Hinduizm

Etymologia

Słowo hinduskie pochodzi od indyjsko-aryjsko-sanskryckiego słowa Sindhu, które jest sanskrycką nazwą rzeki Indus, która leży na granicy Indii i Pakistanu. Według Gavin Flood, słowo hinduskie było używane przez Persów dla ludzi, którzy mieszkają za rzeką Indus, Napis Dariusza I, który został napisany około 550-486 p.n.e., również określa hinduski jako ludzi, którzy mieszkają za rzeką Indus. Zapisy te nie odnosiły się do hinduizmu jako do religii. Najwcześniejszym zapisem, który określa hinduizm jako religię, może być chiński tekst z VII wieku CE, Rekord regionów zachodnich Xuanzang, oraz perski tekst z XIV wieku Futuhu's-salatin "Abd al-Malik Isami. Wynika to z faktu, że nazwa jeśli religia jest nazywana hinduizmem, to nie hinduizmem.

Arabski termin al-Hind odnosi się do ludzi, którzy mieszkają po drugiej stronie rzeki Indus. Hindustan to jak powiedzieć Indie w języku hinduskim. Oznacza to "ziemię hinduistów", która stała się tym, czym była, dopóki do Indii nie zaczęli napływać muzułmanie. Arabski wpływ na język hinduski Sanskrytu stworzył nowy język, zwany hindi.

Terminu hinduskiego używano później w niektórych tekstach sanskryckich, takich jak późniejsze radżatarangini z Kaszmiru (hinduka, ok. 1450 r.) oraz w niektórych tekstach bengalskiej Gaudiya Vaishnava z XVI-XVIII w., w tym Chaitanya Charitamrita i Chaitanya Bhagavata. Teksty te odróżniały hinduistów od muzułmanów nazywanych Jawanami (obcokrajowcami) lub Mlekchasami (barbarzyńcami), z XVI-wiecznym tekstem Chaitanya Charitamrita i XVII-wiecznym tekstem Bhakta Mala z użyciem zwrotu "Hinduska dharma". Pod koniec XVIII wieku europejscy kupcy i koloniści zaczęli nazywać wyznawców religii hinduistycznych zbiorowo hinduistami. Termin hinduizm, oznaczany wówczas jako hindooizm, został wprowadzony do języka angielskiego w XVIII wieku, aby określić religijne, filozoficzne i kulturowe tradycje rodzime w Indiach.

Definicje

Hinduizm jest zróżnicowany pod względem idei dotyczących duchowości i tradycji, ale nie ma porządku kościelnego, niekwestionowanych autorytetów religijnych, nie ma ciała zarządzającego, nie ma proroka (proroków) ani oprawionej świętej księgi; hinduiści mogą wybrać między politeizmem, panteizmem, monoteizmem, agnoizmem, ateizmem czy humanizmem. Ze względu na szerokość i otwartość hinduizmu, dojście do definicji jest trudne. Hinduizm został zdefiniowany jako religia, tradycja religijna, zbiór wierzeń religijnych i "sposób życia". Z zachodniego punktu widzenia, hinduizm, podobnie jak inne religie, jest określany jako religia. W Indiach preferowany jest termin dharma, który jest szerszy niż zachodnie pojęcie religii.

Badania nad Indiami i ich kulturami i religiami oraz definicja "hinduizmu" zostały ukształtowane przez interesy kolonializmu i przez zachodnie pojęcia religii. Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku wpływy te i ich wyniki były przedmiotem debaty wśród badaczy hinduizmu, a także zostały przejęte przez krytyków zachodniego spojrzenia na Indie.

Przekonania

Wierzenia hinduskie obejmują (ale nie ograniczają się do) Dharmę (etyka/obowiązki), Samsārę (ciągły cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia), Karmę (każde działanie ma swoją reakcję), Mokshę (wyzwolenie z samsary lub wyzwolenie w tym życiu) i różne Jogas (ścieżki lub praktyki).

