balsamowanie dzisiaj
W Stanach Zjednoczonych i w świecie zachodnim balsamowanie zwłok jest obecnie bardzo powszechne. Zazwyczaj balsamowanie składa się z kilku etapów:
- Balsamista wstrzykuje substancje chemiczne (zwane płynami balsamującymi) do naczyń krwionośnych ciała. Powoduje to odpływ krwi i innych płynów z ciała i zastąpienie ich substancjami chemicznymi.
- Balsamista otwiera wydrążone w ciele organy i wypełnia je płynem balsamującym.
- Balsamista może wstrzyknąć pod skórę płyn balsamujący.
- Jeśli ciało ma obrażenia, balsamista może użyć środków balsamujących bezpośrednio na skórę.
Zazwyczaj balsamowanie trwa kilka godzin.
Balsamacja nie chroni ciała przed rozkładem na zawsze. Ma ono na celu zachowanie ciała zmarłej osoby przez pewien czas. Dzięki temu ludzie mogą zobaczyć ciało podczas nabożeństw pogrzebowych, a ciała mogą być przewożone do odległych miejsc, gdzie mogą być pochowane. Jednak bez względu na to, jaki rodzaj balsamowania jest stosowany, ciało w końcu ulegnie rozkładowi.
Religijne poglądy na temat balsamowania
Różne religie mają wiele różnych pomysłów na temat balsamowania. Na przykład, te religijne zazwyczaj zezwalają na balsamowanie:
- Buddyzm
- Większość odłamów chrześcijaństwa
- Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (mormoni)
- Hinduizm
- Towarzystwo Przyjaciół (kwakrzy)
Niektóre religie, jak niektóre religie neopogańskie, odradzają balsamowanie, ale go nie zabraniają.
Niektóre religie mówią, że balsamowanie nie jest dozwolone. Do tych religii należą:
- Wiara Bahá'í
- Islam i judaizm (z wyjątkiem miejsc, gdzie prawo nakazuje balsamowanie ciał)
- Zoroastrianizm
Powiązane strony
- Taxidermy
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest balsamowanie?
O: Balsamowanie to proces konserwowania ciała zmarłego, aby zapobiec jego rozkładowi.
P: Dlaczego balsamowanie jest ważne?
O: Balsamowanie jest ważne, ponieważ zapobiega rozkładowi martwego ciała i pozwala na wystawienie go na pogrzeb lub inne publiczne pokazy.
P: Czym różni się balsamowanie od mumifikacji?
O: Balsamowanie jest podobne do mumifikacji, której dokonywały starożytne ludy na ciałach zmarłych, ale balsamowanie obejmuje inny proces przy użyciu innych materiałów.
P: Co się stanie, jeśli ciało nie zostanie zabalsamowane?
O: Jeśli ciało nie zostanie zabalsamowane, bardzo szybko zacznie się rozkładać.
P: Czym jest taksydermia?
O: Taksydermia to proces konserwowania skóry zwierzęcia, ale różni się od balsamowania tym, że całe ciało nie jest konserwowane.
P: Dlaczego taksydermia różni się od balsamowania?
O: Taksydermia różni się od balsamowania, ponieważ obejmuje tylko zachowanie skóry zwierzęcia, podczas gdy balsamowanie obejmuje zachowanie całego ciała człowieka.
P: Kiedy zazwyczaj przeprowadza się balsamowanie?
O: Balsamacja jest zazwyczaj wykonywana, gdy ciało będzie wystawione na widok publiczny, np. podczas pogrzebu.
