Camille Saint-Saëns

Życie

Trzy miesiące po urodzeniu Saint-Saensa zmarł jego ojciec. Saint-Saens często chorował na gruźlicę, kiedy był bardzo mały, co trwało przez całe jego życie. W wieku dwóch lat ciotka nauczyła go gry na fortepianie. W wieku dziesięciu lat zagrał koncerty fortepianowe Beethovena i Mozarta na publicznym koncercie, grając wszystko z pamięci. Był bardzo dobry w szkole i interesował się wieloma przedmiotami, w tym nauką i filozofią. W 1858 r. wydał kilka duetów na harmonium i fortepian, a pieniądze przeznaczył na zakup teleskopu.

Studiował muzykę w Konserwatorium Paryskim i był znakomitym uczniem, choć nie zdobył Prix de Rome. Szybko stał się znany jako kompozytor, pianista i organista, zyskał wielu przyjaciół, wśród których byli Gounod, Berlioz i Rossini. Liszt uważał go za największego organistę na świecie. Podobnie jak Liszt, Saint-Saëns był często bardzo życzliwy dla innych kompozytorów i pomagał im zdobyć sławę, grając i dyrygując ich muzyką. Był pierwszą osobą, która dyrygowała poematami symfonicznymi Liszta we Francji. Sam napisał poematy symfoniczne, takie jak Le Rouet d'Omphale (1871) i Danse Macabre (1874). Idea muzyki, która opisuje historię, była w tamtych czasach całkiem nowa. Pomógł też ludziom polubić Bacha, którego muzyka była przez długi czas zapomniana.

W latach sześćdziesiątych XIX wieku jego sława się rozprzestrzeniła i zaczął również nauczać w École Niedermeyer, która kształciła młodych muzyków do muzyki kościelnej. Do jego uczniów należeli Faure, Messager i Gigout, z którymi przyjaźnił się przez całe życie. Założył również Société Nationale de Musique, które pomagało w wykonywaniu nowej muzyki. Faure, Cesar Franck i Lalo byli jego członkami. Towarzystwo dokonało pierwszych wykonań dzieł Saint-Saensa, Chabriera, Debussy'ego, Dukasa, Ravela i innych.

Saint-Saens ożenił się z 19-letnią dziewczyną. Małżeństwo nie było udane. Mieli dwóch synów, którzy zmarli w ciągu sześciu tygodni od siebie: niemowlę z powodu choroby, a dwulatek w wyniku wypadnięcia z okna na czwartym piętrze. Saint-Saens obwiniał żonę i ostatecznie rozwiedli się.

Przez wiele lat Saint-Saens podróżował po całym świecie jako słynny muzyk. W końcu stał się mniej popularny we Francji, ale w Anglii i Stanach Zjednoczonych nadal był bardzo podziwiany. Grał dla królowej Wiktorii i spędził pewien czas na studiowaniu oryginalnych rękopisów Haendla w bibliotece Pałacu Buckingham. Uniwersytety w Oxfordzie i Cambridge nadały mu tytuł doktora, a za skomponowanie marsza na koronację króla Edwarda VII w 1902 r. został komandorem orderu wiktoriańskiego. Zmarł w Algierze w 1921 roku. Jego pogrzeb odbył się w tamtejszej katedrze, a następnie ciało zostało przewiezione do Paryża, gdzie w kościele Madeleine odbył się pogrzeb państwowy.

Jego muzyka

Saint-Saens był bardziej znany w sali koncertowej niż w teatrze. Napisał 13 oper, ale tylko jedna z nich jest nadal regularnie wystawiana: Samson et Dalila (Samson i Delila). Szczególnie znana jest jedna z arii z tej opery, Mon cœur s'ouvre à ta voix.

Saint-Saens napisał wiele koncertów, symfonii, sonat i utworów kameralnych. Często posługiwał się stylem muzyki tanecznej i tworzył radosną atmosferę poprzez powtarzanie pewnych schematów. Jego muzyka jest późnoromantyczna, ale opiera się raczej na tradycjach klasycznych niż na stylu Wagnera, jak robiło to wielu innych francuskich kompozytorów w tamtym czasie.

• Symfonia organowa" Camille'a Saint-Saënsa (wraz z utworami Debussy'ego i Faurégo). Orkiestra Symfoniczna Radia i Telewizji Hiszpańskiej.