Purusharthas (cele życia ludzkiego)

Hindyzm zaakceptował cztery właściwe cele lub cele ludzkiego życia: Dharma, Artha, Kama i Moksha. Są one znane jako Puruṣārthas:

Dharma (prawość, etyka)

Dharma jest uważana za jeden z najważniejszych celów istoty ludzkiej w hinduizmie. Dharma jest uważana za ważną, ponieważ jest to dharma, która sprawia, że funkcjonowanie Wszechświata i życia jest możliwe i zawiera w sobie obowiązki, cnoty i "właściwy sposób życia". Hinduistyczna Dharma obejmuje religijne obowiązki, moralne prawa i obowiązki każdej jednostki, jak również zachowania, które umożliwiają porządek społeczny, właściwe postępowanie i te, które są cnotliwe. Upaniszada Brihadaranyaka stwierdza to jako:

Nic nie jest wyższe niż Dharma. Słabi pokonują silniejszych przez Dharmę, jak przez króla. Doprawdy, że Dharma jest Prawdą (Satya); Dlatego, gdy człowiek mówi Prawdę, mówią "On mówi Dharmę"; a jeśli mówi Dharmę, mówią "On mówi Prawdę!". Bo oboje są jednością.

- Brihadaranyaka Upanishad, 1.4.xiv

W Mahabharacie, Kryszna mówi, że to Dharma trzyma w ręku zarówno tę, jak i inną światową sprawę. (Mbh 12.110.11). Słowo Sanātana oznacza wieczną, wieczną, lub na zawsze; tak więc, Sanātana Dharma oznacza, że jest to dharma, która nie ma ani początku ani końca.

Artha (źródło utrzymania, bogactwo)

Artha jest drugim celem życia w hinduizmie, który oznacza dążenie do bogactwa dla utrzymania się i dobrobytu gospodarczego. Obejmuje on życie polityczne, dyplomację i dobrobyt materialny. Artha obejmuje wszystkie "środki życia", działania i zasoby, które pozwalają być w stanie, w którym chce się być, bogactwo, karierę i bezpieczeństwo finansowe. W hinduizmie cel Artha jest uważany za ważny cel życia ludzkiego.

Kāma (zmysłowa przyjemność)

Kāma (Sanskryt, Pali; Devanagari: काम) oznacza pragnienie, życzenie, pasję, przyjemność zmysłów, korzystanie z życia, uczucia, lub miłości, z lub bez konotacji seksualnych. W hinduizmie, Kama jest uważany za ważny i zdrowy cel ludzkiego życia, gdy jest realizowany bez poświęcania Dharmy, Arthy i Mokshy.

Mokṣa (wyzwolenie, wolność od samsary)

Moksha (sanskryt: मोक्ष mokṣa) lub mukti (sanskryt: मुक्ति) jest ostatecznym, najważniejszym celem w hinduizmie. W jednej szkole Moksha oznacza wyzwolenie od smutku, cierpienia i saṃsāra (cykl urodzeń-narodzeń). W innych szkołach hinduizmu, takich jak monistyczna, moksha oznacza samorealizację, "urzeczywistnienie całego wszechświata jako Ja".

Karma i samsara

Karma oznacza działanie, pracę lub czyn, a także wedycystyczną teorię przyczyny i skutku". Teoria ta jest kombinacją (1) przyczynowości, która może być moralna lub niemoralna; (2) moralizacji, czyli dobrych lub złych działań mających konsekwencje; oraz (3) odrodzenia. Teoria karmy oznacza "Jakiekolwiek doświadczenie ma obecnie człowiek, wynika z jego dotychczasowej pracy". Te działania mogą być w obecnym życiu człowieka lub, w niektórych szkołach hinduizmu, działaniami w jego przeszłym życiu. Ten cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia nazywany jest samsara. Uważa się, że wyzwolenie od samsary przez moksha zapewnia trwałe szczęście i pokój. Hinduskie pisma święte uczą, że przyszłość zależy od bieżących działań i naszych przeszłych czynów.

Moksha

Ostatecznym celem życia, według hinduizmu, jest moksha, nirwana czy samadhi, ale w różnych szkołach jest rozumiany na różne sposoby. Na przykład, Advaita Vedanta mówi, że po osiągnięciu moksha człowiek zna swoją "duszę, siebie" i identyfikuje ją jako jedną z Brahmana (Ostateczna rzeczywistość lub przyczyna wszystkiego). Na przykład, Advaita Vedanta mówi, że po osiągnięciu Mokshy osoba zna swoją "duszę, "ja" inaczej niż Brahman, ale bardzo blisko Brahmana, a po osiągnięciu Mokshy spędzi wieczność w loka (wyższych płaszczyznach). Według szkół hinduistycznych, moksha jest wyzwoleniem od samsary, podczas gdy dla innych szkół, takich jak szkoła monistyczna, moksha jest możliwy w obecnym życiu i jest pojęciem psychologicznym.

Koncepcja Boga

Hinduizm jest zróżnicowany i hinduizm obejmuje m.in. monoteizm, politeizm, panteizm, panteizm, pandeizm i ateizm; zasadniczo zależy to od indywidualnego wyboru i dlatego czasami hinduizm określa się mianem henoteistycznego (tzn. obejmującego oddanie jednemu bogu przy jednoczesnej akceptacji istnienia innych), ale każde takie określenie jest zbyt dużym uogólnieniem.

Bogowie i boginie w hinduizmie

Hinduiści wierzą, że wszystkie żywe istoty mają duszę. Ta dusza lub prawdziwe "ja" każdej istoty żywej nazywa się ātman. Dusza jest uważana za wieczną. Zgodnie z monistycznymi / panteistycznymi (niedualistycznymi) teologiami hinduizmu (takimi jak szkoła Advaita Vedanta), ten Atman jest nieodróżnialny od Brahmana. Celem życia, według szkoły Advaita, jest uświadomienie sobie, że czyjaś dusza jest identyczna z duszą najwyższą, że dusza najwyższa jest obecna we wszystkim i we wszystkich, całe życie jest połączone i jest jedność we wszystkim. Szkoły dualistyczne (patrz Dvaita i Bhakti) postrzegają Brahmana jako Najwyższą Istotę oddzieloną od poszczególnych dusz. Uwielbiają one Najwyższą Istotę w różny sposób, w zależności od sekty, jako Wisznu, Brahma, Sziwa lub Siakti. Bóg jest nazywany Ishwarem, Bhagawanem, Parameszwarem, Devadu lub Devi, a te terminy mają różne znaczenia w różnych szkołach hinduizmu. Terminu Devi używa się zazwyczaj przy sędziowaniu do żeńskiej bogini.

Hinduskie pisma odnoszą się do niebiańskich jednostek zwanych Devas (lub devī w formie żeńskiej; devatā używany synonimicznie dla Deva w języku hindi), co w języku angielskim oznacza demi-bogów lub niebiańskich istot. Devas są integralną częścią kultury hinduskiej i są przedstawione w sztuce, architekturze i poprzez ikony, a historie o nich są związane w Piśmie Świętym, zwłaszcza w indyjskiej poezji epickiej i Puranas. Są one jednak często różnią się od Ishvara, osobistego boga, z wielu hinduistów czczących Ishvara w jednym z jego szczególnych przejawów jako ich iṣṭa devatā, lub wybrany ideał. Wybór jest kwestią indywidualnych preferencji, a także regionalnych i rodzinnych tradycji. Mnogość Devas są uważane za przejawy Brahmana.

Rzeźba reliefowa z paneli ściennych w świątyni Hoysaleswara w Halebidu, przedstawiająca Trimurti: Brahma, Sziwa i Wisznu.

Główne tradycje

Hinduizm nie ma centralnego autorytetu doktrynalnego i hinduiści nie twierdzą, że należą do żadnej konkretnej sekty czy tradycji. W hinduizmie są cztery główne sekty: waisznaizm, szaiwizm, szaktizm i szmaragdyzm.

Wisznizm to tradycja, która czci Wisznu i jego awatarów, takich jak Kryszna i Rama. Ludzie tej sekty są na ogół nieascetyczni, monastyczni. Praktyki te obejmują taniec społeczny, śpiew Kirtanów i Bhadżanów, z dźwiękiem i muzyką, w które niektórzy wierzą, że mają medytacyjną i duchową moc.

Shaivizm jest tradycją, która skupia się na Shivie. Sziwa bardziej pociąga ascetyczny indywidualizm i ma kilka przedszkoli. Ich praktyki obejmują oddanie w stylu Bhakti, ale skłaniają się ku filozofii, takiej jak Advaita i Joga. Niektórzy Shaivas czczą w świątyniach, ale niektórzy praktykują jogę, starając się być jednością ze Sziwą w środku. Shaivas wizualizują boga jako w połowie mężczyznę, w połowie kobietę, jako połączenie zasad męskich i żeńskich (Ardhanarishvara). Szaiwizm jest związany z saktyzmem, w którym Shakti jest postrzegana jako żona Sziwy. Szaiwizm jest głównie praktykowany w Himalajach na północy od Kaszmiru do Nepalu i w południowych Indiach.

Shaktizm skupia się na uwielbieniu bogini Shakti lub Devi jako kosmicznej matki i jest czczony głównie w północno-wschodnich i wschodnich stanach Indii, takich jak Assam i Bengal. Devi przedstawia się jako w łagodniejszych formach, takich jak Parvati, konsorcjum Shiva; lub, jako wojownicze boginie, jak Kali i Durga. Wspólnota świętowanie zawierać święto, święto che procesja i idol zanurzenie w morze lub inny zbiornik wodny.

Smartism czcić wszystkie the major Hinduski bóstwo jak Shiva, Vishnu, Shakti, Ganesha, Surya i Skanda. Tradycja Smarty rozwijała się podczas (wczesnego) klasycznego okresu hinduizmu na początku Wspólnej Ery, kiedy to hinduizm wyłonił się z interakcji pomiędzy braminizmem a lokalnymi tradycjami. Tradycja Smarty jest bardzo podobna do tradycji Advaita Vedanta i uważa Adi Shankara za jej założyciela lub reformatora, który uważał kult Boga - z atrybutami (saguna Brahman) za podróż w kierunku ostatecznego urzeczywistnienia Boga - bez atrybutów (nirguna Brahman, Atman, Samowiedza).

Panczajatana - ganesza - centryczna Panczajatana ("pięć bóstw", z tradycji Smarty): Ganesha (środek) z Sziwą (lewy górny), Devi (prawy górny), Wisznu (lewy dolny) i Surija (prawy dolny). Wszystkie te bóstwa mają również osobne sekty im poświęcone.

Teksty hinduistyczne

Hinduskie teksty są najstarsze na świecie i zostały napisane w sanskrycie i tamilskim. Najstarszym tekstem jest Rig Veda, który ma około 4000 lat. Teksty hinduistyczne można podzielić na dwie części:

• Shruti (co słychać)
• Smriti (co się pamięta)

Shruti

Shruti lub Shruthi (sanskryt: श्रुति; IAST: Śruti; IPA/Sanskrit: [ʃrut̪i]) w sanskrycie oznacza "to, co słychać" Te starożytne teksty religijne składające się na centralny kanon hinduizmu obejmują cztery Wedy wraz z czterema rodzajami załączonych tekstów - Samhitami, Brahmanami, Aranyakami i wczesnymi Upaniszadami.

Smriti

Smriti (sanskryt: स्मृति, IAST: Smṛti), czyli "to, co się pamięta" to zbiór tekstów hinduistycznych. Smriti były tekstami, które były zapamiętywane i rozprzestrzeniały się ustami z pokolenia na pokolenie. Do Smriti należą (Mahābhārata i Rāmāyana), Dharmasūtras i Dharmaśāstras (lub Smritiśāstras), Arthasaśāstras, Purānas, Kāvya lub literatura poetycka.

Festiwale

Istnieje wiele festiwali hinduistycznych obchodzonych na całym świecie, ale głównie w Indiach i Nepalu. Festiwale te obejmują nabożeństwa, ofiary dla bóstw, posty, rytuały, jarmarki, akcje charytatywne, uroczystości, Pudżę, itp. Festiwale te świętują głównie wydarzenia z mitologii hinduskiej, zmiany pór roku, zmiany w Układzie Słonecznym. Różne sekty obchodzą różne święta, ale festiwale takie jak Diwali, Holi, Shivratri, Raksha Bandhan, Janamashtmi itd. są obchodzone przez większość hinduistów.

Historia

Okresowość

Hinduizm można podzielić na następujące grupy wiekowe

• Religie prehistoryczne (prehistoria i cywilizacja doliny Indusa; do ok. 1500 r. p.n.e.);
• Okres wedycyjny (ok. 1500-500 lat p.n.e.);
• "Druga Urbanizacja" (ok. 500-200 lat p.n.e.);
• Klasyczny hinduizm (ok. 200 BCE-1100 CE);[uwaga 20]
• Przedklasyczny hinduizm (ok. 200 BCE-300 CE);
• "Złoty wiek" (imperium Gupta) (ok. 320-650 CE);
• Późnoklasyczny hinduizm - hinduizm purpurowy (ok. 650-1100 CE);
• Islam i sekty hinduizmu (ok. 1200-1700 CE);
• Współczesny hinduizm (od ok. 1800 r.).

Pochodzenie

Początki hinduizmu są nieznane, ale najwcześniejsze ślady hinduizmu pochodzą z mezolitu w miejscach takich jak malowidła skalne Bhimbetka schronów skalnych z okresu 30.000 lat p.n.e. lub starszych, a także z czasów neolitu. Można uznać, że niektóre z praktyk religijnych pochodziły z 4000 r. p.n.e. Kilka religii plemiennych nadal istnieje, choć ich praktyki mogą nie przypominać tych z religii prehistorycznych.

Foka Pashupati, cywilizacja Doliny Indusa

Warna

Według jednego z poglądów, Warna, która później przekształciła się w system kastowy podczas rządów brytyjskich, pokazuje, jak wiele osób czuło się w stosunku do każdej osoby podążającej swoją dharmą, czyli ścieżką przeznaczenia. Wielu Hindusów mówi, że jest to sprzeczne z prawdziwym znaczeniem dharmy. Jednakże, Varna odgrywa dużą rolę w społeczeństwie hinduskim. Jest to późniejsza transformacja jako system kastowy przez brytyjskie rządy Indii, który stracił przychylność i stał się nielegalny po odzyskaniu niepodległości przez Indie.

Świątynie

Pudża (kult) odbywa się w Mandir (świątynia). Mandiry różnią się wielkością od małych wiejskich kapliczek do dużych budynków, otoczonych murami. W każdej chwili można też odwiedzić Mandir, aby się pomodlić i uczestniczyć w bhadżanach (pieśniach religijnych). Hinduiści czczą również w domu i często mają do dyspozycji specjalne pomieszczenie z kaplicą dla poszczególnych bogów.

Budowa świątyni w Indiach rozpoczęła się prawie 2000 lat temu. Najstarsze świątynie, które zostały zbudowane z cegły i drewna, już nie istnieją. Kamień stał się później preferowanym materiałem. Świątynie oznaczały przejście hinduizmu od religii Wedyjskich ofiar rytualnych do religii Bhakti lub miłości i poświęcenia dla osobistego bóstwa. Budową świątyni i sposobem oddawania czci rządzą starożytne pisma sanskryckie zwane agamami, których jest kilka, a które dotyczą poszczególnych bóstw. Istnieją znaczne różnice w architekturze, zwyczajach, rytuałach i tradycjach w świątyniach w różnych częściach Indii. Podczas rytualnego poświęcenia świątyni, obecność uniwersalnego, wszechogarniającego Brahmana jest przywoływana do głównego kamiennego bóstwa świątyni, poprzez rytuał, czyniąc w ten sposób bóstwo i świątynię świętymi i boskimi.

Alternatywne kultury kultu

Szkoły Bhakti

Szkoła Bhakti (Devotional) bierze swoją nazwę od hinduistycznego określenia, które oznacza błogą, bezinteresowną i przytłaczającą miłość Boga jako ukochanego Ojca, Matki, Dziecka, czy jakiegokolwiek innego związku, który znajduje uznanie w sercu wielbiciela. Filozofia Bhakti stara się wykorzystać uniwersalną boskość poprzez osobistą formę, która wyjaśnia mnożenie się tak wielu bogów i bogiń w Indiach, często odzwierciedlając szczególne skłonności małych regionów lub grup ludzi. Widziana jako forma Jogi, czyli zjednoczenia, dąży do rozpuszczenia ego w Bogu, ponieważ świadomość ciała i ograniczonego umysłu jako jaźń jest postrzegana jako czynnik dzielący w duchowej realizacji. Zasadniczo, to Bóg dokonuje wszelkich zmian, jest źródłem wszystkich dzieł, działa poprzez wielbiciela jako miłość i światło. Mówi się, że "grzechy" i złe uczynki wielbiciela odpływają z własnej woli, wielbiciel skurczył się, ograniczył się nawet przez miłość Boga. Ruchy Bhakti odmłodziły hinduizm poprzez intensywne wyrażanie wiary i reakcję na emocjonalne i filozoficzne potrzeby Indii. Słusznie można powiedzieć, że miały one wpływ na największą falę zmian w hinduskiej modlitwie i rytuale od czasów starożytnych.

Najpopularniejszym sposobem wyrażania miłości do Boga w tradycji hinduskiej była pudża, czyli nabożeństwo rytualne, często przy pomocy mirtu (posągu) w połączeniu ze śpiewem lub śpiewem modlitwy medytacyjnej w formie mantry.

Pieśni religijne zwane bhadżanami (pisane głównie z XIV-XVII w.), kirtan (pochwała) i arti (przefiltrowana forma wedyjskiego rytuału ognia) są czasami śpiewane w połączeniu z wykonywaniem pudży. Ten dość organiczny system pobożności próbuje wspomagać jednostkę w kontakcie z Bogiem za pomocą symbolicznego medium. Mówi się jednak, że bhakta, poprzez narastające połączenie z Bogiem, jest w końcu w stanie uniknąć wszelkich zewnętrznych form i zanurzona jest całkowicie w błogości niezróżnicowanej Miłości w Prawdzie.

W sumie bhakti zaowocowało masą literatury dewocyjnej, muzyki i sztuki, która wzbogaciła świat i dała Indiom nowy impuls duchowy, uchylając się od zbędnych rytuałów i sztucznych granic społecznych. Zobacz więcej na bhakti jogę.

Tantryzm

Według najbardziej znanego badacza Western Tantrik, Sir Johna Woodroffe'a (pseudonim Arthur Avalon): "Indyjskie Tantry, które są liczne, stanowią Pismo Święte (Shastra) Kalijugę, i jako takie są obszernym źródłem obecnego i praktycznego ortodoksyjnego "hinduizmu". Tantra Szastra jest w rzeczywistości, i niezależnie od tego, jakie jest jej historyczne pochodzenie, rozwojem Vaidika Karmakanda, promulgowanym w celu zaspokojenia potrzeb tamtych czasów. Sziwa mówi: "Dla dobra mężczyzn w epoce Kali, mężczyźni pozbawieni energii i zależni egzystencji od pokarmu, który spożywają, dana jest doktryna Kaula, O pomyślna!" (rozdz. IX, werset 12). Do Tantry musimy więc patrzeć, czy dobrze zrozumielibyśmy zarówno rytuał, jogę, jak i sadhanę wszelkiego rodzaju, jak również ogólne zasady, których te praktyki są tylko obiektywnym wyrażeniem". (Wprowadzenie do tłumaczenia Sir Johna Woodroffe'a na "Mahanirvana Tantra.")

Słowo "tantra" oznacza "traktat" lub "kontinuum" i jest stosowane do różnych dzieł mistycznych, okultystycznych, medycznych i naukowych, jak również do tych, które teraz uznalibyśmy za "tantryczne". Większość tantry powstała w późnym średniowieczu i wywodziła się z hinduistycznej kosmologii i jogi.

Ważna symbolika i tematyka w hinduizmie

Ahimsa i krowa

Wielu Hindusów jest wegetarianami (nie jedzą mięsa) ze względu na ich szacunek dla życia. Około 30% dzisiejszej ludności hinduskiej, szczególnie w społecznościach ortodoksyjnych w południowych Indiach, w niektórych stanach północnych, takich jak Gujarat, oraz w wielu rejonach Braminu wokół subkontynentu, jest wegetarianami.

Większość Hindusów, którzy jedzą mięso, nie spożywa wołowiny. Niektórzy z nich nie używają nawet wyrobów skórzanych. Jest to najprawdopodobniej spowodowane tym, że wielu Hindusów tak bardzo polegało na krowie przy produkcji wszelkiego rodzaju produktów mlecznych, uprawie pól i opałach do nawożenia, że jej status chętnego "opiekuna" ludzkości urósł do rangi niemalże macierzyńskiej. Tak więc, chociaż większość Hindusów nie czci krowy, a zasady zabraniające spożywania wołowiny powstały długo po napisaniu Wedy, to jednak nadal ma ona zaszczytne miejsce w społeczeństwie hinduskim. Ono mówić że Krishna być Govinda (pasterz krowa) i Gopala (obrońca krowa), i Shiva asystent być Nandi, the byk. Z naciskiem na wegetarianizm (po którym zwykle następuje nawet jedzenie mięsa przez hinduistów w dni religijne lub przy specjalnych okazjach) i świętą naturę krowy, nic dziwnego, że większość świętych miast i obszarów w Indiach ma zakaz sprzedaży produktów mięsnych i jest ruch wśród hinduistów, aby zakazać uboju krów nie tylko w określonych regionach, ale w całych Indiach.

Symbole hinduistyczne

Hinduiści używają wielu symboli i znaków. Dwa najważniejsze symbole używane przez hinduistów to "Aum" i "Swastika (hinduizm)".

Formy kultu: kurtyzy i mantry

W przeciwieństwie do powszechnego przekonania, praktykowany hinduizm nie jest ani politeizmem, ani ściśle monoteizmem. Różni hinduscy bogowie i awatary, które s± czczone przez hinduistów, s± rozumiane jako różne formy jednej prawdy, czasami postrzeganej jako znajduj±ca się poza zwykłym bogiem i jako bezkształtna Boska Ziemia (Brahman), podobna, ale nie ograniczaj±ca się do monoteizmu, lub jako jedna monoteistyczna zasada jak Wisznu czy Sziwa.

Czy wierzący w Jedno źródło jako bezkształtny (nirguna Brahman, bez cech), czy też jako osobisty bóg (saguna Brahman, z cechami), Hindusi rozumieją, że jedna prawda może być postrzegana jako inna dla różnych ludzi. Hinduizm zachęca wyznawców do opisywania i rozwijania osobistej relacji z wybranym przez nich bóstwem (ishta devata) w postaci boga lub bogini.

Podczas gdy w niektórych spisach wyznawcy tej czy innej formy Wisznu (znani jako Wisznaje) są w 80%, a wyznawcy Sziwy (zwani Shaivaites) i Szakti w pozostałych 20%, takie dane są być może mylące. Zdecydowana większość Hindusów czci wielu bogów jako różnokolorowe formy tego samego pryzmatu Prawdy. Wśród the popularny być Vishnu (jako Krishna lub Rama), Shiva, Devi (the Matka tyle żeński bóstwo, tak jak Lakshmi, Saraswati, Kali i Durga), Ganesha, Skanda i Hanuman.

Kult wspomnianych bóstw często odbywa się za pomocą obrazów lub ikon (mordów), o których mówi się, że nie są same w sobie Bogiem, ale przewodnikami dla świadomości wielbiciela, znacznikami dla ludzkiej duszy, które oznaczają niewyrażalną i nieograniczoną naturę miłości i wielkości Boga. Są one symbolami większej zasady, reprezentują i nigdy nie są zakładane jako pojęcie lub jednostka sama w sobie. Tak więc, kult wizerunku hinduskiego jest formą ikonolaterii, w której symbole są czczone jako domniemane znaki boskości, w przeciwieństwie do bałwochwalstwa, które często są nakładane (błędnie) na hinduistów. Więcej szczegółów na temat tej formy kultu znajduje się w części poświęconej morderstwu.

Mantra

Hinduiści używają kilku modlitw i grupy słów. Niektóre grupy słów nazywane są mantrami. Słowa te mają dać mówcy głębszą koncentrację i zrozumienie, a tym samym zbliżyć go do Brahmana. Dobrze znaną mantrą jest om lub aum. Symbolizuje ona Brahmana i często jest słowem otwierającym w wielu modlitwach. Aby dobrze wymówić mantrę, należy mówić ją powoli i głębokim głosem.

Rozkład geograficzny

Narody Indii, Mauritiusa i Nepalu, a także indonezyjskiej wyspy Bali mają więcej ludzi, którzy są hinduistami niż ludźmi, którzy nie są hinduistami.w tych krajach, zwłaszcza Nepalu i Indii hinduizm jest bardzo popularny. W tych krajach również jest wielu hindusów:

• Bangladesz (12 milionów),
• Sri Lanka (2,5 mln),
• Stany Zjednoczone (2,0 mln)
• Pakistan (3,3 mln),
• Republika Południowej Afryki (1,2 mln),
• Zjednoczone Królestwo (1,2 mln),
• Malezja (1,1 mln),
• Kanada (0,7 miliona),
• Fidżi (0,5 miliona),
• Trinidad i Tobago (0,5 miliona),
• Gujana (0,4 miliona),
• Holandia (0,4 mln),
• Singapur (0,3 mln)
• Myanmar (0,3 miliona),
• Surinam (0,2 miliona),
• Australia (0,1 mln).

W krajach byłego Związku Radzieckiego, zwłaszcza w Rosji i w Polsce, istnieją również silne społeczności hinduistyczne. Indonezyjskie wyspy Jawa, Sulawesi, Sumatra i Borneo mają również duże populacje rodzimych Hinduistów. W jej nurcie jogi, hinduizm jest jeszcze bardziej rozpowszechniony na całym świecie z 30 milionów (mniej niż jeden procent nie może być 30 milionów dla ludności USA) Hinduiści w samych Stanach Zjednoczonych.

Notatki internetowe